Μου λείπουν όλα αυτά....

Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν. Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, μεγαλώνουμε, θέλουμε διαφορετικά πράγματα, αντιδρούμε και σκεφτόμαστε με άλλο τρόπο από ότι μερικά χρόνια πριν. Το ίδιο συμβαίνει και σε μεγαλύτερη κλίμακα, στην οικονομία, στην κοινωνία, στις ανάγκες τις καθημερινότητας. Οφείλουμε νομίζω όλοι -λιγότερο ή περισσότερο- να αφουγκραζόμαστε όλη αυτή την παγκόσμια "κίνηση" και να προσαρμοζόμαστε ο καθένας ανάλογα με τις δικές του ανάγκες. Μας έχει δοθεί όμως και ένα πολύτιμο δώρο που μας βοηθάει να κρατάμε και να διαφυλλάσουμε ως κόρη οφθαλμού μερικές -αν όχι όλες- από τις όμορφες στιγμές, τα ξεχωριστά στιγμιότυπα που έχουμε βιώσει κατά καιρούς. Η ανάμνηση. Η θύμηση. Το blog αυτό πολύ συχνά την επικαλείται για να ανασύρει από το χρονοντούλαπο της μορφές παιχτών, προπονητών, στιγμιότυπα αγώνων, εξώφυλλα, συνεντεύξεις, ήττες και νίκες που καταγράφησαν στην ιστορία. Σκεφτείτε την ως μια χρονομηχανή στην οποία μπορούμε να επιβιβαστούμε ανά πάσα στιγμή και να μεταφερθούμε σε όποια στιγμή του παρελθόντος επιθυμούμε.


Μπαίνοντας σε αυτή την χρονομηχανή θέλω να ταξιδέψω μαζί σας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στην δεκεατία των '90. Μια δεκαετία πολύ αγαπημένη γεμάτη αναμνήσεις καθώς υπήρχαν χρονιές που σχεδόν ήξερα απέξω τα ρόστερ των 20 και πλέον ομάδων του ΝΒΑ ενώ παρακολουθούσα και διάβαζα αρειμανίως οτιδήποτε είχε σχέση με τον μαγικό εκείνο κόσμο. Τα τελευταία χρόνια η απόσυρση όλων εκείνων των μεγάλων παιχτών, οι αλλαγές στη φυσιογνωμία και των ομάδων και του παιχνιδιού, η αθρόα εισαγωγή παιχτών μέτριου ή/και μικρού βεληνεκούς και φυσικά η υπερ-έκθεση του εν λόγω προιόντος με απογοήτευσαν και απομάκρυναν. Καταλαβαίνω την ανάγκη για διαφήμιση, για ανάδειξη νέων σταρ, για επέκταση στις νέες αγορές, για την εξέλιξη του μπάσκετ και της αθλητικής/ιατρικής/φαρμακευτικής επιστήμης, τα νέα φυντάνια που ξεπετάγονται, καινούριες ομάδες που εμφανίζονται. Τα σέβομαι όλα αυτά και είναι απαραίτητα ώστε αυτό που θαυμάσαμε εμείς παλιά να αποκτήσει και νέους φιλάθλους. Ευτυχώς όμως υπάρχει πάντα η χρονομηχανή μου για να μπορώ να ξεφεύγω και να μεταφέρομαι όπου εγώ επιθυμώ..

Κάθομαι σε μια γωνιά και βλέπω τους Ρότνμαν-Σάλλεϋ-Μαχόρν και Λαϊμπίρ να μπαίνουν στο γήπεδο και αισθάνομαι ότι αν χρειαστεί θα δείρουν όλους τους φιλάθλους. Βλέμμα σκληρό, κορμιά από πέτρα και μια απαράβατη νοοτροπία αυταπάρνησης για να μη δεχτούν οι Πίστονς καλάθι με κάθε κόστος. Ίσως οι πιο σκληροί παίχτες στην πιο σκληρή ομάδα που έπαιξε μπάσκετ ποτέ, καθώς η ρακέτα τους έμοιαζε με ναρκοπέδιο και οι αγκωνιές, οι τρικλοποδιές, τα σπρωξίματα, οι βρισιές ήταν το καλοσώρισμα κάθε αντιπάλου. Σε μια άλλη άκρη του γηπέδου μερικοί τόσο καλοί παίχτες, τόσο πολύτιμοι στις ομάδες τους και ας μην έφτασαν ποτέ στο επίπεδο του MEGA-STAR. Βλέπω την κόκκινη κορδέλα του Κλιφ Ρόμπινσον των Μπλέιζερς, λοχαγού στο πλάι του Ντρέξλερ σε μια ομάδα που έφτασε μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ. Αναγνωρίζω τον Στέισι Όγκμον -the Plastic Man- με την τρομερη πλαστικότητα στις κινήσεις του, τα μεγάλα του άκρα και την εξαιρετική του άμυνα, η μόνη που εκείνα τα χρόνια προβλημάτιζε τον MJ, παίζοντας για τα Γεράκια με το νούμερο 2 στην πλάτη. Τον Σον Έλλιοτ των Σπηρουνιών που ταλαιπωρήθηκε από ένα πρόβλημα υγείας που τον ανάγκασε να διακόψει την καριέρα του πρόωρα, δαντελένιος small forward όντας το νούμερο 2 πίσω από τον Ναύραρχο εκέινα τα χρόνια. Ο ψηλός ξανθός είναι ο Ολλανδός Ρικ Σμιτς, κολώνα των Πέισερς με καλό σουτάκι από τα 5-6 μέτρα, λίγο soft αλλά με μπόι 2,21 τελείωνε όσα σουτ δεν εκτοξεύονταν από τα χέρια του Ρέτζι Μίλλερ. Τις πιο "βαριές" δουλειές κάτω από το καλάθι τις άφηνε για τον Ντελ και τον Αντόνιο Ντέιβις.

