Διάβασα σήμερα σε κάποιο αθλητικό site από αυτά που επισκέπτομαι κάθε μέρα για ενημέρωση (για αυτό μου φαίνεται όταν πάω στο γραφείο έξω είναι νύχτα και όταν φεύγω πάλι νύχτα είναι) ότι ο Dirk Nowitzki με τους 17 πόντους που πέτυχε χθες εναντίον των Miami Heats ξεπέρασε τον Larry Bird στη 25η θέση των πρώτων σκόρερ όλων των εποχών στο NBA με κάτι παραπάνω απο 25,100 πόντους. Ακόμα και αυτό όμως το τρομερό -από στατιστικής αλλά και ιστορικής άποψης- επίτευγμα νομίζω ότι δεν είναι το κορυφαίο στην καριέρα του μεγάλου Γερμανού, αλλά μάλλον ένα ισχυρό επιχείρημα στη μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του εν λόγω παίχτη, που - έστω και ανεπίσημα - θεωρείται ο "καλύτερος-πιο πετυχημένος-πιο ολοκληρωμένος-με μεγαλύτερη επιρροή" ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ μπασκετμπολίστας που πέρασε τον Ατλαντικό και πρωταγωνίστησε στο ΝΒΑ.
Είμαι βέβαιος ότι μπορεί να υπάρξουν ενστάσεις βάσιμες και από πολλούς αδιαμφισβήτητες. Ο Drajen θα μπορούσε να είχε κάνει παραπλήσια ή και ανώτερη καριέρα αλλά δεν πρόλαβε, ο Kukoc έπαιξε στην καλύτερη ίσως ομάδα όλων των εποχών και κέρδισε και πρωταθλήματα, ο Sabonis για μια πενταετία έκανε τους πάντες να υποκλιθούν στο ταλέντο του, ο Schrempf ήταν για χρόνια βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος των Sonics με πολύ καλά νούμερα, ο Radja και ο Marculionis έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις ομάδες τους κ σε εποχές που οι Ευρωπαίοι ήταν ελάχιστοι στο NBA, παρόλα αυτά, έχω την γνώμη, ότι κανείς δεν πλησίασε το status-quo που έχει δημιουργήσει ο μεγάλος Γερμανός στο αμερικάνικο πρωτάθλημα. Πέραν του γεγονότους ότι είναι πάντα μέσα στους πρώτους σκόρερ, ότι παίζει σε ALL-STAR GAMES, ότι είναι η βασική επιθετική αιχμή μιας πολύ καλής ομάδας με τρομερό επιθετικό ταλέντο, ότι χρησιμοποιείται στη θέση 3 και 4 ακόμα και 5, για μένα το πιο αξιοσημείωτο επίτευγμά του είναι ότι έκανε τους πάντες να αποδεχτούν την αξία χωρίς να αλλοιώσει στο παραμικρό κάτι από το παιχνίδι του. Και εξηγούμαι.
Ο Kukoc όταν πήγε στο ΝΒΑ πήρε καμιά δεκαπενταριά κιλά μύες και άρχισε να ποστάρει συνεχώς τους αντίπαλους αμυντικούς σπρώχνοντας τους μέσα στο καλάθι. Όταν όλοι κατάλαβαν ότι αυτό δεν μπορούσε να λειτουργήσει, "ξεφούσκωσε" και προσπάθησε να παίξει όπως είχε μάθει τόσα χρόνια στην Ευρώπη. Ο Dirk δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία αυτή. Είναι βέβαιο ότι ενέτεινε την γυμναστική του και καλυτέρεψε την φυσική του κατάσταση, εντούτοις δεν άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού, απλά τελειοποίησε το επίπεδο του παιχνιδιού στον υψηλότερο δυνατό βαθμό!! Συνεχίζει να παίζει περιφερειακά, να ζητάει την μπάλα για να σουτάρει είτε από σετ παιχνίδι έιτε και στον αιφνιδιασμό ακόμα, βάζει την μπάλα στο παρκέ και κάνει διεισδύσεις, σχεδόν αρνείται να προσπαθήσει να σπρώξει κάθε αμυντικό που βρίσκει μπροστά του, καθώς του είναι πιο εύκολο να σουτάρει πάνω από το κεφάλι του. Ίσως το πιο απλό και έξυπνο τρικ των Mavs επί εποχής Avery Johnson, ήταν να κάνει ο Dirk ένα σκριν στον άσσο του, προκειμένου στην αλλαγή των μαρκαρισμάτων να βρεθεί με πολύ κοντύτερο αντίπαλο και να σουτάρει από το high post. Απλά φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για κάθε άμυνα να πρέπει να μαρκάρει το σουτ ένος τύπου που είναι 2,13 και σουτάρει με τα χέρια σχεδόν σε πλήρη ανάταση. Αλλά -αντιστρέφοντας το όλο θέμα- πόσο δύσκολο και για τον Γερμανό να μπορεί να συνεχίσει να σκοράρει απέναντι σε τρομερά γυμνασμένους, γρήγορους, αλτικούς και δυνατούς αντιπάλους σουτάροντας με ταχύτητα αλλά και ακρίβεια πάνω από το κεφάλι τους.
