RSS

Μια χρωστούμενη ανάρτηση πολλών ετών για τον Larry Legend..

Σε όλες μου τις αναρτήσεις που κατά καιρούς έχω σηκώσει το στοιχείο του συναισθηματισμού είναι λιγότερο ή περισσότερο εμφανές, κυρίως δε, σε αυτές που απευθύνονται είτε σε αγαπημένους παίχτες (Φάνης-Μπάρκλεϋ-Σαμπόνις) είτε σε σημαίνοντα γεγονότα (η νίκη στη Σαϊτάμα επί των Αμερικανών). Εξάλλου, φαντάζομαι ότι όλοι αντιλαμβάνεστε ότι τα τελευταία τρία χρόνια κατά αποκλειστικό λόγο το χόμπι μου κάνω και την τρέλα μου σας κοινωνώ παρά οτιδήποτε άλλο που φέρει τον μανδύα της σοβαροφάνειας ή της αυθεντίας. Τη σημερινή ανάρτηση την φαντασιωνόμουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και την παίδευα στο μυαλό μου από τότε που ξεκίνησε το blog. Πότε να έρθει η στιγμή να γράψω κάτι, έστω μερικές σκέψεις, για τον πιο αταίριαστο χρωματικά παίχτη που εμφανίστηκε ποτέ και έκανε τέτοια καριέρα στο παγκόσμιο μπάσκετ: ένα ψηλό παλικάρι με ξανθιά κόμμη, λευκό δέρμα και πράσινη αθλητική στολή. Κατά άλλους, εμού συμπεριλαμβανομένου, να γράψω μερικές λέξεις αποτίοντας φόρο τιμής στον πιο ευφυή παίχτη που έπαιξε ποτέ μπάσκετ

Όταν έχεις τόσα πολλά να γράψεις, σε κατακλύζουν τόσες λέξεις, σε περικυκλώνουν τόσες αναμνήσεις, χάνεσαι μέσα στα διάφορα βίντεο του διαδικτύου, συχνά δε ξέρεις από πού να αρχίσεις και πώς να ξετυλίξεις το νήμα των όσων θέλεις να πεις. Σκεφτόμουν σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο ότι ο Λάρυ ήταν ο Λεμπρόν Τζέιμς ή ο Σκότι Πίπεν της εποχής του, έχοντας την ίδια ή και μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι της ομάδος του χωρίς όμως τα θεόσταλτα φυσικά προσόντα των προαναφερθέντων. Και εκεί για μένα έγκειται το μεγαλείο του. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο NBA μέχρι και όταν εγκατέλειψε, το σώμα του έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από πηλό -που λέει και ο Νότης- στα χέρια του δεν υπήρχαν μούσκουλα, τα πόδια του παρέπεμπαν σε δημόσιο υπάλληλο, η ταχύτητά του ήταν επιεικώς απαράδεκτη, σχεδόν δε μπορούσε να καρφώσει, αν και 2,06, με επιτόπιο άλμα, ενώ η ευπάθειά του στους τραυματισμούς ήταν παρομοιώδης. Σας παραπέμπει ένα έστω από τα χαρακτηριστικά αυτά στον Σκότι ή στον Λεμπρόν? Και όμως, ο ξανθομάλλης με τις φαρδιές πλάτες κουβαλούσε τη "λυδία λίθο" των αλχημιστών του μπάσκετ, ήταν ευλογημένος με την αστερόσκονη των εκλεκτών που εμφανίζονται σαν αστεροειδή μόνο και μόνο για να τους θαυμάσουμε, γεννημένος και "ταμμένος" για να παίζει μπάσκετ, κατάφερε και ξεπέρασε ΟΛΑ τα αθλητικά του μειονεκτήματα παίζοντας, αντιμετωπίζοντας και κερδίζοντας τους καλύτερους ΜΟΝΟ και ΚΥΡΙΩΣ με το ασύλληπτης μπασκετικής ευφυίας μυαλό του. 

