Πολλά παιχνίδια φίλοι μου για πρώτη φορά φέτος. Σχεδόν κάθε βδομάδα οι περισσότερες πόλεις της γηραιάς ηπείρου -αλλά και όχι μόνο- "στενάζουν" από τα πολλά και σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα παιχνίδια που φιλοξενούνται στα διάφορα γήπεδά τους και αυτό προβλέπεται να συνεχιστεί μέχρι τον ερχόμενο Απρίλιο. Οι εγκέφαλοι της Euroleague, στην προσπάθειά τους να κάνουν το προϊόν τους ακόμα πιο ελκυστικό και ανταγωνστικό σκαρφίστηκαν για τη δεύτερη φάση του ToP 16 το σύστημα των 2 ομίλων με 8 ομάδες έκαστος που βγάζει στη σούμα 14 έξτρα παιχνίδια για κάθε ομάδα που κατάφερε να προκριθεί από την πρώτη φάση. Και φυσικά μετά ακολουθούν και οι διασταυρώσεις των play-off με τους νικητές να προκρίνονται στις 5 νίκες. Μιλάμε για πολύ μπάσκετ φέτος και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο.
Έχοντας λοιπόν κατά νου τα πολλά παιχνίδια που ΚΑΙ έχουν παιχτεί μέχρι τώρα ΚΑΙ έπονται από εδώ και πέρα, σκέφτηκα να κάνουμε μια μικρή μνεία στους παίχτες που μέχρι τώρα στα δικά μου μάτια έχουν ξεχωρίσει, αλλά και σε αυτούς που με απογοήτευσαν από τη μέχρι τώρα παρουσία τους. Ευτυχώς η δυστυχώς, όσο μεγάλο και αν παραμένει το δείγμα, με σχεδόν 11 αγώνες ακόμα να έπονται υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα δεδομένα, για τον κάθε παίχτη, στην πορεία να αλλάξουν και αυτό ίσως κάνει την όλη συζήτηση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Έχουμε και λέμε...
- Μ. Πλάνινιτς. Μετά από πολλά χρόνια παίζει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το μπάσκετ που όλοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να παίξει στο κορυφαίο επίπεδο. Με διαφορά ο καλύτερος άσσος της διοργάνωσης αποτελεί τον παίχτη κλειδί για την ομάδα-μίνι έκπληξη της διοργάνωσης, τη Χίμκι, καθώς όλα περιστρέφονται γύρω του. Εξαιρετικός στην καθοδήγηση των συμπαιχτών του, συνεπέστατος σκόρερ, πολύ καλός πασέρ, τα νούμερα του φέτος είναι ανεβασμένα ακόμα και στα ποσοστά του στα σουτ, χωρίς ποτέ να θεωρείται μετρ ιδίως στα έξω από τα 6,75. Καβατζάρισε τα 30 και δείχνει μια απίστευτη ωριμότητα στο παιχνίδι του, διαβάζει εξαιρετικά τις αντίπαλες άμυνες,τις οποίες και συχνά αποδιοργανώνει με τις διεισδύσεις του ενώ τρέχει και ένα σερί 30+ αγώνων με τουλάχιστον ένα κλέψιμο ανά αγώνα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το μεγαλύτερό του μειονέκτημα όλα αυτά τα χρόνια, η έλλειψη αστάθειας ή όπως το λέει ο Φ. Συρίγος "Κροάτης, τι περιμένεις...", έχει σχεδόν εξαλειφθεί κάνοντας τον Πλάνινιτς έναν εκ των πιο περιζήτητων παιχτών αυτή τη στιγμή.
