Ο Αντώνης, που γιορτάζει αλλά και πληγώνει...

Υπόθεση εργασίας: Είστε ο Ζοτς και ξεκινάτε σήμερα για την πρωινή προπόνηση στο ΟΑΚΑ προτού τον πρώτο αγώνα της ομάδος για τη φάση των 16. Καθώς εισέρχεσθε στο χώρο των αποδυτηρίων, ο γνωστός θυρωρός που σας ανοίγει την πόρτα μια δεκαετία και βάλε αφού σας χαιρετήσει, σας υπενθυμίζει ότι σήμερα γιορτάζουν οι Αντώνηδες αν έχετε κάποιον γνωστό για να του ευχηθείτε. Αυτό ήταν. Η καλή πρωινή σας διάθεση μόλις χάλασε και το κέφι σαν να μειώθηκε λίγο, καθώς κοιτάτε το κινητό σας τηλέφωνο. Υπάρχει ένας Αντώνης που γιορτάζει σήμερα, που σε λίγη ώρα θα είναι μέσα στο γήπεδο να κάνει πλάκα στους συμπαίχτες του και να ετοιμάζεται για προπόνηση υπό τις οδηγίες του προπονητή του αλλά όχι στο ΟΑΚΑ φορώντας πράσινα, αλλά στη γειτονική Ιταλία φορώντας τα διακριτικά μιας από τις πιο γνωστές μάρκες ρούχων στον κόσμο. Και ο εορτάζων Αντώνης ετοιμάζεται να σας αντιμετωπίσει. Και να σας νικήσει αύριο. Πάει, χάλασε η μέρα.

Η γνώμη μου είναι ότι η απώλεια του Φώτση στεναχώρησε περισσότερο από όλες τις άλλες τον Ζοτς το καλοκαίρι που μας πέρασε και αυτό καθαρά για αγωνιστικούς λόγους. Η απουσία του Ντρου δεν τον ενόχλησε τόσο καθώς υπολόγιζε στην παρουσία του Λόγκαν, στο εξελισσόμενο επιθετικό παιχνίδι του Διαμαντίδη, στα ποιοτικά λεπτά του Σάρας, στην κατακόρυφη άνοδο του Καλάθη, στη δεύτερη και αναμενόμενα καλύτερη χρονιά του Σάτο, για αυτό και δεν προέβαλλε μεγάλες αντιρρήσεις. Η ομάδα του θα μπορούσε εκ των έσω να καλύψει το κενό αυτό. Αντιθέτως η απώλεια του Φώτση τον πείραξε πολύ καθώς του έβαλε αγωνιστικά ζητήματα τα οποία ακόμα και σήμερα, σχεδόν ένα εξάμηνο μετά την έναρξη των υποχρεώσεων, προσπαθεί να αντιμετωπίσει και λύσει. Η απουσία του Αντωνάκη αποτέλεσε μεγάλο χτύπημα και στην επιθετική αλλά και στην αμυντική λειτουργία της ομάδος του.

