Σκληρά λόγια αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία..

Ανέκαθεν την συμπαθούσα την ΑΕΚ.

Ήταν βλέπετε μια νότα διαφορετική ανάμεσα στον αβυσσαλέο πόλεμο που ανέκαθεν μαινόταν μεταξύ της πράσινης Σκύλλας και της κόκκινης Χάρυβδης για την τελική επικράτηση του ελληνικού μπασκετικού Έβερεστ. Την συμπαθούσα γιατί στην ομάδα αυτή έβρισκα μια αίσθηση μπασκετικού ρομαντισμού καθώς προσπαθούσε να σηκώσει το ανάστημά της και να σταθεί στο δυσθεώρητο ύψος της ιστορίας της και των περιστάσεων που αντιμετώπιζε κάθε χρονιά. Κάθε φορά που την παρατηρούσα να αγωνίζεται, ένιωθα ότι στη φανέλα της υπήρχε "αοράτως" κεντημένος ο μπασκετικός σεβασμός, από τα μέλη της ομάδας αλλά και τους αντιπάλους της, προς την ίδια την ομάδα, όπως αυτός δικαίως κερδίζεται μέσα από μια χρόνια παράδοση και παρουσία.

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα για το μπάσκετ, ζήλεψα σχεδόν τους πιστούς οπαδούς της ΑΕΚ καθώς η ομάδα τους είχε να τους προσφέρει ένα σπάνιο αμάγαλμα ένδοξης μπασκετικής ιστορίας και σύγχρονων κατορθωμάτων. Διάβασα για το πρώτο ευρωπαικό κύπελο του 1968 εναντίον της Σλάβιας Πράγας, τον πολυάριθμο κόσμο που τον παρακολούθησε, τον Ζούπα, τον Αμερικάνο, τον Τρόντζο και εντυπωσιάστηκα, καθώς για εμάς τους νεότερους τέτοια επιτεύγματα ήταν σχεδόν άγνωστα. Μερικές σκόρπιες αναμνήσεις από το κατάμεστο "Γ. Μόσχος" μου έχουν μείνει, όταν πάντα είχα το άγχος μήπως ο Γκέκος, ο Παταβούκας και ο Γαλακτερός καταφέρουν και νικήσουν τον Άρη με συνέπεια να διακινδυνεύσει να χάσει το πρωτάθλημα, καθώς ανέκαθεν θεωρούσα το συγκεκριμένο γήπεδο τη δυσκολότερη έδρα. Παρακολούθησα την αναγέννησή της και την καθιέρωσή της τη δεκαετία που διανύσαμε και απόλαυσα να βλέπω στον πάγκο της μεγάλους προπονητές (Ιωαννίδη-Ίβκοβιτς-Σάκοτα) και στο παρκέ εξαιρετικούς παίχτες (Κακιούζη-Χατζή-Χόλντεν-Αλεξάντερ-Αρλάουκας). Χάρηκα με όλη μου την καρδιά την ανάδειξή της σε πρωταθλήτρια και κυπελλούχο Ελλάδος καθώς και φυσικά για τη στέψη της ως πρωταθλήτριας Ευρώπης στο σημερινώς λεγόμενο EuroCup. Στεναχωρήθηκα που στο τελικό της Euroleague έχασε από την Κίντερ παρόλο που ήταν αξιομνημόνευτο ότι έφτασε εκεί με την πρώτη της παρουσία.

Ανέκαθεν τη συμπαθούσα την ΑΕΚ.

