Για πρώτη φορά τα τελευταία τρία χρόνια σχεδόν που τα παιδιά που άρχισαν την προσπάθεια αυτή με κάλεσαν να συμμετάσχω, δεν έγραψα κάτι για δύο βδομάδες, παρόλο που ιδέες είχα πολλές. Η βασική αιτία ήταν ένας σχεδόν αναπάντεχος φόρτος δουλειάς που μετέτρεψε την κάθε μέρα σε ένα αχαλίνωτο τρέξιμο, πολλές φορές χωρίς τέλος. Καθώς κάθε μέρα που περνούσε προσπαθούσα να ξεπεράσω και να ξεφύγω από τον μύθο του Σίσυφου, ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η κάτωθι ιδέα: Ποιον Έλληνα παίχτη θυμάμαι να έχει ρίξει το περισσότερο τρέξιμο μέσα στο γήπεδο, να έχει ιδρώσει τη φανέλα ίσως λίγο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, να έχει προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να κερδίσει τον αντίπαλό του? Και φυσικά δεν αναφέρομαι τόσο στην επίθεση, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει το κομμάτι του, όσο σε πιο κουραστικά και λιγότερο εντυπωσιακά κομμάτια του παιχνιδιού με έμφαση κυρίως στην άμυνα. Οι Αμερικανοί το λένε "hustle game". Ήρθε και η ανάρτηση του Drazen για το παιχνίδι του Άρη με τον ΠΑΟΚ και έδεσε το γλυκό. Η Αυτού Μεγαλειότης, Παναγιώτης Γιαννάκης, στα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ κυνήγησε ίσως όσο κανείς άλλος τους αντίπαλους επιθετικούς σε κάθε γωνιά ενός γηπέδου μπάσκετ είτε εντός είτε εκτός Ελλάδος με απαράμιλλη αφοσίωση, με πείσμα σχεδόν γαϊδουρινό αλλά και μια λαχτάρα στα μάτια του να κερδίσει κάθε μάχη που έδινε στο παρκέ.
Αν το καλοσκεφτείτε ο Δράκος εκλήθη, σε όλα σχεδόν τα χρόνια της καριέρας του, πέραν του να οργανώσει το παιχνίδι της ομάδος, να κατεβάσει με ασφάλεια τη μπάλα, να την μοιράζει στους συμπαίχτες του -και κυρίως στον Νικ- στον κατάλληλο χρόνο, αλλά και να σκοράρει όταν χρειαζόταν, να μαρκάρει τους πιο φημισμένους, διάσημους, ικανούς και ταλαντούχους αντίπαλους σκόρερ που αντιμετώπιζε η εκάστοτε ομάδα του. Ιδίως φορώντας τη φανέλα του Άρη, αναλάμβανε τις πιο δύσκολες αμυντικές αποστολές σχεδόν επί 40 λεπτά που βρισκόταν στον γήπεδο και μάλιστα σε εποχές όπου οι έννοιες "περιστροφές-hedge outs-αλληλοκάλυψη" έμοιαζαν με αραμαϊκά. Στην πλειονότητα των περιστάσεων ήταν αυτός απέναντι στον αντίπαλο του, σε μια "mano a mano" μονομαχία που παρέπεμπε σε παλιά γουέστερν ντυμένα με την μουσική του Ένιο Μορικόνε. Μερικά από τα διάσημα "πιστόλια" που αντιμετώπισε στην καριέρα του ο πρώην αρχηγός και προπονητής της Εθνικής μας Ελλάδος είναι τα ακόλουθα, προκειμένου να αντιληφθούμε όλοι το μέγεθος της προσφοράς του στην ομάδα του:
- Αντονέλλο Ρίβα. Ο Ιταλός μπομπέρ με το εκπληκτικό μυϊκό σύστημα ήταν από τους μόνιμους αντιπάλους του Δράκου τα χρόνια της παρουσίας του τελευταίου στον Άρη. Παίχτης με εξαιρετικό μακρινό σουτ, δεχόταν τη μπάλα συνήθως στα πλάγια της ρακέτας και χωρίς δεύτερη κουβέντα σούταρε γρήγορα και με μεγάλη ευστοχία στο αντίπαλο καλάθι. Η εξαιρετική φυσική του κατάσταση του επέτρεπε να έχει την ίδια ένταση στο παιχνίδι του και στα 40 λεπτά με συνέπεια συχνά να κουράζεται ο προσωπικός του αντίπαλος πιο γρήγορα από ότι αυτός. Δεν του άρεσε να πηγαίνει προς το καλάθι, είχε τη δυνατότητα να σουτάρει on a streak, συνεχόμενα και εύστοχα και ιδίως έξω από τη γραμμή του τριπόντου. Θυμάμαι πολλά ματς εναντίον της Φίλιπς Μιλάνο αλλά και της Σκαβολίνι Πέζαρο κυρίως εκτός έδρας όπου ο "Nembo Kid" όπως τον έλεγαν πλήγωνε την άμυνα του Άρη με τα μακρινά του σουτ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέχρι και σήμερα το νούμερο 12 παραμένει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο Ιταλικό πρωτάθλημα αλλά και στην εθνική ομάδα της χώρας του.
- Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο. Έχω στο μυαλό μου αμέτρητες εικόνες από τον Έπι να βομβαρδίζει χωρίς έλεος την άμυνα του Άρη από τις αγαπημένες του γωνίες βγαίνοντας από τα σκριν που του έστηναν οι ψηλοί της Μπάρτσελόνα. Να φοράει μέσα από το αγαπημένο του νούμερο 15 ένα μπλουζάκι, συνήθως κόκκινο, να έχει φουντωτό μαλλί και μια συνεχή σύνδεση με το καλάθι που ελάχιστοι Ευρωπαίοι μπορούν να περηφανευτούν ότι έχουν. Σουτάροντας κυρίως, πράγμα που ανεβάζει τον πήχη και της ποιότητας αλλά και της σπανιότητας του παιχνιδιού του. Ήταν πολύ δύσκολη η δουλειά του Γιαννάκη, καθώς σχεδόν όλα τα επιθετικά plays της Μπάρτσελόνα είχαν ως στόχο να βγάλουν τον Έπι μόνο του για να σουτάρει ανενόχλητος φράζοντας τον δρόμο του εκάστοτε αμυντικού με συνεχόμενα σκριν. Το τι τρέξιμο είχε ρίξει ο Δράκος στις γωνίες κάθε φορά που έπαιζε στο Παλάου Μπλαουγκράνα, δε λέγεται, καθώς η εξαιρετική συνεργασία που είχε ο Έπι με τον Σολοθάμπαλ έκανε το έργο του ακόμα πιο δύσκολο, καθώς, πέραν των ξεμαρκάριστων σουτ, οι Ισπανοί συχνά άνοιγαν τον ρυθμό με πολλούς αιφνιδιασμούς.
-Ντόρον Τζάμσι. Ίσως ο πιο φιλέλληνας από όλους καθώς στο τελευταίο φιλικό παλαιμάχων που έγινε στην Θεσσαλονίκη ισχυριζόταν ότι ξέρει απέξω και ανακατωτά ελληνικά τραγούδια!! Θρυλικές οι μονομαχίες του με τον Γιαννάκη είτε στο Αλεξάνδρειο είτε στο Γιαντ Ελιάου μεταξύ των οποίων μέχρι και σήμερα υπάρχει αλληλεκτίμηση και σεβασμός. Εμβληματικός αρχηγός της Μακάμπι έμπαινε σχεδόν πάντα πρώτος στο γήπεδο με πρόσωπο εντελώς ανέκφραστο, πλήρως συγκεντρωμένος στο παιχνίδι που θα ακολουθούσε. Χαρακτηριστικοί οι πολλοί γυμνασμένοι και τριχωτοί ώμοι του αλλά και η ψυχραιμία που τον διέκρινε στα τελευταία λεπτά των παιχνιδιών, καθώς σπάνια αστοχούσε. Νομίζω πιο ολοκληρωμένος από τους άλλους δύο, καθώς μπορούσε να σκοράρει βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ και φτάνοντας μέχρι το καλάθι, ενώ είχε πολύ γρήγορη εκτέλεση που του επέτρεπε να σουτάρει με μεγάλη ταχύτητα. Συμπαθητική φυσιογνωμία, πάντα αντιμετωπιζόταν με σεβασμό από το Ελληνικό κοινό. Άξιος συνεχιστής του μεγάλου Μίκι Μπέρκοβιτς.