Πριν αναφερθώ πιο διεξοδικά στο κομμάτι της προσφοράς του αρχηγού της Εθνικής σε άμυνα και επίθεση, κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ο Φώτσης είναι ο πιο παλιός παίχτης του ΠΑΟ που έχει παίξει υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς, από το μακρινό 2000 όταν και κέρδισε το δεύτερο ευρωπαϊκό του τίτλο στη Σαλονίκη καθώς πρωτοπήγε στην ομάδα το 1997 αν δεν κάνω λάθος. Μπορεί ο Τσαρτσαρής να παίζει δέκα χρόνια συνεχόμενα στον ΠΑΟ, καθώς ο Αντώνης έλλειψε στο ΝΒΑ και σε Ισπανία-Ρωσία, εντούτοις παραμένει ο πρώτος παίχτης που εντάχθηκε σε αυτό που τώρα λέμε "σύστημα Ζοτς" και έχει καθιερωθεί στον ΠΑΟ. Φανταστείτε μόνο πόσες φορές έχει ακούσει τις ίδιες και τις ίδιες οδηγίες από τον προπονητή του όλα αυτά τα χρόνια. Σε πόσες προπονήσεις έχει δουλέψει μαζί του πάνω στις λεπτομέρειες, με πόσους πολλούς και διαφορετικούς συμπαίχτες έχει παίξει άμυνα και επίθεση υπό τις οδηγίες του Ζοτς για να καταλάβουμε όλοι το βαθμό της γνώσης που έχει ο Φώτσης των "θέλω" του προπονητικού επιτελείου του, αλλά και αντιστρόφως το πόσο καλά οι προπονητές του ξέρουν και αξιοποιούν τις αγωνιστικές δυνατότητες του παίχτη τους. Όλα αυτά τα χρόνια η συνεργασία υπήρξε αγαστή και άψογη και από τις δύο πλευρές καθώς ουδέποτε αναφέρθηκε το παραμικρό περιστατικό στις μεταξύ τους σχέσεις. Σαν αγαπημένο αντρόγυνο ένα πράγμα. Αλλά η απουσία του Αντώνη δε φαίνεται μόνο εκεί.

Κανείς άλλος παίχτης του ΠΑΟ δε μπορεί να προσφέρει στην ατομική και ομαδική άμυνα όσα ο νυν παίχτης της Αρμάνι. Ο Φώτσης είναι τόσα χρόνια γνωστός για τα εκπληκτικά του αθλητικά προσόντα που του επιτρέπουν να τρέχει το παρκέ σαν περιφερειακός -όπως και ξεκίνησε το μπάσκετ- και να πηδάει σαν νέγρος πάνω από το στεφάνι -above the rim-είτε για μπλοκ είτε για ριμπάουντ. Αυτή όμως είναι η εύκολη ανάγνωση. Στη σύνθετη άμυνα του ΠΑΟ, της οποίας η κύρια δομική αρχή είναι ότι όλοι πρέπει να μπορούν να μαρκάρουν όλους, τα αθλητικά προσόντα του Φώτση έγιναν απαραίτητα. Η ικανότητα του να αλλάζει σε κάθε σκριν και να μαρκάρει τον αντίπαλο περιφερειακό στο τρίποντο, να αλλάζει αστραπιαία στα κάθετα σκριν κυνηγώντας το αντίπαλο σουτ με τα μακριά του χέρια, το εξαιρετικό του timing στο να μπλοκάρει σουτ αλλά και τα όχι ακριβώς πλάγια αλλά παράλληλα βήματα που κάνει όταν μαρκάρει κοντύτερο παίχτη ήταν τα χρόνια αυτά η βάση της άμυνας του ΠΑΟ. Αν συλλογιστείτε ότι η αλλαγή των μαρκαρισμάτων γινόταν με τον Διαμαντίδη, που μπορεί να αντιμετωπίσει ψηλότερο παίχτη, η άμυνα των πρασίνων συχνά έμοιαζε με δυσεπίλυτο γρίφο. Η μεγαλύτερη όμως προσφορά του ήταν στην ομαδική άμυνα. Στις διαφορετικές και περίεργες ζώνες του Ιτούδη ο γοργοπόδαρος και ελαφρύς Φώτσης μπορούσε άνετα και γρήγορα να βγαίνει στις γωνίες να μαρκάρει το μακρινό σουτ ή να καλύτπει την περιστροφή 2 παιχτών βγαίνοντας ως "σύρτης" στο σουτ ή στην πάσα. Τα μακριά του πόδια και χέρια του επιτρέπουν να καλύπτει τάχιστα χώρους κυρίως μέσα στη ρακέτα παίρνοντας πάντα σχεδόν καλή θέση για τη διεκδίκηση του ριμπάουντ. Παρόλο που δε "θυσίαζε" το κορμί του, πολύ συχνά βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον επιτιθέμενο πηδώντας κατακόρυφα για να εμποδίσει το σουτ του.

Δέκα και βάλε χρόνια στην Ευρωλίγκα δεν είχα δει ΠΟΤΕ τον Ναβάρο να δέχεται κόψιμο στο ένας εναντίον ενός από ψηλότερο παίχτη. Στα περσινά παιχνίδια ΠΑΟ-ΜΠΑΡΤΣΑ του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι όχι μία αλλά δύο φορές καθώς προσπάθησε να κάνει την αγαπημένη του μπομπίτα έχοντας δίπλα του τον Φώτση ο οποίος του γύρισε την μπάλα πίσω από το κεφάλι του. Ίσως κανείς άλλος ψηλός στην Ευρώπη δε μπορεί να το κάνει αυτό. Περιττό δε να αναφέρω τη συνεισφορά του εν λόγω και στα ριμπάουντ και μάλιστα στα επιθετικά όπου τα τελευταία δύο χρόνια έδειχνε μεγάλη έφεση είτε παίρνοντας φόρα από έξω είτε παίρνοντας καλές θέσεις μέσα στη ρακέτα και "σκαμπιλίζοντας" τη μπάλα. Είναι ή δεν είναι η απουσία του λόγος που ο ΠΑΟ ΔΕ μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις Μπάρτσα-ΤΣΣΚΑ με τους πολλούς γρήγορους και εξαιρετικά αθλητικούς forward?

Τα ζόρια για τον Ζοτς όμως δεν τελειώνουν εκεί. Η απουσία του εορτάζοντος είναι ακόμα πιο φανερή στην επίθεση, εκεί που ιδίως φέτος ο ΠΑΟ αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο του πρόβλημα. Το επιθετικό παιχνίδι του ΠΑΟ βασίζεται σε μια μικρή αλλά ζωτικής σημασίας λεπτομέρεια που είναι ο βασικός λόγος του πόσο όμορφο μπορεί να φαίνεται μέσα στο παιχνίδι: Τις αποστάσεις!! Ο Ζοτς έχει σχεδιάσει όλες τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι τρεις παίχτες που βρίσκονται εκτός του αγαπημένου του p&r προκειμένου αυτό να λειτουργήσει στην εντέλεια. Μέχρι και τα βήματα που θα κάνουν, τον κατάλληλο χρόνο που θα κινηθούν, το σωστό μέρος στο γήπεδο που θα περιμένουν να υποδεχθούν την πάσα αλλά κυρίως τις αποστάσεις που θα έχουν μεταξύ τους. Νομίζω το έχω ξαναγράψει, υπάρχουν στιγμές σε κάθε αγώνα που ο Ζοτς δε φωνάζει στον πασέρ αλλά σε αυτόν που θα έπρεπε να είναι στη σωστή θέση τη σωστή χρονική στιγμή. Αν υπάρχει ένας παίχτης που αυτό το κάνει άψογα είναι ο Αντώνης. Σε κάθε κάθετη κίνηση του περιφερειακού του συμπαίχτη ο Φώτσης είτε έβγαινε με πλάγια βήματα στις γωνίες είτε ανέβαινε από low σε high post ανοίγοντας τη ρακέτα για το μπάσιμο και περιμένοντας την πάσα είτε για να εκτελέσει είτε για να πασάρει και αυτός με τη σειρά του. Θυμηθείτε πόσες φορές στα χρόνια της παρουσίας του με τον ΠΑΟ τον έχετε δει να σουτάρει ανενόχλητος από τις γωνίες ή την κορυφή?