Η είσοδος του Λάρι στο αμερικάνικο μπάσκετ ταυτόχρονα με την είσοδο του αντίπαλου δέους -Μάτζικ Τζόνσον- έφερε σχεδόν αγωνιστική επανάσταση στον τρόπο που μέχρι τότε παιζόταν το άθλημα. Ξαφνικά ένας τύπος με ύψος power-forward, έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά στην περιφέρεια, σούταρε πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων από όλες τις αποστάσεις, έπαιζε το p&r και ας ήταν 2,06, πάσαρε σαν τον καλύτερο άσσο της κατηγορίας, μάζευε τα περισσότερα ριμπάουντ από άλλον στην ομάδα του, χρησιμοποιούσε τα miss-match με κοντύτερους αντιπάλους και κέρδιζε 3 σερί φορές το διαγωνισμό τριπόντων, τη μία εξ αυτών χωρίς καν να βγάλει τη φόρμα του!!! Ποιος αντίπαλος ή ποια άμυνα θα μπορούσε να τον εξουδετερώσει, αφού τις περισσότερες φορές έφτανε απλώς να πιάσει τη μπάλα και να τη στείλει συστημένη στο καλάθι? Πώς να περιορίσεις κάποιον που είναι πιο έξυπνος από εσένα, που καταλαβαίνει το παιχνίδι καλύτερα από εσένα, που διαβάζει τις αδυναμίες σου και "παίζει" με αυτές, που βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από εσένα και που τις περισσότερες φορές δε σε υπολογίζει καν ως αντίπαλο?

Και πιστέψτε με όταν σας λέω ότι δεν ήταν οι τίτλοι του -ατομικοί και ομαδικοί- που έδιναν την άνεση στο φτωχόπαιδο από την Ιντιάνα να μην υπολογίζει κανέναν ως αντίπαλο, αν και αυτοί ζαλίζουν (3 MVP-2 MVP Finals-3 Championships-Rookie of the Year-12 All Star etc). Ήταν εκείνη η έμφυτη αίσθηση ανωτερότητας που είχε σε κάθε του κίνηση μέσα στο παιχνίδι, αίσθηση που προέκυπτε κυρίως από την απόλυτη και άριστη γνώση των βασικών του μπάσκετ έναντι των άλλων αλλά και της ανταγωνιστικότητας που τον διακατείχε κάθε φορά που πατούσε το παρκέ. Γιατί ο Λάρρυ όχι απλά δεν ήθελε να χάνει, αλλά μισούσε την ήττα με τόση ένταση που έκανε το κάθετι για να την κρατήσει όσο πιο μακριά γινόταν από τον ίδιο και την ομάδα του. Και μιλάω απολύτως ρεαλιστικά όταν αναφέρομαι σε "κάθετι". Δείτε όσα περισσότερα βιντεάκια θέλετε από όλους τους μεγάλους αστέρες του μακρινού και πρόσφατου παρελθόντος και μετά δείτε έστω ένα του Bird. Η εμφανής διαφορά ενυπάρχει στις αρίθμητες βουτιές που έκανε κάθε βράδυ στα παρκέ ο Λάρυ για να σώσει ακόμα και την πιο χαμένη τελευταία μπαλιά. Υπάρχουν στιγμιότυπα στα οποία κυριολεκτικά βουτάει στο παρκέ με πλήρη άγνοια κινδύνου ως προς τη σωματική του ακεραιότητα παρασέρνοντας καρέκλες, φιλάθλους, γραμματείες μόνο και μόνο για να κρατήσει ζωντανή τη μπάλα, για να την κερδίσει η ομάδα του. Δεν υπολόγιζε το θρύλο του, το όνομά του, τη φήμη του, το σταριλίκι του, τους κραδασμούς στο πληγωμένο σώμα του. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να προλάβει να κρατήσει ζωντανή τη "γαμώ-μπαλα" με κάθε τρόπο. Δε θυμάμαι κανέναν άλλον παίχτη αυτού του βεληνεκούς σε τόσες πολλές ανάλογες φάσεις με τους άσημους συμπαίχτες του απλώς να κοιτάνε.

Δε σταματούσε όμως μόνο εκεί. Για τον Λάρι το γήπεδο ήταν η ζούγκλα και οι αντίπαλοι τα θηρία που έπρεπε να σκοτώσει για να επιβιώσει. Ποτέ δε φόρεσε τη στολή του "δαντελένιου", ποτέ δεν ασπάστηκε τον καθωσπρεπισμό, ποτέ δεν εμφανίστηκε ως υπεράνω ή ανέγγιχτος. Στην καριέρα του ενεπλάκη σε άπειρους καβγάδες μερικοί εκ των οποίων ήταν ομηρικοί, όπως με τον Dr. J, όπου το μπουνίδι που έπεσε έχει μείνει στην ιστορία. Σπρωξίματα, γροθιές, κλωτσοπατινάδες, αγκωνιές σε κάθε αγώνα με τους Πίστονς και ιδίως με το καλό παιδί Bill Laimbeer ήταν μέρος της καθημερινότητάς του ενώ το trash talking έπεφτε σύννεφο προς όλους τους αντιπάλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε παιχνίδι στα τελευταία δευτερόλεπτα εναντίον των Σόνικς όταν δείχνει στον Shawn Kemp το σημείο από όπου θα σούταρε όπερ και εγένετο μερικά δεύτερα αργότερα, σκόραρε και η ομάδα του κέρδισε. Φυσικά και με τους αγαπημένους του Λέικερς έχουν υπάρξει σκηνικά απείρου κάλλους με στιγμές κατά τις οποίες είναι έτοιμος να αρπαχτεί με τον Τζαμπάρ μέσα στο Φόρουμ ή να σπρώχνει και να πετάει τον Κούπερ με τη μέση του από την επαναφορά της μπάλας εκτός παρκέ για να κερδίσει η όμαδα του αριθμητικό πλεονέκτημα στην επίθεση!!!!

