Retro Legend : Oscar Schmidt

Σκεφτείτε τους πόντους σαν μία πυραμίδα. Όσο πιο πολλούς βάζεις τόσο πιο ψηλά ανεβαίνεις. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο δύσκολη γίνεται η αναρρίχηση. Ποιος όμως βρίσκεται στην κορυφή. Στην «μύτη» της πυραμίδας;
Δεν έχει τα highlights του Τζόρνταν , ούτε τα ρεκόρ του Kareem. Δεν έχει την ίδια αναγνώριση με τον Σαν Επιφάνιο ή τον Μπέρκοβιτς από εμάς τους Ευρωπαίους. Οι νεαροί Αμερικανοί μπορεί να ξέρουν τα πάντα για τον Βαρεχάο αλλά ,είμαι σίγουρος, αγνοούν την ύπαρξή του. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό όταν και η ίδια του η πατρίδα δεν τον έχει νούμερο ένα στην προτίμησή της. Οι Πελέ , Σένα , Bernardinho είναι σίγουρα πιο πάνω από εκείνον.
Κι όμως όλους τους παραπάνω τους ξεπερνά στην πιο σημαντική κατηγορία του αθλήματος. Τους πόντους. Το μπάσκετ είναι απλό. Όποιος βάλει περισσότερες φορές την μπάλα μέσα στη στεφάνι , κερδίζει.
Το όνομά του είναι Σμιντ.
Οσκάρ Σμιντ.

Στην πόλη Ρίο Γκράντε ντο Νορντ άρχισε η παραμυθένια ζωή του Οσκάρ Σμιντ. Όπως όλα τα παιδιά στη Βραζιλία έτσι και αυτός μικρός κλοτσούσε μία μπάλα και προσπαθούσε να μοιάσει στον Πελέ. Η φύση όμως είχε άλλα σχέδια. Απότομα άρχισε να ψηλώνει και οι άνθρωποι που ασχολούνταν με την πορτοκαλί μπάλα τον πρόσεξαν.To 1973 σε ηλικία 15 ετών δοκιμάζεται στην Εθνική Βραζιλίας Νέων όπου και θαμπώνει με τις εμφανίσεις του στο Νότιο Αμερικάνικο Πρωτάθλημα μαθητών λαμβάνοντας το χρυσό μετάλλιο.


Όταν τελείωσε το λύκειο , πηγαίνει στη Παλμέιρας - μία άσημη ομάδα- για να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα του Πανεπιστιμίου. Αν και οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη (2 πρωταθλήματα) η ομάδα εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων τον πουλάει στη Σίριο. Ο υπόλοιπος κόσμος αρχίζει να τον μαθαίνει αφού ομάδες απ' την Αμερική , την Ευρώπη , την Ασία , την Αυστραλία έρχονται στη Βραζιλία και δίνουν φιλικά με την Σίριο.



Μέχρι τα 22 του είχε προλάβει να αγωνιστεί σε δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1978 , 1982) και σε μία Ολυμπιάδα. Σε ηλικία 20 ετών κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο νικώντας την Ιταλία 86-85 (18π). Το θανατηφόρο σουτ του τράβηξε την προσοχή όλων και οι 17,7 πόντοι ενός άγνωστου 20χρονου έκαναν αίσθηση. Στην Ολυμπιάδα της Μόσχας σκοράροντας σταθερά πάνω από 20 πόντους τερμάτισε στην 5η θέση (απέναντι στην πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία των Τσόσιτς – Νταλιπάγκιτς – Κιτσάνοβιτς- Ντελίμπασιτς έχασε με ψηλά το κεφάλι 96-95 με τον Οσκάρ να έχει 22 πόντους και 5 ριμπ). Στην Κολομβία το ’82 , δεν ξεκινάει καλά και όταν ζεσταίνεται (όπως όταν έβαλε 38π στους Ουρουγουανούς) είναι ήδη αργά. Η Βραζιλία απογοητεύει με την 8η θέση. Ο Οσκάρ ξεχωρίζει με τους 21,1 ppg και τα μάτια των Ιταλών λαγωνικών στρέφονται πάνω του…