Επιπλέον, το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα κ στα καλοκαιρινά τουρνούα στα οποία λαμβάνει μέρος με την εθνική του ομάδα, ο τρόπος παιχνιδιού του είναι ο ίδιος. Αμφιβάλλει κανείς πόσο εύκολα θα μπορούσε να παίζει συνέχεια μέσα στο ζωγραφιστό με πλάτη και είτε κερδίζοντας συνέχεια φάουλ έιτε με κοντινά σουτάκια και hook να σκοράρει εύκολα και άκοπα?? Κ όμως δεν αρνείται τον τρόπο του παιχνιδιού του, αλλά αντιθέτως προσπαθεί συνεχώς να κερδίσει βασιζόμενος σε αυτό που τόσα χρόνια έχει τελειοποιήσει και τον έχει κατατάξει ανάμεσα στους κορυφαίους. Περιττό νομίζω να πω ότι η αφοσίωσή του στην εθνική ομάδα, η συμμετοχή του ακόμα κ στην προετοιμασία της σχεδόν ανελλειπώς τα τελευταία καλοκαίρια, μολονότι προέρχεται από μια σαιζόν από σχεδόν 100 παιχνίδια και 30 αεροπορικά ταξίδια, είναι μια απόδειξη του πόσο μεγάλος παίχτης είναι όχι μόνο εντός των 4 γραμμών αλλά και εκτός αυτών. Κ αυτό γιατί γνωρίζει ότι σχεδόν αποκλειστικά εξαιτίας του η εθνική γερμανίας διατηρείται σε ένα σεβαστό επίπεδο, αφού επάνω του βασίζεται ολόκληρη η οργάνωση του παιχνιδιού της και παρόλα αυτά, εκείνος παραμένει πιστός στα καλοκαιρινά ραντεβού.
Δεν γνωρίζω αν ισχύει αυτό που είχα διαβάσει πριν πολλά πολλά χρόνια σε ένα τεύχος του ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ, όπου αναφερόταν ότι πίσω από τον συγκεκριμένο παίχτη οι Γερμανοί είχαν δημιουργήσει μια επιστημονική διαδικασία, η οποία αποτελειτο από 7 στάδια από τα οποία θα περνούσε ο παίχτης αυτός προκειμένου να φτάσει στο τελευταίο και ανώτατο που βρίσκεται τώρα. Προς αποφυγή των παραμικρών παρεξηγήσεων, αναφέρομαι σε απόλυτα νόμιμη και "αθλητική-μπασκετική" διαδικασία που είχε να κάνει πχ με τον σωστό τρόπο που η παλάμη θα έστελνε την μπάλα στο καλάθι, την απόσταση των αγκώνων από το κεφάλι τη στιγμή του σουτ, τον τρόπο που ένας 7-footer θα έτρεχε στο γήπεδο, τον μυικό όγκο και το λίπος που θα έπρεπε να υπάρχε στο σώμα του. Αν θυμάμαι καλά, ακόμα από την β΄γερμανίας όπου ξεκίνησε ο Dirk, υπήρχε πίσω του μια ολόκληρη επιστημονική ομάδα από γυμναστές-φυσιοθεραπευτές-γιατρούς-προπονητές που παρακολουθούσαν την εξέλιξη του φερέλπιδος νεαρού στοχεύοντας να του παρέχουν όλα τα απαραίτητα προκειμένου όχι μόνο να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο αλλά και να κρατηθεί εκεί.