Κυρίως γιατί είχε πάντα ως βάση ελληνικό κορμό παιχτών (ακόμα και τη χρονιά του Ιωαννίδη η βάση ήταν οι Έλληνες), νέων και φιλόδοξων που αντιπαρέθεταν το ταλέντο και την σκληρή τους δουλειά απέναντι σε πολυδιαφημισμένους αντιπάλους είτε εγχώριους είτε εξωτερικούς. Μπορώ να θυμηθώ από τον αντι-τουριστικό αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό Χρήστο Κουντουράκη, Βασίλη Λανέ, Γιώργο Ποδαρά μέχρι τους προαναφερθέντες Κακιούζη-Χατζή-Μπαρλά-Ζήση-Ντικούδη-Μπουρούση. Ήταν σχεδόν νομοτελειακό ότι κάθε επόμενος καλός παίχτης του ελληνικού μπάσκετ έπρεπε πρώτα να περάσει από την κιτρινόμαυρη ομάδα, να πάρει τις σωστές μπασκετικές βάσεις του, να γαλουχηθεί σε μια ομάδα με βαριά φανέλα και απαιτήσεις προτού κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Μπορεί κανείς να φανταστεί ποια θα ήταν η πορεία της ΑΕΚ (ή και του Ηρακλή θα πρσέθετα) αν κατάφερνε να κρατήσει όλους αυτούς τους κατά καιρούς παιχταράδες που φόρεσαν τη φανέλα της? Έχω μια βάσιμη υποψία ότι η τελευταία δεκαετία δε θα ήταν τόσο....βαρετά επαναλαμβανόμενη ώς προς τον τελικό νικητή. Αλλά δυστυχώς με τα "αν" δε γράφεται ιστορία....

Και η τωρινή ιστορία βρίσκει την κιτρινόμαυρη ομάδα σε μια στροφή πολύ επικίνδυνη και κρίσιμη, όπως αποτυπώνεται αγωνιστικά με τον υποβιβασμό της στην Α2. Είναι όμως αυτό το πραγματικά θλιβερό σε όλη την ιστορία? Με άλλα λόγια αν έμενε στην μεγάλη κατηγορία η ΑΕΚ τα προβλήματα θα είχαν δια μαγείας λυθεί και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι?

Ανέκαθεν την συμπαθούσα την ΑΕΚ, για αυτό συγχωρέστε με αν γίνω σκληρός.

ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δε θα λυνόταν αν η ΑΕΚ έμενε στην Α1. Σαφέστατα δεν θα αμαυρωνόταν η ιστορία της με τον τωρινό υποβιβασμό, αλλά αυτό δε θα εξασφάλιζε καμία σωτηρία ή μελλοντικό σχέδιο για την ομάδα αυτή με την τόσο βαριά φανέλα. Ποιο θα ήταν το σενάριο της επόμενης χρονιάς και κατά πόσο θα ήταν διαφορετικό από το φετινό, ήτοι δικοικητική αστάθεια, αλλαγές προπονητών και παιχτών, αγωνστική καθίζηση και πάλη μέχρις εσχάτων με τον Ηλυσιακό για να σωθεί? Πιστεύει κανείς ότι και του χρόνου η ΑΕΚ αν απέφευγε τον υποβιβασμό θα εμφανιζόταν οικονομικα, διοικητικά, αγωνιστικά διαφορετική από ότι φέτος? Και δεν εξετάζω καν το γεγονός του αν άξιζε με βάση την απόδοσή της να μείνει στην κατηγορία. Και δεν εξετάζω καν την αλήθεια των ισχυρισμών σχετικά με την μετοχική σύνθεση του Ηλυσιακού και κατά πόσο αυτή επηρέασε τις εξελίξεις των αγώνων της συγκεκριμένςη ομάδας. Αρμόδια όργανα υπάρχουν και πρέπει να επιληφθούν επ' αυτού. Εξετάζω κυρίως την προοπτική, τη δυναμική, την προσδοκία και την απαίτηση από μια ομάδα αυτού του βεληνεκούς, αυτής της φανέλας και αυτής της ιστορίας. Και δεν της ΑΞΙΖΕΙ, δεν της ΑΡΜΟΖΕΙ, δεν της είναι ΤΑΙΡΙΑΣΤΟ να χαροπαλεύει η ΑΕΚ στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας του ελληνικού πρωταθλήματος, ακόμα και αν τα καταφέρνει να σώζει την παρτίδα, επειδή αυτό από μόνο του θα είναι ο σκοπός της χρονιάς. Είναι ένας πιθαμιαίος πήχυς, σχεδόν ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΣ για την ΑΕΚ.