Το πέρασμά στην γειτονική μας χώρα έγινε μέσω της μικρής και άσημης Καζέρτα. Ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς επέμενε στην απόκτησή του. «Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για την ομάδα. Είμαι σίγουρος πως θα μας πάει μακριά».
Παρέα με τον γερό Σλάβνιτς και τον 15χρονο Τζεντίλε την ανεβάζει αμέσως στα μεγάλα σαλόνια του καμπιονάτο. Η Καζέρτα χτίζει γύρω του όλη την ομάδα. Γίνεται το κεντρικό πρόσωπο και αυτός τα κάνει όλα .
Την μεθεπόμενη χρονιά (1984-85) οι Ντελ’Ανιέλο (23χρ) και Εσπόζιτο (15χρ) ενσωματώνονται στην ομάδα και σχηματίζεται ο ιταλικός πυρήνας στον οποίο θα στηριχθεί τα επόμενα χρόνια η Καζέρτα του Τάνιεβιτς. Κάνουν την έκπληξη και φτάνουν μέχρι τους ημιτελικούς. Ο Οσκάρ με τους 30 πόντους σε κάθε παιχνίδι και τα εκπληκτικά ποσοστά ευστοχίας (51.5% διπ, 50,3% τριπ , 91.9% βολές) μαγεύει τους Ιταλούς. Ένα σκαλί παραπάνω ανεβαίνει την επόμενη χρονιά με το εμπόδιο της Σίμακ Μιλάνο των Ντ’Αντόνι – Μενεγκίν – Γκαλινάρι (πατέρας του σύγχρονου διεθνή των Nuggets ) και Πρέμιερ να είναι ανυπέρβλητο. Στην παρέα προστίθεται και ο Βούλγαρος σέντερ Γκλούτσκοφ (πέρασε για λίγο και απ΄το ΝΒΑ) και το περσινό ζευγάρι των τελικών επαναλαμβάνεται. Η σειρά είναι παράσταση για έναν ρόλο .Η Τρέισερ με 3-0 νίκες κερδίζει άνετα το πρωτάθλημα. Ο Μαρτσελέτι (διάδοχος του Τάνιεβιτς) ήταν περήφανος για τα αγόρια του μιας και η υπερομάδα Τρέισερ (η οποία το καλοκαίρι είχε αποκτήσει Μακαντού και Μπάρλοου ) στέφθηκε και Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Ο Βραζιλιάνος κανονιέρης σκοράρει 37.2 ppg στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Η Ευρώπη παραμιλά και ο θρύλος του αποκτά διαστάσεις. Δυστυχώς όμως οι εμφανίσεις του δεν μετουσιώνονται σε τίτλους. Απ’ την ομάδα τραυματίζεται ο Βούλγαρος σέντερ και ο Τζο Αρλάουκας που τον αναπλήρωσε δεν κάθεται για παραπάνω από 3 μήνες. Χωρίς έναν σέντερ να παίρνει τα ριμπάουντ για την Καζέρτα οι Μανίφικο και Κόστα κάνουν ο,τι θέλουν και με τα 27 περισσότερα ριμπάουντ που είχε η Σκαβολίνι στη σειρά , την αποκλείει με 2-0. Οι 42 πόντοι του (7/12 τρ) στο πρώτο παιχνίδι δεν φτάνουν (ήττα με 108-109 / Ντέι 25π , Κουκ 24π , Κόστα 7 επιθ ριμπ). Στο δεύτερο αγώνα βάζει «μόλις» 29 πόντους αλλά ο Μανίφικο απέναντι σε κάποιον Tom Schellfer πετυχαίνει 17 πόντους κατεβάζοντας και 12 ριμπάουντ (ήττα με 86-82).
Τουλάχιστον η χρονιά δεν έκλεισε με άδεια χέρια. Ο μεγάλος Βραζιλιάνος με 39 pts κατακτά το Κύπελλο Ιταλίας κερδίζοντας την Βαρέζε με 113-100.

Στην Ολυμπιάδα της Σεούλ τρελαίνει τα κοντέρ με τους 42.3 μ.ο. πόντους που πετυχαίνει. Η Βραζιλία του 30χρονου Οσκάρ αλλά και των Μαρσέλ - Πιπόκα - Γκέρσον καταλαμβάνει την τιμητική 5η θέση.

