Ο "αθόρυβος" ηγέτης...

Εξετάζοντας τα ρόστερ των ομάδων που πρωταγωνίστησαν στην Ευρωλίγκα την τελευταία δεκαετία, διαπιστώνει κανείς σε καθένα από αυτά υπήρχε πάντα ένας - ή και περισσότεροι- ηγέτης που συγκέντρωνε επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, ήταν στο αγωνιστικό -και όχι μόνο- επίκεντρο της ομάδας του, διεδικούσε την αναγνώριση, αποτελούσε το σημείο αναφοράς στη δομή της εκάστοτε ομάδας και η απόδοσή του εν πολλοίς έκρινε σε μεγάλο βαθμό και το αποτέλεσμα του αγώνα της ομάδας του.

Πλείστα όσα τα παραδείγματα, ξεκινώντας από τον Dejan Bodiroga στον ΠΑΟ, συνεχίζοντας με τον Saras της Μακάμπι, τον Ναβάρο της Μπάρστα, τους Χόλντεν-Σμόντις της CSSKA και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί και να εμπλουτιστεί. Παίχτες-σταρ, στα μέτρα των οποίων ήταν "ραμμένο" το παιχνίδι της ομάδας τους (Saras=up tempo-Dejan=slow tempo) και αποτελούσαν ακρογωνιαίους λίθους κ τους βασικούς συντελεστές των μακρόχρονων επιτυχιών των ομάδων τους.

Στην προκειμένη περίπτωση, το έναυσμα για αυτό το κείμενο μου το έδωσε ένας ηγέτης μιας εξαιρετικά πετυχημένης ομάδας, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του το...αθόρυβο του αγωνιστικού αλλά και εξωγηπεδικού του χαρακτήρα. Ένας ηγέτης που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα στατιστικά του, δεν κοιτάει την προσωπική του απόδοση, δεν εκβιάζει επιθετικές προσπάθειες (ενώ ίσως θα έπρεπε πιο πολύ), δεν σουτάρει παρά μόνο αν προκύψει από το σύστημα ή απειλείται να εξαντληθεί η επίθεση, "σκυλιάζει στην άμυνα", κυνηγάει κάθε ριμπάουντ, ψάνχει πάντα τον ελεύθερο συμπαίχτη ακόμα και αν αυτός είναι ο...Ζούμπος ή ο Καραμολέγκος, τσαντίζεται με τον εαυτό του όταν κάνει λάθος, δίνει πάντα το χέρι στους συμπαίχτες του ενθαρρύνοντάς τους και αποφεύγει τη δημοσιότητα, τις συνεντεύξεις, τις κοινωνικές εκδηλώσεις με κάθε τρόπο. Πρόκειται - κατά την γνώμη μου - για μια πολύ ιδιόρυθμη και ενδιαφέρουσα περίπτωση ηγέτη, καθώς η επιρροή του στα αγωνιστικά πεπραγμένα και δρώμενα της ομάδας του είναι εξαιρετικά καταλυτική σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, ΠΕΡΑΝ ίσως αυτών που έχουμε συνηθίσει από έναν ηγέτη και που είναι εμφανείς και πασίδηλοι στην πλειονότητα (π.χ. σκορ-ριμπάουντ), αφού τις στιγμές που λείπει από το παρκέ η ομάδα του σχεδόν πάντα παρουσιάζει μια κάποια...αρρυθμία.

Παρομοιάζοντάς τον με το λάδι μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που έχει την ευθύνη να κρατά όλα τα γρανάζια σε λειτουργία ο εν λόγω παίχτης έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αφήσει την σφραγίδα του πάνω στο αγωνιστικό πλάνο και σχεδιασμό της ομάδος του, παρόλο που σπάνια είναι πρώτος στον πίνακα των σκόρερ ή ακόμα και των ριμπάουντ, επικρατώντας όμως με διαφορά στον πίνακα της πολυτιμότητας και χρησιμότητας. Νομίζω ότι ακόμα και αυτό το....αθόρυβο αγωνιστικό του στυλ είναι απόρροια του χαρακτήρα του, καθώς πρόκειται για άνθρωπο χαμηλών τόνων, μακριά από πολυτελή τρόπο ζωής (στις άδειές του φεύγει κατευθείαν για Καστοριά), λιγομίλητο παρά τα κατορθώματά του, που ακόμα και σε μια διαφήμιση που έκανε ο αρχικός ρόλος ήταν αυτός ενός...μουγγού!!! Παρόλα αυτά δεν υπάρχει μάλλον τίποτα που δεν μπορεί να κάνει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αρκεί να ξέρει ότι αυτό είναι που ζητάει ο εκάστοτε προπονητής του και θα βοηθήσει την ομάδα του να φτάσει στην νίκη, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να αφήσει την αθόρυβη δουλειά και να γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος είτε βάζοντας το τελευταίο τρίποντο απέναντι στους Γάλλους, είτε 3 στη σειρά σε τελικό κυπέλλου απέναντι στον ΟΣΦΠ, είτε μπλοκάροντας τον Άκερ στον αιφνιδιασμό, είτε βάζοντας 13 πόντους σε 74" όπως χθες. Ακόμα όμως και όταν εμφανίζεται στο κεντρική σκηνή του αγώνα, δεν το κάνει με τρόπο απόλυτο και εγωιστικό, αλλά πάλι προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο σύνολο της ομάδας. Ένα απλό παράδειγμα, αλλά νομίζω χαρακτηριστικό: Μετά την ραψωδία των τελευταίων λεπτών κ έχοντας την ψυχολογία υπέρ του, δεν δοκίμασε κανένα άλλο σουτ παρά έψαχνε να βρει τον ελεύθερο συμπαίχτη του (Νίκολας) για να σκοράρει.

Ειλικρινά θα εκτιμούσα πολύ την γνώμη των αναγνωστών μας, ιδίως αν θα μπορούσαν να θυμηθούν στο παρελθόν μια ανάλογη περίπτωση "στρατηγου-ηγέτη" μιας τόσο πετυχημένςη ομάδας, με ένα ρόστερ γεμάτο από αστέρες μεγίστου βεληνεκούς και έναν προπονητή επί σειρά ετών κορυφαίο στην Ευρώπη, με τόσο πολυδιάστατη προσφορά, με τόσο καταλυτική παρουσία, αλλά με χαρακτηριστικά.....απλού στρατιώτη που πρέπει κάθε φορά να φυλάξει το νούμερο του για την εύρυθμη λειτουργία του συνόλου.

Μια παράκληση μόνο...Ρε Δημητράκη γύρνα πάλι στην εθνική, νωρίς είναι ακόμα...