- Β. Κριάπα. Ο Ευρωπαίος Κυριλένκο τώρα που ο "Αμερικανός" επέστρεψε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η χρονιά που κάνει ο Ρώσος φέτος είναι βγαλμένη από τα υγρά όνειρα του Μεσίνα, καθώς ο μακρυχέρης Βίκτωρας αποτελεί την απόλυτη συγκολλητική κόλλα της ομάδος του. Εξαίρετος αμυντικός -θα το πάρει και φέτος το βραβείο πιστεύω- τόσο στην προσωπική άμυνα όσο και στην ομαδική, μπαλώνει όλες τις τρύπες στα μετόπισθεν, ενώ οι μέσοι όροι του στα κλεψίματα και στα κοψίματα είναι εντυπωσιακοί. Τρομερό άνοιγμα χεριών, ταχύτητα στη σκέψη και στην αντίδραση σε κάθε περιστροφή, σχεδόν τέλειο timing, τα στοιχεία που τον έχουν αναδείξει σε αμυντικό εξολοθρευτή. Στην επίθεση της CSSKA παίζει το ρόλο του δεύτερου άσσου, καθώς είτε οι κάθετες πάσες του από την κορυφή στα κοψίματα των συμπαιχτών του είτε οι πλάγιες μετά το double-team που συχνά αντιμετωπίζει όταν ποστάρει κοντύτερο αντίπαλο, είνα βούτυρο στο ψωμί των συμπαιχτώ του. Πολύ καλός spot-shooter από το τρίποντο, πάντα ήρεμος, τρέχει σαν ελάφι στο γήπεδο τελειώνοντας φάσεις είτε σε πρωτεύοντα είτε σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό.
-Μ. Μπράουν. Από την εποχή του Γκάλη, είχαμε να δούμε έναν κονοπίθαρο να κάνει ΜΟΝΟΣ του τις αντίπαλες σμπαράλια με τόση χαρακτηριστική ευκολία. Στη Θεσσαλονίκη τον διώξανε με τον χαρακτηρισμό του "σβούρα" και του ατίθασου αγωνιστικά, αλλά ο Αμερικανός φέτος κλείνει στόματα και μάλιστα με τρόπο εκκωφαντικό. Τρομερή σύνδεση με το καλάθι, μπορεί να σκοράρει με ένα σωρό τρόπους είτε σουτάροντας -με το κάπως περίεργο στυλ του- συνεχόμενα τρίποντα, είτε διεισδύοντας στην καρδιά της ρακέτας, επιδιώκοντας συχνά την επαφή. Πολύ εκρηκτικό πρώτο βήμα, αφήνει πίσω τον αντίπαλο, ενώ το κάπως άναρχο στυλ που σουτάρει -μοιάζει λίγο με Ναβάρο- με το ένα χέρι και χωρίς ισσοροπία τον κάνει σχεδόν μη αντιμετωπίσιμο. Φεύγει σφαίρα στον αιφνιδιασμό και πάει με δύναμη και με πρόσωπο προς το καλάθι, πλέον παίζει με τρομερή αυτοπεποίθηση σε μια ομάδα που του έχει δώσει το ελεύθερο να κάνει ό, τι θέλει στην επίθεση. Πολυ εντυπωσιακό νούμερο και στις ασσίστ, ενώ αποφεύγει τα "εύκολα πουλήματα" της μπάλας, ασχέτως αν στο τελευταίο ματς έκανε 6 λάθη. Δύσκολο έργο έχει ο Μάντζαρης αυτή τη βδομάδα.
-Β. Σάδα. Το καλοκαίρι που πέρασε μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση το μάκρος των διαπραγματεύσεων για την ανανέωση του συμβολαίου του με τους Καταλανούς. "Έλα μωρέ ποιος Σάδα τώρα" ακουγόταν τα τελευταία χρόνια. Έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν όλα τα φετινά παιχνίδια της Μπάρτσα, νομίζω ότι αυτός είναι ο αφανής MVP. Ο τύπος εκλύει απίστευτες ποσότητες ενέργειας σε κάθε του εμφάνιση, τρέχει την ομάδα στην επίθεση ψάχνοντας είτε τα ξεμαρκαρίσματα του La Bomba είτε τα ποσταρίσματα των ψηλών, σουτάρει από μακριά με σταθερότητα, πηγαίνει με δύναμη στο επιθετικό ριμπάουντ και παίζει άμυνα σκυλίσια. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν είδα ποτέ ξανά τον Σπανούλη τόσο καλά μαρκαρισμένο από έναν παίχτη και αυτό αν μην τι άλλο είναι παράσημο. Τρομερά φυσικά προσόντα, τα οποία νομίζω ότι είναι και δουλεμένα, του επιτρέπουν να παίζει με μεγάλη ένταση και να χαρίζει φάσεις highlights κυρίως με back-door καρφώματα από τη base-line. Σε μια ομάδα που έχει στη θέση "1" τους Χουέρτας-Σάρας, ο Σάδα νομίζω ότι αποτελεί την απόλυτη ασφαλιστική δικλείδα λογικής, άμυνας, καθαρού μυαλού και οργάνωσης παιχνιδιού.