Πίσω στην Ιταλία για τη περίοδο ’88-’89. Η Κνορ Μπολόνια με δύο πολύ δύσκολες νίκες στην έδρα της (93-92 Μάικλ Ρέι Ρίτσαρτσον 24π – Οσκάρ 29π /
94-93 Μπρουναμόντι 18π – Οσκάρ 21π) την πετάει εκτός απ’ τον πρώτο γύρο των playoffs. Η Καζέρτα δεν μάθαινε απ’ τα λάθη της και η απουσία ενός ικανού ψηλού που θα δώσει πόντους και θα βάλει το κορμί του στην άμυνα της στοίχισε για ακόμη μία φορά. Οι περιφερειακοί της (Τζεντίλε – Ντελ Ανιέλο – Εσπόζιτο – Οσκάρ) έβγαζαν φωτιές στην επίθεση αλλά δεν έφτανε αυτό για να τους οδηγήσει στην κορυφή. Ο Γκεόργκι Γκλούτσκοφ ήταν λίγος. Και μόνος.

Μέσω του Κυπέλλου θα βρεθεί στην Αθήνα , όπου στο στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» θα αντιμετωπίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ντράζεν Πέτροβιτς. Στην απόλυτη μονομαχία που έχει διεξαχθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό γήπεδο μπάσκετ , ο Γιουγκοσλάβος θα σηκώσει την κούπα στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελούχων.



O Mαρτσελέτι όμως έχει δεθεί υπερβολικά με τους παίκτες του και δεν τους αλλάζει. Πιστεύει πως το υλικό που έχει στα χέρια του θα πάρει το πρωτάθλημα. Και κάνει λάθος. Ο κακός τους δαίμονας , η Σκαβολίνι , με 2-1 νίκες τους αφήνει εκτός τελικών. Τα 6/8 τριπ και οι 37 π σε 30 λ.σ. του Βραζιλιάνου δεν αρκούν. Στο τέλος του αγώνα διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τις 38 ελεύθερες βολές που εκτέλεσε η ομάδα του Πέζαρο αλλά το πουλάκι είχε πετάξει. Σωστά έψαχναν το δίκιο τους στις βολές , όμως για τα 15 επιθετικά που άφησαν να χαθούν , ούτε λόγος.

Τον ίδιο δεν φαίνεται να τον πτοεί αυτό. Κάθε χρόνο έμπαινε στο γήπεδο για την Καζέρτα όλο και με μεγαλύτερη όρεξη και ο τίτλος του πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος ήταν αγκαζέ απ’ τον Βραζιλιάνο που έδειχνε να γίνεται όλο και καλύτερος χρόνο με το χρόνο. Ο ίδιος δήλωνε άλλωστε ευτυχής που βρίσκεται στην Καζέρτα. «Νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος που ζω σε μία πόλη όπως η Καζέρτα , που χάνεις κα ιτην επόμενη ημέρα μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σε άλλες πόλεις της Ιταλίας απ’ ότι μαθαίνω δεν συμβαίνει το ίδιο. Αγαπάω πολύ την πόλη και την ομάδα και δεν σκέφτομαι καν την πιθανότητα να φύγω» δήλωνε σε μία συνέντευξη στο ιταλικό «Τζιγκάντι ντελ μπάσκετ».

Αυτός μπορεί να μην το σκέφτηκε , το σκέφτηκαν όμως οι διοικούντες στην ομάδα. Βλέποντας ότι ο Οσκάρ διέπρεπε αλλά η ομάδα δεν σταύρωνε τίτλο , αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην συνεργασία τους. Ο Βραζιλιάνος το έμαθε τελευταίος.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω , γιατί το λέτε αυτό; Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι η διοίκηση δεν σκέφτεται κάτι τέτοιο» έλεγε στη «Γκατζέτα ντελό Σπορτ» .
Λίγες μέρες αργότερα η Καζέρτα ανακοίνωνε ότι η πορεία των δύο πλευρών πήρε τέλος. Οι φίλοι της ομάδας απαίτησαν αναίρεση της απόφασης και έφτασαν και σε αποχή από τους αγώνες όταν ξεκίνησε η χρονιά χωρίς τον Οσκάρ. Ανήρτησαν πανό αλλά…Ο κόσμος θέλει τίτλους. Και όταν χωρίς τον Βραζιλιάνο η Καζέρτα πήρε το πολυπόθητο πρωτάθλημα (με τον Σάκλεφορντ για ξένο), ο Οσκάρ ήταν απλά και ανάμνηση.



