Όποιος από τους αναγνώστες μας δεν έχει αναμνήσεις από τον Γιάννη Ιωαννίδη και την πορεία του στα γήπεδα, εξαιρείται της ανάγνωσης της παρούσης ανάρτησης, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο επιφανείς πρωταγωνιστές του ελληνικού μπάσκετ για σχεδόν δύο και βάλε δεκαετίες. Σε δημοσκόπηση του blog μας σχεδόν ένα χρόνο πίσω σχετικά με τον καλύτερο Έλληνα προπονητη ο Ιωαννίδης κατέλαβε εύκολα την πρώτη θέση και με διαφορά από τον δεύτερο, αλλά και πάλι αυτό είναι μόλις μια μικρή ψηφίδα της συνολικής του παρουσίας στα πεπραγμένα του αθλήματος. Εγωιστής, πεισματάρης, δουλευταράς, αψίκορος, πληθωρική προσωπικότητα που είτε λατρεύεις να τον αποθεώνεις είτε να τον μισείς, το τελευταίο που θα πει κανείς για αυτόν είναι ότι πέρασε απαρατήρητος. Νομίζω όλοι τον θυμόμαστε να καπνίζει, να βηματίζει αγχωμένα μπροστά στον πάγκο με το χέρι τεντωμένο, να βρίζει θεούς και δαίμονες, να διαμαρτύρεται σε διαιτητές, να β(γ)άζει το σακάκι του, να κάνει δηλώσεις με το κεφάλι του ελαφρώς λυγισμένο στα πλάγια, να έχει άποψη επί παντός επιστητού, να κατακτάει πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά και να βιώνει το Σισύφειο δράμα του με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής.
Προπόνησε 3 ομάδες της Α1, τον αγαπημένο του Άρη, τον ΟΣΦΠ και την ΑΕΚ, παρόλο που κατά καιρούς φλέρταρε έντονα ακόμα και με τον ΠΑΟ, νομίζω λίγο προτού έρθει ο Ζοτς. Όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε με πλήθος παιχτών, μερικοί από τους οποίους αποτέλεσαν προσωπικές του αδυναμίες και για τα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά αλλά και για το χαρακτήρα τους. Παρόλο που γενικά στις δηλώσεις του ήταν φειδωλός, ων εγωιστής θεωρούσε ότι όλα τα φώτα έπρεπε να έπεφταν πάνω του, εντούτοις κάποιες φορές ξέφευγε από τον κανόνα και μιλούσε κολακευτικά για αυτούς που θεωρούσε ότι καταλάβαιναν τον τρόπο σκέψης του και μπορούσαν και αποτύπωναν σε πράξεις μέσα στο παρκέ τις οδηγίες του. Ας δούμε λοιπόν μαζί τους έρωτες του Ξανθού στις 3 ομάδες που αγωνίστηκε, καθώς στη ζωή του, η γυναίκα του και η κόρη του εδώ και χρόνια έχουν κατακτήσει την καρδιά του σκληρού Γιάννη.