-Ρισάρ Ντακουρί. Το ξέρω ότι στο μυαλό των περισσοτέρων ο αρχηγός της Λιμόζ είναι συνδεδεμένος με το αμυντικό στυλ της ΄Λιμόζ, την άμυνα, το ξυλίκι, τον αργό ρυθμό και το αντι-μπάσκετ που εισήγαγε ο Μπόζα, αλλά αυτό έγινε μόλις προς τα τελευταία χρόνια της παρουσίας του στη γαλλική ομάδα, όταν και αποδέχθηκε τον ρόλο του αμυντικού εξολοθρευτή. Προ Μπόζα ο Ρισάρ ήταν ένας πολύ αξιόπιστος επιθετικός με καλό σουτ από τη μέση απόσταση, διεισδυτικός, με τρομερή φυσική κατάσταση που του επέτρεπε να είναι πολύ δυναμικός στο παιχνίδι του. Ολοκληρωμένος παίχτης και στις δύο άκρες του παρκέ, ηγετική φυσιογνωμία, πολύ καλός στο ένας εναντίον ενός, μοιάζει λίγο στο στυλ παιχνιδιού του Γιαννάκη, καθώς και αυτός με τα χρόνια μετατράπηκε από επιθετικό πρωταγωνιστή σε αμυντικό εργαλείο. Φανταστείτε δύο παίχτες εξαιρετικά γυμνασμένους, σκληρούς και επιθετικούς στο παιχνίδι τους, με την ίδια φλόγα και επιθυμία για νίκη να κοντράρονται σε άμυνα και επίθεση, καθώς προτού ο Ντακουρί ξεκινήσει να παίζει άμυνα στον Γκάλη, ήταν επιφορτισμένος με το μαρκάρισμα του Γιαννάκη.
- Ντράζεν Πέτροβιτς. Έχω παρακολουθήσει σχεδόν όλα τα παιχνίδια της Εθνικής ομάδος μας απέναντι σε αυτή των Γιουγκοσλάβων τα χρόνια της κυριαρχίας τους και με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι ο Γιαννάκης -αλλά και ο Φάνης το 1987- έπαιζε εξαιρετική άμυνα πάνω στον Ντράζεν. Αλλά ήταν ο...Ντράζεν και αυτό από μόνο του σημαίνει ότι οι 20+ ήταν σχεδόν σίγουροι. Αναμφισβήτητα, ο πιο ταλαντούχος παίχτης που κυνήγησε ποτέ ο Δράκος, καθώς ο "γιος του Διαβόλου" δεν ήταν μόνο ένας στυγνός εκτελεστής αλλά και ένας εξαίρετος οργανωτής που κουβαλούσε τη μπάλα στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της επίθεσης. Περιττό να πω ότι μπορούσε να σκοράρει ακόμα και με τις...κάλτσες του και κατά συνέπεια όσο καλή άμυνα και να έπαιζε κανείς, ήταν εξ ορισμού σχεδόν αδύνατο να περιοριστεί όχι μόνο από τον Γιαννάκη, αλλά και από το σύνολο των αμυντικών που κλήθηκαν να τον αντιμετωπίσουν όλα τα χρόνια μετά. Εφιάλτης κανονικός.
