Ο δικός μου αληθινός play-maker

Έχοντας παίξει για αρκετά χρόνια στη θέση του "1" και έχοντας ακροθιγώς διαπιστώσει τις ευθύνες που αυτή η θέση έχει, μπορώ να καταθέσω τη γνώμη μου ότι ο χαρακτηρισμός play-maker είναι νομίζω απόλυτα αντιπροσωπευτικός και καταδεικτικός της αξίας και της σημασίας που ανέκαθεν είχε, έχει και νομίζω πάντα θα έχει ο "άσσος" στο παιχνίδι του μπάσκετ. Πανθομολογούμενο ότι ομάδα χωρίς καλό play-maker δεν έχει πολλά περιθώρια να ελπίζει σε επίτευξη των στόχων της είτε αυτοί είναι η σωτηρία της ομάδας είτε ακόμα η κατάκτηση της Ευρωλίγκας ή του πρωταθλήματος του ΝΒΑ. Υπάρχουν πάμπολλα άρθρα, αναλύσεις, ρεπορτάζ σχετικά με την πολυτιμότητα που έχει ο οργανωτής του παιχνιδιού μιας ομάδας καθώς φυσικά και αμέτρητα παραδείγματα ομάδων που ευεργετήθηκαν από την παρουσία εξαιρετικών play-maker ή απέτυχαν παταγωδώς λόγω ελλείψεώς τους. Στο παρόν κείμενο θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε έναν παίχτη που νομίζω ότι είναι η επιτομή του αληθινού οργανωτή και συνεχίζει τη διαδρομή ένος άλλου μεγάλου που σιγά σιγά αποσύρεται...

Αναφέρομαι στον Rajon Rondo των Boston Celtics, τον παίχτη που έχει το λιγότερο καταμετρημένο λίπος αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι σε μια ομάδα με τόσους πραγματικά μεγάλους παίχτες-σταρ (Allen-Garnett-Pierce- O'Neal)η παρουσία του κρίνεται ΑΚΡΩΣ απαραίτητη προκειμένου η ομάδα να έχει ελπίδες να πετύχει το στόχο της που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Κ όμως, ο συγκεκριμένος παίχτης έχει πασιφανείς αδυναμίες στο παιχνίδι του, με σημαντικότερη όλων το ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ μακρινό του σουτ πέραν των 5-6 μέτρων. Όποιος παρακολουθήσει αγώνες των "πράσινων" θα διαπιστώσει ότι όλοι οι αντίπαλοι τον αντιμετωπίζουν στα 2-3 μέτρα προκαλώντας τον στην ουσία να σουτάρει!! Επιπλέον ούτε ιδιαίτερα ψηλός ή δυνατός είναι προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα φυσικά του προσόντα. Παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ο πιο αληθινός "άσσος" αυτή την στιγμή. Κ αυτό απορρέει από το γεγονός ότι ΟΛΗ η επιθετική λειτουργία της ομάδος του είναι απόλυτα βασισμένη στο πως θα διαβάσει αυτός την άμυνα του αντιπάλου. Οι 3 mega-star περιμένουν από τον αδύνατο Rajon να τους καθοδηγήσει στο επιθετικό σύστημα που θα ακολουθήσουν με ευλάβεια, καθώς τον εμπιστεύονται σχεδόν τυφλά.

Και φυσικά κανείς τους δε μένει παραπονεμένος, καθώς ο Rondo έχει πρωτίστως στο μυαλό του προσηλωμένο στο να κάνει ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ το παιχνίδι των συμπαιχτών του, είτε με το να προσφέρει εύκολα και ξεμαρκάριστα σουτ σε Allen-Pierce είτε σερβίροντας έτοιμα καλάθια στους Garnett-O'Neal ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση. Είναι φανερό ότι έχει καταλάβει στο μέγιστο βαθμό τον τρόπο που μπορεί να "εκμεταλλευτεί" τους συμπαίχτες του, με τα χρόνια έμαθε τα χούγια και τις παραξενιές τους (π.χ. ο Allen αρέσκεται να σουτάρει από τις γωνίες, ο Garnett παίζει καλύτερα με πλάτη από δεξιά) και επιλέγει κάθε φορά τα αντίστοιχα plays που θεωρεί ότι θα δώσουν επιθετικό προβάδισμα στην ομάδα του. Το πιο σημαντικό ίσως ανακύπτει από μια λανθασμένη αντίληψη που έχει πολύς κόσμος: Παρόλο που ο μέσος όρος των ασσίστ του δεν είναι αυτός που θα περίμενε κανείς, εντούτοις η οργάνωση του παιχνιδιού των Boston, είτε σε ανοιχτό είτε σε σετ παιχνίδι, είναι σεμιναριακού επιπέδου και επαφίεται όλη σε αυτόν. Με άλλα λόγια δίνω πολλές ασσίστ ΔΕΝ σημαίνει κατ' ανάγκη ότι οργανώνω καλά το παιχνίδι της ομάδας μου και κυρίως ότι κουμαντάρω σωστά τον ρυθμό του παιχνιδιού.

