Περισσότερα ταιριαστά και αταίριαστα ζευγάρια

Συνεχίζοντας από χθες και περιμένοντας και τις δικές σας προτάσεις:

7)Κορωνιός-Μυλωνάς: Για σχεδόν μια δεκαετία το Περιστέρι ζούσε μεγάλες στιγμές στα παρκέ της Α1 με μια ομάδα που είχε φτάσει μια ανάσα από τη συμμετοχή τους στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Με αρχηγό και οργανωτή τον Άγγελο Κορωνιό και συνοδοιπόρο τον Γιάννη Μυλωνά η ομάδα της Δυτικής Αθήνας είχε μετατραπεί στον τρίτο πόλο του ελληνικού μπάσκετ. Ο Κορωνιός κρατούσε τα ηνία της ομάδος, ήταν το πρώτο όνομα, το αστέρι, ο σκόρερ και η εμβληματική μορφή, ενώ ο Μυλωνάς σε έναν πιο δεύτερο ρόλο βοηθούσε με το καλό του σουτ από μακριά, την καλή του άμυνα και τη διάθεσή του παίξει σε περισσότερες από μια θέση. Up-tempo παιχνίδι με μεγάλα σκορ, πολλά τρίποντα, αιφνιδιασμοί και μια ομάδα που απέπνεε υγεία και έπαιζε θεαματικό μπάσκετ με κύριους γνώμονες τα δύο φιλαράκια. Έφτασαν και οι δύο αργά στην Εθνική ομάδα, ο Κορωνιός πήρε μεταγραφή και στην ΑΕΚ αλλά τα καλύτερα τους χρόνια τα πέρασαν στην ομάδα της καρδιάς τους. Λείπει πολύ ένα Περιστέρι από το ελληνικό πρωτάθλημα.

8) Κακιούζης-Χατζής: Ξεκινώντας από εκείνη την τρομερή ομάδα των Εφήβων οι μετέπειτα διόσκουροι της ΑΕΚ συνέδεσαν τα ονόματά τους με την αναγέννηση της βασίλισσας στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Καλαματιανός ξεπετάχτηκε από την πρώτη του χρονιά στη μεγάλη κατηγορία σκοράροντας σχεδόν 14 πόντους ανά παιχνίδι και κέρδισε τον θαυμασμό και την αναγνώριση από τον μπασκετικό κόσμο με την ψυχραιμία στο παιχνίδι του, το σχεδόν "γιουγκοσλαβικό" σουτ και την επιθετική του συνέπεια κάθε βράδυ. Ο Κακιούζης πιο παθιασμένος έμαθε πολύ μπάσκετ και εξελίχθηκε στα χέρια των προπονητών του και σε ένα ελαφρό 4άρι με μεγάλη έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ και αξιόπιστο μακρινό σουτ ιδίως από τις γωνίες, ενώ έκανε και αξιοπρόσεκτη καριέρα και στην εθνική ομάδα χρηματίζοντας και αρχηγός της. Αποτελούσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο (ο τρίτος Έλληνας της παρέας Μπάρλος χάθηκε στην πορεία) που κράτησε την ΑΕΚ εξαιρετικά ανταγωνιστική για πολλά χρόνια, έγινε η βάση της μπασκετικής της εκτόξευσης, βρήκε απήχηση στον κόσμο της ομάδος τους, ενώ όντας νέοι και Έλληνες νομίζω κέρδισαν συμπάθειες και από φιλάθλους άλλων ομάδων. Ο Χατζής έμεινε νομίζω αρκετά στάσιμος στο παιχνίδι του και ίσως η έλλειψη ταχύτητας που από τότε τον διέκρινε να του στέρησε τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω, ενώ ο Κακιούζης ίσως το προσπάθησε λίγο περισσότερο και εντός και εκτός παρκέ.