-Ν. Μίροτιτς. Ίσως το επόμενο πολύ μεγάλο πρότζεκτ του Ευρωπαϊκου μπάσκετ. Οι δυνατότητές του, μέρος των οποίων βλέπουμε φέτος, και η δυναμική αυτών τρομάζουν. Παίχτης που μπορεί να παίξει στις θέσεις 3-4-5, κοιτάζει τον κόσμο από τα 2.12, είναι δεν είναι 22 ετών και έχει κάνει τους Ισπανούς να σιχτιρίζουν που δε μπορεί να παίξει στην Εθνική της χώρας του. Τον έχω δει να σουτάρει με γλυκό καρπό τρίποντα, να παίζει με πλάτη στο καλάθι, να μαζεύει ριμπάουντ above the rim, να τρέχει το παρκέ λες και είναι 20 πόντους κοντύτερους, να σκοράρει με hook, με μακρινά lay-up, να βάζει το κορμί του στην άμυνα, να καρφώνει μετά από ασσίστ και όλα αυτά στολισμένα μέσα σε ένα περιτύλιγμα υψηλής τεχνικής και αρμονίας. Γνήσιο τέκνο της σχολής των πλάβι, είναι από τα 15 του χρόνια στη Ρεάλ παίζοντας στις μικρότερες κατηγορίες (παιδο-εφηβικά) και σαρώνοντας ό,τι ατομικό τίτλο υπήρχε. Χρόνο με το χρόνο νομίζω το παιχνίδι του θα λειαίνεται όλο και περισσότερο έως ότου τα αρπακτικά του NBA θα τον θεωρήσουν έτοιμο και θα τον καλέσουν μαζί τους. Πρότζεκτ με τρομακτικές δυνατότηες.
-Β. Σπανούλης. Δικαιότατα ο καλύτερος παίχτης της Ευρωλίγκα για τη χρονιά που πέρασε, ο Βασίλης συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Φέτος, δε, τα κόζια είναι πιο δύσκολα, καθώς όλοι γνωρίζουν πως αυτός είναι ο κεντρικός πυρήνας του ΟΣΦΠ και κατά συνέπεια κάθε βράδυ η προσοχή της αντίπαλης άμυνας είναι στραμμένη επάνω του. Εξαιρετικός σκόρερ, είτε με μακρινά σουτ, είτε με διεισδύσεις, ίσως ο καλύτερος στο p&r αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, χρησιμοποεί και τους δύο διαδρόμους για να επιτεθεί στο καλάθι, ενώ έχει τελειοποιήσει και το να παραμένει στον αέρα λίγο παραπάνω για να τελειώνει τις φάσεις. Υπεύθυνος για την ομαλή λειτουργία της επίθεσης των πρωταθλητών Ευρώπης, μοιράζει αφειδώς ασσίστ είτε στους ακροβολισμένους συμπαίχτες του (Παπανικολάου) είτε στα κάθετα κοψίματα των ψηλών (Χάινς) κάνοντας την αντιμετώπισή του πραγματικό πονοκέφαλο. Παίζει με πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και αυτό φαίνεται σε κάθε του κίνηση.
Όσον αφορά τις απογοητεύσεις, πολλά μπορούν να ειπωθούν και άλλα τόσα να συζητηθούν, εγώ βάζω ως αστερίσκο τις προσδοκίες που υπήρχαν από την κάθε μια περίπτωση ξεχωριστά, χωρίς να παραγνωρίζω τις όποιες δικαιολογίες μπορούν να υπάρξουν.
