Είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον νέο συνεργάτη του blog μας, τον οποίο και καλοσωρίζω στην παρέα μας, σχετικά με την πιο δημοφιλή ανάρτηση των τελευταίων μηνών, αυτή η οποία έχει εγείρει τις περισσότερες και μεγαλύτερες αντιδράσεις από τους αναγνώστες μας και η οποία, υπό πρίσμα υπερβολής νομίζω, έγινε εξώφυλλο σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και αντικείμενο συζήτησης στα μπασκετικά στέκια. Αναφέρομαι στη σύγκριση του Διαμαντίδη με τον Γκάλη παίρνοντας ως αφορμή την εξαίρετη ανάρτηστη του Drazen τιτλοφορούμενη "The Legacy". Δε θέλω όμως να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο, νομίζω ότι έχει εξαντληθεί το ζήτημα αυτό και η επανάληψη κουράζει. Η ενδιαφέρουσα προαναφερθείσα συζήτηση εστιάστηκε στο κατά πόσο ο Μήτσος είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος εν ενεργεία Ευρωπαίος παίχτης. Εγώ λέω ότι δεν είναι....
Το καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο σε πολλούς ίσως φαίνεται αιρετικό, αντιδραστικό, αντιπαναθηναϊκό ή απλά βλακώδες. Επειδή στις μέρες μας η σημειωλογία έχει πολύ σημαντικό ρόλο ελπίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε πόσο σχετικές έννοιες, δεκτικές πολλών ερμηνειών και επεξηγήσεων, έχουν οι λέξεις "καλύτερος Ευρωπαίος παίχτης", καθώς ΙΣΩΣ δεν υπάρχει ένα αντικειμενικά αποδεκτό σύστημα μέτρησης και απόδειξης της αξίας του κάθε παίχτη. Άλλος θα κάνει λόγο για τα ατομικά χαρακτηριστικά. Άλλος για τις ατομικές διακρίσεις. Άλλος για τις ομαδικές διακρίσεις. Άλλος για την αντοχή στο χρόνο και την ποιότητα του χαρακτήρα. Όλα δεκτά, σεβαστά και κατανοητά. Το μόνο που ζητάω από όσους διαβάσουν την ανάρτηση είναι να ασπασθούν για λίγο μια εξαίρετη ρήση γνωστή εδώ και πολλούς αιώνες "Πάταξον μεν, Άκουσον δε".
Η βάση της γνώμης μου έγκειται στο ότι, πέραν των ατομικών χαρακτηριστικών του Διαμαντίδη, γνωστά και υπερ-αναλυμένα από όλους, η ομάδα του είναι αυτή που του έδωσε όλα τα εχέγγυα να θεωρείται σήμερα ο καλύτερος. Με άλλα λόγια το περιβάλλον στο οποίο ο Μήτσος ωρίμασε και εξελίχθηκε μπασκετικά αξιοποίησε στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις ατομικές του αρετές. Τρόπον τινά τίθεται το εδώ και χρόνια βασανιστικό ερώτημα στους ανθρωπολόγους σχετικά με τη δυναμική του DNA και την επιρροή του περιβάλλοντος στην εξέλιξη του ανθρώπου. Στην προκειμένη θεωρώ ότι το περιβάλλον, όπως θα εξηγήσω παρακάτω, είναι αυτό που αγωνιστικά εξύψωσε τον Καστορινό γκαρντ να θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος και όχι το ίδιο του το αγωνιστικό DNA. Και εξηγούμαι αμέσως.
Ο ΔΔ τα τελευταία 7 χρόνια παίζει μπάσκετ σε μια ομάδα που σταδιακά προσαρμόζει το παιχνίδι της επάνω του και αμυντικά και -εσχάτως- επιθετικά, δίνοντας του τη δυνατότητα να εξελίξει, να αξιοποιήσει, να επενδύσει και να "διαστείλλει" αγωνιστικά το παιχνίδι του. Δέχομαι βεβαίως ότι έχει δυνατότητες που του επιτρέπουν να γίνει ο κύριος πόλος, όμως αυτές οι δυνατότητες έγιναν οι βασικοί πυλώνες, οι κύριοι άξονες του παιχνιδιού της ομάδος του για αυτό και αναδείχτηκε ο ίδιος σε κορυφαία μορφή της. Οι αγωνιστικές του δυνατότητες αναμείχθηκαν στη "χύτρα" του αγωνιστικού σχεδιασμού του ΠΑΟ μαζί με τις άλλες των συμπαιχτών του με συνέπεια να ωριμάσουν και να μεστώσουν σε βαθμό που να αποτελούν το βασικό συστατικό του αποτελέσματος. Και επειδή το παραρίξαμε στη μαγειρική, μερικά παραδέιγματα. Η πάσα του Μήτσου, και η κάθετη αλλά και η έξτρα, είναι πράγματι από τις καλύτερες των ευρωπαϊκών γηπέδων, εντούτοις σε κάθε του πάσα υπάρχει ένας συμπαίχτης που έχει -με σχεδόν χορογραφικό τρόπο- κάνει τα βήματα που πρέπει για να υποδεχθεί και να σουτάρει ή να τελειώσει με κάρφωμα (Μπατίστ). Ο Διαμαντίδης ξέρει ότι στη δική του κάθετη διείσδυση, έχει έναν συμπαίχτη που κόβει κάθετα για να υποδεχθεί τη μπάλα και άλλους 3 οι οποίοι κινούνται παράλληλα για να υποδεχθούν την πάσα του για ένα ελεύθερο σουτ. Φυσικά και μπορεί να πασάρει καλά και με ακρίβεια και τον βοηθάνε τα χέρια κουπιά που έχει, τα πάντα όμως είναι σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, έχουν επαναληφθεί αμέτρητες φορές και κατά συνέπεια γίνονται μηχανικά και αυτόματα!! Πόσες φορές έχετε δει τον Ζοτς, σε λάθος πάσα, να φωνάζει όχι στον πασέρ αλλά στον αποδέκτη, επειδή δεν ήταν στη θέση που έπρεπε??
