RSS

RetroLegend: Karl Malone

10:09 μ.μ. | Ετικέτες:




Να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, ο τύπος δεν ήταν από τους αγαπημένους μου παίχτες τα χρόνια εκείνα τα ωραία που παρακολουθούσα αγώνες και διάβαζα σχεδόν οτιδήποτε είχε να κάνει με την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Εξ’ ου αν θέλετε και ο ολίγον προβοκατόρικος τίτλος για το συγκεκριμένο άρθρο. Ο βασικός λόγος της «αδιαφορίας» μου ήταν η σχεδόν αφύσικη –σε βαθμό αδιαφορίας για όλους όσοι ασχολούνταν τότε με το NBA- αποτελεσματικότητα του τρόπου του παιχνιδιού του. Ενός τρόπου, ο οποίος όσο έμπλεος ουσίας ήταν άλλο τόσο φειδωλός ώς προς τη διαφορετικότητα, το θέαμα, το «κάτι ξεχωριστό», το προκλητικό, αυτό που με λίγα λόγια τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και εντυπώνεται στη μνήμη του καθενός ως κάτι ξεχωριστό. Αναφέρω τα παρακάτω παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός.


Στο παρελθόν έχω γράψει για την απόλυτη «εξτραβαγκάντσα» του σύγχρονου μπάσκετ, τον Ρόντμαν, αποθεώνοντας όμως και την πολύτιμη συνεισφορά του στις ομάδες που έπαιξε. Αναφέρθηκα στον Σερ Τσαρλς με θαυμασμό για έναν τύπο που δεν ήταν δύο μέτρα και ζύγιζε 140 κιλά και έκανε την τεράστια αυτή καριέρα. Ο «ταχυδρόμος» όμως δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Τώρα που το γράφω θα έλεγα ότι, ως προς τον τρόπο παιχνιδιού του και την σχεδόν απαράμιλλη συνέπειά και πιστότητα σε αυτόν, μπορώ να τον θεωρήσω ως προκάτοχο ή αν θέλετε ιδρυτή της συνομοταξίας «Τιμ Ντάνκαν». Δεν ομοιάζει ο τρόπος παιχνιδιού του «Bid Fundamental» κάθε βράδυ τα τελευταία 15 χρόνια ως προς την συνέπεια και πιστότητα της απόδοσής του κάθε βράδυ? Η ίδια βαρετή κίνηση, η ίδια έκφραση προσώπου, η ίδια απόδοση, η ίδια φανέλα, η ίδια αγαπημένη πλευρά του γηπέδου, βαρέθηκα όμως αλήθεια σας λέω!!!

Υπερβάλλω, το συνηθίζω άλλωστε στα γραπτά μου, το ξέρω και φαντάζομαι το ξέρετε και εσείς. Ο Μαλόουν δε θεωρείται άδικα ένας από τους καλύτερους power-forward που πέρασαν ποτέ από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, παράσημο κερδισμένο από τη σχεδόν 20ετή παρουσία στα γήπεδα. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω να αραδιάζω στατιστικά επιτεύγματα, βιντεάκια από το διαδίκτυο προκειμένου να κεφαλαιοποιήσω την αίσθηση της υπεροχής που είχε για σχεδόν δύο δεκαετίες ο Μορμόνος Καρλ σε όλα τα παρκέ που έπαιξε. Δε θα το κάνω, όπως δεν το έκανα ποτέ, κυρίως γιατί θέλω να μου μείνει και να προσπαθήσω να σας μεταφέρω ατόφια την αίσθηση που μου άφηνε ο παίχτης αυτός στο παρκέ, το αγωνιστικό του αποτύπωμα.