Ιδίως σήμερα που το μπάσκετ του "άλλου πλανήτη" έχει μετατραπεί σε ένα βιομηχανοποιημένο σόου, του οποίου μεγάλο μέρος καταλαμβάνει η προβολή των επίδοξων νέων "Jordan" και η ατέρμονη σύγκριση μεταξύ τους για το ποιος είναι ο καλύτερος (Kobe vs LeBron), η παρουσία ενός ξανθού ψηλού γερμανού, με μια περίεργη χαίτη, που κάθε βράδυ είνα εκεί να τους αντιμετωπίσει όλους αυτούς ως ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ και όχι ένας απλός κομπάρσος, κερδίζοντάς τους συχνά απλά με το να σηκώνει τα χέρια του και να "σπάει" την παλάμη του, πέραν του ότι μου θυμίζει κάποιον άλλον θρύλο του παγκοσμίου μπάσκετ, συχνά με κάνει να χαμογελώ απέναντι στα slum dunks κ τις 50άρες τους....
3 σχόλια:
Στράτο καταπληκτικό άρθρο για έναν καταπληκτικό παίκτη. Συμφωνώ πως είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος που έχει περάσει από το NBA . Σκέψου να είχε και στην εθνική Γερμανίας έναν άξιο συμπαραστάτη όπως έχει το Κομπε ο ακατανόμαστος στους Lakers ή Ναβάρο και λοιπούς στην εθνική του... Θα έκανε θραύση! Anyway , οι εποχές δε συγκρίνονται , αλλά πιστεύω πως ο Πέτροβιτς αν έπαιζε κι άλλα χρόνια εκεί , δε θα συζητούσαμε καν για το θέμα καλύτερου Ευρωπαίου όλων των εποχών , για να μη πούμε για τα γόνατα του Σαμπόνις . Όμως , ειλικρινά , πιστεύω αυτός που αδίκησε περισσότερο τον εαυτό του με το ρόλο που έπαιξε στην ομάδα του τελικά και το στυλ παιχνιδιού του , που αναγκαστικά άλλαξε , ήταν ο Κούκοτς . Αν μπορούσε να μείνει πιστός στο στυλ παιχνιδιού του εξ αρχής και φυσικά να μη πέσει πάνω στο Jordan , θα είχε μείνει στην ιστορία σαν ο Larry Bird των 90's . Ok , ίσως μία... κάπως διαφοροποιημένη έκδοση :)
Ωραίο το άρθρο! Μου προκαλεί βέβαια εντύπωση ότι δεν αναφέρεις καν το όνομα του Γκασόλ που για μένα είναι ο 2ος μετά τον Νοβίτσκι (με τάσεις να τον ξεπεράσει).
Όσο για τον Κούκοτς, πιστεύω μεν ότι ήταν παιχταράς, αλλά ο μύθος του είναι τελείως δυσανάλογος με τις πραγματικές του ικανότητες.
Το γεγονός ότι έπαιζε (ίσως) στην καλύτερη ομαδα του κόσμου του προσδίδει "ελαφρυντικά", αλλά δεν αναιρεί ότι ήταν ρολίστας.
Επίσης ο μύθος του Ντράζεν διογκώθηκε μετά τον άδικο θάνατό του. Και γω τον κατατάσσω στους καλύτερους ευρπωαίους όλων τον εποχών, μπορεί να τον πω και πρώτο, αλλά δεν δέχομαι την ευκολία με την οποία το κάνουν πολλοί.
Υπάρχει και ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις γι αυτή τη θέση...
ΥΓ. Χρόνια πολλά σε όλους!
Δημοσίευση σχολίου