Παρακολούθησα αρκετά παιχνίδια της ομάδος των ΗΠΑ στην τελευταία Ολυμπιάδα εστιάζοντας κυρίως στη συμπεριφορά εντός και εκτός παρκέ όλων των παιχτών που την απάρτιζαν. Νομίζω έχει πολύ μεγάλη σημασία το πώς κανείς διαχειρίζεται το γεγονός ότι είναι κορυφαίος, ότι είναι ο καλύτερος με διαφορά -έστω όχι πολύ μεγάλη όπως αποδείχτηκε- από τον δεύτερο. Η προσπάθεια να κατακτήσεις κάτι όταν δεν είσαι το αναμενόμενο φαβορί συχνά συντροφεύεται από πείσμα, σκληρή δουλειά και πίστη στις δυνατότητες έχοντας φυσικά πάντα στραμμένο το βλέμμα στο αποκαλούμενο φαβορί. Τι γίνεται όμως όταν είσαι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, όταν όλοι σου έχουν ήδη απονείμει την πρώτη θέση, όταν οι θεωρητικώς καλύτεροι μαζεύονται για να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις? Ποια η στάση τους και η συμπεριφορά τους?
Αυτή που εγώ είδα κατά τη διάρκεια του τουρνούα, με απογοήτευσε και σχεδόν με ξενέρωσε. Κορδέλες στα κεφάλια με λογότυπα πολυεθνικών εταιριών, εμφατικά χτυπήματα στο στήθος μετά από ένα καλάθι, εντυπωσιακά hi-five με συμπαίχτες, γκριμάτσες σχεδόν περιφρονητικές ή και απειλητικές, χοροπηδητά στον αέρα σε κάθε time-out, "πανηγυριτζίδικες" παρουσιάσεις των παιχτών, ατελείωτο κουβεντολόι με τους διαιτητές και όλα αυτά διανθισμένα από εντυπωσιακά έως φοβικά τεράστια τατουάζ να καλύπτουν τα καλογυμνασμένα χέρια των παιχτών. Γενικά, ύφος, πολύ ύφος διαπίστωσα με εξαίρεση τον προπονητή της ομάδος, που εδώ και χρόνια έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του. Και τότε με χτύπησε!! Αντιδρώντας αν θέλετε σε όλη αυτή τη φασαριόζικη παρουσία των Αμερικανών, σκέφτηκα να ψάξω να βρω το αντίπαλο δέος. Έναν παίχτη αυτού -ή ακόμα και μεγαλύτερου- αγωνιστικού βεληνεκούς που όμως είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό του τη σεμνότητα και την ταπεινότητα. Κάποιον που μιλούσε μόνο μέσα στο γήπεδο με τα κατορθώματα μην προκαλώντας ποτέ με τη συμπεριφορά, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να συγκριθεί με όλους τους κορυφαίους.
Clyde "The Glide" Drexler και παρακαλώ πείτε μου αν κάνω λάθος. Τα χρόνια της δεκαετίας του '90 ήταν ίσως ο δεύτερος καλύτερος παίχτης σε όλο το NBA, πίσω μόνο από τον Μιχαλάκη. Αν θυμάμαι καλά του είχε αποδοθεί και ο τίτλος "Τζόρνταν της Δύσης" λόγω των κατορθωμάτων με τη φανέλα των Πόρτλαντ. Αν και ο ντόρος γύρω από το όνομά του είχε ξεκινήσει ακόμα από τα κολλεγιακά του χρόνια όταν αποτέλεσε μέλος της πιο εντυπωσιακής κολλεγιακής ομάδος όλων των εποχών μαζί με τον Χακίμ, της Phi Slama Jama, η οποία έφτασε μέχρι τον τελικό του NCAA, αλλά απέτυχε να το κατακτήσει ενάντια στην North Carolina. Καθόλη τη διάρκεια των χρόνων του στο κολλέγιο ο Ντρέξλερ έκανε τα αντίπαλα καλάθια να αναστενάξουν από τα βροντερά του καρφώματα στον αιφνιδιασμό, ενώ όταν έφυγε άφησε παρακαταθήκη πάνω από 1000 πόντους, 900 ριμπάουντ, 300 ασίστ και σχεδόν 270 κλεψίματα για να ενταχθεί στην ομάδα των Μπλέιζερς στο νούμερο 14 του ντραφτ. Με άλλα λόγια η ομάδα της πόλης που έπαιξε μπάσκετ, το Χιούστον, δεν τον διάλεξε -αν θυμάμαι καλά οι Ρόκετς διάλεξαν ψηλότερα τον Ραλφ Σάμπσον- και έτσι κατέληξε στο Πόρτλαντ. Και οι πτήσεις άρχισαν και στον μαγικό κόσμο πέρα από τον Ατλαντικό.
