Ταιριαστά και αταίριαστα ζευγάρια

1) Φασούλας-Βράνκοβιτς: Ξεκινώντας από τα "υψηλά πατώματα" βρίσκουμε δύο από τους πιο γνωστούς σέντερ της προηγούμενης δεκαετίας. Ψηλά παιδιά και τα δύο, ο "Πάνι" στα 2,13 και ο Στόικο στα 2,20 (αν και αναφερόταν 2,17 γιατί ντρεπόταν!!!) έχουν γράψει την δική τους ιστορία στο ελληνικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πάντα αντίπαλοι στο γήπεδο είτε σε κορυφαίο συλλογικό (Άρης-ΠΑΟΚ-ΟΣΦΠ-ΠΑΟ) είτε σε εθνικό επίπεδο (Ελλάδα-Κροατία) μοιράζονταν πολλές ομοιότητες νομίζω. Κυριότερα η τρομερή αμυντική τους παρουσία που τους έκανε αληθινά φόβητρα των αντιπάλων καθώς τα μακριά τους χέρια και η έφεσή τους στο κόψιμο είναι παροιμιώδης. Ο Φασούλας νομίζω είναι πρώτος μπλοκέρ στην ιστορία της Α1, ενώ ο Στόγιαν υπήρξε πρώτος σε μέσο όρο μια χρονιά με 5,7!! Πολύ καλοί αμυντικοί ριμπάουντερ αποτέλεσαν για χρόνια τα σημεία αναφοράς στον αμυντικό σχεδιασμό των ομάδων τους (κυρίως του Ιωαννίδη). Κακοί από τη γραμμή των ελευθέρων βολών και με πολύ φτωχές επιθετικές κινήσεις, εντούτοις κατάφεραν να πανηγυρίσουν αρκετά τρόπαια στην καριέρα τους και να γίνουν πολύ αγαπητοί από τον κόσμο. Η πιο σημαντική τους διαφορά ίσως έγκειται στην εξέλιξή τους, καθώς νομίζω ότι ο Έλληνας σέντερ, μετά την κάθοδό του στο λιμάνι, εξέλιξε πιο πολύ το επιθετικό του παιχνίδι προσθέτοντας μερικές κινήσεις στο low-post και ίσως επιδεικνύοντας στην εθνική ομάδα πιο έντονα από τον Κροάτη σέντερ ηγετικά στοιχεία. Έπεφτε "πολλή τάπα" εκείνα τα χρόνια πάντως....

2) Σιγάλας-Αλβέρτης. Οι δύο φυσικοί αρχηγοί των αιωνίων κατά την προηγούμενη δεκαετία που βρέθηκαν μαζί και στην Εθνική ομάδα. Ο μεν Σιγάλας ξεκίνησε από αμυντικό εξολοθρευτή με ειδικότητα στις δύσκολες αποστολές (η πρώτη εκ των οποίων εναντίον του Ίνγκραμ), γινόμενος το αγαπημένο παιδί του ξανθού, ενώ ο Φράγκι έμεινε στην πρώτη γραμμή για σχεδόν 2 δεκαετίες χάρη στο εξαιρετικό του σουτ και έχοντας να συναγωνιστεί με παίχτες πρώτης γραμμής. Ηγέτες στις ομάδες τους, εμψυχωτές συμπαιχτών, πάντα πορωμένοι και δεδηλωμένοι φίλαθλοι αντιστοίχως κατάφεραν να κερδίσουν πρωταθλήματα και κύπελλα και να μείνουν αγαπητοί στους κόκκινους και πράσινους υποστηριχτές. Κοινό σημείο ακόμα το ότι σαν συμπαίχτες στην εθνική ομάδα δεν κατάφεραν να γευτούν κάποια σημαντική επιτυχία βιώνοντας τα δύσκολα χρόνια μακριά από το βάθρο των νικητών. Έπαιξαν δίπλα σε πολύ μεγάλους συμπαίχτες και κάτω από τις οδηγίες εξαιρετικών προπονητών που όλοι ανεξαιρέτως τους εμπιστεύθηκαν. Πιο πολυδιάστατος σαν παίχτης ο Ράμπο, νομίζω, καθώς μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα στο παρκέ (άμυνα-ριμπάουντ-πάσα-σουτ) για καθένα από τα οποία δούλεψε για να τα βελτιώσει, αλλά ίσως ο Φράγκι να αποδείχθηκε πιο χρήσιμος στην ομάδα του βρίσκοντας με τα χρόνια τον ρόλο που του ταίριαζε πρσφέροντας με αυτό τον τρόπο το 100% των δυνατοτήτων του όπως επιζητούσε ο εκάστοτε προπονητής και κυρίως ο Ζοτς. Γενικώς καλά παιδιά, αν και "κόκκινο πανί" για τους φιλάθλους του αντίπαλου αιωνίου.

