Δε μπορεί σας έχουν ψεκάσει που λέει και ο Λιακόπουλος!
Έχετε υποστεί πλύση εγκεφάλου!
Ναι για εσάς που διαβάζετε γράφω. Ή τουλάχιστον τη
συντριπτική πλειοψηφία από εσάς.
Τόσα και τόσα χρόνια ακούω την ίδια ιστορία:
Ο Ρέτζι Μίλερ είναι ο καλύτερος σουτέρ όλων των εποχών.
Ο Ρέτζι Μίλερ είναι απ’ τους καλύτερους clutch players όλων
των εποχών.
Αν η Ιντιάνα φρόντιζε να τον πλαισιώσει με έναν καλύτερο «υπαρχηγό» απ’τον Rick Smits , τώρα ένα δαχτυλίδι θα κοσμούσε το σαλόνι του.
Για χρόνια και χρόνια τα άκουγα αλλά φοβόμουν/ντρεπόμουν να διαφωνήσω
φωναχτά. Ώσπου ένα χειμωνιάτικο βραδάκι διαβάζοντας τον Bill Simmons να
γράφει χωρίς φόβο και πάθος “he is the most overrated superstar in the last
30 years” , αναθάρρισα.
Αν τον είχα μπροστά μου θα του έλεγα (στη γλώσσα του για να
με καταλάβει) : “my man!”
Επειδή δεν με διαβάζει , το λέω σε εσάς: «Επιτέλους βρέθηκε
κάποιος μάγκας να πει την αλήθεια!»
Η καριέρα του
Καλιφορνέζος από κούνια , ο Ρέτζι έχοντας ένα εκ γενετής
πρόβλημα στα πόδια αναγκαζόταν – μέχρι να δυναμώσουν- να φοράει ειδικά προστατευτικά για να
περπατήσει. Όλα του τα αδέλφια ασχολούνταν με τον αθλητισμό με τον
μικρό Ρέτζι να ακολουθεί το παράδειγμά τους. Για πρότυπο είχε την αδελφή του – αρκετοί
σήμερα την θεωρούν ως την καλύτερη Αμερικανίδα μπασκετμπολίστρια όλων των
εποχών- και γι’ αυτό στράφηκε στο
μπάσκετ. Τα μονά στη πίσω αυλή τα μνημονεύουν ακόμη και σήμερα τα δύο αδέλφια…
Κολέγιο
Όπως κάθε παιδί της Καλιφόρνια, σπούδασε στο UCLA. Σαν sophomore βοήθησε
να κερδιθεί το ΝΙΤ (διοργάνωση για όσα κολέγια δεν πέρασαν
στα τελικά του NCAA).
Αξέχαστο θα μείνει το παιχνίδι απέναντι στους πρωταθλητές Louisville του «Never nervous» Πέρβις Έλισον: στο
δεύτερο ημίχρονο ο τεταρτοετής Ρέτζι σκόραρε 33 πόντους, ρεκόρ που παραμένει
ακατάριπτο έως σήμερα. Στα τέσσερα χρόνια παραμονής του έδειξε στοιχεία
σπουδαίου εκτελεστή. Αποφοίτησε ως 2ος σκόρερ της ιστορίας του UCLA (πρώτος ήταν ο Τζαμπάρ
αλλά απ’το 1992 ο Ντον Μακλέιν τους προσπέρασε).
ΝΒΑ
Επελέγη απ’ τους Πέισερς στην 11η θέση του ’87
ντραφτ. Η μπασκετική κοινότητα της Ιντιάνα όμως ήθελε διακαώς τον τοπικό ήρωα
Στηβ Άλφορντ.
Τα γιουχαρίσματα για την επιλογή του προέδρου Ντόνι Γουέλς μπορεί να ακούστηκαν μέσα απ’ την
τηλεόραση.