Το ανοιχτό παιχνίδι που επικρατούσε σχεδόν σε όλες τις ομάδες της Δύσης ήταν ό,τι έπρεπε για το ανεμόπτερο, καθώς του έδινε τη δυνατότητα να εξελίξει ακόμα περισσότερο το παιχνίδι που μέχρι τότε έπαιζε στο κολλέγιο. Τα βροντερά του καρφώματα στον αιφνιδιασμό, συνήθως με το ένα χέρι, γέμιζαν κάθε βδομάδα το Top 10, ο γρήγορος ρυθμός του παιχνιδιού με τις πολλές επιθέσεις και τη μη προσοχή στην άμυνα του έδωσε τη δυνατότητα να απλώσει όλη τη γκάμα του επιθετικού ταλέντου βελτιώνοντας κάθε χρονιά τους μέσους όρους του, φτάνοντας να ξεπερνάει τους 27 πόντους ανά παιχνίδι, να συμμετέχει κάθε χρόνο στα All-Star Games και να αναδεικνύεται ο δεύτερος καλύτερος shooting-guard σε όλόκληρο το NBA. Ποτέ του δεν ήταν ένας σταθερός σουτέρ από μέση ή και μακρινή απόσταση, αλλά με τα χρόνια κατάφερε να δουλέψει την αδυναμία του αυτή με συνέπεια να αποκτήσει ένα αξιόπιστο σουτάκι από τα 4-5 μέτρα που έκανε την αντιμετώπισή του ακόμα πιο δύσκολη. Εκείνα τα χρόνια ο Κλάιντ ήταν ένα πραγματικό επιθετικό υπερ-όπλο έχοντας να αντιμετωπίσει πραγματικά σκληρές άμυνες επικεντρωμένες όλες επάνω του.
Με συμπαίχτες σαν τους Πόρτερ, Κλιφ Ρόμπινσον, Μπακ Γουίλλιαμς και το βαρύ Κέβιν Ντάκουεργθ το Πόρτλαντ ήταν μια φύσει επιθετική ομάδα που έπαιζε γρήγορο μπάσκετ, άνοιγε το ρυθμό και με πρωτοστάτη τον Ντρέξλερ κατάφερε μέσα σε μια τριετία να φτάσει δύο φορές στους τελικούς του πρωταθλήματος απέναντι στους Πίστονς και τους Ταύρους, αλλά δεν τα κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια ομάδα σε καμία από τις δύο περιπτώσεις. Δεν ήταν, και μάλλον δεν έγινε ποτέ, τόσο "σκληρή" ομάδα, ούτε τόσο ανταγωνιστική στις λεπτομέρειες ώστε να καταφέρει να κερδίσει αντιπάλους πιο εξειδικευμένους σε αυτά τα στοιχεία του παιχνιδιού. Ο πρωταγωνιστής της ανάρτησής μας συνέχισε και κατά τη διάρκεια των play-off να αναδεικνύεται σε πρώτο σκόρερ της ομάδος αλλά αυτό δεν έφτανε. Το Πόρτλαντ παρέμενε μια τυπική ομάδα της Δύσης με έμφαση πιο πολύ στο "ωραίον" του παιχνιδιού, με παίχτες που φαινόταν ότι περισσότερο απολάμβαναν να παίζουν το παιχνίδι, παρά δούλευαν μεθοδικά και με έμφαση στις λεπτομέρεις για να καταφέρουν να κερδίσουν το πολυπόθητο δαχτυλίδι.
