Έχετε αναλογιστεί
ποτέ τι θα ήταν ο Air αν
η τύχη τα έφερνε έτσι και δεν είχαν βρεθεί στην μπασκετική του διαδρομή ο P.Jackson, η triple post offense και ο S.Pippen; Mήπως θα ήταν μια ακόμη
version του Human Highlight Film; Μήπως θα τον
θυμόμασταν όχι ως τον κορυφαίο όλων αλλά ως έναν απίστευτα αθλητικό / θεαματικό μπασκετμπολίστα και μόνο;
Ξαναδείτε τα
παιχνίδια του Michael και
του Dominιque έως τη σεζόν ’88-’89 και θα
διαπιστώσετε πόσες ομοιότητες είχε το παιχνίδι τους.
Τελικά 18 χρόνια
μετά έχουμε συνειδητοποιήσει ποιος προσγειώθηκε εκείνο το καλοκαίρι στο
Ελληνικό; Μήπως ο 35αρης «Michael Jordan της προ-P.Jackson εποχής»;
Διακρίσεις:
9 Αll Star
Games (1986-1994)
All-NBA First Team (’86)
All-NBA Second Team (’87,’88,’91,’93)
All-NBA Third Team (’89,’94)
MVP runner up (’86)
1st NBA Scorer (’86 / 30,3ppg)
11ος NBA Scorer όλων των εποχών (26668
pts )
13ος ΝΒΑ Playoff Scorer
2x All Star Dunker (’85, ’90)
σημ. Και ακόμη
ένα το ’87 που όμως του το έκλεψαν και το έδωσαν στον Air. Αν δεν με πιστεύετε δείτε το
… και άλλα στατιστικά
Playoffs: 56g, 25,4ppg, 31,7% usg (7ος σε όλο το ΝΒΑ), 42,9%fg, 28,1% 3-PT, 82,2% FT
Προσόντα:
- Όταν κάποια στιγμή ρώτησαν τον G.Payton για τον συμπαίκτη του S.Kemp τους απάντησε : «freak of nature». Kατεβείτε μία θέση στο μπάσκετ και το ίδιο ισχύει για τον σημερινό μας καλεσμένο. Αναμφίβολα ο παίκτης με την μεγαλύτερη αθλητική ικανότητα στα ‘80s . Συμπεριλαμβανομένου και του Air. Έκρηξη και άλμα σε εξωγήινα επίπεδα. Απογείωση.
Κοιτάω τα
σύγχρονα ρόστερ στο ΝΒΑ και δεν μπορώ να διακρίνω κάποιον που να υπερέχει αθλητικά φανερά έναντι του Dominique.
Θεωρώ πως αρκετά κοντά βρίσκεται ο πρώην Hawk Josh Smith αλλά μέχρι εκεί. Δηλαδή έχουν
περάσει 15 χρόνια, η εξέλιξη στην προπόνηση και στην ιατρική είναι τρομακτική,
και όμως παρ’ όλα αυτά ακόμη δεν έχει
βρεθεί κάποιος σύγχρονος που να τον συναγωνίζεται σε αυτό το κομμάτι.
Εντυπωσιακό.
- Στο προηγούμενο αφιέρωμά μας γραφάμε για τον DrJ και τα καρφώματά του. Του Wilkins δεν είχαν την αρχοντιά του DrJ (το στυλ του ήταν πιο «ωμό») αλλά ο ήχος που έκανε η στεφάνη σε κάθε κάρφωμά του ακόμη αντηχεί στα αυτιά μου. Κευρανός.
- Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που επανήλθε στα γήπεδα μετά τον σοβαρό τραυματισμό του τη σεζόν ‘91-’92. Έως τότε είχε 720/738 παιχνίδια! Και ενώ οι περισσότεροι προέβλεπαν πως αυτό θα ήταν και το τέλος του 33αρη Wilkins εκείνος στην comeback χρονιά του έκανε απίστευτες εμφανίσεις: 29,2 ppg, 6,5 reb, 3,4 s as!!! 2oς σκόρερ του ΝΒΑ!!! Και επειδή πολλοί είναι αυτοί που τον συγκρίνουν με τον V.Carter, η τεράστια διαφορά τους έγκειται ακριβώς σε αυτό: ο εξίσου αθλητικός Carter όταν τραυματίστηκε το ’02 χάνοντας και αυτός τη μισή χρονιά α) ήταν 26 ετών β) η ιατρική ήταν απείρως καλύτερη απ ότι 10 χρόνια πριν. Και όμως δεν επανήλθε ποτέ στα προηγούμενα standard. Τι μας διδάσκει αυτή η μικρή ιστορία; Ότι ο Dominique ήταν πολύ παραπάνω από ένας φοβερός dunker. Ήξερε μπάσκετ, δεν ήταν απλώς ένα puma.
- Έχουμε να κάνουμε με έναν σκόρερ ολκής (Pts/40min είναι στην 8η θέση όλων των εποχών). Σπάνια αίσθηση του καλαθιού. Για 10 χρόνια πετύχαινε τουλάχιστον 25pts. Στη λίστα έρχονται να προστεθούν μόνο οι MJ, West, K.Malone, O’Neal, Iverson. Κλειστή λίγκα για χαρισματικούς σκόρερ…
- Στα prime του κατάφερε να πάρει μία μέτρια ομάδα απ’ το χέρι και να τις δώσει +50 νίκες για 3 σερί χρονιές (’86-’88). Μάλιστα, μέτριoι οι Hawks. Επειδή πάντα μου αρέσει να κοιτάω και ποιους συμπαίκτες είχαν οι καλεσμένοι της στήλης μας , πάρτε χαρτί και στιλό και γράψτε: D.Rivers, Moses (στα τελειώματά του), Willis (ο μοναδικός συμπαίκτης που συμπεριλήφθηκε σε Αll NBA Team , για την ακρίβεια στην 3η), Α.Carr, Webb, J.Battle, Blaylock (όταν ακόμη ήταν άπειρος). Και μάλιστα σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με 23 ομάδες (άρα λιγότερες οι κακές ομάδες) , με την Magic / Bird / Thomas era να κάνει κουμάντο και την MJ / Hakeem / Malone να έρχεται με φόρα. Και κάπου στη μέση ο άμοιρος Dominique με τους συμπαίκτες που προαναφέραμε να προσπαθεί να χωρέσει σε έναν τελικό…Αδύνατα πράγματα…
(σημ. ο LBJ πέτυχε κάτι αντίστοιχο με τόσο
μέτριους συμπαίκτες για 4 χρονιές στο Cleveland. Μάλιστα οι δύο από αυτές έγραψαν +60 νίκες
/ μία παρουσία σε τελικό ΝΒΑ – μία παρουσία σε τελικό Περιφέρειας.)
- Η αναμέτρησή του
με τον Bird στο 7ο παιχνίδι της Ανατολικής
Περιφέρειας (
Bird: When the game started everything was close. My mindset
in the playoffs was that you play, see how the game’s going, what your teams
need you to do the most. Early on in the game we were rolling along there and I
was just trying to feel out the game, make plays, and do what I needed to do to
advance. Dominique had scored a lot of points and I just felt the game
happening. In the fourth quarter I got hot, made some plays, made some shots.
We were matching basket for basket. You could tell it was going to be close
because of the way they were playing.
Wilkins: We were running down the court -- me, Bird, and
Kevin Willis. Kevin reached across me and said “Don’t let that son of a gun
score anymore man.” I’m like what are you doing? Bird’s eyes got like this big.
I knew it was going to be on then. It just woke him up. That’s where the great
shootout began.
Levingston: It was almost like a game of HORSE. Bird makes
this shot, off the glass. Dominique
comes down, off the glass. Larry goes down, all net. Dominique goes down, all net. Larry gets a
layup, Dominique gets a layup. This was
basically full court one-on-one, with a few guys out there to pass the ball and
get out of the way.
Wilkins followed his own miss with a putback to cut the
Celtics lead to 114-111 with 20 seconds left. Thinking quickly, Bird
immediately inbounded to Ainge streaking down court for what appeared to be an
uncontested layup. Rivers sprinted and got there just in time to bother the
shot, but referee Hugh Evans ruled it a goaltend.
Rivers: I still know I didn’t goaltend to this day. The
first time I ever watched the game was during the lockout last year. Comcast
Sports Net wanted to do something on the game, and they asked me to watch it. I
actually said no a couple of times, because I really had no interest in
watching that game, but I finally did. So I watched and told them to slow it
down so I could see it. And even Tommy Heinsohn, which was hard for him to do,
said it was not a goaltend.
Ainge: As I recall, it was definitely goaltending. But as I
look back on the replay, maybe it wasn’t (laughs). Doc came outta nowhere. I
thought he easily long-jumped far enough away to get that shot off the glass.
It was really close.
Wilkins went to the line with :01 left to play and the Hawks
trailing 118-115. After making the first, he intentionally missed the second --
his only free-throw miss of the night -- but the Hawks could not take
advantage, and the Celtics advanced with a 118-116 win. For the game Wilkins
scored a game-high 47 points, with 16 in the fourth quarter. Bird finished with 34 overall, 20 in the final stanza.
(σημ. Θυμάμαι να
σκέφτομαι συχνά εκείνο το παιχνίδι όταν παρακολουθούσα τον 7ο τελικό Ανατολής το 2009
όπου οι Pierce και LeBron πέτυχαν 41pts και 45 pts .
Τέτοιες ατομικές μονομαχίες – ιδίως όταν παίζουν στην ίδια θέση και έρχονται σε
κάθε κατοχή αντιμέτωποι είναι που φέρνουν νέο κόσμο στο μπάσκετ και φτιάχνουν
τους δικούς τους μύθους.)
- Αν πρέπει σώνει και καλά να τον παρομοιάσω με κάποιον του σήμερα θα επέλεγα τον C.Anthony. Τα νούμερά τους συμπίπτουν, έχουν πετύχει (ή δεν πετύχει) τα ίδια πράγματα στην καριέρα τους, είναι παροιμιώδης η ευκολία να πετυχαίνουν καλάθια. Ο Dominique ήταν βέβαια πιο θεαματικός 2.
Panathinaikos - Wilkins
Πάμε να μιλήσουμε
και για τον Wilkins του
ΠΑΟ.
Όσοι περίμεναν – μεταξύ αυτών και εγώ- να δουν έναν Wilkins να πηδάει στον Θεό , να καρφώνει απ’ τις βολές και γενικά να κάνει όσα τον βλέπαμε στα highlights της τηλεόρασης (δεν υπήρχε τότε internet άρα η δυνατότητα να ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρισκόταν). Το περίφημο συνθήμα με το οποίο συνήθιζαν να τον πικάρουν «ήρθες στην Ελλάδα για πικνικ Dominique (2)» αποτυπώνει με σχετική σαφήνεια τους 4 πρώτους του μήνες στην Ελλάδα. Ο θάνατος του πατέρα και της γιαγιάς του σε εκείνο το διάστημα τον υποχρέωνε να κάνει την διαδρομή Ατλάντα-Αθήνα κάτι σαν Παγκράτι-Κολιάτσου χαλώντας παράλληλα την συνοχή της ομάδας. Ο ίδιος δεν έβρισκε αγωνιστικό ρυθμό, η ψυχολογία του έγινε εύθραυστη, με τον Μάλκοβιτς είχαν διαφορά φιλοσοφίας (εκείνος ήθελε να βγαίνει στο transition,o Γιουγκοσλάβος προτιμούσε το set παιχνίδι). Αλλά οι τόνοι εμπειρίας που κουβαλούσε τον έκαναν να ξέρει πότε να προετοιμάσει το μυαλό και το σώμα του ώστε να φορτσάρει. Η εκκίνηση έγινε στο παιχνίδι Κυπέλου με τον ΟΣΦΠ στο ΟΑΚΑ, στη σειρά με το Τρεβίζο ήταν καταπληκτικός, τον ημιτελικό τον πήρε μόνος του (35π), στον τελικό χρίστηκε rebounder γιατί αυτό απαιτούσαν οι ανάγκες. Με ποιόν τρόπο; Όχι με καρφώματα και πτήσεις αλλά με «στρωτό» μπάσκετ. Ο Μάλκοβιτς τον έβαζε να παίζει στο «4» στην επίθεση , παίρνοντας ένα cross screen για να υποδεχθεί τη μπάλα κοντά στο καλάθι. Παιχνίδι με πλάτη, hook, καλάθι. Εμείς που δεν ξέραμε περιμέναμε παιχνίδι με πρόσωπο προς το καλάθι, διείσδυση , κάρφωμα. Στην οικονομία του παιχνιδιού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: απλά εμείς οι φίλαθλοι του μπάσκετ περιμέναμε πιο θεαματικούς πόντους, ζητούσαμε κάτι παραπάνω...
Όσοι περίμεναν – μεταξύ αυτών και εγώ- να δουν έναν Wilkins να πηδάει στον Θεό , να καρφώνει απ’ τις βολές και γενικά να κάνει όσα τον βλέπαμε στα highlights της τηλεόρασης (δεν υπήρχε τότε internet άρα η δυνατότητα να ξέρουμε σε ποια κατάσταση βρισκόταν). Το περίφημο συνθήμα με το οποίο συνήθιζαν να τον πικάρουν «ήρθες στην Ελλάδα για πικνικ Dominique (2)» αποτυπώνει με σχετική σαφήνεια τους 4 πρώτους του μήνες στην Ελλάδα. Ο θάνατος του πατέρα και της γιαγιάς του σε εκείνο το διάστημα τον υποχρέωνε να κάνει την διαδρομή Ατλάντα-Αθήνα κάτι σαν Παγκράτι-Κολιάτσου χαλώντας παράλληλα την συνοχή της ομάδας. Ο ίδιος δεν έβρισκε αγωνιστικό ρυθμό, η ψυχολογία του έγινε εύθραυστη, με τον Μάλκοβιτς είχαν διαφορά φιλοσοφίας (εκείνος ήθελε να βγαίνει στο transition,o Γιουγκοσλάβος προτιμούσε το set παιχνίδι). Αλλά οι τόνοι εμπειρίας που κουβαλούσε τον έκαναν να ξέρει πότε να προετοιμάσει το μυαλό και το σώμα του ώστε να φορτσάρει. Η εκκίνηση έγινε στο παιχνίδι Κυπέλου με τον ΟΣΦΠ στο ΟΑΚΑ, στη σειρά με το Τρεβίζο ήταν καταπληκτικός, τον ημιτελικό τον πήρε μόνος του (35π), στον τελικό χρίστηκε rebounder γιατί αυτό απαιτούσαν οι ανάγκες. Με ποιόν τρόπο; Όχι με καρφώματα και πτήσεις αλλά με «στρωτό» μπάσκετ. Ο Μάλκοβιτς τον έβαζε να παίζει στο «4» στην επίθεση , παίρνοντας ένα cross screen για να υποδεχθεί τη μπάλα κοντά στο καλάθι. Παιχνίδι με πλάτη, hook, καλάθι. Εμείς που δεν ξέραμε περιμέναμε παιχνίδι με πρόσωπο προς το καλάθι, διείσδυση , κάρφωμα. Στην οικονομία του παιχνιδιού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: απλά εμείς οι φίλαθλοι του μπάσκετ περιμέναμε πιο θεαματικούς πόντους, ζητούσαμε κάτι παραπάνω...
Μετά ήρθαν οι
τελικοί με τον Ολυμπιακό, ο καυγάς με τον Σιγάλα στο 1ο παιχνίδι, η
φυγή του μετά τον 3ο τελικό ("νιώθω τον ίδιο πόνο στον αχίλλειο όπως το '92, δεν την ξαναπατάω"), η διοίκηση
δεν τον πίστεψε, το -35 χρεώθηκε σε αυτόν ("έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να βοηθήσω. Στην Αμερική με περιμένουν οικογενειακά προβλήματα"). Ήρθαν τα μαντάτα για τα φέσια
σε όποιον μιλούσε ελληνικά (ο εν Ελλάδι μάνατζερ του Γ.Τάρκας την πάτησε για τα καλά)
και ο Μάλκοβιτς δεν ήθελε να τον ξαναδεί στην ομάδα. Ο Π.Γιαννακόπουλος, έχοντας παραδώσει τα κλειδιά της ομάδας στον
Γιουγκοσλάβο, ακολούθησε τις προσταγές
του προπονητή και δεν του επέτρεψε να επιστρέψει πίσω (είχε τριετές συμβόλαιο).
Στη θέση του έφερε τους Σκονοκίνι και Μ.Νικόλα και σαν δεύτερο ξένο τον Σάλεϊ
(που όμως την κοπάνησε) και αργότερα τον Έιβεντ (βοήθειά μας) . Και μείναμε
εμείς – οι φίλαθλοι του μπάσκετ – να αναρωτιόμαστε πως γίνεται να υπάρχει μία
Ελληνική ομάδα που να μην θέλει ολόκληρο Dominique Wilkins;
(σημ. όταν
επέστρεψε στην Ευρώπη για λογαριασμό της
πάμπλουτης Teamsystem ήταν
ξεζουμισμένος και σχεδόν παλαίμαχος (δείτε το κορμί του και θα συμφωνήσετε).
Βρέθηκε στην ίδια πεντάδα με Rivers και Myers και επειδή ακόμη στο μπάσκετ δεν επιτρέπονται 3 μπάλες , έχασαν τα αβγά
και τα πασχάλια.
Η άλλη άποψη:
-
Πάλι
τα ίδια κάνεις Drazen. Μεταλλάσεις
την αλήθεια. Ξεκινώ: Δεν ήταν ομαδικός. Έβαζε τα στατιστικά του πάνω απ’ την
ομάδα. Επειδή δεν έχεις το προνόμιο να θυμάσαι μόνο εσύ δηλώσεις, θα σου θυμίσω
μία του playmaker D.Rivers να λέει πως ο συμπαίκτης του ήξερε σε κάθε λεπτό πόσους πόντους είχε και
πόσους θα έπρεπε αν οι διαιτητές δεν τον είχαν αδικήσει σε προηγούμενες φάσεις!
Μάλιστα είμαι σχεδόν σίγουρος πως αν τον ρωτούσες τι θα έπαιρνε πίσω α) τον 7ο
τελικό β) την κλοπή στον διαγωνισμό καρφωμάτων του ’87, θα απαντούσε το
δεύτερο…
Κλαπ, κλαπ, κλαπ. Συγχαρητήρια. Σιγά το νέο! Φυσικά και ήταν ατομιστής. Δεν
θα πω σε ποιόν να έδινε τη μπάλα (δες παραπάνω τους συμπαίκτες και σκέψου), θα
πω πως το ίδιο ήταν και ο Air πριν την triple post, το ίδιο είναι και ο Kobe (με την triple post)1 . Γενικά το ΝΒΑ
δεν είναι της ίδιας φιλοσοφίας με την Ευρώπη της «μετα Γκάλης» εποχής. Μήπως
πάσαρε ο Iverson (όντας
μάλιστα και τρόπον τινά playmaker) και δεν το θυμάμαι; Ή μήπως πασάρει ο Carmelo; Σκόρερ ήταν ο άνθρωπος με τεράστια εμπιστοσύνη
στα χέρια του. Γι’ αυτό και στο ΝΒΑ δεν φόρεσε δαχτυλίδι. Γι’ αυτό και όταν
μετακόμισε σε ένα χαμηλότερο ποιοτικά πρωτάθλημα όπως το δικό μας του αρκέστξε να
παίζει με το 50% των δυνατοτήτων του χαρίζοντάς μας το πρώτο ελληνικό
Πρωταθλητριών. Και με τα πράσινα πάλι για την πάρτη του έπαιζε. Η μπάλα αυστηρά στο δεξί, βλέμμα μόνο προς το καλάθι. Βλέμμα
δολοφονικό.
Θα βάλω και έναν άλλο παράγοντα στην κουβέντα μας. Όχι μόνο ο παίκτης αλλά
και η ομάδα πλάθει τον παίκτη. Θυμήσου
το ντραφτ του ’82. Οι Lakers διάλεγαν πρώτοι και ήθελαν απελπισμένα έναν small forward γιατί ο J.Wilkes είχε
τελειώσει. Οι πιο ταλαντούχοι της γενιάς τους ήταν οι Worthy – Nique – Τ. Cummings. Πήραν τον Big James (που προερχόταν
από καλύτερο κολεγιακό πρόγραμμα). Αν όμως επέλεγαν τον Nique μήπως τώρα θα μιλούσαμε για έναν
τελείως διαφορετικό παίκτη; Γιατί με Magic – Kareem – Nixon στην ομάδα είναι αδύνατο ο Nique να κοιτούσε μονάχα τον εαυτούλη του…
-
Το shot selection του ήταν κάτω του μετρίου. Κοιτώντας τα στατιστικά διαβάζω
πως είχε 2 χρονιές όντας πρώτος σε προσπάθειες (’85-’86) και μέχρι το ’94 δεν
είχε πέσει κάτω απ’ την 4η θέση. Έτσι δεν έδινε την ευκαιρία και σε
κάποιον συμπαίκτη του να εξελιχθεί (FGA/40min = 3ος στο ΝΒΑ).
Το είπες και
παραπάνω ήταν ατομιστής. Αλλά παρόλο που έπαιρνε τόσες πολλές κοιτάζοντας με
την σειρά μου τα στατιστικά δεν βλέπω να έχει κάτω από 44%. Όσο για την εξέλιξη
των συμπαικτών του έχεις εν μέρει δίκιο. Φταίει και αυτός αν κάποιου συμπαίκτη
του δεν φάνηκαν οι πραγματικές του δυνατότητες. Δεν ασχολήθηκε με την βελτίωση
των συμπαικτών, όπως πχ έκανε ο Air με τον Pippen.
-
Ακτίνα
δράσης το πολύ στα 6μ.
Σωστό αν και με
τέτοια αθλητικά προσόντα γιατί να τραβιέται μακριά απ’ τη στεφάνη; Αν και όσο
μεγάλωνε και το άλμα του μειωνόταν, προσπάθησε να εισάγει
και το τρίποντο στο οπλοστάσιό του. Μετά τα 31 του (’91-’97) επιχειρούσε σχεδόν 4 τρίποντα / αγώνα με
ποσοστό 32,9 % .
-
Κακός
αμυντικός.
Συμφωνώ και
επαυξάνω. Με τέτοιο άλμα και να κάνεις μονάχα 0,6 blk / αγώνα δείχνει ξεκάθαρα πως δεν
ενδιαφέρεσαι για το αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Τα 6,7 reb/αγώνα (με ρεκόρ καριέρας τα 9 τη χρονιά
90-91) δείχνουν μια κάποια συνεισφορά αλλά κακά τα ψέματα: αυτό που τον
ενδιέφερε ήταν να βγει πρώτος στον αιφνιδιασμό. Το reb ας το πάρει ο Willis (που το έκανε και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία).
-
Δεν
έπαιρνε σοβαρά το παιχνίδι. Έκανε επίδειξη καρφωμάτων στην προθέρμανση και στην
4η περίοδο ήταν κουρασμένος, χωρίς δυνάμεις.
Με νευριάζει που
θα πρέπει – πάλι- να ταχθώ με το μέρος σου. Αυτή την ανοησία την σταμάτησε
κάποια στιγμή αλλά το στίγμα έμεινε…
- Nique playoffs: 21,44 fg
2. Dominique Playoffs: 56g, 25,4ppg, 31,7% usg (7ος σε όλο το ΝΒΑ), 42,9%fg, 28,1% 3-PT, 82,2% FT,
2,73 tov
Carmelo Playoffs: 66g, 25,7ppg, 41,7% fg, 32,6%,usg, 32%
3-PT, 82,6% FT , 2,79tov
Highlights:
Photos
Tι ήταν τελικά ο Nique; Ένας αφόρητα ατομιστής που είχε διαρκώς
το αριστερό χέρι σηκωμένο ζητώντας την
μπάλα ή ένας υπερβολικά ταλαντούχος παίκτης που απλά οι συγκυρίες δεν του επέτρεψαν
να εξελιχθεί και να πατήσει την κορυφή;
Δεν ξέρω.
Πραγματικά δεν
μπορώ να αποφασίσω.
Αυτό που ξέρω είναι
πως έχασα την ευκαιρία να δω από κοντά έναν από τους παιδικούς μου ήρωες.
Έμεινε απωθημένο.
Και τα απωθημένα
δεν φεύγουν παρά μένουν εκεί να σε στοιχειώνουν…
3 σχόλια:
@Drazen: Συγχαρητήρια για ένα ακόμα καταπληκτικό άρθρο. Ο Ντομινίκ στα μάτια μου είναι ο παίχτης που έπαιζε μέχρι τα μπασκετικά του γεράματα μόνο με το ωμό και ακατέργαστο ατόφιο μπασκετικό του ταλέντο, καμία τακτική,καμία ενσωμάτωση σε ομαδικό μηχανισμό. Τι θα μπορούσε να πετύχει, αν τελικά συνέβαινε αυτό, είναι μια καλή ερώτηση.
Η πιο εκρηκτική εκτέλεση όσον αφορά ταχυδύναμη σε κάρφωμα που έχω δει ποτέ.
Ο κορυφαίος Αμερικανός που πάτησε στα μέρη μας. Ισάξιος θα μπορούσε από πλευράς ονόματος να θεωρηθεί ο Άιβερσον αλλά πιστεύω ότι ο Answer ήταν ένα κλικ πιο κάτω.
Απλά πιστεύω βρέθηκε στην Ελλάδα και την Ευρώπη την πιο λάθος στιγμή. Εκτός του γεγονότος ότι ήταν πλέον 35-36 και με ιστορικό τραυματισμών ήρθε στα μέσα του '90 οπου το παιζόταν στην Ευρώπη το "Λιμόζ μπάσκετ" και μάλιστα στην ομάδα που στον πάγκο της ήταν ο δημιουργός αυτής της σχολής! Ενδεχομένως και ο ίδιος να νόμιζε ότι το μπάσκετ στην Ευρώπη ήταν παιδική χαρά και η διαφορά του με το ΝΒΑ τόσο τεράστια όσο με τα minor league των ΗΠΑ. Ίσως να του ταίριαζε πιο πολύ ίσως ο τρόπος παιχνιδιου του Παναθηναϊκού την προηγούμενη χρονιά με τον Κιουμουρτζόγλου στον πάγκο που προτιμούσε το γρήγορο παιχνίδι και τους αιφνιδιασμούς.
Η κορυφαία από τις τεράστειες μεταγραφές (από πλευράς ονόματος όχι συνολικής προσφοράς στην ομάδα του Παναθηναϊκού) της οικογένειας Γιαννακόπουλου.
Αργύρης.
θυμαμαι πρωτοσελιδο στην Αθλητικη Ηχω εκεινη την εποχη:
Μαικλ Τζορνταν: με 5 δισ. ερχομαι στον ΠΑΟ!
Δημοσίευση σχολίου