Ένας εγκέφαλος....σε νέες περιπέτειες...στα γεράματα

 

Από μικρός που διάβαζα τις αθλητικές σελίδες των πολιτικών εφημερίδων, έψαχνα να βρω την "κρυμμένη" είδηση, συνήθεια που μου έχει μείνει μέχρι και τώρα που οι αθλητικές πλέον εφημερίδες έχουν πολλαπλασιαστεί και το διαδίκτυο προσφέρει ίσως την πληρέστερη και σχολαστικότερη πληροφόρηση γύρω από το κάθετι. Εξέλιξη που, ιδίως μέσα στον κυκεώνα των πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν, δυσχεραίνουν την έρευνά μου ακόμα περισσότερο. Τι ήταν -και ακόμα παραμένει- για μένα η κρυμμένη είδηση? Μια μεταγραφή που πέρασε "στα ψιλά", μια πρόσληψη προπονητή ή ακόμα και βοηθού του σε μια ομάδα που δεν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, ένας τραυματισμός που θα σήμαινε πολύμηνη αποχή, πρώιμες διαπραγματεύσεις για την αγορά ή πώληση παιχτών, οτιδήποτε κέρδιζε ένα ή δύο μονόστηλα, συνήθως στις γωνίες των εφημερίδων ή στο κάτω μέρος τους και φαινόταν ότι απλώς συμπλήρωνε την αθλητική τους ύλη. Καθώς λοιπόν "περιδιάβαινα" μεταξύ των πηχαίων τίτλων των τελευταίων ημερών μεταξύ Ολυμπιακών Αγώνων, μεταγραφικών νέων των αιωνίων, αλίευσα μια πληροφορία που μου έκανε αίφνης εντύπωση.

"Ο Πάμπλο Πριγκιόνι συνεφώνησε για την επόμενη χρονιά να περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και να παίξει στον New York Knicks". Η πρώτη μου και ίσως αφελής αντίδραση ήταν του επιπέδου "Καλά αυτός είναι μεγαλύτερος ακόμα και από...εμένα, 35 πατημένα, ποιο NBA τώρα στα γεράματα..".  Το ίδιο δεν παθαίνετε και εσείς όταν βλέπετε έξω μια πολύ ωραία κοπέλα? Οι πρώτες αντιδράσεις είναι μάλλον αποθεωτικές και ενθουσιώδεις και όταν στη συνέχεια καταφέρετε να γνωριστείτε και να ανταλλάξετε μερικές κουβέντες -αν αυτό είναι εφικτό-, η αποθέωση και ο ενθουσιασμός συχνά δίνει τη σκυτάλη στον σκεπτικισμό ή ακόμα και στην απογοήτευση. Κάπως έτσι λειτούργησε και σε μένα. Άρχισα να σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν ο Αργεντινός μετά από μια μακρά σαιζόν με την Κάχα Λαμποράλ και ένα καλοκαίρι γεμάτο δράση με την εθνική του ομάδα αποφάσισε να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, στο πιο physical, ανταγωνιστικό και σκληρό πρωτάθλημα που υπάρχει με μίνιμουμ 82 αγώνες τη σαιζόν. Εάν προσθέσετε στη γαρνιτούρα και προπονήσεις, πολύωρα ταξίδια αλλά κυρίως ένα τελείως διαφορετικό τρόπο μπάσκετ από αυτόν που έχει συνηθίσει να παίζει ο Πάμπλο τα τελευταία 10 χρόνια, το ερώτημα μοιάζει να έχει σχεδόν απαισιόδοξες απαντήσεις. "Ποσώ δε μάλλον έτι", που έλεγαν και μερικούς αιώνες πίσω, όταν η καριέρα του πνέει τα λοίσθια καθώς στην τρυφερή ηλικία των 35+, τα παραγωγικά του χρόνια έχουν ήδη περάσει ανεπιστρεπτί.

