Δεν είναι επίτηδες ιντριγκαδόρικος ο τίτλος για να προσελκύσω το ενδιαφέρον σας. Είναι αυτό ακριβώς που αισθάνθηκα χθες βράδυ όταν έκατσα και χάζεψα στην τηλεόραση στιγμιότυπα από αγώνες κυρίως της Ευρωλίγκα αλλά και του ελληνικού πρωταθλήματος και μετά έριξα μια ματιά στα στατιστικά τους. Πώς προέκυψε θα αναρωτηθεί κάποιος και θα έχει δίκιο. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να μοιάζει με εκείνες τις στιγμές που ο Μπιλ Γκέιτς ή ο αποβιώσας Στιβ Τζομπς θα κάθονταν μπροστά στο τελευταίας τεχνολογίας δημιούργημά τους με τις αναρίθμητες δυνατότητες και για μια στιγμή θα αναπολούσαν εκείνο τον πρώτο μαγικό υπολογιστή που είχαν πρωτοφτιάξει. Θέλετε να το πείτε συγκίνηση, σύνδεση με το παρελθόν, φόρο τιμής προς την αρχή κάθε ιστορίας, πείτε το. Κάπως έτσι και εγώ χθες βλέποντας πώς παίζεται το μπάσκετ πλέον καθώς και ποιοι το παίζουν, έκλεισα την τηλεόραση και προτού κλείσω τα μάτια μου ήρθε στο μυαλό: Μου λείπει ο Γκάλης...
Πάνω από όλα μου λείπει εκείνη η τρομερή αίσθηση ανωτερότητας και κυριαρχίας που είχε. Αναλογίζομαι άλλους αθλητές σε διαφορετικά αθλήματα και μπορώ να την διακρίνω ξεκάθαρα στο βλέμμα του Μοχάμεντ Άλι, του Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου, του Πύρρου Δήμα, του Ντιέγκο Μαραντόνα, του Καρέλιν. Όλοι αυτοί είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό τους, ως λάμψη στο βλέμμα τους την αύρα της υπεροχής τους ίσως αναμεμειγμένης και μια ελαφρά δόση αλαζονείας. Ο Νικ το είχε ξεκάθαρα και φαινόταν από το ότι δεν τον ενδιέφερε ΠΟΤΕ ποιος ήταν ο αντίπαλος του σε κάθε παιχνίδι είτε ατομικά είτε ομαδικά. Έμπαινε μέσα στο παιχνίδι, πάταγε το κουμπί στο μυαλό του, μεταφερόταν στον κόσμο του και από εκεί και πέρα αλίμονο σε όποιον τον αντιμετώπιζε. Το έβλεπες στις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο, σχεδόν τίποτα από τους αντιπάλους δεν τον ενοχλούσε, εάν με κάποιον τα είχε ήταν μόνο ο εαυτός του που έχασε μια βολή ή ένα καλάθι. Η αντίπαλη άμυνα ήταν για αυτόν μέρος της καθημερινότητας, γρανάζι της διαδικασίας που έπρεπε να ξεπεράσει και που θα κατέληγε στην τελική δική του επικράτηση. Από τη στιγμή που έπαιζε αυτός δεν είχε σημασία το γήπεδο, τα στεφάνια, οι διαιτητές, η χώρα, τα παπούτσια, ο καιρός ή ο πρωθυπουργός. Πλέον είχε αυτός τη μπάλα στα χέρια του και όλα ξεκινούσαν εκεί και τελείωναν στο καλάθι.
Ήταν μόλις 1,83 και ήξερε όλη η υφήλιος ποιος ήταν και τι μπορούσε να κάνει και αυτός σχεδόν τους χλεύαζε με το να το κάνει κάθε βράδυ. Σε κάθε γήπεδο απέναντι σε έναν ή και περισσότερους αντιπάλους. Ας άλλαζαν επάνω του όλα τα μαρκαρίσματα, ας ήξεραν ότι πηγαίνει από δεξιά, ας έβγαινε βοήθεια ο αντίπαλος ψηλός, ας μην έκοβαν στον ελεύθερο χώρο οι συμπαίχτες του, ας κρέμονταν από τα χέρια του αντίπαλοι, ας ήταν ο Ερμής σε ανάδρομη τροχιά. Οι μόνες σταθερές παράμετροι παρέμεναν αυτός, η μπάλα και το καλάθι. Ξεκινούσε κάθε παιχνίδι γνωρίζοντας ότι όλη η προσοχή ήταν στραμμένη επάνω του και ότι όλοι περίμεναν από αυτόν να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη βάζοντας και καμιά 40αριά πόντους σουτάροντας 20+ φορές. Για σκεφτείτε το λίγο, πόσο άγχος, πίεση και ένταση θα μπορούσε μια τέτοια προσδοκία να επιφέρει σε έναν αθλητή. Πόσο καλά προετοιμασμένος ψυχικά θα πρέπει να ήταν να ανταπεξέλθει κάθε φορά που όλοι τον περίμεναν να τους δικαιώσει? Στη σημερινή εποχή, με τις εύθραστες ψυχολογίες, τους φόβους και τις ανασφάλειες να μας συντροφεύουν όλους, πόσοι θα λύγιζαν ή ήδη λυγίζουν υπό το βάρος αυτό? Για τον Νικ όμως αυτή ήταν η αποστολή του, ο λόγος για τον οποίο γεννήθηκε και αυτό έκανε με σχεδόν διαστροφική απότελεσματικότητα κάθε φορά. Μόλις έληγε ο αγώνας, κατευθυνόταν στα αποδυτήρια, έκανε το μπάνιο του, φορούσε το μπουφάν με τη γούνα, ελάχιστες φορές κάποιες δηλώσεις στις κάμερες και έφευγε να ξεκουραστεί για την επόμενη προπόνηση.
