Οι υπασπιστές...

Λίγο ιστορία να έχει διαβάσει κάποιος εξ υμών φαντάζομαι γνωρίζει το όνομα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, των επιτυχιών του αλλά και του τέλος του στο Βατερλώ. Γνωστός για τις μεγάλες του κατακτήσεις και μάλιστα με πολύ σκληρό τρόπο ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, γνωστός και ο Λύκος της Στέππας, συνεχιστής των σφαγών του Αττίλα του Ούνου μερικούς αιώνες πριν. Φυσικά θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην αναφέρουμε τον δικό μας Μ. Αλέξανδρο που έφτασε σχεδόν μέχρι τα όρια του τότε γνωστού κόσμου κατακτώντας ό, τι βρισκόταν στο διάβα του.Το όνομα του Χίτλερ είναι επίσης ένα όνομα που νομίζω θα μείνει χαραγμένο για πάντα στο μυαλό όσων έμαθαν τι απόηχο κουβαλάει. Δυστυχώς ή και ευτυχώς κάποιες φορές, η ανθρώπινη ιστορία μας είναι διανθισμένη από ονόματα κατακτητών, στρατηγών ή απλά επικεφαλής στρατιωτικών επιχειρήσεων που άφησαν το -ζοφερό τις περισσότερες φορές- στίγμα τους σε διάφορες εποχές που αυτοί εμφανίστηκαν.

Μην ξανακοιτάτε την ιστοσελίδα, στο ΤΡΙΠΟΝΤΟ παραμένετε, ούτε οι υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή μου δημιούργησαν κάποιο θερμοπληκτικό επεισόδιο και γράφω ό,τι κατεβάζει η κούτρα μου. Αυτό που θέλω να αναρωτηθείτε σε σχέση με τους προαναφερθέντες, παγκοσμίως γνωστούς, είναι αν ξέρετε τα ονόματα των βοηθών τους? Ποιοι ήταν οι πολύτιμοι υπασπιστές τους, το δεξί τους χέρι που τους παρείχαν κάθε βοήθεια και συμβουλή καθ΄όλη τη διάρκεια των πολεμικών τους επιχειρήσεων? Τα πρόσωπα που σχεδόν σε κάθε ταινία που βλέπουμε στέκονται λίγο παραδίπλα, με χαμηλωμένο το κεφάλι αλλά με άγρυπνο βλέμμα έτοιμοι να υπακούσουν κάθε προσταγή τους αρχηγού τους? Επειδή λοιπόν, εγώ ΔΕΝ τους γνωρίζω, σκέφτηκα να μεταφέρω όλο αυτό το "σκηνικό" εντός παρκέ και να γράψω μερικά λόγια για τους πιο γνωστούς υπασπιστές πολύ μεγάλων παιχτών που μου έρχονται στο νου υπό αυτή την ιδιότητά τους. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, έχω γράψει στο παρελθόν για τους "ρολίστες" και το ρόλο τους, στην προκειμένη ανάρτηση αναφέρομαι σε παίχτες που αν δεν είναι σχεδόν ίσοι με τους πρωταγωνιστές είναι ένα ελάχιστο σκαλοπάτι παρακάτω. Κυρίως θα αναφερθώ σε Ελλάδα και Αμερική, ίσως γιατί οι προσλαμβάνουσες μου είναι περισσότερες.

ΕΛΛΑΔΑ

Γιαννάκης στον Γκάλη: Υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα? Ο Δράκος θα μπορούσε να ήταν ο απόλυτος αρχηγός, εντούτοις δέχθηκε να υπηρετήσει τον παμμέγιστο Νικ και αυτό από μόνο του φανερώνει το μεγαλείο της μπασκετικής του προσωπικότητας. Οργάνωνε την επίθεση, "τάιζε" τον συμπαίχτη του είτε με baseball πάσες ή με alley-hoop, έπαιζε άμυνα και για αυτόν, στηνόταν για κάθε επιθετικό φάουλ, σκόραρε για να βοηθήσει την ομάδα του όταν χρειαζόταν, παθιαζόταν, έβαζε τις φωνές, δε σταματούσε να παλεύει ποτέ, πίστευε στη νίκη και έπαιζε μόνο για αυτή, θυσιαζόταν για το καλό της ομάδος. Και ας τραβούσε όλη σχεδόν τη δόξα και τα φώτα της εποχής ο συμπαίχτης του. Ο ΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ

Κόρφας στον Μπάνε: Για πολλά χρόνια ο 1,78 Ελληνοαμερικανός Τζόνι ήταν επιφορτισμένος με μια δουλειά και αυτή ήταν να δίνει τη μπάλα στο νούμερο 7 του ΠΑΟΚ τη σωστή χρονική στιγμή, μόλις αυτός είχε ξεφύγει για ένα δεύτερο από το κυνήγι του αντιπάλου μετά από σκριν προκειμένου να σταυρώσει τα χέρια του ο Μπάνε και να την μπουμπουνίσει. Μόλις συνέβαινε αυτό, ο Τεν-Τεν του Ελληνικού μπάσκετ θα χαμήλωνε και άλλο το κορμί του, θα έπαιζε άμυνα σε όλο το γήπεδο, θα ζητούσε τη μπάλα από την επαναφορά ή το ριμπάουντ και θα έδειχνε το σύστημα που τα λοιπά θηρία της ομάδος του θα ακολουθούσαν. Αν χρειαζόταν με το ένα του χέρι θα "έσταζε" και μερικά τρίποντα σε όποιον τον αμελούσε, αλλά αυτό ήταν δουλειά του Μπάνε κυρίως και για αυτό φρόντιζε. Αθόρυβος, εργατικός, προσηλωμένος στο στόχο του και αφοσιωμένος στο ρόλο του, που συχνά ήταν για παράδειγμα να παίζει άμυνα στον Γκάλη.

Γάσπαρης στον Φάνη: Όποιος έχει διαβάσει την ανάρτησή μου για τον Φάνη καταλαβαίνει τι σημαίνει για μένα ο μπέμπης. Κανείς παίχτης όμως δεν παίζει μόνος του ούτε κερδίζει μόνος του. Ο Γάσπαρης για πολλά χρόνια ήταν ο συνοδοιπόρος του Φάνη στις γειτονιές της Ν. Σμύρνης, η απειλή από την περιφέρεια, ένας προικισμένος σκόρερ με χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του το δυνατό jump-shoot από τα 4-5 μέτρα. Νευρώδης, γοργοπόδαρος, σταθερός σκόρερ εκμεταλλευόταν κάθε ασσίστ του Φάνη για να τελειώσει τη φάση με σουτάκι ή να τρέξει στο ανοιχτο γήπεδο. Και παρόλο που αυτός σκόραρε τους πολλούς πόντους, που τα επιθετικά συστήματα ήταν φτιαγμένα πάνω του, αυτός ήταν ο υπασπιστής του Φάνη εκείνα τα χρόνια.

Τόμιτς στον Πάσπαλιε: Τις πρώτες χρονιές που ο Ζάρκο πάτησε στην Ελλάδα είχαν αναστενάξει τα αντίπαλα καλάθια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όλες οι άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του. Για να αντιμετωπίσει τα αντίπαλα πυρά ο Ζάρκο είχε στο πλευρό του ένα αμούστακο παιδί από τη Γιουγκοσλαβία που έριξε στα βαθιά ο Ιωαννίδης. Αποτέλεσμα ήταν ο ΟΣΦΠ να έχει ένα στιβαρό κουμανταδόρο, έναν εξαίσιο οργανωτή είτε σε σετ παιχνίδι είτε σε αιφνιδιασμό, έναν πολύ καλό αμυντικό με έφεση στο κλέψιμο και έναν εξαιρετικά επικίνδυνο σουτέρ από τα 6,25 συνήθως χωρίς ισσοροπία και υπό μεγάλη πίεση χρόνου και αντιπάλων. Εκείνα τα χρόνια ο Μίλαν διάβαζε το παιχνίδι κάθε στιγμή και κουμάνταρε την ομάδα του όπως κανείς άλλος στην Ελλάδα και ελάχιστοι στην Ευρώπη.

Ζντοβτς στον Μπέρι: Και για τους δύο έχω αφιερώσει ξεχωριστές αναρτήσεις που είναι και από τις αγαπημένες μου, στην παρούσα τους αποδίδω ίσως τον πιο ζηλευτό τίτλο συνεργασίας που θα μπορούσαν να απολαύσουν. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής Γουώλτερ στα χρόνια του στον Ηρακλή μαζί με τον απόλυτο συμπρωταγωνιστή Γιούρι. Συμπρωταγωνιστή μόνο και μόνο γιατί η φύση του παιχνιδιού του Σλοβένου ήταν τέτοια, δηλαδή αυτή του "στύλου υποβοήθησης". Εξάλλου και μερικά χρόνια πριν με τη Λιμόζ, αυτός είχε κάνει μάγκες τους διάφορους Αφρικανο-Γάλλους που έφτασαν στην κορυφή της Ευρώπης. Οτιδήποτε μαγικό έκανε η "περίεργη φάτσα" είχε από πίσω του τη συμμετοχή και αρωγή του ξανθού σκυλιού.

