RSS

Όχι ακριβώς Έλληνες....

Για πρώτη φορά μετά από δε ξέρω και εγώ πόσα χρόνια, παρελαύνουν καθημερινά από τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων ονόματα Ελλήνων παιχτών ως πιθανοί μεταγραφικοί στόχοι. Ξάφνου παίχτες όχι μόνο πρωτοκλασσάτοι, βλ. Μαυροειδής, Περπέρογλου, Ζήσης, Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης, αλλά και οι λεγόμενοι "βοηθητικοί", υποψήφιοι για τον "β' αντρικό ρόλο", όπως οι Τσάμης, Μπράμος, Καλαμπόκης, Ντικούδης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Χαρίσης, αποτελούν το επίκεντρο των μεταγραφικών στόχων σχεδόν όλων των Ελληνικών ομάδων, από τους αιωνίους μέχρι τους νεοφώτιστους. Ακόμα ακόμα και παίχτες που μόλις τώρα διαγράφουν την πορεία τους στο χώρο, όπως οι Καββάδας, Σκορδίλης, Μπόγρης, Παππάς βλέπουν στα τηλέφωνά τους εισερχόμενες κλήσεις από ομάδες της επαρχίας και της Αθήνας. "Τι έγινε ρε παιδιά" σκέφτηκα αναπολώντας τη γνωστή ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους. Η οικονομική στενότητα και η ένδεια χρημάτων προφανώς και αποτελούν τον κυριότερο λόγο της "ελληνόστροφης" αυτής μετατόπισης ενδιαφέροντος, από την οποία το ελληνικό μπάσκετ μόνο να καρπωθεί έχει.

Θέλοντας και μη συνέκρινα τη σημερινή τα σημερινά πεπραγμένα με αυτά των πρώτων μπασκετικών μου αναμνήσεων όταν και θυμάμαι τα καραβάνια των "νατουραλιζέ", των "ομογενών", των "ελληνοποιημένων" που κατέφθαναν κάθε καλοκαίρι ακολουθούμενοι από υψηλές προσδοκίες ως προς τις αγωνιστικές τους δυνατότητες και ελπίδες για την προσφορά τους στις ομάδες τους. Κάποιοι από αυτούς πράγματι βοήθησαν αλλά και βοηθήθηκαν καθώς έγιναν γνωστοί, κέρδισαν τίτλους, χρήματα αναγνώριση, ενώ άλλοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ή για να το θέσω καλύτερα η παρουσία τους αποτέλεσε μια χρόνια δικαιολογία για τους Έλληνες νεοσσούς των τότε ετών για τις χαμένες ευκαιρίες που δεν τους δίνονταν, για τον χρόνο συμμετοχής που δε βρήκαν ποτέ, για το σύνθημα "έξω οι Γιούγκοι" που τραγουδούσε η χρυσή γενιά του '95. Σκέφτηκα να θυμηθούμε  τους πιο γνωστούς από αυτούς καθώς και τα πεπραγμένα τους, αν και νομίζω ότι σίγουρα κάποιους θα έχω ξεχάσει, συνεπώς κάθε βοήθεια δεκτή.

ΑΡΗΣ: Σούμποτις-Μισούνοφ-Μοραίτοφ.

Για το Σούμποτις έχω σηκώσει μια ολόκληρη ανάρτηση με τον τίτλο "Ο φίλος μας ο Λευτεράκης" πριν 2 μήνες περίπου, κατά συνέπεια οποιοσδήποτε σχολιασμός θα ήταν μια επανάληψη όσων έχω ήδη γράψει. Παρόλο που από πολλούς κατηγορήθηκε ως ο υπαίτιος που ο Άρης δεν έκανε το τελικό μεγάλο βήμα για την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εντούτοις νομίζω ότι η εν γένει αγωνιστική του παρουσία μάλλον ήταν θετική για τα χρόνια που έπαιξε με κύριο χαρακτηριστικό του, το σουτάκι από τις γωνίες.