Σαν αναπληρωματικός του βετεράνου John Long πέρασε
τη πρώτη αναγνωριστική χρονιά. Χρειάστηκε να περάσουν δύο δύσκολα χρόνια (66-98
ρεκόρ) για να μυρίσουν «άρωμα playoffs»
οι Πέισερς. Η επιθετική συγκομιδή των Πέρσον (19,7π) και Μίλερ (24,6π) σε
συνεργασία με το all around παιχνίδι του Σρεμπφ ,το ύψος του Σμιτς και τη σοβαρότητα του
Βερν Φλέμινγκ έκαναν τους ειδικούς να μιλάνε με ιδιαίτερα εγκωμιαστικά λόγια για το
μέλλον της ομάδας. Οι 3 φορές πρωταθλητές του ΑΒΑ μπορεί να σκουπίστηκαν απ’
τους πρωταθλητές Πίστονς αλλά αυτό ουδόλως πείραξε. Μία ακόμη έξοδο απ’ το 1ο
γύρο (αυτή τη φορά απ’ τους Σέλτικς με 3-2 χάρη στο «refuse to lose» του Larry Legend) επακολούθησε την
επομένη. Η «μαγιά» όμως των Πέισερς προέβλεπε καλύτερες μέρες.
Αυτές παραδόξως δεν ήρθαν όπως
όλοι περίμεναν και το μάρμαρο το πλήρωσε ο Τσακ Πέρσον. Ο Μίλερ , απαλλαγμένος
απ’ την σκιά του συμπαίκτη του, ελευθερώθηκε ξεσπώντας στις 28 Νοεμβρίου 1992 στους
Χόρνετς με 57 πόντους (ρεκόρ εκείνης της
χρονιάς). Ο αποκλεισμός –για ακόμη μία φορά
στο 1ο γύρο - απ’ τους
Νικς ήταν το εφαλτήριο της
προσωπικής του βεντέτας με τη Νέα Υόρκη.
Oι
Πέισερς πήραν σκληρές (αλλά αναγκαίες) αποφάσεις για να ξεκολλήσουν απ’ την
μετριότητα. Αναγκάστηκαν να ανταλλάξουν τον Σρεμπφ με τον D.McKey γιατί το σύστημα του Larry Brown χρειάζονταν
επειγόντως έναν «stopper forward».
Προέταξαν ένα αμυντικό Ανατολικό στυλ με τους Dale και Antonio Davis να
αποτελούν σπουδαία γρανάζια της περιφρούρησης του low post . Οι βετεράνοι Byron Scott και
Sam Mitchell έδιναν
την απαραίτητη εμπειρία και τη σιγουριά στη δεύτερη πεντάδα , με τον Σμιτς να
προβιβάζεται σε συμπαραστάτη του Μίλερ. Η χρονιά κύλησε θαυμάσια και για πρώτη
φορά στη καριέρα του ο Ρέτζι περνάει τον πρώτο γύρο. Η Νέα Υόρκη βρέθηκε στο
δρόμο του.
Ο «άνθρωπος που λάτρευε να μισεί η Νέα Υόρκη» στον 5ο
Ανατολικό τελικό πήρε φωτιά , βρέθηκε «in the zone» , και έβαλε 25
pts στη 4η περίοδο φέρνοντας τη νίκη με 93-86. Σε
εκείνο το παιχνίδι ξεκίνησε και ο τσακωμός του με τον πιο γνωστό φίλο των Knicks τον
Spike Lee.
Αν και προηγήθηκαν με 3-2 , το ντεμαράζ των Knicks με
τις δύο σερί νίκες τούς έκοψε το δρόμο προς τους τελικούς.
Η προσθήκη του Mark Jackson έκανε την ομάδα ακόμη καλύτερη
(52-30). Μετά από ένα σκούπισμα των Hawks , οι ανοιχτοί λογαριασμοί με τη Νέα
Υόρκη έπρεπε να κλείσουν. Στον 1ο αγώνα σοκάρει τους πάντες όταν
βάζει 8 πόντους σε 8.9 δευτερόλεπτα κλέβοντας τη νίκη μέσα στο Madison Square Garden με
107-105.
Η σειρά έφτασε μέχρι το 7ο παιχνίδι , όπου και χρειάστηκε να αστοχήσει ο Ewing στο finger roll που επιχείρησε.
Η σειρά έφτασε μέχρι το 7ο παιχνίδι , όπου και χρειάστηκε να αστοχήσει ο Ewing στο finger roll που επιχείρησε.