- Ντέηβιντ Ίνγκραμ. Αλήθεια σας το λέω, ίσως κανείς δεν έχει δυσκολέψει τον Ίνγκραμ σε προσωπική άμυνα όσο ο Γιαννάκης εκείνα τα χρόνια και αυτό είναι κάτι που έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο Αμερικανός προς τιμήν του χρόνια μετά. Ανεξαρτήτως αυτού, οι 30άρες και οι 40άρες έπεφταν βροχή εκείνα τα χρόνια στο Ιβανώφειο, παρόλο που όλα τα σουτ είχαν τον Γιαννάκη σχεδόν κρεμασμένο επάνω του ή να τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα κατά μήκος και κατά πλάτος του γηπέδου. Εκείνα τα χρόνια ο Ηρακλής είχε ως σχεδόν αποκλειστικό πρωταγωνιστή τον Αμερικανό του, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να παίρνει σχεδόν το 50% των επιθέσεων της ομάδος του και τον Γιαννάκη να τον κυνηγάει και στα 25+ σουτ που έκανε σε κάθε παιχνίδι που τον έβρισκε αντίπαλο. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο εξουθενωτικό ήταν το ότι σχεδόν σε κάθε επίθεση των αντιπάλων ο παίχτης που μάρκαρε ο Γιαννάκης να παίρνει τη μπάλα και να εκτελεί είτε από κοντά είτε από μακριά, με σουτ, με διεισδύσεις, σε άμυνες οργανωμένες ή στον αιφνιδιασμό? Και όλα αυτά επί 40 λεπτά καθώς τότε για να βγει ένας από τους δύο από την πεντάδα της ομάδος του χρειαζόνταν προεδρικό διάταγμα!!!
- Μπάνε Πρέλεβιτς. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μπασκετικά ζευγάρια της δεκαετίας του ΄80 αλλά και της επόμενης με τους δύο τους να γνωρίζουν ακόμα και τη μυρωδιά της ανάσας του άλλου, τόσες φορές που είχαν τεθεί αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι ενώ σε προσωπικό επίπεδο ο Μπάνε μάλλον κατάφερνε και κέρδιζε τον αντίπαλο του σκοράροντας αρκετούς πόντους σε κάθε ντέρμπι, ο Παναγιώτης ήταν αυτός που κέρδιζε πάντα τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα με την ομάδα του. Ο Μπάνε ήταν εξαιρετικά δύσκολος παίχτης να αντιμετωπιστεί καθώς όχι μόνο έπαιζε εντός έδρας και ήξερε το γήπεδο αλλά είχε και πάμπολλους τρόπους να σκοράρει. Πέραν αυτών ο Γιαννάκης είχε να ξεπεράσει και τα σκριν του Φασούλα, του Μπάρλοου, του Σάβιτς τα οποία στήνοντα σωρρηδόν προκειμένου ο Μπάνε να βρει το πεδίο να εξαπολύσει τα μακρινά του σουτ. Θυμάμαι αρκετές στιγμές που ο Γιαννάκης, έχοντας μόλις φάει ένα καλάθι από τον Μπάνε, προσπαθεί να του το ανταποδώσει στην επίθεση τραβώντας ένα από τα γνωστά του "χειρόφρενα" θέλοντας έτσι να πάρει την ρεβάνς από τον προσωπικό του αντίπαλο. Ομηρικές οι μάχες τους δίχως άλλο...
Υπάρχουν και άλλοι παίχτες που μπορεί κανείς να θυμηθεί, για παράδειγμα τον Άγγελο Κορωνιό στα παιχνίδια με το Περιστέρι ή τις λίγες φορές που προσπάθησε -και μεταξύ μας δεν νομίζω ότι κανείς κατάφερε ποτέ- να σταματήσει τον Όσκαρ Σμιντ. Και αν καλοσκεφτούμε όλοι μας τους προαναφερθέντες, ίσως όλοι εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω την προσπάθεια και τον ιδρώτα του Παναγιώτη όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίστηκε αντιμετωπίζοντας κάθε βράδυ τον καλύτερο αντίπαλο επιθετικό, παίχτες με εξαιρετικό επιθετικό ταλέντο που είχαν την υποστήριξη όλης της ομάδος του προκειμένου να βρουν ένα ελεύθερο σουτ ή να βγουν μόνοι τους στον αιφνιδιασμό. Και κάθε βράδυ όλοι αυτοί είχαν απέναντί τους έναν Γιαννάκη αποφασισμένο να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κερδίσει κάθε κατοχή και κάθε άμυνα.