Ο Μισούνοφ μας συστήθηκε στην αρχή ώς ένας άτεχνος, "μουσοφόρος" ψηλός με εντελώς βοηθητικό ρόλο ολίγων λεπτών για να ξεκουράζει τους βασικούς και να φορτώνεται με φάουλ. Με τα χρόνια όμως το αγωνιστικό του επίπεδο βελτιώθηκε σημαντικά, τα λεπτά συμμετοχής του αυξήθηκαν, το ίδιο και οι πρωτοβουλίες του μέσα στο γήπεδο. Ο "Μιχάλης" σούταρε με έναν πολύ περίεργο σαν στυλ τρόπο, αλλά αρκετά αποτελεσματικό ακόμα και από το τρίποντο, πάλευε με πιο αθλητικούς παίχτες στην άμυνα και τα ριμπάουντ, σκόραρε με συνέπεια και κοντά στο καλάθι αποτελώντας για σχεδόν μια δεκαετία σταθερό κάτοικο του "κίτρινου" ρόστερ και σε μια περίοδο που έπαιξαν πολλοί και καλοί παίχτες στην ομάδα του. Μεγάλη βελτίωση με το πέρασμα του χρόνου και αυτό μάλλον καταδεικνύει δουλειά. Συνελήφθη για απάτες με πιστωτικές κάρτες, αν θυμάμαι καλά.

Για τον Μοραίτοφ νομίζω είχα αναφερθεί ξανά όταν έγραφα για παίχτες που πλασαρίστηκαν ως μεγάλα ταλέντα αλλά δεν έκαναν ανάλογη καριέρα.  Υπήρχαν πολύ μεγάλες προσδοκίες για αυτόν, γινόταν λόγος για το 3άρι του μέλλοντος, τον διάδοχο του Σούμποτις, με εξαιρετικό σουτ, ταχύτητα στον αιφνιδιασμό, ικανότητα στο σκοράρισμα, αλλά τελικά όλα αυτά έμειναν στα χαρτιά. Μπορούσε, δε μπορούσε, δε μάθαμε ποτέ.

ΠΑΟΚ: Κόρφας-Παπαχρόνης-Μέλις-Αφοί Κατσίκη. 

Για τον Τζόνι δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν πέραν του ότι θα συνοδεύει για χρόνια τις πρώτες μας ρομαντικές αναμνήσεις όπως αποτυπώθηκαν στην ΕΤ 1 τα μεσημέρια του Σαββάτου απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του. Χαμηλών τόνων άνθρωπος, δεν προκάλεσε ποτέ, συνεπέστατος επαγγελματίας, εξαιρετικός play-maker με οργανωτικές ικανότητες χωρίς να φείδεται σκοραρίσματος, ο "μονόχειρας" Ελληνοαμερικανός για χρόνια κρατούσε τη μπαγκέτα του ΠΑΟΚ στα ελληνικά και ευρωπαϊκα γήπεδα. Μεγάλη συζήτηση είχε προκαλέσει η συζήτηση για τη συμμετοχή του ή όχι στην Εθνική ομάδα, δείγμα και αυτό της αξίας του. Πολύ μεγάλο μερίδιο στις επιτυχίες που είχαν οι ομάδες του ΠΑΟΚ εκείνα τα χρόνια παίζοντας σε πολύ υψηλό επίπεδο απαιτήσεων δίπλα σε εξαίρετους συμπαίχτες.

Ο Πιτ Παπαχρόνης ήταν αυτό που στην Αμερική λένε "banger". Δυνατός, σκληρός, γυμνασμένος, έμπαινε στο παιχνίδι για να συμμετάσχει στο "ξύλο" που παιζόταν κάτω από τα καλάθια, να σπρώξει ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους, να δεχτεί κάποια ασσίστ για να καρφώσει, να ξεκουράσει το Φασούλα και τον Μπάρλοου, να παλέψει για τα ριμπάουντ. Σούταρε με περίεργο στυλ, ψηλά και κάπως "στραβά", αλλά πέραν τούτου δε θυμάμαι ούτε στον ΠΑΟΚ ούτε σε κάποια άλλη ελληνική ομάδα να αφήσει το στίγμα του. 