ΟΛΟΙ οι κατά καιρόν συμπαίχτες του ΔΔ με τον τρόπο συμμετοχής τους στο παιχνίδι του ΠΑΟ βοήθησαν να μετατραπούν τα εν δυνάμει χαρακτηριστικά του εν λόγω σε αγωνιστικές αρετές που για πολλούς τον κατατάσσουν σαν τον κορυφαίο. Η κάθετη κίνηση του Μπατίστ, η αντίθετη κίνση του Φώτση στην κορυφή να υποδεχθεί την πάσα, τα πλάγια βήματα των Αλβέρτη-Σίσκα-Μπετσίροβιτς- Ντρου-Σάτο για το ξεμαρκάριστο τρίποντο, η βοήθεια από την αδύνατη πλευρά του Τσαρτσαρή, οι έξτρα πάσες του Σάρας που έβρισκαν αυτόν αμαρκάριστο καθώς και άλλα ακόμα ήταν και είναι οι καταλύτες που φίλτραραν την αγωνστική δυναμική του νούμερου 13 μετατρέποντάς την σε σημείο αγωνιστικής αναφοράς.
Ας αναρωτηθούμε πόσες χιλιάδες φορές έχει δουλευτεί το pick&roll με όλους τους συμπαίχτες του ώστε την ελάχιστη εκείνη κρίσιμη στιγμή που η άμυνα ολιγωρεί βρίσκει την ευκαιρία να σουτάρει ή να βρει τον εκάστοτε ψηλό που κάνει την κάθετη κίνηση στη ρακέτα του αντιπάλου, που είναι άδεια γιατί οι υπόλοιποι 3 έχουν ανοίξει το χώρο, έχουν κρατήσει τις αποστάσεις τους και ο Μήτσος γράφει μια ακόμα ασσίστ. Ξαναλέω ΦΥΣΙΚΑ και έχει τη δυνατότητα να κάνει την κάθετη πάσα, αλλά αυτή η δυνατότητα "λειάνθηκε" μέσα από τη συνολική, συλλογική, ταυτόχρονη κίνηση όλων των συμπαιχτών του!!!! Φανταστείτε μια συναυλία της Συμφωνικής της Βιέννης ή τα μπαλέτα Μπολσόι σε μια παράσταση, για να φέρω ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα. Και εκεί υπάρχει ο βασικός χορευτής ή το πρώτο βιολί, απολαμβάνει το σεβασμό των υπολοίπων και ξεχωρίζει, αλλά αναδεικνύεται μέσα από το σύνολο, την κίνηση ή τη μελωδία των συμπρωταγωνιστών του. Εύλογα θα μου πείτε, αφού είναι ομαδικό άθλημα, δεν είναι τέννις να παίζει μόνος του!! Θα συμφωνήσω βάζοντας τον αστερίσκο ότι ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ μου στο συγκεκριμένο παίχτη η συνολική λειτουργία απογείωσε το ατομικό ταλέντο μέσω της σκληρής δουλειάς και της άοκνης επανάληψης βασικών δομών της επιθετικής και αμυντικής λειτουργίας.
Ο Διαμαντίδης είχε την ευκαιρία να αποτελέσει μέλος μιας ομάδος που πέραν από τη σταθερή διοίκηση του έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψει με τον κορυφαίο κόουτς στην Ευρώπη, ο οποίος έπαιζε και στην ίδια θέση με αυτόν. Αμφιβάλλει κανείς πόσο επισταμένα και υπομονετικά ο Ζοτς έχει δουλέψει με τον αρχηγό της ομάδος του, πόσες κουβέντες έχουν κάνει, πόσες επαναλήψεις σε κάθε άσκηση, πόσα βίντεο προκειμένου να του δώσει να καταλάβει τι θέλει από εκείνον κάθε φορά? Φαντάζεστε τον εαυτό σας, στη δουλειά που είστε, να δουλεύτε κάθε μέρα με τον καλύτερο στον τομέα σας, γιατρό, δικηγόρο, αρχιτέκτονα, υδραυλικό, ο οποίος θα σας νουθετεί, εξηγεί τα λάθη σας, αναλύει, εμπιστεύεται και καθοδηγεί, πόσο καλύτεροι θα γινόσασταν? Και αναφέρομαι σε έναν άνθρωπο και προπονητή από τα χέρια του οποίου έχουν περάσει και αναδειχθεί τεράστιες μορφές του παγκόσμιου μπασκετικού στερεώματος και σε μια συνεργασία που αριθμεί 7 και πλέον χρόνια. Ο Ζοτς κατάλαβε τις δυνατότητες του παιδιού αυτού και χρόνο με το χρόνο του παραχωρούσε όλο και περισσότερα κυριαρχικά δικαιώματα από το παιχνίδι της ομάδος του, χωρίς όμως ποτέ να το προσωποποιήσει αποκλειστικά επάνω του. Έστησε την ομάδα του κάθε χρονιά βασιζόμενος στο ότι ο ΔΔ θα είναι ένας βασικός πόλος, ποτέ ο μοναδικός. Μεγάλο, νομίζω, πολύ μεγάλο μέρος των επιτυχιών του Μήτσου γράφουν το όνομα του Ζοτς από πίσω τους σκιωδώς..
