Εικοστό τρίτο επεισόδιο: ΤΗΕ END

Το 3-ponto.blogspot oλοκληρώνει σήμερα το αφιέρωμά του στον αξεπέραστο Μάικλ Τζόρνταν.

H τελευταία φορά που μία ομάδα μπάσκετ απέρριψε τον Μάικλ Τζόρνταν , αυτός ήταν sophomore στο γυμνάσιο. Έγινε ξανά. Στις 5 Μαΐου 2003 οι Washington Wizards ανακοίνωσαν στον His Airness πως δεν τον ήθελαν να διευθύνει άλλο τον οργανισμό. Ο ιδιοκτήτης Abe Pollin αποφάσισε να του δείξει την πόρτα εξόδου έπειτα από μία σύντομη συνάντηση 30 λεπτών που είχαν παρουσία των δικηγόρων τους και του Ted Leonsis.

Οι Wizards εξέδωσαν μία λιτή ανακοίνωση κάνοντας γνωστή την απόφασή τους. Ο Μάικλ πέρασε στην αντεπίθεση.

«Μένω έκπληκτος με όσα έγιναν τις τελευταίες ώρες. Μου είχαν δώσει την εντύπωση πως θα επέστρεφα κανονικά στα καθήκοντά μου μόλις τελείωνα απ’ το μπάσκετ. Ωστόσο σήμερα , χωρίς να πάρω σαφή εξήγηση , διέκοψαν το συμβόλαιό μου. Είμαι σοκαρισμένος με αυτήν τους την απόφαση αλλά και με την άρνησή τους να μου εξηγήσουν τους λόγους».

Το Γραφείο Τύπου του Pollin απάντησε στην ανακοίνωση του Τζόρνταν , λίγα λεπτά μετά. «Ο κ Pollin το μόνο που υποσχέθηκε στον Μάικλ Τζόρνταν ήταν πως θα είναι δίκαιος απέναντί του. Και ήταν».

Ανεπιβεβαίωτες πηγές μέσα απ’ τον οργανισμό αμφισβητούσαν την διάθεση του Τζόρνταν για εργασία σαν γενικός διευθυντής και ασκούσαν κριτική στις αποφάσεις του , μέσω ενός άρθρου στην N.Y. Times. Πηγές μέσα απ’ τον κύκλο του Τζόρνταν μίλησαν στην Washington Post και άφηναν υπόνοιες πως για όλα ευθύνεται η Susan O’Malley και οι κακές σχέσεις που είχε με τον Μάικλ.

Οι μπασκετάνθρωποι του ΝΒΑ βγήκαν και δημόσια τον υποστήριξαν. Ο Φιλ Τζάκσον είπε πως «Ο Μάικλ τους έβαλε και πάλι στον χάρτη. Δεν έπρεπε να του συμπεριφερθούν έτσι». Ο Kenny Smith γελούσε με όσα ακούγονταν. «Είναι τουλάχιστον αστείο να λέμε πως ο Μάικλ , ο με διαφορά πιο εργασιομανής αθλητής του μπάσκετ, του λείπει η όρεξη για δουλειά. Ας σοβαρευτούμε».

Το κεφάλαιο Washington έκλεισε οριστικά για τον ίδιο. «Θέλω να ευχαριστήσω τους φιλάθλους για την υποστήριξη που μου προσφέρανε. Ποτέ στην ζωή μου δεν έκανα πίσω σε μία πρόκληση και τώρα που υποχρεώθηκα να το κάνω είμαι απογοητευμένος. Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω τον οργανισμό όπως τον ονειρευόμουν».

Tα επόμενα χρόνια ο Μάικλ Τζόρνταν απασχολήθηκε με διάφορα πλην του μπάσκετ. Έπαιζε γκολφ σε τουρνουά διασημοτήτων , περνούσε χρόνο με την οικογένειά του στο Σικάγο , διαφήμιζε την Jordan Brand (σειρά της ΝΙΚΕ με προϊόντα που φέρουν το όνομά του). Ακόμη και δική του ομάδα με μοτοσικλέτες έκανε (Michael Jordan Motorsports) η οποία λάμβανε μέρος με δυο Suzuki στο Αμερικάνικο Μοτοσυκλετιστικό Πρωτάθλημα.

