Είναι πολύς καιρός τώρα που θέλω να γράψω για τον Σπανούλη και να αναφερθώ στην κίνηση που έκανε πέρισυ το καλοκαίρι για αλλαγή "στρατοπέδου" και στην μέχρι τώρα πορεία του στην νέα του ομάδα. Δεν το έκανα εσκεμμένα γιατί ήθελα να δω πώς θα εξελισσόταν τουλάχιστον η πρώτη χρονιά -σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο- για να έχω κάποια πρώτα συμπεράσματα. Η δύσκολή χρονιά που -προβλέπεται ότι- θα έχει φέτος με ώθησε να μοιραστώ μαζί σας μερικές μου σκέψεις.
Για αρχή να πω ότι εγώ την κίνηση του Σπανούλη να πάει στον ΟΣΦΠ τη γούσταρα. Κυρίως γιατί από ότι κατάλαβα το ήθελε. Και προσπαθώ πάντα να σέβομαι τη βαθύτερη επιθυμία του καθενός. Ο Σπανούλης είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον εαυτό του και αυτό ίσως όχι άδικα.
Ξέρει από που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ -Λάρισα-, θυμάται το αγροτικό που έκανε για αρκετά χρόνια στο Μαρούσι, απολαμβάνει την εκτόξευσή του στο κορυφαίο επίπεδο με τον ΠΑΟ, ίσως στεναχωριέται για κάποιες λανθασμένες παραμέτρους στην επιλογή για το μπασκετικό Έβερεστ (ΝΒΑ). Ακόμα και στον τρόπο παιχνιδιού του φάινεται η αυτοπεποίθηση που αισθάνεται για τις δυνατότητές του. Αυτοπεποίθηση κερδισμένη στο γήπεδο με πολλές ώρες δουλειάς, αφοσίωση στις εντολές του κάθε προπονητή, ατομική προπόνηση με σκοπό τη βελτίωση. Όποιος τον θυμάται από τα πρώτα του ακόμα βήματα στην Α1 θα διαπιστώσει ότι η εξέλιξή του είναι αν μην τι άλλο εντυπωσιακή καθώς κατάφερε σήμερα να λογίζεται ίσως ο καλύτερος περιφερειακός παίχτης της Ευρώπης στο 1 εναντίον 1 και να είναι σημείο αναφοράς και στις ομάδες του αλλά και στην Εθνική μας. Με πολλή δουλειά, υπομονή, το κεφάλι χαμηλά, παίρνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε από τους εξαίρετους προπονητές που εργάστηκε, αξιοποίησε στο έπακρο όλες τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν για να παίζει σήμερα κατά αυτόν τον τρόπο και εγώ αυτό το σέβομαι ως ένδειξη επαγγελματία εργατικού και αφοσιωμένου στη δουλειά του.
Αντιστοίχως σέβομαι και την επιλογή του ανεξαρτήτως αν ξένισε σε πολλούς ή/και ενθουσίασε άλλους. Επιλογή σύμφυτη με το χαρακτήρα του. Ο Βασίλης πιστεύει πολύ στον εαυτό του και είναι φύση λίαν ανταγωνιστική. Έχοντας δουλέψει χρόνια με τον Ζοτς και έχοντας ενταχθεί στο σύστημα του ΠΑΟ κατάλαβε δύο πράγματα:
1) O Ζοτς και το σύστημα οργάνωσης του ΠΑΟ είναι πάνω από κάθε παίχτη, και
2) Ο επόμενος αρχηγός και καθολικά αποδεκτός από τον κόσμο του ΠΑΟ -ίσως και τον προπονητή του- παίχτης δε θα ήταν αυτός, αλλά ο Διαμαντίδης.