Δ. Διαμαντίδης. Δεν είναι η χρονιά του φέτος με τίποτα. Μόνο και μόνο το ότι έχει τραυματιστεί μέσα σε ένα μήνα 3 φορές δείχνει ότι δεν τον θέλει. Καινούρια ομάδα, καινούριος προπονητής, καινούριοι συμπαίχτες, καινούρια συστήματα και στη μέση αυτός. Χαμένος, μπερδεμένος, τιτλοφορεμένος ως ηγέτης, ο Μήτσος μοιάζει να είναι στη διαδικασία που βρίσκεται ένας υπολογιστής όταν του κάνουν format. Τα ποσοστά του είναι χαμηλά, το ίδιο και τα ριμπάουντ, τα κλεψίματα και το σκορ του, ενώ η επικοινωνία με τους συμπαίχτες του έως προβληματική, ενώ συχνά η ομάδα του παίζει και καλύτερα χωρίς αυτόν. Σαν να μπήκε σε έναν καινούριο κόσμο και δυσκολεύεται να ανταποκριθεί. Θέλει να κάνει πολλά, αλλά μέχρι τώρα δεν του βγαίνει τίποτα και αυτό τον εκνευρίζει, πράγμα εμφανές. Επίσης, είναι μόλις 32-33 ετών, καθόταν ένα καλοκαίρι, κατά συνέπεια δεν έχει νόημα να συζητάμε για την όποια σωματική κούραση τον καταβάλλει. Το μυαλό του θέλει χρόνο να επεξεργαστεί νέα δεδομένα. Το κακό -ίσως- είναι ότι χωρίς τον ΔΔ η ομάδα του δεν πάει πουθενά.
-Ρ. Φερνάντεθ. "Τα στατιστικά είναι ο πιο επιστημονικός τρόπος να πεις ψέμματα" είχε πει νομίζω ο Κιουμουρτζόγλου κάποτε. Ο Ρούντι γύρισε πίσω ως το μεγάλο όνομα, το αντίπαλο δέος του Ναβάρο και ο ενσαρκωτής των ονείρων των διοικούντων της Ρεάλ για παρουσία στο Λονδίνο και μάλιστα μετά από αρκετά καλές χρονιές στην Αμερική. Εντούτοις, η δική μου άποψη είναι "μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά". Παίζει το ΙΔΙΟ ακριβώς μπάσκετ που έπαιζε και πριν φύγει, παραμένει ο ίδιος κωλοχαρακτήρας -το τελευταίο παιχνίδι εναντίον της Ζαλγκίρις χαρακτηριστικό- ενώ δεν έχει καταφέρει να αναδειχθεί στον πρωταγωνιστή της ομάδος. Σούπερ-ταλαντούχος παίχτης, αέρινος και γρήγορος, αρέσκεται στο transition παιχνίδι, καρφώνει μετά μανίας και σουτάρει με μεγάλη ευστοχία σε καταστάσεις off-balance μετά από σκριν, παρόλα αυτά, για τα χρήματα που πήρε, μάλλον δεν... τον βλέπω να τσεκάρει εισιτήριο για Λονδίνο. Δεν έχει την απαιτούμενη "βαρύτητα" και κύρος ως παίχτης να σηκώσει την ομάδα στους ώμους του.
-Αρμάνι Μιλάνο. Αν οι οπαδοί της ήταν οι -ευφάνταστοι σε τέτοιες καταστάσεις- Έλληνες θα τραγουδούσαν "Ένα μπ... είμαστε"!!!! Ομάδα χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Ομάδα χωρίς εκπονηθέν αγωνιστικό πλάνο και συνοχή. Ομάδα χωρίς συνεργασίες στην άμυνα και ένα σύστημα "τουρλουμπούκι" στην επίθεση, όποιος έχει τη μπάλα στα χέρια του σουτάρει. Ομάδα με τον πιο καλοντυμένο προπονητή, με καινούριο σκελετό στα γυαλιά, αλλά μάλλον ευρισκόμενο στη χώρα του Ποτέ του Πήτερ Παν, καθώς ακόμα και οι παίχτες δεν του έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη με χαρακτηριστικό το βιντεάκι με τη χειρονομία του Μπουρούση. Εκατομμύρια τζιν και ευρώ πεταμένα στη Μεσόγειο από τον ιδιοκτήτη της που δεν είδε καν την ομάδα του στις καλύτερες 16 της Ευρώπης, στις οποίες περιλαμβάνονται δύο γερμανικές!!!! Ίσως η επόμενη ομάδα του Ζοτς?