3) Ρεντζιάς- Τάρλατς. Ψάχνοντας να βρω ζευγάρια μου ήρθε το συγκεκριμένο στο μυαλό. Παίχτες που ξεκίνησαν με τεράστιες προδιαγραφές αλλά τελικά η "πτήση" τους απεδείχθη αρκετά χαμηλότερη. Ο μεν Θύμιος έκλεψε καρδιές το 1995 νομίζω με την Εθνική Εφήβων (με triple double στον τελικό) και τότε όλοι νομίζαμε ότι βρήκαμε τον διάδοχο του Σαμπόνις, ενώ ο "Τάκι" στα πρώτα του χρόνια έμοιαζε πυραυλοκίνητος κάνοντας τον Ιωαννίδη να διαλέξει αυτόν έναντι του Ντέγιαν σύμφωνα με τον αστικό μύθο. Μάλιστα λέγεται ότι ο ξανθός ξετρελάθηκε μαζί του όταν σε ένα 400άρι στο στίβο ο Τάρλατς ήρθε πρώτος αφήνοντας πίσω όλους τους κοντούς της ομάδος του!! Η φυσική τους θέση ήταν το 5, αλλά σαν να έπαιζαν πιο απελευθερωμένα όταν είχαν δίπλα τους ένα καθαρό σέντερ. Πολύ ικανοί κοντά στο καλάθι με καλές κινήσεις ιδίως με hook,ενώ σούταραν και καλά από μέση απόσταση. Δυνατά, ψηλά κορμιά, με έφεση στο κόψιμο, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα καλοί αμυντικοί ή ικανοί ριμπάουντερ. Από ένα σημείο και μετά σαν να έχασαν το σκαλοπάτι που θα εκτόξευε την καριέρα τους, παρόλο που απέφυγαν σοβαρούς τραυματισμούς. Δοκίμασαν και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού χωρίς κάποια επιτυχία, ενώ ο Τρικαλινός έκανε και το αγροτικό στο εξωτερικό αποκομίζοντας εμπειρίες. Μεγάλη δυναμική "άμα τη εμφανίσει", η οποία όμως νομίζω ότι δεν εξαργυρώθηκε ποτέ πλήρως, εκτός από κάποιες καλές χρονιές.

4) Κόρφας-Γιαννάκης. Ένα από τα πιο συνηθισμένα ζευγάρια των πρώτων μου χρόνων που παρακολουθούσα μπάσκετ, συναντιόντουσαν κάποια Σάββατα φορώντας ο ένας ασπρόμαυρη και ο άλλο κίτρινη φανέλα. Παρόλο που ο Τζόνι λόγω ύψους κυνηγούσε τον Γκάλη και ο Δράκος τον Μπάνε, ο καθένας ξεχωριστά ο ιθύνων νους της ομάδος του. Πολύ καλοί χειριστές της μπάλας, οργάνωναν με συνέπεια το επιθετικό παιχνίδι των ομάδων τους συνεισφέροντας με το μακρινό τους σουτ κυρίως και όχι τόσο με διεισδύσεις. Ο Γιαννάκης πολύ καλύτερος αμυντικός και πασέρ νομίζω ενώ ξεχώριζε το πάθος και η λαχτάρα του για την νίκη ακόμα και αν χρειαζόταν η αυτοθυσία του. Ηγέτης σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, πάντα άφηνε το στίγμα του, ενώ ήταν και εξαίρετος αθλητής για αυτό και αγωνιζόταν άλλωστε μέχρι τα 37. Ο Κόρφας ήταν μάλλον καλύτερος σουτέρ ενώ η αίσθηση μου είναι ότι ο πιο "cool" χαρακτήρας του τον βοηθούσε να διαβάζει το παιχνίδι καλύτερα και να μην παρασύρεται εύκολα σε λάθη ή βιαστικές επιλογές, αλλά να ψάχνει με υπομονή την καλύτερη. Βασική τους δουλειά να τροφοδοτούν τους μεγάλους σκόρερ που είχαν δίπλα τους, υποδυόμενοι πότε πότε τον ρόλο τους. Ο μεν Παναγιώτης μέχρι πρότινος παρέμεινε στα φώτα της δημοσιότητας αφού συνέχισε τις μεγάλες επιτυχίες του και σαν προπονητής -κυρίως με την Εθνική-, αντιθέτως ο Κόρφας προτίμησε να απομακρυνθεί ησύχως με το όνομά του να έχει εμφανιστεί εμπλεκόμενο μόνο σε σχέση με την αγαπημένη του ομάδα.