Η ανταγωνιστική του φύση δεν τον άφηνε ποτέ να αφήσει την παραμικρή πρόκληση αναπάντητη και όχι μόνο από αντιπάλους. Νομίζω έχω αναφέρει σε άλλη ανάρτηση ότι το ίδιο βράδυ που ο συμπαίχτης του ΜακΧέιλ πετυχαίνει ρεκόρ πόντων σε αγώνα με 58, ο Λάρι του είπε να μη χαρεί πολύ καθώς θα το ξεπερνούσε σύντομα, όπως και έγινε λίγες μέρες μετά όταν και σκόραρε 60 εναντίον των Χοκς με μερικά από τα πιο εντυπωσιακά σουτ που έχω δει να καταλήγουν στο καλάθι. Δεν τον ένοιαζε να είναι ευγενικός, αρεστός, χαμογελαστός, δημοφιλής, δημοσιογραφικός. Κάποιες φορές νομίζω ότι δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο από το να είναι ο εαυτός του και να κερδίζει η ομάδα του. Η βασική του αρχή ως ο αρχηγός της πράσινης αρμάδας ήταν να είναι παρών κάθε βράδυ σε κάθε πρόκληση ως ήθελε και όφειλε ως ηγέτης. Αλλά ηγέτης που δε δίσταζε να θέσει τις υπηρεσίες του κάτω από το γενικό καλό, ηγέτης που μπορεί να φερόταν εντός του παιχνιδιού ως ο πιο απλος στρατιώτης, ηγέτης που ενέπνεε τους συμπαίχτες του, που τρόμαζε τους αντιπάλους του, ηγέτης που ζητούσε πάντα τη μπάλα όταν αυτή "έκαιγε", ηγέτης που θα έκανε κάθε μικρό-δουλειά που θα χρειαζόταν προκειμένου η ομάδα του να νικήσει.

Ο Λάρι, εκτός όλων των άλλων χαρακτηριστικών που του έχουν αποδοθεί, κουβαλάει και ένα ακόμα, ίσως το πιο τιμητικό που μπορεί να αποδοθεί σε παίχτη αυτού του βεληνεκούς και αυτό δεν είναι άλλο από αυτό του πιο δουλευταρά και σκληρά προπονημένου παίχτη. Υπάρχουν μύριες όσες αναφορές για τον Λάρι να φεύγει αμέσως μετά το τέλος των τελικών, ιδίως όταν είχε χάσει και να προπονείται την επόμενη κιόλας μέρα μόνος του είτε σουτάροντας στο ανοιχτό γήπεδο της αυλής του στην Ιντιάνα είτε τρέχοντας στους δρόμους της γενέτειράς του με τους συμπολίτες του να τον κοιτάνε με έκπληξη, αφού μόλις το προηγούμενο βράδυ τον έβλεπαν στην τηλεόραση. Ο αστικός μύθος λέει ότι προτού ξεκινήσει η πρώτη του προετοιμασία με τους Κέλτες είχε συννεοηθεί με τον φύλακα του Boston Garden να του ανοίγει τα ξημερώματα για να μπορεί να σουτάρει μόνος του κάθε πρωί προκειμένου να εμφανιστεί έτοιμος. Ο έτερος μεγάλος παίχτης εκείνης της εποχής Μάτζικ σε μια από τις συνεντεύξεις του είχε πει το εξής αμίμητο grosso mondo: "Ποτέ δε μου άρεσαν οι καλοκαιρινές προπονήσεις και προετοιμασίες, προτιμούσα ξεκούραση με παρέα σε ωραία μέρη. Παρόλα αυτά κάθε καλοκαίρι αφιέρωνα αρκετές μέρες στο να προετοιμαστώ για την επόμενη χρονιά. Κάθε φορά που κουραζόμουν και ήθελα να σταματήσω σκεφτόμουν ότι αυτή τη στιγμή ο Λάρι προπονείται, σουτάρει, τρέχει αδιάκοπα για να γίνει καλύτερος και να με κερδίσει και αυτό με ωθούσε να μη σταματήσω". Ναι είχε ταλέντο πολύ ο Λάρι, αλλά ίσως δούλεψε πολύ περισσότερο ακόμα και από αυτό το θεόσταλτο ταλέντο του.