Η αρχική μου απορία ως προς την απόφαση αυτή σχεδόν με μετέτρεψε σε δικηγόρο του διαβόλου, καθώς σκέφτηκα ότι εκτός των προαναφερθέντων, ο Πριγκιόνι θα έπρεπε σχεδόν κάθε βράδυ να αντιμετωπίζει μερικούς από τους καλύτερους παίχτες που παίζουν μπάσκετ ένας εναντίον ενός χωρίς καμιά βοήθεια. Και αν σας φαίνεται υπερβολικό, ας προσπαθήσουμε όλοι να φανταστούμε πώς είναι να μαρκάρεις τον Κρις Πολ, τον Ντερόν Γουίλλιαμς, τον Στιβ Νας, τον Ράτζον Ρόντο, τον Γουέστμπρουκ, τον Ντέρικ Ρόουζ ή και οποιονδήποτε ταλαντούχο, ταχυδύναμο άσσο που θα βρεθεί στο διάβα του. Και αυτό μπορεί να συμβαίνει σε συνεχόμενες βραδιές, κάτι που ο συνηθισμένος σε 1-2 παιχνίδια τη βδομάδα Αργεντινός δεν το έχει ξαναντιμετωπίσει. Επιπλέον, η ομάδα στην οποία πηγαίνει είναι by far, που λένε και οι Αμερικανοί, η πιο "δύσκολη" ομάδα τα τελευταία χρόνια στο NBA. Η πίεση στην ομάδα των Νικς λόγω συνεχόμενων αποτυχημένων σαιζόν από τον Τύπο αλλά και τους φιλάθλους είναι σχεδόν εξοντωτική, η προσμονή για αποτελέσματα και η απογοήτευση όταν αυτά δεν έρχονται τόσο έντονη που ακόμα και εξαιρετικοί παίχτες (βλ. Άντονι-Αμάρε) λυγίζουν και δε μπορούν να αποδώσουν. Πώς έναν τόσο απαιτητικό περιβάλλον θα αποδεχτεί έναν "ξένο"?

Και κάπου εκεί τα ερωτήματα, οι σκέψεις και η έκπληξη που ένιωσα σταμάτησαν. Μονομιάς. Γιατί άρχισα να σκέφτομαι τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας, που βρήκε λίγο χώρο στα καθημρινά αθλητικά δρώμενα του διαδικτύου και των εφημερίδων. Ο Πάμπλο Πριγκιόνι. Πρωταγωνιστής τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια όχι μόνο στο ισπανικό πρωτάθλημα αλλά και στην Ευρωλίγκα κάθε χειμώνα, αλλά και με την Εθνική Αργεντινής κάθε καλοκαίρι σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, νομίζω και σα φάτσα αλλά και σαν τρόπο παιχνιδιού είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό. Ένας από τους πιο σταθερούς και αξιόπιστους play-maker που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι ο τίτλος της θέσης που παίζει εν πολλοίς περικλείει την ουσία του παινχιδιού του. Play-maker, ήτοι επιφορτισμένος με το "φτιάξιμο" του παιχνιδιού της ομάδος του, με τον σχεδιασμό της κάθε επίθεσης ή αν προτιμάτε με την εκτέλεση μέχρι κεραίας του εκπονηθέντος σχεδίου από τον προπονητή του. Γιατί ο Αργεντινός είναι ένας προπονητής μέσα στο γήπεδο λόγω της φυσιογνωμίας του, λόγω της υψηλής κατανόησης του παιχνιδιού, της τρομερής του εμπειρίας και παραστάσεων αλλά κυρίως της προσωπικότητάς του.  Ίσως να μην είναι υπερβολή αν τον θεωρούσα ως άξιο συνεχιστή των παλιότερων Μπρουναμόντι, Σολοθάμπαλ, Στρετένοβιτς, παιχτών που με την παρουσία τους προσωποποίησαν τη θέση του άσσου στο σύγχρονο μπάσκετ.

