Παρακαλώ όποιος δεν έχει μείνει μόνος του με την μπάλα του στα χέρια μπροστά σε ένα ή και σε δύο καλάθια και δεν έχει φτιάξει ένα ολόκληρο σενάριο στο μυαλό του ότι αντιμετωπίζει είτε σε μονό είτε σε κανονικό αγώνα οποιονδήποτε από τους ήρωές του, να σηκώσει το χέρι αμέσως και να σταματήσει να διαβάζει την παρούσα ανάρτηση!!! Περιττό να ρωτήσω στο τέλος ποιος κέρδιζε. Εγώ το έκανα συνεχώς είτε σε κανονικό καλάθι είτε σε αυτό το πρόχειρο που είχα στη βεράντα μου. Αντίπαλοί μου ήταν πάντα ο Γκάλης και ο Γιαννάκης με την κίτρινη φανέλα, ο αγαπημένος μου Φάνης με την κυανέρυθρη, αν και αυτόν τον προτιμούσα για συμπαίχτη, ενώ κατάφερνα πάντα και έβαζα καλάθια μπροστά στον Φασούλα με τον Δικέφαλο στο στήθος. Όταν βίωνα στιγμές εξαιρετικής έμπνευσης, τα έβαζα με τον Μάτζικ των Λέικερς, κάρφωνα μπροστά στα μούτρα του Τζαμαϊκανού σέντερ των Νικς, έκανα πλάκα στο σκληρό "πιστόνι" Αζάια και φυσικά κέρδιζα πάντα τον καλύτερο όλων, έναν τύπο με την κόκκινα φανέλα με το 23 και ένα ταύρο να με κοιτάει ίσια στα μάτια.
Ο κόσμος μου ήταν σταθερός, συγκεκριμένος και διέπετο από δομές που στα μάτια μου τότε ήταν σχεδόν αδύνατο να αλλάξουν. Θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα την έκπληξη, σε βαθμό σοκ, που ένιωσα όταν έμαθα ότι μέσα από τη φανέλα με το 6 του θεού του πολέμου δε θα ξεπρόβαλλαν ποτέ πια οι γεμάτοι τρίχες ώμοι του Γκάλη, καθώς αυτός είχε αποφασίσει να τους ντύσει με ένα άλλο χρώμα. Στεναχωρήθηκα τόσο καθώς και δε μπορούσα να το καταλάβω αλλά και γιατί από εκεί και πέρα σαν να άνοιξε η κερκόπορτα και ξαφνικά όλες μου οι γνώσεις, οι σταθερές παράμετροι, η θέαση του μπασκετικού μου κόσμου, όχι απλώς άλλαξε αλλά ανάτράπηκε. "Τι εννοείτε όταν λέτε ότι ο Φασούλας κατεβαίνει Πειραιά και ο Γιαννάκης έφυγε από τον Άρη?? Ποιον θα έχει προπονητή ο Μπάνε και σε ποια ομάδα, τον Ιωαννίδη στην ΑΕΚ??". Στα δικά μου μάτια και στο προ-εφηβικής ηλικίας μυαλό κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με εσχάτη προδοσία, με κατέβασμα της σημαίας από τον ιστό, με λόγο να γραφεί ένας παίχτης στα μαύρα προσωπικά μου κατάστιχα!! Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης ήταν συνυφασμένοι με τον Άρη, ο Πάνι με τον ΠΑΟΚ και πάει λέγοντας. Τα λοιπά που άκουγα σχετικά με λεφτά, κορεσμό, νέες εμπειρίες, απογοητεύσεις, νέες εποχές δε με συγκινούσαν καθόλου και παρέπεμπαν σε αραμαϊκά.
Και τα χρόνια πέρασαν και το μικρό μου μυαλό ενηλικιώθηκε και απομακρύνθηκε από τη ρομαντική θέαση των πραγμάτων, καθώς η παγκοσμιοποίηση και η εμπορευματοποίηση των πάντων έκανε την παταγώδη εμφάνισή τους και στο μπάσκετ. Πλέον δεν υπήρχαν σε πρώτο βαθμό το συναίσθημα, το δέσιμο με την ομάδα, τα χρόνιας της παρουσίας, η αγάπη και ο ιδρώτας για τη φανέλα, αλλά τα συμβόλαια, τα νούμερα, η επαγγελματική καταξίωση, τα τρόπαια, η εξέλιξη της καριέρας, το επόμενο και συνήθως μεγαλύτερο βήμα. Ο επαγγελματισμός, πρωτο-εισαγόμενος από τον Γκάλη, έγινε πλέον "έξις" και δεύτερα φύση για όλους τους παίχτες μπάσκετ είτε έπαιζαν στην ταπεινή Α1 είτε στο ακραιφνώς πιο εμπορεύσιμο και διοικήσιμο από πολυεθνικές εταιρίες και συμφέροντα NBA. Το καταλάβαινα και το αποδεχόμουν, ακόμα το κάνω, ως μια πραγματικότητα την οποία όλοι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, αναγκαίο κακό αν θέλετε. Στην εποχή που κυριαρχούν τα χρήματα, τα συμφέροντα, το μάρκετινγκ, η επιθυμία για την ολική επικράτηση επί του αντιπάλου, ο άκρατος ανταγωνισμός, η σημασία της "σημαίας" κουβαλάει ίσως μόνο μαζί της μια νοσταλγική αύρα για όσους είχαν πιστέψει σε αυτήν.