Για αρχή μιλάμε για ένα σωματικό τανκ. Από τους δυνατότερους παίχτες καθ όλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Μαλόουν ήταν ένα τέρας της φύσης. Θυμάμαι να διαβάζω σε άρθρο στο Τρίποντο ότι στην αρχή μιας προετοιμασίας των Τζαζ όταν και έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις, το ιατρικό προσωπικό ζήτησε να δει τον Σλόαν για ένα θέμα σχετικά με τον σταρ του. Στη συνάντηση που έγινε στο γραφείο του, ο επικεφαλής γιατρός είπε στον τότε προπονητή των Τζαζ ότι θα έπρεπε να πούνε στον Καρλ να σταματήσει τη γυμναστική με βάρη για κάποιο διάστημα, καθώς το σωματικό του λίπος από την πολλή γυμναστική είχε πέσει κάτω από το όριο που προβλεπόταν για ανθρώπους της δική του σωματοδομής. Όταν ο κόουτς τους ρώτησε γιατί να μην του το πούνε αυτοί ως ειδικοί, ο ίδιος γιατρός του απάντησε: «να πω στον Μαλόουν να σταματήσει τα βάρη? Και δεν βγαίνω στο δρόμο να τρακάρω με μια νταλίκα καλύτερα??». Η γυναίκα του σε μια πολύ σπάνια συνέντευξη είχε πει ότι καθ΄ όλη τη διάρκεια των διακοπών του (2 μήνες περίπου) ο σύζυγός της καθόταν ήσυχος περίπου...3-5 μέρες. Μετά τον έβρισκε στο σταύλο (!!!!!!) του ράντσου του, που είχε ένα γυμναστήριο εγκατεστημένο χωρίς μπλούζα να σηκώνει βάρη. Ο καλύτερος συμπαίχτης όταν τον ρώτησαν για τον Μαλόουν και τη γυμναστική του, αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια των ΟΑ 1992, ο Κάρολος προκαλούσε τους Ρόμπινσον, Μπάρκλεϋ και Γιούιν να παίξουν στοίχημα για το ποιος θα σηκώσει περισσότερα κιλά στον πάγκο. Καλά καταλάβατε, δεν έβαλε ποτέ κανείς.



Αυτή η εμμονή σχεδόν με τη γυμναστική τον βοήθησε πάρα πολύ και στο θέμα των συμμετοχών του, καθώς είναι μετρημένα τα παιχνίδια που έχασε λόγω τραυματισμών όλα αυτά τα χρόνια στο NBA. Και τι χρόνια!! Αναφερόμαστε σε εποχές που το άθλημα ήταν πολύ πιο fysical, πιο σκληρό, που δεν υπήρχε η προστασία του “hand checking”, που η έννοια του power forward περίκλειε παίχτες δυνατούς, μυώδεις, ψηλούς, με αγκώνες θανατηφόρους, που έβγαζαν το ψωμί τους παίζοντας, σπρώχνοντας, ιδρώνοντας εντός της ρακέτας, σε αντίθεση με την τωρινή εποχή που έχουμε τις πιο «light versions» των 4αριών με το απαραίτητο περιφερειακό σουτ, τη ανάγκη να είναι γρήγοροι και στα πόδια, τα λεγόμενα stretch-4. Τις περιόδους που έπαιζε ο Μαλόουν τέτοιες «ομορφιές» δεν υπήρχαν, έμπαινες στο παιχνίδι για να συνεχίσεις την κληρονομιά του δυναμικού παιχνιδιού του Μόουζες Μαλόουν.

Η τρομακτική αποτελεσματικότητα του Κάρολου, τα όσα πέτυχε στην καριέρα του αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε εκείνα τα χρόνια κάθε βράδυ με ποιους έπρεπε να «παλέψει». Με μερικούς από τους καλύτερους παίχτες που έβγαλε ποτέ το αμερικάνικο μπάσκετ στις θέσεις των ψηλών, παίχτες-θρύλους που θα τους μνημονεύουμε για τα επόμενα χρόνια. Ξέρεις τι είναι να χτυπιέσαι κάθε βράδυ με τον Μπάρκλεϋ? Να διεκδικείς ριμπάουντ από τον Ρόντμαν? Να προσπαθείς να μαρκάρεις και να μη φας προσποίηση από τον Μακχέιλ? Να σε σπρώχνει ο Χ. Γκραντ με τον Πίπεν να καραδοκεί για τη βοήθεια? Ή να προσπαθείς να κρατήσεις στον έδαφος τον υπερηχητικό Σον Κεμπ? Για να μην αναφέρω και μερικές άλλες «παιχτούρες» σαν τον Ντέρικ Κόλεμαν ή τον Κρις Γουέμπερ ή τον Ντάνυ Μάνιγνκ που για μερικές έστω σαιζόν ήταν ανάμεσα στους καλύτερους σε όλο το πρωτάθλημα!!! Και όμως, το γενειοφόρο αυτό ταυρί τα έβαζε με όλους αυτούς κάθε βράδυ και τις περισσότερες φορές τους κέρδιζε έχοντας φορτώσει την άμυνα από 25 και πάνω. Παιδιά, μιλάμε για κάθε βράδυ!!!