Για τον Μπιλ Μέλις ισχύει ότι και για τον Παπαχρόνη, αλλά σε ακόμα μικρότερο βαθμό. Πιο πολύ συμμετείχε για την προπόνηση του Φασούλα, παρά βοήθησε ποτέ την ομάδα του για αυτό και τα ίχνη του χάθηκαν μετά για να κάνει κάποιες εμφανίσεις στη Δάφνη αν θυμάμαι προς το τέλος. Το ίδιο ισχύει και για τους αφούς Κατσίκη, που περισσότερο έπαιξαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παρά στο παρκέ. Ίδιο των καιρών εκείνη την εποχή τα εισερχόμενα "προϊόντα" αυτού του τύπου, που συνήθως κατέληγαν σε πλήρεις αποτυχίες.

Bonus Material: Για Πέτζα και Νεστέροβιτς δε γράφω κάτι, καθώς δεν νομίζω ότι ακριβώς εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία.

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Μπρούγος- Γιέλιτς

Από ότι θυμάμαι ο Πανιώνιος γενικώς προτιμούσε να επενδύει σε παίχτες προερχόμενους από τα φυτώριά του, ακόμα και αν αυτοί δεν έκαναν την καριέρα που όλοι προσδοκούσαν (Δρελιώζης-Καμαριώτης) παρά να ακολουθεί τη μόδα της εποχής. Εξαίρεση αποτέλεσε πρώτα ο "ξάδελφος" του Παπαχρόνη, που έπαιξε αργότερα νομίζω στον Πανιώνιο, ο Τζον Μπρούγος, Ελληνοαμερικάνος με παρουσιαστικό που θύμιζε λοχία του Αμερικάνικου στρατού. Ψηλός, μυώδης, ξανθός με κοντοκουρεμένο μαλλί, ο σκληρός Τζόνι ήταν ανέκαθεν έτοιμος να στήσει τα σκριν για τους συμπαίχτες του, να ρίξει ανελέητο ξύλο σε όποιον περνούσε μέσα από τη ρακέτα, να καρφώσει από τις ασσίστ του Φάνη, ενώ σιγά σιγά ανέπτυξε και ένα σουτάκι από τα 4-5 μέτρα. Όχι κάτι ιδιαίτερο ως παίχτης, πάντως τη φανέλα του την ίδρωνε, δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Είχε απόλυτη συναίσθηση του ρόλου του και αυτό τον έκανε εκείνα τα χρόνια, που τα μεγάλα κορμιά ήταν και δυσεύρετα, πολύτιμο.

Μερικά χρόνια μετά ο Ντούσαν Γιέλιτς κατέφθασε στην πλατεία. Παρόλο που ήταν ψηλός και ερχόταν από την μπασκετομάνα Σερβία, τα πρώτα δείγματα ήταν μάλλον απογοητευτικά. Βαρύς και άτεχνος έμοιαζε να μην έχει μεγάλη σχέση με το άθλημα. Νομίζω όμως ότι δούλεψε και μάλιστα πολύ, καθώς με τα χρόνια η εξέλιξή του ήταν εντυπωσιακή, καθώς κέρδισε τη βασική θέση του σέντερ, εξέλιξε το παιχνίδι του φτάνοντας κάποια στιγμή να χτυπάει ακόμα και θέση στην Εθνική Ομάδα. Έφτιαξε ακόμα και ένα σουτάκι από τα 4-5 μέτρα με πρόσωπο, ενώ και οι κινήσεις του κοντά στο καλάθι βελτιώθηκαν. Παρέμεινε σχετικά αργός στις κινήσεις του, σαν slow motion, παρόλο αυτά έγινε αρκετά αποτελεσματικός. 

Για τον Άλεξ Γιαννόπουλο εύχομαι τα καλύτερα στην....πολιτική καριέρα που ξεκινάει!!!

ΑΕΚ: Παπασαράντου-Τσακαλίδης. Εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις.

Ο μεν Κρις έγινε γνωστός για τις επιτυχίες του στις γυναίκες, γιατί από μπάσκετ, λίγα πράγματα. Πιο πολύ βρήκε θέση στο ρόστερ των κιτρινόμαυρων ως αποτέλεσμα της μοδός των Ελληνοαμερικάνων που υπήρχε εκείνα τα χρόνια, παρά γιατί πίστευε κανείς ότι θα βοηθήσει. Πάντως, στη νυχτερινή Αθήνα, έγραψε πολλά ρεκόρ.

