Λιθουανία είπα και κατέβασα άλλο ένα. Και εκεί γεννήθηκε η ιδέα της παρούσης ανάρτησης, στην οποία εν πολλοίς θα σας παραθέσω τα επιχειρήματά μου γιατί θεωρώ τους συμπαθείς Λιθουανούς ίσως την πιο ατόφια μπασκετική ράτσα. Καταλαβαίνω βεβαίως, και οφείλει να επισημανθεί, ότι η Λιθουανία αποτελεί ένα κομμάτι της πρώην ΕΣΣΔ, άρα η επιρροή της τελευταίας είναι φυσικά πολύχρονα έντονη καθώς και ότι μόλις τα τελευταία 20+ χρόνια έχει αυτούσια παρουσία στα μπασκετικά δρώμενα. Με απλά λόγια η "μαμά" πρώην Σοβιετική Ένωση στα δικά μου μάτια θα καμάρωνε για την εξέλιξη ενός από τα παιδιά της που είναι σύμφυτη με την τεράστια μπασκετική παράδοση από την οποία πρόερχεται. Γιατί όμως Λιθουανία και όχι το ευκόλως εννοούμενο και "σιγουράκι" ως επιλογή της Ισπανίας?
Πρωτίστως για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το μπάσκετ το οποίο καταδεικνύεται εμφανώς από την πρακτική εφαρμογή, εκμάθηση και φυσικά εξάσκησή του στο γήπεδο. Το μακρινό 1999 στο Μόναχο είδαμε στον απόλυτο ίσως βαθμό την έκφανση και έκφραση της Λιθουανικής σχολής εντός παρκέ από τους προπονητές και παίχτες της Ζαλγκίρις. Θυμάστε τη ραψωδία της Λιθουανικής ομάδος καθ' όλη τη χρονιά μέχρι τη στέψη της? Το μπάσκετ που έπαιζαν? Εγώ αυτό που θυμάμαι είναι με πόση ανακούφιση δέχτηκε ο τότε μπασκετικός κόσμος την κατάκτηση της κορυφής από τους πράσινους πανηγυρίζοντας που ο συγκεκριμένος τρόπος παιχνιδιού θριάμβευσε. Ποιος ήταν όμως αυτός ο εντελώς λιθουανικός τρόπος παιχνιδιού που τόσο άρεσε σε θεατές και δημοσιογράφους να τον παρακολουθούν? Το χωρίς σκοπιμότητες μπάσκετ. Το μπάσκετ που βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη γνώση των βασικών του αρχών, στην μέχρι εξόντωσης επανάληψης των δομικών του βάσεων, στα πλέον απλά και θεμελιώδη του στοιχεία. Σουτ, πάσα, ντρίπλα. Με αυτές τις τρεις λέξεις ο Καζλάουσκας οδήγησε τους συμπατριώτες του στην κορυφή της Ευρώπης. Ακόμα και οι δύο ξένοι που είχε, Έντνι και Μπόουι, είχαν ενσερντιστεί απολύτως αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού. Όλη τη σαιζόν ο κοντοπίθαρος Έντνι είχε το πόδι κολλημένο στο γκάζι και έτρεχε στο παρκέ με τους συμπαίχτες του να ακολουθούν κατά πόδας. Σκριν, σπλιτ και πάσα στον ελεύθερο. Αυτή ήταν η βασική ιδέα στην επίθεση και η αέναη κίνηση όλων των ελεύθερων παιχτών μέχρι να βρεθούν σε θέση για σουτ ή να ξεχυθούν στον αιφνιδιασμό. Υπήρχε αμυντική τακτική, υπήρχε εκπονηθέν σχέδιο, υπήρχαν παραλλαγές, αλλά όλα αυτά ήταν κομμένα και ραμμένα στα χαρακτηριστικά των παιχτών της ομάδος που τα εφάρμοζε στο παρκέ.