5) Παταβούκας-Σταυρόπουλος. Παρόλο που δεν συνέπεσαν χρονικά, και οι δύο αυτοί αποτέλεσαν την εναλλακτική πρόταση στη μονοκρατορία του Γιαννάκη ως άσσου εκείνα τα χρόνια. Ψηλά παιδιά για τη θέση τους, αφού ξεπερνούσαν το 1,90, σχετικώς βαριά κορμιά, χωρίς εμφανή αθλητικά πρσόντα βασίζονταν πολύ στο μυαλό τους και στο "διάβασμα" του παιχνιδιού, καθώς ήταν κυρίως εγκεφαλικοί παίχτες. Αξιόπιστο μακρινό σουτ και με διάθεση να παίξουν καλή άμυνα, η αίσθησή μου ήταν ότι πάντα ήταν χρήσιμοι στις ομάδες τους, χωρίς ποτέ να απειλήσουν την προαναφερθείσα μονοκρατορία. Τα καλύτερα χρόνια του Παταβούκα ήταν νομίζω στην ΑΕΚ όπου μαζί με τον Γκέκο είχαν δημιουργήσει το δικό τους επιθετικό δίδυμο με κίτρινη φανέλα, ενώ ο "Μάτζικ" έκανε πολύ καλές χρονιές στον ΠΑΟΚ με κύριο χαρακτηριστικό την ξαφνική πάσα για "alley hoop" από την οποία κέρδισε και το σχετικό προσωνύμιο. Ασχολήθηκαν μετά το πέρας της αθλητικής τους καριέρας ο μεν με την πολιτική ο δε με τα διοικητικά του ΠΑΟΚ.

6) Στάνκοβιτς-Βασιλακόπουλος. Το πιο αμφιλεγόμενο ζευγάρι σε επίπεδο παραγοντισμού τις τελευταίες δεκαετίες στο χώρο του μπάσκετ. Ασπρομάλληδες, κακομούτσουνοι αλλά πανίσχυροι στο χώρο του μπάσκετ έχουν αφήσει το στίγμα τους ξεκάθαρα νομίζω και όχι πάντα με κομψό τρόπο. Συνήθιζαν να παρακολουθούν τα παιχνίδια των εθνικών τους ομάδων από τα επίσημα, βλοσυροί στην έκφραση, ένιωθες ότι πριν το πρώτο τζάμπολ είχαν κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο για να βοηθήσουν τις ομάδες τους. Ο Μπόρισλαβ σε επίπεδο εθνικών διοργανώσεων ΔΕΝ άφηνε ποτέ την εθνική ομάδα της χώρας του απροστάτευτη και πάντα διασφάλιζε ότι μέχρι και οι πιθανές διασταυρώσεις με αντιπάλους να είναι ευνοϊκές. Να μη μιλήσω για τα κατά καιρούς διαιτητικά ρεσιτάλ που έχουμε απολαύσει, νομίζω είναι περιττό μιας και εμείς έχουμε υποφέρει από αυτά. Όσο και αν προσπαθούσε ο Γιώργος, η ιεραρχία τα προηγούμενα χρόνια ήταν εμφανής και ξεκάθαρη. Αποτυπωνόταν εξάλλου στις επιτυχίες των σέρβικων ομάδων αλλά και προπονητών. Με τον παραγκωνισμό του Στάνκοβιτς, ο Βασιλακόπουλος ανελίχθηκε και άλλο στα υψηλά κλιμάκια με συνέπεια η -πιο κομψή είναι αλήθεια- προστασία των ελληνικών ομάδων να είναι πιο έντονη και διακριτή. Κανείς από τους δύο ποτέ δεν παραδέχτηκε την ανάμειξή του, οι δηλώσεις τους ήταν πάντα στα όρια της έσχατης διπλωματίας, οι σχέσεις τους όχι και οι καλύτερες και οι συγκρούσεις συχνότατες, αλλά δικαίως (αυτό)χαρακτηρίζονται ως οι ιεράρχες της εξωγηπεδικής δικαιοδοσίας.

Περιμένω να μου προτείνετε και δικά σας ζευγάρια, παλιότερα και πρόσφατα.