Τον παρακολούθησα μέσω της Εθνικής Ομάδος και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και το παιχνίδι του δε με διέψευσε. Ο Πριγκιόνι είναι ένας γνήσιος άσσος που πάνω και πριν από όλα παίζει για τους συμπαίχτες του και την ομάδα. Από τον τρόπο που αμύνεται μέχρι τη στιγμή που παίρνει τη μπάλα στα χέρια του για να οργανώσει την επίθεση, το βλέμμα του είναι στραμμένο και εστιασμένο στους συμπαίχτες του. Εξαιρετικός πασέρ και σε σε παιχνίδι εναντίον οργανωμένης άμυνας και στο ανοιχτό γήπεδο, έχει σχεδόν έκτη αίσθηση να βρίσκει τον ελεύθερο συμπαίχτη του με τρομερή έφεση στο pick&roll - κυρίως με τον Σκόλα-, μοναδικός στο να "διαβάζει" την αντίπαλη άμυνα και να ψάχνει το miss-match, με πολύ υψηλούς μέσους όρους σε ασσίστ σε όλη του την καριέρα. Αποφεύγει τα λάθη και το εύκολο "πούλημα" της μπάλας, ενώ διαθέτει και ένα πολύ αξιόπιστο σουτ έξω από την άρκτο του τριπόντου, όταν του δοθεί η ευκαιρία. Ξερακιανός, με μακριά άκρα, πολύ καλός αμυντικός κυρίως στις βοήθειες και στην ντρίπλα του αντιπάλου, κλέβει συχνά αρκετές μπάλες, ενώ δεν είναι αδιάφορος και στα ριμπάουντ λόγω ύψους. Πλούσιες παραστάσεις από αγώνες στο ύψιστο επίπεδο, καθώς έχει κερδίσει και εθνικά πρωταθλήματα και κύπελα στην Ισπανία αλλά και μετάλλια σε Ολυμπιάδες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα με τους γκαούτσους. Για πολλά χρόνια τα καλοκαιρινά ρεπορτάζ τον έφερναν στο μικροσκόπιο και του ΟΣΦΠ και του ΠΑΟ, καθώς στο πρόσωπό του υπήρχε και υπάρχει πολύ μεγάλη εκτίμηση. Εξάλλου, ένας τόσο απαιτητικός και over-coaching προπονητής όπως ο Ιβάνοβιτς του είχε σχεδόν παραδώσει τα κλειδιά της ομάδος του για μια εξαετία και βάλε. Επίσης, δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι πριν δύο χρόνια, στα 33 του σχεδόν, η Ρεάλ Μαδρίτης του Μεσίνα έδωσε λεφτά για να τον αποκτήσει.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ο τρόπος παιχνιδιού του. Απολύτως εγκεφαλικός. Ο απόλυτος οργανωτής και ενορχηστρωτής μιας ομάδος, ο άσσος που νομίζω θα ήθελε κάθε προπονητής. Τα μακριά του άκρα του επιτρέπουν να αποφεύγει την πίεση του αντιπάλου, ενώ ταυτόχρονα τα μάτια του είναι στραμμένα στις κινήσεις των συμπαιχτών του, ψάχνοντας να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να πασάρει στο κατάλληλο χρονικό σημείο. Με μια του κίνηση, οι λοιποί 4 συμπαίχτες του παίρνουν τις θέσεις που πρέπει για να εκτελεστεί το σύστημα και όταν κάποιος δεν τον κάνει, ο ίδιος ο Πάμπλο του βάζει τις φωνές και του δείχνει τι πρέπει να κάνει. Παίχτης με έντονη προσωπικότητα που έχει και επιβληθεί στην ομάδα του αλλά και έχει γίνει αποδεκτός από αυτήν, με συνέπεια οι οδηγίες του να ακολοθούνται. Υπήρχαν επιθέσεις της εθνικής ομάδος της Αργεντινής που εξελίχθηκαν μεταξύ αυτού και του Σκόλα, με τον τελευταίο να στήνει 3 και 4 φορές το σκριν στην κορυφή της ρακέτας προκειμένου να βρεθεί η σωστή γωνία πάσας από τον Πάμπλο είτε για να σουτάρει αυτός είτε κάποιος από την αδύνατη πλευρά. Και όσες φορές και αν τον καλούσε ο άσσος του να ανέβει πάλι στην κορυφή της ρακέτας να για να ξανα-στήσει το σκριν, ο Σκόλα το έκανε αδιαμαρτύρητα. Θυμάμαι 1-2 φορές σε καταστάσεις αιφνιδιασμού ο Ντελφίνο και ο Τζινόμπιλι είχαν ακροβολιστεί στις γωνίες περιμένοντας τη μπάλα για να το "μπουμπουνίσουν", αλλά αντ' αυτού ο Πριγκιόνι κράτησε τη μπάλα έξω και τους υπέδειξε τι ήθελε να κάνουν. Κανείς από τους δύο δεν αντέδρασε, υποτάχτηκαν στο σύστημα που ήθελε ο συμπαίχτης τους, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι δε θα σούταραν αυτοί, αλλά ο Γκουτιέρες. Και αναφέρομαι σε παίχτες και προσωπικότητες σαν τον Σκόλα και τον Τζινόμπιλι όχι κάποιους τυχαίους, δείγμα αναμφίβολα της εμβέλειας της προσωπικότητας του εν λόγω.

