Για αρχή να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες μας Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη και μακάρι και στους λοιπούς τομείς της καθημερινότητάς μας να απολαύσουμε αντίστοιχες χαρές με αυτές που ζήσαμε την προηγούμενη βδομάδα στο μικρόκοσμο του μπάσκετ με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού μπασκετικού Έβερεστ με τους κόκκινους. Σκέφτηκα να γράψω κάτι για την ομάδα, τον προπονητή, τη διοίκηση, για κάποιον ή όλους τους παίχτες των πρωταθλητών Ευρώπης, αλλά έχουν γραφτεί και γράφονται καθημερινά τόσα πολλά, που μάλλον θα πλατείαζα άνευ ουσιαστικού λόγου.
Αφορμής δοθείσης από τα όργια που έκανε ο Σπανούλης στο β' ημίχρονο του τελικού αλλά ΚΥΡΙΩΣ από μια συζήτηση που αιωρείται, συνεχίζεται, εμπλουτίζεται και ανανεώνεται με ένα φίλο μου σχετικά με τον ποιον περιφερειακό παίχτη της τελευταίας δεκαετίας θα θέλαμε στην ομάδα μας, σκέφτηκα να θέσω προς συζήτηση το εν λόγω θέμα βάζοντας τις εξής βασικές παραμέτρους: (α) δεν υφίσταται θέμα σύγκρισης μεταξύ τους, (β) η χρηστικότητα του κάθε παίχτη και η συνεισφορά του στους τίτλους είναι το κύριο χαρακτηριστικό, (γ) η αναφορά γίνεται στα χρόνια της "κυριαρχίας" του καθενός, ήτοι στην καλύτερη δυνατή του αγωνιστική κατάσταση, (δ) μαζί με τους 3 Έλληνες αποφασίσαμε να αφήσουμε και τον Σάρας να εισχωρήσει ξέροντας ότι ίσως υπάρχουν και άλλοι. Έχουμε και λέμε...
- Σπανούλης: Το πιο hot όνομα τα τελευταία δύο χρόνια στο μπασκετικό στερέωμα. Η απόλυτη πριμαντόντα των ευρωπαϊκών γηπέδων ισοφάρισε το ρεκόρ του Κούκοτς με τρεις κατακτήσεις MVP σε Final-4. Ο Kill-Bill αποτελεί την επιτομή του franchise-player σε μια ομάδα και αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη τέτοιοι παίχτες είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Χρόνο με το χρόνο γίνεται καλύτερος, πιο αποτελεσματικός και φαίνεται να διαβάζει το παιχνίδι τόσο των αντιπάλων όσο και της ομάδος του ακόμα καλύτερα, χαρακτηριστικό που τον κάνει νούμερο ένα κίνδυνο για τους αντιπάλους του. Έχει πολύ έντονο μέσα του το πνεύμα του ανταγωνισμού και της επικράτησης, κουβαλάει πολύ μεγάλο μπασκετικό εγωισμό, ενώ η εξέλιξη του, από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στο Μαρούσι που γελούσαμε όταν σούταρε τρίποντα, σε ένα σουτέρ-δολοφόνο που στάζει 5 (!!!) σε ένα ημίχρονο καταδεικνύει αν μην τι άλλο "τόνους" δουλειάς, ιδρώτα και προσπάθειας. Δε φοβάται να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο της ομάδος του, ζητάει πάντα τη μπάλα στα δύσκολα, εμπιστεύεται τους συμπαίχτες του αλλά και τους εμπνέει, είναι σχεδόν ανίκητος στην επίθεση, αλλά το κυριότερό του χαρακτηριστικό είναι το πόσο πολύ πιστεύει στον εαυτό του. Νομίζω ότι είναι ο παίχτης που παίζει με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, κάτι που μόνος του έχει κερδίσει. Ίσως το πιο ολοκληρωμένο επιθετικο "παλμαρέ κινήσεων" καθώς είτε με τη μπάλα στο παρκέ είτε σουτάροντας προκαλεί μέγιστη ζημιά. Ρίσκαρε πάρα πολλά με τη μετακίνησή του στον ΟΣΦΠ, πικράθηκε τον πρώτο καιρό αλλά τώρα είναι καβάλα στο άλογο από όλες τις απόψεις. Η -πιθανή- μετακίνησή του μακριά από το λιμάνι θα αλλάξει άρδην τις αγωνιστικές ισορροπίες στη γηραιά ήπειρο.
-Παπαλουκάς: Ίσως ό, τι πιο καθαρόαιμα εγκεφαλικό έχει να δείξει η θέση του άσσου -μαζί με τον Πριγκιόνι θα έλεγα- τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ο Θοδωρής έπαιζε μπάσκετ πριν και πάνω από όλα με το μυαλό του, καθώς λειτουργούσε ως προπονητής μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και σε αυτόν τον ημιτελικό με τον ΟΣΦΠ είναι ίσως ο μόνος από τους περιφερειακούς της ΤΣΣΚΑ που προσπαθεί -έστω και με λανθασμένο τρόπο- να περάσει με το ζόρι τη μπάλα στους ψηλούς της ομάδος του για να εκμεταλλευτούν τη φυσική τους υπεροχή. Για χρόνια ολόκληρα ξεκινούσε τους αγώνες από τον πάγκο εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι είχε χρόνο να "διαβάσει" την αντίπαλη άμυνα, να οσφρησθεί τις αδυναμίες της, να "μετρήσει" τους αντιπάλους του, προκειμένου να ξέρει ακριβώς τι θα κάνει όταν θα πατήσει το παρκέ. Ισχυρή προσωπικότητα εντός γηπέδου και αποδυτηρίων, ο λόγος του πάντα ακουγόταν από όλους τους συμπαίχτες του και δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στα "μπασκετικά" τελειώματά του ο Μεσίνα ζήτησε τη βοήθειά του. Παίχτης που είχε πάντα επιρροή στο παιχνίδι της ομάδος, εξαιρετικός στο transition, σχεδόν ασταμάτητος στη διείσδυση του, έψαχνε πάντα τον ελεύθερο συμπαίχτη του. Εξαιρετικός ριμπάουντερ για το ύψος, κατέχει το ρεκόρ στον τομέα των ασσίστ στην Ευρωλίγκα, ενώ μόλις πρόσφατα ξεπεράστηκε το ρεκόρ του στα κλεψίματα. Προπονητής εντός των 4 γραμμών, ίσως ο πιο ξεκάθαρος συνεκτικός δεσμός μεταξύ περιφερειακών και ψηλών σε μια ομάδα που λειτουργούσε σαν ελβετικό ρολόι. Άλλος Έλληνας παίχτης με τέτοια καριέρα σε αυτό το επίπεδο στο εξωτερικό??
- Διαμαντίδης: Ένα μείγμα μετέξελιξης του αγωνιστικού προσανατολισμού του Γιαννάκη και πληθωρικότητας ως προς την -αφανή συχνά- συμμετοχή στα δρώμενα του παιχνιδιού του Φάνη, ο Μήτσος άφησε το δικό του στίγμα στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Παίχτης γαλουχημένος μέσα από την ομάδα και τη λειτουργία της -άρα με σαφώς λιγότερο ταλέντο από τους προαναφερόμενους- τελειοποίησε το παιχνίδι του με βάση τις αρχές κυρίως του προπονητικού επιτελείου αυτής. Κυρίαρχο στοιχείο στο παιχνίδι του για χρόνια η αμυντική του προσήλωση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, η οργάνωση του σετ κυρίως παιχνδιού στην επίθεση με σποραδικές επιθετικές εξάρσεις. Η φύση του επίσης ανταγωνιστική και ηγετική αλλά καθόλου εγωφανής καθώς προτιμάει την πάσα, τη βοήθεια στην άμυνα, το block-out, τις οδηγίες προς τους συμπαίχτες του από το να πάρει προσπάθειες στην επίθεση. "Ηγέτης από τη γωνία" θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος, αποτελεί εδώ και χρόνια τη συγκολλητική κόλλα των όποιων αλλαγών που συνέβησαν στην ομάδα του, σχεδόν επιβάλλοντας με την παρουσία του τον τρόπο παιχνιδιού του στους συμπαίχτες του. Παθιασμένος με τη νίκη, δε φοβάται να πάρει το τελευταίο σουτ, αναλαμβάνει την ευθύνη των αποφάσεων σχεδόν σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, ενώ τα τελευταία χρόνια αναλαμβάνει πλέον κατ' εξοχήν και το επιθετικό κομμάτι της ομάδος του είτε οργανώνοντας είτε σκοράροντας. Τα φυσικά του προσόντα τον βοήθησαν πολύ στα χρόνια της αγωνιστικής του ακμής, αλλά το μυαλό του και η κατανόηση όλων των λεπτομερειών του παιχνιδιού τον βοηθάει να διατηρείται σε τόσο υψηλό επίπεδο ακόμα και τώρα.
- Γιασκεβίτσιους: Ο απόλυτος ρέκορντμαν με 4 κατακτήσεις τροπαίων με 3 διαφορετικές ομάδες. Ίσως η πιο "φωτεινή" και εξωστρεφής προσωπικότητα των τελευταίων ετών, ποτέ στην καριέρα του δεν πέρασε απαρατήρητος. Αδιαπράγματευτη κλάση καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Λιθουανός στα μάτια μου ο πρώτος που συνδύασε τόσο αποτελεσματικά την ουσία με το θέαμα σε όλες σχεδόν τις ομάδες με τις οποίες πρωταγωνίστησε. Νικητής από τους λίγους, με τεράστια καρύδια, δε φοβάται να τα βάλει και με τον ίδιο τον Θεό του μπάσκετ αν αισθάνεται ότι αδικείται ή δεν τον αναγνωρίζουν. Ακόμα και σε αυτόν τον αρτηριοσκληρωτικό Ζοτς σχεδόν επέβαλλε τον δικό του τρόπο παιχνδιού τα λεπτά που αγωνιζόταν. Η πιο εντυπωσιακή no-look πάσα που είδαμε εδώ και χρόνια, μια σχεδόν καρικαρτουνίστικη συμπεριφορά εντός του παρκέ, καθώς μιλάει με τους διαιτητές, τους αντιπάλους, τους συμπαίχτες, τους προπονητές, την εξέδρα, τη γραμματεία, τους ταξιτζήδες. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στην καριέρα του που δεν έχει κατακτήσει και όμως ακόμα και τώρα συνεχίζει με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος όταν πατάει στο παρκέ. Δε θυμάμαι άλλον παίχτη να έχει τελειοποιήσει στο δικό του βαθμό το σουτ μετά από p&r ή και ντρίπλα, χαρακτηριστικό που του δίνει ακόμα ψωμί σε ομάδες της κορυφογραμμής. Αν τον έχεις στην ομάδα σου, θα θέλεις να του δώσεις το τελευταίο σουτ, το οποίο θα το ζητήσει και ο ίδιος, θα το εκτελέσει με τρομερή σιγουριά και αυτοπεποίθηση αλλά και με την αίσθηση που εδώ και χρόνια τον περιβάλλει, όταν τον βλέπει κανείς στο γήπεδο, ότι πρόκειται απλά για ένα σουτ, πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Δήλωσε ότι δεν τελείωσε από το μπάσκετ, προφανώς γιατί ένας γεννημένος νικητής σαν αυτόν δεν του καλόπεσε καθόλου η τέταρη θέση του Λονδίνου.
Καταλαβαίνω ότι θα υπάρξουν ενστάσεις ή και υποσημειώσεις σχετικά με την ομάδα στην οποία έπαιξε ο καθένας εξ αυτών, τους συμπαίχτες και τους προπονητές που είχε, την προβολή από τα ΜΜΕ καθώς φυσικά και τις όποιες προσωπικές συμπάθειες έχει ο καθένας μας. Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στα όποια αγωνιστικά μειονεκτήματα των παραπάνω, όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί θέλω να μου μείνει η εικόνα τους, όπως μου έχει μείνει να κυριαρχούν στα γήπεδα. Και αυτή την εικόνα θέλω να έχετε και εσείς προκειμένου να επιλέξετε τον πλέον κατάλληλο για την ομάδα σας. Εγώ πάντως δυσκολεύομαι πολύ να διαλέξω...
47 σχόλια:
"Προβοκατόρικο" λίγο το άρθρο σου σήμερα Στράτο (πού χαθήκατε ρε παιδιά;).
Ο καθένας ξεχωρίζει σε κάτι διαφορετικό και είναι καταλληλότερος για διαφορετικά στημένες ομάδες. Τυχερή που είχε και τους 3 ταυτόχρονα η Εθνική, κρίμα που δεν συνηπήρξαν και οι 3 στην ακμή τους σε αυτή. Όταν ο Παπαλουκάς ήταν στα ντουζένια του και έκανε πλάκα σε Ρώσους, Γάλλους και Αμερικανους ο Σπαν ήταν μικρός και άγουρος (συγκριτικά πάντα) και ο ΔΔ πέρασε τα καλύτερά μπασκετικά του χρόνια εκτός Εθνικής.
Όπως και να έχει όμως, θα μείνουν στα υψίπεδα της ιστορίας του αθλήματος .
Ευχαριστούμε πάντα για τη συμμετοχή σου φίλε Πανάγο και ελπίζουμε να σε έχουμε μαζί μας συνεχώς.
Σωστά ΟΛΑ ΟΣΑ λες, για αυτό και δε θέτω ζήτημα σύγκρισης μεταξύ τους, ρωτάω όμως αν μπορούσες να πάρεις κάποιον στα καλύτερά του, ποιος θα ήταν.