ΑΡΗΣ
Νίκος Φιλίππου: Ο τωρινός βοηθός μάνατζερ της Εθνικής μας ομάδος ήταν ο πρώτος παίχτης στον Άρη που έκλεψε την καρδιά του Ξανθού. Στο πρόσωπό του ο κόουτς έβλεπε ένα 4άρι με χαρακτηριστικά που εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν εύκολα σε ψηλούς παίχτες, για αυτό και σε συνέντευξη στο Τρίποντο τον είχε αποκαλέσει "νέγρο". Δεν είχε πολύ άδικο, καθώς ο Φιλίππου ήταν εξαιρετικά γρήγορος στο transition παιχνίδι και σχεδόν έφευγε πρώτος στον αιφνιδιασμό, είχε μακριά άκρα που τον βοηθούσαν στα ριμπάουντ και στα μπλοκ, καλό σουτ από μέση απόσταση, ενώ ήταν και εμφανώς άνω του μέσου όρου κοντρολαρισμένος με παιχνίδι με πλάτη. Παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα μυώδης, είχε πολύ καλή αντίληψη του παιχνιδιού, που του επέτρεπε να είναι αποτελεσματικός στην άμυνα κυρίως βγαίνοντας μπροστά από τους αντιπάλους του. Αυτό που δεν είχε ο Φιλίππου ήταν συγκέντρωση μέσα στο παιχνίδι. Γιατί για αυτόν, ήταν όλο ένα παιχνίδι. Σχεδόν πάντα στα πρώτα λεπτά φορτωνόταν με 2-3 γρήγορα φάουλ και έβλεπε μετά το παιχνίδι από τον πάγκο κάνοντας αστεία. Δεν μπήκε ποτέ στην νοοτροπία του απόλυτου επαγγελματία, της συνεχούς προσπάθειας και εκεί κάπου το γυαλί ράγισε με τον τελειομανή προπονητή του. Έλεγε πολύ πετυχημένα ανέκδοτα όμως και βοηθούσε να αποφορτίζεται το κλίμα στην ομάδα.
Βασίλης Λυπηρίδης: Ένας από τους πιο αγαπημένους παίχτες του Ιωαννίδη. Ο Μπίλι είχε θέσει εαυτόν, σώμα και καρδιά στην υπηρεσία του κόουτς χωρίς καμία ερώτηση ή απορία για τη χρησιμότητά του. Αν ο Ιωαννίδης του έλεγε ότι έπρεπε να περάσει μέσα από τοίχο, θα το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Παίχτης-μαχητής, χωρίς τεχνικά προσόντα και σχεδόν σίγουρα με το πιο αντι-τουριστικό και αντι-παραδειγματικό στυλ για σουτ, εξελίχθηκε σε πολύτιμο γρανάζι για την μηχανή του Άρη. Ο Ιωαννίδης ζητούσε από τον "Λύπι" άμυνα μέχρι θανάτου, σκριν για να ξεμαρκαριστεί το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη, βουτιές στο παρκέ για κάθε χαμένη μπαλιά, ριμπάουντ, το κεφάλι χαμηλά και τις δύο φορές που θα έπαιρνε τη μπάλα κάτω από το καλάθι να κάρφωνε. Αυτά έκανε με συνέπεια κάθε βράδυ ο παίχτης του, χωρίς ποτέ να φέρει αντίρρηση, ακούγοντας διαμαρτυρίες και παράποντα με το κεφάλι κατεβασμένο. Με τα χρόνια η σκληρή δουλειά στις προπονήσεις του έδωσε τη δυνατότητα να σκοράρει και λίγο περισσότερο, όταν του δινόταν η ευκαιρία, αλλά το καθήκον του παρέμενε να παίζει ξύλο με τους Μπάρλοου, Μαγκί, Οστρόφσκι, Σάβιτς, Φασούλα και να παλεύει σε κάθε φάση σαν να μην υπήρχε επόμενη ακόμα και με παίχτες δυνατότερους, ψηλότερους, τεχνικά ανώτερους.