Ο Τζέικ, ο Ιάκωβος, ο Τσακαλίδης, ο Λέντκοφ ίσως ήταν η μεγαλύτερη "πατάτα" του Ιωαννίδη. Εντυπωσιασμένος από τα σωματικά του προσόντα, ο ξανθός έκανε βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ "θα βγάλει λεφτά στο ΝΒΑ", ή "είναι έξυπνος όσο ο Σαμπόνις!!!!!!!" θεωρώντας ότι βρήκε τον σέντερ που θα κυριαρχούσε για μια δεκαετία στην Ευρώπη. Από λόγια άλλο τίποτα. Από μπάσκετ, δεν είδαμε πολλά πράγματα. Ο Τσακαλίδης φόρεσε και το εθνόσημο, έβρισε τον Σαμπόνις σε ένα τζάμπολ στα ρώσικα, πήγε στο NBA, αλλά δε δικαίωσε καμία προσδοκία. Δε μαθαίνεται το μπάσκετ σε ηλικία 20 ετών, αυτό αποτελεί πάγιο νόμο σε όλα τα αθλήματα ιδίως όταν την πρώτη φορά που σουτάρει κάποιος, η μπάλα δεν πηγαίνει καν προς το καλάθι!!! Για να μην είμαι πολύ άδικος, ο Τζέικ προσπάθησε, έμαθε κάποια βασικά κοντά σε Ιωαννίδη και Ντούντα, υπήρξαν και περίοδοι που κυρίως αμυντικά ήταν κέρβερος, αλλά εν τέλει "πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα".

ΟΣΦΠ: Τόμιτς-Νάκιτς-Τάρλατς-Βούκσεβιτς-Ζουρπένκο-Ζεβροσένκο

Η "Αγία Τριάδα" του ΟΣΦΠ τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας των κόκκινων επί Ιωαννίδη. Η βάση, μαζί με τον Σιγάλα, πάνω στην οποία στηρίχτηκε πρώτη 5ετία των πρωταθλημάτων και κυπέλλων καθώς και της ευρωπαϊκής πορείας.

Ο Τόμιτς ήταν ο ιθύνων νους της ομάδος. Στα 21 χρίστηκε βασικός κουμανταδόρος και με όπλο την ψυχραιμία του, το μεθοδικό του παιχνίδι, την καλή του άμυνα και το δολοφονικό σουτ, πέρασε όλη του την καριέρα στο λιμάνι σηκώνοντας κούπες και γευόμενος πολλές χαρές. Εξισσοροπιστής ανάμεσα στους μεγάλους σταρ-συμπαίχτες, κινούσε τα νήματα στην επίθεση, πουλέν του ξανθού, εναντίον του οποίου ξιφούλκησε όμως σε μια δικαστική διαμάχη αφήνοντας μάλλον κακές εντυπώσεις.

Ο ξανθομάλλης Νάκιτς έπαιζε πάντα που μπορούσε έχοντας απόλυτη επίγνωση του ρόλου του. Ερχόταν συνήθως από τον πάγκο με σαφείς οδηγίες να κυνηγήσει τον αντίπαλο καλό σκόρερ, δίνοντας ανάσες στον Σιγάλα, και να ξεκολλήσει επιθετικά την ομάδα με το αξιόπιστο σουτ που διέθετε από μέση και μακρινή απόσταση. Δε διεκδίκησε για τον εαυτό του κάτι περισσότερο, ένας ρολίστας πολυτελείας, που πάντα έβρισκε χώρο στο ρόστερ των κόκκινων.

