Η αρκούδα δεν βρυχάται πια...

Παρακολούθησα κ χθες τον αγώνα μεταξύ της CSSKA και του ΠΑΟ και μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι η "ομάδα του στρατού", η ομάδα που έφτασε σε 8 συνεχόμενα Final-Four, στην οποία έχουν παίξει - και ακόμα παίζουν - μερικοί από τους καλύτερους παίχτες της γηραιάς ηπείρου εμφανίζει πλέον πασίδηλα τα σημάδια της φθοράς και της αγωνιστικής κατάπτωσης.

Παίχτες κουρασμένοι, χωρίς διάθεση, αργοί και βαρείς τις περισσότερες φορές, με ελάχιστες εκλάμψεις του ταλέντου τους, αλλά όχι με την αντίστοιχη φυσική κατάσταση και ψυχολογική ετοιμότητα για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες ενός τέτοιου αγώνα. Στεναχωρήθηκα βλέποντας τον Σμόντις να προσπαθεί να διεκδικήσει το ριμπάουντ, να ποστάρει, να σπρώξει και τελικά συνεχώς να χάνει τις μάχες κ να φορτώνεται με φάουλ. Ο Σίσκα σκιά του εαυτού, έγινε εύκολη λεία από τον Περπέρογλου ο οποίος του έβαλε και σημαντικά σουτ στο τέλος ενώ ο Λάνγκτον σαν να καθυστερούσε λίγο παραπάνω να βγει από τα σκριν.

Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι αντίπαλη ομάδα να κάνει εύκολα τόσα "drive-in" στην ρακέτα των Ρώσων χωρίς έστω να γίνεται ένα φάουλ, απόρροια της πλήρους έλλειψης προσήλωσης και συγκέντρωσης (ειδικά ο Τέπιτς αν και άστοχος στο β΄ημίχρονο έκανε 3-4 lay-up ανενόχλητος). Στην επίθεση οι παίχτες φαίνεται να λειτουργούν εντελώς ατομικά και σπασμωδικά ανάλογα με την εκάστοτε φάση βγάζοντας πρωτίστως το ένστικτό τους ή στη καλύτερη κάποιο πατενταρισμένο play από το μακρινό παρελθόν. Ακόμα και στα πρόσωπά τους μπορούσε κάποιος να διακρίνει την έλλειψη αγωνιστικού πάθους, φλόγας, επιθυμίας για διάκριση, για νίκη. Περίεργο??? Δεν νομίζω.

Οι παίχτες αυτοί για σχεδόν μια 10ετία κυριάρχησαν στο ευρωπαικό μπάσκετ. Πήραν τίτλους, χρήματα, βίωσαν την δόξα και την αναγνώριση σε υπερθετικό βαθμό. Είναι μάλλον λογικό και επόμενο - ίσως και ανθρώπινο- να μην έχουν πια κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο για νέες επιτυχίες, να έχουν κορεστεί και κουραστεί και η βασική τους επιδίωξη ίσως να είναι να κρατιούνται σε ένα σεβαστό ανταγωνιστικό επίπεδο. Ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι αμείλικτος για όλους, παίχτες, προπονητές, συστήματα, ομάδες. Οι ιθύνοντες της ομάδας έπρεπε να δουν την προδιαγραφόμενη αυτή κατάσταση πολύ νωρίτερα και να αποδεχτούν το νομοτελειακό τέλος, που συχνά δεν είναι κάτι άλλο από την αρχή ενός καινούριου κύκλου. Ποιος ξέρει, ο Μεσίνα, πέρα από τα πολλά χρήματα που βρήκε στην Μαδρίτη, να κατάλαβε το κλείσιμο και του δικού του κύκλου και να έφυγε εγκαίρως. Η επιλογή του Βουγιόσεβιτς ίσως κινείτο προς αυτή την κατεύθυνση, νομίζω όμως ότι δεν ήταν η ενδεδειγμένη καθώς ο συγκεκριμένος προπονητής έχει μάθει να δουλεύει σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, που ομοιάζουν κυρίως με αυτές στο κολλεγιακό επίπεδο.

Για να πετύχει μια -αγωνιστική- συνταγή, πέρα από τα βασικά υλικά, χρειάζεται πάντα η έμπνευση, η αναζήτηση για το καλύτερο, η φιλοδοξία, το κίνητρο, η δίψα για επιτυχία, ο ανταγνωνισμός, η προσαρμοστικότητα στις ανάγκες της εποχής, η ανανέωση και αναζωογόνηση με καινούρια στοιχεία που θα αναμειχθούν με τα βασικά, καθώς επίσης και η πρόβλεψη και η πρόγνωση ότι όλα, μα όλα, έχουν ημερομηνία λήξεως και θα χρειαστεί να αντικατασταθούν. Στην προκειμένη περίπτωση της CSSSKA, νομίζω ότι ίσως δεν είδαν ξεκάθαρα τα σημάδια της παρακμής και της φθοράς.

Ελπίζω ότι σε μια άλλη ομάδα που έχει πολλά κοινά με την ρώσική, οι ιθύνοντες να δουν το συγκεκριμένο παράδειγμα και να μάθουν. Γιατί ο.....Διαμαντίδης δεν θα παίζει για πάντα μπάσκετ...