ΟΣΦΠ
Μίλαν Τόμιτς: "Ο παίχτης αυτός μου θυμίζει τον εαυτό μου στα νιάτα μου" η πιο γνωστή ρήση του Ιωαννίδη για το πουλέν του. Ο νεαρός Μίλαν στην τρυφερή ηλικία των 21 βαπτίστηκε εν μια νυχτί ως βασικός κουμανταδόρος του Ολυμπιακού καθοδηγώντας συμπαίχτες πολύ μεγαλύτερους και σε ηλικία αλλά και σε αξία. Ο Ξανθός δοκιμάζοντάς τον σε προπονήσεις προτού δώσει την έγκρισή του για την ελληνοποίησή του, είδε σε αυτόν τον ξερακιανό νεαρό Γιουγκοσλάβο έναν εγκεφαλικό παίχτη, με πολύ καλό μακρινό σουτ, καλό χειρισμό της μπάλας και ικανότητα πάσας καθώς και μια αίσθηση "διαβάσματος" του παιχνιδιού που ήταν μάλλον πρώιμη για τα χρόνια του. Τον εμπιστεύτηκε, τον έριξε στα βαθιά, του έριξε και άπειρα καντήλια μαζί, αλλά τα χρόνια της πρώτης τους συνύπαρξης στον ΟΣΦΠ ο Μίλαν ήταν ο μετουσιωτής των οδηγιών του Ιωαννίδη στο παρκέ είτε σε αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος είτε της Ευρώπης. Η πεντάδα σχεδόν ξεκινούσε από το 11 που φορούσε και μόνο λόγω φάουλ έβγαινε από το παρκέ. Η -καλώς ή και κακώς κάποια φορά αλητεία- που κουβαλούσε ως χαρακτήρας ο Μίλαν έδεσε "ταμάμ" με την ψυχοσύνθεση του κόουτς του. Ο Τόμιτς χάρη στον Ιωαννίδη έπαιξε μπάσκετ σε τόσο υψηλό επίπεδο, έβγαλε χρήματα, κέρδισε τίτλους και έγινε γνωστός, αλλά οι έρωτες δεν έχουν πάντα ευτυχή κατάληξη,καθώς του το ανταπέδωσε όταν κατέθεσε εναντίον του στη δικαστική διαμάχη που νομίζω ακόμα μαίνεται για χρωστούμενα λεφτά.
Ντράγκαν Τάρλατς: Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Ιωαννίδης έβαλε τον Τάκι να τρέξει στο στίβο 400 μέτρα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα και έμεινε άφωνος όταν τον είδε να τερματίζει πρώτος, μπροστά και από τους περιφερειακούς, αποκαλώντας τον "πυραυλοκίνητο". Λέγεται δε, ότι μεταξύ αυτού και του Μποντιρόγκα, επέλεξε τον Τάρλατς, όχι μόνο γιατί ο τελευταίος δεχόταν να ελληνοποιηθεί, αλλά γιατί θεωρούσε ότι ψηλό με τέτοια προσόντα δεν θα έβρισκε σε όλη την Ευρώπη. Οι σχέσεις τους δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλές, ιδίως κατά τη δεύτερη θητεία του Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό, με δυσκολία αντάλλασσαν κουβέντες, παρόλα αυτά ο Ιωαννίδης σε συνέντευξή του είχε αποκαλέσει τον Τάρλατς ως τον καλύτερο ψηλό τότε στην Ευρώπη και ήταν σίγουρος ότι θα έκανε καριέρα στο NBA. Τον έχρισε βασικό σέντερ, στήριξε επάνω του πολλά από τα επιθετικά και αμυντικά του σχέδια, του έδωσε χρόνο συμμετοχής, αλλά νομίζω ότι τελικά τα χνώτα τους δεν ταίριαξαν, καθώς ο Τάκι είναι πολύ πιο σοφτ ως χαρακτήρας, άνθρωπος μάλλον χαμηλών τόνων και δε μπορούσε εύκολα να βρει χώρο συννενόησης με τον φωνακλά και σχεδόν μονίμως εκνευρισμένο προπονητή του.