Ναι, πράγματι ο Γκάλης έκανε προπόνηση σε εξοντωτικούς ρυθμούς. Ο Γκάλης, όχι κάποιος από τους σύγχρονους παίχτες που έτσι και κάνουν προπόνηση σε κάποιο ρεπό τους ή πάνε σε κάποιο camp στο εξωτερικό, γίνεται εξώφυλλο σε εφημερίδα. Υπάρχουν συνεντεύξεις του τότε προσωπικού του γυμναστή, του Ραμπότα, που αναφέρει την προετοιμασία που έκανε ο Νικ λες και αναφέρεται σε γυμνάσια που κάνουν οι καταδρομείς στα στρατόπεδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνης της εποχής, ένα απόγευμα να τρέχει ο Νικ μαζί με έναν συμπαίχτη του σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο με στίβο στα πέριξ του Αλεξανδρείου πριν την καθιερωμένη προπόνηση της ομάδος. Αφού κάνουν κοντά στους 10 γύρους σταματάνε και η φανέλα του Γκάλη είναι γεμάτη στον ιδρώτα, ενώ ο συμπαίχτης του ανασαίνει χαλαρά. Στο πείραγμα προς τον Νικ ότι κουράστηκε μόλις μετά από μερικούς γύρους, ο gangster σκύβει, λύνει από τον κάθε αστράγαλό του από ένα βαράκι 5 κιλών και του το δίνει ανέκφραστος!!! Υπάρχουν επίσης πάμπολλες ιστορίες για την προετοιμασία του στην άμμο της θάλασσης ή για τα κιλά που σήκωνε στο γυμναστήριο και παρέπεμπαν σε αθλητή της άρσης βαρών. Και όλα αυτά χωρίς σχεδόν ποτέ να λείψει από προπόνηση της ομάδος κατά τη διάρκεια της χρονιάς ή να έχει κάποιο σοβαρό τραυματισμό που να τον άφησε για καιρό εκτός παρκέ. Παρόλο που έπαιζε σε κάθε παιχνίδι 40 λεπτά με τουλάχιστον έναν αμυντικό κολλημένο επάνω του, ενώ φυσικά δεν έλειπαν και οι επαφές με ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους. Το ξαναλέω, αυτά τα έκανε ο Γκάλης!!!!
Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι οι αληθινές και αδιαμφισβήτητες αξίες αναγνωρίζονται? Οπουδήποτε?? Όπως σας έχω ξαναπεί πήγα πέρυσι ένα ταξίδι στη Βαλτική για μερικές μέρες και μόλις ανέφερα την καταγωγή μου ιδίως στους Λιθουανούς, αμέσως ψέλλιζαν το όνομά του πανηγυρίζοντας. Μάλιστα κάποιοι μου ανέφεραν τον αξέχαστο για αυτούς τελικό του 1987. Πριν από λίγα χρόνια ο Άρης είχε πάει να πάιξει έναν αγώνα στα πλαίσια ευρωπαϊκού κυπέλλου στη Σουηδία ή στη Φιλανδία αν θυμάμαι καλά και ο δημοσιογράφος που κάλυπτε τον αγώνα έγραψε σχεδόν εκστασιασμένος για το γεγονός ότι οι άνθρωποι εκεί μνημόνευαν τον παμμέγιστο Νικ σχεδόν 15 χρόνια μετά!!! Πόσα και πόσα διθυραμβικά σχόλια έχει ακούσει στην καριέρα του, πόσοι πηχαίοι τίτλοι έχουν κοσμήσει πρωτοσέλιδα περιοδικών και εφημερίδων, πόσες φωτογραφίες τραβήχτηκαν και κολλήθηκαν σε τοίχους παιδιών? Ο αδικοχαμένος Ντράζεν δήλωσε ότι θα έπαιζε ευχαρίστως μαζί του μόνο και μόνο για να του δίνει τη μπάλα να σκοράρει!!!!! Δημοσιογράφοι, προπονητές, συμπαίχτες, αντίπαλοι, καθημερινοί άνθρωποι, όλοι μας έχουμε κάτι να πούμε, να αναπολήσουμε, να ενθουσιαστούμε, να μας λείψει αλλά κυρίως σχεδόν καθολικά να αποδεχτούμε με τεράστιο σεβασμό και αναγνώριση σε εκείνο το παλικάρι που πριν 30+ χρόνια πάτησε στην Ελλάδα με άφρο μαλλί και σπαστά ελληνικά. Ποιος να το περίμενε ότι και σε μένα, αλλά φαντάζομαι και σε πολλούς ακόμα, ο τύπος αυτός, κοντά στα 55 τώρα, θα μου έλειπε.