Ο Τάρλατς ήταν από του πρώτους έρωτες του Ιωαννίδη (ο πρώτος μεγάλος ήταν ο Φιλίππου). Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, τον είχε διαλέξει έναντι του Μποντίρογκα, όταν τον είδε σε μια προπόνηση και μετά στον στίβο στα 400 μέτρα να αφήνει πίσω όλους τους κοντούς της ομάδος. Ο Τάκι υπερασπίστηκε για χρόνια τη ρακέτα του ΟΣΦΠ, αλλά τελικά το βήμα παραπάνω στην καριέρα του δεν ήρθε ποτέ, παρόλο που για μια χρονιά φόρεσε και τη φανέλα των Ταύρων. Δυνατό κορμί, με πολύ μακριά άκρα, εξαιρετικά τελειώματα από κοντά και με πλάτη στο καλάθι, συνεπής ριμπάουντερ με πολύ μεγάλο ατού την ταχύτητά του, που του επέτρεπε να φεύγει στον αιφνιδιασμό πρώτος. Ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς είναι η αλήθεια, δε μιλιόταν με τον Ιωαννίδη στη δεύτερη θητεία του ξανθού, αλλά εν τέλει νομίζω ότι δεν είχε τα "κότσια" να κάνει το μεγάλο άλμα. Σαν να του έλειπε η αυτοπεποίθηση, σαν να μην ήθελε να απαρνηθεί την εύκολη ζωή που ζούσε, δε νομίζω ότι ποτέ το πρσπάθησε παραπάνω.

Ο Βούκσεβιτς ήταν ένα ενδιαφέρον "project" καθώς επρόκειτο για ένα πολύ αθλητικό, δίμετρο περιφερειακό με έμφαση τόσο στο μακρινό σουτ όσο και στη διείσδυση, συνεπέστατο αμυντικό, που όταν έβρισκε ρυθμό στην επίθεση μπορούσε εύκολα να σκοράρει αρκετούς πόντους. Παρόλα αυτά η καριέρα του μάλλον κυμάνθηκε στα ίδια επίπεδα με αυτά του Νάκιτς, παρέμεινε έως τέλους ένας πολύτιμος χαμάλης πολυτελείας με μάλλον θετικό πρόσημο συμμετοχής.

Όσο για το δίδυμο εξ Ανατολάς? Ζουρπένκο και Ζεβροσένκο μας ήρθαν περίπου από την ίδια γειτονιά του Τσακαλίδη και μας προσέφεραν ένα απόλυτο τίποτα. Δυο θεόρατα κορμιά, με έφεση στο κόψιμο και ελάχιστα λεπτά συμμετοχής, εκείνα τα χρόνια πέρασαν απαρατήρητα. Ο Ζεβροσένκο το πάλεψε στη συνέχεια της καριέρας του βρίσκοντας πάντα ένα κομμάτι ψωμί, κυρίως γιατί η ρήση "το ύψος δε διδάσκεται" παραμένει επίκαιρη ιδίως στο χώρο του μπάσκετ.

Bonus material: Ο Τζωρτζ Παπαδάκος τα πρώτα χρόνια αποτέλεσε την πρώτη εμφάνιση Ελληνοαμερικανού που έφτασε μάλιστα μέχρι και την Εθνική Ομάδα.

ΠΑΟ: Σοκ-Κούουσμα

Η απόλυτη γελοιοποίηση της ελληνοποίησης εκείνα τα χρόνια. Οι Σοκ-Κοούσμα "βαπτίστηκαν" εν μαι νυχτί σχεδόν Έλληνες και ενίσχυσαν την προσπάθεια του ΠΑΟ να βρεθεί στην πρώτη θέση του Ελληνικού πρωταθλήματος τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90. Ο Σοκ ήταν ένας εξαίρετος παίχτης, πολύ καλός στην οργάνωση του παιχνιδιού, διάβαζε καλά την αντίπαλη άμυνα, γιατί και ο ίδιος ήταν εξαιρετικός αμυντικός, έμπιστος στο κατέβασμα της μπάλας και καλός πασέρ, αφήνοντας κατά βάση σε άλλους το σκοράρισμα εκείνα τα χρόνια. Σήμα κατατεθεν το μουστάκι του, που παρέπεμπε στα "αδέρφια" μας του Ρώσους. Παίχτης που βοήθησε πολύ και ήταν μονίμως μια θετική συμμετοχή για την ομάδα του.

Ο χοντρούλης Κούουσμα έκανε καλά ένα πράγμα και αυτό ήταν να σουτάρει τρίποντα. Έπαιξε νομίζω για μια χρονιά στους πράσινους και η πρώτη του εμφάνιση έφερε πολλά πειράγματα από την εξέδρα καθώς δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες κατάξανθοι, με χλωμό σχεδόν χρώμα επιδερμίδας, ροδαλά μάγουλα και χοντρούληδες. Παρόλα αυτά, όταν βρισκόταν μόνος του τα έσταζε τα τριποντάκια του, έστω και τη μια αυτή χρονιά που έμεινε στα μέρη μας.

