Σε διάφορες αναρτήσεις που έχω κάνει το τελευταίο διάστημα, συχνά επικαλούμαι την έλλειψη μεγάλων μπασκετικών προσωπικοτήτων τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Για τη δική μας τη γενιά, που γαλουχήθηκε με τα "αέρινα" κατορθώματα του Γκάλη, την εικόνα του ιδρωμένου Γιαννάκη, τις δεξιοτεχνίες του Μότσαρτ, την επιβλητική φυσιογνωμία του Σάμπας, το killer-instict του Όσκαρ, τα "παιδιά του πολέμου" της Γιουγκοσλαβίας, η ένδεια τέτοιων απαστράπτουσων προσωπικοτήτων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Παρόλο που σαν Ελληνικό μπάσκετ, είμαστε σχεδόν ευλογημένοι που την τελευταία δεκαετία οι Παπουλακάς-ΔΔ-Σπανούλης αναδείχθηκαν μέσω αυτού και καθιερώθηκαν στη συνείδηση όλων των μπασκετόφιλων ως αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές το κενό, ιδίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παραμένει. Δε νομίζω ότι είνα τυχαίο που ακόμα και τώρα, στα μπασκετικά του γεράματα σχεδόν όλοι αποθεώνουμε τον Σάρας λόγω της δυναμικής που εκπέμπει παίζοντας το αγαπημένο μας παιχνίδι ή πόσο συχνά αναπολούμε αστέρες του παρελθόντος.
Δε μου είναι εύκολη η σημερινή ανάρτηση και αυτός είναι ένας λόγος να προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται. Και δε μου είναι εύκολη γιατί δεν είμαι βίαιος άνθρωπος. Όσοι με γνωρίζουν είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά είτε σαν αντίπαλος στο γήπεδο του μπάσκετ μπορούν να καταθέσουν ότι θα είμαι ο τελευταίος που θα εμπλακεί ποτέ σε λεκτικό καυγά ή και σε χειροδικίες. Εντούτοις, έτσι και πετύχαινα σε κάποια γωνία τον ήρωα της σημερινής μου ανάρτησης, εύκολα με φαντάζομαι να δημιουργώ φασαρίες, να τον πετώ στη θάλασσα, να τον πηγαίνω από τον γιακά στο αεροδρόμιο για να τον ξαποστείλω στην πατρίδα του αφού πρώτα του τα σούρω ένα χεράκι. Γιατί αν ο Ντανίλοβιτς ήταν ο πιο αντιπαθητικός πιστολέρο, η αυτού μεγαλειότης, Χουάν Κάρλος "La Bomba" Ναβάρρο είναι ίσως ο πιο μισητός παίχτης που έχω δει να παίζει μπάσκετ εναντίον των ομάδων μου και της Εθνικής τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλά ο διάολος είναι και ανίκητος. Ή αν θέλετε είναι ο πιο ανίκητος των τελευταίων ετών.
Μέλος της χρυσής γενιάς των Ισπανών παιχτών που τα τελευταία χρόνια σαρώνουν τα πάντα στην Ευρώπη, ο γεννηθείς το 1980 γενειοφόρος Χουάν άρχισε από τα πρώτα του κιόλας βήματα να δείχνει το τεράστιο ταλέντο στο σκοράρισμα, καθώς ντεμπουτάρει με τη φανέλα της Μπάρτσα στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών και έκτοτε δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Οι τίτλοι που έχει κερδίσει σε συλλογικό επίπεδο (7 πρωταθλήματα -5 κύπελλα-2 Ευρωλίγκες) τον καθιστούν έναν από τους μεγαλύτερους νικητές που παίζουν αυτή τη στιγμή μπάσκετ στη γηραιά ήπειρο καθώς πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το ισπανικό πρωτάθλημα σχεδόν όλα τα χρόνια παρέμενε ένα από τα κορυφαία σε επίπεδο δυσκολίας και ανταγωνιστικότητας. Η όλη επιθετική λειτουργία των μπλαουγκράνα με τον καιρό επικεντρώθηκε πάνω σε αυτόν τον λεπτεπίλεπτο πιτσιρικά που ζυγίζει δε ζυγίζει 90 κιλά, μετά βίας ξεπερνάει το 1,90 και όμως το μαρκάρισμά του παραμένει εδώ και χρόνια μια αποστολή που κανείς, και το εννοώ λέγοντας κανείς, δεν επιθυμεί να αναλάβει.