Έβλεπα και βλέπω το μπάσκετ που παίζεται και τον αναπολώ συχνά. Ενθουσιαζόμαστε μόλις ένας παίχτης βάζει ένα δύσκολο καλάθι με σπάσιμο της μέσης, αποθεώνουμε κάποιον που θα βάλει 25 ή και 30 πόντους σε έναν αγώνα, επικροτούμε μια καλή διείσδυση που θα οδηγήσει σε μια ασσίστ για ένα ξεμαρκάριστο σουτ. Μάλιστα. Καλά κάνουμε αφού έτσι πλέον έχει εξελιχθεί το μπάσκετ. Η μνήμη μας όμως, όταν ξεπηδάει από το κουτί του μυαλού μας σχεδόν μας κοροϊδεύει καθώς μας έρχονται εικόνες από τον Νικ να κάνει σε έναν αγώνα δύο-τρεις-τέσσερις φορές χορευτικές φιγούρες μπροστά σε απλωμένα χέρια, να σπάει τη μέση του λες και είναι μπαλαρίνα, να εξαφανίζεται ανάμεσα σε αντιπάλους-δεινόσαυρους μέχρι να δούμε τη μπάλα να καταλήγει στο καλάθι, να περνάει τη μπάλα από την κλειδαρότρυπα, να βάζει 30-40-50 ακούραστα, να σουτάρει πάνω ή κάτω από αντιπάλους, χτυπάει με θυμό τη μπάλα στις βολές και να γυρίζει στην άμυνά του ατσαλάκωτος. Κάθε βράδυ, σε κάθε παιχνίδι. Πόσο πολύ ρε γαμώτο έχει πέσει η ποιοτική στάθμη του μπάσκετ και των παιχτών που το παίζουν ώστε να πανηγυρίζουμε σε μια καλή ασσίστ που βγάζει ένα ξεμαρκάριστο τρίποντο ή να αποθεώνουμε τον σκόρερ των 15-20 πόντων?? Όταν έχουμε ήδη δει με τα μάτια μας είτε μέσω τηλεόρασης είτε live τον Γκάλη να παίζει μπάσκετ?
Πείτε με παρελθοντολάγνο, κολλημένο, παραδοσιακό, αναπολητή, παρωχημένο. Μπορεί και να έχετε δίκιο. Στις σύγχρονες εποχές που ζούμε, στις δύσκολες σύγχρονες εποχές, πόσοι από εσάς δε θα προτιμούσατε εναν Γκάλη στο τιμόνι της χώρας μας, στην οικονομία, στην παιδεία, στις τέχνες, στην εξωτερική μας πολιτκή? Πόσοι από εσάς δε θέλατε να ως επικεφαλής έναν τύπο που μόλις θα είχε πετύχει τη μεγαλύτερη νίκη, δε θα γιόρταζε αλλά θα απαντούσε με το κλασσικό πια "Μέχρι την επόμενη"? Δήλωση που έχει μείνει 25 χρόνια μετά!! Δήλωση που δείχνει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, αυτοπεποίθηση, δυναμική, πίστη και πνεύμα νικητή. Έχουμε πολλούς νικητές, βλέπετε πολλούς νικητές τριγύρω μας, εντός και εκτός παρκέ? Μου λείπει ο Γκάλης γιατί ήταν στυγνός επαγγελματίας και μιλούσε αντί αυτού μόνο η δουλειά του και τα επιτεύγματά του. Γιατί δεν ήταν δημοσιογραφικός, δε προκαλούσε με έκλυτη ζωή, ήταν σκληρός διαπραγματευτής και απαιτητικός από τους συνεργάτες, γιατί ήταν πρώτα από τον εαυτό του σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα. Και ας ήταν δύσκολος χαρακτήρας, κλειστός, απότομος και με συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων γύρω του. Διάολε, αν ο Γκάλης δεν είχε κάποιες ιδιαιτερότητες, ποιος θα είχε, είτε τότε είτε τώρα ακόμα, ο Ντόρσεϋ??