Για σένα ποιος πιστεύεις ότι θα έκανε μεγαλύτερο impact, που λένε και τα Αμερικανάκια, στην ομάδα σου?
Καλησπέρες!
Επίτρεψέ μου να θεωρώ ότι η ερώτηση που απευθύνεις στον Πανάγο αφορά και τους λοιπούς αναγνώστες. Η δική μου άποψη είναι Σπανούλης.
Αν η ομάδα μου ήταν σαν τον τωρινό Ολυμπιακό χωρίς μεγάλα ονόματα αλλά εξαιρετική χημεία και χτίσιμο γύρω από ένα καθοριστικό παίκτη θα συμφωνήσω με τον Kanhtaros. Ο Σπανούλης είναι η ιδανική επιλογή.
Άν η ομάδα μου ήταν ένας (σωστά δομημένος και όχι εκείνο το άτσαλο ρόστερ) πλούσιος Ολυμπιακός του 2010 των μεγάλων ονομάτων θα έπαιρνα Παπαλουκά με κλειστά μάτια να κάνει κουμάντο και όταν κολλάγανε οι άλλοι θα του έδινα τη μπάλα να καθαρίσει όπως κατ'επανάληψη έκανε στην ακμή του ο Τεό.
Ο ΔΔ ειναι πολύ διαφορετικός στο τρόπο με τον οποίο γίνεται καθοριστικός για την ομάδα του και για αυτό δε τον προτιμώ, για κανένα άλλο λόγο. Παικταράς και αυτός, θα προτιμούσα όμως να ήταν πιο "ελεύθερος" στις επιλογές του και πιο ανεξάρτητος από το σύστημα με το οποίο γαλουχήθηκε (και μεγαλούργησε φυσικά).
Είμαι υπέρ της ελεύθερης βούλησης χωρίς να το κάνουμε και σύστημα Μίλος Τεόντοσιτς έτσι; Χαχα
@kantharos: Αντι-καλησπέρες και ΦΥΣΙΚΑ απευθύνεται σε όλους. Γιατί διαλέγεις όμως τον Βασίλη, αν θες να μου το αιτιολογήσεις...
@Panagos: Για μένα προσωπικά φίλε Πανάγο, αν ο Παπ δεν είχε την εγγενή ατέλεια στο μακρινό σουτ, απαραίτητο συστατικό για περιφερειακό, ίσως να ήταν νούμερο ένα. Αλλά αυτή του η ατέλεια, τον κάνει ευάλωτο απέναντι σε καλές άμυνες.
Ας πω και εγώ τη βλακεία μου....:))))))
Ο Σπανούλης είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει η Ελλάδα, επιθετικά, μετα τον Γκάλη. Είναι ο πιο αθλητικός απο τους τέσσερεις που αναφέρετε. Είναι επίσης πολύ δουλευταράς. Επιτίθεται απο δεξιά και από αριστερά με διεισδύσεις και το μακρυνό του σουτ δεν επιδέχεται αμφισβήτησης πλέον...Είναι σαφώς ο παίκτης πάνω στον οποίο μπορείς να δομήσεις μια ομάδα. Ωστόσο, δεν θυμάμαι να τον έχω δει να κρίνει πολλά παιχνίδια στο τελευταίο δεκάλεπτο, με την διαφορά στο + - 2. Εξαιρώ το ματς με την Κροατία το 2007. Μπορεί να κάνει όργια μέσα στο παιχνίδι, αλλά δεν θα του έδινα την μπάλα όταν κρίνεται το ματς (Μπορεί να είμαι χαζός και ιερόσυλος, αλλά θεωρώ ότι ο εγωισμός του μπορεί να τον οδηγήσει στο λάθος)
Ο Παπαλουκάς ήταν ένας μαέστρος. Αυτό. Σπουδαίος όταν έχει καλούς συμπαίκτες γύρω του και εξαιρετικός αναλυτής του παιχνιδιού. Ένας πραματικός κουμανταδόρος του παιχνιδιού και προπονητής μέσα στο παρκέ. Όμως δεν δούλεψε ποτέ το μακρυνό σουτ. Και δεν ήταν ποτέ ο σούπερ αθλητής. Μπορούσε να διεισδύσει εκμεταλλευόμενος το ύψος του και να ποστάρει καλά, αλλά πέρα απο αυτό δεν μπορούσε να δώσει σκορ. Μου έδωσε την εντύπωση ότι βασιζόταν στην εξυπνάδα του και όχι στην προσωπική δουλειά. Θεωρώ ότι απο τους 4 θα γίνόταν ο καλύτερος προπονητής.
Ο Διαμαντίδης για μένα είναι ένα αίνιγμα. Πιστεύω ότι οι προπονητές του, αλλά και ο εαυτός του δεν τον άφησαν ποτέ να εξερευνήσει πλήρως τις δυνατότητές του. Μου φαίνεται ότι είναι ένα παιδί τόσο προσηλωμένο στις οδηγίες και στα συστήματα του εκάστοτε κόουτς, που αρνούνταν μέχρι πρόσφατα να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες. Είναι η επιτομή της ορθολογικότητας στην επίθεση και της αυταπάρνησης στην άμυνα. Τα κάνει όλα απλά.. Τον θεωρώ, τον πιο επικίνδυνο απο τους τέσσερεις γιατί θα καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου με πολλούς τρόπους και όχι μόνο με τα τρίποντα. Είτε θα κλέψει, είτε θα παρενοχλήσει, είτε θα πάρει ριμπάουντ, είτε θα σκοράρει, είτε θα δώσει ασσίστ. Τίποτα ιδιαίτερο αθλητικά,αντισταρ μέχρι εκνευρισμού, αλλά ψυχή λιονταριού και ο καλύτερος παίκτης της Ευρώπης για το 4ο δεκάλεπτο με την διαφορά στο σκορ να είναι μικρή...Τόσο μεγάλη πίστη στο τελευταίο σουτ δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ μου. Όσο για το playmaking έπρεπε να περιμένω μέχρι το 2012 για να τον δω να κάνει συνεχόμενα λάθη...
O Σάρας είναι το poster boy του λιθουανικού μπάσκετ το οποίο αγαπώ. Θεαματικός,παθιασμένος, σταρ, φαρμακερό τρίποντο, πολύ γρήγορη σκέψη και απίστευτες ασίστ....αλλά με αργά πόδια στην άμυνα....και νεύρα, πολλά νεύρα...Αν ήθελε κανείς να κόψει εισιτήρια αυτόν θα έπρεπε να πάρει στην ομάδα του.
Για μένα το νούμερο ένα είναι ο Διαμαντίδης, αλλά περιμένω να δω την πορεία του Σπανούλη για τα επόμενα τρία τέσσερα χρόνια. Ίσως και να τον ξεπεράσει. Αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα μπασκετόφιλου το "βάλτο αγόρι μου" του 2005, μάλλον δεν θα ξεπεραστεί εύκολα:)
Σόρυ ρε φίλε Ανώνυμε αλλά όταν λές θα περιμένεις 3-4 χρόνια για να δείς αν ο Σπανούλης ξεπεράσει(!) τον Διαμαντίδη, σε ΤΙ(?) ενννοείς? ΤΙ παραπάνω έχει κάνει ο Διαμαντίδης απο τον Σπανούλη? Βγήκε 3 φορές MVP σε Final 4? Επαιξε ή έστω δοκίμασε στο ΝΒΑ? Δοκίμασε να παίξει κάπου αλλού εκτός απο τον "προστατευτικό" περιβάλλον του Παο? Πήρε Ευρωλίγκα με ένα σωρό πιτσιρίκια για supporting cast (Ολυμπιακος 2012) ή μήπως ήταν μετριότατος στην σειρά με την Μπάρτσα (μην σας ξεγελάει το ότι έβαλε τα τρίποντα)? Ή μήπως έμεινε πιστός στα δύσκολα στην Εθνική και όχι ρίψασπις? Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να συγκρίνεται με τους υπόλοιπους 3. Είναι ένα σκαλί πιο κάτω και απο τους 3 για όλους τους παραπάνω λόγους. Στο μόνο που τους περνάει είναι στο επικοινωνιακό, έχοντας όλη την πράσινη δημοσιογρφική μασονία να τον λιβανίζει μέρα νύχτα...
@ανώνυμος 7:17: Η ανάλυση σου είναι όχι μόνο ενδελεχής αλλά και περιεκτικά σύντομη. Για μένα ο Διαμαντίδης έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα και αυτό έγκειται στο ότι ποτέ δεν θέλησε να φύγει από το περιβάλλον ασφάλειας και υποστήριξης που βρήκε στους πράσινους. Δε ρίσκαρε ποτέ στην καριέρα του σε κάτι διαφορετικό, δε δοκίμασε τις αντοχές του ή τις δυνατότητές του εκτός ΠΑΟ και νομίζω ότι σχεδόν "εξαναγκάστηκε" να δουλέψει λίγο παραπάνω το επιθετικό του παιχνίδι, εστιάζοντας στο σουτ κατά κύριο λόγο. Ο Παπ έφυγε για εξωτερικό-γύρισε-ξαναέφυγε. Ο Σπανούλης διέβη τον Ρουβίκωνα και παρέμενει πρωταθλητής, ο Σάρας το πήρε με 3 διαφορετικές ομάδες, όλες top-class!!!
@ανώνυμος: Η επιρροή του ΔΔ στο παιχνίδι είναι πολύ-ποίκιλη και σε πολλούς περισσότερους τομείς από αυτή του Σπανούλη. Όσες φορές φέτος η αντίπαλη άμυνα κατάφερε να εγκλωβίσει τον Βασίλη επιθετικά, σχεδόν τον απενεργοποίησε ως προς τη συμμετοχή του στο παιχνίδι της ομάδος του (ντέρμπι με ΠΑΟ). Ο Μήτσος οργανώνει-παίζει ατομική και ομαδική άμυνα-ριμπάουντ-ασσίστ-κλεψίματα-δημιουργεί miss-match. ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ το παιχνίδι της ομάδος του, χωρίς να κρέμεται από αυτόν η επιθετική συγκομιδή ΑΜΕΣΑ. Αυτός με τον Παπ σχεδόν επέβαλλαν το "ποστάρισμα" των κοντών που δημιουργεί ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα.
Στράτο αναφορικά με το σχόλιό σου περί αδυναμίας του Τεό στο σουτ και έχοντας ως δεδομένο πως μιλάμε για τα χρόνια της ακμής τους, ο Τεό τότε ήταν ασταμάτητος στο drive προς το καλάθι τελειώνοντας με καταπληκτικά ποσοστά και εξαιρετικός στο ποστάρισμα που "πήγαινε μέχρι μέσα" τους πάντες σχεδόν. Δεν του ήταν τόοοσο απαραίτητο το 3ποντο, άσε που στο στατικό 3ποντο δεν ήταν και άσχημος :p. Πέρα απο τη πλάκα θα έπρεπε μεγαλώνοντας να δουλέψει το 3ποντο του και αυτό είναι ένας σοβαρός λόγος που "γέρασε άσχημα" παικτικά.
Ως γενικο σχόλιο ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα "αγκύλωσης" στο τρόπο παιχνιδιού του ΔΔ είναι το πόσο κακός ήταν στη φετική περίοδο μέχρι να πλαισιωθεί από ένα παίκτη με τον οποίο μπορεί να παίξει καλά pick and roll (Lasme-Batiste) και ένα αθλητικό 4άρι με αξιοπρεπές/πολύ καλό 3ποντο (Γκιστ/Φώτσης)...copy-paste του τόσο γνώριμου παιχνιδιού του you know who (ευκολάκι, τόσα χρόνια έπαιζε για αυτόν). Δε ξέρω αν είναι ανικανότητα ή απροθυμία να προσαρμοστεί σε κάτι έξω από τα ασφαλή δεδομένα.
Κατανοώ πως φαίνεται σαν να υποτιμώ ή αδικώ το ΔΔ αλλά απλά αναφέρω προτίμηση χωρίς να κατατάσσω, νομίζω πως αυτά είναι χαζομάρες ίσου μεγέθους με τις συγκρίσεις ΔΔ-Γκάλη. Μιλάμε για αυτόφωτους κορυφαίου επιπέδου παίκταράδες, απλά πράγματα.
Στο επίπεδο που έπαιξε ο Παπαλουκάς τη διετία 2005-2007 δεν έπαιξε κανείς απ'τους 3. Ο τύπος έχει κάνει τρομοκρατικά πράγματα σε όλα τα νοκ άουτ παιχνίδια συλλογικών και εθνικών διοργανώσεων. Και όταν λέμε σε όλα, εννοούμε σε ΟΛΑ εκτός από τον τελικό με την Ισπανία στο Μουντομπάσκετ. 4 παιχνίδια φάηναλ φορ, 3 νοκ άουτ ματς στο Βελιγράδι, ο ημιτελικός με την Αμερική, ο προημιτελικός με τη Σλοβενία. Αν κάτσει και δει κάποιος τα παιχνίδια και τα στατιστικά, μιλάμε για επίπεδο φραντσάηζ πλέηα μεγάλης ομάδας στο ΝΒΑ. Και σούτερνε καλά και το τρίποντο τότε.
Δεύτερος σ'αυτή την κατηγορία είναι ο Σάρας με πολλά τεράστια παιχνίδια που τα πήρε πάνω του απλά όχι σε τέτοιο καταιγιστικό ρυθμό σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και δεν πρόκειται να επιλέξω ανάμεσα στους δύο, διότι ενώ θεωρώ τον Παπαλουκά αρμονικότερο μέλος μιας ομάδας και καθοριστικό μπροστά και πίσω, με εμποδίζει να αποφανθώ αναφανδόν υπέρ του το τεράστιο επιθετικό τάλαντο του Σάρας.