Συνεχίζοντας σκέφτομαι πόσες παραστάσεις και εμπειρίες βίωσε όλα αυτά τα χρόνια ο εν λόγω παίχτης με την ομάδα του και πόσο αυτές σμίλεψαν και σκληραγώγησαν το χαρακτήρα του. Ο Διαμαντίδης έφυγε άγνωστος εν πολλοίς από τον Ηρακλή και τώρα ψάχνει δωμάτια να βάλει όλες τις ατομικές και συλλογικές κούπες που έχει μαζέψει. Όντας μέλος ενός προγράμματος μπάσκετ -δεν το λέω εγώ, άλλοι σοφότεροι από εμένα- που λειτουργούσε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, συμμετείχε σε αγώνες κρίσιμους, δύσκολους, απαιτητικούς, εντός και εκτός έδρας, αισθάνθηκε την πίεση της επιτυχίας να τον συνοδεύει όλη τη χρονιά, κέρδισε μεγάλους αντιπάλους, πολλά τρόπαια, έβαλε και έχασε μεγάλα σουτ, έγινε πρωτοσέλιδο και σημείο αναφοράς, έπαιξε δίπλα σε πολύ μεγάλους συμπαίχτες. Αναμφισβήτητα, όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα η προσωπικότητά του μέσα στο γήπεδο να διαμορφωθεί, να σχηματιστεί, να επηρεαστεί από όλα αυτά με αποτέλεσμα να αισθάνεται κάθε χρόνο όλο και πιο έτοιμος να αναλάβει το γενικό κουμάντο της ομάδος. Μιας ομάδος που του έδωσε, του προσέφερε αυτή τη δυνατότητα μέσω της συμμετοχής του στη διαδρομή που και η ίδια περπάτησε και έφτασε να θεωρείται τώρα η κορυφαία σύγχρονη ομάδα μπάσκετ.
Να προσπαθήσω άραγε να παραλληλίσω την πορεία του ΔΔ με αυτή του Παπαλουκά προκειμένου να γίνω ακόμα πιο ξεκάθαρος? Ο Τεό για μια 5-6ετία θεωρείτο ο κάλύτερος παίχτης της Ευρώπης όντας μέλος της τρομερής εκείνης αρμάδας του Μεσίνα που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της, χωρίς καλά καλά να είναι βασικός σε αυτή!! Και όμως, όπως αποδεικνύει η μετέπειτα πορεία του, ήταν η ομάδα εκείνη, η λειτουργία της, ο σχεδιασμός της, ο ρόλος του σε αυτή, αλλά και αυτός των συμπαιχτών και του προπονητή, που βοήθησαν, ανέδειξαν, αξιοποίησαν, κορύφωσαν, "διέστειλλαν" τις αγωνιστικές αρετές του Τεό σε βαθμό που να θεωρείται ο κορυφαίος όλων. Όταν αποφάσισε να φύγει από τη ρωσική ομάδα και να ενταχθεί σε άλλο σύνολο, ο ίδιος παίχτης, με τα ίδια χαρακτηριστικά έμοιαζε -και ακόμα μοιάζει- σχεδόν αγνώριστος, με σποραδικές εκλάμψεις του ταλέντου του, όπως εμφανίζονται κυριότερα χάρη στην ατομική του πρωτοβουλία παρά σε ένα οργανωμένο σχέδιο. Αν έκανα το ίδιο και για τον Διαμαντίδη, νοερώς τον τοποθετούσα στο ρόστερ της Μακάμπι, της Σιένα, της Μπάρτσα, πιστεύει κανείς ότι η επιρροή του στο παιχνίδι τους θα είναι το ίδιο σημαντική όπως στον ΠΑΟ? Η άμυνά του θα είναι το ίδιο αποτελεσματική, οι πάσες του ίδιας ακρίβειας, το σκοράρισμά του κάθε χρόνο και καλύτερο? Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω, και φέρνω σε αυτό το παράδειγμα της Εθνικής. Πόσα καλά, πραγματικά καλά τουρνουά, έχει κάνει με την Εθνική ο Μήτσος?