Στον επόμενο γύρο προσπάθησε να νικήσει τη Shaq attack που κυρίευε το ΝΒΑ αλλά παρά μία νίκη δεν το πέτυχε.
Μέχρι το 1998 η Ιντιάνα δεν πέτυχε κάτι το αξιοσημείωτο. Η
έλευση του Bird έφερε ενθουσιασμό και αναζωογόνηση. Η ομάδα με το
πέρασμα των χρόνων δεν είχε αλλάξει και πολύ. Ο ταλαντούχος Jalen Rose και
ο Dream Teamer (αλλά και πολύ μετά τη νιότη) Chris Μullin ήταν οι προσθήκες. Το Cleveland και η New York δεν
στέκονται εμπόδιο και η αναμέτρηση με τους Bulls για το ποιος θα φτάσει στους
τελικούς είναι συγκλονιστική!
.
.
Στο 4ο Ανατολικό τελικό (2-1 νίκες κατά) ξεφεύγει
απ’ το μαρκάρισμα του Μάικλ και σουτάρει τρίποντο στα 0.7δευτ πριν το τέλος.
Η μπάλα μπαίνει στο καλάθι και το γήπεδο σείεται απ’ τους
πανηγυρισμούς!
Η σκληροτράχηλη Indiana θα αναγκάσει το Chicago να τα
παίξει όλα στο Chicago Stadium σε ένα παιχνίδι «do or die». Μέχρι το 46’
είναι μπροστά στο σκορ. Τα πόδια των Τζόρνταν – Πίπεν έχουν παραλύσει απ’ την
κούραση. Ο θρίαμβος είναι τόσο κοντά…
Το μυαλό όμως των super stars των Bulls αντιστέκεται
και νικάει τη κούραση. Το Chicago νικάει στο τσακ την Indiana , με τον Μίλερ περίλυπο να παρακολουθεί.
Όμως το παράσημο της ομάδας που δυσκόλεψε όσο καμία άλλη τη δυναστεία των Bulls μόνο λίγο δεν είναι…
Όμως το παράσημο της ομάδας που δυσκόλεψε όσο καμία άλλη τη δυναστεία των Bulls μόνο λίγο δεν είναι…
Μετά τη διάλυση των Bulls , ο θρόνος περίμενε νέο αναβάτη. Οι
Πέισερς είχαν μεγάλες πιθανότητες να τα καταφέρουν. Τερμάτισαν 2οι
στην Ανατολή αλλά και πάλι ο κακός τους δαίμονας, τους έκοψε το δρόμο.
Η «γιαγιά» Larry Johnson με ένα τετράπεντο θύμισε “Miller’95”
ενώ στον «νυν υπέρ πάντων» αγώνα ο Reggie Miller απογοήτευσε:
8pts , 1/8 τρ.
Η νέμεση για τον Μiller ήρθε το 2000. Με μία εμφάνιση απ’
τα παλιά ο 34χρονος Ρέτζι νίκησε μέσα στο Garden όπως του αρέσει: με 17 πόντους στη 4η περίοδο
(34 συνολικά).
Το εμπόδιο των Lakers στάθηκε ανυπέρβλητο , με τους Pacers όμως
να κερδίζουν τα εύσημα για τη μαχητικότητά τους. Δύο παιχνίδια τα έχασαν στις
λεπτομέρειες αλλά με τα «αν» δεν γίνεσαι πρωταθλητής….
Το 2002 ένα απίθανο τρίποντο απ’ τα 12μ και ένα κάρφωμα (με
τα δύο χέρια παρακαλώ) στα μούτρα τριών παικτών των Nets έστειλε το
παιχνίδι σε 1η και 2η παράταση. Μπορεί να έχασαν τελικά
με 120-109 αλλά προστέθηκε ένα ακόμη κεφάλαιο της κληρονομιάς του Reggie.