Θα μπορούσε να τους φθάσει ο Σπανούλης εάν δεν είχε το μόνιμο και αξεπέραστο πρόβλημα της προσαρμογής στην ομάδα. Εάν κρατούσε λιγότερο την μπάλα και αν εκβίαζε λιγότερο καταστάσεις. Είναι παίχτης με τον οποίο ζεις και πεθαίνεις παρέα. Δεν αφήνει άλλη επιλογή ο ίδιος. Μπαίνει νούμερο 3 στην κλίμακα διότι δεν έχει τη συνέπεια των δυο ανωτέρω στους καθοριστικούς αγώνες.
Ο Διαμαντίδης είναι αρκετά πίσω διότι η αναιμικότατη παρουσία του στην εθνική έχει αποδείξει ότι το επίπεδο της απόδοσής του εξαρτάται πολύ περισσότερο απ'τους άλλους στο σύστημα και την ομοιογένεια. Είναι κι αυτό βέβαια μια μορφή σοφίας.
υγ. οι προσωπικές τιμές και τα βραβεία είναι βαρέως της πλάκας ενίοτε.και για τα 5 mvp των Σπανούλη/Διαμαντίδη, έχω έντονες ενστάσεις.Ας πούμε στο χαρτί ο Διαμαντίδης ήταν ο καλύτερος του φάηναλ φορ του 2007,ενώ δεν ήταν ούτε καν του Παναθηναϊκού.Η πραγματικότητα είναι ότι ο Παπαλουκάς έδωσε μια απ'τις ιστορικότερες παραστάσεις για πλέη μέηκερ στην ιστορία της Ευρώπης. Ενώ στο φάηναλ φορ του Βερολίνου ο Σάρας είναι εκείνος που κόντρα στη ροή του ματς, που την είχε αλλάξει ο Παπαλού, πηγαίνει τον ΠΑΟ στον τελικό με τις εμπνεύσεις του.
Συμφωνώ εν πολλοίς και με τους δύο τελευταίους που έγραψαν, καθώς στα μάτια μου ο ΔΔ είναι ένα σκαλί πιο κάτω, καθώς πρόκειται για τον ίσως κορυφαίο ΧΑΜΑΛΗ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ που έχει εμφανιστεί ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα, που στα τελευταία του προσπαθούν να του φορέσουν τη...μπέρτα του Σούπερμαν. Ιδίως επιθετικά ο Μήτσος θα ήταν χαρούμενος ακόμα και αν τελείωνε το παιχνίδι με 1-2 προσπάθειες, η πηγή της έμπνευσής του στην ομάδα του είναι διαφορετικής φύσης και υφής.
Για τον Παπαλουκά θα συμφωνήσω με όσα γράφει ο ανώνυμος σχετικά με την καθοριστικότητα του στα κρίσιμα ματς και την ηγετική του προσωπικότητα, εντούτοις σε σύνολο καριέρας τα 3 χρόνια του ΟΣΦΠ και τα άλλα δύο μετά μου χάλασαν κάπως τη συνολική του εικόνα.
Αντιθέτως, ο Σάρας πέρυσι στα 36 του γύρισε στον ΠΑΟ και όλοι νομίζω θυμόμαστε πόσο τον βοήθησε με αποκορύφωμα τα play-off της Ευρωλίγκα με Μακάμπι και στον ημιτελικό με ΤΣΣΚΑ. Αλλά δε βλέπω να λαμβάνει πολλές ψήφους. Παρόλο που και στην Αμερική τη χρονιά που πήγε, μια χαρά στάθηκε και μάλιστα σε ομάδα της Ανατολικής Περιφέρειας.
θα συμφωνησω με το πρωτο σχολιο του Παναγου. Πολυ προβοκατορικο το ποστ σου Στρατο.
Νομιζω οτι ειναι τελειως ατοπο να συγκρινουμε την Euroleague του παρελθοντος με τις 2-3 τελευταιες. Δεν υπαρχουν ουτε παιχτες ουτε ομαδες πλεον και αυτο φαινεται στους 2 φετινους ημιτελικους. Το μπασκετ που ειδαμε ηταν στην καλυτερη περιπτωση εφηβικο. Αρα τα βραβεια τυπου MVP και καλυτερου αμυντικου ειναι για να τσακωνομασε στα μπλογκς.
Τωρα οσον αφορα ποιον θα επελεγα στην ομαδα μου νομιζω οτι Παπαλουκας και Διαμαντιδης ειναι οτι καλυτερο εχουμε δει στην Ευρωπη εδω και αρκετα χρονια. Ο Παπαλουκας ηταν ενας πραγματικος μαεστρος μεσα στο γηπεδο με εμφανεις ηγετικες ικανοτητες πραγμα που φαινεται ολοκαθαρα και στα στατιστικα του -1ος σε ασιστ στην Euroleague και ο 1ος με 977! -. Την περιοδο 05-07 επαιξε το πιο πληρες μπακετ της καριερας του, δινοντας σου την εντυπωση οτι κανεις δεν μπορει να τον σταματησει. Ο Διαμαντιδης απο την αλλη ειναι ο παιχτης που για εμενα αποτελει την μεγαλυτερη εκπληξη του ευρωπαικου μπασκετ. Ενας ανθρωπος χωρις καποιο εμφανες ταλεντο που μεσα απο πολυ σκληρη δουλεια δεν σταματαει να σε εκπληττει. Ενας Coach μεσα στο γηπεδο με τρομερες αμυντικες ικανοτητες 1ος στην Euroleague σε κλεψιματα και 15ος σε κοψιματα και ριμπαουντ -playmaker...- Στο οργανωτικο κομματι ειναι ξεκαθαρα ηγετης, ειναι αυτος που θα κανει πραξη το συστημα του Coach και αυτος που θα παρει και το τελευταιο σουτ, σε ομαδες μαλιστα με μεγαλους σουτερ. Ειναι 2ος σε ασιστ πισω απο τον Παπαλουκα και το σπουδαιοτερο για εμενα, μας εμαθε πως παιζετε το pick n roll. Στην τελευταια του χρονια μαλιστα με ανυπαρκτο Coach εκανε τα παντα. Σκοραρε, πασαρε, οργανωνε. Συμφωνοι δεν πηρε ποτε το ρισκο του NBA, αλλα ας μη γελιομασε δεν θα ειχε καμια τυχη. Κανενας ευρωπαιος δεν ειχε ποτε. -ισως μονο ο Νικ-
Αν αντιλαμβανομαστε το μπασκετ ως την επιτομη του ομαδικου αθληματος, αν καταλαβαινουμε οτι το σκορ δεν ειναι το 1ο πραγμα που δινει μια νικη, τοτε νομιζω οτι ο Διαμαντιδης με διαφορα στηθους ειναι "καλυτερος".
ΥΓ: Ο Σπανουλης ειναι ο καλυτερος επιθετικος που εχουμε δει στη ευρωπη απο την εποχη του Γκαλη. Διαφοροι τυπου Navvaro, Rudy ειναι απλα λιγοι. Δεν μπορω ομως να δω τον ηγετη σε αυτο το παιδι. Ουτε πιστευω οτι γυρισε απο την αμερικη ανεπηρεαστος. Ο ηγετης του ολυμπιακου ερχεται σε 2-3 και δεν ειναι αλλος απο τον Παπανικολαου. Απλα χρειαζεται εναν σωστο προπονητη τυπου Ivkovic.
@thanos: Μια ερώτηση έχω. Πιστεύεις ότι ο Μήτσος στη...Μακάμπι..στη Σιένα...στη ΤΣΣΚΑ...στον Θρύλο...στη Ρεάλ.... θα είχε την ίδια εξέλιξη και το ίδιο impact με αυτό που προξένησε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη το παιχνίδι του? Ο Παπαλουκάς ήρθε μετά Βαίων και κλάδων στο Λιμάνι, εντούτοις σχεδόν απέτυχε να εμφανίσει το παίχτη-ηγέτη των μόλις προηγουμένων ετών.
Ξαναλέω, ο Σάρας το έχει πάρει με 3 διαφορετικές ομάδες...
Είμαι ο ανώνυμος 7.17 16/5/2013 και συνεχίζω...
Καταρχήν ευχαριστώ τους φίλους του Τριπόντου για το επίπεδο διαλόγου που διατηρούν. Σε άλλα site θα είχαν αρχίσει ήδη τα οπαδικά συνθήματα-ξεράσματα και οι ειρωνείες-βρισιές, οπότε χαίρομαι που υπάρχουμε και εμείς που αγαπάμε το μπάσκετ χωρίς να τυφλωνόμαστε από τις ομάδες.
Λοιπόν, όπως προείπα, απαντώντας πρώτα στον φίλο ανώνυμο που μίλησε μετά από εμένα λέω τα εξής. Ο Σπανούλης θα ξεπεράσει τον Διαμαντίδη όταν γίνει πραγματικά καθοριστικός για την ομάδα του την στιγμή που κρίνεται το σύμπαν. Όταν δηλαδή κάνει και άλλες φορές πράγματα σαν αυτό που έκανε στο 2ο ημίχρονο του τελικού με την Ρεάλ. Όταν δηλαδή πείσει εμένα (που αλοίμονο αν άκουγε έναν απλό φίλο του μπάσκετ που γράφει σε ένα site, λες και άλλες δουλειές δεν έχει ο άνθρωπος....) ότι μπορεί να σηκώσει μια ομάδα στις πλάτες του εκεί που τον χρειάζεται.
Κατά τα άλλα έχετε δίκιο. Δεν έχουμε δει τον Διαμαντίδη εκτός ΠΑΟ. Όλοι οι άλλοι διακρίθηκαν και σε άλλα μέρη με άλλους συμπαίκτες και άλλες συνθήκες. Αυτό τους δίνει ένα ή και περισσότερα +.
Θα έπιανε ο Διαμαντίδης αλλού; Εαν μιλάμε για το θάρρος των επιλογών, ναι, συμφωνώ, ο Διαμαντίδης αφού βρήκε το απάγκιο του δεν θέλησε να δοκιμάσει πράγματα. Άρα δεν είναι τόσο φιλόδοξος και θαρραλέος όσο οι άλλοι 3. Αυτό όμως δεν τον κάνει χειρότερο τους, λέω εγώ. Τώρα,το αν θα έπιανε, δεν ξέρω. Αλλά νομίζω πως πιστεύετε και εσείς ότι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό θα έπιανε.
Θα μου επιτρέψετε, να διαφωνήσω σχετικά με την αναιμική παρουσία του Διαμαντίδη στην Εθνική. Θεωρώ ότι ο Διαμαντίδης χαραμίστηκε, σε κάποιο βαθμό, στην Εθνική, πίσω από τον καθαρόαιμο οργανωτή Παπαλουκά και τους καλύτερους σκόρερ Σπανούλη και Ζήση εξαιτίας προπονητικών επιλογών. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά θεωρώ πως ο Μήτσος έγινε τριάρι στην προσπάθεια να βγουν τα περίφημα σχήματα με τα 3 γκαρντ. Ρόλος που έβγαινε αμυντικά (καθότι ήταν το σκιάχτρο της ομάδας), αλλά όχι πάντα επιθετικά.
Θα σας πω, όμως το εξής. Τί κάνει έναν μεγάλο παίκτη; Η καθοριστικότητα του για την ομάδα του. Και για τα τελευταία 6 χρόνια, στον ΠΑΟ, την στιγμή που πέρασαν από το ρόστερ παίκτες όπως ο Σπανούλης, ο Νίκολας και ο Σάρας, στα κρίσιμα πάντα αναλάμβανε δράση ο Καστοριανός. Και σε ένα τρομακτικό ποσοστό του έβγαινε. Από το 2007 μέχρι και σήμερα όταν το παιχνίδι είναι σε μια κλωστή, ο ΔΔ γίνεται (δεν λέω ότι συγκρίνεται με αυτόν...) ο Λάρυ Μπερντ της ομάδας του.
Έχετε δίκιο όταν λέτε ότι σε κάθε τομέα του παιχνίδιου, εκτός από την άμυνα είναι κατώτερος των άλλων τριών. Αλλά όταν πρέπει να κερδηθεί ένα ματς, αυτός ο άνθρωπος ανεβαίνει level. Είναι ο χαμάλης που γίνεται σταρ όταν πρέπει.
Η κατάταξη των παικτών αυτών για μένα είναι Σπανούλης, Σάρας, Παπαλουκάς, Διαμαντίδης για τρία δεκάλεπτα
και ΔΔ, Σπανούλης, Σάρας και Παπαλουκάς στο 4ο δεκάλεπτο...
Με σεβασμό προς όλους
Ανώνυμε 7.17 θα διαφωνήσω σε ό,τι αφορά το πόσο καθοριστικός είναι ο ΔΔ και ειδικά στα κρίσιμα αφού πιστεύω πως υπάρχει μια υπερβολή σε αυτό το σημείο, επιβεβλημένη από τα Μέσα χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο για αυτή.
Φέρνοντας πρόχειρα παραδείγματα στο μυαλό ο ΔΔ έμεινε άποντος στον ημιτελικό του '09 στο Βερολινο χωρίς να είναι καθοριστικος στο τελικό, στο τελικό του '07 "έχασε" ξεκάθαρα από το Παπαλουκά και καθοριστικός ήταν ο Σίσκα, στη φετινή σειρά με τη Μπαρτσελόνα ειχε 0 και 6 πόντους στα τελευταία 2 παιχνίδια, στο περσινό ημιτελικό του Φ4 με τη ΤΣΣΚΑ αναστενάξανε τα στεφάνια, στους περσινούς τελικούς τελείωσε τη σειρά με πολλά λάθη και πολλά άστοχα 3ποντα.