Οι τύποι αυτοί ΔΕΝ έχουν στο αίμα τους την εμμονή με τις λεπτομέρειες, δεν είναι υποτελείς στην τακτική ανάλυση και τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων των παιχτών, το παιχνίδι υπομονής ή ακόμα και καταστροφής του αντίστοιχου του αντιπάλου τους, χαρακτηριστικά γνωρίσματα πχ της Γιουγκοσλάβικης φυλής. Η Λιθουανική μπασκετική ράτσα εκφράζει το πιο πηγαίο κα σχεδόν αγοραίο συναίσθημα της χαρά του μπάσκετ, όπως αυτό εκφράζεται σε ένα μονό, όπου μόλις πάρεις τη μπάλα και είσαι ελεύθερος θα το μπουμπουνίσεις ή θα προσπαθήσεις να κάνεις μια πιο φαντεζί πάσα, απλά και μόνο γιατί παίζουν μπάσκετ. Για αυτούς είναι ένα παιχνίδι το οποίο θα προσπαθήσουν να κερδίσουν απολαμβάνοντάς το!! Με γοητεύει ότι παραμένουν πιστοί σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού, ότι δεν έχουν προδώσει ή έστω αλλοιώσει τη φύση του τρόπου παιχνιδιού τους, ότι η θέαση της μπασκετικής τους λογικής είναι εξαιρετικά απλή, για αυτό, κατά τη γνώμη μου, και τόσο δύσκολη, ήτοι μπάσκετ σημαίνει γνώση των βασικών αρχών. Και αν σας φαίνεται αυτό υπερβολικό φέρτε με το μυαλο σας παίχτες που παίζουν αυτή τη στιγμή στο κορυφαίο επίπεδο και στερούνται κάποιας έκ των βασικών δομών του παιχνιδιού, είτε αυτό είναι σουτ, πάσα, ντρίπλα ή ακόμα και άμυνα. Δε σνομπάρουν την εξέλιξη, την πρόοδο, για αυτό και η πλειονότητά των παιχτών τους είναι εξαιρετικοί αθλητές, ταχείς, δυνατοί, με αντοχή και ικανότητα να παίζουν σε υψηλής ένταση και σε κορυφαίο επίπεδο, ενώ είναι σχεδόν πάντα πολύ υπάκουοι και πειθαρχημένοι στις εκάστοτε ανάγκες της ομάδος του και στα ζητούμενα της. Λογικό μου φαίνεται, καθώς εάν έχει κανείς μέσα του την πρώτη ύλη, μπορεί να την διαπλάσει όπως του ζητηθεί.
Τους Ισπανούς, ενώ τους παραδέχομαι για το έμφυτο ταλέντο τους, τους απορρίπτω λόγω του θεατρινίστικου της συμπεριφοράς τους, της αλαζονείας, της συμπεριφοράς ντίβας που θεωρούν ότι μπορούν να έχουν απέναντι σε διαιτητές και αντιπάλους. Σαν να προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους ένα είδος κόμπλεξ που τους κυνηγούσε για χρόνια, λόγω ηττοπάθειας, ή να επιζητούν σε κάθε στιγμή την αναγνώριση και την αποθέωση της υπεροχής τους από όλους τους άλλους. Οι Γιούγκοι είναι πολύ πονηροί, εξαίρετοι τακτικιστές, εμμονικοί με τη λεπτομέρεια και προσπαθούν ακόμα και το "φύσημα του ανέμου" να το εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν, ενώ και μεταξύ μας δεν έχουν παρουσιάσει και παίχτες "μπουμπούκια" όλα αυτά τα χρόνια σε επίπεδο χαρακτήρα. Οι δικοί μου εμφανίζουν μια σχεδόν ακλόνητη πειθαρχία και προσήλωση στην παράδοσή τους σε βαθμό καμιά φορά αφέλειας, παίζουν για να κερδίσουν μόνο αν είναι καλύτεροι και το αξίζουν, δεν εμπλέκονται σε δρόμους παράπλευρους, δε χρησιμοποιούν φτηνά κόλπα, αποφεύγουν μετά βδελγυμίας προκλήσεις και στο τέλος πάντα δίνουν το χέρι στους αντιπάλους τους. Δείτε τα πρόσωπά τους, η επιστήμη της φυσιογνωμικής μπορεί να μας βοηθήσει καθώς στην πλειονότητά τους εκφράζουν μια "καθαρότητα" και μια ηρεμία, βλέμμα αποφασιστικό και ξεκάθαρο, αισθάνεσαι ότι σε κοιτάνε στα μάτια και δε σου κρύβουν κάτι.