Mε
την πάροδο των χρόνων παρέδωσε τα ηνία στους νεότερους J.O’Neal και Αrtest
, με τον ίδιο όμως να παίρνει πάντα τα τελευταία σουτ. Ο «Uncle Reg» μεταμορφώθηκε σε πατρική φιγούρα για τους συμπαίκτες του ,
κερδίζοντας τον σεβασμό τους. Ενδεικτικό παράδειγμα ήταν η απόφαση του J.Ο’Neal να ζητήσει
αλλαγή μετά τον 55ο πόντο του – και ενώ απέμεναν 1:43 ακόμη- για να
μην ξεπεράσει το ρεκόρ του Reggie.
Η σεζόν 2004-05 ήταν και η τελευταία του. Στα 39 του
θεωρητικά είχε μία τελευταία ευκαιρία να χριστεί πρωταθλητής. Το ρόστερ ήταν
εμπλουτισμένο με μπόλικο ταλέντο (O’Neal , Artest , S.Jackson , Tinsley)
αλλά ας όψεται ο σκυλοκαυγάς στο Detroit. Ο Stern τιμώρησε με παραδειγματική τιμωρία τους Αrtest , Jackson , O’Neal θέλοντας να πατάξει τις «ημέρες των ‘70s» που έβλεπε να έρχονται.
Το φινάλε ήρθε με αντίπαλο τον πρώην προπονητή του L.Brown , ο οποίος λίγα δευτερόλεπτα πριν
το φινάλε μάζεψε τα «Πιστόνια» και κατευθύνθηκαν προς το πάγκο των Pacers για
να τον χειροκροτήσουν.
Το 2007 και ενώ διένυε ήδη το 42ο έτος της ηλικίας του , συζήτησε με τους Celtics το
ενδεχόμενο να επιστρέψει για «ένα
τελευταίο χορό». Την τελευταία στιγμή το μετάνιωσε λέγοντας πως δεν θα μπορούσε
να ανταποκριθεί στη πνευματική κούραση που απαιτούσε το αγωνιστικό πρόγραμμα
του ΝΒΑ.
Διακρίσεις….
- Second all time in NBA history in 3-pointers both taken and made (1ος στη postseason αλλά μόλις 13 περισσότερα απ ‘τον Allen)
- Sixth all time in games played;
- Seventh all time in minutes played;
- Ninth all time in free-throw percentage, 12th in free throws made, 24th in free throws attempted;
- 17th on the all-time scoring list;
- 25th all time in field goals attempted, 27th in field goals made;
- Five All-Star appearances
- Three All-NBA Third Team (’95, ’96, ’98)
… και άλλα…
- 8ος σε True Shooting percentage στα playoffs (δεύτερος γκαρντ πίσω απ’ τον Bernard King)
- Μονάχα οι Διόσκουροι Stokton και Malone έχουν αγωνιστεί σε περισσότερα παιχνίδια σε μία ομάδα.
- Για 68 συνεχόμενους αγώνες πετύχαινε τουλάχιστον ένα τρίποντο
- Στη ξεχωριστή κατηγορία 50-40-90 (%διπ – %τριπ – %βολ) αυτός και άλλοι τέσσερις (Bird – Price – Dirk – Nash) πέτυχαν να σουτάρουν με τέτοια ποσοστά τουλάχιστον για μία σεζόν.
Ξανακοιτάω όσα έγραψα
και προς στιγμήν αναρωτιέμαι: Μήπως κάνω λάθος; Μήπως είμαι σκληρός μαζί του;
Μήπως ανήκει στην κατηγορία των superstars; Ρε λες να έχει
δίκιο ο Mark Jackson όταν τον κατέταξε 3ο τη τάξη shooting guard όλων των
εποχών;
Κατηγορηματικά όχι!
(Όσο και αν σέβομαι
απεριόριστα τον Mark Jackson , ένα γνήσιο τέκνο του Brooklin ,
πρέπει να πω πως και η «αβάντα» έχει τα όριά της.)
Γιατί δεν αξίζει να
βρίσκεται στη κατηγορία των superstars
Οι Jordan , Magic , Magic , Bird , Barkley , Isiah , Hakeem, Robinson, Shaq, Moses, Mailman, Kobe, Payton, Iverson , Garnett, Nash , Dirk, Stockton, Pippen, Nique, Ewing, Duncan , Drexler , είχαν όλοι τους περισσότερα All Star Games και ψήφους σε Αll- NBA Teams.