Με όλα αυτά δεν προσπαθώ να μειώσω τον ΔΔ του ΠΑΟ για τον οποίο φυσικά αποτελεί κομβικό, ιστορικό, εμβληματικό παίκτη (ΟΛΟΙ έχουν κακές βραδιές ή διαστήματα ακόμα) αλλά νομίζω πως αποδίδω πιο "πραγματικές" διαστάσεις στις ικανότητες του στα κρίσιμα οι οποίες έχουν τεχνηέντως γιγαντωθεί σε υπερβολικά έως υπερφυσικά επίπεδα πόσω μάλλον σε άμεση σύγκριση με καθοριστικές στιγμές παικτών όπως ο Τεό ή ο Σάρας ή πρόσφατα (κυρίως) ο Σπανούλης.
@Πανάγος & άγνωστο 7:17: Πρώτη φορά το γράφω εδώ και 3 χρόνια, σύγχαρητήρια και στους δύο σας για τον υψηλό πήχυ επιπέδου κουβέντας που έχετε θέσει.
Ουσιαστικά δε διαφωνείτε καθώς και οι δύο θεωρείτε ότι ο Μήτσος κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δε φαίνεται τόσο πολύ όσο οι άλλοι τρεις -προφανώς λόγω φύσης παιχνιδιού-, διαφωνείτε μόνο ως προς την καθοριστικότητά του.
Στο σημείο αυτό -που έθεσα και εγώ ως χαρακτηριστικό- τείνω ελαφρώς περισσότερο προς τον ανώνυμο για ΕΝΑΝ μόνο λόγο: Ασχέτως αν τα καταφέρνει πάντα -χαρακτηριστικό παράδειγμα το σουτ που ΠΟΤΕ δεν πήρε στην τελευταία επίθεση πέρυσι στον ημιτελικό- ο Μήτσος θέλει/προσπαθεί/τυχαίνει να είναι παρών στις κρίσιμες στιγμές ενός παιχνιδιού. Δε φοβάται να πάρει την ευθύνη του σουτ, θα πάει για το κόψιμο -φάση Άκερ-, θα ζητήσει να έχει τη μπάλα. Νομίζω κατ εξοχήν clutch player.
Παρόλα αυτά, όπως έγραψα, δεν είχα σκοπό να κάνουμε σύγκριση μεταξύ τους, γιατί θα γράφουμε επ' άπειρον. Βλέπω όμως ότι και εσείς σχεδόν αδυνατείτε να διαλέξετε ξεκάθαρα έναν από όλους. Εντύπωση μου κάνει ότι κανείς δε βάζει στην πρώτη θέση των επιλογών του τον Σάρας...
Strato αλλο ενα προβοκατορικο ερωτημα. Η εξελιξη ενος παιχτη ειναι αποτελεσμα πολλων παραγοντων. Νομιζω οτι για παραδειγμα στην Μακαμπι του `04 θα ταιριαζε μια χαρα. Θα ταιριαζε σε οποιαδηποτε ομαδα με εναν καλο προπονητη.
Η εκφραση σου χαμαλης πολυτελειας νομιζω ειναι λιγακι υπερβολικη. Σιγουρα ολα αυτα τα χρονια δεν ηταν πρωτο του μελημα το σκοραρισμα αλλα ολα τα υπολοιπα που εκανε νομιζω ειναι σημαντικοτερα απο το σκοραρισμα. -Ξαναλεω 15ος στην ιστορια της Euroleague σε ριμπαουντ και κοψιματα. PLAYMAKER! -
Ο Παπαλουκας ηρθε στον Ολυμπιακο και ολοι περιμεναν απο αυτον να κανει τα παντα. Και νομιζω θα τα εκανε αν δεν εμπλεκε με τον Γιαννακη. -Ταπεινη μου γνωμη μια ομαδα που θα επαιζει τρομερο μπασκετ με εναν αλλο προπονητη-
Ο Σαρας το εχει παρει με 3 τρομερες ομαδες. Και ηταν καθοριστικος παιχτης σε αυτες. Ο μονος λογος που δεν τον βαζω σε αυτο το παιχνιδι ειναι γιατι δεν νομιζω οτι εχει αυτο το κατι που θα θαυμασω στο παιχνιδι του. Ειναι αποκλειστικα επιθετικος παιχτης και με βαση αυτο θα προτιμησω τον Σπανουλη που σε καθε 1on1 θα με κανει να πω "αν ειναι δυνατον". Σιγουρα η πασα του Saras δεν ειναι κατι που βλεπουμε καθε μερα αλλα νομιζω ο Σπανουλης εχει μεγαλυτερη ποικιλια κινησεων.
Παρολα αυτα λογο της αγαπης μου στην Γιουγκοσλαβικη σχολη θα συνεχισω να "στηριζω" Διαμαντηδη :D
ΥΓ: γιατι επικεντρωθηκες σε αυτους τους 4?
ΥΓ2: τοση ευγενεια χρονια ειχα να δω σε μπλοκς...
Συγχαρητήρια τόσο για το blog όσο και για τα σχόλια!! Η χαρά του μπασκετικού -με επίπεδο- φιλάθλου! Από εκεί και πέρα σε ό,τι αφορά στο (προβοκατόρικο η αλήθεια είναι) ερώτημα του Στράτου θα έλεγα ότι μάλλον Σπανούλη θα επέλεγα... Εξηγούμαι: ηγετική μορφή, συνεχής επιθετική απειλή με πολλούς τρόπους, αρκετά καλή αξιοποιήση συμπαικτων (1ος σε ασίστ στον ΟΣΦΠ) παίζει άμυνα όταν και όσο χρειαστεί. Στα ελαττώματά του θα έβαζα: τον υπέρμετρο εγωισμό του που τον κάνει να "θολώνει" πότε-πότε("τραβηγμένες" προσπάθειες). Τη ροπή του προς τα λάθη. Ωστόσο δείχνει να έχει ωριμάσει πλέον και να μειώνει τη συχνότητα των...λανθασμένων συμπεριφορών. Πάμε παρακάτω... Όχι σε ΔΔ γιατί δεν αισθάνομαι ότι νιώθει "ασφαλής" (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) αν δεν έχει δίπλα του τουλάχιστον 1 παίκτη του ίδιου βεληνεκούς-διαμετρήματος. 'Η σχεδόν του ίδιου ;) Όχι σε Τεο εξαιτίας της έλλειψης επιθετικού πλουραλισμού (σουτ). Όχι σε Σάρας λόγω χαμηλής αμυντικής επίδοσης. Ενστάσεις στα παραπάνω;; Ουουου... Να 'χάμε να λέγαμε! Σε ένα καρυδότσουφλο (που λένε εκεί στα States): αυτά που έχει κάνει ο ΔΔ, ΟΛΑ αυτά που μπορεί να κάνει δύσκολα θα τα δούμε ξανά (ίσως σε μία 5αδα παικτών!). Ο Τεό τη διετία 2005-2007 δεν έπαιζε μπάσκετ, έπαιζε ένα άλλο άθλημα!! Εκπληκτικός, να 'χα 1000 μάτια! Για τον Σάρας τι να πεις;; Απλώς σε έκανε να (ξανά) αγαπήσεις το μπάσκετ! Αλλά επαναλαμβάνω: προτιμώ Σπανούλη... Δεν ξέρω τελικά κατά πόσο χωράνε επιχειρήματα... Το πιο ισχυρό ίσως είναι ότι μ' αρέσει πολύ το όλο στυλ,το mentality που βγάζει την ώρα του αγώνα αλλά και σαν άνθρωπος... Τέλος πάντων, εδώ είμαστε να τα λέμε. -Μανόλης-
Στράτο, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
Σε λίγη ώρα θα πάω για ένα μονό και με τόση συζήτηση που ρίξαμε, με βλέπω να προσπαθώ να βγάλω παπαλούκειες ασσίστ, σπανουλικά μπασίματα, ΣΑΡΑΣικες no look πάσες και διαμαντίδεια κλεψίματα :)
Να στε καλά όλοι
Καλησπερα, εγω απο πλευρας μου θα ελεγα Διαμαντιδης απλα για το λογο οτι μεγαλος παιχτης δεν υφισταται χωρις συνεχεια και χωρις το χτισιμο μιας μεγαλης ομαδας, ο Διαμαντιδης το εκανε με συνεπεια στον Παναθηναικο εξελισσομενος μαζι με τον ομαδα, και οι προσωπικοι τιτλοι ηρθαν με τους ομαδικους. Ο Παπαλουκας το εκανε ομως με λιγοτερη διαρκεια στην πρωτη του φαση στη ΤΣΚΑΑ ο Σπανουλης ισως το κανει με αυτον τον Ολυμπιακο ο οποιος ειναι ακομα νεα ομαδα και μπορει να κανει ακομα περισσοτερα τα επομενα χρονια.
Στράτο, από θέμα ταλέντου δεν νομίζω πως διαφωνεί κάποιος ότι ο Σπανούλης κι ο Λιθουανός είναι μια σκάλα πάνω από Παπαλουκά και Διαμαντίδη. Επαναλαμβάνω: αγνό, ατόφιο ταλέντο. Δεν μιλάω για τίτλους και λοιπά χαζά.
Ο Παπαλουκάς φαίνεται ότι ποτέ δεν δούλεψε στο σουτ, αν και είχε το στατικό τρίποντο του Μπουντούρη, δεν δούλεψε ποτέ στα πλάγια βήματα της άμυνας και γενικά φάνηκε να αρκείται με αυτά που πετύχαινε. Δεν τον κατηγορώ. Δεν πέτυχε και λίγα. Έφτασε σε ένα άκρως ικανοποιητικό επίπεδο. Είχε ένα πολύ καλό drive, ήταν ένας από τους λίγους παίχτες, μαζί με τον Πριτζιόνι, που παίζουν κάθετα και ψάχνουν τον φορ μέσα στο ζωγραφιστό και υψηλά επίπεδα δημιουργικότητας. Και δυο χρονιές στην ΤΣΣΚΑ ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα.
Ο Διαμαντίδης, πάλι, είναι ένας άριστος συμπαίχτης. Φοβερός συμπαίχτης. Δεν είναι σκόρερ ολκής, δεν μπορεί να ποστάρει καλά, δεν μπορεί να παίξει ένας εναντίον ενός, δεν έχει τόσο καλό drive. Με το ύψος και τα χέρια που έχει για τη θέση που αγωνίζεται θα περίμενε κανείς να κατέχει αυτά τα στοιχεία σε υψηλότερο βαθμό. Δούλεψε πάρα πολύ στο σουτ, και πράγματι βελτιώθηκε, αποτελεί έναν στρατιώτη της ομάδας και παίχτη του προπονητή. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παίρνει και τα κρίσιμα σουτ. Αλλά η δημιουργικότητά του είναι αποτέλεσμα συστήματος και όχι μπασκετικής ευφυίας. Δεν θα ρισκάρει ποτέ π.χ. μια τολμηρή σκαστή πάσα και δεν θα αποκτήσει ποτέ την αίσθηση της πάσας που έχει π.χ. ο Τεόντοσιτς. Και, για να λέμε και αλήθειες, τα ΜΜΕ τον πλασάρουν ως κάτι που δεν είναι και θα γίνει ποτέ. Ουσιαστικά τον αδικούν.
Ο Σπανούλης είναι επιθετικό όπλο. Ίσως ο καλύτερος στην Ευρώπη σε αυτόν τον τομέα. Ευτυχώς που δεν έχει καταπιεστεί από διάφορους τυχάρπαστους το επιθετικό του ταλέντο. Από τους λίγους που μπορούν να παίξουν με συνέπεια και επιτυχία το ένας εναντίον ενός. Έχει ένα θέμα με τα λάθη και ώρες ώρες είναι λίγο ξεροκέφαλος, αλλά δεν θα διστάσει να κάνει drive αλά Λιαδέλης, να φρενάρει και να σουτάρει από μέση απόσταση, ακόμα και υπό πίεση, ή να μπομπουνήσει τρίποντα από τα εφτά και τα οχτώ μέτρα. Υψηλά επίπεδα δημιουργίας, δίνει την μπάλα στον ελεύθερο παίχτη μόλις του κάνουν παγίδα και δεν διστάζει να βγει μπροστά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Είναι πιο απρόβλεπτος παίχτης, τουλάχιστον επιθετικά, από Διαμαντίδη και Παπαλουκά και σίγουρα πιο αξιόπιστος. Και τα τρία τελευταία χρόνια παίζει με φουλ αυτοπεποίθηση και ωριμάζει συνεχώς.
Ο Λιθουανός αποτελεί περίεργη κάστα παίχτη. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι 20 χρονών. Παθιάζεται υπερβολικά και συχνά παρακούει τον προπονητή, μάλλον διότι τέτοιοι παίχτες δεν μπαίνουν σε καλούπια. Μπορεί να ισοπεδώσει τον αντίπαλο με συνεχείς τρίποντες βόμβες ή κάποιο περίεργο σουτάκι από το high post. Διαθέτει επιθετικό ταλέντο, αλλά, να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι διαθέτει μόνο αυτό. Μου δίνει την εντύπωση ότι είναι δυάρι σε κορμί play maker, δεν ενθουσιάστηκα ποτέ από τον p&r του, στην άμυνα έχει αργά ποδάρια, μάλλον και αργή θέληση, και πέρα από το επιθετικό impact δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι άλλο.
Προσωπικά, όπως είπα και σε προηγούμενο σχόλιο, προτιμώ Σπανούλη. Ίσως διότι κάνει μια δουλειά που πλέον σπανίζει.