Ο τρόπος παιχνιδιού του ήταν κατ εξοχήν άρτιος τεχνικά!!! Ο Λάρι μπορούσε να σουτάρει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, υπό οποιαδήποτε πίεση αντιπάλων και χρόνου, από κοντινές ή μακρινές αποστάσεις γρήγορα και με εξαιρετικά ακρίβεια. Η αυτοπεποίθηση με την οποία σούταρε, ο μηχανισμός, η ευστοχία του, η εκμηδένιση των αποστάσεων, οι νίκες στο σχετικό διαγωνισμό φανερώνουν τόνους δουλειάς και αμέτρητες εργατοώρες. Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να μαρκάρει έναν τύπο με τέτοιο ύψος που σουτάρει από ψηλά, με ταχύτητα και με ακρίβεια αλλά κυρίως με τρομερή αυτοπεποίθηση? Όταν χρειαζόταν χρησιμοποιούσε το ύψος του για να εκμεταλλευτεί την υψομετρική διαφορά από τον αντίπαλο κοντά στο καλάθι είτε σκοράροντας με hook και με τα δύο χέρια είτε σουτάροντας με fadeaway είτε ρολάροντας στο σώμα του αντιπάλου είτε ακόμα βγαίνοντας από το σκριν, δεχόμενος την πάσα και σουτάροντας. Αναφέρομαι σε κινήσεις ή επιλογές που τώρα μπορεί να μας φαίνονται λογικές και αναμενόμενες, καθώς πλέον τις συναντάμε σε κάθε παιχνίδι, αλλά εκείνα τα χρόνια, και μάλιστα από έναν τύπο με τα συγκεκριμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, κάτι τέτοιο φαινόταν και ήταν σχεδόν πρωτόγνωρο ως προς την αρτιότητα και την πληρότητά τους.

Αλλά η αρτιότητα του παιχνιδιού δε φαινόταν μόνο στο επιθετικό ταλέντο του να σκοράρει αλλά να δημιουργεί για τους συμπαίχτες του. Το court-vision που είχε ο Λάρι κατά την ταπεινή μου γνώμη μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτό του Μάτζικ, καθώς ο τύπος έπαιζε λες και είχε μάτια στην πλάτη ή  στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Γνώριζε με λεπτομέρεια τις θέσεις και τις κινήσεις και των συμπαιχτών του αλλά και των αντιπάλων του κάθε στιγμή εξ ού και μας έχει χαρίσει εκπληκτικά στιγμιότυπα με πάσες προς τους συμπαίχτες του που καλά καλά ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν. Η χρονική και χωροταξική αίσθηση του γηπέδου ήταν σχεδόν απαράμιλλη και τι καλύτερο παράδειγμα από το διάσημο -όσο και αυτό του Χάβλισεκ- πια κλέψιμο του εναντίον των Πίστονς 1-2 δεύτερα προτού λήξει το παιχνίδι από επαναφορά του Τόμας όταν και κλέβει τη μπάλα και αμέσως δίνει ασσίστ στον Ντένις Τζόνσον για να πετύχει το νικητήριο καλάθι. Είτε σε σετ παιχνίδι είτε σε αιφνιδιασμό ο συμπαίχτης του που θα βρισκόταν σε εύκαιρη θέση να σκοράρει θα δεχόταν εξ ορισμού την πάσα του από όπου στο γήπεδο και όπως μαρκαρισμένος και αν ήταν το νούμερο 33.