Πράγματι είναι εντελώς αγύμναστος και αν τον πετύχεις στον δρόμο ή στην καφετέρια θα τον περάσεις για δημόσιο υπάλληλο. Τα χέρια του, τα πόδια, το σώμα του δεν προδίδουν καν αθλητή, πόσω μάλλον αυτού του βεληνεκούς και επιπέδου, ενώ το μονίμως ράθυμο -και ελαφρώς ειρωνικό?- βλέμμα του εμένα με παραπέμπει σε κανέναν καλλιτέχνη του δρόμου που έχει κάνει και ένα στριφτό τσιγάρο και είναι στον κόσμο του. Και μέσα στο γήπεδο ακόμα με τα μαλλιά του και τα μούσια κολλημένα πάνω του από τον ιδρώτα, να τσιρίζει και να διαμαρτύρεται με τους γνωστούς θεατρινισμούς, για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω, δε σε πείθει για το μέγεθος της αξίας αυτού του παίχτη. Και όμως, επαναλαμβάνω, ο τύπος είναι ανίκητος. Τον έχω παρακολουθήσει και από τηλεόραση και από κοντά σε πάμπολλα παιχνίδια και η αίσθηση που μου έβγαλε κάθε φορά είναι κάτι σχεδόν πρωτόγνωρο: η απόδοση στο παιχνίδι του δεν επηρεαζόταν είτε θετικά είτε αρνητικά από κανέναν αντίπαλο, από καμιά άμυνα, από κανένα αμυντικό τρικ, παρά μόνο από το αν είχε ξυπνήσει καλά εκείνη τη μέρα και είχε όρεξη να παίξει μπάσκετ.
Απέναντι στον Ναβάρρο, έχω δει από εξαίρετους αμυντικούς τα τελευταία 15 χρόνια να παίζονται εκπληκτικές άμυνες σε προσωπικό επίπεδο. Να τον ακολουθούν πίσω από τα σκριν, να τον παίζουν δυνατά, να είναι πιο ψηλοί, πιο αθλητικοί, πιο γρήγοροι, να του βάζουν τα χέρια στη μέση, να του κρύβουν τη θέα προς το καλάθι, τον "τζατζάρουν" με το σώμα, να του κάνουν σκληρά φάουλ-μηνύματα, να τον παίζουν over-play, να "ντουμπλάρουν" επάνω του μετά από σκριν ό, τι μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι σημαίνει καλή άμυνα. Έχουν υπάρξει φορές που σχεδόν ήμουν σίγουρος ότι το σουτ θα κοπεί, θα αλλοιωθεί, ότι θα δει "τον ουρανό σφοντύλι", ότι δε θα μπορέσει καν να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του, καθώς ψηλά κορμιά, μακριά χέρια, μεγάλα άλματα ορθώνονταν μπροστά του. Και όλα αυτά χωρίς ο τύπος να έχει καθαρό πεδίο βολής ή άνεση χρόνου, αντιθέτως οι πάσες των συμπαιχτών του συχνά τον βρίσκουν σε γωνίες, χωρίς καλή ισορροπία και με τον συναγερμό του γηπέδου να χτυπάει καθώς "σουτάρει ο Ναβάρρο, προλάβετε"!! Και εκείνη η άτιμη η μπάλα, η ερωμένη του που δεν του χαλάει χατήρι, φεύγει από τα χέρια του, "γλείφοντας" σχεδόν τα ακροδάχτυλα των αντιπάλων για να καταλήξει στον κοινό αγαπημένο τους στόχο, την ανάπαυση στο διχτάκι.