Δυστυχώς, εκείνες τις εποχές η τηλεόραση δεν είχε κάνει ακόμα το μεγάλο άνοιγμα στο NBA και έτσι οι εικόνες που φαντάζομαι όλοι μας έχουμε από τα χρόνια του Ντρέξλερ στο Πόρτλαντ είναι μάλλον σκόρπιες. Νομίζω όμως ότι όλοι θα συμφωνήσετε ότι ίσως το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν η σεμνότητα και η σχεδόν ταπεινότητα της συμπεριφοράς του μέσα στο γήπεδο. Δύο στοιχεία που απλώς ενίσχυσαν το μεγαλείο του. Χαμηλοθώρης και σχεδόν πάντα ανέκφραστος και συγκέντρωμένος ο συμπαθέστατος Clyde φαινόταν ότι έμπαινε στο γήπεδο για να εκτελέσει με απόλυτη ευσυνειδησία και αφοσίωση τη δουλειά του, όπως κάνει κάθε υπάλληλος χρόνια τώρα στο γραφείο του. Δεν τον θυμάμαι να χρησιμοποιεί trash-talking, να τσακώνεται με αντιπάλους, να μαλώνει με διαιτητές, να προκαλεί με τις εμφανίσεις του, να έχω διαβάσει κάτι για την εξωγηπεδική του ζωή, να κάνει γκριμάτσες μετά από κάθε κάρφωμα στα μούτρα αντιπάλου, να διαμαρτύρεται έντονα για ένα φάουλ που δόθηκε ή δε δόθηκε, να φοράει διαμαντένια σκουλαρίκια, να έχει τατουάζ στο σώμα του. Ακόμα και εκείνη η υποψία μουστακιού που από τα πρώτα του χρόνια ακόμα κουβαλούσε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η επιτομή της σοβαρότητας που τον διείπε ως άνθρωπο. Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν παίχτη που επιλέχτηκε ανάμεσα στους καλύτερους 50 όλων των εποχών και που την εποχή στην οποία αναφερόμαστε μεσουρανούσε στο άθλημα ως ένας από τους κορυφαίους.
Η μοίρα του φαινόταν προδιεγεγραμμένη όπως πολλών άλλων μεγάλων σταρ που τελείωσαν την καριέρα τους χωρίς ένα πρωτάθλημα. Και όμως, στην προκειμένη περίπτωση η ίδια μοίρα φάνηκε πολύ καλή μαζί του. Προς το τέλος της καριέρας του, η ομάδα της καρδιάς του και των κολλεγιακών του χρόνων, το Χιούστον ήρθε σε συμφωνία με το Πόρτλαντ στέλνοντας τον βασικό 4άρι, Ότις Θορπ, προκειμένου να συνενώσει μετά από χρόνια τον Χακίμ με τον παλιό του συμπαίχτη. Η ανταλλαγή αυτή έγινε την τελευταία νύχτα προτού εκπνεύσει η σχετική διορία και οι Μπλέιζερς που πλέον είχαν χάσει το τρένο για πορεία πρωταθλητισμού, δε θέλησαν να σταθούν εμπόδιο στην επιθυμία του παίχτη τους. Και μετά ξεκίνησε το όμορφο παραμύθι. Οι δύο παλιοί συμπαίχτες και φίλοι βρέθηκαν πάλι κάτω από την ίδια στέγη. Πιο γερασμένοι, πιο κουρασμένοι και αντιμέτωποι με όλους τους νεόκοπους σταρ που επιζητούσαν να τους κερδίσουν "εδώ και τώρα". Μη ξεχνάμε ότι το 1995 που έγινε η ανταλλαγή οι Ρόκετς ήταν ήδη πρωταθλητές NBA. Το ανεμόπτερο εκείνη τη χρονιά ίσως έπαιξε το πιο ουσιαστικό μπάσκετ της καριέρας του, οδηγώντας μαζί με τον παλιόφιλο Χακίμ, την ομάδα του στους τελικούς του καλύτερου πρωταθλήματος ξεκινώντας όλες τις σειρές με μειονέκτημα έδρας!!! Έτυχε τότε να παρακολουθήσω σχεδόν όλα τα παιχνίδια των play-off που έπαιξαν οι Ρόκετς και παρόλο που τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν -και δικαίως- στο "Όνειρο", γνώμη μου είναι ότι ο δεύτερος τίτλος δε θα κατακτιόταν χωρίς τον Κλάιντ. Στους τελικούς βάζει 22 πόντους, μαζεύει σχεδόν 10 ριμπάουντ και δίνει 7 ασσίστ ανά παιχνίδι κάνοντας τον ανερχόμενο Πένυ Χάρνταγουέι να μοιάζει παίχτη της σειράς. Οι Μάτζικ επικεντρώθηκαν να σταματήσουν τον Αφρικανό σέντερ του Χιούστον αλλά την πραγματική ζημιά τους την έκανε ο γερόλυκος συμπαίχτης του, για τον οποίο ποτέ σε εκείνους τους αγώνες δε βρέθηκε λύση.