Δεν πήρε ποτέ του το Πρωταθλητριών, ενώ για παράδειγμα ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Βαγγέλης Βουρτζούμης έχει δύο ευρωπαϊκά κύπελλα. Ε και ρωτάω εγώ? Κατάφερε και πήρε μόνος του την Μπαρτσελόνα, την Μακάμπι, την Τρέισερ, την Παρτιζάν, την Εθνικη Γιουγκοσλαβίας, την ΕΣΣΔ, την Ισπανία, την Ιταλία ξανά και ξανά και ξανά εντός Ελλάδος και εκτός. Κατάφερε και πήρε μαζί του έναν υπό ανάπτυξη "μπασκετικό πληθυσμό" και έγινε το απόλυτο είδωλό του. Κατάφερε και πήρε την περηφάνεια μας και την έκανε σημαία σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, κατάφερε και κέρδισε τον σεβασμό Ευρωπαίων και μη, κατάφερε και σημάδεψε μια εποχή ολόκληρη, αυτός ένας κοντός τύπος, με τρίχες στους ώμους του και το νούμερο 6 στην πλάτη του. Κατάφερε και κέρδισε μια θέση στον Πάνθεον των λίγων, των εκλεκτών που θα μνημονεύονται για πάντα, γιατί, ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία, ο Γκάλης θα μνημονεύεται για πάντα σε κάθε αναφορά του ευρωπαϊκού και όχι μόνο ελληνικού μπάσκετ. Ένας από τους μπασκετικούς του απογόνους, ο Μιχάλης Κακιόυζης σε μια εξαίρετης σημασίας και σημειωλογίας δήλωση πριν από χρόνια φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ είχε πει ότι όλοι όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ πρέπει να πληρώνουν "Γκαλόσημο". Πόσο δίκιο είχε..
Τελείωσε την καριέρα του άδοξα και μετά αποτραβήχτηκε από τα φώτα της δημοσιότητας στις επιχειρήσεις του και στο camp για νεαρά παιδιά που έχει στη Χαλκιδική, παρόλο που όλοι θα έτρεχαν για μια του εμφάνιση. Απογοητευμένος, πικραμένος, περήφανος. Που και που ακούγονται φωνές σχετικά με την καθυστερημένη αναγνώριση της προσφοράς του από την Πολιτεία και για τη μη αξιοποίησή του σε κάποιο σχετικό με το μπάσκετ πόστο. Από την άλλη, η Ευρωπαϊκη Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αποφάσισε στον τελικό του Champions League φέτος στο Γουέμπλεϊ, αν δεν κάνω λάθος, να τον τιμήσει για την προσφορά του μετά από σχετική πρόταση του Πλατινί. Δε με ενδιαφέρουν τόσο όλα αυτά, εμένα μου λείπει να τον βλέπω να παίζει. Να δέχεται τη μπάλα, να χαμηλώνει το κέντρο βάρους του, να κάνει τη γνωστή προσποίηση με τη μέση του, να πατάει με τα δύο του πόδια δυνατά, να σηκώνεται, να μένει στον αέρα, να μένει, να μένει, να αποφεύγει τα αντίπαλα χέρια, να αφήνει γλυκά τη μπάλα στο καλάθι με το ένα χέρι, να προσγείωνεται και να τον κοιτάει όλο το γήπεδο απορημένο και με θαυμασμό. Αυτή τη στιγμή που το γράφω, σχεδόν δεν έχω όρεξη να δω αγώνα μπάσκετ, αν δεν είναι μέσα αυτός. Γιατί καλό το transition game, το step-up shoot, η καλη κυκλοφορία της μπάλας, οι περιστροφές στην άμυνα, αλλά όλα αυτά είναι η γαρνιτούρα σε ένα, αν όχι άνοστο, διαφορετικό φαγητό. Που δεν τρώγεται πάντα...
Μου λείπει ρε παλικάρια...
25 σχόλια:
Σε όλους τους "30 + κάτι" λείπει.
Ναι , σήμερα μας μάθανε (προπονητές / δημοσιογράφοι) να καταλαβαίνουμε το μπάσκετ ολοκληρωτικά.
Ναι , σήμερα δεν κοιτάμε μόνο τον πρώτο σκόρερ αλλά και αυτόν που μοίρασε ασσίστ , έκανε κλεψίματα , δεν πούλησε τη μπάλα , εξουδετέρωσε τον αντίπαλο.
Ναι , σήμερα εκτιμάμε ένα καλό σκριν , μία σωστή περιστροφή , μία βοήθεια , ένα μπλοκ αουτ.
Ναι , σήμερα μάθαμε να βλέπουμε το μπάσκετ απ' την οπτική των προπονητών και όχι των παικτών.
Γι' αυτό και σήμερα το μπάσκετ είναι άθλημα των προπονητών και όχι των παικτών.
Γι' αυτό και σήμερα δεν έχει την απήχηση που είχε παλαιότερα.
Γιατί ενώ όλοι μας χτυπήσαμε έστω και μία φορά τη μπάλα σε παρκέ , ελάχιστοι από εμάς φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε οδηγίες σε παίκτες...