Ίσως το σκέφτηκε ως πρόκληση? Μια ευκαιρία να αποδείξει ότι αυτός άξιζε να πάρει το βασικό χρίσμα και όχι ο πρώην συμπαίχτης του? Είχε και έχει τόση εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του που θέλησε να πάει κόντρα σε ένα επιτυχημένο σχήμα και σύστημα ζητώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του πρωταγωνιστή? Τα χρήματα που του δόθηκαν ήταν το έξτρα δέλεαρ? Δεν μπορώ να ξέρω τα ακριβή κίνητρα της απόφασής του να διαβεί τον "μπασκετικό Ρουβίκωνα" και νομίζω ίσως δε μάθουμε ποτέ. Δε μπορεί κανείς όμως να μη δεχθεί ότι η κίνηση αυτή ήταν μια κίνηση ενός ανθρώπου που του αρέσει να παίρνει ρίσκα στη ζωή του, να σηκώνει το γάντι στις προκλήσεις, να μη μένει προσκολλημένος στα ασφαλή μονοπάτια και λιμάνια που μπορεί η ζωή να τον οδήγησε. Σας φαίνεται υπερβολικό?
Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του. Ήταν στην κορυφαία ομάδα, με τον κορυφαίο προπονητή, με εξαιρετικούς συμπαίχτες, κέρδιζε κάθε χρόνο τρόπαια, βελτίωνε το παιχνίδι του, ενώ και το συμβόλαιο που του προτάθηκε ήταν κατά τι λιγότερο από αυτό που υπέγραψε. Πόσο εύκολα τα αφήνεις όλα αυτά για να ηγηθείς μιας προσπάθειας ενός μοντέλου, ενός οργανισμού που εδώ και σχεδόν 15 χρόνια παλεύει να βρει το βηματισμό του, ενώ ηττάται συνεχώς από το αντίπαλο δέος? Πόσο εύκολα αφήνεις την ασφάλεια και την οικειότητα της συνήθειας, την αποδοχή και την αναγνώριση και ρισκάρεις βάζοντας τον εαυτό σου ακριβώς απέναντι σε όλα όσα ήσουν και ήξερες με μοναδικό σκοπό να τα κερδίσεις, δίνοντας ταυτόχρονα πάτημα σε κάποιους να μιλήσουν ακόμα και για αχαριστία? Κάποιος ίσως μιλήσει για εγωισμό, για φιλοδοξία, για υπεροβολική επιθυμία αυτοπροβολής. Όταν τα στοιχεία αυτά ενυπάρχουν σε λογικό βαθμό, δε χρειάζεται να είναι απαραίτητα αρνητικά φορτισμένα. Ακόμα και αν ο Σπανούλης σκέφτηκε -απλοϊκά μεταφράζοντας- "εγώ θα είμαι αυτός που θα επαναφέρω τον ΟΣΦΠ στους τίτλους κερδίζοντας τον ΠΑΟ και ό,τι αυτός πρεσβεύει" εμένα μου ακούγεται και υγιές και λογικό ως φιλοδοξία ενός αθλητή που στοχεύει πάντα στην κορυφή και έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι οποιοσδήποτε εκ των κορυφαίων σε οποιοδήποτε άθλημα έφτασε στην κορυφή χωρίς να την επιθυμεί μόνο για τον εαυτό του (τρανό παράδειγμα ο MJ όπως προκύπτει από το εξαίρετο αφιέρωμα του Drazen). Ένιωσε, σκέφτηκε, διαισθάνθηκε ότι του δινόταν η ευκαιρία να ξεχωρίσει, να λάμψει, να μείνει μόνος πρωταγωνιστής στο παλκοσένικο της σκηνής, να διεκδικήσει για τον εαυτό του το ρόλο και τη θέση του στο μπασκετικό στερέωμα. Έχοντας να αντιμετωπίσει την ύψιστη πρόκληση. Και φυσικά όντας δέκτης της εμπιστοσύνης, της αναγνώρισης, του θαυμασμού αλλά και της ίδιας όρεξης και επιθυμίας από τους ιθύνοντες της νυν ομάδος του.
Επαναλαμβάνω, δε μπορώ να ξέρω τα κίνητρά του και δε με πολυ-ενδιαφέρει κιόλας ακόμα και αν είναι πιο σκοτεινά από τα μέχρι τώρα προαναφερθέντα. Ο Σπανούλης παραμένει ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων Ελλήνων παιχτών και του οποίου η διάθεση και η προσφορά σε κάθε σύλλογο αλλά και στην Εθνική ομάδα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε (απτό παράδειγμα η φετινή του προσπάθεια να συμμετάσχει με την Εθνική μας ομάδα). Για αυτό και η Οδύσσεια που ξεκίνησε από πέρισυ έχει τόσο ενδιαφέρον...
