Η αναγνώριση ενός Έλληνα από ξένους...

Ειλικρινά έχω πολλή μεγάλη χαρά όταν μου δίνεται η ευκαιρία να μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις μου που αφορούν τα αγωνιστικά επιτεύγματα - κυρίως τα συνολικά κ όχι σποραδικά μερικών αγώνων ή ακόμα και σαιζόν - της καριέρας ενός Έλληνα παίχτη, "πολλώ δε μάλλον έτι" όταν πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους στη θέση του τα τελευταία χρόνια. Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο ήταν η ανάδειξη του Παπαλουκά από την Ισπανική Λίγκα (ACB) ως ενός από τους 10 καλύτερους παίχτες της τελευταίας δεκαετίας στην Ευρώπη. Και επιτρέψτε μου να αναφωνήσω: ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΟΥΝ!!!

align="justify">Νομίζω ότι ο Παπ για μια δεκαετία αποτέλεσε την επιτομή του play-maker σε όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε με αποκορύφωμα βεβαίως τα ένδοξα χρόνια που κρατούσε στα χέρια του τα ηνία της CSSKA. Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιον άλλον Ευρωπαίο παίχτη, ο οποίος να είχε τόσο καταλυτική και πολύτιμη προσφορά κάθε βράδυ στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας του, χωρίς, όχι μόνο να είναι πρώτος σκόρερ ή ριμπάουντερ, αλλά καλά καλά να ξεκινάει στους πρώτους πέντε, και ειλικρινά αδυνατώ να βρω. Ο Τεό έχει μια σχεδόν "αφύσικη" έκτη αίσθηση στο πως εξελίσσεται ένα παιχνίδι που του επιτρέπει άμεσα να αντιλαμβάνεται όλα τα κακώς κείμενα και να επεμβαίνει για να τα διορθώνει. Σχεδόν πάντα έχει απόλυτη συναίσθηση όχι μόνο των αδυναμιών της αντίπαλης ομάδας αλλά και του πως μπορεί να εκμεταλλευτεί τα αγωνιστικά προσόντα των συμπαιχτών του, με εμφανές αποτέλεσμα, κάθε φορά που πατάει στο παρκέ, να αναζωογονείται επιθετικά και αμυντικά η ομάδα του και να αποκτά μια ισορροπία στο παιχνίδι της. Πόσες φορές ο Ίβκοβιτς και μετέπειτα ο Μεσίνα δεν τον σήκωσαν άρον άρον από τον πάγκο προκειμένου να αναλάβει την μπαγκέτα όταν τα πράγματα φαίνονταν στην κόψη του ξυραφιού? Πόσες φορές οι τελευταίες επιθέσεις δεν ξεκίνησαν από τα χέρια του και υπήρχε -ακόμα και στους τηλεθεατές- μια σχεδόν πρωτόγνωρη σιγουριά ότι ο Παπ θα πάρει την πιο σωστή απόφαση, όπως και συνήθως συνέβαινε? Πόσες ανατροπές δεν έκανε η Εθνική μας ομάδα με την ερίτημη παρουσία του ΠΑΝΤΑ στο τέλος του αγώνα είτε κλέβοντας την μπάλα είτε πασάροντας είτε ακόμα και σουτάροντας (Ελλάδα-Σλοβενία τελευταίο Ευρωμπάσκετ)??

Η επιρροή του Θοδωρή στο παιχνίδι της εκάστοτε ομάδος του είναι παραπάνω από εμφανής όχι μόνο λόγω της τεράστιας εμπειρίας και των παραστάσεων που κουβαλάει, αλλά γιατί πρόκειται για έναν παίχτη γαλουχημένο με την ιδέα της νίκης. Ακόμα και τα τελευταία χρόνια του στον ΟΣΦΠ η παρουσία του στο παρκέ ήταν αυτή που εξασφάλιζε την ομαλή λειτουργία της ομάδος του. Απόδειξη αυτού ότι και φέτος, που ίσως να είναι και η τελευταία του χρονιά, και που δίπλα του πλέον έχει τους Σπανούλη-Τεόντοσιτς, σε πολλά παιχνίδια ο Ίβκοβιτς χρειάστηκε να τον επιστρατεύσει προκειμένου να κατευθύνει σωστά τους συμπαίχτες του. Γιατί το μεγαλύτερο ίσως προσόν του εν λόγω παίχτη είναι αυτό, η ικανότητά του δηλαδή να παίρνει αποφάσεις, να τις σχεδιάζει και να τις εκτελεί σε ελάχιστο χρόνο και με τον καλύτερο τρόπο και κατά συνέπεια να οργανώνει και να κατευθύνει τους συμπαίχτες του σε κάθε στιγμή του αγώνα. Με μια φράση, ο προπονητής μέσα στο γήπεδο.