Δεν επελέγη ποτέ μέσα στους 10 καλύτερους του
πρωταθλήματος. Το 1995 (αν δεν έλειπε ο Τζόρνταν δεν θα ψηφιζόταν) , το 1996
και το 1998 ανακηρύχτηκε 3ος καλύτερος shooting guard της
λίγκας.
Aκόμη
και παίκτες μικρότερου βεληνεκούς απ’ τον ίδιο όπως οι Richmond , Spree
, T-Mac , ψηφίσθηκαν έστω μία φορά στη 1η
ή 2η πεντάδα.
Όλες και όλες τρείς είναι οι ψήφοι που θέλησαν να τον χρίσουν MVP. Μία το 1998 (16ος) και δύο το 2000 (13ος).
Όλες και όλες τρείς είναι οι ψήφοι που θέλησαν να τον χρίσουν MVP. Μία το 1998 (16ος) και δύο το 2000 (13ος).
Γιατί δεν είναι όσο clutch player διαφημίζεται
Στις επικές σειρές με τους Knicks τις
διαδοχικές χρονιές ’94 – ’95 έφτιαξε τον μύθο του.
Πάμε να δούμε ξεχωριστά κάθε έναν αγώνα για να δούμε αν όντως ευσταθεί.
Πάμε να δούμε ξεχωριστά κάθε έναν αγώνα για να δούμε αν όντως ευσταθεί.
(Το 1994 ήταν η χρονιά
που - απόντος του Μάικλ - όλοι είχαν την ευκαιρία τους για ένα πρωτάθλημα. Τόσο οι Pacers όσο και οι Knicks το γνώριζαν . Γι’ αυτό και είναι – κατ’ εμέ- η πιο σημαντική «μάχη»
απ’ όσες έδωσαν εκείνα τα χρόνια. )
1ος αγώνας: 5/11 , 14π (νίκη ΝΥ)
2ος αγώνας: 7/21 , (νίκη ΝΥ)
3ος αγώνας: 14π , (νίκη ΙΝD)
4ος αγώνας: 31π , 17/19βολ, 38% FG (νίκη IND)
5ος αγώνας: επική εμφάνιση στο 4ο
δωδεκάλεπτο με 25π (νίκη IND)
6ος αγώνας: ο πιο σημαντικός της «Reggie Miller era». Με νίκη εντός έδρας
πέρναγαν στους τελικούς. Ο «γεννημένος νικητής» σούταρε 2/7 τρ και συνολικά
8/21 εντός παιδιάς. (νίκη ΝΥ)
7ος αγώνας: Ο Γιούιν κάνει το φόλοου κάρφωμα και
απομένουν 27 δευτερόλεπτα. Ο Ρέτζι βγαίνει από ένα screen ,
σουτάρει και … αίρμπολ. (3/4τρ , 4/13 διπ).
(το 1995 αναμετρώνται
στο 2ο γύρο και όχι στους Ανατολικούς Τελικούς όπως μία χρονιά πριν)
Για να μην σας κουράζω ,στα πρώτα τέσσερα ματς παίζει πολύ
καλά (με αποκορύφωμα τους 8π σε 8.9δευτ στο πρώτο παιχνίδι) οδηγώντας σε προβάδισμα 3-1 την ομάδα του. Ήθελε μία ακόμη νίκη για να
παίξει με το νικητή Orlando
– Chicago.
5ος αγώνας: 3/11 τριπ (νίκη ΝΥ)
6ος αγώνας: 4/13 (νίκη ΝΥ)
7ος αγώνας: στο MSG με μία
φοβερή εμφάνιση (29π , 10/18) νικάει το κακό του δαίμονα.
Σειρά έχει το Ορλάντο: στον 7ο και αποφασιστικότερο
αγώνα ο Miller έχασε τα 8 απ’ τα 13 σουτ που επιχείρησε…
Κάθισα και άθροισα τις επιδόσεις του σε όλα τα 5α
ή 7α παιχνίδια που έχει δώσει στη καριέρα του. Σε συνολικά 9 αγώνες
είχε: 70/148 FG (47%) - 24/54 τρ
(44%) – 2,1ασ- 1,9λαθ .