Και κάτι ακόμα, πριν κλείσω, γιατί φοβάμαι ότι ίσως κούρασα. Φέρνω στο μυαλό μου τον Σάρας και τον Ντέγιαν, παίχτες που φόρεσαν την ίδια φανέλα με τον Μήτσο. Παίχτες που όμως στην καριέρα τους φόρεσαν και άλλες φανέλες, εξίσου βαριές και μεγάλες (Μακάμπι-Μπάρτσα), χωρίς να σταματήσουν ποτέ να είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές των ομάδων τους. Δεν ταυτίστηκαν με μια ομάδα τόσο πολύ, ίσως να συνέβη και το αντίθετο, οι ομάδες τους να ταυτίστηκαν με αυτούς, ίσως γιατί είχαν τη δυνατότητα υπό νέες συνθήκες, φιλοσοφίες, αγωνιστικούς προσανατολισμούς, συμπαίχτες, προπονητές να φέρουν αυτοί το παιχνίδι στα χέρια τους και αναλόγως να το χειριστούν με την ίδια αποτελεσματικότητα κάθε φορά. Απλοποιώντας την κουβέντα μας, ναι, θεωρώ αυτούς τους 2ότι ήταν οι καλύτεροι Ευρωπαίοι τα προηγούμενα χρόνια.
Ξαναλέω, δεν παραγνωρίζω ότι οι δικές του δυνατότητες είναι αυτές που αξιοποιούνται, οι αγωνιστικές του αρετές που εξυμνούνται, ο χαρακτήρας του που μνημονεύεται αν και νομίζω ότι πάνω από όλα η αφοσίωση και η διάθεσή του για δουλειά είναι αυτή που τον ξεχωρίζει. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού η τρομακτική του βελτίωση στο σουτ από τα πρώτα του χρόνια μέχρι τώρα. Θεωρώ όμως ότι δεν είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίχτης αυτή τη στιγμή, γιατί η αγωνιστική του ταυτότητα και αυθυπαρξία έχει ζυμωθεί, έχει δεθεί, έχει σχεδόν εξαρτηθεί, έχει ωριμάσει τόσο πολύ με αυτήν την ομάδος του, που ίσως είναι πιο σωστό να πει κανείς, αν πρέπει σώνει και καλά να δώσει έναν τίτλο, ότι είναι ο "Καλύτερος Ευρωπαίος παίχτης που δημιούργησε μια ομάδα". Και νομίζω ότι αν ρωτήσετε τον ίδιο και τον προπονητή του, θα συμφωνήσουν...
Υ.Γ. Δεν ανέφερα καθόλου τον ρόλο των ΜΜΕ, καθώς δεν εμπιστεύομαι παρά την κρίση ελαχίστων από αυτούς οι οποίοι εργάζονται σε αυτά.
Και όμως δεν είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
ενδιαφέρουσα η σκέψη και απόλυτα σεβαστή η ανάλυση αλλά είναι η μια όψη του νομίσματος..
γιατί νομίζω θα πρέπει να συμπληρώσεις και ποιον θεωρείς καλύτερο παίκτη της ευρώπης τώρα,αφού δεν είναι ο 3Δ,για να δούμε και την άλλη όψη
επίσης μερικές επισημάνσεις,πάντα φιλικά και για να γίνεται κουβέντα
αρχικά δε νομίζω ότι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τον 3Δ επειδή έπαιξε μόνο στον ΠΑΟ..είναι καθαρά υποθετικό το δε ξέρουμε τι 8α κανε στη μακάμπι ή στη μπάρτσα,
κ αν χαρακτηρίζεται κάποιος κορυφαίος αυτό βασίζεται σε γεγονότα κ όχι σε υποθέσεις..πχ αν δουλέψω εγώ όλη μου τη ζωή στη microsoft και γίνω ένας τοπ HR οι υπόλοιποι δε θαναγνωρίζουν την αξία μου γιατί δε δούλεψα αλλού?μα αφού είναι η τοπ,γιατί να φύγω?αφού όπως είπες δουλεύω με τους καλύτερους..
δε μπορούμε να χρεώνουμε στο διαμαντίδη ότι επειδή είναι μέλος μιας ομάδας πρότυπο σε λειτουργία οργάνωση απόδοση, αυτός είναι ο βασικός λόγος που ξεχώρισε, η τέλος πάντων τον βοήθησε να ανεβάσει το επίπεδο του..προφανώς ισχύει αυτό αλλά μέχρι ποιου βαθμού?γιατί του αφαιρούμε το κρέντιτ ότι, όπως λες και εσύ, όσο ανέβαιναν οι απαιτήσεις από αυτόν αυτός κάθε φορά ανταποκρινόταν?πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό?θεωρώ προσωπικά ότι είναι πιο δύσκολο να καταφέρεις να είσαι ο ηγέτης και να ξεχωρίσεις σε μια ομάδα που λειτουργεί ρολόι και πάντα υπό τη σκιά ενός μεγάλου κόουτς παρά σε μια ομάδα με λιγότερες απαιτήσεις κ χαμηλότερο επίπεδο,όπου ένας καλός παίκτης αναδεικνύεται πιο εύκολα..