Με άλλα λόγια εγώ προσωπικά, δουλεύοντας ως επαγγελματίας, δε κακολογώ ούτε ρίχνω κανένα φταίξιμο σε κανέναν επαγγελματία αθλητή που λαμβάνει μια απόφαση βάσει του επαγγελματικού του συμφέροντος. Θεωρώ ότι ο καθένας από αυτούς είναι και ώριμος και υπεύθυνος να αποφασίσει με γνώμονα το καλό το δικό του και της οικογένειάς του είτε αυτό αφορά χρήματα, καλύτερο επαγγελματικό περιβάλλον και προϋποθέσεις, επιθυμία για διακρίσεις και ανέλιξη. Ποιος από εμάς που εύκολα ρίχνουμε το ανάθεμα δε θα το έκανε, ας αναλογιστούμε πρώτα αυτό και μετά ας κατηγορήσουμε. Δεν είναι η εποχή για συναισθηματισμούς, για τον τίμιο ιδρώτα και το καμάρι της φανέλας και κατά συνέπεια όλοι οφείλουμε να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις της σημερινής εποχής. Ή τουλάχιστον, αν κάποιοι από εμάς παραμένουν αθεράπευτα ρομαντικοί, οφείλουμε να αντιληφθούμε τον τρόπο που κινούνται πλέον τα πράγματα.
Θα ήθελα όσο τίποτα να έβλεπα τους Διόσκουρους να αποχωρούν κοντά στα 40 τους από τον Άρη, γερασμένοι και με γκρίζους κροτάφους, αλλά αφού αυτό δεν γινόταν για πολλούς λόγους, καλά έκαναν και έφυγαν. Ποιος έχει αντίρρηση ότι ο Φασούλας έπαιξε το καλύτερο και πιο ώριμο μπάσκετ της ζωής του στον ΟΣΦΠ κοντά στα 30 του? Επίσης, δε θα ήταν κρίμα για τον Φάνη να φύγει από το μπάσκετ χωρίς έστω να έχει νιώσει τη χαρά ενός πρωταθλήματος που κέρδισε με την φανέλα των πρασίνων? Ακόμα και αν οι λόγοι που οδηγούν σε μια μεταπήδηση είναι καθαρά συναισθηματικοί έως και εκδικητικοί, πάλι ανθρώπινοι είναι και τους καταλαβαίνω, για αυτό και δε με πείραξε που είδα πχ τον Σούμποτιτς να κάθεται στον πάγκο του ΠΑΟΚ ή τον Λιαδέλλη να βάζει την ίδια φανέλα ή τον Οικονόμου να πανηγυρίζει καλάθια του ΟΣΦΠ εναντίον της ομάδος της καρδιάς του. Όλοι όσοι παίζουν μπάσκετ ή ασχολούνται με το άθλημα αυτό, εν πολλοίς παραμένουν μικρά παιδιά μέσα τους και συχνά αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και αν σημαίνει να διαβείς τον μπασκετικό Ρουβίκωνα, όπως συνηθίζει να λέει και ένας δημοσιογράφος. Ακόμα και αν κάποιες από τις επιλογές αυτές δεν αποδεικνύονται πάντα οι ενδεικτικότερες και το θυμικό παίζει το ρόλο του, δεν παύουν να παραμένουν σεβαστές.