Γιώργος Σιγάλας: Ο πιο ταιριαστός και δυναμικός έρωτας ανάμεσα στον παλαίμαχο προπονητή και σε παίχτη του. "Μπες μέσα και αν σου βάλει πάνω από 10 πόντους, θα σου κόψω το μπάσκετ" ήταν το καλοσώρισμα προς τον νεαρό Γιώργο σε αγώνα στο Ιβανώφειο με αντίπαλο τον σούπερ-σκόρερ Ίνγκραμ. Τελικά έβαλε 16-18 αν θυμάμαι καλά, αλλά με 6/18 ή κάτι τέτοιο. Ο Σιγάλας, σκόρερ ολκής στα νιάτα του στον Παπάγου, σιγά σιγά μετατρέπεται στον πιο αγαπημένο παίχτη του Ξανθού, καθώς εκφράζει με τον τρόπο παιχνιδιού του σχεδόν όλες τις αξίες και τα ιδανικά του κόουτς του. Πολλή και σκληρή δουλειά, τρομερή σωματοδομή -όταν πήγε στη Στεφανέλ οι ιθύνοντες έμειναν άναυδοι με το μυϊκό του σύστημα-, ανελέητο κυνηγητό στην άμυνα -οι μάχες του με τον Γιανγκ της Λιμόζ θρυλικές- πείσμα, δύναμη, ξύλο, το κεφάλι χαμηλά και απέραντη αφοσίωση στις οδηγίες του προπονητή του. Η προσπάθεια αυτή απέδωσε καρπούς, καθώς κάποια στιγμή ο Σιγάλας λογιζόταν ως μια βασική επιθετική επιλογή της Εθνικής μας ομάδος, ενώ με το χρόνο το παιχνίδι του ωρίμαζε όλο και περισσότερο. Η σχέση αγάπης με τον Ιωαννίδη έφτασε μέχρι και στο να δεχθεί μπουκάλι με νερό στο κεφάλι καθήμενος στον πάγκο, αλλά ακόμα και τώρα ο Ράμπο έχει να λέει ότι οι συμβουλές και οι οδηγίες του Ξανθού τον βοήθησαν όχι μόνο κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά και στη ζωή του γενικότερα, για αυτό και συχνά τον συμβουλευόταν. Η προσωποποίηση του τρόπου παιχνιδιού που είχε στο μυαλό του ο Ιωαννίδης ήταν ο Ράμπο.
Ρόι Τάρπλεϋ: Σε πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στο διαδίκτυο, στο Contra.gr αν θυμάμαι καλά, ο Ιωαννίδης αποκάλεσε τον Ρόι ως τον "καλύτερο παίχτη" που είχε ποτέ στη διάθεσή του και αυτό από μόνο του λέει σχεδόν τα πάντα. "Δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο γήπεδο που δε μπορούσε να κάνει" συνέχισε να υπερθεματίζει στην ίδια συνέντευξη. Η εκτίμηση του Ξανθού για τον πολυτάλαντο Αμερικανό ήταν από τις πιο εκδηλωτικές στη διάρκεια της καριέρας του, καθώς τον θυμάμαι ακόμα και κατά τη διάρκεια των αγώνων να χειροκροτεί και να τον συγχαίρει μετά από κάθε καλάθι που έβαζε. Τη χρονιά που συνεργάστηκαν, σχεδόν όλα τα επιθετικά πλάνα του ΟΣΦΠ είχαν ως αρχική επιλογή τον Ρόι, παρόλο που στην ομάδα υπήρχαν ακόμα οι Πάσπαλι, Τάρλατς, Φασούλας, και ο Αμερικανός του το ανταπέδωσε κάνοντας μια χρονιά-όνειρο μέχρι και τον ημιτελικό του Τελ-Αβιβ. Μετά πλακώθηκε στις μπουνιές με τον Παπαδάκη, ήπιε κάμποσα καφάσια μπύρες και είδε τον Τόμπσον να πετυχαίνει το πιο αναπέντεχο ίσως τρίποντο στην καριέρα του. Νομίζω ότι και ο Τάρπλεϋ τον "γούσταρε" τον Ξανθό,καθώς ακολούθησε όλη την προετοιμασία, το βάρος του ήταν το ιδανικό, συμμετείχε σχεδόν σε όλους τους αγώνες, δεν προκάλεσε προβλήματα κατά τη διάρκεια της σαιζόν και έπαιξε το καλύτερό του μπάσκετ. Δεν έκανε λίγη υπομονή ακόμα προς το τέλος της?