Ηγέτες και νικητές. Από τα χωράφια του Βίλνιους και του Κάουνας βγήκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους ηγέτες και νικητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία 20+ χρόνια τα ονόματά των οποίων θα μνημονεύουμε για πολύ καιρό ακόμα. Πριν καιρό έγραψα ένα άρθο σχετικά με τον καλύτερο Ευρωπαίο παίχτη που είδα ποτέ να παίζει μπάσκετ και αυτός είναι ο Άρβιντας Σαμπόνις, το θαύμα της φύσης, όπως τον αποκαλούσαν, η χάρη του οποίου έφτασε μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ό,τι είναι να πω για αυτόν, το έχω ήδη γράψει εκεί. Μήπως όμως ο σύγχρονος Μίδας της Ευρώπης, ο τρελός με τις 4 κατακτήσεις Ευρωλιγκας πάει πίσω? Ο Σάρας είναι ο σύγχρονος ηγέτης, ο μεγαλύτερος νικητής της εποχής και ο τρόπος παιχνιδιού του εκφράζει πιο παραστατικά και γλαφυρά από όλους αυτό που μάλλον αδέξια προσπαθώ τόση ώρα να πω. Τόσα χρόνια παίζει στο κορυφαίο επίπεδο, έχει κατακτήσει τα πάντα, παίζοντας το ίδιο μπάσκετ που έπαιζε όταν πρωτοξεκίνησε. Ψάχνει το καλό σκριν και μετά είτε θα σουτάρει απότομα σταματώντας την ντρίπλα είτε θα πασάρει με μοναδική ευχέρεια στον σκρίνερ ή τον ακροβολισμένο συμπαίχτη του. Και αν μπορείτε να τον σταματήσετε, πείτε το και σε εμάς, γιατί πολύς κόσμος το ψάχνει. Είτε πρόκειται για φιλικό είτε για τελικό Ευρωλίγκας θα ψάξει τη no-look πάσα, θα σουτάρει στον αιφνιδιασμό, θα χαμογελάσει ή θα μιλήσει με τους διαιτητές, θα βάλει τις βολές, θα συμβουλεύσει τους συμπαίχτες του, θα ζήσει το παιχνίδι όπως αυτό είναι, ένα παιχνίδι. Για αυτό και ο Σάρας συχνά από όλους μας αντιμετωπίζεται σαν ένα παιδί που παίζει το παιχνίδι αυτό. Γιατί έτσι το ζουν όλοι οι Λιθουανοί, σαν παιχνίδι. Και, για να μη ξεχνιόμαστε ως προς την επαγγελματική φύση του αθλήματος και τα συμπαμαρτυρούντα, όλα αυτά τα κάνει κάθε φορά κερδίζοντας κούπες, πρωταθλήματα, ατομικούς και συλλογικούς τίτλους και όχι μένοντας στη συνείδησή όλων ως ένας αποτυχημένος εραστής του μπάσκετ.