Παρόλο που τα προφανή και βασικά κύρια σημεία που θα έπαιξαν βασικό ρόλο στη μετακίνησή του ήταν εξ αρχής υπέρ του δέοντος θετικά -σταθερή διοίκηση-μεγάλο budget-καλές μεταγραφές-έμπειρος προπονητής-διψασμένος κόσμος-, η διαφορά πάντα έγκειται στις λεπτομέρειες. Αυτές ο Λαρισαίος ίσως να μην τις στάθμισε πολύ καλά. Η πρώτη του χρονιά είχε πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, περιόδους που απέδιδε πολύ καλό μπάσκετ και άλλες που έμοιαζε χαμένος. Δεν κατάφερε ποτέ κατά τη διάρκεια της σαιζόν να αποκτήσει χημεία με τα άλλα μεγάλα αστέρια της ομάδος του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να φαίνεται συχνά στο παιχνίδι του μια αστάθεια ως προς τη συμμετοχή του στην ομάδα. Φάνηκε ότι θέλησε να αναλάβει πρωτοβουλίες και να αναδειχθεί ως ηγέτης αλλά την ίδια στιγμή, στην ίδια ομάδα το ίδιο ακριβώς έκανε ο Παπ, ο Μίλος, ο Μπουρούσης. Ίσως ήταν και λογικό αφού είχε συνηθίσει να λειτουργεί εντός μιας ομάδος που η φύση της είναι σχεδόν αυτοματοποιημένη και οι ρόλοι οριοθετημένοι μέχρι λεπτομέρειας. Στα κρίσιμα παιχνίδια με τη Σιένα ο Σπανούλης δε φάνηκε καθόλου, δε μπόρεσε να οδηγήσει την ομάδα, να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες, έκανε πολλά λάθη στην οργάνωση και έγινε εύκολο θύμα της άμυνας των Ιταλών. Τον περίμενα να πάρει την εκδίκησή του στους τελικούς εναντίον του ΠΑΟ, αλλά εκεί ένας σοβαρός τραυματισμός τον έβγαλε ουσιαστικά εκτός μάχης. Η -όποιας μορφή- "εκδίκηση-επιθυμία" δε μπόρεσε να πάρει σάρκα και οστά.
Στο μεταξύ με την άκρη του ματιού του θα είδε το έπος του ΠΑΟ απέναντι στη Μπαρτσελόνα και τη μετέπειτα κατάκτηση ενός ακόμα ευρωπαϊκου πρωταθλήματος και ΙΣΩΣ και τη συλλογή όλων σχεδόν των διαθέσιμων ατομικών τροπαίων από τον Μήτσο συνοδευόμενη από την καθολική -έως και υπεροβολική θα έλεγα- αποθέωση. Θα μπορούσε να ήταν και αυτός εκεί? Να συμμετέχει σε όλους αυτούς τους πανηγυρισμούς? Άραγε του πέρασε από το μυαλό αυτό?