Ίσως η πιο αξέχαστη αίσθηση που μου έχει χαρίσει ο Λάρι είναι αυτή που περιγράφω σε μια παλιότερη ανάρτησή μου όταν και κάνω αναφορά σε έναν αγώνα του εναντίον των Πέισερς για τα play-off. Ένας τόσο μεγάλος παίχτης συχνά-πυκνά ταλαιπωρούταν από τραυματισμούς στην ευπαθή του μέση, από δισκοπάθεια που ιδίως τα τελευταία χρόνια της καριέρας του τον έκανε να μη μπορεί καν να σταθεί στον πάγκο της ομάδος αλλά και να είναι ξαπλωμένος. Αυτός όμως ήταν εκεί, παρών, αρχηγός και οδηγός, ο καλύτερος παίχτης της ομάδος του, ένας ζωντανός θρύλος που συνέχιζε να παίζει σε κάθε παιχνίδι με την ίδια ένταση, αυταπάρνηση και θυσία όπως έκανε από το πρώτο κιόλας ματς. Στα ημίχρονα των αγώνων συχνά πήγαινε στο φυσιοθεραπευτή της ομάδος για ειδικές μυο-χαλαρωτικές ασκήσεις, ενώ και τα παυσίπονα σιγά σιγά μπήκαν στη ζωή του. Τίποτα από αυτά όμως δεν ήταν ικανά να σταματήσουν τον Λάρι τη στιγμή που ήταν στο παρκέ. Ούτε να μειώσουν την επιδραστικότητα του στο παιχνίδι της ομάδος του, γιατί πολύ απλά φίλοι μου, όσο και αν πόναγε η μέση, τα πόδια του, τα γόνατά του, το ΜΥΑΛΟ του Λάρι ήταν πάντα εκεί και αυτό έφτανε από μόνο του να τον τοποθετεί σε μια κατηγορία παραπάνω από τον οποιονδήποτε αντίπαλό του. Τις περισσότερες φορές του έφτανε απλώς να δεχτεί τη μπάλα, να τη σηκώσει με το γνωστό του στυλ και να σουτάρει. Συχνά κάνοντας και μια μικρή προσποίηση πριν. Όπως είχε κάνει αμέτρητες φορές μέχρι τότε. Με το αποτέλεσμα στην πλειονότητα των περιπτώσεων να είναι το ίδιο. Με τον πόνο να είναι σχεδόν πάντα παρόντα και να τον ενοχλεί και στις πιο απλές κινήσεις του, αυτός εκεί επέμενε, ήθελε να περάσει το δικό του. Μέχρις ότου οι γιατροί τον προειδοποίησαν ότι αν συνέχιζε να παίζει ελλόχευε ο κίνδυνος να περάσει μέρος της υπόλοιπής ζωής του σε καροτσάκι όπως αποκάλυψε ο ίδιος.

Πολύ λίγοι παίχτες απέπνεαν αυτή τη σχεδόν φοβιστική αίσθηση ανωτερότητας του Bird. Υπάρχουν μαρτυρίες ων ούκ έστιν αριθμός από δηλώσεις αντιπάλων παιχτών και προπονητών -του MJ συμπεριλαμβανομένου- έμπλεες σεβασμού και αναγνώρισης της αξίας του σε βαθμό που πολλοί εδήλωσαν την ανακούφισή τους όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ακόμα και αυτός ο Μάτζικ είχε δηλώσει ότι κάθε φορά που έπαιζε με αντίπαλο τον Λάρι ήξερε ότι θα έπρεπε να φτάσει στα σωματικά και πνευματικά του όρια για να τον κερδίσει.  Πόσο αντιδιαμέτρου διαφορετική με την εικόνα του, ενός ξανθομπάμουρα λευκού, χωρίς μούσκουλα που για καιρό κυκλοφορούσε και με ένα μουστάκι που παρέπεμπε σε αγρότη παρά στον τότε καλύτερο παίχτη του κόσμου. Αλλά έτσι ήταν ο Λάρι. Δεκάρα τσακιστή δεν τον ένοιαζε να κάνει οτιδήποτε άλλο πέραν του να παίζει μπάσκετ και ας ήταν ο κορυφαίος εκείνη την εποχή και θα μπορούσε να είχε όλον τον κόσμο στα πόδια του. Για αυτόν ο κόσμος του ήταν ενθυλακωμένος και δομημένος εντός της προπόνησης, του γηπέδου, των συμπαιχτών του, του πρώτου τζάμπολ και της κόρνας της λήξης του αγώνα. Σε αυτά έμεινε πιστός από την αρχή ως το τέλος της καριέρας του, όπως και στην αγαπημένη του ομάδα με την οποία αναδείχτηκε 3 φορές πρωταθλητής και κέρδισε ουκ ολίγους τίτλους.

Ξέρω τι θα μου πείτε για τη διαφορετικότητα των εποχών, την αλλαγή του τρόπου παιχνιδιού, τα αθλητικά προσόντα, τον αργό ρυθμό που παιζόταν τότε το μπάσκετ, την εξέλιξη του scouting, την εξείδικευση ως μέσο εξέλιξης του παιχνιδιού και όλα τα λοιπά. Δεν θέλω να συγκρίνω κανέναν και τίποτα γιατί στα μάτια μου ο "μεγάλος λευκός" είναι ασύγκριτος. Εγώ θέλω μόνο να ρωτήσω αν υπάρχει έστω ένας που θα επέλεγε ποτέ να παίξει αντίπαλος του Λάρι σε αγώνα μπάσκετ ή που πιστεύει ότι ακόμα και στη σημερινή εποχή ο πιο τετραπέρατος παίχτης που εμφανίστηκε ποτέ δε θα κατόρθωνε να αφήσει το στίγμα του και να βρει τρόπο να κυριαρχήσει. Και αν το πιστεύει κανείς αυτό, αν θα είχε τα κότσια να του το πει κατάφατσα. Αντί επιλόγου μια ρήση του Πατ Ράιλι, του επί χρόνια αντιπάλου προπονητή πριν λίγα χρόνια. Είπε λοιπόν ο "ζελεδωμένος" Πατ: "Αν επέλεγα έναν παίχτη για να πάρει το σουτ που θα έκρινε έναν αγώνα αυτός θα ήταν ο Michael Jordan. Αν επέλεγα όμως έναν παίχτη για να πάρει το σουτ που θα έκρινε τη ζωή μου, αυτός θα ήταν ο Larry Bird"...