Ρεκόρ (νίκες/ήττες): 3-6
Δεν θέλω να κάνω το μαύρο άσπρο. Του αναγνωρίζω πως ποτέ του
δεν φοβήθηκε να πάρει το τελευταίο σουτ. Ποτέ. Απλά η αποτελεσματικότητά του
δεν τόση όση τα ΜΜΕ ήθελαν να προβάλουν.
Γιατί δεν είναι ο μεγαλύτερος σουτέρ που γέννησε ο πλανήτης
Στα 18 χρόνια καριέρας , μόλις 3 χρονιές ξεπέρασε το 50%
(51,4% το καλύτερό του). Ο Chris Mullin πχ το κατάφερε 8 φορές στα 16 χρόνια (σερί 1986 έως 1993). Ο Dale Ellis το κατάφερε και
αυτός 3 φορές.
Απ΄ το τρίποντο είχε 39,5% . Σίγουρα πολύ καλό (αν συνυπολογίσουμε τα 7,25μ) αλλά όχι και εξαιρετικό. Στη 44η θέση βρίσκεται. Τον ξεπερνούν οι : D.Ellis , Hodges, Allen, Rice, D.Scott, Peja, Hornasek, Drazen, Price….
Γιατί όντας ο ηγέτης οποιασδήποτε ομάδας δεν θα φορούσε ποτέ δαχτυλίδι
Σέβομαι απεριόριστα την αφοσίωση που έδειξε (και δέχθηκε)
απ’ την πόλη της Ιντιάνα. Τέτοια παραδείγματα χρειάζεται ο φίλαθλος για να
ταυτιστεί με έναν παίκτη. Οι «ταξιδιώτες» που πηγαίνουν απ’ την μία ομάδα στην
άλλη για να βρουν ένα καλύτερο συμβόλαιο
(ακούς Moses;) ή μία
καλύτερη ομάδα (ακούς LeBron;)
όσα και να πετύχουν , την αγάπη που κέρδισαν οι «Miller , Parish , Stockton αυτού
του κόσμου» δεν θα τη βρουν ποτέ.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «αλλά»: Ποτέ στην ιστορία του
παγκοσμίου μπάσκετ δεν κέρδισε κάποιον σπουδαίο τίτλο ομάδα με ηγέτη έναν
μονοδιάστατο σουτέρ. Ποτέ!
Στο ΝΒΑ πιο κοντά από κάθε άλλον έφτασε ο Reggie και στην
Ευρώπη οι Ματσιγιάουσκας (το 2005 με Ταού) , Έπι και Τζάμσι.
And that's a fact!
Αγωνιστικά χαρακτηριστικά
And that's a fact!
Αγωνιστικά χαρακτηριστικά
Γιατί ο Reggie Miller αυτό ήταν: ένας πάρα πολύ καλός σουτέρ , με ισχυρή πνευματική δύναμη , ατρόμητος και ενίοτε νικητής.
Καλός αλλά όχι εξαιρετικός σκόρερ (1990-2001: 21ppg) μέτριος αμυντικός , μέτριος δημιουργός (3apg) , μέτριος ντριμπλέρ (1,7tov per game). Δεν μπορούσε να δημιουργήσει μόνος τα σουτ του και έπρεπε ολόκληρη η ομάδα να παίξει γι’ αυτόν: οι ψηλοί να αναλάβουν τα down screens και ο point guard να τον περιμένει να βγει απ’ αυτά. Αποτελεσματικό play αλλά όχι και σήμα κατατεθέν μιας διεκδικήτριας τίτλου.
Καλός αλλά όχι εξαιρετικός σκόρερ (1990-2001: 21ppg) μέτριος αμυντικός , μέτριος δημιουργός (3apg) , μέτριος ντριμπλέρ (1,7tov per game). Δεν μπορούσε να δημιουργήσει μόνος τα σουτ του και έπρεπε ολόκληρη η ομάδα να παίξει γι’ αυτόν: οι ψηλοί να αναλάβουν τα down screens και ο point guard να τον περιμένει να βγει απ’ αυτά. Αποτελεσματικό play αλλά όχι και σήμα κατατεθέν μιας διεκδικήτριας τίτλου.
