ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ...

Τις τελευταίες δέκα ημέρες ο ΠΑΟ έγραψε ακόμα μια χρυσή σελίδα στην ούτως ή άλλως τεράστια ιστορία του. Ταξίδεψε στη Βαρκελώνη με μειονέκτημα έδρας για να αντιμετωπίσει το κατά πολλούς φαβορί της διοργάνωσης, έχοντας να αντιμετωπίσει εκτός από την (φαινομενικά) μέτρια φόρμα του, την πρωτοφανή για αυτόν κατάσταση του τόσο μεγάλου αουτσάιντερ αλλά και την αμφισβήτηση από τον φίλαθλο κόσμο πως είναι χαμένος από χέρι. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού όμως και το τεχνικό team έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη….έδωσαν την απάντησή τους εντός του παρκέ.

Ήταν καλύτεροι και στα τέσσερα παιχνίδια που έγιναν. Ειδικά στα δύο πρώτα είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από τους αντιπάλους τους και προκλητικά σφυρίγματα. Έμειναν προσηλωμένοι στο άρτια δομημένο αγωνιστικό τους πλάνο, δεν έχασαν σε κανένα σημείο την συγκέντρωσή τους και δικαιώθηκαν.

Αξίζουν συγχαρητήρια στον τεράστιο Διαμαντίδη ο οποίος άντεξε όχι μόνο το βάρος της ηγεσίας της ομάδας σε τόσο δύσκολες στιγμές, την τεράστια καταπόνηση των κατά μέσο όρο 30 λεπτών συμμετοχής σε παιχνίδια πολύ σκληρά αλλά κατά κύριο λόγο την ψυχολογική πίεση του να αποδείξει ότι ο προπονητής του δεν έκανε λάθος όταν τοποθέτησε αυτόν ως μισθολογικό ταβάνι της ομάδας και χρίζοντάς τον αρχηγό της ομάδας αφήνοντας το Σπανούλη να επιλέξει αν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτό το status και τελικά χάνοντάς τον.

Μεγάλο μπράβο στον Μπατίστ που πάλεψε και κέρδισε κατά κράτος την πολυδιαφημισμένη front line των μπλαουγκράνα με τον wannabe NBAer Βάσκεθ.

Εξαιρετική αγωνιστική προσήλωση από Φώτση, Τσαρτσαρή, Νικολας και Περπέρογλου οι οποίοι δήλωσαν παρόν στην πιο σημαντική στιγμή της περιόδου.

Άφησα τελευταίους τους Βουγιούκα και Καλάθη( για τους Μάριτς, Τέπιτς και Καϊμακόγλου δεν θα κάνω κάποιο σχόλιο λόγο της μικρής αγωνιστικής συμμετοχής τους). Ο μεν πρώτος πρόσθεσε ποιοτικά λεπτά συμμετοχής καλύπτοντας το κενό που δημιούργησε ο τραυματισμός του Μάριτς και δίνοντας αγωνιστικές ανάσες τόσο στον Μπατίστ όσο και σε όλη την ομάδα αφού πάλευε, έβαζε πλάτη στην επίθεση, ακουμπούσε η μπάλα σε αυτόν και μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να δουλέψει έστω και περιορισμένα το inside game που είναι τόσο σημαντικό προκειμένου να κλείσει η άμυνα και να ελευθερωθούν οι περιφερειακοί και να χαλάσει η αμυντική διάταξή .

Για τον Καλάθη ότι και να πω θα είναι λίγο… Όχι δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική, αλλά επιτέλους το παιδί αυτό έγινε άντρας. Εκμηδένισε το Navarro και δεν τον άφησε σε κανένα σημείο των τεσσάρων αγώνων να βρει ρυθμό. Δε νομίζω να πίστευε κανένας ότι θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει τόσο καλά( βέβαια η άμυνα ήταν ομαδική αλλά ανήκει και στον ίδιο μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας). Το σημαντικότερο επίτευγμά του ήταν κατ’ εμέ το γεγονός ότι επέδειξε τρομερή σιγουριά και ψυχραιμία στο κατέβασμα της μπάλας, χάρισε στον 3D ξεκούραση απεμπλέκοντάς τον από το κατέβασμα της μπάλας που είναι κουραστικό και εκμεταλλεύτηκε την αλαζονεία των Ισπανών οι οποίοι τον υποτίμησαν προσφέροντας πολύτιμους πόντους.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την προσφορά των παικτών νομίζω ότι θα πρέπει να τονίσω ότι ο βασικός λόγος της ιστορικής αυτής πρόκρισης έχει όνομα και επώνυμο…: ZELIMIR OBRADOVIC.