Ποτέ δεν τον είδαμε σε ένα ολόκληρο παιχνίδι να παίζει ΜΟΝΟ άμυνα πάνω στον Γκάλη. Αυτό θα ήταν πραγματικά highlight ζωής, το οποίο να απόλαυσαν σε μερικές προπονήσεις του Άρη ή της Εθνικής οι τότε συμπαίχτες τους...
Πολύ το κυνηγητό....Πολύς και ο σεβασμός...
15 σχόλια:
Σάβιτς??
Αδελφέ είσαι σίγουρος?
Ζαχαρίας
Ζαχαρία, παίζει να κάνω λάθος, για αυτό είστε εδώ να με διορθώνετε.
Κανέναν άλλο που να "κυνηγούσε" και τον ξέχασα μήπως θυμάσαι??
Η μνήμη μού δεν βοηθάει αλλά θα έλεγα Μπακατσιά στο Παγκράτι και μπόλικο ξύλο από Τάρλατς.
Wiggins ίσως? (γαμώτο νιώθω γέρος που πια δεν θυμάται ένα μέρος της ζωής του!!!)
Ζαχαρίας
Ο Γιαννακης ειχε φυγει απο Αρη οταν ηταν ο Σαβιτς στο ΠΑΟΚ.
Απο την αλλη δυσκολο να θυμηθει καποιος ποιους κυνηγουσε ο Γιαννακης αλλα σιγουρα παντα τον καλυτερο επιθετικο της αντιπαλης ομαδας ειτε σε συλλογο ειτε στην Εθνικη. Παιζει και ο Μαρτσουλιονις και αλλοι πολλοι λιγοτερο γνωστοι πχ Dubuisson (απιστευτο τριποντο).
Ο Γιαννακης επαιζε αμυνα τον καλυτερο επιθετικο, δημιουργουσε παιχνιδι με ασσιστ σε Γκαλη, τραβαγε παικτες πανω του και ετσι ο γκανκστερ ειχε λιγοτερους απεναντι του.
Ειχε πολυ ικανοποιητικους μεσους ορους σε ποντους και κλεψιματα.
Εν ολιγοις υποτιμημενος παιχτης αλλα αληθινα ολοκληρωμενος τοσο αθλητικα οσο και σε αξια σαν παικτης.
Λεμε συχνα για τον Χριστοδουλου οτι ηταν ο πιο ολοκληρωμενος Ελληνας παικτης και ειναι αληθεια.
Ομως ο Χριστοδουλου δεν επιασε ταβανι ποτε λογω των επιλογων του.
Αντιθετα ο Γιαννακης δεν επαψε να δουλευει μεχρι και το τελος της καρριερας του.
Για το τελος αφηνω το ποσο ηγετης ηταν αυτος ο παιχτης που το καλοκαιρι του 90 καταφερε να περασει την Εθνικη μεσα απο την δυσκολη μεταβατικη περιοδο της μετα Γκαλη εποχης.
Πρωτος σκορερ χωρις να περιορισει το τρεξιμο του και τα κυνηγητα του..
Λογω οπαδικων εχει βρεθει σε ασχημ θεση τα τελευταια χρονια , ευχομαι να βρει τη θεση που του αξιζει στο Ελληνικο μπασκετ.
Μανος.
Αμυντικός ογκόλιθος ο δράκος.Είναι αλήθεια αυτό.Με τον Γκάλη έπεξαν αντίπαλοι την περίοδο 1993-1994 στα παιχνίδια ΠΑΟ-ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ αλλα χωρίς ιδιαίτερη επυτυχία απεναντί του παρότι ο Νικ ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος.
Νίκος
Το Γιαννάκη θα τον θυμάμαι πάντα σε ένα παιχνίδι στο Σαλούν του Παπάγου. Ήταν η τελευταία αγωνιστική της κανονικής σεζόν (νομίζω την άνοιξη του 1991).
Ο αγώνας προφανώς και ήταν αδιάφορος ενώ ο Γκάλης δεν είχε κατέβει καν. Ο Γιαννάκης όμως ήταν εκεί. Βασικός. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα από κοντά (κυριολεκτικά, αφού στο Σαλούν κανένας παίκτης δεν μπορεί να είναι περισσότερο από 20-30 μέτρα μακριά σου).