Κανείς σαν αυτόν... 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

16 σχόλια:

KANTHAR0S είπε...

Αυτά με τις διαφορετικές εποχές και τον διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού δεν τα καταλαβαίνω. Κάποιος που έχει μπασκετική ευφυία προσαρμόζεται παντού και δεν κολλάει πουθενά. Αν είναι δυνατόν. Δεν μιλάμε για τηλεοράσεις και κρέατα. Για παιχταράδες μιλάμε!

Κι ο Λάρρυ είχε μπασκετική ευφυία με το παραπάνω. Πέτυχε πράγματα που, όπως πολύ σωστά γράφεις, φαίνονται παράξενα. Ποιος να περίμενε ότι με τέτοια σωματικά και φυσικά προνόντα θα παρουσίαζε τέτοια εικόνα στο παρκέ; Θυμάμαι ένα άρθρο που είχα διαβάσει, σαν αφιέρωμα στην καριέρα του, όταν πρωτοεμφανίστηκε ως rookie. Τον έλεγαν τότε υποτιμητικά λευκό. Ότι δεν έχει άλμα. Ότι δεν είναι γρήγορος. Ότι δεν μπορεί να μαρκάρει με πλάγια βήματα. Ότι θα έχει πρόβλημα απέναντι σε δυνατότερους αντιπάλους. Τρίχες κατσαρές.

Αυτός δεν καταλάβαινε τίποτα. Παρέα με έναν τέλειο μηχανισμό στο σουτ και την αυταπάρνηση για ήττα, σάρωσε τα πάντα.

stratos kalantzis είπε...

@kantharos: Φαντάζεσαι μόνο τι επίδραση θα είχαν στον εγωισμό του Λάρι να διαβάζει τέτοιου είδους απαξιωτικά σχόλια?? Πραγματικά όπως γραφεις, ο τύπος δεν καταλάβαινε τίποτα.

Ανώνυμος είπε...

Στράτο πολλά ευχαριστώ για τον μεγαλύτερο παίκτη όλων των εποχών όσον αφορά το άθροισμα ταλέντου+δουλειάς+πίστης+επιρροής στην ομάδα).
Ο MJ θα παραμείνει ανυπέρβλητος αλλα το role model θα είναι πάντα εκείνος ο ψηλολέλεκας βλαχάκος που έδωσε άλλη διάσταση στην λέξη refuse το lose.

Ζαχαρίας

stratos kalantzis είπε...

@Ζαχαρίας: Μου αρέσει πολύ η λέξη "βλαχάκος" και έχω και μια αίσθηση ότι και στον ίδιο θα άρεσε!!!

Thanos KappA είπε...

Στρατο παντα ειχα σε εκτιμηση αυτο το blog αλλα με αυτη σου την αναρτηση περασεις σε επιπεδο λατρειας.
Πραγματικα δεν εχω λογια για αυτον τον παιχτη. Απεδειξε περιτρανα οτι το μυαλο μπορει να νικησει τα αθλητικα προσοντα. Ηταν ο λευκος που τα εβαλε στα ισια με τους κυριαρχους μαυρους του παιχνιδιου -μεσα και εξω απο αυτο-. Δεν φοβηθηκε ποτε κανεναν και οι Θρυλοι του αθληματος ανεξαρτητου χρωματος τον σεβαστηκαν.Η δηλωση του Ραιλι τα λενει ολα. Εξερεση κατι κομπλεξικοι τυπου Isiah Thomas.
Πραγματικα δεν εχω λογια για το ποσο ευχαριστηθηκα αυτο το Post.

ΥΓ: https://www.youtube.com/watch?v=jtykEHPRO1Q
για τον αντικτυπο που ειχε στο παγκοσμιο μπασκετ το μεγαλυτερο "ζευγαρι" ολων των εποχων.

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για το άρθρο σου. Πολύ όμορφο..

Απλά να προσθέσω δύο πραγματάκια.

1. Στο κολλέγιο, νομίζω, ο Larry είχε ένα μεγάλο τραυματισμό σε ένα δάχτυλο του χεριού που του "χάλασε" την αίσθηση του σουτ όπως αποκάλυψε χρόνια αργότερα.