Παρόλα αυτά, εγώ καταλαβαίνω τους φιλάθλους του Κλίβελαντ που αισθάνθηκαν προδωμένοι από τη φυγή του Λεμπρόν μετά από 7-8 χρόνια παραμονής στην πόλη τους, που τους έριξε στη μπασκετική ανυποληψία από την οποία εκείνος τους είχε βγάλει. Δέχομαι όμως και την απόφαση του "Βασιλιά", συνεπικουρούμενη φυσικά και από τον Στερν, να θελήσει να αυξήσει θεαματικά τις πιθανότητές του να κερδίσει το πολυπόθητο δαχτυλίδι, όπως και έγινε. Αντιλαμβάνομαι ότι οι φίλαθλοι του ΠΑΟ αισθάνονται έως προδομένοι από την "αποστασία" του Σπανούλη να πάει στον αιώνιο αντίπαλο, αλλά, όπως έχω ήδη γράψει, σέβομαι την επιθυμία του Βασίλη να φύγει από το ασφαλές περιβάλλον που τον περιτριγύριζε και να προσπαθήσει να γράψει μια καινούρια σελίδα στην προσωπική του ιστορία όπως αυτός την ήθελε. Ακόμα και φορώντας το αντίπαλο χρώμα ενάντια στην ομάδα που τον ανέδειξε για πολλά χρόνια. Και μιλώντας και για πιο "φρέσκια κουλούρια" πολύ καλά έκανε και ο συνονόματος μου και πήγε στον Ολυμπιακό, αν θεωρεί ότι αυτό εξυπηρετεί εαυτόν και επαγγελματικά και προσωπικά. Ούτε προδοσίες, ούτε αιματοχυσίες, ούτε κλάμματα, ούτε διθύραμβοι ή "νεκρολογίες" χρειάζονται για μια απόφαση ενός αθλητή 28 ετών που λειτουργεί με βάση το προσωπικό και επαγγελματικό του συμφέρον. Τα υπόλοιπα είναι για κατανάλωση από οπαδικές εφημερίδες, blogs, ιστοσελίδες ή αθλητικές εκπομπές.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα του άκρατου επαγγελματισμού? Φυσικά και υπάρχουν και προσωποποιούνται στον κάθε φορά εκφραστή τους. Για παράδειγμα, ο Αλβέρτης έμεινε μια ολόκληρη μπασκετική ζωή στο ΟΑΚΑ και ο Διαμαντίδης με τον Τσαρτσαρή ακολουθούν τα χνάρια του, ο Τόμιτς συνεχίζει στον πάγκο της ομάδος που έπαιξε μέχρι τέλους, ο Λι Σαρπ συμπλήρωσε 20 χρόνια φορώντας τη φανέλα της Μακάμπι, ο "La Bomba" Ναβάρο παίζει μπάσκετ με την φανέλα της Μπάρτσα στην Ευρώπη, ο μεγάλος Ντιρκ είναι ένας cowboy που παίζει μπάσκετ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Κόμπε άρχισε, έμεινε και θα τελειώσει την καριέρα του με τους Λιμνανθρώπους. Ο αγαπημένος μου Λάρι έζησε με το τριφύλλι στο στήθος έχοντας πάντα ως αντίπαλο τον Μάτζικ με την κίτρινη φανέλα, ενώ ο Στόκτον δεν γνώρισε άλλο σπίτι από αυτό της Γιούτα. Όσοι πρόλαβαν να δουν τον Ρέτζι Μίλλερ να σουτάρει, τον είδαν με τη φανέλα των Πέισερς. Παίζει ρόλο η ομάδα, το πόσο επιτυχημένη και ανταγωνιστική είναι, οι προοπτικές που έχει στο μέλλον, η ηλικία στην οποία βρίσκεται κάθε παίχτης καθώς φυσικά και ο περίγυρος του. Το αναφέρω αυτό καθώς υπάρχουν και παραδείγματα παιχτών που σχεδόν όλη τους την αθλητική ζωή την πέρασαν σε μια ομάδα και λίγο πριν το τέλος αποφάσισαν να δοκιμάσουν για 1-2 χρόνια μια αλλαγή στην καριέρα τους είτε κυνηγώντας το πολυπόθητο δαχτυλίδι είτε γιατί δεν ένιωθαν έτοιμοι να αποσυρθούν.