Τα όποια σχέδια είχε για τη φετινή χρονιά νομίζω ότι ήδη αναθεωρούνται. Η δήλωση των αφών Αγγελόπουλων ότι εγκαταλείπουν το μπάσκετ αμέσως ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του ατζέντη του που έψαξε να βρει ένα αντίστοιχο συμβόλαιο σε άλλη ομάδα στην Ευρώπη. Τελικά το συμβόλαιο -το μοναδικό- του "Kill Bill" έμεινε άθικτο αλλά όχι και η ομάδα που είδε να διαμορφώνεται δίπλα του. Πράγματι τώρα αυτός είναι και αναδεικνύεται ως η ηγετική μορφή του ΟΣΦΠ. Η μπάλα είναι συνεχώς στα χέρια του για να αποφασίσει αυτός τι θα την κάνει. Η αντίπαλη αμυντική τακτική τον σημαδεύει ως νούμερο ένα κίνδυνο και όλοι -προπονητές, παίχτες, δημοσιογράφοι- αμέσως αναφέρονται σε αυτόν όταν μιλάνε για την ομάδα του. Ο Παπαλουκάς μαθαίνει το Εβραϊκό ημερολόγιο, ενώ ο Μίλος τις Ρώσικες ομορφιές. Ο προπονητής έμεινε ο ίδιος. Ναι, αλλά στην Οδύσσεια ο ήρωας είχε δίπλα του και πιστούς συντρόφους στα χρόνια της περιπλάνησής του, ενώ κατά την επιστροφή του βρήκε βοήθεια από τον γιό του και τον γέρο-επιστάτη. Ο "κόκκινος Οδυσσέας" κοιτάζει τους τωρινούς συντρόφους και ίσως αισθάνεται κάποιες φορές ότι πλέον είναι μόνος...Πολύ μόνος. Το ξεκίνημα της χρονιάς βρίσκει τον ΟΣΦΠ να ακούει τον έμπειρο προπονητή του να αποφεύγει να αναφερθεί σε συγκεκριμένους στόχους. Βρίσκει τον ΟΣΦΠ να ανησυχεί για την είσοδό του στους 16 της Ευρώπης. Τον βρίσκει με ένα ρόστερ ετερόκλητο γεμάτο νιάτα με τρομερές προοπτικές (Παπανικολάου-Κατσίβελης-Μάντζαρης), αμφίβολες "ζαριές" (Χάουαρντ-Λιούις-Γκετσεβίτσιους), αναμασημένες και συγκεκριμένης δυναμικής λύσεις (Παπαδόπουλος-Γλυνιαδάκης-Πελεκάνος) και λιγότερες σταθερές (Χάινς-Πρίντεζης). Επικεφαλής ο Σπανούλης και αρχιτέκτων Ντούντα. Θα αντέξει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας μόνος του όλο αυτό το βάρος να το κουβαλήσει και μέχρι που και πότε? Η υστεροφημία του και ο εγωισμός του σε μια δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία -που πολλοί βιαστικοί προεξοφλούν- πόσο θα δοκιμαστεί και θα αντέξει?
Οι Αμερικανοί έχουν ένα ρητό που λέει: "When the thing get touch, the touch get going". Ο Σπανούλης είναι touch, αυτό νομίζω ότι κανείς δεν το αμφισβητεί. Ούτε ότι θα παλέψει μέχρι εσχάτους για να κερδίσει το στοίχημα που συνεχίζεται και φέτος. Επιτρέψτε μου μόνο να έχω σοβαρές αμφιβολίες αν θα καταφέρει να φτάσει στην Ιθάκη του, αλλά και να τον σέβομαι που το προσπαθεί..
Αντιστοίχως σέβομαι και την επιλογή του ανεξαρτήτως αν ξένισε σε πολλούς ή/και ενθουσίασε άλλους. Επιλογή σύμφυτη με το χαρακτήρα του. Ο Βασίλης πιστεύει πολύ στον εαυτό του και είναι φύση λίαν ανταγωνιστική. Έχοντας δουλέψει χρόνια με τον Ζοτς και έχοντας ενταχθεί στο σύστημα του ΠΑΟ κατάλαβε δύο πράγματα:
1) O Ζοτς και το σύστημα οργάνωσης του ΠΑΟ είναι πάνω από κάθε παίχτη, και
2) Ο επόμενος αρχηγός και καθολικά αποδεκτός από τον κόσμο του ΠΑΟ -ίσως και τον προπονητή του- παίχτης δε θα ήταν αυτός, αλλά ο Διαμαντίδης.
Ίσως το σκέφτηκε ως πρόκληση? Μια ευκαιρία να αποδείξει ότι αυτός άξιζε να πάρει το βασικό χρίσμα και όχι ο πρώην συμπαίχτης του? Είχε και έχει τόση εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του που θέλησε να πάει κόντρα σε ένα επιτυχημένο σχήμα και σύστημα ζητώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του πρωταγωνιστή? Τα χρήματα που του δόθηκαν ήταν το έξτρα δέλεαρ? Δεν μπορώ να ξέρω τα ακριβή κίνητρα της απόφασής του να διαβεί τον "μπασκετικό Ρουβίκωνα" και νομίζω ίσως δε μάθουμε ποτέ. Δε μπορεί κανείς όμως να μη δεχθεί ότι η κίνηση αυτή ήταν μια κίνηση ενός ανθρώπου που του αρέσει να παίρνει ρίσκα στη ζωή του, να σηκώνει το γάντι στις προκλήσεις, να μη μένει προσκολλημένος στα ασφαλή μονοπάτια και λιμάνια που μπορεί η ζωή να τον οδήγησε. Σας φαίνεται υπερβολικό?
Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του. Ήταν στην κορυφαία ομάδα, με τον κορυφαίο προπονητή, με εξαιρετικούς συμπαίχτες, κέρδιζε κάθε χρόνο τρόπαια, βελτίωνε το παιχνίδι του, ενώ και το συμβόλαιο που του προτάθηκε ήταν κατά τι λιγότερο από αυτό που υπέγραψε. Πόσο εύκολα τα αφήνεις όλα αυτά για να ηγηθείς μιας προσπάθειας ενός μοντέλου, ενός οργανισμού που εδώ και σχεδόν 15 χρόνια παλεύει να βρει το βηματισμό του, ενώ ηττάται συνεχώς από το αντίπαλο δέος? Πόσο εύκολα αφήνεις την ασφάλεια και την οικειότητα της συνήθειας, την αποδοχή και την αναγνώριση και ρισκάρεις βάζοντας τον εαυτό σου ακριβώς απέναντι σε όλα όσα ήσουν και ήξερες με μοναδικό σκοπό να τα κερδίσεις, δίνοντας ταυτόχρονα πάτημα σε κάποιους να μιλήσουν ακόμα και για αχαριστία? Κάποιος ίσως μιλήσει για εγωισμό, για φιλοδοξία, για υπεροβολική επιθυμία αυτοπροβολής. Όταν τα στοιχεία αυτά ενυπάρχουν σε λογικό βαθμό, δε χρειάζεται να είναι απαραίτητα αρνητικά φορτισμένα. Ακόμα και αν ο Σπανούλης σκέφτηκε -απλοϊκά μεταφράζοντας- "εγώ θα είμαι αυτός που θα επαναφέρω τον ΟΣΦΠ στους τίτλους κερδίζοντας τον ΠΑΟ και ό,τι αυτός πρεσβεύει" εμένα μου ακούγεται και υγιές και λογικό ως φιλοδοξία ενός αθλητή που στοχεύει πάντα στην κορυφή και έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι οποιοσδήποτε εκ των κορυφαίων σε οποιοδήποτε άθλημα έφτασε στην κορυφή χωρίς να την επιθυμεί μόνο για τον εαυτό του (τρανό παράδειγμα ο MJ όπως προκύπτει από το εξαίρετο αφιέρωμα του Drazen). Ένιωσε, σκέφτηκε, διαισθάνθηκε ότι του δινόταν η ευκαιρία να ξεχωρίσει, να λάμψει, να μείνει μόνος πρωταγωνιστής στο παλκοσένικο της σκηνής, να διεκδικήσει για τον εαυτό του το ρόλο και τη θέση του στο μπασκετικό στερέωμα. Έχοντας να αντιμετωπίσει την ύψιστη πρόκληση. Και φυσικά όντας δέκτης της εμπιστοσύνης, της αναγνώρισης, του θαυμασμού αλλά και της ίδιας όρεξης και επιθυμίας από τους ιθύνοντες της νυν ομάδος του.
Επαναλαμβάνω, δε μπορώ να ξέρω τα κίνητρά του και δε με πολυ-ενδιαφέρει κιόλας ακόμα και αν είναι πιο σκοτεινά από τα μέχρι τώρα προαναφερθέντα. Ο Σπανούλης παραμένει ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων Ελλήνων παιχτών και του οποίου η διάθεση και η προσφορά σε κάθε σύλλογο αλλά και στην Εθνική ομάδα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε (απτό παράδειγμα η φετινή του προσπάθεια να συμμετάσχει με την Εθνική μας ομάδα). Για αυτό και η Οδύσσεια που ξεκίνησε από πέρισυ έχει τόσο ενδιαφέρον...