Δεχθήκαμε το κόμπλεξ των προπονητών να πάρουν αυτοί τα πρωτεία και υποβαθμίσαμε τα ένστικτα των παικτών.
Στράτο και σε μένα λείπει ο Γκάλης γι' αυτο και τα RetroGames είναι σχεδόν όλα δικά του.
Αλλά ευτυχώς που έπαιξε στην εποχή που έπαιξε και δεν ήταν αναγκασμένος να ακούει τον κάθε "Σκαριόλο" να του λέει τι να κάνει.
Κάναμε το "my way or the highway" του Ράιλι σημαία...
Ρε Στράτο κάτι τέτοια συναισθηματικά γράφεις και θα μας πάρουν τα ζουμιά κοτζάμ 30+ άντρες. Τυχεροί που τον προλάβαμε το Γκάλη έστω και σχετικά λίγο.
Χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες, το τι έχει ακούσει ο Πολίτης μετά το συμβάν που ουσιαστικά οδήγησε το Γκάλη στην αποχώρηση και τι βασανιστήρια έχω φαντασιωθεί να του κάνω δε περιγράφεται...
Ξεχασες και το ξυλο που ετρωγε απο τους καλυτερους αμυντικους της Ευρωπης βλεπε για παραδειγμα Ντακουρι και τις 30+αρες που του εβαζε παρολο το ξυλο που ετρωγε..
Παιδια εμεις οι 30+ ημασταν τυχεροι να τον δουμε να παιζει , οπως λεει και ο Ντραζεν παραπανω μαθαμε πια να εκτιμουμε αλλα πραγματα σημερα αλλα αυτο που προσφερε ο Νικ δεν νομιζω να το ξαναδουμε.. Ας μην τον αδικουμε πια με ανουσιες συγκρισεις ξερετε τι εννοω...
Ο ανθρωπος επεβαλε τον ρυθμο του σε ολους μεσα στο γηπεδο..
Μανος
@Drazen: Συμφωνώ σε ΟΛΑ όσα λες, αλλά έχω μια μιρκή διαφωνία ως προς το τέλος και μάλιστα με απτό παράδειγμα. Αφού ο Σάρας επέβαλλε τον τρόπο παιχνιδιού του, έστω για λίγα λεπτά, στον αρτηριοσκληρωτικό Ζοτς, δεν πιστεύεις ότι θα έκανε το ίδιο ο Νικ? Φαντάζεσαι κάποιον από τους σημερινούς "Σκαριόλο" να του δίνει τίποτα περίεργες οδηγίες?? Δε θα τολμούσε καν...
@Panagos: Κυκλοφορούν πλείστοι όσοι αστικοί μύθοι για εκείνη την αποφράδα ημέρα...
Συμφωνώ στα περισσότερα που γράφεις φίλε. Ο Γκάλης είναι ο αναμφισβήτητος πρεσβευτής του Ελληνικού αθλητισμού. Είναι το πρόσωπο του Ελληνικού αθλητισμού και όχι φυσικά μόνο του μπάσκετ.
Αλλά δεν συμφωνώ με το «Πόσο πολύ ρε γαμώτο έχει πέσει η ποιοτική στάθμη του μπάσκετ και των παιχτών που το παίζουν ώστε να πανηγυρίζουμε σε μια καλή ασσίστ που βγάζει ένα ξεμαρκάριστο τρίποντο ή να αποθεώνουμε τον σκόρερ των 15-20 πόντων»??
Γιατί το επίπεδο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει χωρίς καμία αμφιβολία ανέβει. Ο Γκάλης ήταν στυγνός επαγγελματίας σε μια εποχή με ερασιτέχνες και ημι-επαγγελματίες. Ενδεικτικό είναι ότι δύο στους πέντε παίχτες της πεντάδας του 87 ήταν καπνιστές. Ο Πάσπαλι έβαζε σαραντάρες το 92 καπνίζοντας τρία πακέτα την μέρα. Ο Φάνης ήταν κάθε νύχτα στα μπάρ και μετά πλακωνόταν στα παϊδάκια.
Δεν συγκρίνονται οι δύο εποχές. Και εμένα με πιάνουν τα ζουμιά όταν σκέφτομαι τον Γκάλη. Και εγώ έχω δει 150 φορές το «ο δρόμος προς την δόξα» της ΕΡΤ. Αλλά σκέφτομαι ότι αν βάλω σε μια μηχανή του χρόνου τον Ναβάρο τον Κιριλένκο τον Σπανούλη και τους κατεβάσω στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ των 80’ς θα βάζουν και εκείνοι 30-40-50 πόντους.
