Αφιέρωμα: Μεγάλες προσδοκίες , μικρές αποδόσεις. (το κείμενο επιμελήθηκε ο Kareem)

To να είσαι No1 στο Draft του ΝΒΑ είναι σίγουρα μεγάλη τιμή. Είναι ο προάγγελος μιας μεγάλης καριέρας Το βέβαιο όμως είναι επίσης ότι δεν σου την εξασφαλίζει. Παραδείγματα πάμπολλα αποτυχημένων Νο1 επιλογών στο Draft.
Michael Olowokandi, Kwame Brown, Pervis Ellison, Kent Benson, LaRue Martin και άλλοι το ίδιο ή λίγο λιγότερο αποτυχημένοι.
Όμως μερικές φορές και το πρώτο δείγμα (η πρώτη χρονιά δηλαδή) αποδεικνύεται πλασματικό για πολλούς παίκτες. Εδώ λοιπόν θα κάνω μια αναφορά στους Rookie της χρονιάς (τα τελευταία 40 χρόνια) οι οποίοι δεν είχαν την ανάλογη εξέλιξη σε σχέση πάντα με τις προσδοκίες που είχαν αφήσει την πρώτη χρονιά τους.

O Sidney Wicks ήταν ο διάδοχος του Kareem Abdul-Jabbar στο UCLA. Άξιος διάδοχος του και Νο2 του Draft to 1971. Η αρχή του στο ΝΒΑ εντυπωσιακή. 24.5PPG και 11,5RPG έστω κι αν έπαιζε σε μια από τις χειρότερες ομάδες της χρονιάς τους Portland Trail Blazers με ρεκόρ μόλις 18-64. Η συνέχεια του στο NBA ήταν ανάλογη για 3 χρόνια ακόμα χωρίς βέβαια να κάνει το μεγάλο μπαμ και χωρίς η ομάδα του να μπει έστω μια φορά στα Play-Off. Η συνέχεια της πορείας του στο ΝΒΑ ήταν πτωτική. Τα στατιστικά του φθίνανε χρόνο με τον χρόνο και έφτασε το 1980-81 (σε ηλικία 31-32) να έχει μόλις 6,7PPG και 4,6RPG παίζοντας στους San Diego Clippers. Αυτή ήταν και η τελευταία του χρονιά στο ΝΒΑ. Μετά έπαιξε και μια χρονιά στην Ιταλία.





Ο Ernie DiGregorio ήταν το Νο3 του Draft το 1973. Η πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ ήταν τουλάχιστον ελπιδοφόρα με 15,2PPG και 8,2APG και μάλιστα σε μια ομάδα όπως οι Buffalo Braves (μετέπειτα Clippers) με τον συμπαθητικό απολογισμό των 42 νικών και 40 ηττών όπου μπήκε και στα Play-Off. Αλλά όπως φάνηκε τα επόμενα χρόνια το βραβείο του Rookie of the Year μάλλον ήταν κατάρα για αυτόν. Ποτέ δεν ξαναέφτασε σε τέτοια νούμερα. H καριέρα του κράτησε μόλις 5 χρόνια εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο. Βέβαια την τελευταία του ενεργή χρονιά το 1977-78 είχε μόλις 3,9PPG και 2,6APG παίζοντας σε Lakers και Boston και ήταν μόλις 26-27. Η Rookie χρονιά του τελικά ήταν μόνο μια αναλαμπή!!!





O Phil Ford ήταν το No2 του Draft το 1978. Μεγάλος κολεγιακός σταρ του North Carolina University τελείωσε ως ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο κολέγιο (τον πέρασε πριν από δυο χρόνια ο Tyler Hansbrough). Η καριέρα του στο ΝΒΑ προδιαγραφόταν λαμπρή και η Rookie χρονιά του με τους 15,9PPG και τις 8,6APG είχε αφήσει αν μη τι άλλο μεγάλες προσδοκίες. Οι Kansas City Kings ήταν μια καλή ομάδα με ρεκόρ 48-34 εκείνη την χρονιά γεγονός που έδινε ακόμα πιο μεγάλη αξία στην Στατιστική του. Μάλιστα την Rookie χρονιά του είχε μια ακόμα διάκριση αφού είχε επιλεγεί στην δεύτερη All-NBA πεντάδα της χρονιάς. Τα επόμενα δυο χρόνια αν και δεν έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα συνέχισε με παραπλήσια νούμερα. Όμως ο εθισμός του στο αλκοόλ μαζί με κάποια προβλήματα τραυματισμών αρχικά ρίξανε την απόδοση του και εντέλει κατάστρεψαν την καριέρα του την οποία τερμάτισε σε ηλικία μόλις 29 χρόνων.