Οι προτάσεις όταν μαθεύτηκε ότι ήταν και επισήμως ελεύθερος έπεφταν βροχή. Από τη Ρεάλ Μαδρίτης , τη Μακάμπι ως το ΝΒΑ που κάθε λίγο και λιγάκι του χτυπούσε την πόρτα. Η πρώτη φορά ήταν το 1984 όταν και έγινε ντραφτ απ’ τους Νετς. Στην αρχή είπε όχι γιατί δεν ήθελε να αφήσει τη Καζέρτα, στη συνέχεια γιατί δεν ήθελε να μην είναι πρωταγωνιστής. «Αρνήθηκα το ταξίδι στο ΝΒΑ γιατί τα συμβόλαια που μου πρότειναν ήταν γελοία. Δεν ήθελα να πάω σε ένα πρωτάθλημα και να κάθομαι στο πάγκο». Τα χρήματα ήταν βέβαια η μία όψη , αφού μεγάλο πρόβλημα για τον Βραζιλιάνο ήταν η Εθνική Ομάδα. Εκείνη την εποχή ΝΒΑ σήμαινε αντίο στην Εθνική , αφού απαγορευόταν η συμμετοχή τους.
Έτσι ο Οσκάρ προτίμησε μια πιο ασφαλή λύση. Έμεινε στην Ιταλία και μετακινήθηκε σε μια άλλη μικρή πόλη , τη Πάβια. Την ανέβασε κατηγορία και έμεινε ακόμη για 3 χρονιές (με εξωφρενικούς μέσους όρους πόντων 44 , 37.7 , 39.6 !!!!!) .

Το 1992 στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης η Βραζιλία στο κρισιμότερο αγώνα της για το τουρνουά με αντίπαλο την οικοδέσποινα Ισπανία , θα ηττηθεί πολύ δύσκολα με 101-100. Οι 44 πόντοι το Οσκάρ δεν αρκούσαν για να πετάξουν έξω την φιλόδοξη Ισπανία των Βιγιακάμπα - Ερέρος - Χιμένεθ και του γερασμένου Έπι. Ο Μάτζικ Τζόνσον μαγεμένος απ' το πάθος του Βραζιλιάνου για μπάσκετ γίνεται φίλος του και ταξιδεύει μέχρι την Βραζιλία για να αγωνιστεί μαζί του.


Τα «όχι» που είχε πει τα προηγούμενα χρόνια έγιναν «ναι» το 1993. Μάζεψε τα πράγματά του και μετακόμισε στην Ισπανία και τη Φόρουμ Βαγιαδολίθ. Στην ισπανική λίγκα , την πάντα άρτια από πλευράς μάρκετινγκ , η εικόνα του Οσκάρ έγινε αντικείμενο δέουσας εκμετάλευσης. Έγινε ίνδαλμα πρώτου μεγέθους , κατέρριψε και εκεί μερικά ρεκόρ (πρώτος σκόρερ με 33.2 ppg την μία χρονιά και δεύτερος με 24 ppg την άλλη) αλλά είχε αρχίσει ήδη να νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η σκέψη του να παραμείνει στην Ισπανία και να αγωνιστεί στη Λεόν , έμεινε σκέψη. Μάζεψε τα πράγματά του και επέστρεψε στην Βραζιλία.

Με το Σάο Πάολο κέρδισε ξανά ένα πρωτάθλημα (στα χρόνια της μετανάστευσής του δεν τα κατάφερε καμία φορά) , το οποίο πανηγύρισε σαν μικρό παιδί (αν και 38 πλέον). Ένα χρόνο μετά βάζει 73 πόντους!
Ο Τύπος άρχισε να κάνει υποθέσεις και να γράφει σχόλια για το πότε θα αποσυρθεί .Ο ίδιος είχε αντίθετη άποψη. Ένιωθε περίφημα και ήταν παρών σε αρκετά «αντίο» άλλοτε συμπαικτών και φίλων. Απ’ τον Ροτζέριο Κλάφκε ως τον Γιαννάκη , τον Ντακουρί , τον Έπι , τον Γκάλη και τόσους άλλους.