Σας μιλώ πολύ ειλικρινά με πόσο μεγάλη αδημονία και σαρδόνια ευχαρίστηση περίμενα τη στιγμή που κάποιος αντίπαλος θα τον ξεφτίλιζε, θα τον εκμηδένιζε, θα του έκλεινε το στόμα μία και καλή αφοπλίζοντάς τον. Στα μάτια μου μέχρι τώρα κανείς δεν το έχει καταφέρει. Αν ο Λα Μπόμπα θέλει να πετύχει καλάθι, θα πετύχει και αυτό είναι -δυστυχώς για τους αντιπάλους του- σχεδόν νομοτελειακό συνεχίζοντας έτσι μια παράδοση πολύ μεγάλων σκόρερ που είχαμε χρόνια να δούμε. Γιατί -και πείτε με ιερόσυλο αν θέλετε- ο Ναβάρρο είναι πασπαλισμένος από εκείνη τη μαγική χρυσόσκονη των μεγάλων σκόρερ περασμένων ετών, των υπέρ-ταλαντούχων παιχτών που έχουν έμφυτη την αίσθηση που για άλλους αποκτάται, ΙΣΩΣ, με πολλή προσπάθεια, ιδρώτα και δουλειά. Το γονίδιο του σκόρερ είναι μέσα του εμφυτευμένο και είναι αυτό που τον οδηγεί τόσα χρόνια που βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια. Υπάρχει άραγε κανείς από εμάς που δεν εμπιστεύεται το ένστικτό του? Δεν είναι λίγα 15 χρόνια να είσαι επιφορτισμένος ως η νούμερο ένα επιθετική απειλή της ομάδος σου, μιας ομάδος που έχει βαριά φανέλα, μεγάλη ιστορία και κάθε χρόνο υψηλές προσδοκίες. Δεν είναι εύκολο κάθε βράδυ να έχεις στραμμένη επάνω σου όχι μόνο όλη την προσοχή της αντίπαλης άμυνας, αλλά και τις προσδοκίες των συμπαιχτών σου, των προπονητών σου και φυσικά των φιλάθλων σου που σχεδόν πάντα ξεχνούν ότι κανείς δεν είναι ρομπότ και μπορεί ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας σε οποιαδήποτε δουλειά να έχει μια κακή βραδιά, για να μην πω περίοδο. Δεν είναι δύσκολο τόσοι προπονητές και αντίπαλοι να μην έχουν αποκρυπτογραφήσει ακόμα και τον τρόπο που ανασαίνεις για να σε σταματήσουν. Και κυρίως δεν είναι εύκολο από κάθε τέτοια πρόκληση να βγαίνεις νικητής.
Η καχεκτική αυτή φιγούρα κρύβει μέσα της έναν μεγάλο νικητή, έναν μεγάλο ανταγωνιστή, έναν ηγέτη. Ο Ναβάρρο δεν κρύβεται ποτέ στις δύσκολες στιγμές που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και ιδίως στο κλείσιμο αυτού, όταν σχεδόν μετά επιτάσεως ζητάει να πάρει τη μπάλα για να κάνει το καθήκον του. Δεν κρύβεται κάτω από το βάρος της ευθύνης του, δε λυγίζει ούτε φοβάται όταν η μπάλα ζυγίζει τόνους και αυτό τον έχει μετατρέψει σε έναν από τους μεγαλύτερους clutch-players των τελευταίων ετών. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα σε αγώνες της Μπάρτσα που ο Ναβάρρο έχει "καθαρίσει τη μπουγάδα" εκτελώντας τον εκάστοτε αντίπαλο με τον ίδιο συνηθισμένο τρόπο που έχει καθιερώσει όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί και αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού του έρχεται να συνεισφέρει στο πόσο ξεχωριστός είναι ο Ισπανός αυτός τύπος. Ο τρόπος παιχνιδιού του Ισπανού παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα έχει γίνει χαρακτηριστικό trademark του με