από τον Gas καλημέρα σε όλους,
πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Προσωπικά είμαι μεταξύ Μήτσου και Παπαλουκά.
Για να καταλήξουμε κάπου πρέπει να κάνουμε την παραδοχή ότι εξετάζουμε και τους 4 στην ακμή τους.
Θα αφήσω τον 3D για το τέλος γιατί αποτελεί την αδυναμία μου..
Ο Παπαλουκάς είχε σπουδαίες διακρίσεις στην καριέρα του και μέσω εθνικής και στην Ευρωλίγκα, αλλά και ατομικές (καλύτερος ευρωπαίος παίχτης MVP ευρωλίγκας κλπ.) Το πιο σημαντικό όμως είναι ο τρόπος που αγωνίζεται. Πιστεύω πως αντιπροσωπεύει (στην επίθεση κυρίως) τα χαρακτηριστικά της ελληνικής σχολής. Είναι ο πρώτος παίχτης που είδα σε τέτοιο βαθμό να μιλά και να κατευθύνει τους συμπαίχτες του, είτε στην εθνική είτε σε οποιαδήποτε ομάδα, με απώτερο στόχο την εκμετάλλευση κάθε δυνατού miss match αλλά και οποιασδήποτε ανισσοροπίας της αντίπαλης άμυνας. Η επίδρασή του στο παιχνίδι άμεση και καταιγιστική. Σε κρίσιμες καταστάσεις πάντα είχε την υπομονή και την ψυχραιμία ώστε να καταστρώσει άμεσα ένα πλάνο προσαρμοζόμενος στις εκάστοτε συνθήκες με αυτό συνήθως να αποδίδει. Το πιο χαρακτηριστικό του στοιχείο όμως είναι το στύλ με το οποίο αγωνιζόταν και το οποίο προσπάθησαν να μιμιθούν ανεπιτυχώς οι επίδοξοι δίμετροι διάδοχοί του όπως ο Πλάνινιτς. Ασταμάτητη πηγή ασίστ, εκπληκτικό δεξί κυρίως ντραιβ (θυμηθείτε το ντράιβ στην ανατροπή με τη Σλοβενία) και πανταχού παρών στην άμυνα, τι άλλο να ζητήσει κανείς...
Ο σπανούλης είναι ο πλέον καταιγιστικός σκόρερ από τους 4. Η εξέλιξή του ραγδαία, αν και μικρότερος έπαιζε άμυνα απίστευτης έντασης και αποτελεσματικότητας. Θυμάμαι τόσο με Παο όσο και με εθνική πως όταν έμπαινε μέσα ήμουν σίγουρος πώς στα πρώτα κατεβάσματα είτε θα έκλεβε την μπαλα από το αντίπαλο ποιντ γκάρντ, είτε θα έπαιρνε επιθετικό φάουλ ή θα τον ωθούσε σε λάθος. Ο πιό γρήγορος από τους 4 αλλά πιστεύω με τον χειρότερο χειρισμό. Βέβαια όπως συνηθίζω να λέω οι τρίπλες χρειάζονται όταν δε είσαι αρκετά γρήγορος για να περάσεις τον προσωπικό σου αντίπαλο χωρίς τσαλίμια, κάτι που ο σπανούλης μπορεί να κάνει εύκολα. Διαθέτει πάστα ηγέτη, γεγονός που το επιβεβαίωσε με την μεταγραφή του στον ολυμπιακό αλλά και με την εθνική (χάλκινο μετάλλιο στο ευρωμπάσκετ). Η ψυχραιμία του στο σούτ εντυπωσιακή και έχει πετύχει αμέτρητα κρίσιμα σούτ (τρίποντα κυρίως) από ολα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Παρ' όλα αυτά όμως το στύλ παιχνιδιού του δεν είναι τόσο εντυπωσιακό και μου έρχονται στο μυαλό πάρα πολλοί παίχτες παρόμοιων σωματικών διαστάσεων με παρεμφερές στύλ (Ρακόσεβιτς, Μπράουν, Σάρπ, Νίκολας, κλπ). Εν κατακλείδι αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η έφεση στο σκοράρισμα και η συνέπεια σε κρίσιμα σούτ ανεξαρτήτως επιπέδου ανταγωνισμού.
Gas
συνέχεια από Gas
Ο Σάρας εξαιτερικά ταλαντούχος στην πάσα και την οργάνωση του παιχνιδιού και με τρομερό σουτ. Όμως, κυρίως οι no look πάσες στα PnR τον έχουν σε ένα βαθμό υπερεκτιμήσει στα μάτια πολλών. Η δημιουργικότητα του στην πάσα είναι αδιαμφισβήτητη (κυρίως λόγω του ότι δοκιμάζει να πασαρει σε δύσκολες συνθήκες) αλλά τίποτα το μοναδικό. Για παράδειγμα θεωρώ ότι ο Τεόντοσιτς είναι σε ακριβώς ίδιο επίπεδο με τον σάρας, έχοντας δώσει κατα καιρούς πολύ εντυπωσιακές ασίστ. Οι παραστάσεις που έχει δώσει με την Λιθουανία αλλά και στην ευρωλίγκα είναι μοναδικές. Ο λιγότερο αθλητικός από τους 4 στηρίζει την επίθεσή του στην οξυδέρκεια και το ένστικτό του. Αν εξαιρέσουμε το σούτ σε κρίσιμες στιγμές δεν θυμάμαι να αποτέλεσε ποτέ καταλυτικό παράγοντα η δε αδυναμία του στην προσωπική άμυνα τον έφτασε σε σημείο στον Παο να γίνεται αλλαγή βόλεϊ όταν η ομάδα αμυνόταν. Τρομερά επιτυχημένος και ανταγωνιστικός παίχτης ανέβαζε αυτόματα επίπεδο την ομάδα που αγωνιζόταν.
Τέλος, ο 3D αποτελεί κατα τη γνώμη μου τον πιο ολοκληρωμένο από τους 4.
Διέθετε αναμφισβήτητα τα καλύτερα αθλητικά αθλητικά προσόντα (μόνο ο σπανούλης πιθανότατα τον ξεπερνά σε ταχύτητα). Αρκεί να θυμηθούμε παλαιότερα ματς με το Ηρακλή, τον Παο και την εθνική, είναι πραγματικά εντυπωσιακή η κινητικότητα και ενέργεια που έβγαζε. Επιπλέον μέχρι πριν από 3-4 χρόνια δλδ μέχρι τα 30 του περίπου θεωρούνταν βιονικός παίχτης αφού είχε χάσει ελάχιστα παιχνίδα, ενώ του ήταν άγνωστοι οι τραυματισμοί. Ενδεικτικές των φυσικών του προσόντων είναι φάσεις όπως η τάπα στον Άκερ και τον Κρις πώλ. Πάλι σε αντιστοιχία με τον Σπανούλη πέριμενα πώς και πώς σε κάθε μάτς ευρωλίγκας πότε ο ΔΔ θα τρέξει στον αιφνιδιασμό και θα ταπώσει τον ανυποψίαστο αντίπαλό λές και έβλεπα τον lebron σε chasedown (κάτι που περιμένω πλέον με παπανικολάου). Επιπλέον, σε αντιστοιχία με τον παπαλουκά ο ΔΔ ενσάρκωνε σε απόλυτο βαθμό τις αμυντικές διδαχές της ελληνικής σχολής. Αποτελεί τον πρώτο ευρωπαίο μή ψηλό (πχ Βρανκοβιτς) ο οποίος επηρέαζε σε τέτοιο βαθμό το αποτέλεσμα ενός αγώνα από την άμυνα. Οι αγώνες και οι φάσεις είναι αμέτρητες ενώ εκτός από την ομαδική άμυνα πάντα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε το μαρκάρισμα του καλύτερου αντίπαλου παίχτη. Ακόμα και αν αυτός ήταν ψηλός, η αμυντική του προσήλωση ήταν εντυπωσιακή αφού έδινε ακατάπαυστα βοήθειες στον ψηλό συμπαίχτη του (και κάπως έτσι έχουν προκύψει φάσεις όπως η τάπα σε Ντανκαν). Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια αμυντική ιδιοφυία καθώς εκτός από την άψογη κατάρτισή του στις αμυντικές αρχές αντιλήφθηκε και προσδιόρισε το πλεονέκτημα που του έδιναν οι αθλητικές του ικανότητες και το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, δίνοντας εκτός από ουσία και αποτελέσματα εντυπωσιακότατες φάσεις. Αναφορικά με την επιθετική του ικανότητα θεωρώ πως με τον περιορισμό των αθλητικών του ικανοτήτων λόγω τραυματισμών και ηλικίας προέκυψε και μείωση της ικανότητάς του στην επίδραση του παιχνιδιού μέσω της άμυνας. Εξαιτίας αυτού συνειδητοποίησε πως πλέον μπορεί να έχει αντίστοιχη επίδραση μέσω της επίθεσης.
σημ. πεποίθησή μου είναι πώς η άμυνα για να είναι αντίστοιχα αποτελεσματική με την επίθεση προυποθέτει ισχυρότερη αθλητική ικανότητα. Με την παραδοχή πως ο επιτιθέμενος έχει πάντα το πλεονέκτημα, σε καταστάσεις 1on1 κυρίως, ο αμυνόμενος πρέπει να είναι σε θέση τουλάχιστον να ακολουθήσει σε ένταση και ταχύτητα προκειμένου να μπορέσει να παρενοχλήσει ή να αποτρέψει την προσπάθεια.
Ο 3D κατά τη γνώμη μου διαθέτει καταπληκτικό και πιο ευρύ ρεπερτόριο κινήσεων από τους υπόλοιπους. Στο 1 με 1 είναι από τους λίγους ευρωπαίους με τόσο εντυπωσιακή σταυρωτή ενώ για το σούτ δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση (ενδεικτικά το πιο πρόσφατο με μπαρτσελόνα, το βάλτο αγόρι μου, τα τρία σερί στον τελικό κυπέλου, τα άλλα τρία με την κροατία νομίζω στο τελευταίο του ευρωπαικό κλπ) Τέλος τι να πούμε για το PnR καθώς με την παρουσία του κατάλληλου συμπαίχτη (μπατίστ, λάσμε τα πιο προφανή παραδείγματα) έχει δώσει απείρα highlight.
Προσωπικά λοιπόν προτιμώ τον διαμαντίδη, καθώς αποτελεί μοναδική περίπτωση παίχτη ενώ προώθησε και τη θεαματική διάσταση της άμυνας
Gas
ΟΚ, πρώτο ποστ σε αυτό το μπλογκ και θα πω την άποψή μου ως Δημήτρης. Κατ' αρχήν θα εξαιρέσω τον Σάρας, για λόγους που θα εξηγήσω στο τέλος, και θα πω επίσης ότι και οι 3 άλλοι είναι μέσες-άκρες στο ίδιο επίπεδο, δηλαδή όποιον και να διαλέξεις δε μπορεί κάποιος να σε πει άμπαλο για την επιλογή σου.
Προσωπικά λοιπόν θα διαλέξω Παπαλουκά. Με θυμάμαι να παρακολουθώ τον προημιτελικό Ελλάδα-Ρωσία το 2005 ψιλοαδιάφορα, με την ελληνική ομάδα να αδυνατεί να σκοράρει, αν και έπαιζε καλή άμυνα τους Ρώσους. Και θυμάμαι τον Παπαλουκά να μπαίνει στο παιχνίδι, να κάνει ντράιβ απέναντι σε όλη την άμυνα των Ρώσων, να κερδίζουμε το παιχνίδι και εμένα να σκέφτομαι πως έχω να δω Έλληνα παίκτη τέτοιου επιπέδου από την εποχή Γκάλη-Γιαννάκη. Το εγκεφαλικό του παιχνίδι με εντυπωσίαζε, κάποιες πάσες του ήθελα να τις βλέπω σε ριπλέι για να καταλάβω τι σκέφτηκε. Χωρίς υπερβολή, και να μην ήταν Έλληνας πάλι θα ήθελα να τον βλέπω να παίζει γιατί έβρισκα το παιχνίδι του όμορφο. Και θυμάμαι την περηφάνια μου όταν λίγες ώρες μετά τη νίκη μας επί των Αμερικανών, και ψάχνοντας το Internet για άρθρα από το εξωτερικό, διάβασα στο ESPN το άρθρο ενός Αμερικάνου που όταν πρωτοανέφερε το όνομα Papaloukas είχε δίπλα σε παρένθεση "the best player in the world not in the NBA right now". Με χαλάει ότι δεν έφτιαξε ποτέ του τρίποντο, όμως με κάποιο τρόπο ευστοχούσε σε πολλά κρίσιμα, π.χ. με τον ΠΑΟ στο Βερολίνο όταν έριξε τη διαφορά στους 2, με τη Σλοβενία το 2007, με τη Φενέρμπαχτσε στην Τουρκία όταν με τη λήξη πήγε τη δια φορά στους 15 και έβγαλε τον ΟΣΦΠ πρώτο μια αγωνιστική πριν το τέλος, ενώ σε ένα ματς με τον ΠΑΟ που του έδωσαν 4 τρίποντα τα έβαλε όλα.Και χωρίς να είναι σκύλος στην άμυνα όπως ο ΔΔ, ήταν από τους πρώτους στα κλεψίματα καθώς ήξερε να διαβάζει το παιχνίδι.