Το 1999 σε ηλικία 41 ετών μεταγράφεται στην Φλαμένγκο! Πολλοί πίστεψαν πως ο τρίτος ημιτελικός του 2002 εναντίον της Ριμπεϊράο θα ήταν και ο τελευταίος του αγώνας. Στο 36’ (και αφού είχε ήδη σημειώσει 32 πόντους) αποβλήθηκε για αντιαθλητική συμπεριφορά και η ομάδα του αποσύρθηκε απ’ τον αγώνα. Ένα άδοξο φινάλε φάνηκε να τον περιμένει…

«Νιώθω την ίδια έξαψη μπαίνοντας στο γήπεδο με αυτή που ένιωθα όταν ήμουν 20 χρονών και δεν βλέπω τον λόγο να σταματήσω. Η Φλαμένγκο του έκανε την μέγιστη τιμή βάζοντας και τον 16χρονο γιο του (που τότε σπούδαζε στη Φλόριντα) να παίξει για λίγα λεπτά μαζί με τον πατέρα του.



Τελικά στις 26 Μαΐου 2003 ο Οσκάρ Σμιθ αποσύρεται απ’ τα γήπεδα του μπάσκετ σε ηλικία 45 ετών. «ήρθε η στιγμή που πρέπει να πω αντίο σε ότι αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου. Στο μπάσκετ».

Στην επαγγελματική του καριέρα σημείωσε συνολικά 49073 πόντους. Δεύτερος στη σχετική κατάταξη είναι ο Τζαμπάρ με 38387 πόντους. Σε 5 Ολυμπιάδες έβαλε 1093 πόντους. Ασύληπτα νούμερα.

Η Εθνική Βραζιλίας

Μεγάλο μέρος του μύθου του Οσκάρ έρχεται από την Εθνική Βραζιλίας. Έχει τον αριθμό ρεκόρ των 5 συμμετοχών σε Ολυμπιακούς Αγώνες και τέσσερις παρουσίες σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα που καλύπτου ένα συνολικό φάσμα από το 1978 έως το 1996. Το αντίο του το είπε στις 4 Αυγούστου 1996 εναντίον της Ελλάδας , με 7094 πόντους και 313 συμμετοχές (μ.ο. 22.5) στο ενεργητικό του.
«Η ευτυχία μου είναι που η Βραζιλία μου έδωσε την δυνατότητα να έχω τόσο μακροχρόνια ιστορία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα ρεκόρ είναι η αμέσως επόμενη ικανοποίησή μου. Θα τα άλλαζα όμως όλα με ένα μετάλλιο. Το χάλκινο , έστω. Αυτό ήταν που κυνηγούσα σε όλη μου την καριέρα».

Πρώτος σκόρερ στους Ολυμπιακούς του ’88 , του ’92 , του ’96. Οι 55 πόντοι που σημείωσε εναντίον της Ισπανίας (στη Σεούλ) είναι ρεκόρ Ολυμπιακών Αγώνων. Στο παγκόσμιο της Αργεντινής έβαλε 52 στην Αυστραλία και στους Παναμερικανικούς του ’87 σημείωσε 53 σε βάρος των Μεξικανών.
Ενδεικτικό της φήμης του είναι ότι το 1988 το Sports Illustrated έστειλε ειδικό απεσταλμένο με μοναδική αποστολή να ακολουθεί κατά πόδας τον Βραζιλιάνο! (σε μια εποχή όπου το μπάσκετ εκτός Αμερικής θεωρούνταν σχεδόν παρακατιανό)

Η καλύτερη του στιγμή ήταν ο τελικός στους Παναμερικανικούς εναντίων των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Ντ. Ρόμπινσον , Μάννινγκ , Ρεξ Τσάπμαν , Πέρβις Έλισον , Κιθ Σμαρτ είχαν φτάσει περπατώντας μέχρι τον τελικό. Με το 68-54 υπέρ τους σχεδόν ακουμπούσαν το χρυσό. Ο Οσκάρ το παίρνει προσωπικά (στο 1ο ημίχρονο έχει κάκιστη απόδοση) και με 46 πόντους πετυχαίνει τη μεγάλη ανατροπή. Η Βραζιλία κερδίζει το χρυσό μετάλλιο με τελικό σκορ 120-115.