επίσης ανέφερες τον ντέγιαν,το σαρας και τον παπαλουκά
συμφωνώ για τους 2 περί κορυφαίων της 10ετίας αλλά επιγραμματικά,
ο ντέγιαν από ένας πολύ καλός παίκτης πότε πέρασε στο επόμενο επίπεδο?του κορυφαίου και του ηγέτη?νομίζω κ αυτός στα χρόνια του στον ΠΑΟ κ ειδικά τα 2 τελευταία με τον ζοτς,οπότε και αυτός μέσα από το κομπιουτερ πήρε τα στοιχεία και τη βοήθεια που χρειάστηκε για να φτάσει στο τοπ επίπεδο...από την άλλη ο σάρας αναδείχ8ηκε η προσωπικότητα του μέσα σε μια άλλου τύπου ρολάρισμένη ομάδα,που όμως ήταν και ντρημ τημ για την εποχή της και οι συμπαίχτες που χε τότε δε νομίζω ότι κάναν λιγότερα από τους συμπαίκτες του μήτσου..+το γεγονός ότι όταν ήρθε κ αυτός στο μαντρί του ζοτς στην 3ετία θεωρώ ότι δεν ξεχώρισε όσο θα περιμέναμε (και σου μιλάω σαν άρρωστος θαυμαστής του)
όσο για τον παπαλουκά έχω ξανακαταθέσει την άποψη μου περί υπερεκτιμημένου παίκτη..το περιέργο είναι ότι ενώ ήταν 6ος παίκτης σε μια επίσης καλοκουρδισμένη ομάδα με σαφώς βέβαια σημαντικό ρόλο,και πέρα από μια ατομική διάκριση από τη φιμπα περί κορυφαίου παίκτη της χρονιάς, έχει περαστεί μια αυθαίρετη κατ'εμε άποψη ότι μιλάμε περί κορυφαίου και σε σερί χρόνων..απλά θα πω ότι κατ εμέ δεν υπάρχει σύγκριση παικτικά και ατομικά, που έφτασε ο ένας και που ο άλλος(σε ατομικά χαρακτηριστικά,πόσο δούλεψε,πόσο βελτιώθηκε), όχι ομαδικά η γενικά η σε τίτλους (που όμως είναι ένα κριτήριο για να χαρακτηρίσεις κάποιον κορυφαίο,το winning spirit και τελικώς τι κερδίζει), οπότε είναι άδικη η αντιμετώπιση του μήτσου σε αυτό το θέμα...και επειδή μιλάμε και για τώρα, απλά χρονιά σαν την φετινή του διαμαντίδη ο τεο δεν την έχει πλησιάσει καν..κ δεν πιστεύω ότι διαφωνεί κάποιος εδώ
έχω κουράσει ήδη,ξεκίνησα να γράψω 2 σειρές κ θα βγει 2 σελίδες χαχαχαχα
γενικά πιστεύω ότι αδικείται ο μήτσος με τέτοιου είδους συγκρίσεις κ αναλύσεις,είτε με το γκάλη είτε όταν περιόρίζεται η δική του προσπάθεια κ αναδεικνύεται η ομάδα..που στανταρ αυτός το γουστάρει αλλά νομίζω φέτος κάποιος στο βασίλειο του ζοτς είναι λίγο πιο ψηλά από τους άλλους..γιατί βασικά δε νομίζω ότι χρειάζεται να αποδείξει κάτι άλλο σε μένα για να τον πω κορυφαίο παίκτη της ευρώπης αυτή τη στιγμή (προφανώς εξαιρούνται οι ΝΒΑερς)
V
Καλησπέρα....
Αν δεν κάνω λάθος, ο Διαμαντίδης έβγαινε κορυφαίος αμυντικός της Euroleague από την πρώτη(ίσως δεύτερη,δεν θυμάμαι)χρονιά του στον Παναθηναικό,οπότε τουλαχιστον ΑΥΤΟ το στοιχείο του παιχνιδιού του οφείλεται μάλλον περισσότερο στο ταλέντο του παρά στην ζύμωσή του με την υπόλοιπη ομάδα.Ένας παίκτης για να είναι ολοκληρωμένος πρέπει να είναι καλός στην επίθεση αλλά και στην άμυνα(π.χ.Jordan αλλά αυτός ειναι μόνο ένας),τέτοιοι δεν υπάρχουν πολλοί στο top επίπεδο ειδικά στην Ευρώπη.Νομίζω οτι ο φετινός Διαμαντίδης(βελτιωμένος επιθετικά) ειναι οτι καλύτερο και στις δυο πλευρές του γηπέδου.Σίγουρα ο Σάρας και ο Ντέγιαν στο αμυντικό κομματι του παιχνιδιού τους ήταν μάλλον ανεπαρκείς σε σχέση με τις επιθετικές τους δυνατότητες(ο δεύτερος πιο αξιοπρεπής αμυντικά)αλλά κανείς δεν τους ήθελε για να παίξουν άμυνα.Ίσως λίγο μπακαλίστικη(1+1=2) η σκέψη μου αλλά νομίζω οτι είναι λογική..