ΑΕΚ
Τσακαλίδης: Ο τελευταίος γεροντο-έρωτας του Ιωαννίδη προσωποποιήθηκε στον Τζέικ, Ιάκωβο, Λέντκοφ ή όπως αλλιώς τον λέγανε τέλος πάντων. "Αν τον δείτε από μακριά θα νομίσετε ότι είναι κάτω από τα 2 μέτρα, τόσο αρμονικός είναι" ή "Αυτός θα πάει στο NBA και θα βγάλει πολλά λεφτά, γιατί εκεί τους ψηλούς τους πληρώνουν καλά" καθώς και "Εχει το μυαλό του Σαμπόνις και καταλαβαίνει αμέσως ό,τι του λέμε". Αν γεράσει ο άνθρωπος, μάλλον ξεμωραίνεται ελαφρώς, δεν εξηγείται αλλιώς. Ο Τσακαλίδης ενεφανίσθη μεσούσης της σαιζόν που η ΑΕΚ έφτασε ως τον τελικό της Ευρωλίγκα και προωθήθηκε, κυρίως από τον κόουτς του, ως ο επόμενος μεγάλος σέντερ του ελληνικού μπάσκετ. Ιδιαίτερη σχέση με το άθλημα δεν είχε μέχρι να τον αναλάβει ο Ιωαννίδης, καθώς ο θρύλος τον θέλει στα εφηβικά του χρόνια να κόβει ξύλα σε κάτι μόνιμα χιονισμένες επαρχίες της Ρωσίας. Ο Τσακαλίδης έμαθε τα βασικά, αφού την πρώτη φορά που σούταρε, η μπάλα δεν πήγε καν προς το καλάθι, φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής, έβρισε τον Σαμπόνις στα ρώσικα σε ένα τζάμπολ εναντίον της Λιθουανίας, βοήθησε κυρίως στην άμυνα καθώς το ύψος και ο όγκος του προστάτευαν το καλάθι των ομάδων του, έφτιαξε ένα υποφερτό hook, έφτασε μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού παίζοντας λίγα λεπτά κυρίως λόγω των φυσικών του προσόντων, αλλά μέχρις εκεί. Καμία από τις βαρύδγουπες δηλώσεις του Ιωαννίδη δεν επαληθεύτηκε, αντιθέτως η παρουσία του συχνά πυκνά σήκωνε θύελλα διαμαρτυριών σχετικά με το νόμιμο της συμμετοχής του στην Εθνική. Α, έφτιαξε και τα δόντια του κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, πηγαίνοντας κάθε μέρα επί ένα μήνα σχεδόν στον οδοντίατρο της ΑΕΚ. Χάθηκε όσο ξαφνικά εμφανίστηκε διαψεύδοντας σχεδόν όσο κανείς άλλος τις προσδοκίες του μέντορά του.
Κολντεμπέλα: Ο ωραίος Κλαούντιο της ΑΕΚ. Ο Ιωαννίδης είδε σε αυτόν έναν συνδυασμό του εγκεφαλικού παιχνιδιού του Τόμιτς μαζί με την αμυντική προσήλωση του Σιγάλα για αυτό και τον επέλεξε όταν πρωτοπήγε στην ΑΕΚ και τον κράτησε ως βασικό άσσο και τα δύο χρόνια που συνεργάστηκαν. Ο Κολντεμπέλα πέραν απεδείχθη μια εξαίρετη επιλογή, καθώς ήταν σχεδόν πάντα σταθερός στις εμφανίσεις του, καθοδηγούσε τους συμπαίχτες του με στιβαρότητα, άκουγε με προσοχή τις οδηγίες του προπονητή του, οργάνωνε σωστά τη επίθεση, ενώ σχεδόν πάντα επιφορτιζόταν με το μαρκάρισμα του πιο επικίνδυνου αντίπαλου επιθετικού. Παίχτης με πλούσιες παραστάσεις από την προηγούμενη θητεία του στην Ιταλία, σοβαρός -πέραν του γάμου του με τη Παππά- και πλήρως εναρμονισμένος με τον ρόλο του, είχε σχεδόν πάντα θετικό πρόσημο στις εμφανίσεις του μένοντας προσηλωμένος στον εκπονηθέν προπονητικό σχέδιο. Δεν ήθελε πολύ ο Ξανθός να τον ξεδιαλέξει.
Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες
Φραγκίσκος Αλβέρτης: Σε μια συνέντευξή του χρόνια αρκετά πίσω, ο Ιωαννίδης είχε αποκαλύψει πόσο γούσταρε τον νεαρό τότε παίχτη του ΠΑΟ. Οι λόγοι δεν ήταν δύσκολο να ανακαλυφθούν, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο Φράγκι ήταν πάντα πολύ ανταγωνστικός, γούσταρε και δέθηκε με την πράσινη φανέλα, είχε το καλύτερο σουτ στην Ευρώπη με ένα στυλ που ήταν αδύνατο να κοπεί, ενώ κάθε χρόνο δούλευε πολύ σκληρά προκειμένου να βελτιώσει τις αδυναμίες του, την άμυνά του, την πάσα του. Κυρίως όμως τον γούσταρε λόγω χαρακτήρα, γιατί φανατιζόταν, γιατί πανηγύριζε κάθε καλάθι, γιατί είχε δίψα να κερδίσει και το έδειχνε. Δυστυχώς ο Φράγκι όταν βρέθηκαν στην Εθνική, στο κρίσιμο αγώνα για την είσοδο στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ του 2001 είχε 2/14 σουτ, εκ των οποίων 0/7 τρίποντα, μη μπορώντας να ανταποδώσει στο παρκέ τα εύσημα του επί χρόνια αντιπάλου του στα ντέρμπι των αιωνίων.
Άρβιντας Σαμπόνις: Μετά τον τελικό με τη Ρεάλ, βγαίνει σε πηγαδάκι δημοσιογράφων ο Ιωαννίδης και λέει grosso mondo "Πώς να τον σταματήσουμε ρε παιδιά αυτόν? Μιλάμε για θαύμα της φύσης. Το μυαλό του είναι ανώτερο από αυτό των play-maker, ταυτόχρονα είναι 2,20 και 140 κιλά και μου σουτάρει τρίποντα από τις γωνίες". Ανέκαθεν τον θαύμαζε και τον σεβόταν πολύ τον Λιθουανό γίγναντα παρόλο που τον πλήγωσε το 1995 στερώντας του -ξανά- το πολυπόθητο ευρωπαϊκό στέμμα. Η μπασκετική ευφυία του Άρβιντας ήταν το χαρακτηριστικό εκείνο που ο Ιωανίδης ξεχώριζε ανάμεσα στα τόσα προτερήματά του και κάθε φορά που η κουβέντα στραφόταν σε αυτό, θυμάμαι να αναφέρεται με κολακευτικά λόγια τονίζοντας ότι δύσκολα στην καριέρα του θυμόταν άλλον παίχτη που να έχει τόση μεγάλη αντίληψη του παιχνιδιού.
"Ερωτιάρης" τελικά στην καριέρα του ο Γιάννης...
12 σχόλια:
στρατο, ξεχασες το Φανη...Μεγαλος ερωτας...
Το είχα στο μυαλό μου, αλλά πέραν τη γνωστής πρόσκλησης "Κόψε τα τσιγάρα, τα ποτά και παράτησε τη μηχανή να φτιάξω τον ΟΣΦΠ πάνω σου" δε θυμάμαι να έχει ξαναναφερθεί για τον Φάνη.