Bonus material: Ο Ντέηβιντ Στεργάκος ήταν το πράσινο αντίπαλο δέος στον Παπαδάκο του αιωνίου.

Είναι μάλλον βέβαιο ότι κάποιους ξεχνάω (πχ μου ήρθε τώρα στο μυαλό ο Τζάκις του Απόλλωνα), αλλά από φόβο να μην κουράσω αλλά και για να σας ζητήσω τη βοήθεια σας, όπως πάντα κάνω, δεν ανατρέχω σε μηχανές αναζήτησης ή τα Τρίποντα εκείνης της εποχής..





  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξεχασες Γιαριτς και τον αλλον τρελο Σερβο του Περιστεριου ... Πως τον ελεγαν ? Μας εβαλε και τριποντο απο την σεντρα στο Ευρωμπασκετ του 2007 πηγαινοντας το παιχνιδι στη παραταση...
Α! Γκουροβιτς....
Ελληνοποιημενοι ηταν και αυτοι ετσι δεν ειναι?
Συγχαρητιρια σε ολους στο μπλογκ ειναι φοβερη δουλεια...
Μανος

Ντίνος είπε...

Χμμμ... για να δουμε αν μπορώ να προσφέρω κανένα έξτρα ονοματάκι πριν με προλάβει το Alzheimer...
Μαϊστρένκο (πλεϊ μεϊκερ του Ηρακλη τέλη του '80)
Μπαζάρεβιτς (ΠΑΟΚ)
Πλακουράκης (4αρι Παναθηναϊκός)
Μάντιγκαν (νομίζω γκαρντ του ΠΑΟ)
Κωστούρος (πλει μεικερ της ΑΕΚ, νομίζω ήταν πιο κοντός κι απο Δεμεναγα Κορφα)
Φιτσιώρης, Μπένατσεκ (Πανιωνιος)
(ανέφερα και κάποιους Ελληνοαμερικανους μιας και εγινε αναφορα σε Παπαδακο, Στεργακο, Παπαχρόνη κλπ)

stratos kalantzis είπε...

@Μάνος: Απόλυτο δίκιο για Γιάριτς και Γκούροβιτς, δική μου παράλειψη!!

@Ντίνος: Μόνο για τον Μπαζάρεβιτς θυμάμαι να γράψω μερικά πράγματα, ίσως και για Πλακουράκη. Ο Μπένατσεκ δεν είχε έρθει ως ξένος?

Ανώνυμος είπε...

Στην Ελλάδα έπαιζε τη πρώτη χρονιά ως ξένος αλλά τις άλλες δυο ως Έλληνας εντός και ξενος εκτός.

Τώρα βέβαια πρέπει να γίνει διαχωρισμός πιστεύω ανάμεσα στους Ελληνοαμερικανούς οι περισσότεροι απ' τους οποίους είχαν όντως ελληνική καταγωγή και τους διάφορους ωφ και ιτς που ήταν οι ελληνοποημένοι.

Στο μυαλό μου έρχονται πρόχειρα οι Ρέλιτς αρχικά στον ΠΑΟκ μαζί με Στογιάκοβιτς, Νεστέροβιτς (νομίζω πως δεν έπαιξε εκεί αλλά πήγε μεά στο Ηράκλειο), Λάζιτς στον Πανιώνιο (μαζί με Γέλιτς), Γέρεμιτς του Ηρακλή και ο Μάρκοβιτς που τον έφερε ο Μπόζα στον ΠΑΟ το '95-'97 και έγινε και αυτός μετά γυρολόγος.

Επίσης έχουμε μετά το 2000 τους Σάκοτα και Μιλόσεβιτς οι οποιοι αγωνίστηκαν και στις μικρές εθνικές ομάδες.

Επίσης οι πιο κουφές ελληνοποιησεις ήταν του Μπαζάρειβτς που έγινε από Ορθόδοξος Μουσουλ΄μανος για να γίνει Τούρκος και μετά ξανά Ορθόδοξος για γίνει Έλληνας καθώς και οι ομογενείς από την Εσθονία του ΠΑΟ (είπαμε να κάνουμε Έλληνες Ρώσους, Ουκρανούς, Γεωργιανούς αλλά από τη βαλτική πάει πολύ...).