κυρίαρχη εικόνα την πασίγνωστη σε όλους "μπομπίτα". Παρόλο που το μπάσκετ έχει εξελιχθεί, ο τρόπος επίθεσης και άμυνας των ομάδων έχει εξιδεικευτεί, τα αμυντικά και επιθετικά σχέδια κάθε ομάδος έχουν γίνει όλο και πιο πολύπλοκα, ο χρόνος επίθεσης έχει μειωθεί, το p&r έχει γίνει μόδα, ο εν λόγω παίζει όπως τότε που συμμετείχε στα παιδο-εφηβικά της Μπάρτσα. Βγαίνει από το σκριν, δέχεται τη μπάλα και μετά είτε τη "μπουμπουνάει" χωρίς δεύτερη σκέψη είτε ελίσσεται ανάμεσα σε συμπαίχτες και αντιπάλους προκειμένου να σκοράρει με αυτό το "μισο-σουτ", "κάτι σαν σουτ" πείτε το όπως θέλετε. Τρίποντα, δίποντα, βολές, lay-up, σε σετ παιχνίδι, σε αιφνιδιασμό, ο τύπος απλά θέλει τη μπάλα στα χέρια για να τη στείλει στο καλάθι. Με τα χρόνια και την αποκτώμενη εμπειρία, έχει τελειοποιήσει το ξεμαρκάρισμα πίσω από τα κάθετα σκριν που στήνονται, ενώ με τον Πασκουάλ στον πάγκο το μοίρασμα της μπάλας και η τροφοδοσία συμπαιχτών έχει γίνει πια σταθερό στοιχείο στο παιχνίδι του. Με άλλα λόγια ωριμάζει, γίνεται εμπειρότερος και σοφότερος και άρα σαφώς πιο επικίνδυνος.
Και μεταξύ μας, γιατί να αλλάξει? Ποιος, όλα αυτά τα χρόνια, τον νίκησε? Ποιος μπορεί αδιαμφισβήτητα να αυτο-ανακληθεί και αναγνωριστεί ως ο παίχτης που κερδίζει τον Λα Μπόμπα στις μεταξύ τους μονομαχίες? Ποιον θυμάστε εσείς, γιατί εμένα μου έχει μείνει χαραγμένη η εικόνα του Διαμαντίδη κάθε φορά που έπαιζε την ΤΕΛΕΙΑ άμυνα πάνω του είτε με την πράσινη είτε με τη γαλανόλευκη φανέλα, να σηκώνει τα χέρια στον ουρανό με απογοήτευση ή να κατεβάζει το κεφάλι μην πιστεύοντας πώς έφαγε το καλάθι!!! Αλλά αυτό δεν ήταν το υπέρτατο τεστ. Κάποια στιγμή, πριν από 5-6 χρόνια διέβη τον Ατλαντικό. Θα αντιμετώπιζε επί 82 παιχνίδια αντιπάλους με εξαίρετα αθλητικά προσόντα, θα αντιμετώπιζε άλλους ρυθμούς στο παιχνίδι, άλλους κανόνες, συνεχείς μετακινήσεις, ομάδα εθισμένη σε ήττες και ένα ατελείωτο isolation παιχνίδι. Θυμάμαι δήλωση του Παπαλουκά σε ένα καλοκαιρινό camp που συμμετείχε λέγοντας ότι απέναντι σε μαυράκια που τελικά ΔΕΝ κέρδισαν συμβόλαιο, δεν είχε καταφέρει να περάσει ούτε ΜΙΑ διείσδυση, φανταστείτε τώρα τι περίμενε τον Ναβάρρο, που δεν ήταν και άγνωστος. Και όμως ο διάολος ακόμα και σε αυτή την πρόκληση βγήκε νικητής. Αν θυμάμαι καλά, έπαιξε και στα 82 παιχνίδια, έβγαλε μέσο όρο διψήφιο (11), αναγνωρίστηκε και από τους Αμερικανούς ως γνήσιος σκόρερ και αφού βαρέθηκε να χάνει με την ομάδα του, αφού απέδειξε ότι μπορεί και να παίξει και να σταθεί, αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του. Γιατί το σπίτι του Λα Μπόμπα, η μοναδική φανέλα με την οποία έπαιξε μπάσκετ στην Ευρώπη τόσα χρόνια ήταν αυτή της Μπάρτσα. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να τη βγάλει, να δοκιμάσει κάτι άλλο και φυσικά γύρισε σε αυτή. Δεν τον αποκαλούν άδικα "μπασκετικό Τσάβι".