Όσο γράφω τόσο μου έρχονται εικόνες του από τα διάφορα παιχνίδια που κατά καιρούς είχα δει. Για να σκοράρει συνήθως υπήρχαν δύο plays, το μεν ένα είναι ίσως το πιο χιλιοπαιγμένο στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, το γνωστό p&r με τον Διόσκουρό του, και το άλλο ήταν ένα κάτω απέναντι σκριν που συνήθως δεχόταν από περιφερειακό (ιδίως ο Χόρνασεκ ήταν διάσημος για τα αποτελεσματικά αλλά και ολίγον «βρώμικα» σκριν που έστηνε) για να πάρει τη μπάλα στο low post σχεδόν πάντα από την αγαπημένη του αριστερή πλευρά. Αφού εκεί δεχόταν τη μπάλα, το παραμύθι δεν είχε ποτέ δράκο, καθώς είτε θα σκόραρε είτε θα πήγαινε στη γραμμή των προσωπικών. Όπως κάποια φορά μάλιστα είχε εκμυστηρευτεί ο J.R. Reid αν θυμάμαι καλά «αν σε βάλει πλάτη ο ταχυδρόμος είναι δύσκολο όχι να βγεις απο μπροστά αλλά ακόμα να δεις τη μπάλα από που θα έρθει». Η τρομερή του σωματοδομή του και τα χέρια τανάλιες του επέτρεπε να προφυλάσσει τη μπάλα από τους αμυνόμενους, ενώ σε καθε επαφή κέρδιζε μεν εύκολα το φάουλ αλλά μπορούσε παράλληλα και να σκοράρει καθώς ποιός μπορεί εύκολα να κουνήσει ένα..δέντρο??

Το μοναδικό ίσως πράγμα επάνω του που μου έκανε εντύπωση ως προς τον τρόπο παιχνιδιού ήταν ότι παρόλη τη φυσική του δύναμη δεν ήταν αυτό που λέμε ακούνητος, ακίνητος, στυλιάρι, μονόπαντος, τέλος πάντων με καταλαβαίνετε. Δεν έβαζε πλάτη σπρώχνοντας μέχρι να φτάσει στο καλάθι, το παιχνίδι του δεν ήταν δομημένο πάνω στην επιβολή της σωματικής του ρώμης. Ήξερε μεν να τη χρησιμοποιήσει αλλά ως ένα κομμάτι –σίγουρα το σημαντικότερο- ενός ολοκληρωμένου επιθετικού πακέτου. Και εξηγούμαι. Έχοντας πίσω του έναν από τους μεγαλύτερος πασέρ στην ιστορία του αθλήματος ο Μαλόουν είχε αντιληφθεί ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να δεχόταν τη μπάλα και αυτό τον έκανε να αναπτύξει τη «χωροταξική» του αίσθηση σε μεγάλο βαθμό προκειμένου ανά πάσα ώρα στιγμή να είναι σε θέση να απειλήσει το καλάθι.

Εν αρχή, ήταν εξαιρετικός σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό τρέχοντας πολύ γρήγορα στον κεντρικό διάδρομο και τελειώνοντας φάσεις με βροντερά καρφώματα (έβαζε και το χέρι πίσω από το κεφάλι ή εγώ δε θυμάμαι καλά??). Είτε αυτός έπαιρνε το ριμπάουντ είτε κανείς άλλος, αμέσως η μπάλα πήγαινε στα μαγικά χέρια του Τζόνι και αυτός είτε κοιτώντας είτε όχι έψαχνε αμέσως τη φανέλα με το νούμερο 32 που ήταν από τις πρώτες που έτρεχε στο γήπεδο. Φαντάζεστε τον τρόμο των αμυντικών –κατά βάση περιφεριακών- να γυρίζουν στην άμυνα και να βλέπουν ένα τρένο μυών να έρχεται καταπάνω τους? Δε θυμαμαι πολλούς να στάθηκαν εκείνες τις χρονιές για επιθετικό φάουλ.