Μια υπερ-ταλαντούχα τριανδρία των Μάβερικς αποτελούμενη από Κιντ-Τζάκσον-Μάσμπερν που για μια χρονιά έσπερνε τον τρόμο στους αντίπαλους αμυντικούς με το up-tempo παιχνίδι τους, καθώς και τον κοντορεβιθούλη -αλλά με γιγάντια καρδιά- Μάγκσι Μπογκς που έβαζε τις φωνές στους Λάρι Τζόνσον και Αλόνζο Μούρνινγκ για να τον ακούσουν!!! Θαύμασα την τρομερή σταυρωτή ντρίπλα του Τιμ Χάρνταγουεϊ -και αφού πρώτα την είχε περάσει κάτω από τα πόδια του- ιδίως στους Πολεμιστές, προπομπός των μετέπειτα θανατηφόρων του Άιβερσον και Κόμπι και το "σπάσιμο" του αριστερού καρπού του Μάλλιν κυρίως από τις γωνίες όταν σούταρε για να εμφανιστεί και να προκαλέσει τα μάτια μου η ταχύτητα και η έκρηξη του Sprewel όταν έβγαινε στο ανοιχτό γήπεδο με τα βροντερά του καρφώματα (και εν συνεχεία με μπουνιές στον Καρλέσιμο). Τώρα που είπα καρφώματα πατάω ένα κουμπί και βρίσκομαι κάτω από την μπασκέτα να βλέπω τον Χάρολντ Μάινερ να κερδίζει 3 σερί χρονιές τον διαγωνισμό, ενώ αποθεώνω τον Αϊζάια Ράιντερ που πέρασε τη μπάλα κάτω από τα πόδια του καθώς και τον Ντι Μπράουν που καρφώνει με κλειστά μάτια και το ένα χέρι. Μια σκιά μου σκεπάζει τα μάτια και ίσα που προλαβαίνω να δω την πτήση του Reignman Shawn Kemp πάνω από το καλάθι για να προλάβει την alley-hoop πάσα του Πέιτον με την πρασινοκίτριν φανέλα των Σιάτλ παρόλο που έχει μπροστά του το βουνό των Ντένβερ Ντικέμπε Μουτόμπο που έχει κουνήσει τον δείκτη του σε πολύ κόσμο που προσπάθησε να σκοράρει. Είχαν οι Ντένβερ και κάτι κοντούς πυραυλοκίνητους εκείνη την εποχή, με τον Ραούφ, που πέρασε και από τον Άρη, και τον Ρόμπερτ Πακ να κλέβουν τις εντυπώσεις.