Επαναλαμβάνω θέλω να τον δείρω. Γιατί αυτός, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο συμπατριώτη του, συχνά πυκνά εμφανίζεται σαν καρικατούρα που διαμαρτύρεται με το παραμικρό στους διαιτητές, έχει συνηθίσει να απολαμβάνει την εύνοιά τους, είναι μέγιστος θεατρίνος στο να κερδίζει φάουλ εκμαιεύοντας το σφύριγμα, έχει μια μονίμως στραβωμένη και ξινισμένη φάτσα όταν παίζει ενώ το πόσο εριστικός γίνεται κατά τη διάρκεια των αγώνων μπορούν να το επιβεβαιώσουν με μια φωνή όλοι οι Έλληνες διεθνείς. "Μέγιστος παιχταράς αλλά και μεγάλο κωλόπαιδο" τον έχουν κατά καιρούς χαρακτηρίσει. Για αυτό σας είπα εξ αρχής πόσο δύσκολη μου είναι αυτή η ανάρτηση για τον συγκεκριμένο, που νομίζω καταδεικνύει το πόσο μεγάλος παίχτης είναι. Τρανή απόδειξη αυτού, στα δικά μου μάτια είναι η σειρά των προημιτελικών το 2011 μεταξύ ΠΑΟ-ΜΠΑΡΤΣΑ.
Το τεχνικό επιτελείο του ΠΑΟ, "έσπασε το κεφάλι του", έψαξε στα κοιτάπια του, είδε αμέτηρητους αγώνες της Μπάτσα και ενεφάνισε μια, σχεδόν αδύνατο να την χαρακτηρίσεις, άμυνα χώρου στις μεταξύ τους συναντήσεις. Ούτε man to man ήταν, ούτε άμυνα ζώνης ήταν, ούτε box 1 ήταν παρόλο που ο Καλάθης είχε εντολή να κυνηγάει τον Ισπανό διάολο παντού, ίσως ήταν όλα αυτά μαζί. Και ερωτώ, ίσως με μια δόση υπερβολής, για ΠΟΙΟΝ από τους παίχτες της Μπάρτσα σχεδιάστηκε η εν λόγω άμυνα κυρίως? ΠΟΙΟΣ ήταν αυτός που ήθελαν να περιορίσουν να μη βρει χώρους, να μη βρει σουτ, να μην κοιτάξει το καλάθι? ΠΟΙΟΣ έφαγε δύο τάπες από τη βοήθεια του Φώτση σε δύο διεισδύσεις που επιχείρησε στο κέντρο της ρακέτας? ΠΟΙΟΝ ήθελε να αποκόψει από συνεργασίες με συμπαίχτες και να τον απομονώσει? Τον Βάσκεθ? τον Σάδα? τον Λόρμπεκ? ή μήπως τον Μάικλ που ήταν τραυματίας και δεν έπαιζε? Πόσα καλά, πραγματικά καλά παιχνίδια έκανε ο Ναβάρρο σε εκείνη τη σειρά θυμάται μήπως κανείς? Πόσο καθοριστικός ήταν? Αλλά και ΠΟΣΟ μεγάλο παράσημο ήταν για αυτόν το ότι ο κορυφαίος Ευρωπαίος κόουτς κατέστρωσε ένα τόσο λεπτομερές και αποτελεσματικό σχέδιο εξόντωσής του, αναγνωρίζοντας έστω και εμμέσως την αξία του και την επίδρασή του στο παιχνίδι της ομάδος του? Δε θυμάμαι άλλοτε να έχω δει τον Λα Μπόμπα τόσο μπερδεμένο από μια άμυνα που αντιμετώπισε, καθώς όλος ο σχεδιασμός της (κυνηγητό Καλάθη-αμέσως αλλαγή σε κάθε σκριν) ήταν τέτοιος που δε του άφηνε ούτε το αγαπημένο του χιλιοστό για να σουτάρει.