Ο Καρλ Μαλόουν έπαιξε και για τους Λέικερς αλλά είναι ένας Μορμόνος. Ο Πέιτον έκανε το ίδιο κυνηγώντας ένα δαχτυλίδι, αλλά όλοι τον θυμόμαστε με την πράσινη φανέλα των Υπερηχητικών. Ο Γιούιν θα είναι πάντα ο πύργος της Νέας Υόρκης όπως και ο Χακίμ αυτός του Χιούστον, παρόλο που φόρεσαν άλλες φανέλες στο τέλος, ενώ το νούμερο 33 των Ταύρων είναι το Σκότι παρόλο που ακολούθησε το Πόρτλαντ και το Χιούστον. Ακόμα και αυτός ο παμμέγιστος Μιχάλης καταδέχτηκε να βάλει τη φανέλα των Ουίζαρντς εκεί κοντά στα 40 ίσα ίσα για να ξαναπαίξει λίγο ακόμα μπάσκετ. Και όμως υπάρχει κανείς εκεί έξω που να μην τους θεωρεί όλους αυτούς ως σημαίες των ομάδων τους που έπαιξαν μπάσκετ, παρόλο που δεν έμειναν έως το τέλος? Όταν βλέπει κανείς τον Πόποβιτς αμέσως η εικόνα ή η λέξη που συνειρμικά του έρχεται στο μυαλό είναι αυτή των Σπηρουνιών, όπως συνέβαινε παλιότερα και με τον Τζέρι Σλόαν και τους Γιούτα ή τον Φέργκιουσον στο ποδόσφαιρο με την Μάντσεστερ. Να βάλω στην ίδια κατηγορία και τον Ζοτς με τον ΠΑΟ, 13 χρόνια είναι αυτά.
Οι Αμερικανοί έχουν μια έκφραση, "No one is bigger than the game" και συμφωνώ μαζί τους. Αν το παραφράσουμε λιγάκι νομίζω ότι το ίδιο ισχύει λίγο έως πολύ και για τις ομάδες. Στελεχώνονται από παίχτες, προπονητές, παράγοντες, προέδρους, φιλάθλους,δημοσιογράφους, αλλά όλοι αυτοί αποτελούν, περισσότερο ή και λιγότερο, μέρη της ιστορίας των ομάδων αυτών, κομμάτια αναπόσπαστα, φωτογραφίες σε κολλάζ, στιγμές σε βίντεο, συνδεδεμένοι με θριάμβους και τρόπαια ή και απογοητεύσεις και αποτυχίες των ομάδων που αγωνίζονται. Η ίδια η ομάδα, η ιστορία της, το έμβλημά της, η πορεία της μέσα στο χρόνο και όλα όσα εμφιλοχωρούν στο σήμα της, στο χρώμα της φανέλας αποτελούν τη σημαία της κάθε ομάδος. Υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξαρτήτως των προσώπων που σε κάθε εποχή αναδείχτηκαν και συνδέθηκαν μαζί τους. Ουδείς είναι, ή αν θέλετε πρέπει να λογίζεται, ως σημαία ενός ολόκληρου οργανισμού, ζωντανού και εξελισσόμενου μέσα σε δεκαετίες ολόκληρες, καθώς, πέραν του ότι κάτι τέτοιο είναι άδικο, είναι ίσως ο ασφαλέστερος τρόπος και να αδικηθεί η προσφορά και η συμμετοχή του οποιουδήποτε αλλά και να "απαξιωθεί και να σμικρυνθεί" η αξία μιας ομάδος όταν αυτή συνδέεται τόσο πολύ με κάποιο μέλος της.
8 σχόλια:
Εύγε, νέε μου!
Το παρόν κείμενο θα πρέπει να διαβάζεται κάθε φορά που ο αθλητικός περίγυρος θα κάνει λόγο για "προδοσίες" και άλλες βλακείες!!!
Υ.Γ. Η "φανέλα" ,η "αγάπη για την ομάδα" και τα σχετικά ίσχυαν μέχρι το και τη δεκαετία του '60. Το 1966 ο Κούδας πήγε στον ΟΣΦΠ , λίγα χρόνια αργότερα ο Δεληκάρης στον ΠΑΟ , το '88 ο Σαραβάκος υπέγραψε στον ΟΣΦΠ και πάει λέγοντας...
Όσο για τους Αλβέρτη και Τόμιτς , η προσφορά τους είναι αδιαμφισβήτητη και ανεκτίμητη.