Ξέρω ξέρω είναι τόσα πολλά τα μέρη που μπορώ να επισκεφθώ, όπως για παράδειγμα ένα τρομερό δίδυμο κοντού-ψηλού που ήταν και οι δύο αριστερόχειρες, Κένι Άντερσεν και Ντέρικ Κόλεμαν με τη φανέλα των Τζετς προτού ακόμα εμφανιστεί ο Ντράζεν και αναλάβει τα ηνία και ένα ακόμα με τη φανέλα των Μπακς, τους Βιν Μπέικερ και Γκλεν Ρόμπινσον που ποτέ όμως δεν είχαν ένα ικανό supporting cast για να καταφέρουν κάτι καλύτερο για τις ομάδα τους. Αξέχαστα τα δύο "όρθια χιλιόμετρα" Σων Μπράντλεϋ και Μανούτ Μπολ πρωταγωνιστές σε αναρίθμητα σποτάκια με αντιπάλους να καρφώνουν μέσα στα μούτρα τους και αυτοί να κοιτάνει απορημένοι. Ή μήπως μπορεί να ξεχάσει κανείς τον πιο "αφισοκολλημένο" αμυντικό όλων των εποχών Γκρεγκ Ίλο στις απέλπιδες προσπάθειές του να προλάβει τον Μιχαλάκη? Παρόλο που την καλύτερη προσωπική άμυνα πάνω στον Air την έχω δει από τον Τζόνι Σταρκς που φαινόταν να κάνει τα πάντα σωστά -highlight ένα τρομερό κάρφωμα στα μούτρα των ψηλών των Μπουλς- όταν τον αντιμετώπιζε, εντούτοις έχουν καταγραφεί κάτι 40άρες και 50άρες εντός και εκτός. Και ας έβγαιναν για βοήθεια οι Άντονι Μέισον και Τσαρλς Όκλεϋ ή και οι συνονόματοί τους Μπόνερ και Σμιθ. Και όταν έλειψε ο MJ ο Χακίμ άρχιζε τα χορευτικά έχοντας δίπλα του τον Σμιθ με τα 7 τρίποντα σε ένα ματς, τον τρελό-Βέρνον Μάξουελ και τον Μάριο Έλι που είχε παίξει μπάσκετ στη Βενεζουέλα!!

Πριν προσγειωθώ πάλι στην πραγματικότητα μια κλεφτή ματιά στον A.C. Green και στα 1000+ συνεχόμενα παιχνίδια του ξεκινώντας κυριολεκτικά με συμπαίχτη τον Μάτζικ και καταλήγοντας να παίρνει ασίστ από τον Νικ Βαν Έξελ, που είχε ειδικότητα στα buzzer-beaters από πολύ πολύ μακριά!! Μιλώντας για Λέικερς στεναχωρήθηκα όταν θυμήθηκα την απώλεια του Ρέτζι Λιούις που έφυγε άδοξα και νωρίς τη στιγμή που γινόταν αποδεκτός ως ο νέος ηγέτης των Σέλτικς διαδεχόμενος τους 3 Πάρις-ΜακΧέιλ-Μπερντ. Για τον Κάρολο έχω σηκώσει ξεχωριστή ανάρτηση αλλά μια μιρκή αναφορά στον Κέβιν Τζόνσον, προπομπό του Στιβ Νας, με 1-2 τρομερά καρφώματα μπροστά σε Χακίμ και Γιούιν(!!!!!), αλλά και τον Νταν Μάερλι με μακρινά του τρίποντα και το κυνηγητό στον MJ σε εκείνη την τρομερή ομάδα του Πολ Ουεστφάλ που ΙΣΩΣ να ηταν και καλύτερη από του Μπουλς που πήραν τον τίτλο με το σουτ του Πάξον. Η μεγαλύτερη προσδοκία της δεκαετίας ήταν νομίζω η αναβίωση του θρύλου Τζαμπάρ-Μάτζικ στα πρόσωπα των Σακίλ-Πένι, αλλά τελικά έμεινε μόνο στα χαρτιά και στις προσδοκίες, ενώ και το αγόρι που έπινε Sprite -και ίσως ο πιο άτυχος αθλητής βάσει προσόντων που ΔΕΝ έκανε την ανάλογη καριέρα- Γκραντ Χιλ προαλειφόταν ως ο διάδοχος του Μάγου χωρίς όμως να καταφέρει να αντιμετωπίσει την κακοδαιμονία που του επιφύλασσε η μοίρα. Και φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει η αναφορά στο πιο βαρετό-κουραστικό-επαναλαμβανόμενο-αποτελεσματικό pick&roll στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ μεταξύ Στόκτον-Μαλόουν. 20 χρόνια την έπαιζαν αυτή την κίνηση!!!

Η χρονομηχανή μου έμεινε από μπαταρία και αναγκάστηκα να επιστρέψω στο σήμερα. Σέβομαι και αναγνωρίζω τον Λεμπρόν, τον Ουέιντ, τον Ντουράντ, τον Κόμπι και όλους τους τωρινούς αλλά και ανατέλλοντες αστέρες, καθώς τους χρειάζεται το άθλημα όπως χρειάστηκε και αυτούς που ανέφερα στις προηγούμενες παραγράφους και θυμήθηκα σήμερα μαζί σας. Μόνο που αυτοί έχουν την άυρα, τη γλύκα αν θέλετε της ανάμνησης που είναι συνυφασμένη με τα πιο νεανικά μας χρόνια..