Τα "παιχνίδια του μυαλού" δε χάνουν...

Είμαι σίγουρος ότι σήμερα θα υπάρξουν ένα σωρό τεχνικές και μη αναλύσεις σε εφημερίδες, περιοδικά, blogs, κανάλια, ραδιόφωνα, σχεδόν όλες, αποθεωτικές ως προς μια ακόμα εμφάνιση του Παναθηναικού και φυσικά την πρόκρισή του στο Final-4 της Βαρκελώνης. Πολλοί θα εστιάσουν σε επιμέρους αγωνιστικά στοιχεία στα οποία επικράτησαν οι πράσινοι, άλλοι θα κάνουν αναφορά στο βάρος της φανέλας και την προσωπικότητα των παιχτών και του προπονητή, μερικοί θα αναφερθούν στα παιχνίδια τακτικής του Ζοτς, στη δυναμική παρουσία του κόσμου ή οπουδήποτε αλλού. Καταθέτοντας τη δική μου προσωπική άποψη επ' αυτού, θα συνόψιζα όλα αυτά, όπως θα αναλυθούν ακροθιγώς παρακάτω, επικαλούμενος μια πολύ γνωστή αγγλική έκφραση που νομίζω ο "Ζεν" Φιλ Τζάκσον πρωτο-καθιέρωσε: Η βάση, ίσως, της επιμέρους στα παιχνίδια αλλά και συνολικής επικράτησης του ΠΑΟ έναντι στο εξ' αρχής φαβορί ήταν η νίκη του στα λεγόμενα "mind games". Και εξηγούμαι...

Το τεχνικό τιμ του ΠΑΟ πέρασε αμέτρητες εργατοώρες μπροστά στο βίντεο προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τον τρόπο του παιχνιδιού της Μπάρτσα, που μέχρι το σημείο εκείνο έμοιαζε άτρωτη σχεδόν (είχαν κερδίσει τα 23/24 τελευταία παιχνίδια σε Ισπανία και Ευρώπη). Το αποτέλεσμα δεν ήταν ενθαρρυντικό: Πολύ αθλητική ομάδα, ταχύτατη, εκρηκτική, με βαθύ ροτέισον, αυτοματισμούς στην επίθεση, παιχνίδι στο low post και από μακριά και με τον μεγαλύτερο closer στις δύσκολες στιμγές και δήμιο των ελληνικών ομάδων σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, Ναβάρο, στη σύνθεσή της. Και φυσικά με τον υπερ-πολύτιμο πλεονέκτημα έδρας. Πώς να αντιπαλέψεις όλα αυτά τα υφιστάμενα πλεονεκτήματα, έχοντας και τον βασικό σου ψηλό εκτός μάχης σχεδόν?? Η απάντηση που βρήκε ο Ζοτς και οι συνεργάτες του ήταν ίσως η μοναδική: ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙ-ΝΑ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΕΙ-ΝΑ "ΠΕΙΡΑΞΕΙ" ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΑ.

Και όταν αναφέρομαι στο μυαλό της Μπάρτσα, αναφέρομαι τόσο στο μυαλό του Πασκουάλ και των συνεργατών του όσο και στο μυαλό των παιχτών του. Ο Ζοτς κατάλαβε ότι ΕΠΡΕΠΕ να βρει τρόπο να χαλάσει την συγκέντρωση, την αυτοπεποίθηση, την αυτοματοποιημένη λειτουργία της ομάδας, ακόμα ακόμα και την ίδια αυτή την επικοινωνία μεταξύ τεχνικού τιμ και παιχτών. Γίναμε όλοι μάρτυρες νομίζω, κατά τη διάρκεια της σειράς, στιγμιοτύπων όπου οι παίχτες της Μπάρτσα κοιτάζουν ο ένας τον άλλο με απορία στα μάτια σχετικά με το τι αντιμετωπίζουν και πως να το ξεπεράσουν. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στο τεχνικό επιτελείο, όπου ο Πασκουάλ αδυνατούσε πλήρως σχεδόν να καταλάβει τα κόλπα του αντιπάλου του. Απότοκος αυτού ήταν να εμφιλοχωρήσει στους Ισπανούς η αμφιβολία, η αμφισβήτηση και γιατί όχι ο πανικός. Ξαφνικά οι περίεργες άμυνες ζώνης του Ζοτς σε συνδυασμό με την στρατιωτική πειθαρχία και πάθος που εφαρμόζονταν από τους παίχτες του, ανακάτεψε τη λειτουργία των πρωταθλητών ευρώπης. Τους έβαλε σε μια σχετικά πρωτόγνωρη διαδικασία για αυτόυς σε τέτοιο επίπεδο, τους έκανε να σκεφτούν να βρουν λύσεις σε πρωτόλεια ζητήματα. Πλέον οι αυτοματοποιημένες, πολυθρύλητες, ρομποτικές σχεδόν κινήσεις στην επίθεση δεν τους παρείχαν τη συνήθη αποτελεσματικότητα. Έπρεπε να βρουν άλλους τρόπους.Αυτό τους έκανε ο ΠΑΟ που δεν είχαν ξανακληθεί να κάνουν. Να ανακαλύψουν εναλλακτικές μεθόδους, τις οποίες ουδεπώποτε μέχρι την σειρά αυτή είχαν χρησιμοποιήσει.