Αντιθέτως σε ένα ματς ΑΕΚ-ΠΑΟ νομίζω πλακώθηκαν στις μπουνιές, ο Ιωαννίδης έπεσε κάτω με σκισμένο παντελόνι και ο Φάνης είπε κάτι του στυλ "Τώρα μπορεί να πεθάνει όρθιος", γιατί παλαιότερα ο ξανθός είχε πει ότι θέλει να πεθάνει όρθιος στο γήπεδο.
Τον εκτιμούσε σα παίχτη αναμφισβήτητα, αλλά δεν θα ταίριαζαν με τίποτα
Εξαιρετικός για άλλη μια φορά Στράτο.
Νομίζω πως ο Τσακαλίδης έβρισε τον Σαμπόνις το 1999 στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας όπου χάσαμε απο Λιθουανία,Γερμανία και Σλοβενια αν δεν κάνω λάθος?Μήπως σε αυτο το τουρνουα έπαιξαν και για τελευταία φορά με τις εθνικές τους ομάδες οι Σαμπόνις-Κούκοτς?
Μεγάλο έρωτα για τον Σαμπόνις, αλλά δυστυχώς δεν πήρε το ρίσκο να τον αποκτήσει, όταν του δώθηκε η δυνατότητα, φοβούμενος την ευπάθεια του Λιθουανού γίγαντα στα γόνατα
Νομίζω όχι από Σλοβενία αλλά από Τσεχία είχαμε χάσει...Ήμουν μόλις 10 αλλά νομίζω θυμάμαι καλά...
Scottie
Για τον Σαμπόνις: όταν ρωτήθηκε για την φήμη που λέει ο φίλος παραπάνω ο Ξανθός απάντησε, "φαίνομαι για χαζός;ο Σαμπόνις ξέρει το περισσότερο μπάσκετ σε όλο τον κόσμο". Αρνήθηκε δηλαδή ότι δίστασε να τον αποκτήσει ενώ μπορούσε. Έρωτας πάντως του Ιωαννίδη δίχως άλλο...
Για τον Τόμιτς: στην ιστορία έχει μείνει το χαστούκι που λένε ότι του είχε ρίξει όταν έμαθε ότι είχε πάει στα μπουζούκια μετά από μια ήττα από τον Πανιώνιο την σεζόν 92-93 νομίζω.
Ο Τάρπλει δεν νομίζω ότι ανήκει στους αγαπημένους του Ξανθού. Ναι μεν είπε ότι τον θεωρεί τον καλύτερο Αμερικάνο που έχει περάσει αλλά οκ αυτός είναι ένας λόγικος ισχυρισμός βάση αξίας όχι συμπάθειας. Ο ίδιος ο Τάρπλει έχει πει ότι του φώναζε όταν ο Ρόι έκανε τις ποικιλίες του στην περιφέρεια αλλά ότι του αρέσει να παίζει για αυτόν γενικά. Ο Ξανθός έχει πει και δημόσια ότι θα κράταγε τον Μπέρι το 1993 αν ήξερε ότι θα αποκτηθεί ο Φασούλας ή αν ο Πάνι είχε έρθει πιο νωρίς οπότε Τάρπλει γιοκ. Μπροστά σε 15000 κόσμο στο ΣΕΦ είπε και το "είναι το καλύτερο παιδί που έχω συνεργαστεί" για τον Τρουθ επίσης. Βέβαια δεν ήθελε να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό 2 χρόνια μετά όταν ο Μπέρι απέφυγε την Σπορτίλια. Αλλά αυτά είναι φυσιολογικά για τον κυκλοθυμικό Ιωαννίδη.
Στα αγαπημένα του παιδιά πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον Μισούνοφ.
Ήταν σίγουρος πως με αυτόν στην Ευρώπη ο Άρης θα έπαιρνε το Πρωταθλητριών ενώ μην ξεχνάμε πως όταν κατέβηκε Πειραιά τον μοναδικό που ήθελε απ' τον Άρη ήταν ο Μισούνοφ (στον Γκάλη άφησε τον Σαλονίκη να τον προσεγγίσει και ο ίδιος έμεινε θεατής των διαπραγματεύσεων ενώ τον Γιαννάκη δεν τον ήθελε στην ομάδα / το παραδέχθηκε ο δράκος στη παρουσίαση του στον Πανιώνιο το '93) .