Παρόλο που τα προφανή και βασικά κύρια σημεία που θα έπαιξαν βασικό ρόλο στη μετακίνησή του ήταν εξ αρχής υπέρ του δέοντος θετικά -σταθερή διοίκηση-μεγάλο budget-καλές μεταγραφές-έμπειρος προπονητής-διψασμένος κόσμος-, η διαφορά πάντα έγκειται στις λεπτομέρειες. Αυτές ο Λαρισαίος ίσως να μην τις στάθμισε πολύ καλά. Η πρώτη του χρονιά είχε πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, περιόδους που απέδιδε πολύ καλό μπάσκετ και άλλες που έμοιαζε χαμένος. Δεν κατάφερε ποτέ κατά τη διάρκεια της σαιζόν να αποκτήσει χημεία με τα άλλα μεγάλα αστέρια της ομάδος του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να φαίνεται συχνά στο παιχνίδι του μια αστάθεια ως προς τη συμμετοχή του στην ομάδα. Φάνηκε ότι θέλησε να αναλάβει πρωτοβουλίες και να αναδειχθεί ως ηγέτης αλλά την ίδια στιγμή, στην ίδια ομάδα το ίδιο ακριβώς έκανε ο Παπ, ο Μίλος, ο Μπουρούσης. Ίσως ήταν και λογικό αφού είχε συνηθίσει να λειτουργεί εντός μιας ομάδος που η φύση της είναι σχεδόν αυτοματοποιημένη και οι ρόλοι οριοθετημένοι μέχρι λεπτομέρειας. Στα κρίσιμα παιχνίδια με τη Σιένα ο Σπανούλης δε φάνηκε καθόλου, δε μπόρεσε να οδηγήσει την ομάδα, να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες, έκανε πολλά λάθη στην οργάνωση και έγινε εύκολο θύμα της άμυνας των Ιταλών. Τον περίμενα να πάρει την εκδίκησή του στους τελικούς εναντίον του ΠΑΟ, αλλά εκεί ένας σοβαρός τραυματισμός τον έβγαλε ουσιαστικά εκτός μάχης. Η -όποιας μορφή- "εκδίκηση-επιθυμία" δε μπόρεσε να πάρει σάρκα και οστά.
Στο μεταξύ με την άκρη του ματιού του θα είδε το έπος του ΠΑΟ απέναντι στη Μπαρτσελόνα και τη μετέπειτα κατάκτηση ενός ακόμα ευρωπαϊκου πρωταθλήματος και ΙΣΩΣ και τη συλλογή όλων σχεδόν των διαθέσιμων ατομικών τροπαίων από τον Μήτσο συνοδευόμενη από την καθολική -έως και υπεροβολική θα έλεγα- αποθέωση. Θα μπορούσε να ήταν και αυτός εκεί? Να συμμετέχει σε όλους αυτούς τους πανηγυρισμούς? Άραγε του πέρασε από το μυαλό αυτό?
Τα όποια σχέδια είχε για τη φετινή χρονιά νομίζω ότι ήδη αναθεωρούνται. Η δήλωση των αφών Αγγελόπουλων ότι εγκαταλείπουν το μπάσκετ αμέσως ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του ατζέντη του που έψαξε να βρει ένα αντίστοιχο συμβόλαιο σε άλλη ομάδα στην Ευρώπη. Τελικά το συμβόλαιο -το μοναδικό- του "Kill Bill" έμεινε άθικτο αλλά όχι και η ομάδα που είδε να διαμορφώνεται δίπλα του. Πράγματι τώρα αυτός είναι και αναδεικνύεται ως η ηγετική μορφή του ΟΣΦΠ. Η μπάλα είναι συνεχώς στα χέρια του για να αποφασίσει αυτός τι θα την κάνει. Η αντίπαλη αμυντική τακτική τον σημαδεύει ως νούμερο ένα κίνδυνο και όλοι -προπονητές, παίχτες, δημοσιογράφοι- αμέσως αναφέρονται σε αυτόν όταν μιλάνε για την ομάδα του. Ο Παπαλουκάς μαθαίνει το Εβραϊκό ημερολόγιο, ενώ ο Μίλος τις Ρώσικες ομορφιές. Ο προπονητής έμεινε ο ίδιος. Ναι, αλλά στην Οδύσσεια ο ήρωας είχε δίπλα του και πιστούς συντρόφους στα χρόνια της περιπλάνησής του, ενώ κατά την επιστροφή του βρήκε βοήθεια από τον γιό του και τον γέρο-επιστάτη. Ο "κόκκινος Οδυσσέας" κοιτάζει τους τωρινούς συντρόφους και ίσως αισθάνεται κάποιες φορές ότι πλέον είναι μόνος...