Το ΝΒΑ δεν τον άφηνε ασυγκίνητο και εμφανιζόταν σε All Star Games (του 2004) και σε αγώνες playoffs. Μάλιστα εκείνο τον καιρό έφτασε σχεδόν σε συμφωνία για την αγορά του πλειοψηφικού πακέτου των Milwaukee Bucks αλλά ο γερουσιαστής και ιδιοκτήτης της ομάδας Herb Kohl έκανε την τελευταία στιγμή πίσω. Τότε εμφανίστηκε ο Robert L.Johnson και οι Bobcats.

Ο R.Johnson όταν αγόρασε την ομάδα φιλοδοξούσε να ξαναδώσει στην πόλη μία ομάδα αντάξια με αυτήν των Hornets στα 90’s και εκείνοι να του το ανταποδώσουν γεμίζοντας το γήπεδο (σημ. Οι Hornets των Mourning – Johnson ήταν πρώτοι σε εισιτήρια στο ΝΒΑ εκείνο τον καιρό).

Όμως η μετακόμιση των Hornets (στη Νέα Ορλεάνη) και οι προσωπικές αμαρτίες του πρώην ιδιοκτήτη Sheen (μέχρι και για σεξουαλική επίθεση κατηγορήθηκε) , ντρόπιασαν τους κατοίκους της Βόρειας Καρολίνας . Αυτοί με τη σειρά τους γύρισαν την πλάτη στην ομάδα και ένας φαύλος κύκλος συνεχιζόταν. Ώσπου μπήκε στο προσκήνιο ο Μάικλ Τζόρνταν.

Η πρώτη συνάντηση μεταξύ του Jordan και του Johnson έγινε μέσω του κοινού τους φίλου Denzel Washington. Όλα κύλησαν όπως πρέπει και ο Τζόρνταν αγόρασε ένα ποσοστό της ομάδας στις 15/6/06.

Αμέσως έπιασε δουλειά και προσέλαβε σαν general manager τον Rod Higgins. Ο Whitfield (πρώην υπάλληλος της ΝΙΚΕ ) προσλήφθηκε για να βοηθάει τον Higgins ένώ και ο κολλητός του απ’ το κολέγιο Buzz Peterson έγινε διευθυντής προσωπικού των παικτών.

Δεν του ζητήθηκε να βγει μπροστά και δεν το έκανε. Δεν ήταν έτοιμος. Αλλά βοηθούσε τον Higgins κάνοντας κάποια τηλέφωνα σε μεταγραφικούς στόχους ενώ εμφανιζόταν και στους αγώνες των Bobcats , χωρίς πάντως να γίνεται αντιληπτός.

Στο ντραφτ του 2006 έχοντας την τρίτη επιλογή , επέλεξε τον Adam Morrison. Αλλά ο λευκός σκόρερ δεν δικαίωσε ποτέ τις προσδοκίες που είχαν οι άλλοι για αυτόν και γρήγορα δόθηκε στους Lakers. Το φάντασμα του Kwame Brown επανήλθε και οι μουρμούρες σχετικά με την ικανότητα του Μάικλ ως αφεντικό , επανήλθαν.

Όσο περνούσε ο καιρός , ο Μάικλ βελτιωνόταν στον διοικητικό του ρόλο και αυτό είχε αντίκτυπο στην ομάδα. Η επιλογή του να προσλάβει σαν προπονητή τον Larry Brown έδωσε ταυτότητα στην ομάδα. Δεν δίστασε να κάνει ανταλλαγές που συζητήθηκαν (π.χ. Diaw , R.Bell αντι Richardson , Dudley) αλλά τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν.

Τον Φεβρουάριο του 2010 αγόρασε έναντι 275εκ $ το πλειοψηφικό πακέτο των Bobcats συνδυάζοντάς την και με την είσοδο της ομάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της στα playoffs, με ηγέτες τους G.Wallace και Stephen Jackson.

Σήμερα ο Μάικλ Τζόρνταν με τις ενέργειές του έχει βελτιώσει την ομάδα εντός και εκτός γηπέδου. Τα εισιτήρια διαρκείας ανανεώνονται κάθε χρόνο (92% των κατόχων ανανεώνουν την κάρτα τους) δημιουργώντας έναν σταθερό πυρήνα φιλάθλων , μία βάση. Τους τελευταίους 15 μήνες έχει συνάψει συμφωνία με 40 νέους χορηγούς , ανάμεσά τους και δύο απ’ τις μεγαλύτερες τράπεζες της Αμερικής (Wachovia και Bank of America).