Οι ομάδες στις οποίες παίζει είναι "δικές του", δε χωρά αμφιβολία αυτό, ακόμα και αν αναφερόμαστε στην Εθνική της χώρας του με τους τόσους παιχταράδες. Η κεντρομόλος δύναμη είναι αυτός, ο πυρήνας γύρω από τον οποίο όλα γυρίζουν, εξ ου και όταν δε βρίσκεται σε καλή μέρα, σπανίως οι ομάδες του κερδίζουν ή αν το κάνουν, γίνεται με μεγάλη δυσκολία. Κάθε φορά που η Ταουγκρές διασταυρωνόταν με τον ΠΑΟ όλα τα χρόνια στην Ευρωλίγκα, οι Ζοτς-Ιτούδης εμφατικά τόνιζαν πόσο σημαντικό ήταν να βγάλουν εκτός παιχνιδιού τον Αργεντινό προκειμένου να βραχυκυκλωθεί η λειτουργία της ομάδος του, ιδίως στον επιθετικό τομέα. Η επιρροή του όμως δεν εξαντλείτο μόνο στα "τακτικά" δρώμενα, καθώς ως αληθινός ηγέτης ήταν πάντα πρώτος στο να τρέξει και να σηκώσει κάποιον πεσμένο συμπαίχτη, να του δώσει συγχαρητήρια μετά από μια βολή, να μιλήσει στους διαιτητές για ένα τους σφύριγμα και φυσικά να συζητήσει με τους προπονητές του. Συχνά στα time-outs η φωνή του ακούγεται δίνοντας οδηγίες ιδίως στα παιχνίδια με τους συμπατριώτες του, ακόμα και αν αυτές απευθύνονται σε νεαρούς συμπαίχτες του ή στα μεγάλα αστέρια. Παρόλο το εγκεφαλικό του παιχνιδιού του, ως γνήσιος Λατίνος ζει κάθε στιγμή του παιχνιδιού, αντιδρά, φωνάζει και παθιάζεται ιδίως όταν νιώθει ότι αδικείται, ενώ δε διστάζει και να δείξει τη στεναχώρια του ή και τη χαρά του ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα, αποτελεί με λίγα λόγια ένα ζωντανό και ζωτικής σημασίας στοιχείο και στις διαμορφωμένες σχέσεις εντός ομάδος αλλά και σε αυτές που δημιουργούνται εκτός, με αντιπάλους, διαιτητές και φιλάθλους.

Πράγματι είναι ένα μεγάλο βήμα και ρίσκο να αναλάβεις γενικός κουμανταδόρος μιας εκ των ιστορικότερων ομάδων στον πλανήτη σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον. Ή μήπως όχι τόσο όσο φαίνεται? Το μπάσκετ που παίζεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είναι σίγουρα διαφορετικό από το ευρωπαϊκό, αλλά δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι μπάσκετ. Και όπως κάθε παιχνίδι, χρειάζεται κάποιον που να ξέρει καλά τους κανόνες του, να γνωρίζει τη φύση του παιχνιδιού και να έχει τη δυνατότητα να το προσαρμόζει στους εκάστοτε παίχτες. Γνώμη μου είναι ότι ακριβώς αυτά σκέφτηκαν οι ιθύνοντες της ομάδος του Μεγάλου Μήλου όταν προσέφεραν στον Πάμπλο μια θέση στο ρόστερ της ομάδος τους. Μιας ομάδος που πέρισυ ξεκίνησε με πάρα πολλές προσδοκίες που έφταναν έως και τους τελικούς, αλλά τελικά καταποντίστηκε από τον πρώτο γύρο των play-offs. Μιας ομάδος που έχει μερικούς εξαιρετικούς παίχτες στο ρόστερ της, αλλά, όπως περίτρανα αποδείχτηκε πέρυσι με το "πείραμα" του Τζέρεμι Λιν, της λείπει ο κουμανταδόρος, ο play-maker που θα προσπαθήσει έστω να βάλει μια τάξη στο ελαφρώς άναρχο και "catch and shoot" παιχνίδι του Καρμέλο αλλά και στον μονίμως γκρινιάρη Αμάρε που τόσο πολύ του λείπουν οι πάσες του πρώην συμπαίχτη Στιβ Νας που του έκαναν τη ζωή πιο εύκολη. Μεγαλύτερη απόδειξη της ανάγκης για έναν "εγκέφαλο" στα ηνία της ομάδος από την παράλληλη μεταγραφή του σχεδόν 40άρη Τζέισον Κιντ υπάρχει?

Είναι πράγματι πιθανόν η καινούρια περιπέτεια που ξεκινάει, ως άλλος Γκιούλιβερ, ο Αργεντινός να μη στεφθεί με επιτυχία, λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών που αναφέρθηκαν. Παρόλα αυτά, η οξύνοια του μυαλού του μαζί με την άγνοια φόβου που προφανώς κουβαλάει και έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια στη γήπεδα του δίνουν ένα αβαντάζ απέναντι σε όλους τους πολυ-διαφημισμένους και υπερ-προπονημένους αντιπάλους του: Τη βαθιά γνώση του παιχνιδιού, την οικειοποίηση του ρόλου του play-maker και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του -δεν κάνεις ένα τέτοιο βήμα διαφορετικά- συνδυαστικά με τον ρόλο του αφανούς έστω πρωταγωνιστή που πλέον έχει γίνει δεύτερη φύση κάθε φορά που χτυπάει τη μπάλα στο παρκέ. Είτε πρέπει να την μοιράσει σε εφήβους συμπαίχτες του είτε σε μερικούς από τους καλύτερους που παίζουν μπάσκετ. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Ωραίο ματς θα είναι εναντίον των Σπερς του Μανού....