@basketball fan: Δε διαφωνώ σε πολλά από όσα λες. Το μπάσκετ έχει εξελιχθεί, η ταχυδύναμη είναι παραπλήσια αυτής αθλητή στίβου, η τεχνογνωσία, η ιατρική βοηθάνε πολύ περισσότερο. Μη μου βάζεις τον τωρινό Σπανούλη-Ναβάρο-Κυριλένκο με τα τωρινά δεδομένα σε εκείνη την εποχή. Αν μπορείς βάλε μου τον "τότε" Σπανούλη στα τσιμεντένια γήπεδα, με τα σιδερένια στεφάνια, χωρίς καμιά βοήθεια και με τις προπονήσεις να γίνονται με πουλόβερ για να μην κρυώνουν οι παίχτες!!! Άλλες συνθήκες, πολύ πιο σκληρές τότε. Αλλά και πολύ ταλέντο..
Bonus: Ανακάλυψα 4ωρο βιντεάκι του MJ με καλάθια που ίσως κανείς να μην έχει ξαναδεί ποτέ του.
http://www.youtube.com/watch?v=KamJ25XsgpY&feature=g-vrec
πού το ξετρύπωσες μεγάλε; έχει πολύ λίγα views βλέπω...κρυμμένο διαμάντι
Στράτο, μήπως πρέπει να φτιάξεις και συ ένα 4ωρο (άντε 3ωρο) φόρο τιμής στο Γκάλη;
Είναι μεγάλο λάθος να λες ότι αν ο Σπανούλης έπαιζε το 80 θα έβαζε κι αυτός 40άρες.Χαίρω πολύ,συγκρίνετε το μπάσκετ του 2012 με του 1980 και λέτε ότι έχει εξελιχθεί, αυτό έλειπε να ήταν το ίδιο με 30 χρόνια πριν.Κανείς όμως δεν αναφέρει το αντίθετο, ότι δηλαδή αν ο Γκάλης αγωνιζόταν σήμερα και γυμνάζονταν με τα σημερινά μέσα και πάλι θα ήταν ο κορυφαίος γιατί είχε τα προσόντα του Σπανούλη και του Παπαλουκά μαζί και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από αυτούς.
ΥΓ:Εννοείται ότι θα προσαρμόζονταν στο σημερινό τρόπο παιχνιδιού και δεν θα έπαιζε όπως το 80.
Στρατο για το θεμα της επιβολης ρυθμου και το παιξιμο 1χ1 το οποιο επαιζαν κατα κορον εως και τα μεσα της δεκαετιας του 90 ο Ομπραντοβιτς εχει δηλωσει οτι ειναι πολυ ασχημο που δεν συμβαινει πια και ριχνει την ευθυνη στους προπονητες και οχι στους παικτες λεει οτι ο προπονητης δεν ενθαρυνει πια τους παικτες προς αυτη τη κατευθυνση .. Εγω πιστευω οτι οχι μονο θα δεχοταν τετοιο παιχτη (δες Μποντιρογκα)αλλα θα το εκανε και πολυ συχνα.. Αν εξαιρεσεις λιγο τον Σπανουλη παλαιοτερα και τον Σαρας προσφατα , δεν βρεθηκε ξανα παιχτης που να ειχε το θαρρος να ξεφυγει λιγο απο τα πικ εντ ρολ του Ζοτς... Πετυχα ενα βιντεο στο youtube Eλλαδα Γαλλια απο Ευρωμπασκετ 83 τη τελευταια επισημη ηττα της Εθνικης απο Γαλλους μεχρι το 2009 ο Γκαλης τρωει ξυλο αλλα τους κανει τη ζημια με οτι τροπο μπορει.. http://www.youtube.com/watch?v=7WEBSh0sdbI
Mανος
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ!! μπραβο στον δημιουργό του, περιεχει καλαθια που δεν εχουν κυκλοφορήσει!
Γκαλης, Πετροβιτς, Σαμπονις ειναι απλα τα 3 φαινομενα του Ευρωπαικου μπάσκετ, μετα ακολουθουν ΄όλοι οι υπόλοιποι...
@ Peris
δυστυχώς δεν έχουμε κάποιο από αυτά αλλά ψάξε στο youtube και δε μπορεί κάτι θα υπάρχει.
Φίλε Στράτο εγώ είπα ότι αν ρίχναμε αυτούς τους παίχτες στο 80 πάλι θα έβαζαν 50 πόντους σαν παράδειγμα για να διαφωνήσω με αυτό που είπες.... «Πόσο πολύ ρε γαμώτο έχει πέσει η ποιοτική στάθμη του μπάσκετ και των παιχτών που το παίζουν ώστε να πανηγυρίζουμε σε μια καλή ασσίστ που βγάζει ένα ξεμαρκάριστο τρίποντο ή να αποθεώνουμε τον σκόρερ των 15-20 πόντων»
Η κάθε αποχή έχει τα γνωρίσματα της. Ο Γκάλης ας πούμε την τελευταία του ολοκληρωμένη χρονιά στην Α1 ήταν πρώτος στις ασσιστ στο πρωτάθλημα αν θυμάμαι καλά.. Επειδή δεν έβαζε 40 πόντους δεν σημαίνει ότι ήταν λιγότερος παίχτης. Προσαρμόσθηκε στα δεδομένα του νέου Ελληνικού μπάσκετ της δεκαετίας του 90.