Δεν ήταν όμως μόνο στον αιφνιδιασμό η αίσθηση του γηπέδου, του καλαθιού, του αμυντικού ή το διάβασμα του mis-match που έδειχνε ότι ο τύπος δεν ήταν μόνο μούσκουλα. Και στη σετ επίθεση τον θυμάμαι συνέχεια να στήνει αμέτρητα πικ με τον Στόκτον, έως ότου βρει την κατάλληλη χρονική στιγμή, έως ότου βρεθεί στην πλευρά αυτή του γηπέδου που θα μπορούσε να τελειώσει τη φάση. Σχεδόν πάντα η εκτέλεση της συγκεκριμένης «άσκησης» τον έβγαζε να παίρνει την προσπάθεια με καλές προϋποθέσεις, έχοντας ήδη προλάβει να στήσει 1 ή 2 ή και 3 συνεχόμενα πικ στην ίδια επίθεση. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του ήταν ο τρόπος που «διάβαζε» το σώμα και την αμυντική κίνηση του αντιπάλου. Τις περισσότερες φορές ο Κάρολος δε βιαζόταν να εκτελέσει όταν υποδεχόταν τη μπάλα, αλλά ζύγιζε τον αντίπαλο του, διάβαζε το κορμί του και νομίζω και τα πόδια του και ανάλογα προσαρμοζόταν. Με αντιπάλους πιο ελαφρείς, προσπαθούσε να πάρει τη μπάλα κοντά στο καλάθι και να εκμεταλλευτεί τη δύναμή του, ενώ με πιο βαριά κορμιά ξεκινούσε με σουτάκια από τα 4-5 μέτρα και όταν αυτοί αναγκάζονταν να τραβηχτούν πιο έξω, συνήθως τους πέρναγε στα πόδια. Με τα χρόνια δε, όσο η αθλητική ικανότητα μειωνόταν τα σουτάκια άρχισαν να μπαίνουν το ένα πίσω από το άλλο με συνέπεια πράγμα που και του έδινε γρήγορους και σχετικά ξεκούραστους πόντους αλλά άνοιγε και τη ρακέτα για διεισδύσεις από τους λοιπούς συμπαίχτες. Προς το τέλος δε της καριέρας του η κίνηση με το σουτάκι χωρίς μάλιστα ισορροπία του είχε γίνει «έξις», καθώς σούταρε και ευστοχούσε συνήθως χωρίς να έχει και τα δύο πόδια στο παρκέ ή έστω την απαιτούμενη ισορροπία. Στις μονομαχίες του εναντίον των Μπουλς, υπάρχουν 1-2 ματς που ο Ρόντμαν αδυνατεί να τον συγκρατήσει σε όλη τη διάρκεια του αγώνα για αυτό και εκνευριζόταν εύκολα μαζί του.