Για τους άλλους 2 με έχουν καλύψει προηγούμενα ποστ. Ο Διαμαντίδης είναι παικταράς, ο πιο ολοκληρωμένος από τους 3, όμως δε θεωρώ ότι ομορφαίνει το παιχνίδι (κάτι που εγώ προσωπικά το μετράω), και οι επιδόσεις του όταν δεν είναι σε ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι διαφορετικές (π.χ. στον ΠΑΟ του Ζοτς είχε 40-50% στα τρίποντα, ενώ στην Εθνική και στο φετινό ΠΑΟ έχει εμφανώς πεσμένα ποσοστά). Ο Σπανούλης είναι ο καλύτερος επιθετικά από τους 3 και εκτιμώ το γεγονός ότι τόλμησε να μείνει στον περσινό Ολυμπιακό με τα πιτσιρίκια, δείγμα της προσωπικότητάς του. Όμως, όπως είπε κάποιος πιο πριν, ζεις και πεθαίνεις με αυτόν, καθώς παίζει πολύ με τη μπάλα και δυσκολεύεται να προσφέρει στην κακή του μέρα.
Το Σάρας δεν τον έχω παρακολουθήσει όσο τους άλλους 3, τα χρόνια που έπαιζε σε Μπάρτσα, Μακάμπι δεν παρακολουθούσα πολύ μπάσκετ αλλά σαν όνομα τον είχα πλάσει στο μυαλό μου ως τεράστιο παίκτη από τα άρθρα των δημοσιογράφων. Τίποτα από όσα έκαναν οι υπόλοιποι 3 δεν έφτασε την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για τον Σάρας πριν τον δω ακόμα να αγωνίζεται, και δε θέλω να τον συγκρίνω μόνο με τα χρόνια που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό.
@ ALL: Ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σας και τον τρόπο που αυτή εκφράζεται, τα σχόλια σας μου δίνουν "τροφή για σκέψεη". Τα διαβάζω με πολλή προσοχή και θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Έχουμε και λέμε
@thanos K: Επέλεξα αυτούς τους 4, γιατί νομίζω ότι σφράγισαν τη δεκαετία που ζήσαμε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και επειδή οι 3, πέραν του Σπανούλη, οδεύουν προς το τέλος της καριέρας τους. Συμφωνώ ότι ο Μήτσος θα ήταν καλός παίχτης σε κάποια άλλη ομάδα, δεν ξέρω όμως αν θα είχε όλη αυτή την επίδραση στον τρόπο παιχνιδιού αυτής όπως είχε όλα αυτά τα χρόνια στον ΠΑΟ. Δίκιο έχεις και για τον Παπαλουκά όσον αφορά τα χρόνια του στον ΟΣΦΠ, νομίζω του στραπάτσαραν το προφίλ άσχημα. ΔΔ η επιλογή σου..
@Κίτρινα Δέντρα: Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που συνδέεις την ατομική εξέλιξη με την ομαδική και στο σημείο αυτό έχεις δίκιο για τον ΔΔ. Ίσως συμβεί και με τον Σπανούλη, αν μείνει στον ΟΣΦΠ. Από την άλλη, τόσα χρόνια-μια ομάδα-ένας τρόπος σκέψης-μια λειτουργία. Ασφαλές περιβάλλον, ανθρώπους γνώριμους. Ελεύθερος επαγγελματίας δεν είναι? Λίγο άτολμος, μακριά από ρίσκο.
@kantharos: Ο Σάρας ίσως πιο ατόφιο ταλέντο από τον Σπανούλη, ο οποίος έχει προικίσει το ταλέντο του με πολλή δουλειά.
Εξαιρετικό το σχόλιο σου για τον Διαμαντίδη, συμφωνώ απολύτως. Πριν καιρό σήκωσα μια ανάρτηση σχετικά, λέγοντας ότι δεν είναι ο καλύτερος παίχτης στην Ευρώπη. Πράγματι τον αδικούν τα ΜΜΕ.
Η επίδραση του Σπανούλη στο παιχνίδι της ομάδος του ΣΥΝΟΛΙΚΑ δεν είναι καταφανώς μικρότερη από την αντίστοιχη των Παπ-ΔΔ? Άμα τον περιορίσεις επιθετικά, πώς θα βοηθήσει την ομάδα του? Το έδειξε και ο Μπαρτζώκας βγάζοντας τον έξω σε κρίσιμα παιχνίδια που δεν ήταν καλός επιθετικά.
Για τον Σάρας δε διαφωνώ σε όσα λες, αλλά τα επιτεύγματά του ξεπερνούν όλων των άλλων και με πολλές διαφορετικές ομάδες. Επίσης, αυτός ο ίδιος τρόπος παιχνιδιού του "επικράτησε" και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
@Gas: Respect σε ό,τι έγραψες, παρακαλώ πολύ όταν βρίσκεις χρόνο να μας σχολιάζεις σε οτιδήποτε άλλο γράφουμε!!! Ένα από τα πιο εμπεριστατωμένα σχόλια που έχουν γραφτεί ποτέ στο εν λόγω blog τα τελευταία χρόνια, ασχέτως αν κανείς συμφωνεί ή όχι.
Μια -επαναλαμβανόμενη- υποσημείωση μόνο. Όλα αυτά, ο Μήτσος θα τα έκανε όντας μέλος κάποιας άλλης ομάδος ή υπό τις οδηγίες ενός άλλου προπονητή? Πιανιτζάνι-Μπλατ-Καζλάουσκας-Γκέρσον-Ιβάνοβιτς-Ίβκοβιτς-Μεσίνα και αντίστοιχα οι ομάδες τους πιστεύεις θα είχαν την ίδια επίδραση στον τρόπο παιχνιδιού του Μήτσου?
@Δημήτρη: Και εγώ τη ψήφο μου εκεί θα την έδινα, αλλά ρε γαμώτο η 3ετία του στον ΟΣΦΠ και τα δύο του χρόνια μετά, πραγματικά μου χάλασαν την εικόνα πολύ...
Σημειωσε καποιος νωριτερα οτι ο Διαμαντιδης δεν παιζει το ιδιο καλα οταν δεν υπαρχει παικτης του ιδιου διαμετρηματος με αυτον στην ομαδα του. Απολυτα σωστο , το σκεφτομαι χρονια. Βγαινει απο τα νερα του. Απο την αλλη ο Σπανουλης παθαινει το ιδιο οταν υπαρχει τετοιος παικτης.
Μεγαλυτερος ολων ο Σαρας. Σε ολα οσα εχουν σημασια. Σε ταλεντο , σε τιτλους , σε impact , σε διαρκεια.
Να διευκρινίσω πάντως ότι προτίμησα Παπαλουκά συγκρίνοντας τους παίκτες στο peak τους γιατί όντως σε διάρκεια υστερεί. Για τα δύο τελευταία χρόνια, στη Μακάμπι δεν έπαιρνε πολύ χρόνο, κάτι 5λεπτα και αν θυμάμαι στην Ευρωλίγκα. Πιθανότατα κάτι να έβλεπε ο Μπλατ και να μην τον χρησιμοποιούσε, όπως, ίσως αυτή η μικρή συμμετοχή να επηρέαζε ψυχολογικά τον Παπαλουκά γιατί δεν έδειχνε πολλά. Για φέτος, με δεδομένη την ηλικία του και ότι απείχε μισή σεζόν από το μπάσκετ δεν μου έκανε αρνητική εντύπωση.
Για τα χρόνια του στον Ολυμπιακό, ήταν αρνητικός με βάση τις προσδοκίες και τα χρήματα που έπαιρνε. Αν τα βγάλουμε αυτά απέξω, ήταν θετικός στον τελικό κυπέλλου 2010, πρώτο τίτλο του ΟΣΦΠ μετά από 8 χρόνια, πήγε να γυρίσει μόνος του τον ημιτελικό του 2009 με τον Παναθηναϊκό (από -7, με γρήγορο ντράιβ και ασίστ στο Μπουρούση και μετά κλέψιμο σε Σάρας και τρίποντο, σε -2), πήγε τον Ολυμπιακό στον τελικό το 2010 (κυριαρχική εμφάνιση στον ημιτελικό, με τον ΟΣΦΠ να χάνει όποτε έβγαινε έξω και να μαζεύει τη διαφορά ή να περνάει μπροστά όποτε έμπαινε μέσα) και έδωσε το πλεονέκτημα έδρας στον Ολυμπιακό (αν και δε χρησίμευσε σε τίποτα) το 2011 πρωτοστατώντας στην ανατροπή στην Τουρκία από -12 σε +15.
Έχει κάνει και μεγάλα παιχνίδια με ΠΑΟ αλλά ξεχνιούνται γιατί δεν είχαν αντίκρισμα στο τέλος της χρονιάς π.χ.
Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 87-76 (2009-10): Καλύτερος παίκτης μαζί με Τσίλντρες, με 4/4 τρίποντα
Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 61-65 (2010-11): Από το 58-55 έως το 58-65 οι 10 πόντοι είναι 5 από προσωπικές ενέργειες Παπαλουκά και 3 από καλάθι και φάουλ του Νεστέροβιτς από ασίστ Παπαλουκά.
Ακόμα και στο παιχνίδι με τις χαμένες βολές ήταν από τους καλύτερους παίκτες και μετά τις βολές κάνει την τάπα στο Νίκολας και δίνει άλλη μια ευκαιρία στον Ολυμπιακό.
Συμπερασματικά λοιπόν δεν πέτυχε στον Ολυμπιακό αλλά είχε τις στιγμές του (και τα παιχνίδια του) και ακούει περισσότερα από όσα του αξίζουν από πολλούς φιλάθλους του Ολυμπιακού.
Δημήτρης
Ο Τεό είχε αρκετά ελαφρυντικά στη 2η θητεία του στον Ολυμπιακό με πρώτο και σημαντικότερο κατ΄εμέ πως ειδικά στη 1η χρονιά όντας ήδη 32 ετών είχε δίπλα του στον άσο το Μιλόσεβιτς, το Καυκή, το Τεόντοσιτς (εκτός ομάδας ουσιαστικά μέχρι να τραυματιστεί ο Τεό στους τελικούς) και στο 2 ή κάτι σαν ασοδυο τον ανεπαρκή αμυντικά (για διάφορους λόγους) Γκριρ και τον "λίγο" Χαλπερίν (εκτός Λιουμλπιάνας ουδέποτε έδειξε κάτι ιδιαίτερο) έχοντας να αντιμετωπίσει (ζαλίζομαι και μόνο που διαβάζω τα ονόματα) Διαμαντίδη, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας, Χατζηβρέττα. Η σύγκριση είναι συντριπτική υπέρ του ΠΑΟ και θα ήταν ακόμα και αν ο Τεό ήταν νεότερος. Η στελέχωση της περιφέρειας εκείνου του Ολυμπιακού ήταν πολύ κακή.
Ο Τεό συνολικά ήταν πολύ καλός και δεν βγήκε τυχαία στη 2η καλύτερη 5άδα της Ευρωλίγκας κάνοντας φοβερά παιχνίδια όπως εκείνο το 13-13 με τη Ρεάλ στα πλει-οφ.
Το πώς έπαιζε ο Ολυμπιακός με αυτόν στο 1 και πώς έπαιζε όταν άσος ήταν οποιοσδήποτε άλλος είχε ολοφάνερη διαφορά αφού όλα λειτουργούσαν καλύτερα με εκείνον μέσα ακόμα και αν στατιστικά δεν φαινόταν αυτό. Το πέταλο στο ΣΕΦ δεν είχε την ίδια άποψη βέβαια...χαχ
Η αντιπαράθεση με τον ΠΑΟ και η αποτυχία να κερδιθεί ένα πρωτάθλημα Ελλάδας (μαζί με το τεράστιο συμβόλαιο) χάλασαν την εικόνα του αλλά (για εμένα) όχι την ουσία της συνεισφοράς του, ειδικά στα ευρωπαικά παιχνίδια.
ΥΓ Μάλλον καταλάβατε πως η επιλογή μου είναι ο Τεό...πάντως ειδικά αν το ερώτημα αφορά την ακμή του καθενός, η επιλογή νομίζω πως είναι μονόδρομος, απίστευτα πράγματα έκανε τότε.
@Pangos: Σωστή επισήμανση για τη στελέχωση του ρόστερ, νομίζω και κάποιος άλλος το ανέφερε πιο πάνω. Νομίζω ότι στο κομμάτι αυτό ίσως υπέρ-εκτιμήθηκε και υπέρ-εξετέθη ο Τεό με την έννοια ότι θεωρήθηκε ότι θα έπρεπε μόνος του να τα βάλει με όλο το backcourt του ΠΑΟ.
29 κατασκευαστές πλυντηρίων .. εμ συγγνώμη προπονητές μπάσκετ συνιστούν Διαμαντίδη. Αυτοί ξέρουν....
Καλημέρα σε όλους (Gas),
Στράτο ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
Με αφορμή διάφορες γνώμες συνομιλητών, ήθελα να τονίσω την ανάγκη να φιλτράρουμε ο καθένας μας όλες τις μπαρούφες, τις προκατειλημμένες απόψεις και τις φτηνές λεξιπλασίες που ακούμε συστηματικά από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σχολιαστές, οι οποίες δυστυχώς έχουν σαν αποτέλεσμα τον άστοχο χαρακτηρισμό τόσο παιχτών όσο και του αγωνιστικού επιπέδου του ελληνικού μπάσκετ. Η ανύψωση και ο μηδενισμός παιχτών και ομάδων με αστεία κριτήρια και ο αβίαστος χαρακτηρισμός παιχνιδιών ως μη ποιοτικά, αποκλειστικά λόγω του μικρού σκορ, με ξενερώνουν.
Στράτο αναφορικά με το ζήτημα που θέτεις, πιστεύω πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να επιχειρηματολογήσει πειστικά υπέρ της μιας άποψης ή της άλλης. Μου είναι δύσκολο στην περίπτωση του Μήτσου αλλά θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός...