Η περίπτωση του έχει αρκετά κοινά με αυτή του Sidney Wicks. O Ralph Sampson ήταν το No1 του Draft το 1983. Με μπόι 2,23 και με αξιοπρόσεκτη τεχνική είχε θεωρηθεί ως ο διάδοχος του Kareem Abdul-Jabbar. Η πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ ήταν τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη. Με 21PPG και 11,1RPG οι υποσχέσεις που είχε αφήσει για το μέλλον ήταν σίγουρα πολλές ακόμα κι αν οι Houston Rockets κέρδισαν μόλις 29 αγώνες εκείνη την χρονιά. Κάπως έτσι συνέχισε και την επόμενη χρονιά με παραπλήσια Στατιστικά αλλά και με τον Hakeem Olajuwon στο πλευρό του. Η ομάδα του Houston ανέβηκε κατακόρυφα στις 48 νίκες και αυτός εκτός από το All-Star Game που έπαιξε (είχε επιλεγεί και στην Rookie χρονιά του όπως και τις δυο επόμενες χρονιές) επιλέχθηκε και στην 2η All-Star πεντάδα της χρονιάς. H απόδοση του όμως άρχισε να φθίνει χρονιά με την χρονιά και για αυτό ίσως να φταίνε και τα εύθραυστα πόδια του (2,23. Τυχαίο? Δεν νομίζω!!) οπότε και τερμάτισε από το ΝΒΑ σε ηλικία μόλις 32 χρόνων!! Ακόμα και στην Ευρώπη δεν μπόρεσε να τα καταφέρει.





Θα μου πει κάποιος «Μα ο Larry Johnson?» Κι όμως θυμάμαι τι ακριβώς λέγανε γι’αυτόν πριν το Draft που ήταν η πρώτη επιλογή και μετά την Rookie χρονιά του που τον θεωρούσαν έναν σίγουρο All-Star παίκτη και έναν «Hall-Of-Famer» του μέλλοντος. 19,2PPG και 11RPG σίγουρα σου δημιουργούν προσδοκίες έστω και στους μέτριους Hornets του 1991-92 (μόλις 31-51). Ειδικά μετά την 2η χρονιά του (το ζενίθ του όπως αποδείχθηκε) με παρέα τον Mourning που μόλις είχε έρθει στο ΝΒΑ το θεωρούσαν κάτι παραπάνω από βέβαιο. Επιλέχθηκε εξάλλου και στην 2η All-Star πεντάδα της χρονιάς. Δεν έκανε ποτέ το «ξεπέταγμα» και όταν άλλαξε ομάδα και πήγε στους New York Knicks έπεσε στο επίπεδο της «απλα αξιοπρεπής παρουσίας» στο πρωτάθλημα. Την καριέρα του την τερμάτισε στα 32 του χρόνια ύστερα από χρόνια προβλήματα στην πλάτη. Σίγουρα έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους.
Άτυχος ή μη ο Larry Johnson δεν έμεινε ως ένας από τους καλύτερους «Johnson» όλων των εποχών όπως πολλοί πίστευαν.






