Retro Legend: Robert Parish

Tο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε παρακολούθησα – ξανά- τα δεύτερα ημίχρονα των σημαντικότερων τελικών της μητέρας των μαχών (Celtics-Lakers) της δεκαετίας του Γαρδέλη και της Pola Abdul. Όσο μεγαλώνω παρατηρώ καταστάσεις και εικόνες που νεότερος δεν έδινα σημασία. Μία καλή άμυνα , ένα σωστό σκριν , ένα καλό μπλοκάουτ , είναι στοιχεία που δεν πρόσεχα πιτσιρικάς . Το μισό μπάσκετ έχανα αλλά είχα το νεαρό της ηλικίας για δικαιολογία.

Η χρονοκάψουλα που με «φιλοξένησε» το Σαβ/κο ξέρετε τι μου έμαθε;

Πόσο πραγματικά καλοί παίκτες ήταν οι Robert Parish και Dennis Johnson. Σήμερα θα ασχοληθώ με τον πρώτο για να τιμήσω και τον δικό μας Στράτο (που κρατάει ολομόναχος το μπλογκ) , του οποίο το παρατσούκλι είναι το όνομα του σέντερ των Celtics.

Καριέρα: Οι Warriors του έδωσαν την ευκαιρία να βρεθεί στο ΝΒΑ. Έκατσε μαζί τους 4 χρόνια δίχως να πετύχει τίποτα ουσιαστικό. Το «γατόνι» όμως που ονομάζεται Άουερμπαχ υλοποιεί το καλύτερο deal που έγινε ποτέ για ομάδα μπάσκετ: Προτείνει στους Warriors να του δώσουν τον Parish και την τρίτη επιλογή τους στο ντραφτ και εκείνος ως αντάλλαγμα θα τους πρόσφερε το δικαίωμα να διαλέξουν πρώτοι στο επερχόμενο ντραφτ. Οι Warriors πέταξαν τη σκούφια τους και συμφώνησαν δίχως δεύτερη σκέψη. Διάλεξαν τον Joe Barry Carroll (τα ευπαθή πόδια του στέρησαν μια καλή καριέρα) ενώ ο Άουρμπαχ επέλεγε έναν ψιλόλιγνο παλικάρι με τεράστια χέρια ονόματι Kevin McHale…

Έμεινε πιστός μέχρι τα 40 του στη Βοστώνη και αποχώρησε τελευταίος απ’ τους μεγάλους. Υπέγραψε για δύο χρόνια στους Hornets ως μπακ απ του Mourning , κλείνοντας την τεράστια καριέρα του με ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή στο πλευρό του Michael Jordan το 1997.

Διακρίσεις:

• Κατέχει την πρώτη θέση όλων των εποχών όσον αφορά τους αγώνες (1611 παιχνίδια)
• Βρίσκεται στην 8^η θέση στον πίνακα των rebounders
• Συμμετείχε σε 9 Αll Star Game
• Για 6 συνεχόμενες χρονιές τερμάτιζε μέσα στην πρώτη δεκάδα σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα
• Για 12 χρονιές οι μέσοι όροι του ήταν τουλάχιστον 15π-9ρ.
• Στη 2η καλύτερη πεντάδα το ’81-’82 και στη 3η το ’88-‘89

Σκέψεις και εικόνες: Η συνέπεια και η συνέχεια αυτού του αθλητή είναι απλά εξωπραγματική. Στα 14 χρόνια του ως Κέλτης έλειψε μονάχα από 42 παιχνίδια ενώ απ’ το ’84 έως το ’88 έπαιξε σε 4 τελικούς ΝΒΑ , ενώ ο αριθμός των αγώνων που αγωνίστηκε συνολικά σε αυτά τα πέντε χρόνια ήταν τετρακόσια ενενήντα τέσσερα. (Επειδή ίσως σας μπέρδεψα θα σας το γράψω ως αριθμό: 494! Τα λόγια περισσεύουν…)

Το παρατσούκλι «Chief» του το κόλλησε ο Cedric Maxwell , παρομοιάζοντάς τον με τον ομώνυμο ήρωα της ταινίας «Στη φωλιά του κούκου».