Τα τελευταία δύο χρόνια το καταπονημένο του σώμα δεν άντεξε. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι παίζει σχεδόν αδιαλλείπτως μπάσκετ σε κορυφαίο επίπεδο χειμώνα-καλοκαίρι τα τελευταία 15 και βάλε χρόνια, καθώς δεν λείπει σχεδόν ποτέ από κανένα προσκλητήριο της Εθνικής Ομάδος είτε για τουρνουά για ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, παγκόσμιο, ολυμπιακοί αγώνες. Κουβαλώντας το ίδιο αγύμναστο σαρκίο που έχει δεχθεί όλα αυτά τα χρόνια ουκ ολίγα "μπασκετικά" και μη χτυπήματα. Η πιο ύπουλη πάθηση που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άθλητής, ήτοι πελματιαία απονευρωσίτιδα. Σε πολλούς αγώνες ο Πασκουάλ τον ξεκουράζει δίνοντας του λίγο ή ελάχιστο χρόνο συμμετοχής για να μην τον επιβαρύνει παραπάνω. Στον περσινό χαμένο ημιτελικό με τον ΟΣΦΠ, παρόλο που όλοι ήξεραν ότι ήταν τραυματίας και ίσως δεν έπαιζε, αυτός όχι μόνο εμφανίστηκε αλλά όποτε μπόρεσε τα "έσταξε" κιόλας. Το καλοκαίρι απέναντι στους πολυδιαφημισμένους Wade, Deron Williams, Harden έπαιξε για σχεδόν 25 λεπτά σκοράροντας σχεδόν σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν κρατώντας την ομάδα του κοντά, όντας τραυματίας και στο τουρνουά. Πριν από μερικές βδομάδες έπαιξε εναντίον της Ρεάλ στο el classico υποφέροντας πάλι από πόνους στο πέλμα. Έκατσε μέσα στο γήπεδο 30+ λεπτά, έβαλε 30+ πόντους χάνοντας 1-2 σουτ συνολικά και μετά πήγε στο πάγκο και έκατσε ως νικητής. Ως συνήθως θα μπορούσε να πει κάποιος. Μια συνήθεια που έχει μετατραπεί σε εφιάλτη για πολύ πολύ κόσμο εδώ και χρόνια.
Παρόλα αυτά, εγώ τον έδερνα............
7 σχόλια:
Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο για το θεμα ξυλο. Μαζι σου μεχρι να σπασουν τα χερια, και τα δικα μας κ τα δικα του.
Παρολλα αυτα διαφωνω για το NBA. Ειχε Μ.Ο 10,9 ποντους και 2,2 ασιστ. Η ομαδα δεν καταφερε να μπει στα Play-Offs και ο μοναδικος που διασωθηκε ηταν ο Rudy Gay. -ενδικτικα αναφερω την ιδια περιοδο επαιζε και ο Pau Gasol και ο Mike Miller που εκανε αρκετα καλη χρονια-
Ο υγετης Navvaro δεν πηγε ποτε NBA.
Στα υπολιπα πραγματικα ακομα προσπαθω να καταλαβω πως επαιξε τοσα χρονια μπασκετ χωρισ τιν ουσια να εχει κανενα μπασκετικο προσον.
Θανος
@Θάνος: Δε θα μπορούσε ποτέ να πάει στην Αμερική και αμέσως από την πρώτη του σαιζόν να γίνει ηγέτης, πόσω μάλλον μιας ομάδος που είχε πολύ κακό ρεκόρ. Παρόλα αυτά, ποιος αμφιβάλλει ότι ακόμα και εκεί, το "κομμάτι του" το έκανε?
Αν μιλάμε για ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα συμφωνήσω απόλυτα, ο τύπος έχει αυτό το μοναδικό ταλέντο να σε ξενερώνει. Να έχεις κάνει την καλύτερη δυνατή προσπάθεια κι όμως να δεχθείς ένα ταπαινωτικό (για την ψυχολογία) καλάθι από το πουθενά. Αν μιλάμε για Ευρωπαίους γενικά, θα γίνω ιερόσυλους για κάποιους και θα φάω κράξιμο, αλλά δεν γίνεται να αναπολούμε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Petrovic & τον Sabonis χωρίς έστω μία αναφορά στον κορυφαίο Ευρωπαίο όλων των εποχών. Ο Navarro μπορεί να έχει αυτό το "παλιομοδίτικο" του grand-scorer που ανέφερες, αλλά ο Nowitzki μέχρι πριν μία διετία ήταν απλά αξεπέραστος. Ξεκινούσε τη βραδιά, αγωνιζόμενος, όχι στην Ευρώπη, αλλά στο υψηλότερο επίπεδο, και ήξερες πως ότι άμυνα και να προσαρμόσεις πάνω του θα σε ξεφτίλιζε. Και θα το έκανε, όχι με τον ξενερωτικό τρόπο των παραπάνω, αλλά με τον τελειότερο. Εκμεταλλευόμενος τα miss match και παίζοντας στα ίσια.
Desticado Davarosz
@stratos kalantzis: Σιγουρα δεν θα μπορουσε απλα βλεποντας τι εκανε ο Rubio την πρωτη του χρονια -10.8 ποντους και 8.2 ασιστ! και σχεδον ανατικαταστατος- υποψιαζομαι οτι ειναι θεμα συμπεριφορας. Δεν θα μπορουσε να επιβιωσει στο NBA με θεατρινισμους. Γιαυτο κ εμεινε μονο ενα χρονο. Τωρα οσον αφορα για το κομματι του δεν ειμαι και πολυ σιγουρος. Το κοματι του το εκανε ο Petrovic η ο Danilovic που οπως εγραψες κερδισε θεση στην 5αδα του πιο δυσκολου προπονητη που εχουμε δει ποτε.
Τελος πιστευω οτι καποιοι παιχτες απλα δεν μπορουν να παιξουν εκει. Μερικοι το καταλαβαινουν και δεν δοκιμαζουν καν, βλεπε Διαμαντιδης, Παπαλουκας και αλλοι προσπαθουν και τρωνε τα μουτρα τους γιατι απλα τα πραγματα δεν ειναι οπως τα εχουν συνηθισει. Νομιζω οτι ο Navvaro ειναι ενας απο αυτους.
Θανος
Ωστε αυτός ήταν ο αντιπαθητικός που έλεγες ε; Δε σε αδικώ, τυπικός σύχρονος Ισπανός (ο Πάου και ο Ρούντι για μένα προσωπικά είναι απείρως πιο αντιπαθείς αλλά περί ορέξεως...)
Ναβάρο παικταράς, ο μεγαλύτερος σκορερ της τελευταίας 10ετίας, με εντελώς φυσικό τρόπο. Απλά το έχει ρε παιδί μου.
ΥΓ Γιατί δε βλέπω τα σχόλια των υπολοιπων;
Ερώτηση κρίσεως. Ποιος είναι πιο κωλόπαιδο ο Ναβάρο ή ο Ρούντι... Ποιον θα προτιμούσατε να σπάσετε στο ξύλο αν μπορούσατε να διαλέξετε έναν...
Εγώ ψηφίζω Ναβάρο
Ναβάρο αβίαστα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τόσες κηδείες μας έχει κάνει..
Ζαχαρίας
Δημοσίευση σχολίου