Άρα με την ίδια λογική δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει πέσει η ποιοτική στάθμη του μπάσκετ. Αυτό εννοούσα
POTE POTE POTE POTE POTE POTEEEEE
Οι σημερινοί παίχτες μπορεί να είναι πιο αθλητικοί και τεχνικοί από τους παλαιότερους αλλά σε σχέση κυρίως με τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος,όχι με όλους,υστερούν κατά πολύ στο βασικότερο στοιχείο του μπάσκετ, στο σουτ υπό πίεση.Οι σημερινοί ούτε καν επιχειρούν δίποντο όταν τους μαρκάρουν και όταν το κάνουν το αποτέλεσμα είναι αστείο.Γι'αυτό και όποιος έχει ένα στοιχειώδες σουτ υπό πίεση ξεχωρίζει π.χ. Νοβίτσκι,Τζινόμπιλι.Ο Γκάλης αυτά τα σουτ τα είχε ψωμοτύρι.
@basketball fan: Καταλαβαίνω το πνεύμα των όσων λες και δε διαφωνώ ριζικά. Αλλά ακόμα και εκείνη την τελευταία του χρονιά, έδινε κοντά στις 5 ασσίστ -πραγματικές ασσίστ- σε κάθε αγώνα και προλάβαινε να σκοράρει και καμιά 20αριά πόντους. Και σε ηλικιά των 35+!!!!! Στη σύγχρονη, εντελώς διαφορετικής οπτικής και φυσιολογίας ως προς τον τρόπο που παίζεται μπάσκετ, εποχή, ποιος μπορεί έστω αυτό να κάνει με αυτή τη συχνότητα??
Θες γιατί πράγματι το μπάσκετ έχει αλλάξει, θες γιατί έχουν εκλείψει οι πραγματικά ξεχωριστοί παίχτες, θες γιατί η έννοια της ομαδικότητας προεκρίθη έναντι της ατομικότητος, σχεδόν έχουμε αναγκαστεί να ξεχωρίζουμε ως καλούς παίχτες κάποιους ίσως...όχι τόσο καλούς, απλά και μόνο επειδή κάνουν στοιχειώδη πράγματα.
Μεγαλύτερο παράδειγμα από την αθρόα εισροή μετρίας ποιότητας στον κάποτε απάτητο για πολλούς χώρο του NBA ίσως δεν υπάρχει.
Στράτο επειδή έχω ξαναδιαβάσει σχόλιο σχετικά με το διαφορετικό τροπο μέτρησης των ασίστ, τι διαφορά έχει το σήμερα με το τότε; Ένας πρόχειρος ορισμός της μεταβίβασης που καταλήγει να καταγραφεί ως ασίστ είναι η μεταβίβαση που οδηγεί σε καλάθι χωρίς αυτός που επιτυγχάνει το καλάθι να κάνει ντρίμπλα, σωστά;
@Panagos: Σήμερα η έννοια της ασσίστ -τουλάχιστον στην Ευρώπη γιατί στο NBA ανέκαθεν ήταν έτσι εξ ου και πολλές χιλιάδες των ασσίστ που πολλοί έκλειναν τις καριέρες τους- έχει διασταλλεί και διευρυνθεί, ακολουθώντας τα χνάρια της εξειδίκευσης του μπάσκετ.
Στα χρόνια του Νικ, οι πάσες του προς τον Σούμποτις για παράδειγμα για το κλασσικό σουτάκι από τη γωνία ΔΕ λογίζονταν ως ασσίστ!!! Αντιθέτως τώρα, ακολουθώντας τα πρότυπα των Αμερικανών, ασσίστ θεωρείται η πάσα προς τον ψηλό που ΧΩΡΙΣ ντρίπλα θα κάνει ένα fade-away shoot και θα σκοράρει.
Διευρύνθηκε η έννοια σε βαθμό που πλέον την αναφέρουν όλοι ακόμα και στο...ποδόσφαιρο!!!
Κατάλαβα Στράτο. Ευχαριστώ. Κλασσικό παράδειγμα "φουσκώματος του λογαριασμού" μου φαίνεται με αυτή τη λογική το 4ο παιχνίδι του Καλάθη στους τελικούς του '11 που τελείωσε με 11 ασίστ και είχα μείνει με την απορία. Πότε πρόλαβε και τις έβγαλε αναρωτιόμουν; Μετά είδα τα 6/6 3ποντα του Φώτση στη στατιστική και μο έφυγε η απορία...είναι σχετικά "εύκολο" να γράψεις πολλές ασίστ έτσι.