9) Τόμιτς-Νάκιτς. Για πολλά χρόνια όταν κανείς αναφερόταν στον ένα, υποσυνείδητα εννοούσε και τον άλλο!! Αχώριστο δίδυμο εντός παρκέ, τα νεαρά Γιουγκοσλαβάκια που έφερε και ελληνοποίησε ο Ιωαννίδης στον ΟΣΦΠ, έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Μίλαν ήταν για πολλά χρόνια ο βασικός play-maker του Ολυμπιακού και κατά γενική ομολογία ο καταλύτης του παιχνιδιού του, καθώς η οργάνωση της ομάδος, η ανάπτυξη του αιφνιδιασμού και η εκτέλεση των επιθετικών συστημάτων περνούσαν όλα από τα χέρια του. Συνεργάστηκε με εξαιρετικούς συμπαίχτες, έπαιξε στο κορυφαίο επίπεδο για πολλά χρόνια, κέρδισε τίτλους και είναι πολύ αγαπητός στον κόσμο του ΟΣΦΠ και για μερικές "ανδραγαθίες" (βλ μπουνιά στον Μποντίρογκα). Πολύ ψυχρός εκτελεστής με καλό μακρινό και off-balance σουτάκι, συνεπής αμυντικός και καλός πασέρ, κρατούσε τα ηνία της ομάδος του από αμούστακο παιδί ακόμα. Ο Φράνκο και σαν παίχτης και μάλλον σαν χαρακτήρας πιο χαμηλών τόνων, έβγαλε το παντεσπάνι του χάρη στο καλό του σουτ από μέση απόσταση και την καλή του άμυνα στους αντίπαλους περιφερειακούς. Δεν κατάφερε ποτέ να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα του, εντούτοις το ρόλο του ρολίστα, έστω και πολυτελείας, τον υποδήθηκε στην εντέλεια προσφέροντας ποιοτικά λεπτά στις θέσεις 2-3. Μετά το τέλος της καριέρας τους, ο μεν Νάκιτς αποτραβήχτηκε, ο δε Τόμιτς έφτασε να αναλάβει και την τεχνική ηγεσία της αγαπημένης του ομάδος, παραμένοντας μέχρι τώρα συνεργάτης των εκάστοτε προπονητών. Στη δίκη ΟΣΦΠ-Ιωαννίδη έκανε φάουλ καταθέτοντας εναντίον του μέντορά του..

10) Βάλτερ Μανίφικο-Άριελ Κόστα. Κάθε φορά που ο Άρης αντιμετώπιζε ιταλική ομάδα ή αντιστοίχως η εθνική μας ομάδα την ιταλική, οι δύο τύποι αυτοί μου χτύπαγαν στα νεύρα όσο ελάχιστοι. Ψηλοί και άχαροι, με χέρια κουπιά σήκωναν τοίχος απέναντι στους δικούς μας ψηλούς, ενώ ιδίως ο γερό-Βάλτερ με τη μύτη ξιφία πάντα είχε τον τρόπο να κάνει το κομμάτι του και στην επίθεση. Ήταν πολύ καλοί στο αμυντικό ριμπάουντ και τους θυμάμαι να δυσκολεύουν ακόμα και τον Γκάλη με τα μακρινά τους χέρια, ενώ δεν είναι περιττό να πούμε ότι οι σπρωξιές και οι αγκωνιές έδιναν και έπαιρναν σε κάθε διεκδίκηση ριμπάουντ. Έχει "φάει" ξύλο ο Φασούλας και από τους δύο και έχει να το λέει. Δεν ήταν λίγες οι φορές, ιδίως σε αγώνες των εθνικών ομάδων, που ενώ ο κακομοίρης ο Γιαννάκης κυνηγούσε παντου τον Αντονέλο Ρίβα για να μη σουτάρει, οι δύο ψηλοί ήταν αυτοί που έκαναν πάρτυ κάτω από τα δύο καλάθια. Από τη στιγμή που εγκατέλειψαν τα παρκέ, πήραμε και εμείς τα επάνω μας στις αναμετρήσεις με τη γείτονα χώρα.