Να σας πάω λίγο πιο πίσω στον παμμέγιστο Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις? Πόσο σεβασμός για αυτόν τον παίχτη που κατάφερε σε μια δύσκολη εποχή όχι μόνο να πάει στο NBA αλλά και να καθιερωθεί. Μυστακοφόρος ή όχι, ο Σαρούνας ήταν πρότυπο σοβαρότητας, δουλειάς, αγωνιστικής πειθαρχίας και εξαιρετικού ταλέντου όπως τον θαυμάζαμε κάθε καλοκαίρι από τους Ολυμπιακούς του 1992 απέναντι στην Dream Team μέχρι και τον τελικό του αίσχους, όπως από πολλούς χαρακτηρίστηκε, στην Αθήνα έναντι των Γιουγκοσλάβων μερικά χρόνια αργότερα. Σε εκείνο τον αγώνα πάλευε σχεδόν μόνος του απέναντι στον Τζόρτζεβιτς και την παρέα του, παίζοντας πολλές φορές ένας εναντίον 5 σουτάροντας, κάνοντας διεισδύσεις, δίνοντας ασσίστ, παίζοντας άμυνα, παρόλο που ένιωθε ότι κάποια αόρατη δύναμη ωθούσε τους αντιπάλους του προς την νίκη. Ένιωσε και αυτός και οι συμπαίχτες του αδικημένοι, κάποια στιγμή έκατσαν στον πάγκο για να μην σηκωθούν, εν τέλει όμως έπαιξαν το παιχνίδι μέχρι τέλους, ενός τέλους που έμοιαζε προδικασμένο. Το αισθητήριο του κόσμου δεν κάνει λάθος και σε εκείνο τον τελικό, νικητές στα μάτια των θεατών ήταν οι Λιθουανοί των Άρβιντας και Σαρούνας. Γιατί τους ένιωσαν να παλεύουν να κερδίσουν με μόνο όπλο το ταλέντο τους. Να σας πάω στον μοναδικό παίχτη που έφυγε από τον ΠΑΟ τα τελευταία χρόνια και ο Ζοτς πράγματι στεναχωρήθηκε? Ο Σίσκα τη χρονιά του triple-crown ήταν ο παίχτης κλειδί για την ομάδα του σχεδόν σε όλα τα ματς, καθώς μεταξύ άλλων έπαιζε σε διαφορετικές θέσεις σε άμυνα και επίθεση, σκόραρε, έπαιρνε ριμπάουντ, έπαιζε άμυνα, σούταρε, πόσταρε και ήταν καθοριστικός και στα δύο ματς του Final 4. Τυχαίο ότι οι Ρώσοι τον άρπαξαν την αμέσως επόμενη χρονιά πληρώνοντας τον πανάκριβα? Για χρόνια το πιο ολοκληρωμένος 3άρι που κυκλοφορούσε στα ευρωπαϊκα γήπεδα. Στομπέργκας-Καρνισόβας? Ίδιας κοπής παίχτες, εξαίρετοι σουτέρ, σκόρερ από όλες τις γωνίες του γηπέδου, παίχτες των προπονητών, συνεπείς αμυντικοί, εξαιρετικοί χαρακτήρες παίζανε κάθε φορά στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αθόρυβα αποτελεσματικοί.
Το προηγούμενο καλοκαίρι πέρασα για μερικές μέρες από τη Λιθουανία λίγες μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ και με παρρησία και βεβαιότητα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας ότι το μπάσκετ σχεδόν κυλάει στις φλέβες τους. Υπάρχουν μπασκετικά μουσεία με κορυφαίο όλων αυτό της Ζαλγκίρις με εξαιρετικά αφιερώματα στον Σαμπόνις, γήπεδα σχεδόν σε κάθε γωνιά των πόλεων με ώρες κάθε μέρα για το κοινό, οι άνθρωποι γνωρίζουν και θυμούνται τον Άρη, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, οι περισσότεροι πάιζουν ή έχουν παίξει μπάσκετ και σχεδόν άπαντες πηγαίνουν σε αγώνες των ομάδων τους για αυτό και τα γήπεδά τους είναι πάντα γεμάτα είτε για το πρωτάθλημα είτε για την Ευρωλίγκα. Και πότε ακριβώς ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε για επεισόδια που έλαβαν χώρα σε αγώνα του λιθουανικού πρωταθλήματος? Για αυτούς το μπάσκετ ως θεατές είναι ακριβώς το ίδιο όπως για τους παίχτες ως συμμετέχοντες, ένα παιχνίδι που τους επιτρέπει να αθλούνται, να διασκεδάζουν, να συναγωνίζονται, να ξεδίνουν, να επιβραβεύουν την καλή προσπάθεια, να αποτελούν μέρος μιας ομάδος και αφού τελειώσει, και οι μεν και οι δε να γυρίζουν στην καθημερινότητά τους.