Αργύρης

ΥΓ. Ο Σοκ έπαιξε στον ΠΑΟ το 1992-1996 και ο Κούσμα το 1993-1996 και οι δυο μόνο σε Ελλάδα καθώς η ΦΙΜΠΑ δεν τους αναγνώρισε ποτέ ως Έλληνες.



morrison είπε...

Να προσθέσω και εγώ το κατιτίς μου στα ονόματα με τον Γιοβάνοβιτς(Καραγεωργίου) που είχε πρωτοφέρει ο Αρης, έκτοτε πέρασε από πολλές ομάδες.
Νομίζω ότι πλησιάζουμε αρκετά στο να τους έχουμε αναφέρει τους περισσότερους.

Για τον Τάρλατς ήθελα να πω, ότι οι πολλοί τραυματισμοί του προκάλεσαν γρήγορα μπασκετικά γεράματα,στα 30 του έμοιαζε πολύ βαρύς,έφτασε βέβαια σε τοπ επίπεδο πριν, δεν τον εμπόδισαν σε αυτό δηλαδή οι τραυματισμοί, έστω και αν στην πορεία έγινε καθαρός ποστ ψηλός. Θυμίζω ότι είχε ξεκινήσει σαν κάτι πιο ευέλικτο,ήταν πιο γρήγορος και σούταρε συχνά και από μέση απόσταση. Αλλά και πάλι, στο πράιμ του από 1995 μέχρι 1999 κάπου ήταν τοπ ψηλός για την Ευρώπη και είχε δημιουργήσει πολύ ωραίο ρεπερτόριο κινήσεων στο ποστ.
Το λάθος του ήταν ότι δεν πήγε τότε στο ΝΒΑ, το '96 το είχε σχεδόν αποφασίσει για παράδειγμα,κάθε φορά έπεφταν όλοι πάνω του και τον έπειθαν να μείνει. Πήγε αρκετά μετά αλλά όπως είπα τότε δεν γινόταν,είχε ήδη αρχίσει να φθείρεται. Αν πήγαινε πιο νωρίς θα μπορούσε να κάνει πολύ συμπαθητική καριέρα στο ΝΒΑ έχω την αίσθηση.

Ανώνυμος είπε...

mhpws ksexasate enan ap tous megaluterous?No 7 tou PAOK?

Ντίνος είπε...

Πραγματι ο Μπενατσεκ ειχε ερθει ως ξενος, στην πορεια ομως ελληνοποιηθηκε. Μαζι με το 7 του ΠΑΟΚ ξεχασαμε και τον Πετσαρσκι ο οποιος ηταν στην πενταδα της Παρτιζαν το '88 στη Γάνδη.

stratos kalantzis είπε...

Τον Μπάνε δεν τον ξέχασα, του έχω αφιερώσει μια ολόκληρη ανάρτηση αν το ψάξετε λίγο πιο παλιά.

Για τον Πετσάρσκι δεν ήμουν σίγουρος, παρόλο που τον είχα στο μυαλό μου, ακριβώς γιατί είχε εμφανιστεί με την Παρτιζάν.

Ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή και τις διορθώσεις, καθώς πάνε 20 χρόνια σχεδόν και σίγουρα κάποια μου ξεφεύγουν.

Έρχονται μερικές πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις από τον Ντράζεν έχω να προσθέσω..

LikeMike είπε...

Ένας ήταν ο απόλυτος νατουραλιζέ σουπερ στάρ:His name Λάρρυ Κάπτσικ(The dentist man)
:)

Nasos είπε...

Για τον Μπένατσεκ θυμάμαι τη χαρακτηριστική ιστορία του πώς εγκατέλειψε τον Πανιώνιο. Η ακρίβεια της μνήμης μου ελέγχεται, πάντως κάπως έτσι τα έχω στο μυαλό μου:

Κάποια στιγμή, μετά από πολλούς κόπους, ο Πρέντραγκ πήρε την ελληνική υπηκοότητα αλλά όντως δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής ως Έλληνας στην Ευρώπη.