Ο κος αντιπαθητικός για πολλούς. Ξέρει όμως πολλά κιλά μπάσκετ. Μπορεί να είναι τα mind games που είπε ο Στράτος… μπορεί να είναι τυχερός όπως λένε κάποιοι. Το βασικότερο όλων είναι ότι ξέρει το άθλημα όσο λίγοι…

Συσπείρωσε τους παίχτες του με βάση τις εμφανείς αδυναμίες τους και τους έδωσε τα κίνητρα να υπερβάλλουν εαυτούς και να τις υπερκαλύψουν. Διάβασε (με τη βοήθεια του Ιτούδη) τον αντίπαλο τόσο καλά που τον βραχυκύκλωσε, απελευθέρωσε( ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) επιθετικά το Διαμαντίδη και τον ολοκλήρωσε σαν παίχτη ,μετατρέποντάς τον σε ένα σκόρερ ολκής, ειδικά στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς( δείτε το γ δεκάλεπτο του 1-1 και θα συμφωνήσετε μαζί μου). Έστησε αμυντικά την ομάδα του με τέτοιο τρόπο που ακόμα και όταν έχανε ο παίχτης το μαρκάρισμά του πάντα υπήρχε κάποιος να καλύψει ενώ είχε δουλέψει εξαιρετικά τις ζώνες προσαρμογής και τις συνδυαστικές άμυνες μην αφήνοντας κανένα περιθώριο στον (όπως αποδείχθηκε πολύ λίγο ) Pasqual. Περισσότερο από όλα όμως απέδειξε ότι είναι μεγάλος προπονητής – coach στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς το οποίο του στράβωσε με το καλημέρα. Έχασε το μοναδικό αξιόπιστο σουτέρ του και δεν χρησιμοποίησε τον ηγέτη του για ένα ημίχρονο σχεδόν. Όμως βρήκε τις λύσεις και μάλιστα με πολύ μικρό χρονικό περιθώριο και σε πολύ δύσκολές συνθήκες αγώνα. Για να το καταφέρεις αυτό πρέπει να ισχύουν δύο βασικές παράμετροι

1^ον πρέπει να πιστεύεις στους παίχτες σου και

2^ον θα πρέπει και αυτοί να παίζουν για σένα γιατί το έχεις κερδίσει …

Το δεύτερο όσοι έχουν παίξει μπάσκετ το έχουν νιώσει στο πετσί τους… και δεν θα το αναλύσω παραπάνω.

Το πρώτο το απέδειξε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που είχε. Δεν ήρε σε κανένα σημείο την εμπιστοσύνη του σε αυτούς και δικαιώθηκε!!! Πίστεψε στον Καλάθη και το Βουγιούκα αλλά και στους Τέπιτς, Καϊμακόγλου και δεν έχασε.

Κλείνοντας και ευχαριστώντας για το χρόνο σας θα ήθελα να τονίσω ότι ο Παναθηναϊκός τώρα θα πρέπει να αξιοποιήσει το αγωνιστικό ξύπνημα του Καλάθη και να το σταθεροποιήσει ενώ σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρήσει τη Σιένα εύκολο αντίπαλο.

Υ.Γ 1: Η φετινή Euroleague αποδεικνύει ότι είναι οι ομάδες αυτές που υπερισχύουν και όχι τα ταλαντούχα και ελπιδοφόρα σύνολα( ΠΑΟ, Σιένα σε αντίθεση με ΟΣΦΠ, Μπαρτσελόνα).

Υ.Γ 2 : Ο προπονητής στο μπάσκετ ΠΡΕΠΕΙ να παρεμβαίνει γιατί αυτή είναι η δουλειά του, το coachάρισμα. Πάνω από όλα το μπάσκετ είναι παιχνίδι και σε αυτό ανεβάζεις σφυγμούς εκεί χρειάζεται η παρέμβαση και προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο που έχει χαραχθεί. Ο Pasqual είχε 3 παιχνίδια να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει τις τακτικές του Ζοτς και απέτυχε. Έχασε κατά κράτος από μια ομάδα που τουλάχιστον αριθμητικά μειονεκτούσε. Δεν υπήρχε πουθενά η βοήθειά του μέσα στο γήπεδο. Άφησε την ομάδα του έρμαιο των διαθέσεων του ΠΑΟ.

Αντίστοιχα θα έλεγα ότι ισχύει και στον Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…

Συμπέρασμα… στο γήπεδο παίζουν πέντε εναντίον πέντε… Αυτό που μετράει είναι και ο τρόπος με τν οποίο διαχειρίζεσαι τους πέντε που έχεις μέσα κάθε φορά… και ο Ομπράντοβιτς απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος μαέστρος…