Υπερβολικά cool , δεν τσακωνόταν με κανέναν (εκτός του Λεϊμπίρ , αλλά αυτός δεν πιάνεται μιας και είχε παίξει μπουνιές με ολόκληρο το ΝΒΑ)

ενώ το αξιοσημείωτο ήταν πως είχε την ίδια φάτσα όλα αυτά τα χρόνια. Ο Βird άφηνε χαίτη , μουστάκι , έκοβε τα μαλλιά, μεταμορφωνόταν από βλαχάκι σε κυριλέ, αλλά ο Parish είχε το ίδιο κούρεμα , τα ίδια κιλά , (εικάζω και τα ίδια ρούχα) , για σχεδόν 21 χρόνια!

Elite rebounder σε μεγάλα παιχνίδια , έξυπνος στην προσωπική άμυνα (τον Kareem τον έπαιζε καλύτερα από κάθε άλλον εκείνη την εποχή) , με ένα αξιόπιστο turnaround J (σούταρε πάντα πάνω απ’ το κεφάλι / κύριε Μπουρούση καλό θα ήταν να παραδειγματιζόσασταν απ’ τον Chief) και με μία «ύπουλη» baseline spin move που τις περισσότερες φορές έπιανε. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ξαναβλέποντας τις κασέτες ήταν το πόσο καλά ήξερε να σκρινάρει (ο Bird τον προτιμούσε συνέχεια). Δεχόταν απόλυτα τον ρόλο του ως 4^ος στην ομάδα και ποτέ δεν παραπονέθηκε για τα λίγα σουτ που έπαιρνε ή για την βρωμοδουλειά που τον έβαζαν να κάνει.

Στους τελικούς του ’84 είναι ο πρωταγωνιστής σε όλα τα κρίσιμα plays της ομάδας του. Στο 2^ο παιχνίδι κλέβει τη μπάλα απ’ τον Wilkes στην τελευταία φάση του τελικού. Στο 4^ο ένα γκολ-φάουλ και στη συνέχεια ένα κλέψιμο (αυτή τη φορά στον Worthy) , ανατρέπουν το σκηνικό και στην ουσία αλλάζουν το momentum των τελικών.Στον 7ο και τελευταίο τελικό μαζεύει σωρηδόν τα επιθετικά ριμπάουντ , δίνοντας περισσότερες κατοχές στην ομάδα τους και "κρύβοντας" έτσι το κακό ποσοστό των Celtics στα σουτ (oύτε 40%). Φυσικά κάνει και το κλέψιμο στο τέλος που κομματιάζει τις ελπίδες των Lakers για νίκη μέσα στο Garden.

(σημ. τα φινάλε των παιχνιδιών υπάρχουν στο youtube για όσους δεν με πιστεύουν)

Προσωπικά τον θεωρώ ως τον καλύτερο 4^ο παίκτη σε ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών. Μην νομίζετε πως υπερβάλω. Πάρτε μία μία τις σπουδαίες ομάδες του παρελθόντος και κάντε την σύγκριση. Οι ’96 Bulls είχαν τον Kukoc , oι ’87 Lakers τον Scott , oι ’89 Pistons τον Αguire , oι ’01 Lakers τον Fox , oι ’83 Sixers τον Bobby Jones.

Στο μπάσκετ της προπερασμένης δεκαετίας όπου το rotation ήταν περιορισμένο , πρωταθλήτριες έβγαιναν όσες είχαν καλή πεντάδα (ώσπου ήρθαν οι Pistons και έφεραν τα πάνω κάτω με την ποιότητα των αναπληρωματικών τους). Καθόλου παράξενο που η Βοστώνη μάζεψε 3 δαχτυλίδια , παίζοντας και σε δύο άλλους τελικούς.

Οι Bird και Mchale αποθεώνονται απ’ τους φιλάθλους για το πολυδιάστατο παιχνίδι τους . Ο Dennis Johnson απ’ τους αντιπάλους για τις αμυντικές του επιδόσεις. Ο Chief απ’ τους προπονητές για την τακτική του παιδεία.

Υ.Γ. Στράτο στο χρωστούσα να σου κάνω ένα retro Legend.