...θα ξεκινήσω λέγοντας ότι ο Διαμαντίδης είναι ίσως ο μοναδικός Έλληνας παίχτης...που έχει βλέμμα γιουγκοσλαβικό...κ'νοοτροπία...ποτέ δε θεωρήθηκε το μεγάλο ταλέντο...είναι χαρακτηριστικό...ότι έπαιξε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα στα 22-23...αν δεν κάνω λάθος(είχε βέβαια συμμετοχές στις μικρές εθνικές...αλλά ακόμη κ'εκεί δεν είχε ξεχωρίσει)...το 1999 είχε δοκιμαστεί στον ΠΑΟΚ...κ'είχε απορριφθεί...το ίδιο καλοκαίρι πήγε στον Ηρακλή...κ'εκεί όμως δεν ξεχώρισε αμέσως...οι χρονιές της καθιέρωσης του ήταν οι δυο τελευταίες πριν φύγει για τον Παναθηνα'ι'κό το 2004...
...εδώ τα στατιστικά του ανά αγωνιστική περίοδο:
http://www.draftexpress.com/profile/Dimitris-Diamantidis-5113/stats/
...νομίζω πως ο ΔΔ είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα...βελτίωσης...μέσα από σκληρή εξάσκηση...ο άγνωστος παίχτης του 2002...έγινε ένας απ'τους καλύτερους παίχτες στην Ευρώπη...μέσα σε λίγα χρόνια...
...η παρουσία του Ομπράντοβιτς σίγουρα είναι πάρα πολύ σημαντική...στο να γίνει ο σημερινός μεγάλος παίχτης...εξάλλου μιλάμε για τον προπονητή, που πήρε ευρωπα'ι'κό έχοντας για βασικό σέντερ έναν 36χρονο δίμετρο παίχτη(Μίντλεντον)...είχε δηλαδή ο Μήτσος την τύχη να έχει δίπλα του...τον σπουδαιότερο-ίσως-Ευρωπαίο προπονητή, όλων των εποχών...
...λατρεύω τον Γκάλη...θεωρώ ότι ακόμη κ'αν ήταν σήμερα 20 χρονών πάλι θα γινόταν θρύλος...φυσικά με το παίξιμο του...κάπως διαφορετικό...γιατί το μπάσκετ είναι διαφορετικό...σίγουρα θα πήγαινε στο NBA...κ'θα ήταν περισσότερο άσσος παρά δυάρι...λιγότεροι πόντοι...περισσότερες ασσίστ...
...δε θέλω να μπω στη διαδικασία σύγκρισης...είναι διαφορετικοί παίχτες...κ'το πιο σημαντικό είναι, πως κατά τη γνώμη μου...χωράνε κ'οι δυο στην ίδια πεντάδα...οπότε γιατί να διαλέξεις;
...ο Διαμαντίδης έχει περισσότερες επιτυχίες σε ομαδικό επίπεδο...ο Γκάλης σε ατομικό...
Υ.Γ.
...μακάρι όλοι οι Έλληνες μπασκετμπολίστες να είχαν νοοτροπία Γιουγκοσλάβου...για φανταστείτε π.χ. ο Χριστοδούλου...πόσο καλύτερος παίχτης θα μπορούσε να γίνει, αν είχε άλλα μυαλά...
Συγγνώμη αλλά επειδή μάλλον με πείραξε η ζέστη,για να καταλάβω καλά...ΟΛΟ αυτο το κείμενο ήταν απλά για να μας αναλύσεις ότι ο...ΔΔ ΔΕΝ είναι ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη????Κ μάλιστα με ατάκες του τύπου''άκουσον μεν πάταξον δε''???Δηλαδή ΗΜΑΡΤΟΝ!!!Πόση ΕΠΙΠΛΕΟΝ διαφήμιση στο πολυαγαπημένο παιδί του Βασιλακόπουλου κ των''κοντών''???Κ ξανακοιτάζω τον τίτλο που λέει''Κ ΟΜΩΣ Δ Ε Ν είναι ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος...''!!!!Τι λ-Ε ρε παιδί μου???Ευτυχώς που το αναλύσατε διεξοδικά για να διαλυθούν οι όποιες αμφιβολίες που υπήρχαν!!!Κ αφήσατε κ ασαφές αν μιλάμε για τον μεγαλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών(γιατί στην αρχή ΠΑΛΙ βλέπω μια σύγκριση με ΤΟΝ Γκάλη!!)ή μόνο των τελευταίων(??)χρόνων!!!ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ διευκρίνισες ότι μιλάμε για Ευρώπη κ...ουχί για ΝΒΑ γιατί προς στιγμήν ένοιωσα ότι η δόξα του Τζόρνταν κλονίζεται!!!Ειλικρινά δε βγάζω με την εμμονή του μπλόγκ,συλλήβδην σχεδόν των γραφώντων,για αυτό το ΑΣΤΕΙΟ με τον πολυτιμότερο!!!
(Ειλικρινά)ΦΙΛΙΚΑ
Κωνσταντίνος Μανωλάκος.
Ορθή ανάλυση. Πλην Σάρας-Σισκάουσκας, όσοι άλλοι έχουν περάσει απ'τον Παναθηναϊκό είναι παίχτες ομάδας συμπεριλαμβανομένου του πιο υπερτιμημένου ευρωπαίου παίχτη όλων των εποχών. Σε όλες τις επιτυχίες και τις κρίσιμες στιγμές της εθνικής σημεία αναφοράς ήταν ο Παπαλουκάς και μετά ο Λάζος. Ρισπέκτ στο μπασκετικό οιδόμημα του ΠΑΟ που μετέτρεψε τον πηλό σε μπετόν και στο Διαμαντίδη για τη συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς του σε άλλο περιβάλλον.