Με βγάζεις από δύσκολή θέση καθώς οι προπονητές που γράφεις πιο πάνω (Πιανιτζάνι-Μπλατ-Καζλάουσκας-Γκέρσον-Ιβάνοβιτς-Ίβκοβιτς-Μεσίνα) αποτελούν λίγο πολύ την ελίτ και έτσι προκύπτουν και οι πιθανές ομάδες που θα εξετάσουμε.
Αρχικά, όντως ο ΔΔ δεν αποφάσισε ποτέ να φύγει από τον ΠΑΟ και όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε σε ένα ασφαλές περιβάλλον με σταθερή διοίκηση, καλούς συμπαίχτες και προπονητικό τιμ (ακόμα και το γήπεδο ήταν καλό). Πραγματικά αυτό τον βοήθησε στην εξέλιξή του, απλώς θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά ίσως κάπου στο 2006 ή 2007, έπαψε ο ΠΑΟ να αποτελεί το μέσο ανάδειξής του και έκτοτε ξεκίνησε ο ίδιος να καθορίζει αγωνιστικά την ομάδα. Με αυτό το σκεπτικό και έπειτα από τη φετινή χρονιά πιστεύω πώς λίγο πολύ ακόμα και με άλλον προπονητή θα είχε καταφέρει παραπλήσιες διακρίσεις.
Αναφορικά με τη μετακόμισή του σε άλλη ομάδα το ζήτημα θα ήταν ενδιαφέρον να εξεταστεί με μια πιο «άκαμπτη» προσέγγιση.
Αυτή αφορά την τοποθέτηση του Μήτσου αντί των υπόλοιπων τριών στις ομάδες με τις οποίες μεγαλούργησαν και έπειτα μια εμπειρική προσέγγιση του αποτελέσματος. Το δεδομένο σε αυτή την περίπτωση είναι πως μιλάμε πάντα για διαφορετικούς προπονητές και το ελαφρυντικό είναι πως πιθανότατα θα υπήρχε σε κάποιο βαθμό διαφοροποιημένο ρόστερ, αφού θα μεταβάλλονταν οι ανάγκες της ομάδας. Έτσι έχουμε:
1) ΤΣΣΚΑ 2005-08 με Μεσίνα και ΔΔ αντί Παπαλουκά
2)Ολυμπιακό 2012-13 με Σοφό/Μπαρτζώκα και ΔΔ αντί Σπανούλη
3)Μακάμπι 2004-05 με Γκέρσον και ΔΔ αντί Σάρας
Μπόνους βάζω την Σιένα του Πιανιτζιάνι το 2007 με ΔΔ χωρίς Μακινταιρ και αν κάνω κάπου λάθος παρακαλώ διορθώστε με.
1)Στην ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα υπήρχε μια κατάσταση λίγο πολύ παρόμοια με του ΠΑΟ. Ο τρόπος επίθεσης ήταν κάπως διαφορετικός αλλά στο ρόστερ υπάρχουν αρκετές αντιστοιχίες. Υπήρχε το δυάρι που θα έδινε το σκορ (Λάγκτον - Νίκολας), το τριάρι με καλή άμυνα και clutch σουτ (Σισκάουσκας/Κριάπα-Χατζηβρέτας, Σισκάουσκας Σατο) το ποιντ γκάρντ σκόρερ (Χόλντεν-Σπανούλης,Λάκοβιτς) το φόργουωρντ με πολύ καλό σουτ (Αντρερσον/Σμόντις-Φώτσης/Τσαρτσα) και ψηλοί για να τελειώνουν τις φάσεις (Βαν ντερ Σπίγκελ/Ζαβρασενκο-Μπατίστ Γιαφτόκας Μάριτς). Το σίγουρο είναι πως σε αυτή την ομάδα ο ΔΔ θα είχε ξεκάθαρο ρόλο όπως ο Παπαλουκάς. Δεδομένου του ότι δεν θα ήταν απαραίτητη η συνεπής συμβολή του στο σκοράρισμα θα μπορούσε να αναλώνεται σε αρμοδιότητες που υπήρχε έλλειμμα ταλέντου, όπως η οργάνωση και κατεύθυνσης της επίθεσης, ο έλεγχος του ρυθμού και η ομαδική άμυνα. Πιστεύω λοιπόν πως έστω και με λιγότερο φινετσάτο τρόπο από αυτόν του Παπαλουκά θα μπορούσε να βοηθήσει εξίσου την ΤΣΣΚΑ και να προσφέρει αντίστοιχα αποτελέσματα.
2)Στον Ολυμπιακό της τρέχουσας περιόδου θα ταίριαζε απόλυτα στον τομέα της άμυνας και με αυτόν θα παρουσιαζόταν ίσως η πιο εντυπωσιακή άμυνα που έχει αγωνιστεί στην Ευρώπη σε συλλογικό επίπεδο. Το ζήτημα είναι πως θα έπρεπε να αποτελεί ξεκάθαρη και συνεπή επιθετική απειλή, στη θέση του Σπανούλη, κάτι το οποίο δεν νομίζω πως θα μπορούσε να το καταφέρει εξίσου καλά. Προσοχή όμως καθώς ίσως ο ΔΔ να μην είναι το ίδιο παραγωγικός σε απόλυτους αριθμούς, αλλά με αυτόν στο παρκέ, προκύπτουν στην επίθεση καλύτερες επιλογές για σούτ (shoot selection) αλλά ανοίγονται και άλλες επιλογές, όπως το ποστάρισμά του.
συνέχεια από Gas
Σημ. Η διαφορά του ΔΔ με του Σαπνούλη στο Pnr είναι πως ο ΔΔ χρησιμοποιεί το pnR προκειμένου να φέρει την άμυνα σε ανισσοροπία και κατ' επέκταση να προκύψει επιλογή σουτ με υψηλές πιθανότητες ευστοχίας (κυρίως με την πάσα στον ρόλερ), ενώ αν του αρνηθούν αυτή την επιλογή, θα προτιμήσει να απειλήσει ο ίδιος. Από την άλλη ο Σπανούλης χρησιμοποιεί το PnR για να δημιουργήσει miss match με τον αμυντικό του ή για να εξασφαλίσει χώρους και διαδρόμους για να εκτελέσει , ενώ αν του αρνηθούν τα προηγούμενα θα πασάρει ανάλογα με την περιοχή του γηπέδου στην οποία βρίσκεται.
Η αλήθεια είναι πως μου είναι πολύ δύσκολο να καταλήξω στο αν θα μπορούσε να πάρει 2 σερί ευρωλίγκες και πιθανότατα να μην το κατάφερνε, αλλά είμαι σίγουρος πως θα υπήρχαν οι δυνατότητες και αυτό θα εξαρτιόνταν κυρίως από την απόδοση των συμπαιχτών του στην επίθεση.
3)Δυστυχώς δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα από την Μακάμπι των 2 σερί Πρωταθλημάτων. Πιστεύω πως όπως και στην περίπτωση της ΤΣΣΚΑ η ποιότητα του θεάματος που προσέφερε η ομάδα ίσως να μειωνόταν καθώς ο Σάρας είναι μανούλα στις εφετζίδικες πάσες και τις επιδιώκει όσο συχνότερα (τότε τα alley oop, οι πάσες πίσω από την πλάτη και τα high low που κατέληγαν σε κάρφωμα έπεφταν βροχή). Το ερώτημα είναι αν ο ΔΔ θα έφτανε σε αντίστοιχα επίπεδα χημείας με τους υπόλοιπους. Έχω την αίσθηση πως η πορεία της ομάδας αυτής ήταν κυρίως λόγω των συνεργασιών και αυτοματισμών που αναπτύχθηκαν από τις προσωπικότητες και το ταλέντο των παιχτών, παρά από την προπονητική μαεστρία του Γκέρσον. Θεωρώ απίθανο το να επαναλαμβάνονταν αντίστοιχη πορεία αλλά και πάλι αν θυμάμαι καλά η πρώτη από τις 2 συμμετοχές στα F4 κρίθηκε με απίστευτο τρίποντο του Σάρπ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Η αίσθησή μου για αυτή την ομάδα είναι ότι με τον ΔΔ θα ήταν και πάλι άμεση διεκδικήτρια για τίτλο, χωρίς ο μήτσος να είχε τις ίδιες ευκαιρίες να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και πιθανότατα θα είχε μικρότερη εξέλιξη. –τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο Μπλάτ στην ομάδα οπότε και θα απογειωνόταν.
Στην Σιένα του Πιανιτζάνι ο ΔΔ θα ένιωθε σαν το σπίτι του και οι αμυντικοί προσανατολισμοί του Σιμόνε θα έβρισκαν έναν πρόθυμο εκφραστή τους. Σε αυτή την ομάδα ο Μήτσος πιστεύω θα ανέπτυσσε περισσότερο το επιθετικό του ταλέντο, αφού θα υπήρχε επιτακτική ανάγκη για σκοράρισμα. Θα αποτελούσε τον ξεκάθαρο ηγέτη και ο μόνος περιορισμός θα ήταν αυτός που θα προέκυπτε από τις δυνατότητες των συμπαιχτών του. Πρακτικά η Σιένα θα ήταν το μέσο για να εξελιχθεί και να προχωρήσει στη συνέχεια σε μεγαλύτερη ομάδα (πχ Μακάμπι Παο Ρεάλ ΤΣΣΚΑ) και ίσως στην πορεία με λίγη τύχη να προέκυπτε κάποια ευρωλίγκα ή έστω τελικός.
Μιας και αυτοί οι 4 (μαζί με λίγους ακόμα όπως ο Πριτζιόνι) είναι οι καλύτεροι της τελευταίας 10ετίας στη θέση τους, δε κάνετε και μια σειρά αναρτήσεων και για τις υπόλοιπες θέσεις; Λέω γω τώρα...
@Gas: Εξαιρετικά ενδελεχή ανάλυση βασιζόμενη σε απτά "συμπεριφορικά" γεγονότα ομάδων όπως τα είδαμε κατά τα περασμένα χρόνια. Κατά τη γνώμη σου είτε λιγότερο είτε περισσότερο ο τρόπος παιχνιδιού του Μήτσου θα ταίριαζε στις ομάδες αυτές, όπως το καταλαβαίνω. Η διαφωνία μου έγκειται ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί.
Συμφωνώ grosso mondo ότι ο διαμορφωμένος ΠΛΕΟΝ τρόπος παιχνιδιού του Μήτσου ίσως ταιριάζει στην πλειονότητα των ομάδων που παίζουν μπάσκετ με βάση κάποιες αρχές. Δε γνωρίζω αν η μετάβασή του σε κάποια άλλη ομάδα θα διαμόρφωνε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού ή θα βλέπαμε μια άλλη μορφή του, ίσως λιγότερο επιβλητική και επιδραστική.
Με απλά λόγια, η φιλοσοφία του παιχνιδιού του ΠΑΟ ενέπνευσε και δημιούργησε ως τελειότερο παράδειγμα όλων το σχεδόν πλήρες παιχνίδι του Μήτσου. Ο ίδιος άνθρωπος σε άλλες συνθήκες, με άλλους παίχτες -παρεμφερείς όπως λες- πιστεύεις ότι θα είχε την ίδια τρομακτική εξέλιξη? Ίσως μόνο στην ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα θα έλεγα εγώ...
Αντιθέτως ο Παπ ή ο Σπανούλης ή και ο Σάρας ΠΟΤΕ δε αποτέλεσαν δημιουργήματα των ομάδων τους σε τόσο αποκλειστικό βαθμό, ώστε η μετάλλαξή τους να λειτουργήσει, όπως σωστά λες, αντισταθμιστικά πλέον και η ομάδα να στηρίζεται σε αυτό που δημιούργησε.
@Panagos: Ωραία ιδέα είναι αυτή...Νομίζω κάτι ετοιμάζει ο Ντράζεν επί αυτού.
Eξαρτάται από το τι ομάδα έχουν δίπλα τους.
Αν έχουν μια σειρά από σκόρερ ή μεγάλων παικτών παίρνεις τον παπαλουκά να τους βάζει σε τάξη.
Αν θες να ενισχύσεις μια ομάδα που δεν εντυπωσιάζει και χρειάζεσαι ένα σούπερ-σταρ σκόρερ και ηγέτη πας στον Σπανούλη.
Ο Διαμαντίδης τη χρονιά του 2011 είναι ότι πιο άτρωτο και ανίκητο μπορώ ν αθυμηθώ...Πανταχού παρών,σπουδαίος στην άμυνα,τεράστιος καθοδηγητής...
Ο Γιασικεβίτσιους,ο πιο αδιάβλητος μεταξύ αυτών,με πρωταγωνιστικό ρόλο σε διαφορετικές ομάδες,σπουδαία καριέρα και αποδεδειγμένη δόξα.
Γενικά στην εξίσωση(Αν δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά σε πόιντ-δημιουργούς)μπαίνει χωρίς αμφιβολία ο ναβάρο.
Αποδεδειγμένα πρέπει να έχεις έναν έκ των 5 στην ομάδα σου για να πάρεις ευρωλίγκα.Θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που ομάδα δίχως έναν από αυτούς πήρε την κούπα..(εποχές μποντιρόγκα και 2002)
Έκτοτε,για 11 χρόνια ο ευρωπαικός τίτλος δε φεύγει από αυτά τα 5 τέρατα του Ευρωπαικού μπάσκετ.
Το 4ο Ράιχ αγόρασε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η Γερμανία βγήκε στις ποδοσφαιρικές "εκπτώσεις" για αγορά εθνικής ιστορίας.