Ο αντίλογος
Υπάρχει και είναι αρκετά ισχυρός: Πήρε τους Pacers απ’
το τίποτα και τους οδήγησε σε 6 τελικούς Περιφέρειας και έναν ΝΒΑ Finals. Δεν μάσησε ποτέ τα
λόγια του (διαβάστε το βιβλίο του «Ι love being the enemy» και θα με καταλάβετε)
, άρχοντας του trash talking,
τα έβαλε με την πρωτεύουσα των media
, απείλησε να κάνει στον Spike Lee
ό,τι ήθελε το 90% των παικτών αλλά φοβόταν.
Θα είχε ενδιαφέρον να μετράγαμε τα ποσοστά των αντιπάλων
του. Με το αδιάκοπο τρέξιμό του , τους εξουθένωνε (ο Τζόρνταν το ’98 σχεδόν
παραληρούσε απ’ την κούραση στον τελευταίο αγώνα της σειράς). Αρκετά σημαντικός
παράγοντας που δυστυχώς επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να τον λαμβάνουμε υπ’ όψιν
δεν του δίνουμε την απαραίτητη προσοχή. Η επίθεση της Ιντιάνα -με τη διαρκή
κίνηση χωρίς τη μπάλα- έκανε αρκετούς
συμπαίκτες του να φαίνονται καλύτεροι απ’ όσο πραγματικά είναι (Rose , Best
, Davis, J.O'Neal).
Eπίλογος
Αφορμή αυτού του RetroLegend ήταν η
είσοδός του στο HOF.
Με το σπαθί του μπήκε (έχουν μπει
πολλοί χειρότεροί του) αλλά με το «έτσι θέλω» να μας πείσουν για τη θέση στο πάνθεον της ιστορίας του αθλήματος καταντάει σκάνδαλο.
Συμφωνείτε ή σας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου;;;
Bonus material:
Δείτε και το αφιέρωμα του ESPN 30 for 30 (οι παλαιότεροι θα θυμάστε πως το είχαμε προσθέσει στο μπλογκ)
Y.Γ. Στα δύο χαρακτηριστικότερα καλάθια της καριέρας του έκανε καταφανέστατα φάουλ που οι διαιτητές του χάρισαν. Σπρώχνει και τον Anthony και τον Jordan. Αφήστε που με το Chicago το ήθελε και ο Θεός να νικήσουν. Πριν το τρίποντο ο Πίπεν έχασε και τις δύο βολές και μετά απ' του Μίλερ το σουτ του Jordan μπήκε και βγήκε!
Και ερωτώ: αν οι διαιτητές έδιναν , ώς όφειλαν , τα φάουλ πόση απ' την "κληρονομιά" του θα έχανε;
Bonus material:
Δείτε και το αφιέρωμα του ESPN 30 for 30 (οι παλαιότεροι θα θυμάστε πως το είχαμε προσθέσει στο μπλογκ)
7 σχόλια:
Μπορεί να συμφωνώ εν μέρη με τον αντίλογο σου για το αν είναι υπερτιμημένος η όχι αλλά έχοντας παρακολουθήσει ζωντανά τις τότε επικές μάχες του στα πλάη οφ για εμένα θα μείνει για πάντα ως ένας all star! μπορεί να έχασε πολλά αλλά έβαλε και πολλά μεγάλα καλάθια και το βασικότερο ήταν ο μόνος πραγματικός σταρ στην ομάδα του την ώρα που το chicago η οι lakers απαρτίζονταν τουλάχιστον απο 2-3 ίσως και παραπάνω και αυτό για έμενα είναι το μεγαλείο του σαν παίχτη!
Εξαιρετική ανάρτηση. Πολύ δουλεμένη στη λεπτομέρειά της, με πολύ ψάξιμο από πίσω, ωραίο κείμενο, ενδιαφέρουσες και άγνωστες λεπτομέρειες και μια πολυ ενδιαφέρουσα ερώτηση-άποψη ελαφρώς αμφιλεγόμενη σχετικά με την αξία του!!!Μπράβο Ντράζεν!!!!