Το 1996 δήλωνε: «Έχω χάσει εκρηκτικότητα , άλμα , ταχύτητα. Είμαι όμως καλύτερος σουτέρ από ποτέ. Εκτελώ 1000 σουτ κάθε μέρα. Είμαι ευτυχισμένος που παίζω σε αυτή την ηλικία. Θέλω να βοηθάω τους νεότερους να ανακαλύπτουν την μπασκετική τους ψυχή. Δεν πίνω , δεν καπνίζω και προπονούμαι πολύ, πολύ , πολύ. Αν το μπάσκετ ήταν μόνο σουτ θα έπαιζα μέχρι τα 55 μου. Η φυσική ευχέρεια , η αυτοπεποίθηση και η καλή τεχνική είναι τα μυστικά του σουτ μου».

Ο Σιγάλας, απ' τους κορυφαίους αμυντικούς της Ευρώπης τότε , πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα (στο peak της καριέρας του) μίλησε σχετικά με ποιον αντίπαλο φοβάται. «Δεν είναι ούτε ο Ντανίλοβιτς , ούτε ο Μίλλερ , ούτε κανείς άλλος. Τον Οσκάρ τρέμω. Ο άνθρωπος μιλάει με την μπάλα στο καλάθι. Έχει κάτι που εκτός ΝΒΑ το είχαν μόνο ο Γκάλης και ο Ντράζεν από τους παίκτες που έχω δει».

Προσωπική άποψη:
Σε μια εποχή όπου η επίθεση είχε πρωταρχικό ρόλο , ο Οσκάρ ήταν super star. Με ύψος 2.05 δεν θυμάμαι να αντιμετώπισε ποτέ πρόβλημα όταν κάποιος σήκωνε το χέρι του για να τον δυσκολέψει. Σούταρε άψογα με ταμπλώ (γιατί άραγε σήμερα δεν το χρησιμοποιούν ποτέ δεν κατάλαβα) καθιστώντας το σουτ του ανίκητο από κάθε σημείο του γηπέδου. Άπειρες εργατοώρες (που λέει και ο Στράτος) στο γήπεδο με μόνη του συντροφιά την μπάλα. Σουτ , σουτ , σουτ. Στην Ιταλία έμαθε να διαβάζει σωστά το σώμα του αντιπάλου και να χρησιμοποιεί την προσποίηση. Ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε να αφήσει τον Οσκάρ να σουτάρει ανενόχλητος. Και αυτό τους έκανε ιδιαίτερα ευάλωτους στις προσποιήσεις του.

Μπορεί να μην κατέκτησε τα τρόπαια που του έπρεπαν αλλά στην τελική δεν έχει και μεγάλη σημασία. Εσείς οι παλιοί, με το χέρι στην καρδιά, ποιόν προτιμάτε; Τον Έπι (ίδιο στυλ παίκτη αλλά με σαφώς περισσότερες ομαδικές διακρίσεις) ή τον Οσκάρ; Αν έπρεπε να επιλέξετε 3 παίκτες απ’ τα 80’s που θα θέλατε να πάρουν την τελευταία επίθεση αυτοί δεν θα ήταν οι Ντράζεν , Γκάλης , Οσκάρ;

(Παρακολουθώντας τον για τις ανάγκες του αφιερώματος οφείλω να ομολογήσω πως σήμερα δεν θα ήταν πρωταγωνιστής σε ομάδα Ευρωλίγκας .Βέβαια για παίκτης ειδικών καταστάσεων όπου π.χ η ομάδα του θα χρειαζόταν το τρίποντό του για να «απλωθεί» η άμυνα θα έκανε θραύση. Στην σειρά Ολυμπιακός – Σιένα τον μνημόνευσα αρκετά βλέποντας τα άστοχα τρίποντα να μην έχουν τελειωμό και την άμυνα της Σιένα να κλείνεται όλο και περισσότερο φράζοντας τους ερυθρόλευκους διαδρόμους και εξασφαλίζοντας το αμυντικό ριμπάουντ. Είμαι πεπεισμένος πως μέχρι και ο σοφός θα τον σκέφτηκε , έστω και φευγαλέα)

Σήμερα , εν έτη 2011 ,θα μπορούσε να ήταν ένας φοβερός instant offensive player δηλ κάποιος που θα ερχόταν απ’τον πάγκο για να προσφέρει άμεσα πόντους. Στο per 48 minutes των Αμερικανών θα έσπαγε τα "μηχανάκια" τους.
Τι διάολο.
49073 πόντους σημείωσε κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Δεν μου μοιάζει και τόσο απίθανο το σενάριο.

"Some people, they play the piano. And some people, they move the piano." - Oscar Schmidt