Το "κακό διαβολάκι" όμως που κάποιες φορές ξεπετάγεται από μέσα μου θέλει να ρωτήσει:
Υπήρχε και καμία σοβαρή προσφορά από άλλη ομάδα του εξωτερικού που να έβαλε σε σκέψεις τα δύο τοτέμ; Τα συμβόλαια που πήραν , θα τα έβρισκαν κάπου αλλού;
απιστευτη συμπτωση(τουλαχιστον στον τιτλο του αρθρου)..μολις προχθες σκεφτομουν ποσο ενδιαφερον θα ειχε ενα αφιερωμα σε "σημαιες"(που απετυχαν για α' η β' λογους να δικαιωσουν τον ορο) ελληνικων ομαδων στην μετα-αυτοκρατορα εποχη(θεωρω πως το συγχρονο ελληνικο μπασκετ χωριζεται σε 3 περιοδους:1η)εποχη γκαλη-γιαννακη κ κιτρινη αυτοκρατορια, 2η)εποχη μετα-αυτοκρατορα,δλδ απ οταν ο γκαλης πηγε στον παο εως το φ4 στο "παλατακι",οπου ο ανταγωνισμος ηταν τεραστιος κ τουλαχιστον 7-8 εν ελλαδι ομαδες ηταν.."μαγεια", 3η)η μετεπειτα αδιαφορη,σε συλλογικο επιπεδο,εποχη.).πχ λιαδελης κ αγγελιδης σε αρη,ρετζιας σε παοκ,παπανικολαου κ παπαλουκας σε οσφπ,οικονομου σε παο,χατζηβρεττας κ παπαδοπουλος σε ηρα κτλπ κτλπ...κ οταν αναφερομαι σε α' η β' λογους εννοω ν απετυχαν ειτε αγωνιστικα ειτε λογω μεταγραφης τους για ιδιον οφελος(χρηματα).θα ειχε ενδιαφερον...
κ αναφορικα με τον αλβερτη..ποιος αλβερτης...παραδεχομαι το "φαρμακερο" του χερι(αν επαιρνε μπρος) αλλα περαν τουτου..τπτ.ενας βελτιωμενος χωλοπουλος ηταν κ τπτ αλλο.+πως στον ουδετερο φιλαθλο φανταζει αντιπαθεστατος λογω της κουτοπονηριας του...
Επιτέλους να σταματήσουμε να τρώμε κουτόχορτο . δεν υπ΄παρχουν ιερα τέρατα. ο αλβέρτης , ο τομιτς αν εβρισκαν καπου καλύτερο συμβόλαιο ασφαλώς και θα υπέγραφαν.
Ο Παταβούκας , ο Οικονόμου , ο Παπανικολάου , ο Μπ΄πανε και τόσοι άλλοι το έκαναν επειδή απλά βρήκαν μεγαλύτερο συμβόλαιο αλλού.
μόνο οι τυφλοί αρνούνται να δουν την αλήθεια
Ο Τόμιτς και ο Αλβέρτης έκαναν την πιο έξυπνη κίνηση που έμειναν στις ομάδες τους. Ειδικά ο Αλβέρτης ήταν σε περίοδο που ο Πάυλος πλήρωνε καλά και δεν ήθελε να πάρει το ρίσκο να πάει κάπου αλλού και να αρχίσει από το 0. Θεωρώ πως λόγω του σουτ και του ύψους θα μπορούσε να βρει ένα πολύ καλό συμβόλαιο σε ομάδα εκτός Ελλάδος. Ο Τόμιτς πάλι νομίζω πως ήταν παίχτης που αναδυνκυόταν μέσα από την ομάδα, δεν είχε ποτέ ηγετικό ρόλο σε χρονικό ορίζοντα μιας περιόδου και δεν νομίζω πως θα μπορούσε να βρει κάτι καλό εκτός ΟΣΦΠ.
Το ελληνικό μπάσκετ πέρασε σε πολύ σύντομο διάστημα από την εποχή των σημαιών στην περίοδο του επαγγελματισμού, κάτι που έγινε ταυτόχρονα με την εισροή χρημάτων από τις ομάδες της Αθήνας.
Θα διαφωνίσω με τον τελευταίο ανώνυμο πως δεν υπάρχουν ιερά τέρατα. Οι παίχτες που πέρασαν από το πρωτάθλημά μας μέχρι και τις αρχές του 2000 είναι αξιομνημόνευτοι και έδωσαν τρομερό χρώμα στους αγώνες. Από τα ονόματα που αναφέρονται δεν έφυγαν όλοι από τις ομάδες τους λόγω μεγαλύτερων συμβολαίων αλλά και λόγω συνθηκών (κάθε περίπτωση είναι διαφορετική).
Τα παραδείγματα που αναφέρει το άρθρο ξυπνάνε μνήμες από την παιδική-εφηβική ηλικία (μαρτυράω έμμεσα και την ηλικία μου). Αισθάνομαι τυχερός που έζησα τέτοιες στιγμές που ήταν μια μίξη επαγγελματισμού μέσα στο γήπεδο και συναισθήματος έξω από αυτό.
Δημήτρης
Υπέροχος κύριε Καλαντζη. Συνεχίστε έτσι.
Φιλικά
@ colonel gomelsky: Όλο αυτό το διάστημα δεν είχαμε κάποιο σχόλιό σας και νόμιζα ότι σας είχαμε απογοητεύσει...
Χαίρομαι πολύ που παραμένετε στην παρέα μας.
Δημοσίευση σχολίου