...BAYERN vs BORUSSIA
...Katholics vs Protestants
...CDU vs SPD
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2013/05/o-agorasmenos-telikos.html'
υτή η Ρεάλ μπορούσε πολύ εύκολα να "πειστεί" να εξυπηρετήσει τους Γερμανούς. Με την ανοχή της ανώτατης πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας ο πρόεδρός της μπορούσε να εξυπηρετήσει τους Γερμανούς συνεργάτες του. Γνωρίζει ο αναγνώστης ότι ο Φλορεντίνο Πέρες είναι πρόεδρος της κατασκευαστικής ACS; Τι είναι η ACS; ...Η ιδιοκτήτρια εταιρία του πλειοψηφικού πακέτου της γερμανικής Hochtief ...Της γνωστής εταιρείας, που διαχειρίζεται με τον "τίμιο" γερμανικό τρόπο το Αεροδρόμιο της Αθήνας ...Όχι απλά συνεργάτης, αλλά υποχείριο των Γερμανών ο κύριος Φλορεντίνο ...Ο διαπλεκόμενος και νεόπλουτος "Μπόμπολας" της Ισπανίας.
Το 4ο Ράιχ αγόρασε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η Γερμανία βγήκε στις ποδοσφαιρικές "εκπτώσεις" για αγορά εθνικής ιστορίας.
...BAYERN vs BORUSSIA
...Katholics vs Protestants
...CDU vs SPD
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2013/05/o-agorasmenos-telikos.html'
Καλησπέρα και συγχαρητήρια για το πολύ καλό άρθρο.
Τα πράγματα δεν είναι απλά είτε μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης, είτε όχι.
Στην πραγματικότητα οι παίχτες δεν μπορούν να συγκριθούν ευθέως, ίσως μόνο να κατηγοριοποιηθούν αν και πάλι κάτι τέτοιο ενέχει κινδύνους.
Από τους τέσσερις παίχτες που αναφέρονται, μόνο
δύο είναι one of a kind χωρίς αυτό από μόνο του να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι: Ο Διαμαντίδης και ο Σάρας. Ο πρώτος γιατί είναι ο πιο ολοκληρωμένος παίχτης του σύγχρονου ευρωπαϊκού (ίσως και όχι μόνο) μπάσκετ και ο δεύτερος γιατί είναι από τους θεαματικότερους παίχτες της γενιάς του. Ο Σπανούλης είναι γκαλοειδές (κατά το τζορντανοειδές) όπως σωστά ειπώθηκε και ο Παπαλουκάς εγκεφαλικός pg με χτυπητές αδυναμίες ακόμα και για pg. Όχι απλά δλδ δεν πληροί το κριτήριο της πληρότητας αλλά δεν πληροί καν το κριτήριο της πληρότητας για τη θέση του.
Θα μείνω λίγο σε Σπανούλη και Παπαλουκά:
Ο Σπανούλης επιθετικά είναι ένας Ναβάρο κατά 80 ή 90%. Σίγουρα στην κατηγορία "πολυβόλο" υστερεί -λιγότερο ή περισσότερο- του Ισπανού. Όμως ο Σπανούλης είναι και playmaker. Ναι, θολώνει, ναι μπορεί να σε κάψει αλλά είναι και playmaker πράγμα που ούτε φαντάζεται ο Ισπανός. Αμυντικά επίσης είναι σαφώς καλύτερος και δεν θα ήταν άδικο να πούμε ότι είναι ίσως ο πιο εκρηκτικός (=πρώτο βήμα) παίχτης στην Ευρώπη.
Δλδ colonel ο Σπανούλης είναι καλυτερος παίχτης από τον Ναβάρο; Αν είχα ήδη έναν Διαμαντίδη στην Χ ομάδα μου, τότε θα διάλεγα τον Ναβάρο. Αν όχι, τον Σπανούλη.
Παπαλουκάς: Η μισή και πλέον καριέρα του Παπαλουκά, πέρα από τις αναμφισβήτητες ικανότητές του, οφείλεται στον Μεσίνα. Ο Παπαλουκάς με διαφορετική διαχείριση (φάνηκε κατά τη θητεία του στον ΟΣΦΠ) δεν θα ήταν αυτός που είναι. Ο Παπαλουκάς δείχνει πως ένας παίχτης με χτυπητές αδυναμίες μπορεί να γίνει σταρ. Μαζί με αυτό δείχνει και το ρόλο του προπονητή στο σύγχρονο μπάσκετ. Σίγουρα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος από τους παίκτες του άρθρου.
Impact στις ομάδες που αγωνίστηκαν: Σάρας, Μήτσος, Βασίλης παίρνουν από έναν πόντο εδώ, με τον Θοδωρή να ακολουθεί λιγάκι πιο πίσω για τους λόγους που αναφέρθηκαν και άλλους τόσους.
Εν τέλει υφίσταται σύγκριση: Τελικά υφίσταται αλλά κατά ζεύγη και για μένα έχει ως εξής:
Σπανούλης vs Σάρας και Διαμαντίδης vs Παπαλουκάς: Σάρας και Διαμαντίδης βγαίνουν νικητές κατά τη γνώμη μου στα ζεύγη και αιτιολογώ: Αν έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά ο Σπανούλης αυτά ειναι η δεινότητα στο σκοράρισμα, ο χειρισμός της μπάλας-πασάρισμα και η άμυνά του (για τα δεδομένα του ρόλου του). Ο Σάρας από αυτά δεν έχει το τρίτο και όμως κερδίζει. Κι αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου καταφέρνει να κάνει πολύ καλύτερα τα δύο πρώτα (ειδικά το κομμάτι της οργάνωσης) με πολύ καθαρότερο μυαλό και τόσο καλύτερα ώστε η άμυνά του να ξεχαστεί σχεδόν... Το θέαμα είναι μια ακόμα παράμετρος που δεν μπορεί να μετρηθεί αλλά πάντα αφήνει μια αίσθηση.
Τα πράγματα είναι πιο εύκολα στο Διαμαντίδης vs Παπαλουκάς: Ο Διαμαντίδης έδειξε ότι δεν έχει χρεία ειδικών συνθηκών για να αποδώσει. Αν ο Παπαλουκάς είναι πασέρ του 100%, τότε ο Διαμαντίδης είναι του 92% αλλά σε όλους τους άλλους τομείς του παιχνιδιού δεν υφίσταται καν σύγκριση. Διαμαντίδης λοιπον.
Μας μένουν Διαμαντίδης και Σάρας. Εδώ για να διαλέξει κανείς θα πρέπει να φορέσει διαφορετικά γυαλιά. Γιατί με τα γυαλιά του σύγχρονου σκληρού προπονητή Διαμαντίδης. Από την κερκίδα όμως ο Σάρας θα είναι αξεπέραστος.
Nα είστε καλά και συγγνώμη αν σας κούρασα.
Μπράβο Colonel. Συμφωνώ 100%
@colonel gomelsky: Άψογη ανάλυση, πραγματικά δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, νομίζω θα είναι εκ του περισσού.
Η μόνη σύγκριση ζεύγους Παπαλουκά-Διαμαντίδη που μπορεί να γίνει, είναι αυτή των κυριών τους. Για όσους έχουν χαμηλό μπασκετικό αισθητήριο φρόντισε η συνύπαρξή τους στην Εθνική, χωρίς Μεσίνα και Ζοτς, να αποδείξει ποιός οφείλει την καριέρα του στον προπονητή και ποιός ανήκει σε μια εξαιρετικά περιορισμένη ελίτ ευρωπαίων παικτών που κάνουν τους πρωτοκλασάτους αμερικάνους συναδέλφους τους να μοιάζουν ...ευρωπαίοι. Τώρα σε ό,τι αφορά το ...ίμπακτ στις ομάδες τους, αρκεί να βγάλει κάποιος τον Παπαλουκά από την ΤΣΣΚΑ το 2006 και το 2007, την εθνική το 2005, το 2006 και το 2007 και να βγάλει και το Διαμαντίδη από τον Παναθηναϊκό το 2007, το 2009 και την εθνική το 2005, το 2006 και το 2007 για να δώσει πόντους. Στην περίπτωση Διαμαντίδη μας διευκολύνει το γεγονός ότι γκρόσο μόντο είχε ήδη βγει από μόνος του. Να τονιστεί εδώ ότι το 2009 ο με την ίδια μεταχείριση από τον ίδιο προπονητή Διαμαντίδης έχει απέναντί του τον με διαφορετική μεταχείριση και άλλο προπονητή και συμπαίκτες 33χρονο Παπαλουκά. Η παρουσία τους στον Ημιτελικό του φάηναλ φορ και τον τελικό Κυπέλλου βοά περί ίμπακτ κλπ. Και επειδή υπάρχει και μια σύγχυση για τον όρο ολοκληρωμένος, ως τέτοιον αποκαλούμε όποιον αριστεύει εις περισσοτέρας της μιας κατηγορίας του παιχνιδιού. Ας πούμε 20 πόντοι, 8 ασσίστ, 4 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα. Τέτοιες εμφανίσεις στο ανώτερο επίπεδο και με συνέπεια που τρομάζει έχει εις εξ όσων γνωρίζω.
σαμπονις γκαλης πετροβιτσ νοβιτσκι κουκοτς γκασολ παρκερ ντιβατσ μπελοφ τσοσιτσ μαρτσουλιονις ρατζα μια δωδεκαδα με τους καλυτερους ολων των εποχων σε επιπεδο ευρωλιγκας τωρα γιασικεβιτσιους κουκοτς μενεγκιν σπανουλης διαμαντιδης παπαλουκας σισκαουσκας ρατζα σαμπονις τζορτζεβιτς μποντιρογκα μπελοφ σε επιπεδο εθνικων ομαδων σαμπονις ντιβατς γκαλης γκασολ πετροβιτς νταλιπαγκιτς μπελοφ γιαννακης ριβα ναβαρο νοβιτσκι παρκερ σε επιπεδο nba νοβιτσκι παρκερ κουκοτς γκασολ πετροβιτς στογιακοβιτς σαμπονις σρεμπφ μαρτσουλιονις ρατζα ιλγκαουσκας μπαρνιανι σε επιπεδο εθνικων ομαδων μπορουν να παρουν ψηφους και οι εξης παπαλουκας σαν επιφανιο μαρτσουλιονις κουρτιναιτις χριστοδουλου τσατσενκο τσοσιτς βαλτερς γιασικεβιτσιους μαρτιν γινεται ευκολα αντιληπτο το ποσο δυσκολο ειναι για τους παραπανω παικτες να εισχωρησουν στους κορυφαιους παντως η δικη μου αποψη ειναι πως μονο ο γιασικεβιτσιους σε γεμιζει μπασκετικα ολοι οι αλλοι ειναι κορυφαια πιονια στα χερια του σκακιστη
Στον φίλο colonel πιο πάνω...Αρχικά λες ότι δε μπορέις να κάνει σύγκριση και έπειτα την κάνεις..
Αλλά κάτι ακόμα.Αν κοιτάξουμε τις διακρίσεις και το impact του παπαλουκά στην εθνική ομάδα δεν επιβεβαιώνεται με τίποτα αυτό που λες,ότι χρειαζόταν τον μεσίνα.Στον ολυμπιακό έπαιξε 1-2 χρονιές και μετά άρχισε να βουλιάζει όμως αν κοιτάξεις τι έχει καταφέρει σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια της εθνικής δείχνει ότι μπορούσε κι εκεί..Επίσης ούτε ο ΔΔ έχει δοκιμαστεί σε διαφορετικό περιβάλλον πέραν ομπράντοβιτς.Η φετινή χρονιά δε μπορώ να πω ότι είναι και η καλύτερη του,ούτε είναι κατά πολύ ανώτερος του παπαλουκά στον οσφπ.(φυσικά παίζει ρόλο η ηλικία πλέον.)
Λοιπον διακρινω μια αδικια προς το προσωπο του Διαμαντιδη.Καταρχας ο χαρακτηρισμος <> ειναι τουλαχιστον ατυχης για εναν παικτη που βρισκεται στην 20αδα ολων των στατιστκων κατηγοριων της ευρολιγκας. Επισης ξεχναμε την προσφορα του στον ηρακλη στον οποιο επαιρνε μεγαλο μερος στην επιθεση, πολυ περισσοτερο απο οτι στον παο, και μαλιστα μια εποχη που το τριποντο για τον διαμαντιδη ηταν αγνωστη λεξη. Οσον αφορα την καριερα του στην εθνικη, επαιζε ολα τα χρονια που ηταν μαζι με τον παπαλουκα στο 3 και αν κοψεις την δημιουργια απο τον διαμαντιδη του κοβεις το 80% του επιθετικου του παιχνιδιου.Τελος μπορει επθετικα να μην ειναι σπανουλης η σαρας αλλα μην ξεχναμε οτι το 2011 με την φυγη σπανουλη σαρας και με τον νικολας να πεταει αετο ολη τη χρονια ο διαμαντιδης κουβαλησε την ομαδα επιθετικα και οταν ο ομπραντοβιτς τον εβαλε στο 2 και τον καλαθη στο 1 εκανε την αγωνιστικη εκρηξη ο παναθηναικος.
Αν ειχα ομως μια μετρια ομαδα και θα ηθελα να την ανεβασω επιπεδο θα πριτμουσα διαμαντιδη και σπανουλη πολυ περισσοτερο απο παπαλουκα σαρας. Ο διαμαντιδης θα μου εδινε λυσεις σε πολλους τομεις και σπανουλη για θα μπορουσε να την τραβαει στο σκορ.Απο την αλλη, αν ειχα μια καλη ομαδα και ηθελα το κατι παραπανω θα την εδινα στους παπαλουκα η σαρας να την τρεξουν και πιστευω οτι θα τα καταφερναν καλυτερα.
Δημοσίευση σχολίου