Δεν έχω κάποια μεγάλη διαφωνία σε αυτά που γράφεις αλλά κάποιες επιφυλάξεις. Οταν λέμε οτι ο ΔΔ είναι ο καλύτερος ευρωπαίος φέτος, γιατί να διαφωνήσουμε σώνει και ντε, βασιζόμενοι στο οτι ήταν η ομάδα? Αλλωστε τα ερωτήματα τύπου ποιός είναι ο καλύτερος ευρωπαίος παίκτης πάντα πια έχουν χρονικό περιορισμό και θεωρούνται κ εν πολλοίς ξεπερασμένα.
Επίσης δεν ξέρω πολλούς παίκτες (πρακτικά κανέναν) που θεωρήθηκαν μεγάλοι ξέχωρα από τις ομάδεσ τους. Ακόμα κ ο Τζορνταν αναρωτιέμαι αν δεν είχαν υπάρξει οι Μπούλς του Τζάκσον, η τριγώνικη επίθεση, το ταιμινγκ για το ΝΒΑ και φυσικά ο ανταγωνισμός του Μ Τζει, αν θα ήταν το όνομα στα χείλη όλων των μπασκετόβιων του κόσμου.
Αναφέρθηκες σε Σάρας και Ντέγιαν. Ο πρώτος καθότι η μεγάλη μου αδυναμία, που έπαιξε? Πότε έπαιξε, σε τι ομάδες, με τι συμπαίκτες, προπονητές κλπ? Τα ίδια ισχύουν για το δεύτερο. Επίσης το τάιμινγκ έχει τεράστια σημασία. Ο ΄καλός Σάρας του 2000-2005 θα μπορούσε να αντέξει το ευρωπαικό μπάσκετ στην μετά το 2005 εποχή ως πρώτο βιολί? Δεν είμαι τόσο σίγουρος.
Με λίγα λόγια, το γεγονός οτι ο ΔΔ έγινε όντων αυτό που έγινε στον Παο του Ζοτς δεν αναιρεί οτι είναι ένας από τουσ καλύτερους ευρωπαίους, αν όχι ο καλύτερος αυτή τη στιγμή, και περισσότερο μας λέει κάτι για το μπασκετ αυτής της συγκεγκριμμένης στιγμής και τίποτα περισσότερο. Και προσωπικά πιστέυω οτι αν ο ΔΔ ήταν περισσότερο ανταγωνιστικός, περισσότερο εγωκεντρικός, πιο ελεύθερο πνέυμα, περισσότερο κωλόπαιδο αν θέλεις, θα ήταν πολύ καλύτερος μπασκετικά. Και εντός του Παο, κ γενικότερα. Αλλά δεν το κάνει και νομίζω οτι κοιμάται ήσυχος έτσι κι αλλιώς. Είναι έχω την αίσθηση από αυτούς τους μη περίπλοκους ανθρώπους-αθλητές που ξέρουν τι θέλουν, δουλεύουν πολύ, και δεν ζητόύν τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούνται (που δεν είναι larger than life). Και είναι ωραίο που η ζωή τελικά τουσ ανταμοίβει. Δίνει έτσι και ελπίδα στο οτι δεν χρειάζεται να είσαι κ σπέσιαλ για να καταφέρεις κάτι σημαντικό.
Επειδή με τον Στράτο το κουβεντιάζαμε μια ολόκληρη ημέρα και επειδή θέλω να ρίξω λίγο λάδι στη φωτιά θα σας δώσω ένα λινκ ( είναι ένα αρχειάκι Excel πολύ μικρό )
http://www.megaupload.com/?d=TD44GSDO
για μια φόρμα που χρησιμοποιείται ευρέως για scouting reports. Η θεωρία και η λογική της απλή. Βαθμολογείτε τον εκάστοτε παίχτη στους διάφορους τομείς του παιχνιδιού που αναγράφονται με βαθμό από 2 (το οποίο αντιστοιχεί σε πολή χαμηλής ποιότητας παίχτη ) έως 20 ( που αντιστοιχεί στην ικανότητα του κορυφαίου σύγχρονου - σε σχέση με αυτόν που κάνουμε τη φόρμα - αθλητή.
Ανάλογα με την θέση που αγωνίζεται ο κάθε παίχτης υπάρχει ένας συντελεστής που πολλαπλασιάζει το βαθμό που δώσαμε ( οι συντελεστές αναγράφονται στο αρχείο ανάλογα με τη θέση ). Αυτό το κάνουμε για όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού και στο τέλος βγάζουμε το συγκεντρωτικό αποτέλεσμα, το λεγόμενο και Advance Scoring του παίχτη. Όποιος θέλει ας το δοκιμάσει και ας μας δώσει το Feedback για συζήτηση. Πολύ θα ήθελα να ακούσω τα αποτελέσματά σας για τους Ναβάρο - Σάρας - Τεό - Μίλος - Διαμαντίδη - Σπανούλη αλλά και για Μπουρούση - Μπατίστ - Σόφο - Μάριτς - Λορμπεκ - Φώτση.
Καλές αναλύσεις !!!!