Δε μου αρέσουν τα ημίμετρα και κατά τη γνώμη μου η παραμονή της ΑΕΚ θα ήταν ημίμετρο. Ρωτήστε τους παίχτες που ιδρώνουν την φανέλα κάθε μέρα να σας πουν την άποψή τους και θυμηθείτε ότι πρόκειται για επαγγελματίες αθλητές, πολλοί από τους οποίους έχουν λαμβάνειν χρήματα για πολλούς μήνες και παρόλα αυτά προσπαθούν να σηκώσουν τον Σταυρό του Μαρτυρίου. Θυμηθείτε τη δήλωση ενός γνήσιου ΑΕΚτζή που υπηρέτησε την ομάδα και ως παίχτης και ως προπονητής που χαρακτήρισε την κατάσταση της ομάδας ως "μπ....", και αναλογιστείτε την απόγνωσή του. Υπάρχει κανείς που να μην πονάει την ομάδα περισσότερο από τον Μηνά τον Γκέκο ή αν θέλετε και τον Μάκη τον Νικολαίδη ή τον Ντικούδη, οι οποίοι χωρίς ζεστό νερό, χωρίς γήπεδο συχνά, με μια διοίκηση απούσα, με ξένους να έρχονται και να φεύγουν και προπονητές να αλλάζουν, προσπαθούσαν κάθε μέρα να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων? Δεν ταιριάζουν ημίμετρα στην ΑΕΚ και ίσως αυτή η εξέλιξη να είναι η μεγάλη της ευκαιρία....

Ανέκαθεν την συμπαθούσα την ΑΕΚ.

Είναι μεγάλη ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή, να διαγράψει τα κακώς κείμενα, να αποβάλλει τα τοξικά στοιχεία του οργανισμού της, να στραφεί στον πυρήνα της, να στηριχτεί στις δυνάμεις της, να καλέσει τον κόσμο δίπλα της και να προσπαθήσει να προσελκύσει όλες τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να την επανεφέρουν εκεί που της αναλογεί. Αν αυτό σημαίνει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο και η ΑΕΚ να πέσει στη Β' Εθνική, ας είναι!!! Η ιστορία ενός οργανισμού, μιας ομάδας δε χαρακτηρίζεται είτε θετικά είτε αρνητικά από μια επιτυχία ή αποτυχία, εκτός αν πρόκειται για διάττοντα αστέρα, αντιθέτως αποτελεί τη συνιστώσα πολλών καλών και άσχημων στιγμών, θριάμβων αλλά και πανωλεθριών, ένδοξων αλλά και άδοξων στιγμών, δακρύων χαράς και λύπης καθώς επίσης και σκληρών αποφάσεων. Γνώμη μου είναι ότι η ιστορία της ΑΕΚ, η παράδοσή της, η προσφορά της στο ελληνικό μπάσκετ, το μεγαλείο της, η δυναμική της αλλά κυρίως η ΑΝΑΓΚΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ επιβάλλουν να παρθεί μια τέτοια σκληρή απόφαση. Έχουμε ΟΛΟΙ ανάγκη μια δυνατή, αξιοσέβαστη, αυτόνομη και ανεξάρτητη ΑΕΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα, καθώς και η απουσία της αλλά και η μίζερη/καχεκτική/εξαθλιωμένη παρουσία της αποδυναμώνουν έναν από τους βασικότερους πόλους και πυλώνες του οικοδομήματος του ελληνικού μπάσκετ. Το οφείλει η ίδια η ομάδα στο DNA της να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και να τραβήξει ξανά για ταξίδια μακρινά. Όραμα χρειάζεται, πίστη, εθελοντές και ανθρώπους έτοιμους να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό που λέω, έχει γίνει κατά κόρον στο εξωτερικό και μάλιστα σε ομάδες που στέφθηκαν πρωταθλήτριες Ευρώπης (πχ Λιμόζ). Ούτε νομίζω μια τέτοια απόφαση θα συντείνει στον αφανισμό της ομάδος, καθώς τα παραδείγματα -παλιότερα- των Αμπελοκήπων, του Κολοσσού Ρόδου και εσχάτως του Ίκαρου Καλλιθέας αποτυπώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο ότι η υπομονή σε συνδυασμό με τον σωστό προγραμματισμό μπορούν να επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πρσθέστε μόνο στα παραδείγματα αυτά το όνομα ΑΕΚ....

Ανέκαθεν τη συμπαθούσα την ΑΕΚ...