11) Φλώρος-Σταυρακόπουλος. Φαντάζομαι όλοι τους θυμόμαστε από την αθώα εποχή των Αμπελοκήπων, όταν ανέβαιναν τις κατηγορίες σαν τρένο. Η αλήθεια είναι ότι είχα παρακολουθήσει μερικά παιχνίδια τους πριν ανέβουν στην Α1 και μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος παιχνιδιού τους, αφού στερείτο σκοπιμότητας. Ο Φλώρος ήταν εξαιρετικά γρήγορος και ικανός στον αιφνδιασμό, με καλό ball-handling και έχοντας παίξει χρόνια με τους ίδιους συμπαίχτες γνώριζε το παιχνίδι τους μέχρι λεπτομέρειας. Στο στυλ παιχνιδιού της ομάδος του Καλαφατάκη ήταν ο πρώτος που έπαιρνε τη μπάλα από την άμυνα και αμέσως την προωθούσε στην επίθεση με τάχιστο ρυθμό για να βρεθεί ξεμαρκάριστος συμπαίχτης. Ο Τζαννής από την άλλη αποτελούσε το μεγάλο επιθετικό όπλο και την κύρια επιλογή ακόμα και στη μεγαλύτερη κατηγορία. Εξαιρετικός σουτέρ από όλες τις θέσεις έχει γράψει ιστορία στα μικρότερα πρωταθλήαματα με τις 40άρες και τις 50άρες που έβαζε. Έπαιζε πολύ καλά τον αιφνιδιασμό,καθώς η άμυνα δεν ήταν το φόρτε του και είχε τρομερή αυτοπεποίθηση στις κινήσεις του και στο χέρι του,ενώ συνεργαζόταν με κλειστά μάτια με τον Φλώρο όταν ξεμαρκαριζόταν. Ο μονοδιάστατος αυτός τρόπος παιχνιδιού του (αδυναμία σε άμυνα-πάσα-ριμπάουντ) δεν του επέτρεψε να κάνει μεγάλη καριέρα παρόλο που και στον Άρη έπαιξε -συναντώντας πάλι τον Φλώρο- αλλά και υπήρξε μέλος του Πρωταθλητή Ευρώπής ΠΑΟ. Πρόσφατα κάπου διάβασα ότι σε ένα ματς κάποιας κατηγορίας ΕΣΚΑ έβαλε 60 πόντους!!! Καλοί παίχτες και οι δύο χωρίς ποτέ να ωριμάσουν μπασκετικά.

12) Καράσεβ-Κουντέλιν. Η μπασκετική τρέλλα στην πιο απόλυτη μορφή της είτε φορούσαν τα χρώματα της ΤΣΣΚΑ είτε της εθνικής ομάδος της Ρωσίας. Κάποιος υπερβολικός θα μπορούσε να πει ότι ήταν το απόλυτο δίδιμο των αποτυχιών των Ρώσων είτε σε συλλογικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Αναμφισβήτητα ταλαντούχοι και οι δύο, προϊόντα της ρωσικής σχολής μπάσκετ, έδιναν την εντύπωση ότι έπαιζαν μόνο και μόνο για την αίσθηση του κινδύνου να κερδίσουν ή να χάσουν ένα παιχνίδι από τα σουτ που θα έπαιρναν. Χωρίς πίεση, με απόλυτη πίεση, από τα 6 μέτρα, τα 7 μέτρα, τα 8 μέτρα είτε στην πρώτη πάσα είτε στο τέλος της επίθεσης, εναντίον οργανωμένης επίθεσης ή και στον αιφνιδιασμό. Συχνά φαινόταν λες και μοίραζαν τις επιθέσεις της ομάδος τους, ένα τρελλό σουτ του Ιγκόρ, μια διείσδυση του Βασίλι. Κανείς από τους δύο δεν έμπαινε σε αγωνιστικά καλούπια, σε σχεδιασμούς και προσανατολισμούς βασισμένους στη μεθοδικότητα, για αυτό και άλλωστε δεν έκαναν μεγάλη καριέρα εκτός Ρωσίας, παρόλο που ο Καράσεφ ήρθε και από τα μέρη μας με την φανέλα του Ηρακλή. Θιασιώτες ενός πολύ παλιού και άναρχου τρόπου παιχνιδιού που βασιζόταν στη συνεχή κίνηση όλων τωνν παιχτών μέχρι να βρεθεί το ξεμαρκάριστο σουτ, είχαν υπάρξει πολλές βραδιές στην καριέρα τους που το ένα βράδυ τα έβαζαν όλα για να ακολουθήσει το επόμενο όταν και "κρεμούσαν" την ομάδα τους με την αστοχία τους. Είχε πλάκα να τους βλέπεις, αλλά σίγουρα όχι να τους κοουτσάρεις. Πραγματική ζαριά η κάθε τους εμφάνιση...

13) Ιωαννίδης-Ίβκοβιτς. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Πρέπει να έχουν ουκ ολίγες ιστορίες να διηγηθούν για τις μεταξύ τους σχέσεις. Και αντίπαλοι έχουν βρεθεί και ο ένας έχει διαδεχθεί τον άλλο, και βαριές κουβέντες έχουν ανταλλάξει και ωραία λόγια έχουν πει μεταξύ τους, μιλάμε για μια πραγματική ιστορία αγάπης!! Ισχυρογνώμονες, πεισματάρηδες, συγκεντρωτικοί, με επιβολή της προσωπικότητάς τους, παρουσίαζαν ομάδες πειθαρχημένες, αθλητικές, με πνεύμα νικητή, σμίλεψαν στα χέρια τους πολλούς αθλητές δίνοντας τους τις βάσεις να γίνουν κορυφαίοι. Πολύ καλοί στην προετοιμασία των ομάδων τους, ο ξανθός μετρ της άμυνας, ο "σοφός" πιο καλός στο τακτικό κομμάτι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού έχουν νικήσει και χάσει "αλλήλους" πάρα πολλές φορές. Για τον Ιωαννίδη ο Ντούντα ήταν εξ' αρχής ο υπεύθυνος των εναντίον του διαιτησιών και οργανωτής του λεγόμενου σέρβικου λόμπι, ενώ ο Ντούντα πάντα είχε να λέει για την ευνοϊκή διαιτησία που είχε ο αντίπαλός του από τις αναμετρήσεις ΑΡΗ-ΠΑΟΚ ακόμα. Βαθιά μέσα τους δε νομίζω ότι πολυ-συμαθιόντουσαν αλλά με τα χρόνια αναπτύχθηκε ένας αμοιβαίος σεβασμός στην αξία του καθενός. Και κάτι σημαδιακό που ίσως καταδεικνύει τη σχέση τους: το 1997 ο Ντούντα κέρδισε τα πάντα με ομάδα που βρήκε έτοιμη -με μόνη προσθήκη τον Βελπς- και καλο δουλεμένη από τον Ιωαννίδη τα προηγούμενα χρόνια. Μόλις την επόμενη χρονιά έφτιαξε τη δική του (Καρνισόβας κτλ) δεν κέρδισε κάτι. Δε ξέρω για σας, αλλά εγώ ακόμα και τώρα άνετα θα απολάμβανα ένα ακόμα μπρα-ντε-φερ μεταξύ τους και στον γήπεδο και μετά στη συνέντευξη τύπου.

14)Σάκης Τζαλαλής-Παγκράτι. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος παίχτης που φόρεσε τη φανέλα του Παγκρατίου, ούτε ο πρώτος σκόρερ,ριμπάουντερ, μπλοκέρ. Δεν ήταν καν ο πιο προβεβλημένος παίχτης ιδίως τις εποχές της μεγάλης δόξας της συμπαθούς ομάδος. Μονίμως ιδρωμένος, με χαίτη κολλημενη πίσω στο λαιμό, ατσούμπαλος και αντι-τουριστικός είναι μερικά από τα στιγμιότυπα που μου έρχονται. Και όμως ο Σάκης της ομάδας του Παγκρατίου ήταν παλικάρι, όπως τραγουδούσαν και οι φίλοι της. Δεν πρέπει να έχει φορέσει τη φανέλα της άλλος παίχτης που να βούτηξε στο παρκέ περισσότερες φορές. Που να άφησε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του στο παρκέ. Που να πάλεψε περισσότερο για μια χαμένη μπαλιά, ένα ριμπάουντ. Που να έτρεξε, να έσπρωξε, να έφαγε και να έριξε ξύλο απέναντι σε πολυ-διαφημισμένους αντιπάλους, δυνατότερους, ψηλότερους, αθλητικότερους. Που να τον ενδιέφερε μόνο να νικήσει η ομάδα του. Που να κατέβαινε σε προπόνηση ή αγώνα κατευθείαν μετά την οικοδομή ή να έπαιζε τραυματισμένος πριν ή κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ότι και αν γινόταν στο παιχνίδι, έχανε η ομάδα του ή κέρδιζε, σκόραρε ο προσωπικός του αντίπαλος ή όχι, ο Σάκης παρέμενε παρών στο παρκέ, φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδος, γνωρίζοντας ότι για πάρτη της ένα βράδυ ακόμα κατέθεσε την ψυχή του. Παρακαλώ βρείτε μου ΕΝΑΝ σχετικώς ίδιο τα τελευταία χρόνια...

Δεν αναφέρθηκα καθόλου στο ΝΒΑ καθώς εκεί υπάρχουν σχεδόν αναρίθμητες αναφορές (Ουίλτ-Ράσελ ή Στόκτον-Μαλόουν ή Τζόρνταν-Πίπεν κτλ) και ήθελα να θυμηθούμε παίχτες των οποίων οι παραστάσεις ήταν πιο κοντινές σε όλους μας.