Υ.Γ. Πάντως την συζήτηση τη ζωντάνεψες Στράτο ....
tlw na m pis mia kinisi epithetiki p den exei o diamadidis atixestati i sigrisi me papalouka...kai ne kaliteros simeni o pio kalos atomika o pio oloklirwmenos den einai dld...
ηγετης σαν τον Ντεγιαν δεν εχει υπαρξει την τελευταια 10ετια.. Αυτο το "παρε την μπαλα στις δυσκολες στιγμες" και δεν εχανε τπτ.
Και οπως λες σε οποιαδηποτε ομαδα και αν πηγε ειχε αντιστοιχα ηγετικο και πολυσυνθετο ρολο.
Το κακο ειναι πως δεν μπορεις ευκολα να τον ονομασεις στις καλυτερες 5αδες ολων των εποχων επειδη ακριβως επαιζε σε πολλες θεσεις! Κατι σαν τον Σισκα! Δεν μπορεις δηλ να τον θεωρησεις καλυτερο του Ντραζεν 'η του Γκαλη στο σκοραρισμα, ή του Σαρας στο κατεβασμα μπαλας 'η διαφορων θεικων 3αριων σαν του Κουκουτς. Απο 1 εως 4αρι. Κατεβασμα μπαλας και ποσταρισμα.
Αυτη τη στιγμη ο Διαμαντιδης ειναι κορυφαιος ευρωπαιος ασχετα αν ειναι σωστα πολλα απο οσα λες για βελτιωση απο τη σταθεροτητα του προγραμματος του Παναθηναικου και του Ζελικο.
Η συγκριση με τον Παπαλουκα ειναι ατυχης.. Ηταν απλα ενα καλο κομματι σε ενα πολυ καλο παζλ της ΤΣΣΚΑ και φανηκε απο το οτι δεν μπορεσε να παιξει καμια χρονια εξισου καλα στον Ολυμπιακο.
Ο Διαμαντίδης μέχρι να φτάσει η περίοδος 2010-2011 που ανέβηκε στο σκορ πολύ, ήταν ένα πολυεργαλείο, ιδανικός παίκτης ομάδας κλπ. Ως δια μαγείας αναγορεύτηκε σε ισάξιο ή ανώτερο του Γκάλη (τι γράφω Παναγία μου) επειδή έκανε τη πρώτη καλή επιθετική χρονιά της ζωής του, ενώ ελάχιστοι αναφέρουν πως για να το κάνει αυτό έπαιξε σαφώς λιγότερη άμυνα (και λιγότερο άσος) από άλλες χρονιές που δικαίως έβγαινε κορυφαίος αμυντικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσαρμοσμένη άμυνα ζώνης στο Ναβάρο (στα πλει-οφ πριν το Φ4 του '11) που του έβγαλε τα άντερα στο τρέξιμο ο Καλάθης κατά μεγάλο ποσοστό και όχι ο 3Δ αφού όπως και να το κάνουμε και τα 2 ταυτόχρονα δε γίνονται, τουλάχιστον από το Διαμαντίδη και το 99% των παικτών άλλωστε. Και επειδή ο χρόνος είναι ο πιο αδιάψευστος κριτής πρέπει να παραδεχθούμε πως την εξαιρετική επιθετικά περίοδο 2010-11 ακολούθησε η μέτρια συνολικά περίοδος 2011-12 με αποκορύφωμα τα άθλια ποσοστά και πολλά λάθη στους τελικούς με Ολυμπιακό. Πολύ καλός παίκτης ο Διαμαντίδης, εξαιρετικός παίκτης ομάδας, στους κορυφαίους 5-6 Έλληνες. Δεν είναι όμως τυχαίο πως στην Εθνική έκανε πολύ λίγα μεγάλα παιχνίδια, αφού δεν υπήρχε το σύστημα του ΠΑΟ το οποίο ενορχήστρωνε με κλειστά μάτια αλλά από το οποίο δεν παρέκκλινε ποτέ. Άν υποθέσουμε πως η περίοδος 2010-11 ήταν η κορυφαία της σταδιοδρομίας του (πιστεύω πως δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει), τότε ναι για εκείνη τη χρονιά ήταν ο κουφαίος Ευρωπαίος που παίζει στην Ευρώπη. Αλλά διαχρονικά αμφιβάλω πάρα πολύ. Π.χ. την 3ετία 2005-07 του Παπαλουκά για εμένα δε την έχει φτάσει. Τα μαγικά του Τεό το 2005 στους 8 με Ρωσία, μετά με Γαλλία και τελικό, το 2006 με ΗΠΑ ή στους 8 με Σλοβενία το 2007 η ΔΔ δεν τα έχει δει ούτε στα όνειρά του, διότι ήταν παιχνίδια και πρωτοβουλίες εκτός συστήματος και προστατευμένου περιβάλλοντος που ας δεχθούμε πως απολάμβαναν και οι 2 στους συλλόγους τους. Όπως και να έχει είμαστε τυχεροί ως χώρα που βγάλαμε γκαρντ (Τεό, ΔΔ, Σπαν) που είναι σταθερά μέσα στους καλύτερους Ευρωπαίους τα τελευταία 10 χρόνια.
Δημοσίευση σχολίου