Ο συνομιλητής μου δεν επείσθη προβάλλοντάς μου συνεχώς ως επιχειρήματα την ένδεια συλλογικών και ομαδικών τίτλων καμαρώνοντας σχεδόν για τις συνεχείς και, εδώ που τα λέμε, σχεδόν εξωπραγματικές επιτυχίες που έχουν οι αγαπημένοι του Ισπανοί καθώς φυσικά και το επίπεδο του πρωταθλήματός τους. Δε διαφώνησα σε κάτι από αυτά, αντέλεξα όμως ότι η γνήσια και πηγαία δυναμική που εκπέμπει μια μπασκετική "φυλή", αυτή η σπάνια αίσθηση βαθύτερης γνώσης του αθλήματος, η χωρίς παλιμπαιδισμούς και κιτρινισμούς προσπάθεια για την νίκη, η στέρεα βάση της παράδοσης και η αέναη πλουτοπαραγωγική διαδικασία παιχτών, είναι άδικο και μικροπρεπές να μετριέται με λάβαρα και τίτλους. Στα δικά μου μάτια η ταυτότητα κάθε Λιθουανού παίχτη μπάσκετ από τον πιο γνωστό έως τον πιο άσημο είναι συνυφασμένη με το ίδιο αυτό το μπάσκετ και τον χτύπο της μπάλας στο παρκέ.
Τον φίλο μου πάντως...Δεν τον έπεισα...
17 σχόλια:
Στράτο , στο Λονδίνο είχα γυναίκα συνάδελφο από την Λιθουανία που μου σχολίαζε κάθε Δευτέρα την απόδοση του Macigiaouskas στον Ολυμπιακό....
Οι τύποι είναι ο ορισμός του : FOR THE LOVE OF THE GAME
Zacharias
@Zacharias: Δε θα μπορούσα να το γράψω καλύτερα!!!!
Το 2003 γελοιοποίησαν τον ανταγωνισμο του Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας και το 2010 στην Τουρκία ήταν η μόνη ομάδα που καθόμουν να δω αγώνα της
Θεμελιώδες χαρακτηριστικό μιας κυρίαρχης σχολής/σκέψης κτλ σε οποιοδήποτε πεδίο και όχι μόνο στον αθλητισμό είναι η διαχρονικότητα και αν μη τι άλλο η λιθουανική σχολή αντέχει στο χρόνο, παράγοντας και παίκτες και αποτελέσματα βασιζόμενη στις ίδιες αρχές. Tα αποτελέσματα είναι αστάθμητα και εξαρτώνται από απρόβλεπτες συγκυρίες αλλά ο τρόπος και το ήθος είναι σταθερές συνιστώσες και αυτές είναι τελικά που πρέπει να αξιολογούνται. Για αυτό άλλωστε και η Ευρώπη ήταν και είναι γεμάτη Λιθουανούς που παίζουν το μπάσκετ τους, όπως γνωρίζει και περιγράφει πολύ καλύτερα ο αρθρογράφος.
Η σύγχρονη ισπανική εθνική ομάδα διεκδικεί άξια το τίτλο της καλυτερης εθνικής ευρωπαικής ομάδας της ιστορίας με βάση τα καταπληκτικά αποτελέσματα των τελευταίων ετών αλλά η σχολή τους δε νομίζω πως μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η κορυφαία, πόσω μάλλον σε άμεση σύγκριση με τη λιθουανική. Σίγουρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά στοιχεία (γρήγορο παιχνίδι, επιδίωξη αιφνιδιασμού σε κάθε ευκαιρία κλπ) που τη κάνουν να ξεχωρίζει αλλά δε νομίζω πως μπορεί να συγκριθεί με τη γιουγκοσλαβικη ή τη σοβιετική ή το παιδί της, τη λιθουανική που ενηλικιώθηκε σε μια αυτόνομη και αυτόφωτη μπασκετική οντότητα.