Σε όλη τη διάρκεια της σειράς, όταν η κάμερα εστίαζε στον ήρωα της ανάρτησης μου, το βλέμμα του ήταν σκληρό σαν πέτρα και κοιτούσε σχεδόν πάντα στο παρκέ. Δε τον θυμάμαι να πανηγυρίζει κανένα του καλάθι, όσο δύσκολο και εντυπωσιακό και αν ήταν, ούτε καν να ενθαρρύνει τους συμπαίχτες του ή να ζητάει από τους φιλάθλους της ομάδος του να κάνουν λίγο περισσότερο θόρυβο. Σε κάθε έκφανση του παιχνιδιού του παρέμενε ταπεινός και λακωνικός καθώς οτιδήποτε είχε να πει το έλεγε εμφατικά με τον τρόπο που έπαιζε κάθε στιγμή. Απότοκος αυτής της συμπεριφοράς είναι νομίζω ο σεβασμός που εκείνα τα χρόνια αλλά και μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του απολάμβανε κυρίως από συμπαίχτες και αντιπάλους, καθώς όλοι κατάλαβαν το σπάνιο του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς ενός παίχτη που εκτός των άλλων, είναι τρίτος σε σύνολο ριμπάουντ και μπλοκ ανάμεσα σε όλους του γκαρντ στην ιστορία του NBA και μόλις ένας ανάμεσα στους 3 που έκλεισαν την καριέρα τους με πάνω από 20,000 πόντους, 6,000 ριμπάουντ και 6,000 ασσίστ. Και όμως αυτά είναι μόνο νούμερα. Νούμερα που ενδεχομένως θα ξεπεραστούν στο μέλλον από όλους αυτούς τους υπερ-άνθρωπους που παίζουν πλέον μπάσκετ με τα φουσκώμένα μούσκουλα και το αλλαζονικό υφάκι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Αυτό που μένει είναι η εικόνα και η υστεροφημία του καθενός. Οι αναμνήσεις και η αίσθηση που αφήνει ο κάθε αθλητής φεύγοντας από τα παρκέ έχοντας παίξει το παιχνίδι με τον τρόπο του. Φυσικά και τα νούμερα και οι τίτλοι έχουν σημασία, αλλά ίσως δευτερεύουσα και πιο πολύ ενδιαφέρουν τους στατιστικολόγους. Στην αρχή του κειμένου σας ανέφερα πόσο πολύ αρνητισμό μου έβγαλε ο τρόπος συμπεριφοράς των παιχτών της ομάδος των Αμερικανών. Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ακόμα περισσότερο τη σοβαρότητα και σεμνότητα του Κλάιντ κάνοντας αντίστοιχη αναφορά στην Ολυμπιακή ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ που πήρε αυτός μέρος το 1992. Την πραγματική και αυθεντική Dream Team. Όλοι θυμόμαστε το αστραφτερό χαμόγελο του Μάτζικ, το δέος με το οποίο κοιτούσαμε τον Μάικλ με το μουσάκι, τις επιγονατίδες του Γιούιν, τα αστεία του Σερ Τσαρλς, τον Λάρυ μπρούμυτα να παρακολουθεί τα ματς, τον Πίπεν να κυνηγάει τον Κούκοτς για να αποδείξει στον Κράουζε ότι το πουλέν του δεν αξίζει, τον Ρόμπινσον να κόβεται δύο φορές συνεχόμενα από τον Σαμπόνις, τον Λέτνερ να μην το πιστεύει πως είναι μέλος της ομάδος αυτής, τον Τσακ Ντέιλι να μην παίρνει ούτε ένα time-out. Θυμάται κανείς το ανεμόπτερο? Κάτι χαρακτηριστικό από την παρουσία του? Ίσως όχι, γιατί ακόμα και τότε, που όλα τα βλέμματα του κόσμου ήταν στραμμένα πάνω του, που όλοι τον παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι από την παρουσία του και μόνο, που δε χρειαζόταν καν να ιδρώσει για να σκοράρει, αυτός συνέχισε να έχει το κεφάλι χαμηλά, να παίζει το μπάσκετ που γνωρίζει, να ακούει τον προπονητή του, με την καραφλίτσα του γυαλισμένη από ιδρώτα και το μουστάκι του να υπενθυμίζει ότι το πιο δύσκολο είναι όταν φτάσεις στην κορύφωση, να σηκωθείς την επόμενη μέρα και να είσαι, να προσπαθείς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την ίδια ακριβώς συμπεριφορά όπως την πρώτη μέρα που ξεκίνησες.
Ταπεινά, σεμνά, με αφοσίωση και συγκέντρωση. Και ας είσαι ένας θρύλος....
8 σχόλια:
Στράτο πολύ ωραίο το άρθρο σου. Συμφωνώ 100% για όσα λες για τον Clyde.Ένας μεγάλος παίκτης που ενδεχομένως δε πήρε όσα πρωταθλήματα μπορούσε, αθλητικός, έξυπνος, γρήγορος και πλήρης all-around παίχτης, σε κάποια κομμάτια του παιχνιδιού του έμοιαζε καλύτερος του Air. Ίσως αν είχε τον ίδιο αθλητικό εγωισμό και τις καλύτερες συγκυρίες να κατάφερνε ακόμα περισσότερα. Παρ' όλα αυτά, μοιάζει τώρα που τα βλέπουμε τα πράγματα από κάποια απόσταση σαν ένας από τους καλύτερους shooting guards όλων των εποχών. Όσο για την αλαζονική συμπεριφορά των Αμερικανών, ας θυμηθούμε πέρσι πως πανηγύριζαν Lebron και Wade σε ένα time out αρκετά λεπτά πριν το τέλος της αναμέτρησης του Miami με το Dallas που είχε προκαλέσει αίσθηση, όπως και τα σχόλια τους για τη... γρίπη του Dirk και την τελική κατάληξη των τελικών...
Σε κάθε περίπτωση, στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού και με τους διαιτητές να κλείνουν τα μάτια στην άμυνα στα όρια του αντιαθλητικού των Ισπανών τους είδα πολύ συγκροτημένους στο τρόπο που αντιμετώπισαν τη κατάσταση. Αν δεις επανάληψη το βίντεο θα δεις τον Paul μετά από σκληρό φάουλ στο σουτ να μη παραπονιέται καν και τους άλλους να του κάνουν νόημα να μην αντιδράσει. Αυτή είναι ξεκάθαρα συμπεριφορά νικητή και όχι των φίλων μας Ισπανών, με την απίστευτη γκρίνια σε κάθε σφύριγμα...
Ευχαριστούμε για το άρθρο!