Και θυμάμαι ότι στο πρώτο κιόλας λεπτό της αναμέτρησης, χτύπησε στο φρύδι, έβγαλε μια φωνή που τράνταξε το κλειστό και κάθισε στον πάγκο για ράμματα. Είμαι βέβαιος πως αν ήταν οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι θα είχε ξαναμπεί, αλλά στο συγκεκριμένο αγώνα ο Κυρίτσης(;) θεώρησε καλό να τον προφυλάξει.
Οπότε προς μεγάλη μου λύπη είδα τον αρχηγό της εθνικής όχι περισσότερο από 1-2 λεπτά. Ό,τι άλλο και να πούμε ήταν τεράστιος παίκτης, από τους καλύτερους της Ευρώπης στη θέση που έπαιζε, μεγάλος σκόρερ (κι ας επισκιάστηκε από τον Γκάλη), δουλευταράς, αμυντικάρα, είχε άγνοια κινδύνου και ήταν πραγματικός Αρχηγός.
Ως προπονητή πρέπει να είμαι από τους λίγους(;) στην Ελλάδα που τον παραδέχονται και επιθυμούν την επιστροφή του στην Εθνική. Ακόμα και στον Ολυμπιακό ήμουν 1000% υπέρ του κι ας τον έκραζαν διαρκώς οι υπόλοιποι φίλαθλοι της ομάδας.
Νασο
Μοιραζομαστε την ιδια γνωμη, δεν μπορω να το καταλαβω γιατι τετοια αντιπαθεια στην Ελλαδα για τον Γιαννακη. Μηπως εχουμε καποιον Ελληνα προπονητη που εχει φερει τις διακρισεις που εφερε ο Γιαννακης με την Εθνικη? Δεν το πιανω με τιποτα. θα ηθελα καποιος να μου πει τι λαθη κανει ο Γιαανακης σαν προπονητης και τι λαθη δεν κανουν οι αλλοι αφου ολοι κανουν λαθη ακομα και οι Ομπραντοβιτς Μεσινα Ιβκοβιτς...
Να πω εδω οτι ουτε ο Ιβκοβιτς καταφερε κατι με τις γνωστες πριμαντονες που ειχαν μαζευτει στο Φαληρο...Επρεπε να αλλαξει την ομαδα κατα μεγαλο ποσοστο.Ο Γιαννακης τουλαχιστον πηγε τελικο φαιναλ φορ εφερε και ενα κυπελλο...
Τελος παντων ο Δρακος ενεπνευσε ολοκληρη γενια Ελληνων παιχτων με τη δυναμη το θαρρος του και την αυταπαρνηση του, την ομαδικοτητα του και το πως μπορει καποιος να υποταξει το εγω του κατω απο την εννοια της ομαδας.
Μανος
Μεγάλο ρόλο στην απαξίωση έπαιξε ότι πήγε στον Ολυμπιακό, οπότε αυτομάτως για πολλούς πράσινους έγινε εχθρός και αντικείμενο χλευασμού (κλάψας, διαιτητακιας, δεν ευχήθηκε στον ΠΑΟ στο Βερολίνο κλπ, κλπ, κλπ). Επίσης η πίεση για άμεσα αποτελέσματα απέναντι σε μια ομαδάρα όπως ο ΠΑΟ της περιόδου εκείνης από τη πλευρα των οπαδών του Ολυμπιακού έγινε παρανοική από ένα σημείο και έπειτα η οποία με τη σειρά της προκάλεσε περαιτέρω (εκ των έσω) απαξίωση αφού "με τέτοιους παικταράδες ένα κύπελλο πήρε μόνο ο άσχετος". Τα 2 κολλητά Φ4 δε συγκίνησαν, ούτε (προσωπική άποψη που πολλοί δε θα συμμεριστούν) η χειρουργική επέμβαση εις βάρος της ομάδας σε 2 πολύ καίρια παιχνίδια στα πλει-οφ, ειδικά στο ΟΑΚΑ το 2010.