@LikeMike: Σωστός, και εγώ πάντα θα δω παιχνίδια της Εθνικής τους, ιδίως στις μεγάλες δόξες τους!!
@Panagos: Έχεις πολύ δίκιο φίλε Πανάγο και ο τρόπος σκέψης σου, όπως τον έχω διαβάσει και σε άλλα blog, είναι αμιγώς μπασκετικός.
Ανέκαθεν μου άρεσαν οι Λιθουανοί γιατί έχουν μια έμφυτη ευγένεια που θαρρείς και βγαίνει και στον τρόπο που παίζουν μπάσκετ, απλά και ξεκάθαρα.
Στράτο ευχαριστώ πολύ για τη (λίγο υπερβολική θα έλεγα) φιλοφρόνηση. Ερασιτέχνης του μπάσκετ με την αρχετυπική σημασία της λέξης, το αγαπάω το παιχνίδι με τη σπυριάρα όπως όλοι όσοι διαθέτουν λίγο από το χρόνο τους για να γράψουν ή να παίξουν (όσο βαστάνε τα κότσια μας ακόμα)...
Διαβάζεις και hoopfellas να υποθέσω ε; Δε ξέρω γιατί υπάρχει τόση ανισορροπία στο πλήθος σχολίων ανάμεσα στο δυο μπλογκ, ειδικά από τη στιγμή που τα κείμενα εδώ είναι εφάμιλλα.
ΥΓ Κανά θεματάκι με τα ελληνάκια της Αμερικής θα προκύψει (είχα τσιγκλήσει σχετικά με το θέμα πριν λίγο καιρό);
@Panagos: Φυσικά και διαβάζω, είναι πραγματικά εξαιρετικές και σπάνιες οι γνώσεις του ιδίως γύρω από το σύγχρονο μπάσκετ, είναι πολύ καταρτισμένος ο εν λόγω.
Δεν έκανα καμία φιλοφρόνηση, τη γνώμη μου είπα όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από τα δικά σου γραπτά.
Στο hoopfellas τόσο η πλειονότητα των κειμένων του αναφέρονται σε ΟΣΦΠ και ΠΑΟ που ιντριγκάρουν πολύ περισσότερο όσο και αυτή των σχολίων προέρχονται από διαρκείς συζητήσεις αναγνωστών πάνω σε ένα θέμα και συνεχή ανταλλαγή σχολίων εξ ου και το πλήθος αυτών.
Ελληνάκια της Αμερικής όταν λες??
Δικαιολογημένη η ερώτηση, υπήρξα κάπως ασαφής...Εννοώ αν υπάρχει κάποιος νέος Κουφός ή Καλάθης ή ακόμα και Ελληνες που φύγανε από δω και σπουδάζουν σε κολέγια και είναι εντελώς άγνωστοι εδώ. Είχα διαβάσει για ένα πιτσιρικά γιο παλιού μπασκετμπολίστα που έχει φτιάξει πολύ καλό ονομα στην ηλικία του, αλλά σπάω το κεφάλι μου και δε μπορώ να θυμηθώ το όνομά του (Παπαντωνίου/Παπαδάκης;;;).
Στο ζήτημα της θεματολογίας έχεις δίκιο τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα γιατί και εγώ ο ίδιος το πρώτο σχόλιο εδώ για το άρθρο σύγκρισης Γκάλη-Διαμαντίδη το εκανα, που έστω και ακούσια καταλήγει να γίνεται αντικείμενο οπαδικής διαμάχης. Πάντως ειδικά σε ό,τι αφορά θέματα μακριά από το διπολο Ολυμπιακου-ΠΑΟ και αναδρομές στο παρελθόν είστε άπαιχτοι!
ΣτΜ: "ενστερνιστεί" & "βδελυγμίας"
@panagos
παπαπέτρου νομιζω λενε τον μικρο που αναφέρεις
gas
@Panagos: Πράγματι ο γιος του Παπαπέτρου είναι το καινούριο εξ Αμερικής φυντάνι για το οποίο ακούγονται καλά λόγια. Θα κάνω μια έρευνα και θα επανέλθω.
Προσπαθούμε πολύ φίλε Πανάγο να μην υποκύψουμε στο, εκ φύσεως, προκλητικό πρασινο-κόκκινο δίπολο, ακριβώς γιατί η κεντρική μας ιδέα είναι να κρατήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο πιο ζωντανό το πνεύμα εκείνου του περιοδικού που όλοι αγαπήσαμε.
@ Ανώνυμος:Σωστό για το "ενστερνιστεί" και το "βδελυγμίας", έχω τεράστιο θέμα με τη σωστή ορθογραφία και το θεωρώ ανεπίτρεπτο εκ μέρους μου όταν υποπίπτω εγώ σε λάθη, αλλά τις αναρτήσεις μου τις γράφω σχεδόν παράλληλα με τη δουλειά μου και δεν είναι πάντα εύκολο.
Ευχαριστώ gas, αυτός είναι, ναι. Πέτυχα το "παπά" τουλάχιστον. Το άρθρο που είχα διαβάσει ήταν πολύ εγκωμιαστικό πάντως...
Καλά κάνετε και αποφεύγετε το "πειρασμό" Στράτο, έστω με το ανάλογο τίμημα, αλλά οι οπαδικές μικροπρέπειες δε πρέπει να περι-ορίζουν τη θεματολογία σας. Όποιος θέλει καφριλίκια τα κουβαδάκια του και σ'άλλη παραλία
ποιος καρνισοβας..λιγο καλυτερος του μαματζιολα ηταν.οι "σχολες" εχουν ως εξης:1)οι γιουγκοι(ολα τα μελη της πρωην),2)οι σοβιετικοι(ρωσοι,λιθουανοι,εσθονοι κτλπ εχουν βγαλει παικτες-ομαδες ιδιου στυλ),3)οι ισπανοι(κ δεν ειναι νεα η σχολη τους,υπηρχε ηδη απο τα 80ς απλως τωρα πετυχαν κ αν δεν ηταν ο σκαριολο φετος την team usa θα την καθαριζαν).
Συμφωνώ και επαυξάνω για τον Μπερτάνς της Παρτίζαν. Όλο το καλοκαίρι άκουγα καλά λόγια για εκείνον που επιβεβαιώνονται με την απόδοσή του. Τρομερή δεξαμενή ταλέντων αυτή η Παρτιζάν! Τουλάχιστον 25 χρόνια τροφοδοτεί την Ευρώπη.
Εξαιρετικό αφιέρωμα αν και διαφωνώ σε μια μικρή λεπτομέρεια. Η Λιθουανική σχολή προϋπήρχε της Σοβιετικής καθώς τη δεκαετία του'30 η ανεξάρτητη τότε Λιθουανία ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρωπη ενώ αργότερα αποτέλεσαν μαζί με τους Ρώσσους τον βασικό πυλώνα της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν 3,5 εκατομμύρια σε μια χώρα 300 εκατομμυρίων εκ των οποίων τα 150 εκ. ήταν Ρώσσοι...
Την κορυφαία τους παράσταση την έδωσαν στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας το 2003 όταν πραγματικά ζωγράφιζαν πάνω στο παρκέ!
Αργύρης.
Τρομερή η ιστορική αναφορά-διόρθωση του Αργύρη για το αυθύπαρκτο της μπασκετικής Λιθουανίας πριν την ΕΣΣΔ.
Ο Peris θα μορούσε άνετα να ονομαζεται Perisauskas!! Για τη σλοβενικη σχολή συμφωνώ και λίγο αυθαίρετα υποθέτω πως αν είχαν το Ζντοβτς στο παρκέ να κουλαντρίζει λίγο το μυαλό των υπολοίπων η τελευταία καλή τους γενιά στα '00s θα πήγαινε αρκετά καλύτερα (σίγουρα δε θα έχανε απο το Παπαλουκά στο προημιτελικό του 2007 όπως έχασε).
Πολύ ωραίο το άρθρο αν και πιστεύω πως άξιζε μια αναφορά και ο μεγάλος Κουρτινάιτις.
Δημοσίευση σχολίου