Παραδείγματα σχετικά, τα μέχρι πρόκλησης ελεύθερα σουτ των Σάδα-Ρούμπιο-Γκριμάου. Η πλήρης αποκοπή του Ναβάρο από το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του. Τα εντελώς εκτός συστήματος σουτ του Άντερσον. Το κλείσιμο της κάνουλας των εύκολων πόντων από πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Όλα αυτά, καθώς και πολλά άλλα, έβγαλαν τους Ισπανούς -παίχτες και προπονητές- από την περπατημένη, από το συνήθη τρόπο λειτουργίας. Πλέον ο Πασκουάλ, δεν έπρεπε απλώς να διορθώσει λεπτομέρειες παιχνιδιών, αλλά να σχεδιάσει εκ νέου, μέσα στη σαιζόν το επιθετικό σύστημα της ομάδας του!!! Δείτε προσεχτικα και το πρόσωπό του και τις αντιδράσεις του σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια και θα διαπιστωθεί από όλους σε πόσο μεγάλη σύγχυση βρίσκεται καθώς καλείται να βρεί πρωτόγενείς λύσεις και όχι διορθωτικές, καθώς αντιμετώπιζε σωρεία προβλήμάτων στην εύρυθμη λειτουργία της ομάδας του. Άμυνες ζώνης που κατέληγαν σε μαν-του-μαν για να ξαναμεταλιχθούν σε 1-4?? Αδυναμία στο επιθετικό και αμυντικό ριμπάουντ??

Το ίδιο συνέβη και στους Ισπανούς παίχτες όμως, καθώς απέναντί τους αντιμετώπισαν μια ομάδα που ήταν έτοιμη για όλα και διατεθειμένη να μην τους αφήσει ούτε στο ελάχιστο να επιβάλλουν τον ρυθμό τους και να παίξουν το παιχνίδι τους. Ο Ναβάρο δε βρήκε χώρο, χρόνο, συνεργασίες, αντιθέτως είχε την μούρη του Καλαθη κολλημένη στη δική του και όταν ξέφευγε τον περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες είτε περιφερειακοί, πάνω στην αλλάγή, είτε ψηλοί (θυμηθείτε τα δυο μπλοκ του Φώτση). Αποτέλεσμα αυτού να χάσει τη συγκέντρωσή του, την ψυχραιμία του και κατά συνέπεια να απέχει από το επιθετικό κομμάτι. Όταν δε, επικεντρώθηκε και στους διαιτητές, ο ΠΑΟ είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα για την επικράτηση. Αντιτάσσοντας δύναμη, μούσκουλα, αθλητικό ξύλο, εγωισμό, τακτικισμό απέναντι στην υπερ-ταλαντούχα αντίπαλό του οι πράσινοι κατάφεραν να τους αποσυντονίσουν τόσο πνευματικά όσο και ψυχολογικά. Αμφιβάλλει κανείς ότι όσο λιγοψυχούσαν οι καταλανοί, τόσο δυνάμωναν οι πράσινοι? Λες και απομυζούσαν την ενέργεια των αντιπάλων τους σιγά σιγά και τους αποδομούσαν το οικοδόμημα της καλύτερης-άτρωτης-ανίκητης ομάδας.

Η Μπάρτσα δεν είχε σιγουριά. Φοβόταν. Δεν μπόρεσε καθόλου να χειριστεί τον χαρακτηρισμό του φαβορί. Αυτό φαίνεται ΚΑΙ από το ότι αντιμετώπισε τον ΠΑΟ σχεδόν χωρία καμία ιδιαίτερη προετοιμασία (ΜΑ ΤΟΝ ΛΑΚΟΒΙΤΣ ΑΜΥΝΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ??) ΚΑΙ από το γεγονός ότι ξεκίνησε φλυαρία για διαιτησία ΚΑΙ από το γεγονός ότι από 16 δωδεκάλεπτα που παίχτηκαν, μόλις σε ένα επέβαλλε ρυθμό αυτή και έδειξε τι θέλει και μπορεί να κάνει. Ακόμα και αν για πολλούς αυτά ίσως φαίνονται παράξενα, βάλτε τον εαυτό σας στη θέση της ισπανικής ομάδας και φανταστείτε ή/και θυμηθείτε πως είναι κάποιος με τον οποίο βρίσκεσαι σε μια διεκδικητική σχέση (πχ συναισθηματική) καταφέρνει και σε βγάζει "έξω από τα νερά σου", αισθάνεσαι ότι μπλέκεσαι σε μια κατάσταση σχεδόν άγνωστη για σένα. Ενώ την ίδια στιγμή ο άλλος υφαίνει το σχέδιό του με κάθε λεπτομέρεια όσο καλύτερα και πιο αποτελεσματικά μπορεί.

Μεγάλο πράγμα τα "mind games" τελικά...