Ότι και αν πει κανείς, ο τύπος ήταν καλαθομηχανή και αυτό προδήλως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είναι δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών πίσω μόνο από τον –αιώνια??- αξεπέραστο Καρίμ με, αν θυμάμαι καλά, 37,000 πόντους. Το ξαναδιαβάζουμε αυτό για να καταλάβουμε όλοι μας για το μέγεθος του επιτεύγματος του απόφοιτου του Λουιζιάνα Τεκ? Δεύτερος σκόρερ στην ιστορία ολόκληρου του NBA πάνω από κάτι...Τζόρνταν, Κόμπι κτλ. Αν επίσης θυμάμαι καλά πρέπει για μερικές χρονιές να ήταν πρώτος και στις ελεύθερες βολές με σχεδόν διπλάσιο νούμερο βολών σε κάθε αγώνα, πράγμα που ήταν μια ταλαιπωρία εδώ που τα λέμε καθώς σε κάθε βολή έκανε τη γνωστή προσευχή. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι διάολο μουρμούριζε κάθε φορά από τη γραμμή της φιλανθρωπίας. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι εν γένει ήταν εύστοχος και ότι κάθε βολή κρατούσε περί τα 10-12 δεύτερα μέχρι να τις εκτελέσει!!! Μιας και μιλάμε για στατιστικά επιτεύγματα δε μπορώ να πω ότι τον θυμάμαι να είναι μηχανή ριμπάουντ, εντούτοις πάντα είχε τον τρόπο του να τελειώνει τις χρονιές σχεδόν πάντα με λίγο πάνω από 10 ριμπάουντ, αριθμός ακρούντως ικανοποιητικώς για τον καλύτερο σκόρερ της ομάδος. Τι λες ρε Στράτο, θα ρωτήσετε. 25 πόντους και 10+ ριμπάουντ επί σχεδόν 20 χρόνια και εσύ μας κάνεις τον ξινισμένο?!?!!?!?!? Ξέρεις πολλούς τέτοιους με ανάλογα νούμερα? Πόσο κράτησε η καριέρα του Κεμπ που αναφέρεις? Του Λάρι Τζόνσον? Των άλλων που αναφέρεις πιο πάνω???

Οι πιο χαρακτηριστικές σύγχρονες στιγμές φαντάζομαι είναι δύο και πασίδηλες σε όλους. Τελικός πρωταθλήματος εναντίον των Ταύρων, ο Ταχυδρόμος στο τέλος του παιχνιδιού στήνεται στις βολές έτοιμος να δώσει το προβάδισμα στην ομάδα του και να σπάσει την έδρα των πρωταθλητών. Περνάει δίπλα του ο Ινδιάνος και του ψιθυρίζει το πια κλασσικό «την Κυριακή δεν παραδίδουν γράμματα οι ταχυδρόμοι», ο Mailman χάνει τις βολές, ο Μιχάλης δε χάνει το τελευταίο σουτ και η ιστορία τον κατατάσσει στους μοιραίους. Η μοίρα όμως του επιφύλασσε και ακόμα κάτι και μάλιστα με τρόπο απόλυτο και τελειωτικό. Στα 20 δεύτερα του 6ου τελικού παίρνει το σύνηθες κάτω παράλληλο σκριν και δέχεται τη μπάλα. Στην πλάτη του έχει τον Ρόντμαν, το καταλαβαίνεις ότι τον νιώθει. Αυτό που δεν περιμένει, δεν καταλαβαίνει, είναι ότι ο Τζόρνταν τζογάρει να αφήσει τον σκρίνερ και πάει από την «τυφλή» του πλευρά, του χτυπάει τη μπάλα και τη κλέβει, ενώ ο Καρλ πέφτει στο έδαφος. Μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση...The Shot.