2. Παραθέτω αυτούσια μια ατάκα του McHale: "Larry and Magic are still the only two guys I know who could take ten or eleven shots and still dominate the game. That was the major difference between them and Jordan. If you got Michael to take eleven shots, you had dominated him."

stratos kalantzis είπε...

@thanos Kappa: Σε ευχαριστώ για τα γενναιόδωρά σου λόγια. Να φανταστείς ότι σήμερα που τη διάβασα, σκέφτηκα ότι δεν έγραψα παρά ελάχιστα από αυτά που πραγματικά ήθελα να γράψω για τον τύπο αυτόν!!!!

Έβαλα ήδη και ξαναείδα μερικά βιντεάκια του στο youtube και πραγματικά ΔΕΝ υπάρχει ο τύπος και όλα όσα κάνει!!!

Έχεις καμιά άλλη ιδιαίτερη προτίμηση που μπορεί να ιντριγκάρει να γράψουμε κάτι??

@ανώνυμος: Τα είπε όλα νομίζω ο συμπαίχτης του!!! Λακωνικά και εύστοχα.

Ανώνυμος είπε...

Στράτο να προτείνω Isiah?
Kολοπαιδαράς και παλιοχαρακτήρας αλλά δεν θυμάμαι και πολλούς να παίζουν με σπασμένο αστράγαλο μια ολόκληρη περίοδο.Θα πέσουν βροχή τα σχόλια έπειτα αλλά γι'αυτό είμαστε εδώ.

Εναλλακτικά θα πρότεινα τις χαμένες ελπίδες:
Laettner,Γκουλιότα,Olowokandi etc

Ζαχαρίας

stratos kalantzis είπε...

@Ζαχαρίας: Για τον Isiah κάτι σκέφτηκα αλλά θα πρέπει και να ψάξω αρκετά καθώς δεν είχα πολλές εικόνες όταν μεσουρανούσε. Με ιντριγκάρει όλα όσα έχουν κατά καιρούς ακουστεί για αυτόν να ασχοληθώ μαζί του.. Είδομεν...

Thanos KappA είπε...

@Στρατω: ε οχι και Isiah. Επιτηδες το κανεις για να σφαζομαστε εδω μεσα καθε 2η μερα :P

εγω προτεινω Stockton. Παρομοια περιπτωση με Bird αλλα δυστυχως χωρις κανεναν τιτλο.
Εναλλακτικα νομιζω ο Hakeem the Dream θα ηταν ενα καλο θεμα. Να θυμηθουμε και λιγακι τι σημαινει center.

P.S Εχε στο μυαλο σου και τον Duncan. Κατι μου λεει οτι αν το παρει φετος θα σταματησει.

stratos kalantzis είπε...

@Thanos KappA: το σκεφτόμουν για τον Ντάνκαν και τώρα που έγραψες και για τον Χακίμ, έχω γράψει στην ίδια ανάρτηση και για τους 2 εδώ και πάνω από ένα χρόνο.

http://3-ponto.blogspot.gr/2011/01/hakeem-vs-duncan.html

Ανώνυμος είπε...

στρατο συνεχισε να γραφεις ετσι.χαιρετισματα απο μπερυ (μπομπο θυμασαι..)και ξαδερφο βαγγελη μυλ.(φροντιστηριο αγγλικων) ο οποιος μου πε οτι σε ταλαιπωρουσε αρκετα στο ανοιχτο θα τα πουμε απο κοντα φιλε οταν γυρισει ο τσακι..

stratos kalantzis είπε...

Πού είσαι ρε Μπέρυ???? Πηγαίνεις ακόμα και ρίχνεις κανένα σουτάκι από αυτά που δε μπορούσε κανείς να τα σταματήσει?

Τον έχω χάσει τον Τσάκι εντελώς, είναι καλά την παλεύει εκεί στα ξένα?

Πρέπει να κανονίσουμε ένα μπασκετικό ραντεβού το συντομότερο δυνατόν, έτσι να θυμηθούμε τα παλιά.

Προσπαθώ ρε φίλε να γράφω, αλλά με έχουν αφήσει μόνο μου στο σπορ...

Ανώνυμος είπε...

ειμαι καλα φιλε στρατο,οσο για σουτακια τα τελευταια 2 χρονια εχω ριξει μονο σε πλαστικη που βεντουζαρει σε πορτα...ασε σκουριασαμε.μου χουν λειψει τα μονακια ρε φιλε,ο τσακι καλα ειναι προσπαθει να κρατιεται σε φορμα ασε που αυτοι οι αμπαλοι οι ελβετοι κατω απτην μπασκετα βαζουν γκαζον, τον σεπτεμβρη θαναι μαλλον εδω

stratos kalantzis είπε...