Συνεχίζει να κάνει συζητήσιμες ανταλλαγές (G.Wallace – Przybilla και μελλοντικά ντραφτ πικ) αλλά όλοι του έχουν εμπιστοσύνη. Πιστεύουν στο όραμά του.

Κάθεται κοντά στους παίκτες του κατά την διάρκεια των αγώνων ώστε να τον βλέπουν και να παραδειγματίζονται. Ζει με πάθος τους αγώνες , όπως όταν ήταν παίκτης.

Ξέρει πως «αναλογικά» βρίσκεται στο 1986, τότε που οι Bulls πάλευαν για μια θέση στα playoffs. Τότε έπαιρνε αποφάσεις μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου , τώρα οι αποφάσεις του έχουν να κάνουν με έξω από αυτές.

Σε ερώτηση για το αν θα αγόραζε τον εαυτό του , απαντά : «Εξαρτάται. Αν με ανέβαζε απ’ τον 2^ο γύρο στους τελικούς , ναι. Αν όχι , γιατί να ρισκάρω;»

Το τρόπαιο του πρωταθλητή πρώτος το παραλαμβάνει ο ιδιοκτήτης. Ο Τζόρνταν το παραλάμβανε απ’ τα χέρια του Jerry Reinsdorf. Ο καιρός που θα το παραλάβει απ’ τον D.Stern πλησιάζει.

Είμαι σίγουρος.

Βιβλιογραφία:

Playing for Keeps (D.Halberstam) : πάνω σε αυτό το βιβλίο στηρίχθηκε το 80% του αφιερώματος. Λέγεται προς πρόκειται για την καλύτερη βιογραφία του. Το πραγματικά ωραίο είναι πως δεν αναφέρεται αποκλειστικά στον Τζόρνταν αλλά προσπαθεί – και το καταφέρνει- να συνθέσει το πορτραίτο και των γύρω του.

Jordan’s 50 Greatest Games (Bob Condor) : Το λέει ο τίτλος του βιβλίου. Προσφέρεται μονάχα για φανατικούς με τον Τζόρνταν. Εξηγεί επιδερμικά τα 50 κορυφαία του παιχνίδια παρέχοντας και την στατιστική του αγώνα.

The Jordan’s Rules (Sam Smith): Έχουμε μιλήσει εκτενέστερα για το συγκεκριμένο βιβλίο. Απλά αγοράστε το.

Τhe strange odyssey o Michael Jordan (Sam Smith): Το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα πατάει στο ύφος και στην δομή του πρώτο του βιβλίου , χωρίς όμως να το φτάσει. Μετρίως μέτριο.

Hang Time (Bob Greene): Βιβλίο – Ευαγγέλιο στον Τζόρνταν. Όταν το τελειώσετε θα έχετε την εντύπωση πως ο Τζόρνταν δεν ήταν μπασκετμπολίστας αλλά Άγιος. Είπαμε , αλλά όχι και έτσι.

Βlood on the horns (R.Lazenby) : Γράφει για την σεζόν 97-98 . Καλούτσικο , ευχάριστο.

For the love of the Game (M.Jordan) : Βιβλιαράκι με το πολύ 50 σελίδες που ο Τζόρνταν μοιράζεται τις σκέψεις του για τα σημαντικά γεγονότα που στιγμάτισαν την καριέρα του. Το ατού του βιβλίου είναι οι πολύ ωραίες φωτογραφίες που περιέχει.

Βull Run! (R.Lazenby) : Γράφει για τη σεζόν 95-96. Εκτός των φωτογραφιών , ένα βιβλίο για να βγάλει την υποχρέωση έγραψε ο Lazenby.

Τo the Brink (Μ. Lewis) : Mιλάει για τους Jazz και την αναρρίχησή τους στις κορυφαίες ομάδες. Διάβασα μονάχα το κεφάλαιο που αναφέρεται στους Bulls και δεν έχω σαφή γνώμη. Σε στυλ blood on the horns μου μοιάζει.

Τhe Franchise (C. Stauth): Γράφει για τη σεζόν 88-89 των Πίστονς. Ξεκίνησα να διαβάσω μόνο το κεφάλαιο με τους Bulls και το διάβασα όλο. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να συνεχίσω άλλο…

Ιn the year of the Bull (R.Telander) : Γράφει για τη σεζόν 95-96. Εμένα μου άρεσε περισσότερο απ’ τα βιβλία του Lazenby.

