NBA: Ένα σοσιαλιστικό πρωτάθλημα στην καρδιά του καπιταλισμού?

Η πλειοψηφία του κόσμου, ακούγοντας τη λέξη Η.Π.Α. σκέφτονται μια χώρα στην οποία επικρατεί ο καπιταλισμός, οι ανισότητες και γενικότερα ο νόμος του ισχυρού. Σε γενικές γραμμές η αντίληψη αυτή δεν είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Στις Η.ΠΑ. ο εργασιακός χώρος είναι από τους πιο ανταγωνιστικούς παγκοσμίως (οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν θεσμοθετημένη ετήσια άδεια με αποδοχές) και το ποσοστό ανισότητας μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι από τα μεγαλύτερα του αναπτυγμένου κόσμου (το εισόδημα του πλουσιότερου 10% είναι περίπου 14 φορές μεγαλύτερο από το εισόδημα του φτωχότερου 10%).

Μέσα σε αυτό το κλίμα θα περίμενε κάποιος ότι το διασημότερο και εμπορικότερο αθλητικό προϊόν το Ν.Β.Α (National Basketball Association – Ο θεός να το κάνει National) να λειτουργεί με σοσιαλιστικές αρχές? (σίγουρα θα έχει καραφλιάσει ο φίλτατος Marx διαβάζοντας ότι μπορεί να χαρακτηριστεί σοσιαλιστικό κάποιο προϊόν στο οποίο οι συμμετέχοντες αμείβονται τουλάχιστον 45 φορές περισσότερο από τον μέσο Αμερικάνο εργαζόμενο) Στην αντίθετη πλευρά το διασημότερο και εμπορικότερο αθλητικό προϊόν της Ευρώπης –Champions League- όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού (ευτυχώς υπάρχουν ακόμα οι κληρώσεις και δεν αποφασίζουν οι ισχυροί για τους ομίλους)

Το N.B.A. έχει χτιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει τη δυνατότητα, σε όλες τις ομάδες με σωστές κινήσεις, οργάνωση και μεθοδικότητα να δημιουργήσουν ένα ανταγωνιστικό σύνολο.

Όλοι οι νέοι (rookies) πρωτοκλασάτοι παίκτες για να αγωνιστούν στον μαγικό κόσμο του N.B.A. πρέπει να περάσουν από την διαδικασία των drafts. Σύμφωνα με ένα συνδυασμό τύχης (κλήρωση) και αποτελεσμάτων οι ομάδες με τις χειρότερες επιδόσεις έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες για καλύτερη σειρά επιλογής. Οπότε οι καλύτερες και λογικά ισχυρότερες οικονομικά ομάδες, δεν μπορούν ¨επενδύοντας¨ τα λεφτά τους να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο με νέους (ηλικιακά) και ταλαντούχους παίκτες ώστε η δυναμικότητα μεταξύ αυτών και των μικρότερων ομάδων να αυξηθεί. Από τα παραπάνω μπορεί εύκολα κάποιος να καταλήξει ότι η διαδικασία των drafts είναι ένας τρόπος προστασίας και ενίσχυσης των λιγότερο ανταγωνιστικών ομάδων με σκοπό το χάσμα μεταξύ αυτών και των ισχυρών ομάδων να μην διογκώνεται.

Είναι όμως μόνο η διαδικασία των drafts αυτό που μπορεί να χαρακτηρίσει ένα πρωτάθλημα σοσιαλιστικό? Φυσικά και όχι, ένα επιχείρημα ίσον κανένα.

Όσο παράλογο και αν ακούγεται ακόμα και ο τρόπος καθορισμού του ποσού πληρωμής των παικτών με εκατομμύρια δολάρια είναι και αυτός σοσιαλιστικός! Όλες οι ομάδες ανεξαιρέτως υπακούν στον κανόνα του Salary Cap. Όλες οι ομάδες ανεξάρτητα εσόδων και αγωνιστικής δυναμικότητας θα πρέπει σε μια σαιζόν να ξοδέψουν το ίδιο ποσό για αμοιβή παικτών (υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Με τον κανόνα αυτό μια ισχυρή οικονομικά ομάδα δεν μπορεί να βγει στην αγορά και να σαρώσει τα πάντα (όπως μπορεί άνετα να κάνει η Real ή η Manchester). Οπότε η ψαλίδα μεταξύ των ομάδων δεν μπορεί να αυξηθεί υπέρμετρα, τόσο γιατί οι ισχυρές δεν μπορούν να σαρώσουν τα πάντα όσο και γιατί οι λιγότερο ισχυρές εκμεταλλευόμενες τα ¨κενά¨ στο salary cap τους μπορούν να δελεάσουν παίκτες μεγαλύτερης δυναμικότητας από αυτή της ομάδας.

To παραπάνω άρθρο γράφτηκε απ' τον Wired Tube.

Λίγα λόγια για τον συντάκτη: Το συγκεκριμένο blog γράφεται από φίλους για φίλους. Καθόμουν για χρόνια στο ίδιο θρανίο με τον wired tube και όπως καταλαβαίνετε έχουμε τις ίδιες "προσλαμβάνουσες".

Αυτός με Rodman εγώ με Jordan , οι κόντρες μας ήταν μυθικές. Υποστηρίζει με πάθος τον Πανιώνιο και οι αγαπημένοι του "πάνθηρες" είναι δυό Τζον: Xάτσον και Μπρούγος.

Και το μπλογκ αλλά και εγώ προσωπικά σε ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου και επειδή μας άρεσε ... θέλουμε κι' άλλο!

Υ.Γ. Ντοκ , αρκετά με τις "ευγένιες" , τα υπόλοιπα στο Circulo σε λίγες ημέρες...