"Αδικημένη" στατιστικά μια ολόκληρη γενιά παικτών, αλλά συμβαίνουν αυτά στη πορεία ενός αθλήματος με συγκλίνοντες προς το ΝΒΑ κανονισμούς. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να λαμβάνεται υπόψη αυτός ο παράγοντας όταν γίνονται συγκρίσεις πάντως. Λογικά ένας μ.ο. 5 ασίστ του 1990, σήμερα θα ήταν ένα άνετο 7αρι με λίγο "μπακαλίστικους" και αυθαίρετους υπολογισμούς.
http://www.youtube.com/watch?v=TaUGiw_eQ38
Peris Indie Boy μπορεις εδω να δεις στιγμιοτυπα απο το ιωβηλαιο. Εντωμεταξυ αυτα που κανει ο Γκαλης δεν υπάρχουν σε αυτό το ματς!!Παίζει στην ίδια ομάδα με Κουκοτς,Πασπαλι, Ράτζα και κυριολεκτικά κλέβει τη παράσταση. Αναρωτιέμαι αν είχε στη καριέρα του τέτοιους συμπάικτες πόσα τρόπαια θα είχε σηκώσει!!
Αντε, βγειτε τωρα να σχολιασετε οτι ο Γκανγκστερ επαιρνε ντοπα, δεν επαιζε αμυνα, δεν ειχε τριποντο, εκανε επιθετικα φαουλ, ηταν τριχωτος, κοντος, μιλαγε ελληνικα με προφορα, ηταν μελαχρινος, ο Διαμαντιδης εχει 6 ευρωπαικα, ο Σπανουλης ειναι πιο ομορφος, ο Παπαλουκας την εχει πιο μεγαλη και ενα σωρο αλλες π@#ριες, που γραφετε ολοι αυτοι που δεν εννοουν να καταλαβουν οτι για ολους εμας που αγαπησαμε το μπασκετ εξαιτιας αυτου του ανθρωπου, η απαντηση μας θα ειναι "Ε, και";.Και μετα θα ακολουθησει η μεγαλη αληθεια."Ειδα το Γκαλη να παιζει μπασκετ.Και μετα πηρα μια μπαλα, πηγα στο πιο κοντινο γηπεδακι και προσπαθουσα να του μοιασω".Οσα τροπαια, οσες ατομικες διακρισεις, οση αγαπη εισεπραξε και θα εισπραξει ο Νικ, αυτο θα ειναι το μεγαλυτερο παρασημο της καριερας του.Οτι εκανε μια ολοκληρη γενια, να θελει να του μοιασει.Και οπως λενε στη χωρα που γεννηθηκε "Thanks for the memories".
@ανώνυμος: τα είπες όλα φίλε...
Να΄σαι καλα φιλε μου.Απλα, εχω αγανακτησει ολα αυτα τα χρονια με τις μπαρουφες που κατα καιρους ακουω και διαβαζω για το Γκαλη.Για εμας, τη γενια 30-40, ο Νικ θα ειναι παντα ο προφητης του ελληνικου μπασκετ, αυτος που μας εκανε να αγαπησουμε το αθλημα και να παιξουμε
Δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι την πατάμε πολλές φορές με την αγαπημένη μας ομάδα.
Θα δεις φίλους του ολυμπιακού να σου συγκρίνουν τον Γκάλη με τον ...Σπανούλη (έλεος!!!!), φίλους του παναθηναϊκού αντίστοιχα να συγκρίνουν τον Γκάλη με τον ...Διαμαντίδη (έλεος!!!!) ή δεν ξέρω και εγώ με ποιον άλλο.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχε ο σημερινός επαγγελματισμός.
Αυτό είναι μέγιστο λάθος.
Υποδομές, χορηγοί κ.λπ... σαφώς ήταν πιο "αρχαϊκές" καταστάσεις, αλλά οι αθλητές ήταν πραγματικοί αθληταράδες - βλέπε Πέτροβιτς, Σαμπόνις για παράδειγμα...
Αν αγωνιζόταν σήμερα ο Γκάλης, πάλι θα έκανε τις γνωστές διεισδύσεις, πάλι θα κρατούσε σταθερά την μπάλα και θα την κατέβαζε επιβλητικά, πάλι θα ξετρύπωνε τις αντίπαλες άμυνες.
Μην ξεχνάμε ότι ο Γκάλη έπαιζε μπάσκετ τις δεκαετίες '80 και '90 που δεν είναι δα και τόσο περασμένες, ούτε το άθλημα παιζόταν με δυο βαρέλια σε τσιμεντόδρομο.
Ότι και να λέμε σαν τον Γκάλη δεν έχουν υπάρξει αθλητές και ούτε είναι εύκολο να υπάρξουν, ο τύπος ήταν φαινόμενο, όπως είναι ο Μέσι για το σημερινό ποδόσφαιρό.
Την καλησπέρα μου σε όλους.
Γιώργος
Α ρε Νικολα Θεε...Μας λειπεις! Για οσους θελουν να θυμηθουν αξεχαστους αγωνες του Νικ, αλλα και νεοτερους που θελουν να μαθουν, μια ματια στο καναλι μου στο youtube "1teofilos" .
Δημοσίευση σχολίου