Αντιληφθήκατε την αλληλεπίδραση? Το αυτοματοποιημένο επιθετικό παιχνίδι των πρασίνων έδωσε τη δυνατότητα στον πρώην παίχτη του να αξιοποιήσει το εξαιρετικό του σουτ σκοράροντας εύκολα και άνετα, ενώ η ίδια αυτή ικανότητά του έξω από τη γραμμή του τριπόντου επιτρέπει στους μεν κοντούς συμπαίχτες του να ολοκληρώσουν με μπάσιμο ή με πάσα έξω στους δε ψηλούς (Μπατίστ-Πέκοβιτς) να παίξουν μόνοι τους χωρίς βοήθεια με πλάτη κοντά στο καλάθι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση δινόταν κάποια αμυντική βοήθεια είτε από ψηλό είτε από περιφερειακό, ο Αντωνάκης έτριβε τα χέρια του. Δείτε τα φετινά παιχνίδια του ΠΑΟ και πείτε μου αν και πόσο λείπει η κίνησή του αυτή χωρίς τη μπάλα, καθώς ούτε ο Σμιθ ούτε ο Καϊμακόγλου ακόμα μπορούν να το εφαρμόσουν με την ίδια συνέπεια, με αποτέλεσμα η μπάλα συχνά πυκνά να "κολλάει" στα χέρια των άσσων και να μην κυκλοφορεί ή σε split out να πηγαίνουν 2 παίχτες πάνω στη μπάλα. Το είπε νομίζω και ο Ζοτς μετά τη συνέντευξη τύπου για την καλή κυκλοφορία της μπάλας που λείπει. Είνα φαντάζομαι και περιττό να αναφερθώ και στο γεγονός ότι αν κάτσουμε όλοι μαζί και θυμηθούμε πότε ο Αντωνάκης έχασε ένα πραγματικά κρίσιμο σουτ μπορεί να ψάξουμε πολύ πολύ πίσω στο χρόνο, καθώς η ψυχραιμία του στο "κλείσιμο" των παιχνιδιών είναι σχεδόν απαράμιλλη (και στην Εθνική ομάδα φέτος τα ίδια έκανε!!!), λες και δε νιώθει την κρισιμότητα των στιγμών ή οι σφυγμοί του είναι υπό το μηδέν. Τα πιο πρόσφατα του κατορθώματα είναι το τρίποντο μέσα στο ΣΕΦ ένα λεπτό πριν το τέλος του πρώτου τελικού καθώς και τα 6 στον τελευταίο. Αλλά κάλιστα μπορώ να θυμηθώ και το τρίποντο από τη γωνία στον ημιτελικό με τη Σιένα όταν έβαλε την ομάδα του για πρώτη φορά μπροστά στο σκορ. Λες και γουστάρει να σουτάρει όταν η μπάλα "καίει".

Συνοπτικά αυτό που θέλω να πω για τον Αντωνάκη είναι κάτι που στην αρχή της καριέρας του δε φανταζόμουν ποτέ. Δε συμφωνώ με τον Gangster που λέει ότι αυτός είναι το μεγαλύτερο χαμένο στοίχημα του ελληνικού μπάσκετ, αλλά αποδέχομαι το εξής: Ο Φώτσης μέσα από τα τόσα χρόνια παρουσίας του σε υψηλό επίπεδο και συνεργαζόμενος με πολλούς και εξαιρετικούς προπονητές απέκτησε τακτική μπασκετική παιδεία!! Παρόλο που αν τον ακούσει κανείς να μιλάει σε συνεντεύξεις, είναι μάλλον δύσκολο να αποδεχθεί κάτι τέτοιο, εντούτοις ο Αντωνάκης αντλώντας εμπειρίες μέσα από τους πολλούς και μεγίστης σημασίας αγώνες που έχει παίξει, έχοντας διδαχθεί τα μυστικά του μπάσκετ από εξαιρετικούς προπονητές κορυφαίου επιπέδου, παίζοντας δίπλα σε φτασμένους παίχτες, μπορεί όχι μόνο να αντιλαμβάνεται τις απαιτήσεις του παιχνιδιού κ της ομάδος του αλλά κάθε φορά να προσαρμόζεται σε αυτές με μεγαλύτερη ευκολία από τους περισσότερους παίχτες της Ευρώπης. Και όλα αυτά ενώ είναι μόλις 30-31 ετών. Καθόλου τυχαίο που ο πρώην προπονητής του τον κατονόμασε ως το καλύτερο 4άρι της Ευρώπης νομίζω.

Θα του στείλει άραγε χρόνια πολλά σήμερα ο Ζοτς??