Θυμάμαι στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ να λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του ότι πολλές φορές λόγω του τρόπου που σούταρε, τα χέρια του χτυπούσαν μεταξύ τους, ακουγόταν ο θόρυβος και οι διαιτητές του σφύριζαν φάουλ!!
Ο παίχτης που θα πρέπει στην καριέρα του να έχει "φάει τις περισσότερες μούτζες" καθώς σε πόσα από τα χιλιάδες σουτ που έκανε, δεν υπήρχε ένα χέρι απλωμένο μπροστά του?
+1 για το βιβλίο του Simmons (αν και κόντεψα να γίνω Celtic διαβάζοντάς το) και φυσικά +1 για την σειρά 30 for 30 του ESPN.
Έχοντας δει όλα τα μπασκετικά επεισόδια της σειράς, μπορώ να πω ότι αυτό με το Miller είναι το αγαπημένο μου.
Πραγματικά εξαιρετική και πολύ ψαγμένη η ανάρτησή σου φίλε Ντράζεν, αλλά οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Ο Ρέτζι ήταν ένας από τους καλύτερους clutch players ever, αλλά δεν είχε την προσωπικότητα που άρμοζε για να πάρει στις πλάτες μόνος του μία ομάδα. Σίγουρα με τα «ΑΝ» δεν γράφετε η ιστορία αλλά σε περίπτωση που είχε έναν καλό παίκτη δίπλα του και όχι μπασκετμπολίστες του 6 ή του 7, ίσως και να φορούσε το δαχτυλίδι.
+1 και απο μενα για το βιβλιο του Bill Simmons. Αξιζει να το διαβασει καθε μπασκετοφιλος, καθως περα απο κομματια της μπασκετικης ιστοριας που ξεδιπλωνονται, καταλαβαινει κανεις και πως πρεπει να ειναι η κριτικη συμπεριφορα των δημοσιογραφων απεναντι στους σταρ (αρκουν οι υποσημειωσεις για τον Τζαμπαρ για να λυνεσαι στα γελια καθε 3 σελιδες).
Οσο για το αρθρο, συμφωνω με την αποψη σου για τον Reggie. Δυστυχως, οι σουτερ εχουν ενα ταβανι,ακομα κι αν το πιασουν χρειαζονται κι αλλους ευνοικους παραγοντες για να φτασουν σε τιτλο κι ο Miller δεν τους ειχε διπλα του οταν χρειαστηκε.
Keep going
Τώρα που είπαμε για βιβλία +1 και για το Breaks of the Game του Halberstam, που είχαμε αναφέρει και σε άλλο άρθρο.
Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτικός (παρά τις εξαιρετικές κριτικές) γιατί το βιβλίο πραγματεύεται μια περίοδο εντελώς ξένη προς εμένα. Συγκεκριμένα τη σεζόν 1979-80 των Portland Trailblazers.
Από τότε που το ξεκίνησα όμως, πραγματικά δεν μπορώ να το αφήσω. Μιλάμε για αριστούργημα, αφήστε δε που περιγράφει καταστάσεις άλλες φορές αδιανόητες για το σημερινό μπάσκετ, άλλες φορές πανομοιότυπες!
Μιας και μιλήσαμε για το Simmons (και το φοβερό κράξιμο που ρίχνει στο μεγάλο Wilt Chamberlain), παρατήρησα πως στο Breaks of the Game έχω φτάσει σχεδόν στη μέση και οι μόνες διαρκείς αναφορές σε center είναι για το Bill Walton (λογικό, αφού έπαιζε στους Blazers), τον Karim και τον Russell. Το όνομα του Wilt αναφέρεται μόνο μια φορά, για μισή γραμμή! Κοίτα να δεις που διαρκώς μου μπαίνουν αμφιβολίες για την πραγματική αξία αυτού του παίκτη...
πεστα χρυσοστομε. βαρεθηκα να ακουω για τον μιλλερ. μονο σουτ μετα απο σκριν ειχε. απο τους παικτες που πρεπει να κανουν αγαλμα στον στερν
Δημοσίευση σχολίου