Για δύο καλοκαίρια τον κυνήγησε , έπεισε τον Κόκκαλη να τον αγοράσει με 150εκ αλλά ο Μητρούδης ζήτησε 250εκ και η συμφωνία δεν επετεύχθει.
Σίγουρα "πληθωρικότατη" και "ιδιομορφότατη" προσωπικότητα ο ξανθός και κρίμα που δεν σήκουσε κούπα εκτός συνόρων.
Αυτό με τον Τσακαλίδη δεν το κατάλαβα ποτέ!
Και κάτι λίγο άσχετο :
Καθε φορά που γίνεται αναφορά στον Ιωαννίδη, εμενα αυτό που μου έρχεται πρώτο πρώτο στο μυαλό είναι το επικό βιντεάκι του "ΑΜΑΝ" με τον Καλυβάτση να υποδύεται τον ξανθό με 50 τσιγάρα στο χέρι, καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά του και το αμίμητο: "Ήρθαμε να πάρουμε το κύπελο και βρήκαμε κι άλλες ομάδες στο γήπεδο. Γ..... όλοι. Οι δημοσιογράφοι, οι μπασκέτες, το γήπεδο..."
Μήπως έχω κάποιο πρόβλημα;
καλα αυτο το βίντεο των ΑΜΑΝ ήτανε επικό! είναι στο τοπ 3 των ΑΜΑΝ! κατά τα άλλα ο ξανθός έπρεπε να ρθει στον ΠΑΟΚ επί Στογιακοβιτς Ρεντζια Γιανουλη...
Πηγα και το ειδα το βιντεακι και ηταν φοβερο...Οσο για τον Ιωαννιδη εχω την εντυπωση οτι δεν ειχε ακριβως ερωτες αλλα καψουρο- κολληματα που δεν εβγαιναν παντα σε καλο. Θυμαμαι αν δεν κανω λαθος οτι ο Κακιουσης της ΑΕΚ γραφει για τα παρατραγουδα του Ξανθου με τον Τσακαλιδη στην Εθνικη πριν και κατα τη διαρκεια του Ευρωμπασκετ του 2003 μια πολυ καλη Εθνικη που καηκε λιγο απο τη καψουρα του Ξανθου..Μανος
Αναρωτιέμαι τι είδε άραγε ο Ιωαννίδης στον Τσακαλίδη και έφαγε κόλλημα μαζί του.Απλά είχε ύψος γύρω στο 2.16 αν δεν κάνω λάθος και καλό σωματότυπο.Για μπασκετική αντίληψη και ταλέντο,ουδέν σχόλιον!
Να θυμίσω απλά το Ευρωμπάσκετ του 2003,όπου ένα από τα κολλήματα του ''Ξανθού'',ήταν και ο Jake.Ιδίως στο παιχνίδι με την Τουρκία,όπου ο Okur ή ο Turkoglu αν θυμάμαι καλά,πρέπει με προσωπικό αντίπαλο τον Ιάκωβο,να έβαλε γύρω στους 16 με 17 πόντους σε ένα ημίχρονο.
Και αυτόν τον άνθρωπο,τον συγκρίνουν κάποιοι προπονητικά με τους Ζοτς και Ντουντα........
Και για να συμπληρώσω το σχόλιο μου,αναφερόμενος στους κουμπάρους:
Ευτυχώς που ο Διαμαντίδης έπεσε στα χέρια του Ζοτς και ο Παπαλουκάς στα χέρια του Ντουντα και έγιναν κορυφαίοι παίχτες....
Γιατί με τις συνθήκες που επέβαλε ο Ξανθός το 2003,πως και δεν λύγισαν από την ψυχολογική πίεση....
Δημοσίευση σχολίου