O Damon Stoudamire ήταν το Νο7 στο Draft του 1995. Μάλλον έκπληξη θεωρήθηκε το ότι κατάφερε να βγει Rookie της χρονιάς σε μια φουρνιά παικτών που συμπεριλάμβανε τον Kevin Garnett(!!!!), τον Joe Smith (μεγάλες προσδοκίες γι’αυτόν τότε) τον Antonio McDyess, τον Rasheed Wallace ακόμα και τον Bryant Reeves (λίγοι ίσως θα τον θυμούνται). H αλήθεια βέβαια είναι ότι οι Raptors που τον επιλέξανε ήταν στην πρώτη της χρονιά στο ΝΒΑ με παίκτες «από δω και από κει» άρα του ήταν πιο εύκολο να ξεχωρίσει. 19PPG και 9,3APG ήταν τα νούμερα του αρκετά για να τον χρήσουν Rookie της χρονιάς παρόλο το ότι το Toronto είχε ρεκόρ μόλις 21-61. Εδώ θα μου πεις μέχρι και ο Sharone Wright (ποιος?) κατάφερε να έχει 16,5PPG σε αυτήν την ομάδα. Την καριέρα του κακή δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις. 13 χρόνια καριέρας είναι 13 χρόνια καριέρας. Αλλά ενώ μας είχε δώσει αίσθηση ότι θα ήταν ένας “Iverson” αυτός κυμάνθηκε στα επίπεδα του «απλά αξιοπρεπή παίκτη» δίχως καμία επιπλέον διάκριση. Κρίμα διότι ήταν μια ελπίδα για εμάς τους 1,77 να πούμε ότι «Να, ένας ισοϋψής μας είναι Super-Star στο ΝΒΑ. Τι μας λέτε ότι το ΝΒΑ είναι μόνο για τους ψηλούς?» Τελικά δεν ευοδώθηκε η ελπίδα μας αυτή. Για να πούμε μια δικαιολογία φταίει και η μαριχουάνα αλλά με αυτήν έμπλεξε μετά το 2002 άρα είχε δείξει το μέχρι που μπορούσε να φτάσει και άρα δεν υπήρξε αυτή τροχοπέδη στην καριέρα του!!







Ο Steve Francis ήταν το No 2 του Draft το 1999. Η πρώτη του χρονιά στο NBA ήταν πολύ καλή παίζοντας στο έστω όχι πολύ καλό Houston (34-48). Με 18PPG 6,6APG και 5,3RPG έδειξε έναν Point Guard με γεμάτα στατιστικά. Το βραβείο του Rookie of the Year έστω και μαζί με τον Elton Brand ήταν φυσιολογικό και αναμενόμενο. Για μια 5ετια ο Steve Francis ήταν ένας καλός παίκτης μιας μέτριας ομάδας. Μια φορά κατάφερε να την οδηγήσει στα Play-Off μέσα σε αυτά τα χρόνια. Δεν κατάφερε λοιπόν να γίνει «Franchise player» όπως έλεγε και το nick του (Stevie Franchise) και εκτός από όλα αυτά η πτώση στην απόδοση του ήρθε σύντομα και απότομα αποχωρώντας από το ΝΒΑ μόλις στα 32 του. Ουσιαστικά από τα 31 του δεν έχει ξαναπαίξει εκεί καθότι για μια χρονιά άνηκε σε Houston και Memphis αλλά δεν έπαιξε ποτέ. Άκουσα πάντως ότι πριν από λίγες μέρες υπέγραψε σε ομάδα της Κίνας.






Έχω την αίσθηση ότι και οι Mike Miller και Emeka Okafor (γι’αυτόν έχω μια επιφύλαξη) θα μπούνε σε αυτήν την κατηγορία αλλά δεν έχουν τελειώσει την καριέρα τους στο ΝΒΑ. Πάντως όπως αποδεικνύεται από τις παραπάνω περιπτώσεις «η αρχή δεν είναι (πάντα) το ήμισυ του παντός»!!!!

Υ.Γ. Κάποιος θα μπορεί να μου πει ακόμα για τον Derrick Coleman, τον Darrell Griffith ,τον Mark Jackson (από τους πιο αδικημένους με την μόλις μια συμμετοχή του σε All-Star Game) και τον Chuck Person. Νομίζω ότι κάνανε, αν μη τι άλλο, γεμάτες και πολύχρονες καριέρες δίχως τις απότομες πτώσεις των όσων προανέφερα. Κάθε άποψη δεκτή!!!