Χαίρομαι που είσαι καλά ρε Μπέρρυ και αλήθεια πρέπει να κανονίσουμε ένα επετειακό "μονό" έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά!!!!

Πες του Τσάκι ότι έχει χαθεί εντελώς και μόλις έρθει Ελλάδα να ρίξει τηλέφωνο για να τα πούμε από κοντά.

Ανώνυμος είπε...

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩΪ ΝΑ ΜΕΙΩΣΩΪ ΤΟΝ ΜΠΕΡΝΤ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ, ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ( ΟΠΩΣ ΤΑ ΜΕΤΡΗΣΑ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ) ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΑLL STAR NCAA, KΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΛΗ, ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΗΣΑΝ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.
ΜΠΕΡΝΤ : {( 17)} ΠΟΝΤΟΥΣ ΜΕ {( 7/7 )} ΒΟΛΕΣ ΚΑΙ...{( 5/17 )} ΔΙΠΟΝΤΑ,
{( 5 )} ΛΑΘΗ, {( 4 )} ΑΣΣΙΣΤ, ΚΑΙ ΔΕΧΤΗΚΕ {( 15 )} ΠΟΝΤΟΥΣ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ.
ΓΚΑΛΗΣ : {( 5 )} ΠΟΝΤΟΥΣ ΜΕ {( 1/2 )} ΒΟΛΕΣ ΚΑΙ {( 2/3 )} ΔΙΠΟΝΤΑ,
{( 1 )} ΛΑΘΟΣ, {( 7 )} ΑΣΣΙΣΤ, {( 4 Η΄ 5 )} ΚΛΕΨΙΜΑΤΑ ΚΑΙ
ΔΕΧΤΗΚΕ {( 4 )} ΠΟΝΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΤΟΥ
ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ.
ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ΟΤΙ Ο ΓΚΑΛΗΣ ΕΡΧΟΤΑΝΕ ΩΣ ΤΡΙΤΟΣ ΣΚΟΡΕΡ ΟΛΟΥ ΤΟΥ NCAA, ΠΗΡΕ ΜΟΝΟΝ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΟΛΟΙ ΣΧΕΔΟΝ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΘΕΛΑΝΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΗΤΟ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΣΙΡΚΟ.
ΕΠΙΣΗΣ, ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΗΝ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΣΚΟΡ ΜΕ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΗ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΓΚΑΛΗ ( ΑΝΑΤΟΛΗ ) :
ΧΩΡΙΣ ΓΚΑΛΗ : {( 21-14 )} ΜΕ ΓΚΑΛΗ {( 35-28 )}
"" : {( 51-46 )} "" {( 72-57 )}
"" : {( 84-75 )} "" {(101-82 )}
"" : {(107-92 )} ΤΕΛΙΚΟΝ ΣΚΟΡ. ΔΗΛΑΔΗ, ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ {( 21-14 )} ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΟΤΑΝ Ο ΓΚΑΛΗΣ ΗΤΟ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΝ, Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΕΧΑΝΕ ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΕΠΑΙΖΕ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕ. ΕΙΝΑΙ, ΝΟΜΙΖΩ, Ο ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΗΪΣ ΕΑΝ ΕΝΑΣ ΠΑΙΧΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟΣ Η' ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ, ΝΑ ΒΛΕΠΗΪΣ ΔΗΛ. ΤΑ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΣΚΟΡ.
ΒΕΒΑΙΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΙ ΜΑΝΑΤΖΕΡΣ ΒΓΑΛΑΝΕ MVP TOΝ ΜΠΕΡΝΤ, ΕΝΩ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΗΡΑΝΕ ΤΟΝ ΓΚΑΛΗ ΣΤΟ ΝΒΑ.
ΟΣΟΙ ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΞΕΙ, ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΩΣ ΠΑΝΤΑ, ΜΠΑΣΚΕΤ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΟΤΑΝ ΤΥΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ "ΒΛΑΧΑΚΟ" ΤΟΛΜΟΥΣΑΝΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ {( 17 )} ΣΟΥΤ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΤΑ...{( 5 )}. ΜΕΡΙΚΩΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΟΠΑΙΔΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΙΟΠΟΡΙΣΤΟΥΝΕ.
Υ.Γ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο ΓΚΑΛΗΣ ΜΕ ΤΟ {( 1,83 )} ΥΨΟΣ ΗΤΑΝΕ ΧΑΜΗΛΟΣ ΓΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΝΒΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Ο ΓΚΑΛΗΣ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ {( 1,83 )} ΥΨΟΣ, ΕΝΑΝ ΠΟΝΤΟΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΙΛΙΟΣΤΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ VITRUVIO ΤΟΥ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ.ο.!

Δημοσίευση σχολίου