Θυμηθείτε πόσες φορές, στην ανάπαυλα ενός αγώνα, ο Παπ δεν έχει πάει σε έναν συμπαίχτη του και του εξηγεί ακριβώς το τι και το πως πρέπει να κάνει είτε στην άμυνα είτε στην επίθεση, τις μικρές λεπτομέρειες που μπορεί να κάνουν την διαφορά, ανεξαρτήτως αν ο συμπαίχτης του είναι μικρός σε ηλικία, μεγάλος, ξένος, έλληνας. Από τον τρόπο και μόνο που παίζει σε κάθε αγώνα είναι πρόδηλη η επιθυμία του "Έλληνα Magic" να κερδίσει τον αγώνα καθώς και ο μέγιστος βαθμός συγκέντρωσής του σε αυτόν τον σκοπό, όπως αποδείχτηκε νομίζω περίτρανα στον τελικό της Αθήνας εναντίον του ΠΑΟ, έχοντας, εκτός των άλλων, να αντιμετωπίσει και ένα γήπεδο που τον έβριζε εν χόρω, αδυνατώντας όμως να του αποσπάσει την προσοχή. Εξάλλου, δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς στην επισήμανση ότι το καθαρό μυαλό και η σαμανική σχεδόν ψυχραιμία που κουβαλάει πάντα μαζί του ο Τεό αποτελούν σχεδόν πάντα τα μεγαλύτερα εχέγγυα για να βγει νικητής από κάθε μονομαχία. Μεγαλύτερη απόδειξη ίσως αποτελεί, ότι, τις σπάνιες φορές που κάνει λάθος, είναι ο πρώτος που το το καταλαβαίνει, το αναγνωρίζει και το παραδέχεται, σηκώνοντας το χέρι του προς τον προπονητή του και τους συμπαίχτες του.

Το να αναλυθούν τα αγωνιστικά προτερήματα του Θοδωρή είναι μάλλον περιττό, καθώς η φράση "μπορεί να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο" νομίζω ότι είναι εντελώς αποδεικτική και ίσως απλά ενδεικτική των δυνατοτήτων του. Μπορεί να παίξει εξαιρετική προσωπική άμυνα, να κλέψει μπάλες, να πάρει ριμπάουντ, να μοιράσει ασίστ αφειδώς, να σκοράρει με drive είτε από δεξιά είτε από αριστερά (η γνωστή "τούρτα" του Βαγγέλη Ιωάννου), να καρφώσει, να σουτάρει από μακριά, να εκμεταλλευτεί το miss-match, να μοιράσει ποπ-κορν στις εξέδρες, να κλείσει τα φώτα του γηπέδου κ να πάει να ξεκουραστεί σπίτι του!!! Ίσως ο μεγαλύτερος έπαινος που θα μπορούσε κάποιος να του αποδώσει είναι το γεγονός ότι πολύ μέτριοι παίχτες δίπλα του εξελίχθηκαν και έπαιξαν μπάσκετ υψηλού επιπέδου χάρη στη συνεργασία τους μαζί του, κερδίζοντας όχι μόνο τίτλους αλλά και καλά συμβόλαια (Ζεβροσένκο-Βαν Ντε Σπίγκελ). Εξίσου σημαντικό το γεγονός ότι μια τόσο μεγάλη και πλούσια καριέρα που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια στη Δάφνη, ενηλικιώθηκε στον Πανιώνιο και τον ΟΣΦΠ και απογειώθηκε στο εξωτερικό -με τις επιτυχίες της Εθνικής να αποτελούν σχεδόν πάντα την κορωνίδα της καριέρας του-, έχει ως πολύτιμα λάφυρά της πολλούς τίτλους τόσο προσωπικούς όσο και ομαδικούς αλλά ΚΥΡΙΩΣ την καθολική αναγνώριση και αποδοχή από το σύνολο του μπασκετικού κόσμου τόσο εντός των τειχών όσο - όπως αποδεικνύει και η η αρχική αφορμή του κειμένου αυτού - και εκτός αυτών.

Δύο τελευταίες επισημάνσεις μόνο:

1) Πόσο μπορεί να έχουν μετανοιώσει στο Λιμάνι που τον άφησαν να φύγει γιατί θεώρησαν πολλά τα λεφτά που ζητούσε (με ευθύνη νομίζω κυρίως του Σούμποτιτς), και

2) Η μια χρονιά στον Πανιώνιο με τον Διαμαντόπουλο μου είχε φέρει στο νου "ιερόσυλες" συγκρίσεις με ένα άλλο ελληνικό δίδυμο πριν από κάποια χρόνια που εφάρμοζε με επιτυχία τα back-doors...