-Ν. Ιβάνοβιτς. Ασφυκτιούσε ολόκληρος ο οργανισμός υπό την παρουσία του. Φαινόταν. Ο λάτρης της πειθαρχίας και αρτηριοσκληρωτικός Ντούσκο μετά από 9 σχεδόν χρόνια στη χώρα των Βάσκων, στην οποία προσέφερε τα μέγιστα, έκανε πλέον κακό. Η ομάδα του φαινόταν αγχωμένη, φοβισμένη, οι παίχτες χωρίς αυτοποποίθηση, κοίταζαν έντρομοι στον πάγκο μετά από ένα άστοχο σουτ ή μια κακή άμυνα. Καλοί παίχτες, κακή χημεία, εμμονές και ίσως πείσμα του κόουτς οδήγησαν μια από τις πιο συνεπείς σε παρουσίες ομάδες της Ευρώπης στο χείλος του αποκλεισμού. Η απομάκρυνση του σκληρού κόουτς χαλάρωσε τα δεσμά, απασφάλισε τα συναισθήματα που προκαλεί το μπάσκετ ακόμα και σε επαγγελματίες παίχτες. Ο Τάμπακ δεν έκανε κάτι τρομερό, τους άφησε λίγο πιο χαλαρούς να απολαύσουν το παιχνίδι, τους περιέβαλλε με εμπιστοσύνη, τους άφησε να παίξουν το αγαπημένο τους γρήγορο τέμπο και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Η αίσθησή μου είναι ότι θα τον ξαναδούμε τον Ιβάνοβιτς στον πάγκο άλλης ομάδος.
- Τούρκικες ομάδες. Εάν οι γείτονες δεν ξεπλένουν χρήματα μέσω του μπάσκετ, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι έχουν στο μυαλό τους και με πόσο λανθασμένο τρόπο βλέπουν το μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή στην Τουρκία παίζουν οι Φάρμερ, Βούγιασιτς, Μπατίστ, Σάτο, ΜαΚάλεμπ, Σαβάνοβιτς, Ερντέν, Μπάρατς Μπογκντάνοβιτς και όλοι μαζί έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό!!!! Δεκάδες εκατομμύρια πεταμένα στο Βόσπορο λες και είναι στραγάλια. Το χειρότερο είναι ότι έχουν προσλάβει εξαιρετικούς προπονητές (Πιανιτζάνι-Μαχμούτι), οι οποίοι, από ό, τι φαίνεται, αποδέχονται σιωπηλώς τις αποφάσεις των διοικήσεων των ομάδων τους για τους παίχτες που θα πάρουν, προκειμένου να πληρώνονται τα παχυλά τους συμβόλαια. Τέτοια αναντιστοιχία φιλοσοφίας προπονητών-παιχτών ίσως να μην έχει ξαναδεί σε τόσο μεγάλο βαθμό το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όποιος είδε τη φετινή Φενερμπαχτσέ να παίζει μπάσκετ και μετά έμαθε το μπάτζετ της θα πρέπει να έβαλε τα κλάμματα. Η Εφές μας χάρισε και μερικούς αγώνες με υψηλό ρυθμό και σκορ (εναντίον ΟΣΦΠ), έχει ταλέντο -ΑΤΟΜΙΚΟ- να προχωρήσει, αλλά προχθές εναντίον της Άλμπα τα χρειάστηκε κανονικότατα.
Ξαναλέω, υπάρχουν ακόμα 11 αγώνες του επόμενους δύο και βάλε μήνες, άρα πολλά μπορούν να αλλάξουν άρδην..