Πολύ μόνος. Το ξεκίνημα της χρονιάς βρίσκει τον ΟΣΦΠ να ακούει τον έμπειρο προπονητή του να αποφεύγει να αναφερθεί σε συγκεκριμένους στόχους. Βρίσκει τον ΟΣΦΠ να ανησυχεί για την είσοδό του στους 16 της Ευρώπης. Τον βρίσκει με ένα ρόστερ ετερόκλητο γεμάτο νιάτα με τρομερές προοπτικές (Παπανικολάου-Κατσίβελης-Μάντζαρης), αμφίβολες "ζαριές" (Χάουαρντ-Λιούις-Γκετσεβίτσιους), αναμασημένες και συγκεκριμένης δυναμικής λύσεις (Παπαδόπουλος-Γλυνιαδάκης-Πελεκάνος) και λιγότερες σταθερές (Χάινς-Πρίντεζης). Επικεφαλής ο Σπανούλης και αρχιτέκτων Ντούντα. Θα αντέξει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας μόνος του όλο αυτό το βάρος να το κουβαλήσει και μέχρι που και πότε? Η υστεροφημία του και ο εγωισμός του σε μια δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία -που πολλοί βιαστικοί προεξοφλούν- πόσο θα δοκιμαστεί και θα αντέξει?
Οι Αμερικανοί έχουν ένα ρητό που λέει: "When the thing get touch, the touch get going". Ο Σπανούλης είναι touch, αυτό νομίζω ότι κανείς δεν το αμφισβητεί. Ούτε ότι θα παλέψει μέχρι εσχάτους για να κερδίσει το στοίχημα που συνεχίζεται και φέτος. Επιτρέψτε μου μόνο να έχω σοβαρές αμφιβολίες αν θα καταφέρει να φτάσει στην Ιθάκη του, αλλά και να τον σέβομαι που το προσπαθεί..
5 σχόλια:
Εξαιρετικό άρθρο και θα έλεγα ότι συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις.
http://zoysblog.blogspot.com/2011/11/blog-post.html
Φίλε Στράτο αν θυμάμαι καλά και στα παιχνίδια με την Σιένα τον ταλαιπωρούσε ο τραυματισμός καθώς και κατά τη διάρκεια όλης της προηγούμενης χρονιάς. Εάν εγκαταλείψει την Γκαλίτιδα και αδιαφορήσει για τους πόντους που θα βάζει σε κάθε παιχνίδι, και στην Ιθάκη του να μη φτάσει θα είναι απολαυστικός για όλους εμάς που αγαπάμε το μπάσκετ. Φέτος που είναι πλήρως αποθεραπευμένος, μέχρι στιγμής είναι εξαιρετικός
Πολυ καλο αρθρο.
Δυο (ασημαντες) παρατηρησεις:
Λιουις = Λουκας
touch = tough
when the going gets tough the tough get going. Φιλικά πάντα. Κατά τα άλλα συμφωνώ με το άρθρο
Ο Ολυμπιακός και φέτος θα είχε εξαιρετική ομάδα αν είχε ένα ακόμα πεντάρι και ένα λιγότερο περιφερειακό. Με Σπανούλη-Γκετσεβίτσιους-Λούκας, οι τρεις νεαροί ταλαντούχοι πλεονάζουν. Χώρια που δεν παίρνουν τον χρόνο που πρέπει για να ολοκληρωθούν ως παίκτες. Προσωπική μου άποψη είναι ότι με τον Βασιλόπουλο να παίζει κανονικά όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο Ολυμπιακός θα κατάφερνε περισσότερα από την κατάκτηση δύων κυπέλλων Ελλάδος. Ο Βασιλόπουλος δένει πολύ την άμυνα, θυμηθείτε τα τελευταία λεπτά με την Σλοβενία, επιπλέον στα τρία τρίποντα που σούτερνε έβαζε τα δύο. Το σταθερά καλό περιφερειακό σουτ έλειψε πολύ από τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια. Φέτος σε αυτόν τον τομέα τα πράγματα προς το παρόν φαίνονται να είναι καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου