Η συμμετοχή... πληρώνεται ή όχι??

Τις περισσότερες φορές αποφεύγω να ασχοληθώ με τρέχοντα ζητήματα της καθημερινότητας κυρίως λόγω της πληθώρας σχετικών δημοσιευμάτων στον έντυπο ή και ηλεκτρονικό τύπο από κάθε λογής σχετικούς ή και άσχετους επί των εν λόγω θεμάτων (δημοσιογράφους και μη). Παρόλα αυτά, και η επικύρωση της συμμετοχής μας στο ερχόμενο Μουντομπάσκετ μέσω της απόκτησης της wild card αλλά και η συζήτηση που "γεννήθηκε" εξ αυτού, με ιντρίγκαρε αρκετά ώστε να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου σχετικά με το "ορθόν" ή όχι του πράγματος και να αναμένω τις δικές σας παρατηρήσεις




. - Ρε συ Στράτο, να πληρώσουμε για να συμμετάσχουμε στο Μουντομπάσκετ? "Ναι" απαντάνε οι υποστηρικτές της άποψης αυτής φέρνοντας ως βασικό επιχείρημα ότι αυτή είναι η τεθείσα και κείμενη διαδικασία της ΦΙΜΠΑ και άρα με τους αυτούς όρους έπρεπε να συμμετάσχουμε. Με άλλα λόγια δεν πήγε η Ελληνική Ομοσπονδία και αποφάσισε εν μια νυκτί να δώσει χρήματα για να "αγοράσει" μια θέση, αλλά ακολούθησε τη διαδικασία που εδώ και πολλά χρόνια έχουν θεσπίσει τα αρμόδια όργανα των Ευρωπαίων προυχόντων και δημογερόντων. Όλες οι χώρες που δήλωσαν συμμετοχή -ασχέτως αν την απέσυραν στην πορεία ή απορρίφθηκε η πρότασή τους- ήξεραν εξ αρχής ότι αυτοί ήταν οι όροι. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η συμμετοχή της Εθνικής μας Ομάδος στο κάθε 4ετία διοργανώμενο μπασκετικό Μουντιάλ δεν είναι γεγονός βαρυσήμαντο για την ιστορική και αξιολογική συνέχεια και συνέπεια της ομάδος μας, ένα ακόμα παράσημο στο πέτο της και άρα οφείλαμε να προσπαθούσαμε με κάθε ΝΟΜΟΤΥΠΟ τρόπο να το κατακτήσουμε?? Και όσο για τις χώρες που απεσύρθησαν, μήπως το έκαναν καθαρά και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού, αλλιώς γιατί συμμετείχαν εξ αρχής? Παρεπιπτόντως οι Ιταλοί πληρώνουν τον Πιανιτζάνι περίπου 800 χιλιάρικα το χρόνο... "Όχι". Οι προκρίσεις, τα μετάλλια, οι διακρίσεις κερδίζονται εντός του γηπέδου, με τις εμφανίσεις, τα αποτελέσματα και την καθαρά αξιοκρατική και αγωνιστική σου δυναμική και όχι με ευρώ ή πετροδόλλαρα!!! Οι "βαθμοί" και η "συμπεριφορά" που επέδειξε το Ελληνικό Μπάσκετ στον "έλεχγό" του κατά την τελευταία χρονιά δεν ήταν προβιβάσιμοι και αυτό οφείλει να είναι η αρχή μιας επανεκίνησης και αναθεώρησης μιας ολόκληρης ομάδος εκ των θεμελίων της. Ό, τι κατάφερε το Ελληνικό Μπάσκετ τα τελευταία 25 χρόνια το κατάφερε εντός των παρκέ, με τον ιδρώτα και το μεράκι των παιχτών και των προπονητών της Εθνικής μας Ομάδος, το κέρδισε με την άμυνα, με τις ανατροπές, με τη συγκίνηση που μας χάρισε, με τα στιγμιότυπα που όλοι έχουμε μέσα μας. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά και η φύση του μπάσκετ δεν έχει έναν ρομαντισμό? Τι σχέση μπορούν να έχουν οι γνωριμίες, τα "κονέ", οι παραγοντισμοί, τα χρήματα, οι διαφημίσεις, οι σπόνσορες όταν 5 τύποι αντιμετωπίζουν άλλους 5 και έχουν να μοιράσουν μια σπυριάρα μπάλα?? Δεν το αξίζαμε να το κερδίσουμε εντός παρκέ?? Θα ξαναπροσπαθήσουμε την επόμενη φορά όντας καλύτερα προετοιμασμένοι. Και αν θέλετε, πείτε μας και (ψωρό)-περήφανους.

 - Σε μια εποχή που η κοινωνία μας μαστίζεται από πρωτοφανή κρίση, 830,000 ευρώ για τη συμμετοχή μας σε ένα μπασκετικό τουρνουά δεν είναι πρόκληση? Πρόκληση μάλλον είναι τα εκατομμύρια των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των αναιτιολόγητων τραπεζικών δανείων, των υπέρογκων αμοιβών δημόσιων λειτουργών ένεκα αντίστοιχων παραχωρήσεων, των φοροδιαφυγόντων και πολλών άλλων "λουλουδιών" που φυτρώνουν κατά καιρούς στην ελληνική επικράτεια, αλλά μάλλον όχι ενός ποσού συγκεκριμένου, διαφανούς προέλευσης, πιστωμένου υπέρ συγκεκριμένου σκοπού και όχι επιβαρυντικού του κρατικού κορβανά. Δηλαδή αν δεν υπήρχε αυτή η καινοφανής και σκληρή οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι στο πετσί μας, τα χρήματα δε θα μας φαίνονταν υπερβολικά να δοθούν για την Ελληνική μας ομάδα? Από τον πακτωλό χρημάτων που διασπαθίζονταν παλιότερα ή/και ακόμα, βρήκαμε το ποσό εκείνο που θα προκαλέσει το κοινό περί δικαίου συναίσθημα? Εξάλλου, η ΕΟΚ έχει κάνει τους υπολογισμούς και τα κουμάντα της, προκειμένου να διατεθεί το εν λόγω ποσό για τις συγκεκριμένες ανάγκες. Δε βγήκε "εις άγραν" χρημάτων παρακαλώντας δεξιά και αριστερά για χορηγίες ή περισσότερα χρήματα από το δημόσιο ταμείο. Διαβάστε τις τελευταίες δημοσιεύσεις της "Κουρούνας" και θα διαπιστώσετε από πού προέρχονται τα χρήματα. Σύμφωνα με αυτές, ένα ποσό από τα λεφτά προέρχονται από τη χορηγία της Τραπέζης και τα λοιπά θα κοπούν από τον ετήσιο προϋπολογισμό της ΕΟΚ. Με άλλα λόγια, πέραν των χρημάτων της Τραπέζης, τα λοιπά χρήματα θα τα στερηθούν όλα τα σωματεία, ερασιτεχνικά και μη, οι οργανώσεις, οι ομάδες, ακόμα και η ένωση διαιτητών που βρίσκονται υπό της σκέπης της ΕΟΚ. Σε ένα ποσό επιχορήγησης που ήταν ήδη πετσοκομμένο και θα διατίθετο εν πολλοίς να καλύψει βασικές λειτουργικές ανάγκες της ευρύτερης βάσης του μπασκετικού -ερασιτεχνικού και μη- οργανογράμματος, θα επέλθει περαιτέρω ουσιαστική μείωση. Για ποιο λόγο? Για τη συμμετοχή της Εθνικής μας Ομαδος στο Μουντομπάσκετ. Με ποιο τίμημα? Ίσως την απειλή σμίκρυνσης, αν όχι εξαφάνισης, ουσιωδών παρά-ριζών και παρα-κλαδιών του Ελληνικού μπάσκετ. Και κάτι ακόμα: Η τράπεζα που είναι χορηγός, μήπως είναι κρατική, άρα μήπως τελικά τα δικά μας χρήματα σπαταλώνται?

 - Η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ σημαίνει αυτόματα και τη συμμετοχή στο επόμενο Ευρωμπάσκετ του 2015, δεν αξίζει αυτή η φουρνιά παιχτών να τελειώσει την καριέρα τους στην Εθνική όπως τους πρέπει? Τους αξίζει. Για μια δεκαετία και βάλε (πχ βλέπε Φώτση) οι περισσότεροι παίχτες από αυτούς που απαρτίζουν την Εθνική μας ομάδα αφιερώνουν τα καλοκαίρια τους και θυσιάζουν την ξεκούρασή τους για το εθνόσημο έχοντας καταφέρει να μας χαρίσουν τόσες πολλές και μεγάλες χαρές. Επικές ανατροπές, μεγάλες προκρίσεις, διακρίσεις, μετάλλια και σχεδόν πάντα μια αίσθηση υπερηφάνειας, ένα καμάρι και μια αισιοδοξία ότι και αυτή τη φορά θα τα καταφέρουν. Τυχαία ονομάστηκε "Επίσημη Αγαπημένη"? Το λιγότερο που η Ομοσπονδία θα μπορούσε να κάνει είναι να τους δώσει την ευκαιρία να τελειώσουν εντός γηπέδου αυτό που έχουν ξεκινήσει χρόνια πριν όταν πήραν τη σκυτάλη από προηγούμενους θρύλους του αθλήματος, να "πεθάνουν" μέσα στις τέσσερις γραμμές, να τους αποχαιρετήσουμε είτε νικητές είτε ηττημένους αλλά οπωσδήποτε αγωνιζόμενους, γιατί αυτό τουλάχιστον το κέρδισαν. Και αν τελικά γυρίσουν με μια διάκριση από το Μουντομπάσκετ, θα θυμάται κανείς πώς πήγαν εκεί? Ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Σόφο, ο Ζήσης δεν αξίζουν άλλη μια ευκαιρία? Νομίζω ότι και οι ίδιοι το θέλουν εξ ου και η ανακοίνωση που εξέδωσαν σχετικά. Αν το άξιζαν, να το κέρδιζαν εντός γηπέδου. Όλα αυτά τα παιδιά κέρδισαν ό, τι κέρδισαν παίζοντας μπάσκετ και έχασαν πάλι παίζοντας μπάσκετ. Κανείς δεν έχει συμβόλαιο μόνιμο με την επιτυχία και οι αληθινά μεγάλοι είναι αυτοί που ξέρουν και να χάνουν αλλά και να δέχονται τις συνέπειες της αποτυχίας τους. Όλες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν περάσει μαύρες περιόδους στον κύκλο ζωής τους, άλλες ανέκαμψαν πιο γρήγορα άλλες πιο αργά, ανάλογα με τη δυναμική τους. Πού θα είναι το μεγάλο κακό να παίξουν προκριματικά οι προαναφερθέντες παίχτες και να κερδίσουν, αν το αξίζουν, το δικαίωμα να είναι στο Ευρωμπάσκετ, όπως έκαναν οι Ιταλοί ή οι Γιούγκοι? Η συμμετοχή στην Εθνικής Ομάδος είναι πάνω από όλα επιθυμία και διάθεση να θέσει ο καθένας την αγωνιστική του παρουσία σε όποιες υποχρεώσεις θα του ζητηθεί χωρίς δεύτερες κουβέντες. Αν κάποιος θέλει και γουστάρει να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, θα το κάνει και στο φιλικό και στον προκριματικό αγώνα και στο Μουντομπάσκετ χωρίς ούτε να θεωρεί ότι του κάνουν χάρη ούτε ότι αυτός κάνει χάρη σε κάποιον.

 -Αγωνιστικά πόσο μας επηρεάζει η παρουσία μας στο επερχόμενο Μουντομπάσκετ? Πολύ θετικά, καθώς ο βασικός κορμός της ομάδος είναι έτοιμος, δεμένος χρόνια, γεμάτος παραστάσεις και εμπειρίες και θα έχει το τεράστιο κίνητρο να αποδείξει ότι η ομάδα μας άξιζε και αγωνιστικά να είναι παρούσα στη γιορτή των μπασκετικών λαών. Έχουμε παίχτες που βρίσκονται ίσως στην πιο ώριμη φάση της καριέρας τους (Σπανούλης-Ζήσης-Μπουρούσης-Καϊμακόγλου-Περπέρογλου-Πρίντεζης), άλλους που είναι στο δρόμο για την ωριμότητα (Παππάς-Μπράμος-Βασιλειάδης-Βουγιούκας-Παπανικολάου) και φυσικά την εξ Αμερικής ερχόμενη βοήθεια (Καλάθης-Κουφός-Αντετοκούμπο). Ένα ρόστερ για όλα τα γουστα, ξέχειλο ποιότητας και έμπλεο εμπειρίας, ταλέντου και μπόλικου ενθουσιασμού, ήτοι ένα ρόστερ έτοιμο για μεγάλα πράγματα. Αν σε αυτά τα υλικά προσθέσουμε και τη μεγάλη πρόκληση του επερχόμενου Μουντομπάσκετ που όλοι θα θέλουν να δώσουν το "παρών", θα δοθεί μεγάλη μάχη για την τελική 12άδα από όλους. Θα αποφύγουμε τον κύκλο της εσωστρέφειας, της γκρίνιας και της ανυπομονησίας για αλλαγές που μας χαρακτηρίζει σαν ιδιοσυγκρασία, θα κρατήσουμε και θα ενισχύσουμε τα καλά και δυναμικά στοιχεία της ομάδος και θα τα εμπλουτίσουμε με νέα αναζωογοννητικά δεδομένα για ένα μείγμα εκρηκτικό!!! Θα μας κάνει κακό, καθώς, όπως αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Οι αγωνιστικές αποτυχίες είναι συνεχείς, οι άστοχες κινήσεις σε επίπεδο κυρίως προπονητών απανωτές, φημολογίες για κλίκες, κακό κλίμα, αρχηγικές συμπεριφορές, χαρτάκια δοσμένα σε προπονητές δίνουν και παίρνουν, επιλογές παιχτών που προκαλούν απορίες, αποκλεισμοί που σηκώνουν συζητήσεις, σαν να επικρατεί ένα κλίμα σπέκουλας, συνομωσιολογίας, μια νοσηρή κατάσταση που ξεκινάει από την κεφαλή. Κυρίως όμως μια σχεδόν εμμονική επιμονή σε νοοτροπίες και συμπεριφορές εγωκεντρικές και ίσως αρμόζουσες σε άλλες, παλιότερες εποχές. Ώρα για αλλαγή παιδιά!!! Ξεκινώντας από την απόλυτη κορυφή και φτάνοντας έως τα μύχια του Ελληνικού μπάσκετ!!! Ετρώθη το γόητρο μας, ηττηθήκαμε, αποτύχαμε. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε, κακό είναι να μην ανασυνταχθούμε, να μη μελετήσουμε τα λάθη μας, να μην καταλογίσουμε ευθύνες όπου δει, και να μην εξαπολύσουμε μια συντονισμένη επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Με απλά λόγια: Χρειαζόμαστε να βρούμε έναν καινούριο επικεφαλής, χρειαζόμαστε έναν προπονητή μακράς πνοής, χρειαζόμαστε την αγωνιστική μετάβαση στην επόμενη γενιά, χρειαζόμαστε νέους πρωταγωνιστές, καινοτόμες και ρηξικέλευθες προτάσεις, μια φρέσκια πνοή, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ που θα επαναπροσδιορίσει εκ θεμελίων την οργάνωση και τη δομή του Ελληνικου μπασκετικου χωριού. Θά γίνουν αυτά πότε, ενώ οι παρατρεχάμενοι θα προσπαθούν να εξασφαλίσουν μια θέση στο "αεροπλανο της χαράς"? Not likely, που λένε και στο χωριό μου...

 Αν με ρωτήσετε να σας πω -γιατί εύκολα θα μπορούσα να τελείωνα την ανάρτηση χωρίς αν εκφέρω γνώμη- θα σας έλεγα ότι τείνω μάλλον προς τους αρνητές της συμμετοχής μας στο Παγκόσμιο το ερχόμενο καλοκαίρι. Για τον λόγο ότι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ και ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ δεν το κέρδισα. Το αγοράζω, παρόλο που μου το ζήτησαν να το κάνω και δεν το πρότεινα εγώ. Σαν να μου το χαρίζουν με το ανάλογο αντίτιμο. Ταυτόχρονα είναι και μια μεγάλη ευκαιρία να ενσκήψουμε επί του θέματος συνολικά και να κρίνουμε ανθρώπους και αποτελέσματα. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η ευοίωνη μελλοντική δυναμική και ανάπτυξη του αθλήματος που αγαπώ, η επάνδρωσή του με ανθρώπους ικανούς και κατάλληλους, παρά μια 4η ή 5η θέση ή ακόμα και 3η θέση στο Παγκόσμιο..