Τρίποντο

Ποιος δε θυμάται την πρώτη φορά που έπαιξε σε αγώνα παιδικό σε κάποια γειτονική ομάδα? Που φόρεσε μια σχεδόν ξεφτισμένη φανέλα με ένα νούμερο και προσπάθησε να μιμηθεί τις κινήσεις των αγαπημένων του ηρώων όπως τις έβλεπε στην τηλεόραση? Ή μήπως ξεχνιέται η πρώτη φορά που κάποιος εξ ημών παρακολούθησε από κοντά έναν αγώνα μπάσκετ βλέποντας από απόσταση αναπνοής τα μέχρι τότε αφισοκολλημένα στο δωμάτιό του είδωλα? Ποιος δε θυμάται το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκε και όταν την έβλεπε τον έπιανε ένα σύγκρυο και μια ταχυκαρδία που δε συγκρινόταν ούτε καν όταν ο δάσκαλος των μαθηματικών έβαζε ξαφνικά πρόχειρο διαγώνισμα? Ακόμα και η πολύ γνωστή διαφήμιση εταιρείας σοκολάτας μιλάει για "την πρώτη αγάπη και παντοτινή". Για μια τέτοια αγάπη θα σας μιλήσω και εγώ σήμερα και έχω μια αίσθηση ότι θα με καταλάβετε.

Θέλω εξ αρχής να ξεκαθαρίσω κάτι που ισχύει όχι μόνο για την παρούσα ανάρτηση άλλα και για τις παρελθούσες και τις μέλλουσες. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να κάνεις κριτική. Ο καθένας μπορεί να κάτσει μπροστά σε έναν υπολογιστή και ανάλογα είτε με τη φάση στην οποία βρίσκεται είτε με τον τρόπο που έχει κάποια πράγματα δομημένα μέσα στο κεφάλι του είτε με προσωπικές συμπάθειες ή και αντιπάθειες να κατακεραυνώσει τον οποιονδήποτε ή και να τον αποθεώσει. Η κριτική δε κοστίζει τίποτα, προστατεύεται εν πολλοίς από το δικαίωμα στην έκφραση και είναι μια "ασχολία" στην οποία όλοι μας μπορούμε να εντρυφούμε λιγότερο ή περισσότερο ανεξαρτήτως αν φοράμε τον μανδύα του επαγγελματία δημοσιογράφου, σχολιαστή, παρουσιαστή, αρθογράφου ή όχι.

Κάθε φορά που έβλεπα την αφεντομουτσουνάρα του στην τηλεόραση είτε σε περιοδικά θυμάμαι τον εαυτό μου να εκνευρίζεται όσο με κανέναν άλλο παίχτη. Η φυσιογνωμία του και μόνο μου ήταν εξαιρετικά αντιπαθητική, καθώς δε μπορούσα να ανεχθώ το υφάκι με το οποίο κυκλοφορούσε. Εγωπαθής,  εγωιστής και σε υπερβολικό βαθμό αλαζόνας κυκλοφορούσε σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης για καμιά δεκαετία με το πιο υπεροπτικό βλέμμα που θυμάμαι ποτέ να έχει παίχτης τόσο υψηλού επιπέδου. Σίγουρα ήμουν επηρεασμένος και από τις συνεχείς αποτυχίες της Εθνικής μας Ομάδος σε κρίσιμους αγώνες να νικήσει την ομάδα της χώρας του, την ασυλία που απολάμβανε από τους διαιτητές, τους προκλητικούς του πανηγυρισμούς, αλλά εν τέλει νομίζω ότι ήταν αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που εξέπεμπε είτε εντός είτε εκτός παρκέ. "Είμαι ο καλύτερος, το ξέρετε και εσείς, το ξέρω και εγώ" ήταν το μήνυμα που θα μπορούσε κανείς να διαβάσει από τη γλώσσα του σώματος του και όλη του τη συμπεριφορά.

 

 

 Όποιος από τους αναγνώστες μας δεν έχει αναμνήσεις από τον Γιάννη Ιωαννίδη και την πορεία του στα γήπεδα, εξαιρείται της ανάγνωσης της παρούσης ανάρτησης, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο επιφανείς πρωταγωνιστές του ελληνικού μπάσκετ για σχεδόν δύο και βάλε δεκαετίες. Σε δημοσκόπηση του blog μας σχεδόν ένα χρόνο πίσω σχετικά με τον καλύτερο Έλληνα προπονητη ο Ιωαννίδης κατέλαβε εύκολα την πρώτη θέση και με διαφορά από τον δεύτερο, αλλά και πάλι αυτό είναι μόλις μια μικρή ψηφίδα της συνολικής του παρουσίας στα πεπραγμένα του αθλήματος. Εγωιστής, πεισματάρης, δουλευταράς, αψίκορος, πληθωρική προσωπικότητα που είτε λατρεύεις να τον αποθεώνεις είτε να τον μισείς, το τελευταίο που θα πει κανείς για αυτόν είναι ότι πέρασε απαρατήρητος. Νομίζω όλοι τον θυμόμαστε να καπνίζει, να βηματίζει αγχωμένα μπροστά στον πάγκο με το χέρι τεντωμένο, να βρίζει θεούς και δαίμονες, να διαμαρτύρεται σε διαιτητές, να β(γ)άζει το σακάκι του, να κάνει δηλώσεις με το κεφάλι του ελαφρώς λυγισμένο στα πλάγια, να έχει άποψη επί παντός επιστητού, να κατακτάει πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά και να βιώνει το Σισύφειο δράμα του με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής.