Ο Αργεντίνος "Θεός" του μπάσκετ

Προτού γράψω το παραμικρό, καταθέτω με πάσα αλήθεια το γεγονός ότι δεν έχω κάνει την παραμικρή έρευνα στο διαδίκτυο, δεν έχω διαβάσει στατιστικά ή ρεπορτάζ σχετικά με τον πρωταγωνιστή της εν λόγω ανάρτησης. Σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, συζητήσεις με φίλους αποτελούν τις πηγές του εν λόγω πονήματος, κατά συνέπεια ζητώ την όποια επιείκιά σας για τυχόν λάθη. Ο λόγος που επέλεξα να γράψω κατά αυτόν τον τρόπο έχει να κάνει με τη "φύση" και τη δομή της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του εν λόγω παίχτη, όπως αποτυπώνεται τόσα χρόνια στα γήπεδα του κόσμου (κυριολεκτικά!!). Οργιώδης, επιθετική, δυναμική και ξέχειλη είναι κάποιοι από τους επιθετικούς προσδιορισμούς που θα μπορούσαν να του αποδοθούν, εξ ου και θέλησα να του κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σεβόμενος αυτά ακριβώς τα στοιχεία. Μανού Τζινόμπιλι λοιπόν φίλοι μου, ή αλλιώς, όπως κατά καιρούς τον έχουν αποκαλέσει στην πατρίδα του, ο "Θεός" του μπάσκετ κάνοντας αντιδιαστολή με τον παμμέγιστο Μαραντόνα.


 Ένας "επαναστάτης" του μπάσκετ που τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια αποτελεί έναν από τους συνεκτικούς δεσμούς μιας εκ των πιο πετυχημένων ομάδων του NBA και σίγουρα της πιο ορθολογικά δομημένης. Ένας παίχτης με μπόι που δε ξεπερνάει τα 2 μέτρα, λιπόσαρκος, που για πάνω από μια δεκαετία τα βάζει με όλους τους σωματικά ανώτερους περιφερειακούς αντιπάλους και καταφέρνει να τους κερδίσει.

 Ξεκίνησε το ταξίδι του στον "μαγικό" κόσμο της άλλη άκρης του Ατλαντικού στη μάλλον ώριμη ηλικία των 25 και αφού πρώτα είχε αφήσει το στίγμα του στην Ευρώπη κερδίζοντας μια Ευρωλίγκα με την Κίντερ Μπολόνια με αυτόν, αν θυμάμαι καλά, ως πολυτιμότερο παίχτη. Οι Σπερς τον είχαν επιλέξει πολύ χαμηλά στο δεύτερο γύρο, αλλά εάν υπάρχει ένας προπονητής που ξέρει να ανακαλύπτει θησαυρούς καλά κρυμμένους, αυτός είναι ο γέρο-Πόποβιτς. Από τότε, ο Μανού, σταδιακά άρχιζε να αφήνει το στίγμα του στην ομάδα της καρδιάς του -μαζί με την Εθνική Αργεντινής- όπως έχει χαρακτηρίσει τα Σπιρούνια. Είτε με μακρύ μαλλί στα νιάτα του, είτε με ξυρισμένο, είτε με την τωρινή αναγκαστική αραιή κόμμωση και με τη χαρακτηριστική γαμψή του μύτη να προεξέχει, ο Μανού εντάχθηκε στο "σύστημα Πόποβιτς" με τόση επιτυχία που μόλις πέρυσι του ανανέωσαν το συμβόλαιο για άλλα 3 χρόνια!!!

 Και γιατί να μην του το ανανεώσουν, θα ρωτούσε κανείς αν έβλεπε το παιχνίδι του Αργεντινού να ωριμάζει με τα χρόνια και να γίνεται όλο και πιο ουσιαστικό και καταλυτικό για την ομάδα του χωρίς να χάνει και τα ψήγματα θεάματος που συνεχίζει απλόχερα να προσφέρει. Αυτό που μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση παρακολουθώντας κατά καιρούς διάφορα παιχνίδια των Σπερς είναι η απόλυτη προσαρμοστικότητά του σε έναν τρόπο παιχνιδιού που είναι μελετημένος και σχεδόν "θεσμοθετημένος" μέχρι τελευαταίας λεπτομέρειας από το τεχνικό επιτελείο της ομάδος. Δε νομίζω ότι θα διαφωνήσουν πολλοί ότι κάτι τέτοιο αποτελεί δείγμα υψηλής μπασκετικής ευφυϊας αλλά και βαθιάς γνώσης του παιχνιδιού και ίσως αυτά να είναι τα μεγαλύτερα μπασκετικά προσόντα του Αργεντινού σούπερ σταρ, πέραν των προφανών άλλων. Αντιλήφθηκε αμέσως το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, κατάλαβε τις σχεδόν απαρέγκλιτες παραμέτρους γύρω από τις οποίες έχει "χτιστεί" ο τρόπος παιχνιδιού και προσάρμοσε τις δικές του αγωνιστικές δυνατότητες στο σύνολο βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο και να εμπλουτιστεί το παιχνίδι της ομάδος του, αλλά και να αναδειχθεί το ταλέντο του. Και πιστέψτε με κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να γίνει και σε αυτό μπορούν να συμφωνήσουν πάρα πολλοί παίχτες που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν είτε στον αρτηριοσκληρωτικό χαρακτήρα του Πόποβιτς είτε στον τρόπο παιχνιδιού του.

 Ο Μανού, όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά πλέον θεωρείται και μέλος της "Αγίας Τριάδας" μαζί με τον Ντάνκαν και τον Πάρκερ και "υπεύθυνος" για τα 3 πρωταθλήματα NBA που έχουν κατακτήσει μαζί (4 θα ήταν αν ο ξεροκέφαλος Ποπ έδινε πέρυσι μια εντολή για φάουλ, αλλά ας όψεται!!!). Έντονη προσωπικότητα από αυτές που δε μπορείς να προσπεράσεις εντός του γηπέδου. Νιώθεις ότι είναι μια συνεχής πηγή ενέργειας που αναβλύζει σε όλες τις άκρες του παρκέ είτε είναι στην άμυνα είτε στην επίθεση. Ικανότατος επιθετικός, εξαιρετικός slasher στη ρακέτα, συχνά τελειώνει τις φάσεις με βροντερά καρφώματα, ενώ έχει σαν σήμα κατατεθέν τις αλλαγές κατεύθυνσης στο δεύτερο βήμα του με τις οποίες συχνά ακινητοποιεί τον αντίπαλο του. Του αρέσει να έχει τη μπάλα στα χέρια και να ξεκινάει την επίθεση από ψηλά, δεχόμενος το σκριν, ενώ έχει και μια σχεδόν "παρά φύσιν" ικανότητα να καταφέρει να σκοράρει ενώ πατάει με το αντίθετο πόδι, το σώμα του βρίσκεται στην αντίθετη φορά και αφήνει τη μπάλα με το αριστερό του χέρι από τη δεξιά πλευρά της ρακέτας. Συχνά δε, επιτίθεται με τη μπάλα υπό μάλης, χαμηλώνοντας το κεφάλι σαν επιθετικός στο american football και παρόλο που "τρακάρει" στα αντίπαλα θηρία, διατηρεί ισορροπία στον κορμό του σώματός του να τελειώσει και τη φάση.

Το ρεπερτόριό του, κυρίως τα τελευταία χρόνια, έχει αναβαθμιστεί καθώς πλέον έχει αποκτήσει μεγάλη εμπιστοσύνη στο σουτ του είτε από μέση απόσταση είτε από το τρίποντο, με συνέπεια συχνά να κάνει το γνωστό "step back and relese" με μεγάλη επιτυχία. Ακόμα και στα συστήματα του Ποπ, η έξτρα πάσα για το τρίποντο του Μανού "φοριέται" κάνοντας το επιθετικό του παιχνίδι πιο πολυδιάστατο. Ακόμα και εκεί, όμως, τις περισσότερες φορές τα σουτ είναι χωρίς ισορροπία σώματος ή το διδασκόμενο footwork, παρόλα αυτά είναι απολύτως αποτελεσματικό. Αυτό που επίσης δε φαίνεται με την πρώτη ματιά είναι ο πολύ καλός χειρισμός της μπάλας, που του επιτρέπει να εκμεταλλεύεται κάθε εκατοστό χώρου που του δίνει η άμυνα για να εκτελέσει. Αν σε αυτό προσθέσετε το ότι είναι και ζερβοχέρης, το πράγμα δυσκολεύει για τους αμυντικούς αφάνταστα.

 Παίχτης ομάδος. Παρόλο που δε του φαίνεται ο Μανού, συμμετέχει με κάθε τρόπο σε όλες τις επιθετικές και αμυντικές εκφράσεις της ομάδος του με περισσότερους τρόπους από το να σκοράρει απλώς. Είναι καταπληκτικός πασέρ και έχει εξαιρετική αίσθηση του χώρου που του επιτρέπει να αξιοποιεί στο έπακρο τους συμπαίχτες του και ιδίως τον Ντάνκαν, που ακολουθεί την κίνησή του στη ρακέτα. Συχνό το φαινόμενο στην εφόρμηση του Μανού, ο αντίπαλος ψηλός να κινείται προς το μέρος του και τελικά να βλέπει τον "Big Fundamental" να σκοράρει από μια ακόμα εύστοχη πάσα ακριβείας του Τζινόμπιλι, που έχει περάσει ξυστά από τα χέρια του. Ο τρόπος επίθεσης της ομάδος του, του εμπιστεύεται τη μπάλα στα χέρια του για μεγάλο χρονικό διάστημα και αυτό του επιτρέπει να μοιράζει τη μπάλα κατά το δοκούν -είτε στους ακροβολισμένους σουτέρ είτε σε όσους συχνά κόβουν στη ρακέτα από τη baseline- δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πόση από την εμπιστοσύνη του προπονητή του απολαμβάνει. Δε χρειάζεται βεβαίως να μιλήσω για την πάσα κατατεθέν του, που σχεδόν σε κάθε παιχνίδι την εμφανίζει, ήτοι σκαστή πάσα κάτω από τα πόδια του αντίπαλου αμυντικού αφήνοντάς τον άγαλμα και να νιώθει ελαφρώς κορόιδο!!! Ο Αργεντίνος παίζει πολύ με το μυαλό του και αυτό σε συνδυασμό με τη χρόνια του εμπειρία, του επιτρέπει να διαβάζει την αντίπαλη άμυνα, να έχει σωστό συγχρονισμό στις κινήσεις του, να ξέρει πότε θα ανοίξει τον ρυθμό, πώς θα αξιοποιήσει την προσποίηση, πότε θα "ταϊσει" τους συμπαίχτες του, πότε θα αυξήσει την έντασή του στην άμυνα.

 Μαχητής. Μπορεί τα φυσικά του προσόντα να μην είναι αυτά που αρμόζουν στους σύγχρονους υπερ-ταχείς, υπέρ-δυνατούς, υπέρ-αλτικούς περιφερειακούς που σχεδόν κάθε ομάδα έχει, εντούτοις ο Τζινόμπιλι δε χαρίζει ούτε αγκωνιά, ούτε άλμα, ούτε βουτιά για διεκδικούμενη μπαλιά σε κανέναν. Πολύ καλός αμυντικός θέσης, έχει μέσο όρο καριέρας πάνω από ένα κλέψιμο στο παιχνίδι του, ενώ δε διστάζει σχεδόν ποτέ να θυσιάζει το κορμί του προκειμένου να κερδίσει το επιθετικό φάουλ. Τον θυμάμαι πάμπολλες φορές να στέκεται άφοβος μπροστά σε επελαύνοντα θηρία στη ρακέτα της ομάδος του, να δέχεται το χτύπημα στο κέντρο του σώματός του, να σωριάζεται και αμέσως μετά να σηκώνεται για να επαναφέρει τη μπάλα από το επιθετικό φάουλ που έχει κερδίσει. Πολύ ανθεκτικός παίχτης στις επαφές, σχεδόν τις επιδιώκει σε άμυνα και επίθεση, ενώ τα γρήγορα χέρια του και το οξυδερκές μυαλό του, του επιτρέπουν να δημιουργεί πρόβλημα στη "ζωντανή μπάλα" του αντιπάλου. Αξέχαστο highlight καριέρας το μπλοκ στα ίσια πάνω στον Ντουράντ σε κατάσταση αιφνιδιασμού, όταν ο τελευταίος προσπάθησε να καρφώσει στο καλάθι των Σπερς και είδε τον ουρανό σφοντύλι!!! 

Νικητής. Ο τύπος έχει κερδίσει 3 πρωταθλήματα NBA, μια Ευρωλίγκα, ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Αθήνα και ένα χάλκινο και δε ξέρω και τι άλλο ακόμα. Και όλα αυτά όντας πρωταγωνιστής στην ομάδα του, σηκώνοντας ένα μεγάλο βάρος ευθύνης στους ώμους του. Ιδίως στην αγαπημένη του Εθνική, ο Μανού είναι το μεγαλύτερο όνομα και αυτός στον οποίο προσβλέπουν όλοι, προπονητές, συμπαίχτες, δημοσιογράφοι. Δεν είναι τυχαία η λατρεία που του έχουν οι συμπατριώτες του, καθώς τον έχουν δει να τους οδηγεί σε πολύ μεγάλες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια μαζί με τα φιλαράκια του (Ομπέρτο-Νοτσιόνι-Σάντσεζ κτλ). Μεγαλύτερη αξία αποκτά το γεγονός ότι έπειτα από κάθε επιβαρυντική με σχεδόν 100 παιχνίδια σαιζόν στο πιο δύσκολο και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, ο Μανού είναι πάντα παρών στα προσκλητήρια της εθνικής του ομάδας, έτοιμος να ηγηθεί μιας ακόμα προσπάθειας, μη φειδόμενος αφοσίωσης, κούρασης, μη χρησιμοποιώντας -ευσταθείς- δικαιολογίες κούρασης, τραυματισμών, πίεσης από την ομάδα του. Και ας γνωρίζει τις μεγάλες απαιτήσεις που υπάρχουν από αυτόν, και ας αισθάνεται σε κάθε παιχνίδι την προσοχή του αντιπάλου στραμμένη κατά κύριο λόγο επάνω του. Η επιθυμία του για νίκη κυρίως φαίνεται από τα πολλά buzzer-beater που έχει πετύχει στην καριέρα του με τη φανέλα κυρίως των Σπερς και τη μάλλον γενική παραδοχή των Αμερικανών ότι πρόκειται για έναν "clutch player", παίχτη που του αρέσει να "μιλάει" στο τέλος των παιχνιδιών όταν αυτά κρίνονται. Την παίρνει την ευθύνη του τελευταίου σουτ, σχεδόν τη ζητάει, όταν αυτή διακυβεύεται και συνήθως τη φέρνει εις πέρας δίνοντας πολλές νίκες στην ομάδα του είτε σε αγώνες της reqular seazon είτε σε αγώνες play-off. Πολύ σπάνιος συνδυασμός ηγέτη που εμφανίζεται όμως όχι πάντα με τη χρυσοποίκίλτη μπέρτα του "σωτήρα" ή του πρωταγωνιστή αλλά με την πιο ταπεινή και φτωχική του εργάτη, του αφανούς ήρωα, του παίχτη που θα θυσιάσει ακόμα και το κορμί του προκειμένου να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει. Και ας κληθεί στην επόμενη φάση να ευστοχήσει στο πιο κρίσιμο σουτ του αγώνα, για αυτόν, είναι ακριβώς το ίδιο.

 Ξαναδιαβάζοντας ό, τι έγραψα, μου φαίνονται και πάλι λίγα και όχι αντάξια ενός εξαιρετικού παίχτη που νομίζω ο καθένας θα ήθελε στην ομάδα του είτε στην Ευρώπη είτε στην Αμερική. Ενός παίχτη που έχει γράψει -και ακόμα γράφει- πάμπολλα χιλιόμετρα στην παγκόσμια λεωφόρο του μπάσκετ και το όνομά του νομίζω θα μνημονεύεται όχι μόνο απο τους σύγχρονούς του αλλά και τους μελλοντικούς του ως ενός παίχτη-νικητή σε μια από τις πιο σημαντικές ομάδες όλων των εποχών!!! Αργεντίνος επαναστάτης... Ο Αργεντίνος "Θεός" του μπάσκετ για τους συμπατριώτες του!!!