Χρυσή μετριότητα ή σωστή επιλογή..

Στο άκουσμα της είδησης της πρόσληψης του Η. Ζούρου ως προπονητή της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ, έχω την αίσθηση ότι υπήρξαν αρκετές "μουδιασμένες" αντιδράσεις από το σύνολο του ελληνικού μπασκετικού κόσμου, ούτε δηλάδη έκδηλες επιδοκιμασίας και αισιοδοξίας ούτε όμως και κριτικές ή/και αποδοκιμαστικές.

Νομίζω ότι ακόμα και αυτή η πρόσληψη δείχνει το μεταίχμιο της αλλαγής που βιώνει η Εθνική μας ομάδα σε όλα τα επίπεδα, αγωνιστικά με την αποχώρηση -μέχρι νεωτέρας των Παπ και Διαμαντίδη- και προπονητικά με την έλευση ενός νέου Έλληνα προπονητή. Ευχόμενος από καρδιάς κάθε επιτυχία στον Η. Ζούρο, θα προσπαθήσω λίγο να σκιαγραφήσω το προφίλ του και πόσο κατά την γνώμη μου αυτό ταιριάζει στην "επίσημη αγαπημένη".

Δεν τίθεται αμφιβολία ότι πρόκειται για έναν προπονητή που, παρά το σχετικό νεαρό της ηλικίας του, βρίσκεται πολλά χρόνια στους πάγκους, ξεκινώντας από τις μικρές και άσημες θέσεις της ιεραρχίας (β' βοηθός προπονητή-τεχνική ανάλυση του αντιπάλου) και φτάνοντας ως πρώτος προπονητής σε ομάδα του εξωτερικού και τώρα της Εθνικής μας. Έχοντας περάσει από όλες τις θέσεις του πάγκου, έχει νομίζω αρκετές μπασκετικές παραστάσεις στο πετσί του και σε επίπεδο συλλογικό αλλά και σε εθνικό, καθώς αποτέλεσε νομίζω για μερικά χρόνια βοηθός του Πετρόπουλου, όταν ο τελευταίος ήταν προπονητής της Εθνικής. Νομίζω επίσης ότι είναι ένας προπονητής "διαβασμένος" γύρω από το μπάσκετ, και το ευρωπαικό αλλά και το αμερικάνικο, που πολυ συχνά τα καλοκαίρια πήγαινε σε σεμινάρια επιμόρφωσης στην Αμερική, άνθρωπος με μεράκι σε αυτό που κάνει, που του αρέσει και ασχολείται ενεργά και με ενάργεια. Εξάλλου, το γεγονός ότι ασχολήθηκε από τα πολύ νεανικά του χρόνια με την προπονητική καταδεικνύει το πάθος του για την προπονητική καθώς και επιθυμία του να κάνει καριέρα στο ανώτερο υψηλό επίπεδο.

Αυτό που εκτιμώ στον συγκεκριμένο προπονητή, από όσο τον έχω παρακολουθήσει, είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο σχετικά χαμηλών τόνων, ήρεμο με συγκεκριμένες ιδέες για τον τρόπο που θέλει να παίζει μπάσκετ η ομάδα που κοουτσάρει. Θυμάμαι την διετή πορεία του στον Πανελλήνιο, όταν η ομάδα της Κυψέλης έκανε αξιοπρόσεκτη πορεία και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό φτάντοντας μάλιστα μέχρι το Final-Four του Eurocup εκείνη τη χρονιά. Προπονητής που συμμετέχει ενεργά νομίζω στο παιχνίδι της ομάδος του καθόλη τη διάρκειά του (μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον Καζλάουσκας πχ??), πιστεύει στην καλή και fysical άμυνα και επιθυμεί διακριτούς ρόλους στην επίθεση με κατανεμημένες αρμοδιότητες. Νομίζω ότι είναι ένθερμος θιασιώτης της μέχρι εξαντλήσεως τεχνικής ανάλυσης και παρακολούθησης του εκάστοτε αντιπάλου στο αγαπημένο του lap-top και δεν θυμάμαι ποτέ να έχουν δημιουργηθεί θέματα σχέσεων ή κρούσματα απειθαρχίας στις ομάδες που έχει δουλέψει. Φυσικά δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε και το γεγονός ότι μια ξένη ομάδα, επιπέδου Euroleague τον επέλεξε να αναλάβει τα ηνία της καθώς και το γεγονός ότι την ανέλαβε φανερώνει έναν άνθρωπο που πιστεύει στις δυνάμεις του και αρέσκεται στις προκλήσεις. Νομίζω ότι αυτό πρωτο-φάνκε όταν δέχτηκε στα σπάργανα της προπονητικής του καριέρας να αντικαταστήσει τον Ιωαννίδη στον ΟΣΦΠ και κατάφερε να φτάσει στα όρια του τον Παναθηναικό μέχρι να χάσει το πρωτάθλημα στον 5ο τελικό στην έδρα των πρασίνων και ίσως και με μερικά σφυρίγματα αντίθετα.

Πολύ σημαντικός παράγοντας είναι και το γεγονός ότι πρόκεται για έναν νέο άνθρωπο, άφθαρτο σχετικά στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ κυρίως από την παντού υποβόσκουσα κόντρα των αιωνίων, Έλληνα που έχει παρελθόν στην Εθνική ομάδα ως συνεργάτης και άρα ξέρει πρόσωπα, πράγματα και κυρίως πώς να φερθεί και να σταθεί απέναντι στους παίχτες αλλά φυσικά και τις απαιτήσεις που όλοι μας έχουμε για αυτή την ομάδα. Εργατικός αλλά και φιλόδοξος είμαι βέβαιος ότι θα δοθεί με όλες του τις δυνάμεις προκειμένου να πετύχει στο νέο αυτό project που ανέλαβε θέλοντας να αφήσει την προσωπική του σφραγίδα στην Εθνική ομάδα, η οποία τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την Γιαννάκη εποχή, μοιάζει λίγο "αποπροσανατολισμένη".

Φτάνουν όμως όλα τα προαναφερθέντα? Εσάς, σας καλύπτουν ως βασικά, τυπικά κα απαραίτητα προσόντα για τον πρώτο προπονητή της εθνικής μας ομάδας? Υπάρχουν ενστάσεις επ' αυτού? Γιατί αν θυμάμαι καλά σε ένα γκάλοπ που κάναμε πριν από λίγο καιρό, η επιλογή του Ζούρου δεν ήταν ανάμεσα στις πιο προβεβλημένες από τους ψηφίσαντες. Να λέει κάτι άραγε αυτό?

Οι δικές μου επιφυλάξεις έγκεινται στο ότι ο συγκεκριμένος προπονητής ΔΕΝ έχει παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο, εκεί όπου κρίνονται οι τίτλοι, εκεί όπου η λεπτομέρεια στην επιλογή μιας άμυνας ή μιας επίθεσης μπορεί να αλλάξει τον ρου ενός αγώνα μπάσκετ και κατά συνέπεια μιας πρόκρισης ή ενός μεταλλίου. Ο προπονητής μας είναι άγουρος σε επίπεδο πρωταθλητισμού, δεν έχει κληθεί να σηκώσει το προπονητικό βάρος μιας ομάδος που έχει ως στόχο να κατακτήσει τίτλους, όπου η πίεση και οι απαιτήσεις είναι πολύ διαφορετικές. Και η Εθνική μας όμαδα είναι ομάδα που στοχεύει στην κατάκτηση τίτλων και σε ευρωπαικό και σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτό σημαίνει επιπρόσθετη πίεση και άγχος. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο να διοικείς προπονητικά μια ομάδα που έχει ως στόχο την 3η θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα και την όσο το δυνατόν καλύτερη πορεία στην Ευρώπη από το να είσαι στο τιμόνι της Εθνικής ομάδας που τα τελευταία 5-6 χρόνια πρωταγωνιστεί στο διεθνές στερέωμα.

Ακόμα και σε επίπεδο προπονητικής, ο Ζούρος θα πρέπει να αντιμετωπίσει και να βρει τρόπους να κερδίσει εξαιρετικα ή/και έμπειρα προπονητικά μυαλά όπως ο Πιανιτζάνι, ο Ίβκοβιτς, ο Τάνιεβιτς, ο Μπλατ, ο Ρέπεσα κτλ, πολλοί από τους οποίους έχουν μεγάλη εμπειρία στο χώρο, έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις πάμπολλες φορές και γνωρίζουν τα δύσβατα κατατόπια των μεγάλων διοργανώσεων, πράγμα το οποίο δεν έχει κληθεί ξανά να κάνει στην καριέρα του παρά μόνο σποραδικά. Επιπλέον, είναι πολυ διαφορετική η αντιμετώπιση αθλητών του συλλόγου που είσαι προπονητής και εντελώς άλλο πράγμα η διαχείριση και αντιμετώπιση των κατά τεκμήριο καλύτερων αθλητών της χώρας. Ο Ζούρος θα πρέπει να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους παίχτες της Εθνικής ομάδος, να τους εμπνεύσει, να τους πείσει ότι πρέπει να τον εμπιστευθούν καθώς ξέρει τον τρόπο και φυσικά να κερδίσει τον σεβασμό τους. Και ας κρατήσουμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας ότι αναφερόμαστε σε αθλητές (συμπεριλαμβανομένων των απόντων Παπ-3D) που έχουν παίξει, συμμετάσχει ΚΑΙ κατακτήσει πολύ περισσότερα τρόπαια, ομαδικά και συλλογικά, από τον προπονητή που πρέπει να εμπιστευτούν και να τους καθοδηγήσει. Δε νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο όσο μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται. Τέλος, όπως κάθε ηγετική θέση, έτσι και αυτή του "εθνικού προπονητή" απαιτεί προσωπικότητα τόσο στιβαρή όσο και δυναμική, προκειμένου να μπορέσει να αντέξει να σηκώσει τις υψηλές απαιτήσεις, να σηκώσει άμεσα κεφάλι από τις όποιες αποτυχίες και να πιστεύει και να ακολουθήσει με συνέπεια τις όποιες επιλογές κληθεί να κάνει. Χαρακτηριστικό -ΙΣΩΣ- παράδειγμα που απέτυχε ο απερχόμενος προπονητής, στοίχημα μεγάλο ο επόμενος....

Για να μην κρύβομαι, η δική μου επιλογή ήταν ο Ιτούδης, γιατί είναι νέος σε ηλικία, γνωρίζεται καλά με την βάση των παιχτών της Εθνικής, είναι χρόνια δίπλα στον κορυφαίο με ρόλο ενεργό και όχι κρατώντας το μπλοκάκι, είναι φιλόδοξος και εργατικός, έχει κατακτήσει τρόπαια και έχει παίξει τελικούς και αν τα βρει σκούρα, ένα τηλ στο Ζοτς μπορεί να το κάνει. Εναλλακτικά ο Σούλης Μαρκόπουλος λόγω εμπειρίας στο χώρο και γιατί πάντα παίρνει το καλύτερο που μπορεί από το ρόστερ του.

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ...