Power and Grace

Αν υπήρχε ένα εργοστάσιο παραγωγής παιχτών του μπάσκετ, που φανταστείτε ότι θα λειτουργούσε υπό τις οδηγίες ενός υπέρ-εξελιγμένου κομπιούτερ, στον οποίο θα είχαν αποθηκευθεί αμέτρητες πληροφορίες σχετικά με τα όρια και τις δυνατότητες ενός αθλητή του μπάσκετ, νομίζω ότι το καλύτερό του δημιούργημα ιδίως σε επίπεδο σωματικής τελειότητας θα ήταν ο πρωταγωνιστής της ανάρτησής μου. Αν θυμάμαι καλά, είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό του ΤΡΙΠΟΝΤΟΥ ότι -ιδίως τις μέρες της απόλυτης δόξας του- μια ιατρική σχολή ενός πανεπιστημίου του είχε ζητήσει να συμμετάσχει στα σεμινάρια προς τους φοιτητές σχετικά με την ανθρώπινη ανατομία και ειδικά την αρμονία του ανθρώπινου σώματος ως το απόλυτο παράδειγμα!!! Πέραν όμως των φυσικών του χαρακτηριστικών, ο "Ινδιάνος", δεν έμεινε μόνο σε αυτά, αλλά αντιθέτως τα εμλούτισε όχι μόνο με το ταλέντο του αλλά και τη σκληρή δουλειά εντός γηπέδου που τον βοήθησε να αναδειχθεί σε έναν από τους πιο ολοκληρωμένους παίχτες όλων των εποχών.




 Τόσα χρόνια που παρακολουθώ μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα, από το πιο ερασιτεχνικό έως τους τελικούς του NBA, πραγματικά δε θυμάμαι άλλον παίχτη να "γεμίζει" το γήπεδο σε βαθμό τόσο πληθωρικό σε άμυνα και επίθεση. Παρόλο που έχω μιλήσει για τον Λεμπρόν, έχω υποκλιθεί μπροστά στον παμμέγιστο Λάρυ, αναγνωρίζω και σέβομαι όλους τους "μπασκετικούς νεοσσούς" που εμφανίζονται κατά κόρον κάθε χρόνο εξελίσσοντας ακόμα περισσότερο το αγαπημένο μας παιχνίδι, δε μπορώ να μην βγάλω το καπέλο στον Σκότι Πίπεν και στον τρόπο που έπαιζε μπάσκετ. Θέλοντας να υπερβάλλω, θα έλεγα ότι ίσως ο πιο ευνοημένος της μπασκετικής ύπαρξης του Σκότι και του πολύ-διάστατου παιχνιδιού ήταν ο -κατ' εμέ- μεγαλύτερος παίχτης όλων των έποχών και συμπαίχτης του, ο MJ. Η καταλυτική παρουσία του Σκότι και η ασφάλεια που ενέπνεε το παιχνίδι του σε όλες τις στατιστικές -και μη- κατηγορίες ίσως να ήταν η ελευθερία που χρειαζόταν να νιώσει ο Μιχάλης, το λεγόμενο "safety net" για να μπορέσει αυτός μετά να κυριαρχήσει τόσο απόλυτα και σε επίπεδο προσωπικό. Γράφω τη λέξη "κυριαρχήσει" και μου προκύπτει ένα σχήμα οξύμωρο ως προς τον Ινδιάνο που ίσως πολλοί για χρόνια αγνοούσαν. Το παιχνίδι του 33 των Μπουλς ήταν επίσης κυριαρχικό, δυναμικό και απόλυτο και στις δύο άκρες του τερέν, αλλά η έκφρασή του δεν ήταν σημαιοστολισμένη με γιρλάντες, ο ήχος του αποτελέσματος που παρήγαγε δεν ήταν εκκωφαντικός, η "μπέρτα" που φορούσε δεν ήταν -τουλάχιστον πάντα- αυτή του σούπερ-ήρωα αλλά του εργάτη. Θέλω να πω ότι ο Πίπεν ήταν το ίδιο σημαντικός για την αυτοκρατορία των Ταύρων όσο ο πανδιάσημος συμπαίχτης του, τύγχανε σχεδόν της ίδιας αναγνώρισης, παρόλο που ήταν επιφορτισμένος να κάνει πράγματα που σε άλλες ομάδες πραγματοποιούντο από 2 ή και 3 ρολίστες μαζί. Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν ήταν αυτό, αλλά η αίσθηση ότι ο τύπος ήταν φτιαγμένος -προγραμματισμένος αν θέλετε- να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο κάθε βράδυ με χαρακτηριστική άνεση. Φέρνω στο μυαλό μου πάμπολλα στιγμιότυπα από διάφορους αγώνες που τον είχα παρακολουθήσει και ο επιθετικός προσδιορισμός που μου προκύπτει αβίαστα είναι "καθαρόαιμο".

 Ίσως να οφείλεται και στο Ινδιάνικο -Τσερόκι αν θυμάμαι καλά- αίμα που κυλούσε στις φλέβες του. Παίχτης που ξεπερνούσε τα 2 μέτρα, με ένα άνοιγμα παντοδύναμων χεριών που ταίριαζε σε σέντερ -χαρακτηριστικά θυμάμαι να σουτάρει από μακριά με ελάχιστη κίνηση του καρπού!!!!!-, με ένα ζευγάρι πόδια που λες και άνηκαν σε άλογο ράτσας που έπαιρνε μέρος σε κούρσες, κορμί σμιλευμένο στην εντέλεια, έκρηξη κοντού περιφερειακού, ταχύτητα αφύσικη για το μέγεθός του, σωματική ρώμη στο πάνω μέρος του κορμιού του που άρμοζε σε power-forward και όλα αυτά εκδηλωμένα και εκτυλιγμένα επί του παρκέ με μια αρμονία κινήσεων, με μια πρωτοφανή χάρη, σχεδόν αφύσικη!!!! Όσο και αν στίβω το μυαλό μου δε μπορώ να βρω άλλον παίχτη στον οποίο να μπορούσε να αποδοθεί ο ρόλος της "συγκολλητικής κόλλας" σε μεγαλύτερο βαθμό από τον Πίπεν. Ώρες ώρες ένιωθες ότι το γήπεδο, η μπάλα, οι συμπαίχτες του, οι αντίπαλοι, το παιχνίδι ήταν κάτι πολύ απλό και φυσικό για αυτόν, σχεδόν μικρό που μπορούσε να το φέρει εις πέρας χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες!!!!! Τι να πρωτοπεί κανείς για το ρεπερτόριό του? Μπορούσε να "ποστάρει" οποιονδήποτε αντίπαλο χρησιμοποιώντας το μέγεθος του, σουτάροντας πάνω από το κεφάλι του ή τελειώνοντας με ένα άρτιο τεχνικό hook από τα 3-4 μέτρα. Εξαιρετικός slasher, έπαιρνε φόρα είτε από την κορυφή είτε από πλάγια και είτε τελείωνε τη φάση με βροντερά καρφώματα είτε άφηνε τη μπάλα με τα ακροδάχτυλα να αναπαυθεί στο καλάθι, δείγμα απαράμιλλης τεχνικής. Αγαπημένη του συνήθει να κατεβάζει τη μπάλα και ξαφνικά να στέκεται έξω από την άρκτο των 7,25 και να σουτάρει για τρεις, ενώ ήταν απόλαυση να τον βλέπει κανείς είτε να ανοίγει τον αιφνιδιασμό είτε να τον τελειώνει. Για έναν άνθρωπο αυτού του μεγέθους είχε τρομερό έλεγχο του σώματός του αλλά και "χωροταξική" αίσθηση του καλαθιού και των υπολοίπων 9 παιχτών που βρίσκονταν στο γήπεδο. Μπορούσε στην ίδια φάση να κάνει "reverse" ντρίπλα στον αντίπαλό του -ή και ραχιαία ντρίπλα ακόμα- και στη συνέχεια να καρφώσει με δύναμη μπορστά στον αντίπαλο σέντερ ή να προσποιηθεί για να αποφύγει την άμυνα και να σκοράρει. Ο δε βηματισμός του -έχοντας και τη μπάλα στα χέρια του- παρέπεμπε σε άλτη του μήκους καθώς τέντωνε το κορμί του για να φτάσει στο καλάθι πατώντας πολλές φορές λίγο μετά τη γραμμή της φιλανθρωπίας.

 Το πιο χαρακτηριστικό όμως του παιχνιδιού του είναι κάτι άλλο. Η -ζητώντας συγνώμη για τον αδόκιμο όρο- "αθεσία" του στην πεντάδα. Ο Σκότι ήταν και άσσος και 2άρι και 3άρι και 4άρι και ενίοτε έπαιζε σαν ή μάρκαρε τον αντίπαλο σέντερ. Λες και το παιχνίδι του "διαχέετο" και στις δύο άκρες του τερέν, σε άμυνα και επίθεση και αυτός -σαν άλλος χαμαλέοντας- προσαρμοζόταν στις ανάγκες που είχε κάθε φορά η ομάδα του. Πλείστα όσα παραδείγματα. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του έβγαλε το λάδι στον Μάτζικ κάθε φορά που έπρεπε ο τελευταίος να κατεβάσει τη μπάλα και να οργανώσει την επίθεση των Λέικερς. Αντιμετώπιζαν οι Μπούλς τους ανερχόμενους τότε Μάτζικ και έπρεπε να παίξει άμυνα στον Πένυ Χάρνταγουέι. Την επόμενη χρονιά έβρισκαν στους τελικούς τους Σανς και αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει τον Σερ Τσαρλς -στην καλύτερη ίσως σαιζόν της καριέρας του- στο χαμηλό post και τον κλειδώνει (υπάρχει και το σχετικό παιχνίδι στο διαδίκτυο "shuting down Barkley"). Την αμέσως επόμενη χρονιά με αντίπαλο τους Πέισερς ο Φιλ Τζάκσον του αναθέτει να κυνηγάει τον αντίπαλο άσσο, Μαρκ Τζάκσον, καθώς ήθελε να αποκλείσει το οπτικό πεδίο του Τζάκσον και κυρίως "τάισμα" του Μίλλερ μετά από τα σκριν. Στην επίθεση "πόσταρε" κάθε κοντύτερο αντίπαλο ή σούταρε πάνω από το κεφάλι του ή μοίραζε πάσες στους ελεύθερους συμπαίχτες του όταν ερχόταν η βοήθεια ή έκανε block outs ή κάλυπτε σε χρόνο dt τις αποστάσεις από τη μια άκρη της ρακέτας στην άλλη για να δώσει βοήθεια ή έκλεβε μπάλες ή μπλόκαρε σουτ ή άνοιγε τον αιφνιδιασμό. Αναλάμβανε να κατεβάζει τη μπάλα, πήδαγε πρώτος στα αμυντικά ριμπάουντ -άντε δεύτερος μετά τον Ρόντμαν- ήταν πρώτος στις ασσίστ στην ομάδα του, έπαιζε άμυνα πάντα στον αντίπαλο καλύτερο επιθετικό ,ενώ επί κάμποσα χρόνια ήταν πρώτος σε μια πολύ ιδιαίτερη κατηγορία, αυτή του παίχτη που κέρδιζε τα περισσότερα επιθετικά φάουλ. Πόσες φορές αντίπαλοι επιθετικοί είτε σε σετ επίθεση είτε σε transition παιχνίδι προσπαθούσαν να τελειώσουν φάσεις και έβρισκαν μπροστά τους τον Ινδιάνο που δε λογάριαζε να θυσιάσει το σώμα του για να κερδίσει το φάουλ. Δε θυμάμαι ποιος προπονητής είχε κάποτε πει ότι "όταν ο Πίπεν ανοίγει τα χέρια του για να παίξει άμυνα ή να καλύψει γωνίες πάσας, οι Μπουλς αμύνονται με 6 παίχτες"!!! Και όλα αυτά τα έκανε ΚΑΙ με φυσική απλότητα και ευκολία αλλά ΚΑΙ όντας επιφορτισμένος με το να είναι το δεύτερο βιολί στην επίθεση των Μπουλς κάθε βράδυ. Νομίζω ότι δε χρειάζεται καν να μιλήσω για τις φυσικές του αντοχές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ας προσπαθήσει κάποιος μόνο να αναλογιστεί την ταχύτητα με την οποία εναλλασσονται οι φάσεις και την ένταση με την οποία εξελίσσονται για να πάρει μια ιδέα. Έχει καρφώσει στα μούτρα του Γιούιν, του Αλόνζο, του Κεμπ, του Μπάρκλεϋ, του Ρόμπινσον με τρομερή δύναμη βάζοντας σχεδόν όλο του το χέρι μέσα στο καλάθι τις περισσότερες φορές.

Υπάρχουν παιχνίδια στα οποία ο τύπος έχει κάτι σαν 20 πόντους, 7-8 ριμπάουντ, 5-6 ασσίστ, 2-3 κλεψίματα και 1-2 κοψίματα και αυτό είναι μια συνηθισμένη για αυτόν μέρα στη δουλειά!!! Αν δεν κάνω λάθος, τη χρονιά που λείπει ο MJ, ο Σκότι είναι πρώτος σε όλες -μα σε όλες- τις στατιστικές κατηγορίες της ομάδος του, ακόμα και στα λεπτά συμμετοχής!!! Μου λέτε, πώς γίνεται ένας μη περιφερειακός και μη ψηλός να είναι ταυτόχρονα πρώτος σε σκορ, ριμπάουντ, ασσίστ, κλεψίματα και κοψίματα? Και φυσικά η απάντηση δεν έχει να κάνει μόνο με τα φυσικά προσόντα που τον προίκισε η φύση, αλλά με ακόμα δύο πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά: Το πρώτο έχει να κάνει με τη δουλειά, την ατομική προπόνηση, στην οποία, όπως και ο ίδιος είχε δηλώσει, ώφειλε πολλά από τα πεπραγμένα του εντός γηπέδου. Ο Πίπεν όταν εμφανίστηκε στο NBA, ήταν ένα πολλά υποσχόμενο πακέτο αθλητή, αλλά και εντελώς άγουρος και ανώριμος. Δούλεψε πολύ το σώμα του, δούλεψε τις αντιδράσεις του, δούλεψε τις κινήσεις του, δούλεψε πολύ και μόνος του αλλά και μαζί με τον Μιχάλη και το γυμναστή του, τον διάσημο Τιμ Γκρόβερ. Σε συνέντευξη του που αναδημοσιευόταν στον ΤΡΙΠΟΝΤΟ γινόταν αναφορά ενδελεχής σε ένα πρόγραμμα εκγύμνασης που ακολουθούσε τα καλοκαίρια με σκοπό κάθε χρόνο να εμφανιζόταν και καλύτερος, όπως και γινόταν, με ασκήσεις όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και κινησιο-θεραπευτικές ή και δράσης-αντίδρασης ή ακόμα ακόμα και χορευτικές. Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει με την κατανόηση του παιχνιδιού ή καλύτερα την αντίληψη. Σε αυτό από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του φαινόταν να χωλαίνει, να μην έχει την απαιτούμενη συγκέντρωση και να μη "διαβάζει" τις φάσεις όπως απαιτούσε κάθε φορά η περίσταση.

Αν το συνδυάζατε και μια "λιγοψυχία" που του καταλόγιζαν κυρίως όταν αντιμετώπιζε τα κακά παιδιά των Πίστονς, οι δημοσιογράφοι είχαν να λένε. Και όμως και στο κομμάτι αυτό, το "διανοητικό" ο Σκότι δυναμωσε και αυτό φάνηκε και μέσα στο γήπεδο. Δεν τον επηρέαζαν οι αντιδράσεις των αντιπάλων, έγινε πολύ πιο επιθετικός στο παιχνίδι του, αλλά κυρίως μπορούσε να "διαβάζει" τις ανάγκες του αγώνα καλύτερα από κάθε φορά και σε αυτό -κατά παραδοχή του ίδιου- βοήθησαν πολύ οι κατά καιρούς συνομιλίες του τόσο του Φιλ Τζάκσον όσο και με τον Γουίντερ. Η πολυ-πλοκότητα ιδίως της "triangle offence" βασιζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην απόλυτη κατανόησή της από τον Σκότι, καθώς αυτός ήταν που συχνά έπρεπε να πασάρει σωστά, να σκρινάρει σωστά, να κόψει κάθετα στη ρακέτα ή ακόμα και να εκτελέσει. Αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα δείτε πάμπολλες φάσεις με τον Πίπεν να τελειώνει τη φάση και τον ίδιο να καταλήγει στο παρκέ τις περισσότερες φορές λόγω σκληρού φάουλ ή καθυστερημένης αντίδρασης του αμυντικού. Θα τον δείτε επίσης να μάχεται με ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους για να πάρει ένα ριμπάουντ. Χαρακτηριστικά το προαναφερθέντα στιγμιότυπα με τα κερδισμένα επιθετικά φάουλ. Ο τύπος παρόλο που ήταν All-Star μοχθούσε για κάθε φάση, θυσίαζε το κορμί του στο έπακρο, αποτελούσε την επιτομή του ηγέτη-πολεμιστή, που ήταν ο πρώτος που έπεφτε στη μάχη για να κερδίσει η ομάδα του. Η επίδραση στο παιχνίδι της ομάδος του -θετική- και της αντιπάλου -αρνητική- ήταν τρομακτική, καθώς η παρουσία του και ο τρόπος παιχνιδιού του άλλαζαν τα δεδομένα που υπήρχαν μέχρι τότε και τη συγκεκριμενοποίηση των θέσεων. Πώς μαρκάρεις έναν παίχτη που σουτάρει από μέση και μακρινή απόσταση, παίζει με πλάτη, τρέχει τον αιφνιδιασμό, κατεβάζει τη μπάλα, δημιουργεί για τους συμπαίχτες του, ενώ παράλληλα μπορεί να καλύψει κάθε miss-match στη δική σου επίθεση? Και δε νομίζω ότι το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε 10 (!!!!) φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα και άλλες πόσες στην καλύτερη όλου του NBA προσθέτει κάτι άλλο πέραν του εμφανούς.

 Αντί επιλόγου, δύο γνώμες. Η μία εδώ και καιρό εκφρασθείσα από τον ίδιο τον Σερ Τσαρλς όταν ρωτήθηκε αν η δική του πρώτη Dream Team θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από τους καλύτερους της επόμενης γενιάς (Κόμπι-Λεμπρόν-Ουέηντ-Ντουράντ) και να ηττηθεί. Αφού χαμογέλασε σαρδόνια και απάντησε αρνητικά καθώς η νέα γενιά δεν είχε παίχτη να αντιμετωπίσει αυτόν (!!!!!), ανέφερε ότι κανείς από τους σταρ των τελευταίων ετών δε θα μπορούσε να παίξει στην επίθεση όπως συνήθως με αντίπαλο τον Σκότι Πίπεν και αυτό θα έδινε μεγάλο πλεονέκτημα στην ομάδα του. Η άλλη από τον Σκοτ Γουίλλιαμς όταν σε μια του συνέντευξη χρόνια μετά την παντοκρατορία των Ταύρων ανέφερε "Δεν υπάρχει πιο άβολη στιγμή για έναν παίχτη σε έναν αγώνα μπάσκετ να σε μαρκάρει ο Σκότι. Επιδρά επάνω και στην πιο μικρή σου σκέψη. Δεν το είπα εγώ αυτό, μου το είπε μετά από μια προπόνηση που έπαιζαν αντίπαλοι ο Michael".