Πάντα είχα την εντύπωση ότι έφυγε λίγους μήνες μετά την ελληνοποίησή του, αλλά προφανώς κάνω λάθος. Τελοσπάντων θυμάμαι ότι είχε ξεκινήσει έναν αγώνα πολύ άσχημα (κάπου 0/7 σουτ) και ο Τζούροβιτς τον έβγαλε έξω.

Οι σχέσεις του με τον κόουτς βρίσκονταν ήδη σε τεντωμένο σκοινί και ο Μπένατσεκ τα πήρε τόσο πολύ στο κρανίο που σηκώθηκε κι έφυγε από το γήπεδο και αφού γύρισε στην πραγματική του πατρίδα έσκισε το ελληνικό διαβατήριό του!

Μετά από λίγους μήνες είχα διαβάσει μια συνέντευξή του στο Τρίποντο, που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε πως μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα, πως δεν νιώθει καθόλου Έλληνας, δεν θέλει καν να σκέφτεται την καριέρα του στον Πανιώνιο κλπ. Όλη η φασαρία να τον ελληνοποιήσουν πήγε στο βρόντο...

Τώρα πια φαίνεται πως έχει μετανιώσει ή τουλάχιστον έτσι έλεγε το 2007:

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=10603&subid=2&pubid=467163

Και ένα από τα λίγα video που κυκλοφορούν:

http://www.youtube.com/watch?v=0MDc8xiN0e4

Nasos είπε...

Oh btw, μία απ' τις πλέον Hall-Of-Fame ελληνοποιήσεις ήταν αυτή του Κυριάκου Ραμπίδη...

Έχει κάνει σχετικό αφιέρωμα το 3ponto, μαζί με τον Nelson (βλ. Στεργάκο).

http://3-ponto.blogspot.gr/2011/10/blog-post_23.html

Η πλάκα είναι που σε όλη την περίοδο των νιάτων μου είχα την πεποίθηση πως ο Rambis αλλά και ο Seikaly (ή Σακαλής) ήταν Ελληνάρες και με τη βούλα. Ο πρώτος όμως δεν είχε την παραμικρή σχέση με την Ελλάδα ενώ ο δεύτερος αν και έζησε στην Αθήνα από τα 3 μέχρι τα 18 του, δεν πήρε ποτέ την ελληνική υπηκοότητα.

ps: επίσης ποτέ δεν θα ξεχάσω την καταπληκτική ιστορία με την ένσταση των Γάλλων σχετικά με τη συμμετοχή του Τζον Κόρφα στην εθνική μας, στο Ευρωμπάσκετ του 1989.

Ανώνυμος είπε...

Ο Άλεξ λέγεται Γιαννούλιας, όχι Γιαννόπουλος. Forza Democrats!!!

Ανώνυμος είπε...

τον βουκσεβιτς νομιζω πως πρεπει να τον πιστωσουμε στον απ.πατρων.αν θυμαμαι καλα επι μια 2ετια εκανε οργια κ μετα τον πηρε ο ολυμπιακος ως αντι-καρνισοβας.παικτικα ηταν ενας σερβος καλαμποκης.νομιζω πως ο νακιτς ηταν πολυ πιο αξιοπιστος επιθετικα στον οσφπ.ο ταρλατς οντως λογω τραυματισμων δεν μπορεσε να κανει καριερα στο νβα.ο κουσμα ηταν παικταρας.τριποντακιας απ τους λιγους.ο παπαχρονης εκανε καλες εμφανισεις στον ηρα.ο καρασεφ μηπως ειχε ελληνοποιηθει επισης;

Ανώνυμος είπε...

Ο Καράσεφ έπαιξε στον Ηρακλή ως ξένος το 2000-2001 (οι κοινοτικοί τότε ήταν μόνο από Δυτική Ευρωπη ακόμα)

Αργύρης.

Ανώνυμος είπε...

Για τον Παπαχρόνη κάνεις λάθος. Άφησε το στίγμα του στον Ηρακλή της χρονιάς 1994–95. Εκείνη τη χρονιά ο Ηρακλής έπαιζε με κοντό σχήμα και τον Παπαχρόνη να παίζει σέντερ και να τα βάζει με τα θηρία.

Δημοσίευση σχολίου