Βρέθηκε ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά και ήταν αδύνατο να βγει αλώβητος ο Γιαννάκης, ειδικά από τη στιγμή που δεν "κέρδισε".
Εγώ χάρηκα πάρα πολύ που τον είδα στο πάγκο της ομάδας μου, αλλά νομίζω (και στενοχωριέμαι που το λέω) πως στον ίδιο έκανε κακό η θητεία του εκεί.
Στην Εθνική θα ήθελα να έχει (εντελώς συναισθηματικά ίσως) ισόβιο συμβόλαιο, αλλά κάτι διαβάζω σήμερα για Πλάθα και τρελαίνομαι...κάποιος μας κάνει πλάκα στην ομοσπονδία μου φαίνεται
Ευχαριστω Panagos η αληθεια ειναι οτι δεν τα παρακολουθησα τα γεγονοτα τοτε..
Παντως δεν δικαιολογειται να τον βαζουν στην ακρη στην ομοσπονδια ...
Ναι το ακουσα και εγω για Πλαθα, παλι για πειραματα παει η Εθνικη... Αλλα δεν το πολυπιστευω , αλλωστε με τι φραγκα μπορουν να τον φερουν και ο Ρομανοφ τι θα πει?
Αλλιως ισως να τα εχει σπασει και αυτος με τον Ρομανοφ και ψαχνει καβατζα ..
Δεν μου αρεσει ο Πλαθα καθολου.
Η Μπλατ η Γιαννακης τελος!!!!
Μανος
Μάνο ο Μπλατ είναι ακόμα πιο ακριβός, μου φαίνεται επιστημονική φαντασία η περίπτωσή του.
Κάπου διάβασα μια ιδέα για δίδυμο νέου προπονητή (Σφαιρόπουλος ίσως) με το Γιαννάκη σε ρόλο εποπτικό ή διδακτικό αν θες ως τεχνικός σύμβουλος. Δεν έχει πολλές πιθανότητες, απλά τη καταθέτω, διότι μου φάνηκε ενδιαφέρουσα (σίγουρα όχι ιδανική). Από πείραμα Πλάθα τη προτιμώ παντως
μεγαλη ψυχη ο γιαννακης κ ο καταλληλοτερος για μονιμος προπονητης της εθνικης! ολες οι θητειες του πετυχημενες!!
Νομίζω πως η πρόσφατη πρόσληψη Τρινκιέρι απαιτεί ανάρτηση!
@Panagos: Έχεις δίκιο, αλλά νομίζω ότι θα είναι μια μάλλον θεωρητική συζήτηση σχετικά με το τι να περιμένουμε.
Ίσως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να το κάνουμε σε αντιδιαστολή με τις υπόλοιπες επιλογές που υπήρχαν στο τραπέζι..
Δε διαφωνώ, εγώ προσωπικά θα θεωρητικολογούσα ακατάσχετα αφού τον Τρινκιέρι τον γνωρίζω ελάχιστα (από πέρυσι ουσιαστικά με τη Καντού). Μια ένεση πληροφοριών για το ποιον του θα βοηθούσε. Πάντως οι διαθέσιμες επιλογές δεν ήταν και οι καλύτερες.
Aυτό που με ξένισε πολύ ήταν η επιλογή των βοηθών που σε συνδυασμό με το πρώτο προπονητή χτίζει ένα τεχνικό επιτελείο με βαθμό απειρίας που βαράει κόκκινα και "μικρά μεγέθη" σε σύγκριση με (κάποιους από) τους παίκτες.
Η 12άδα που μπορούμε να κατεβάσουμε μπορεί να είναι πολύ δυνατή και "γεμάτη" και είναι κρίμα να πάει στράφι, δεν έχει τη πολυτέλεια το ελληνικό μπάσκετ να "χάνει" γενιές παικτών.
@Panagos: Με έβαλες σε σκέψεις να γράψω κάτι είτε σήμερα είτε αύριο...
Με ηθικό αυτουργό...made by Panagos!!!
Δημοσίευση σχολίου