Nothing else matters (M.Leahy): Το βιβλίο ξεσήκωσε σάλο όταν πρωτοεκδόθηκε εξαιτίας του ύφους του. Μέσα απ’ την εμπάθεια όμως προς το πρόσωπο του Τζόρνταν , εμφανίζονται και ορισμένες – πικρές – αλήθειες.

Slam presents Jordan: Το Slam ξαναδημοσιεύει άρθρα και συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν στο παρελθόν. Πρόκειται για περιοδικό με ιδιαίτερο στυλ γραφής που εμένα δεν μου ταιριάζει. Αλλά μόνο και μόνο επειδή γράφει ο Scoop Jackson , είναι respect!

ESPN , Michael Jordan : Σαν το Slam , έτσι και αυτό το περιοδικό τιμάει τον Τζόρνταν. Οι φωτογραφίες είναι καλύτερες απ’ τα άρθρα.

Sports Illustrated presents Michael Jordan: Απ’ τα τρία περιοδικά έκανε το καλύτερο αφιέρωμα. Τα άρθρα του Jack McCallum (ο Σκουντής της Αμερικής) είναι το κάτι το άλλο , που λέει και ο Θέμης Καίσαρης.

Tρίποντο , 48σελιδο αφιέρωμα : O Παπαδογιάννης γράφει τα κείμενα και το Τρίποντο αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πόσο υψηλών προδιαγραφών περιοδικό ήταν.

Αρκετές πληροφορίες μάζεψα απ’ το διαδίκτυο και συγκεκριμένα από : USA Today , SI , N.Y. Post . Tα στατιστικά κάθε χρονιάς τα πήρα απ’ το Draft Express. Οι φωτογραφίες από εδώ και εκεί , τα βίντεο από youtube και daily motion.

To κεφάλαιο Michael Jordan κλείνει κάπου εδώ. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με συντρόφευσαν όλους αυτούς τους μήνες με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους.

Το αφιέρωμα το είχα στο μυαλό μου τελείως διαφορετικό. Στο αρχικό μου πλάνο ήταν να γράψω σκόρπιες άγνωστες ιστορίες και να γίνεται χαβαλές. Αλλά τα βιβλία ήταν πολλά και οι ιστορίες ατελείωτες. Έπρεπε να μπουν σε σειρά. Μετά ήταν και το youtube. Απίστευτος αριθμός από σπάνια βιντεάκια που θα ήταν κρίμα να μην φανερωθούν. Αλλά και φωτογραφίες που αξίζει να τις δείξουμε. Όλα αυτά μπήκαν στο μίξερ και βγήκε το πρώτο επεισόδιο (http://3-ponto.blogspot.com/2010/09/jerry-west-oscar-robertson.html).

Η αρχική του μορφή ήταν τελείως πιλοτική. «Άσε να δούμε πως κυλάει και αν χρειαστεί θα την αλλάξω» σκέφτηκα μόλις το είδα ολοκληρωμένο. Για αφίσα ήθελα τον Τζόρνταν σκοτεινό και με ένα μότο . Μόλις είδα την φωτογραφία στο net δεν χρειάστηκε να συνεχίσω το ψάξιμο. Υπήρχαν στιγμές που βαριόμουν να γράψω. Η εβδομαδιαία ενημέρωση του αφιερώματος είναι πολύ δεσμευτική . Ένα – δυο επεισόδια τα έγραψα «μπουσουλώντας». Ίσως το καταλάβατε και εσείς. Δεν ήταν τυχαίο πως τα επεισόδια αυτά δεν είχαν σχολιασμό. Αλλά το αποτέλεσμα άρεσε και δεν σας κρύβω πως είμαι περήφανος που υπάρχει στο δυαδίκτυο ένα μπλογκ που έγραφε επί μήνες για τον αθλητή και άνθρωπο Michael Jordan. Του αξίζει 100%.

(τα αφιερώματα του 3-ponto.blogspot.com δεν τελειώνουν εδώ. Στα σκαριά είναι ένα νέο που ελπίζω να αγαπηθεί εξίσου. Αλλά επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους , θα σας πω ότι δεν θα είναι εβδομαδιαίο. Θα βγαίνει όμως ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Θα μαθαίνετε την ακριβή ημερομηνία από ένα banner που θα βρίσκεται στην πάνω δεξιά στήλη , λίγες ημέρες πριν την δημοσίευσή. Περισσότερα οσονούπω….)