Το τέλος μιας εποχής....

Και όμως...Οι παραδόσεις τελικά είναι για να σπάνε. Ακόμα και καταστάσεις που θεωρούμε σχεδόν ανέγγιχτες από το πέρασμα του χρόνου, άφθαρτες αποτελεσμάτων, ηττών ή νικών, κείμενες και παγιωμένες, πασπαλισμένες από τον προστατευτικό μανδύα της παράδοσης, της συνεχούς προσφοράς και της φυσικής και ηθικής συνέχειας, πρόσωπα άρρηκτα συνδεδεμένα με ολόκληρους οργανισμούς, αναμορφωτές όχι μόνο ομάδων αλλά και παιχτών, θρύλοι στον τομέα τους απολαμβάνοντας την καθολική αποδοχή των συναδέλφων τους, ακόμα και για αυτούς κάποια στιγμή φτάνει η ώρα του τέλους τους, της αποκαθήλωσής τους, της πλήρωσης και ίσως της ανάγκης για ένα νέο ξεκίνημα, για μια αρχή που θα σηματοδοτήσει την εξέλιξη και θα συμβαδίσει με τα νέα δεδομένα, όπως αυτά διαμορφώνονται στην εποχή μας. Την στιγμή που ο Deron Williams αγνόησε το επιθετικό σύστημα του προπονητή του και επέλεξε η ομάδα να ακολουθήσει αυτό που θεώρησε αυτός καλύτερο, ο Jerry Sloan ήξερε ότι "ήγγικεν το τέλος".

Η αναφορά γίνεται σε έναν προπονητή-θρύλο του ΝΒΑ, καθώς πρόκειται για τον μακροβιότερο head coach σε επαγγελματική ομάδα οποιουδήποτε αθλήματος που παίζεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Έναν προπονητή που τελείωσε με 1.221 νίκες και 800+ ήττες. Μπορεί κανείς να διανοηθεί έστω το νόυμερο αυτό, ήτοι 1.221 νίκες στο πιο σκληρό και απαιτητικό πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου?? Κατάφερε και έμεινε στους Jazz για 23 συναπτά έτη ως πρώτος προπονητής, ενώ στα χρόνια αυτά οι υπόλοιπες ομάδες του ΝΒΑ συνολικά άλλξαν πάνω από 150 προπονητές. Και όλα αυτά χωρίς να αλλάξει σε τίποτα τον σκληρό του χαρακτήρα, τη στρατιωτική πειθαρχία που εφάρμοζε και στα αποδυτήρια αλλά και στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς να χαμογελάει, αντιθέτως να είναι συνέχεια όρθιος και να δίνει εντολές στους παίχτες του ή να μαλώνει με τους διαιτητές για ένα λάθος -κατά την γνώμη- του σφύριγμα.

Και όμως, η ίδια η ιστορία δεν του φέρθηκε τόσο καλά όσο του άξιζε, αν και αυτό δεν θα πρέπει επ' ουδενι να μειώσει την αξία ενός ανθρώπου που αγγόγυστα από το ίδιο δύσκολο μετερίζι προσπαθούσε έως τα 69 του χρόνια να καταφέρει να κουμαντάρει 12 παίχτες με τελείως διαφορετικές προσωπικότητες προκειμένου να λειτουργήσουν ενιαία και να πετύχουν το στόχο που δεν είναι άλλος από την νίκη. Ποτέ του δεν κατέκτησε όχι μόνο τον τίτλο του ΝΒΑ, παρόλο που έφτασε 2 φορές στους τελικούς, αλλά ούτε καν αυτόν του καλύτερου προπονητή για μια χρονιά!!!! Και εδω φαίνεται καμιά φορά πόσο έωλα μπορούν να αποβούν τα επιχειρήματα που στηρίζονται στις ατομικές διακρίσεις και την προβολή του καθενός στον τομέα του. Ναι, πράγματι ο Jerry Sloan ποτέ δεν έλαβε το ύψιστο βραβείο για έναν προπονητή, το οποίο μπορεί στο μεταξύ να έλαβε οποιοσδήποτε άλλος διάττων αστέρας εξαργυρώνοντας την εφήμερη -χρονικά- επιτυχία του. Ναι, πράγματι οι κόποι του δεν καρποφόρησαν να στεφθεί πρωταθλητής ΝΒΑ παρόλο που το προσπάθησε 2 συνεχόμενες φορές. Ναι, πράγματι οι Utaj Jazz τα τελευταία χρόνια δεν λογίζονταν πια μέσα στις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης. So what???

Ο συγκεκριμένος προπονητής έχει κερδίσει κάτι μεγαλύτερο, αξιότερο, δυσκολότερο να επιτευχθεί και απείρως σημαντικότερο από οποιαδήποτε πλακέτα, ταμπλέτα, ανάρτηση του ονόματός του σε κάποια επιφανή λίστα και αυτό είναι από το γεγονός και μόνο ότι κατάφερε όχι μόνο να συνδεθεί αλλά να ΤΑΥΤΙΣΤΕΙ με έναν τεράστιο οργανισμό, μια ολόκληρη επιχείρηση, μια αθλητική ιστορία, μια ομάδα, μια πόλη, ακόμα ακόμα, υπερβάλλοντας λίγο, με μια πολιτεία σφραγίζοντας με την προσωπικότητά του, το χαρακτήρα του, την καθημερινή άοκνη προσπάθειά του, τις νίκες και τις ήττες του, την αδιάλλειπτη παρουσία του στα γραφεία, τα γυμναστήρια και τους πάγκους ανεξίτηλα τα τελευταία 23 χρόνια μιας ζωντανής και εξελισσόμενης πορείας ενός αθλητικού "γίγνεσθαι" παραμένοντας μέχρι πριν από λίγες μέρες ίσως το μοναδικό απαράλλαχτο σημείο αναφοράς.

Και όταν στο τέλος κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσει όλα όσα υπηρέτησε για πάνω από 2 δεκαετίες, ο σκληρός, φωνακλάς, απαιτητικός, αγέλαστος, στρατιωτικής έκφρασης 69άχρονος τύπος, δάκρυσε στη συνέντευξη τύπου, ευχαρίστησε όσους ένιωσε ότι τους το όφειλε και σχεδόν δεσμεύθηκε -αν και στον αθλητισμό ποτέ δε ξέρεις- ότι η ομάδα των Μορμόνων θα είναι και η τελευταία που προπόνησε στην καριέρα του.

Respect Mr. Sloan and thanks for the memories...