Κρίμα θα έλεγε κανείς που ένας τέτοιος παίχτης με αυτές τις περγαμηνές δεν έφτασε ποτέ να γευτεί το γλυκό νέκταρ ενός τίτλου. Νομίζω ότι ήταν...μισό παίχτη μακριά από αυτό. Εννοώ ότι πέραν του Στόκτον στο supporting cast υπήρχαν πολλοί και χρήσιμοι ρολίστες αλλά όχι ο ένας λίγο πιο ικανός, πιο ξεχωριστός, με πιο ηγετικά χαρακτηριστικά, με προσωπικότητα ώστε να βοηθήσει τους Διόσκουρους τις δύσκολες στιγμές. Δεν αναφέρομαι οπωσδηποτε σε έναν τρίτο σούπερ σταρ, όπως σχεδόν απαιτούν οι συνθήκες (τριάδα των Σπερς-των Ταύρων-των Χιτ-της Βοστόνης-Λέικερς) αλλά έστω σε ένα Ρόμπερτ Χόρι με κρύο αίμα να καθαρίζει τα ματς, έναν Κρις Μπος να τον αποφορτίζει επιθετικά, έναν Τζινόμπιλι για τις μικρό λεπτομέρειες. Καλός, φιλότιμος ο Χόρνασεκ, παλαιστές οι Ίτον, Όστερταγκ, ρολίστες οι Μπελ-Ράσελ-Μόρις, αλλά ένας τρίτος ξεκάθαρος πυλώνας δεν υπήρξε ποτέ δίπλα του για να τον βοηθήσει να κάνει το βήμα παραπάνω. Το προσπαθούσε κάθε χρόνο μαζί με το φιλαράκι του, έφτασε δύο χρονιές στους τελικούς, πήρε το MVP της σαιζόν κουβαλώντας μόνος τους σχεδόν την ομάδα του απέναντι σε Σπερς, Ρόκετς, Λέικερς, έφτασε δευτερόλεπτα από το να ισοφαρίσει τους Μπουλς σε 3-3 με το τελευταίο παιχνίδι στην έδρα του, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ. Νομίζω αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έφυγε για μια χρονιά στο τέλος να παίξει στους Λέικερς παρέα με τον Πέιτον, μήπως καταφέρει και κατακτήσει το πολυπόθητο δαχτυλίδι αλλά εκείνη η ομάδα ήταν ομάδα μιας χρήσεως, χωρίς χημεία για αυτό και δεν έφτασε καν στους τελικούς.
Τι ωραίοι παίχτες που υπήρχαν εκείνες τις εποχές. Παίχτες που σχεδόν «έδιναν» το όνομά τους στη θέση στην οποία αγωνίζονταν χαράσσοντας τα δικά τους αρχικά και χαρακτηριστικά του παιχνιδιού τους. Για πόσα χρόνια άλλωστε ο Μαλόουν δεν θεωρείτο συνώνυμο της θέσης του δεύτερου ψηλού, προτού το μπάσκετ περάσει σε μια άλλη εποχή οπου οι θέσεις των δύο forward έχουν σχεδόν περισσότερο από ποτέ παρεμφερή στοιχεία και χαρακτηριστικά. Από την άλλη και ας με πείτε πάλι παρελθοντολάγνο, είναι 4άρι ο Κέβιν Λοβ? Ο Ιγκουαντάλα? Ο Μίροτιτς ή ο Νοά? Ο Μιλσαπ ή ο Γκριν ή ο Άλντριτζ? Ακόμα και αυτός ο Γκρίφιν σε κάτι σουτάκια το έχει γυρίσει και ντριπλίτσες κάτω από τα πόδια. Ποιός από αυτούς έβαζε πλάτη ή στεκόταν μπροστά στον Καρλ? Νομίζω ότι θα πέρναγε από πάνω του με την ίδια άνεση που οδηγούσε τις αγαπημένες του νταλίκες στους δρόμους της Γιούτα. Ή όπως πετούσε το Χαλκ Χόγκαν στο ρινγκ σε αγώνα επίδειξης εναντίον του Ντένις Ροντμαν.




Κρίμα που του έμεινε ένα γράμμα που δεν παραδόθηκε ποτέ..


(Το αφιέρωμα έγραψε  ο stratos kalantzis)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Αναρτήθηκε από Drazen

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Αγαπητέ κύρια Καλαντζή μια διόρθωση

Οι Lakers του Malone το 2004 επαιξαν στους τελικούς και έχασαν από το Detroit 4-1

Επίσης μια "συμπλήρωση"

Όταν αποσύρθηκε, "ομολόγησε" ότι στις βολές μουρμουρούσε για τα αγαπημένα του πράγματα και πρόσωπα, προκειμένου να ηρεμει: το σπίτι του, τα παιδιά του, το ραντσο του, το ψάρεμα κλπ

Φιλικά
&lavrian

23 Νοεμβρίου 2015 στις 12:26 π.μ.
stratos kalantzis είπε...

@lavrian: ευχαριστώ για τη διόρθωση αλλά κυρίως για την ενημέρωση, ειλικρινά δεν το ήξερα. έχεις κάποια πρόταση για κάποιν άλλον παίχτη που θα ήθελες να διαβάσεις? σαν ιδέα το πετάω και προς τυχόν άλλους αναγνώστες.

Κάτι σκέφτομαι για Χακίμ, κάτι για Ράντολφ

23 Νοεμβρίου 2015 στις 11:05 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)