Πολυ ωραιο αρθρο...μεγαλη παικτουρα που οπως πολλοι αλλοι τρακαραν με τον τζορτναν
Παντως θα διαφωνισω με το "παραπονο" περι υφους.Νομιζω πως η νεα γενια του ΝΒΑ(2003-) ειναι πολυ πιο σοβαρη και αφοσιωμενη σε αυτο που κανει σε σχεση με την γενια τις μετα-τζορνταν εποχης που εφαγε και ολα τα στραπατσα σε επιπεδο team usa
Το οτι πανηγυριζουν ισως υπερβολικα δεν με χαλαει.Το ματι τους γυαλιζει και δεν αφηνουν κανενα να τους αμφισβτησει.Μην ξεχναμε κιολας οτι ολος ο κοσμος περιμενει μια ηττα τους για να τους κρεμασει
Μακης
Στράτο ο πρωταγωνιστής που διάλεξες βρέθηκε στο επίκεντρο πριν λίγο καιρό σχετικά με δηλώσεις του που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο the dream team του ΜκΚάλουμ.
Υποστήριξε πως δεν έπρεπε να καλέσουν τους Μάτζικ και Μπερντ γιατί τα καλά τους χρόνια είχαν για τα καλά περάσει και πως υπήρχαν άλλοι που άξιζαν περισσότερο τη κλήση (Ντομινίκ , Γουόρθι , ΜακΧέηλ) .
Αν το εξετάσουμε από καθαρά αγωνιστικής άποψης , την αλήθεια έλεγε. Απ’ την άλλη ο Μάτζικ και ο Μπερντ ήταν πολύ παραπάνω από μπασκετμπολίστες και ο αντίκτυπος που είχαν στους απανταχού μπασκετόφιλους δεν μετριόνταν με νούμερα και μέσους όρους.
Είπε επίσης πως τον πείραξε που κλήθηκε προτελευταίος γιατί ψηφίσθηκε 2ος καλύτερος του πρωταθλήματος και έφτασε μέχρι τους τελικούς (δίκιο είχε).
Άφησε τη σποντίτσα του γιατί δόθηκε το βραβείο του MVP στο All Star Game του Ορλάντο στον Μάτζικ και όχι σε αυτόν (λες και δεν ήξερε…).
Αρκετοί εξεπλάγην μιας και δεν είχαν συνηθίσει τον Ντρέξλερ να μιλάει τόσο ανοιχτά.
Κατ’ εμέ δεν έπαψε να είναι το «καλό παιδί» απλά τα κρατούσε μέσα του και με την ευκαιρία του βιβλίου , του δόθηκε το βήμα να μιλήσει. Ίσως δεν περίμενε πως μετά από τόσα χρόνια θα προκαλούσε τέτοιες αντιδράσεις. Και φυσικά πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως ήταν ο πρώτος που βγήκε μπροστά λέγοντας «αν θέλει ο Μάτζικ να επιστρέψει , εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να τον μαρκάρω». Σε μια εποχή που οι περισσότεροι δεν ήθελαν να επιστρέψει φοβούμενοι μήπως κολλήσουν AIDS.
Πάμε και στον παίκτη Ντρέξλερ:
Έχω τις ενστάσεις μου για τον Ντρέξλερ. Φυσικά και επρόκειτο για μεγάλη κλάση , απλά εμένα δεν μου έκανε για κάτι τόσο ξεχωριστό όσο έλεγαν.
Με «χαλούσε» που :
- Ντρίμπλαρε με το κεφάλι κάτω , πάντα με το δεξί , σχεδόν πάντα απ’ τα δεξιά. Η αποτελεσματικότητά του δεν χωράει αμφισβήτηση αλλά ντρίμπλα που τα μάτια σου να κοιτάνε το πάτωμα;;;;
- Δεν αντιλαμβανόταν πως αφού δεν είσαι Τζόρνταν να τα κάνεις όλα τέλεια , αρκέσου σε αυτά που είσαι καλός. Τα μακρινά σουτ τι τα θέλεις; Στη περίοδο των πιο παραγωγικών του χρόνων (90-92) επιχείρησε 188 τρίποντα και αστόχησε στα 133 (σε 58παιχνίδια στη ποστσιζον).
- Τον θυμάμαι αρκετά συχνά να μην αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του παιχνιδιού και τις κρίσιμες στιγμές οι αποφάσεις του να μην είναι αυτές που πρέπει. Άλλοτε έδινε τη μπάλα στον Πόρτερ και κοιτούσε και άλλοτε έπαιρνε τη μπάλα και έκανε του κεφαλιού του.
- Παραήταν “too nice guy” για να είναι franchise player με δαχτυλίδι. Αυτή την μαλθακότητα του χαρακτήρα του εντόπισε ο Τζόρνταν και τον σταύρωσε στους τελικούς του ’92 και αργότερα στις προπονήσεις της Ντριμ Τιμ. Και αν το σκεφτείτε , μετά το 92 δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Και δεν ήταν μεγάλος (30χρ).
Ο Πίτερ Βέσκι έγραψε γι αυτόν κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: “enough of the gentlemany behaviour. Later for this nice guy image. You can’t think about beating Jordan by beating permissive or overly respectful.”
Εν ολίγοις , όχι δεν τον θεωρώ 2ο καλύτερο γκαρντ μετά τον Μάικλ τη περίοδο ’85-‘95. Ο Τζό Ντούμαρς ήταν αρκετά καλύτερός του.
Ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις, ομολογώ ότι δεν τα ήξερα φίλτατε Ντράζεν. Δεν αντιλέγω για το "μαλθακό" του χαρακτήρος του, νομίζω ότι το ανέφερα ήδη, παρόλο αυτά ατομικά εξακολουθώ να θεωρώ ότι είναι σκάλες πάνω από τον Ντούμαρς.
Ο τελευταίος έπαιξε σε μια ομάδα με πολύ έντονο το πνεύμα του νικητή, άκρως ανταγωνιστική και φυσικά πρωταθλήτρια έχοντας ξεκάθαρο ρόλο μέσα σε αυτή λόγω της εν γένει δομής της.
Μετά το '92 ίσως είχε πιο πεσμένους μέσους όρους, αλλά η συνεισφορά του στο δεύτερο μισό με τους Ρόκετς που οδήγησε στο 2ο συνεχόμενο πρωτάθλημα ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Θερμά συγχαρητήρια στο Στράτο για το εξαιρετικό αυτό άρθρο. Επί τη ευκαιρία, θέλω να συγχαρώ εκ βάθους καρδίας, όλους τους συντάκτες στο κορυφαίο καλαθοσφαιρικό ιστολόγιο της χώρας μας. Αυτά που αναρτώνται είναι πραγματικά θησαυρός ως επί το πλείστον.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνω στον Ντράζεν του οποίου τα άρθρα δείχνουν ότι έχει ερευνήσει ενδελεχώς για να κάνει το οποιοδήποτε αφιέρωμα ή αναφορά. Θεωρώ ότι η δουλειά του μπορεί να χαρακτηριστεί κάλλιστα ως επιστημονική με την έννοια ότι παραθέτει πλήθος στοιχείων για καθετί προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα γραφόμενά του.
Όσο για το Στράτο, τα άρθρα του έχουν ένα διαφορετικό ύφος γραφής που, ενίοτε, μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και λογοτεχνικό λόγω των εκφραστικών του δυνατοτήτων. Εννοείται ότι αυτό το ύφος μού είναι ιδιαιτέρως αρεστό και απολαμβάνω το κάθε κείμενο "μέχρι το μεδούλι".
Δεν θέλω ούτε να μακρηγορήσω αναφέροντας αυτά που μου αρέσουν σε κάθε συντάκτη του ιστολογίου, ούτε να το παίξω ειδήμων του γραπτού λόγου που έχει το δικαίωμα να κρίνει τον καθένα αρθρογράφο. Θέλω όμως να τονίσω ότι με τις εκπληκτικές αναρτήσεις του ιστολογίου, θυμήθηκα γεγονότα που ήταν παραμερισμένα σε κάποια περιοχή της μνήμης μου. Πραγματικά δεν πίστευα ότι θα έμπαινα ξανά στη διαδικασία να συζητήσω για το μπάσκετ των δεκαετιών του 80 και του 90.
Για όλους εμάς που διαβάζουμε (ή, καλύτερα, μελετάμε) τις αναρτήσεις του ιστολογίου, το μπάσκετ είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας και χαίρομαι που έχω πια τη δυνατότητα να θυμηθώ, να νοσταλγήσω και να (ξανα)βιώσω στιγμές του απώτερου (δεκαετίες 80 και 90) και εγγύτερου (μετά το 2000) παρελθόντος.
Γι' αυτό θέλω για μια ακόμα φορά να συγχαρώ όλους, ανεξαιρέτως, τους συντάκτες του ιστολογίου για την εκπληκτική αυτή προσπάθεια.
Πάνω στα λεγόμενα του στρατιώτη Κλάιντ θα ήθελα να τονίσω ότι οπωσδήποτε οι Μπερντ και Μάτζικ δεν ήταν στα καλύτερά τους το 1992 αλλά θα ήταν εντελώς ανόητο να μην συμμετείχαν στην ομάδα όνειρο. Αυτοί ήταν οι τεράστιοι παίκτες που, κατά κάποιο τρόπο, επανεκκίνησαν το μπάσκετ αφού μέχρι την εμφάνισή τους το ΝΒΑ δεν ήταν δημοφιλές παγκοσμίως. Αυτοί ήταν οι μεγάλοι αναμορφωτές του αθλήματος και προετοίμασαν το έδαφος για την υποδοχή του σούπερμαν (ή, αλλιώς, Μάικλ Τζόρνταν). Κατά τη δεκαετία του 80 αυτό που, κυρίως, έχει χαραχθεί στις μνήμες μας είναι οι μυθικές τους αναμετρήσεις.
Αυτό που λοιπόν περιμέναμε με ανυπομονησία δεν ήταν μόνο η ίδια η ομάδα όνειρο αλλά και η παρουσία στην ίδια πεντάδα των Μάτζικ και Μπερντ. Αυτό ήταν κάτι αδιανόητο πριν της εμφάνισης της υπερομάδας του 1992. Ακόμα και στα All-Star οι Μπερντ-Μάτζικ ήταν αντίπαλοι. Έτσι στη Βαρκελώνη είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να τους δούμε να συνυπάρχουν στην ίδια ομάδα. Π.χ. ο Μάτζικ να δίνει πάσα στον Μπερντ και αυτός να σκοράρει.
Τέλος, κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 τόσο ο Ντρέξλερ όσο και ο Ντουμάρς μού ήταν αντιπαθείς. Ο μεν Ντρέξλερ γιατί στην ομάδα του παραγκωνιζόταν ο μέγας Ντράζεν Πέτροβιτς (μου έφταιγαν όλοι ο Μπλέηζερς και, κυρίως, ο Rick Adelman), ο δε Ντουμάρς λόγω του βρώμικου τρόπου αντιμετώπισης του Τζόρνταν από τους μισητούς Πίστονς και λόγω της εισόδου του στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος την περίοδο 1992-1993 αφήνοντας στην τρίτη θέση τον αγαπημένο Ντράζεν Πέτροβιτς.
Σίγουρα πάντως ήταν μεγάλος παίκτης και ιδιατέρως απολαυστκός
+1 για το βιβλίο Dream Team του Μακ Κάλουμ, που μόλις τελείωσα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα (κι ας χαρακτηρίζει σε κάποιο σημείο γκαρντ τον Jose Ortiz!)
Φίλε Δημήτρη σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια.
Αγαπάμε αυτή τη γωνίτσα και χαιρόμαστε που έχει ανταπόκριση. Προσπαθούμε για το καλύτερο . Άλλοτε τα καταφέρνουμε , άλλοτε όχι.
Πάντα όμως με αγάπη και σεβασμό για το άθλημα.
Νάσο , πολυ σύντομα θα βγάλουμε κάτι απ' το βιβλίο στο μπλογκ.
Για το βιβλίο τώρα , μου άρεσε αλλά περίμενα περισσότερα. Φυσικά το διπλό στο Μόντε Καρλο , ο ρόλος του Ντέιλι στο θέμα Αιζάια και το Kukoc game είναι απολαυστικά!
Δημοσίευση σχολίου