Ο Rondo αποφασίζει το up-tempo παιχνίδι όταν οι συμπαίχτες του, και κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, είναι φρέσκοι στο παιχνίδι και μπορούν να το αντέξουν ή οταν βρίσκεται στο παρκέ μαζί με αναπληρωματικούς που μπορούν να ακολουθήσουν το γρήγορο ρυθμό. Αντιθέτως, στα "κλεισίματα" των παιχνιδιών και έχοντας δίπλα του τέτοιους παίχτες, η μπάλα θα πάει εκεί που πρέπει είτε αυτό είναι ένα σουτ-προπόνησης των Allen-Pierce ή ένα σουτάκι από τα 5 μέτρα του Garnett. Κ αυτό κατά τη γνώμη μου συνιστά τον αληθινό οργανωτή, τον παίχτη αυτό που ο προπονητής εμπιστεύεται "to make the right crucial call" όπως λένε στην Αμερική, το οποίο ακόμα και αν δεν επιτευχθέι, έχει τεράστια σημασία καθώς η επιλογή ήταν η πρέπουσα και έγινε με τις κατάλληλες συνθήκες.

Καταλαβαίνω ότι οι διαφωνίες μπορεί να είναι πολλές και όλες εμπεριστατωμένες με επιχειρήματα λογικά θεμελιωμένα. Δεν μπορεί πχ να αγνοήσει κανείς τον Steve Nash ή τη νουβέλ βαγκ όπως εκφράζεται από τους Chris Paul και Derron Williams. Η διαφορά τους με τον δικό μου "εκλεκτό" ίσως έγκειται στο ότι η χρησιμότητά του είναι εξαιρετικά μεγάλη σε μια ομάδα πρωταθλητισμού ΧΩΡΙΣ να υπάρχει η παραμικρή ανάγκη να σκοράρει ο ίδιος πάνω από τους συνήθεις 10-12 πόντους του, πράγμα το οποίο δεν νομίζω ότι ισχύει για τους λοιπούς, οι οποίοι έχουν αποδεχτεί το ρόλο του σταρ-πρωταγωνιστή σε μικρότερο ή και μεγαλύτερο βαθμό. Νομίζω ότι για τον Rondo έχει μεγαλύτερη σημασία να κοιμηθούν ευχάριστα το βράδυ οι συμπαίχτες του παρά να κοιτάξει αυτός τα όποια στατιστικά του. Κ ίσως να μην είναι τυχαίο ότι όλοι οι συμπαίχτες του μιλάνε με εξαιρετικά κολακευτικά λόγια και τονίζουν τον πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει στην πολύ καλή παρουσία των Celtics τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και τις -σπάνιες είναι αλήθεια- βραδιές που σκοράρει αρκετούς πόντους, επιλέγει να κάνει πάρει τις περισσότερες προσπάθειες, καθώς καταλαβαίνει ότι η αντίπαλη άμυνα έχει επικεντρωθεί στους "Big Three" και έτσι έχει περισσότερο χώρο να δράσει αυτός και να ξεκολλήσει την ομάδα του.

Νομίζω ότι έστω και στο λυκόφως της καριέρας του ο Jason Kidd βρήκε κάποιον που να μπορεί να συνεχίσει -έστω και με διαφορετικό τρόπο από τον ίδιο- την παράδοση αυτών των play-maker που η παρουσία τους και μόνο στο γήπεδο κάνει προπονητή και συμπαίχτες να αισθάνονται ασφαλείς.