Γάκης στον Ουίγκινς:  Εκείνα τα χρόνια στο κλειστό του Σπόρτιγκ, ο συμπαθής Μίτσελ έφευγε απογοητευμένος όταν δεν κατόρθωνε να βάζει 40 πόντους στους αντιπάλους του!! Καλαθομηχανές από τις ελάχιστες, παίχτης που ζούσε μόνο για βάζει τη μπάλα στο πλεχτό, σε συνέντευξή του σε ΤΡΙΠΟΝΤΟ της εποχής έχει αποδώσει τα εύσημα στον Γιάννη Γάκη, λέγοντας ότι αυτός ακολουθεί κάθε φορά τις υποδείξεις του άσσου του. Για να πάρει τη μπάλα είτε σε θέση off-side είτε μέσω του συστήματος και να σουτάρει, έπρεπε να αποφασίσει ο play-maker της ομάδος που σαν μοναδικό σκοπό του παιχνιδιού του είχε να προσφέρει τη μπάλα απλόχερα στον star του και αυτός θα ξεκινούσε τα μαγικά του. Πολύ υποτιμημένος παίχτης για εκείνη την εποχή, τον είχε εκθειάσει τον Γάκη και ο Σούμποτις σε μια του συνέντευξη.

Μυλωνάς στον Κορωνιό:  Ο "βλάχος" όπως χαρακτηριστικά τον έλεγαν εκείνα τα χρόνια αποτέλεσε για πολύ καιρό το συνοδοιπόρο του Κορωνιού στις γειτονιές των Δυτικών Προαστείων. Μακρυχέρης, μακρυκάννης και μακρυμάλλης ο Γιάννης έκανε σχεδόν όλα όσα απαιτούσαν οι ανάγκες από ένα 3άρι της εποχής. Έπαιζε άμυνα, έτρεχε στον αιφνιδιασμό, σούταρε από τις γωνίες με το σώμα του σε ελαφρώς πλάγια θέση, βοηθούσε την ομάδα του στα ριμπάουντ και στο κατέβασμα της μπάλας ενίοτε, βουτούσε στο παρκέ για μια χαμένη μπαλιά και όλο αυτό το πακέτο τον έφερε μέχρι και και την Εθνική Ομάδα εκείνα τα χρόνια, χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη συνέχεια. Σταθερός στην συνεισφορά του, κράτησε τη θέση του δίπλα στον Άγγελο για πολλά χρόνια ακόμα και μετά την έλευση πολλών ξένων.

Τσαρτσαρής σε Μποντίρογκα/Διαμαντίδη/Μπατίστ: Ο φρεσκοπαντρεμμένος Κωστάκης μετράει αισίως 12 χρόνια στον ΠΑΟ και κατά συνέπεια έχει παίξει μαζί με όλους τους πρωταγωνιστές των πρασίνων τα τελευταία αυτά χρόνια. Η πιο σταθερή κ αναλλοίωτη αξία όλα αυτά τα χρόνια ήταν η δική του παρουσία στην ομάδα. Σε οτιδήποτε του ζητήθηκε ανταποκρίθηκε, να παίξει ομαδική και ατομική άμυνα, να ανέβει στη θέση του σέντερ, να ακροβολιστεί στις γωνίες να σουτάρει, να κατεβάσει τα σκουπίδια, να στήσει τα σκριν, να φάει και να ρίξει ξύλο κάτω από τα καλάθια, να εμψυχώνει από τον πάγκο, να παρακολουθεί τραυματίας, να ακούει τις οδηγίες του προπονητή του. Οι πολύτιμες υπηρεσίες του προσφορά όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και σταθερότητα.

Ιτούδης στον Ζοτς: Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για αυτή τη σχέση? Τι καλύτερο έχω εγώ να προσθέσω. Μάλλον τίποτα. Ο Ζοτς είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, βάσει αποτελεσμάτων των ομάδων του, ίσως γιατί έχει δίπλα του και έναν από τους κορυφαίους συνεργάτες. Συχνά αισθανόσουν βλέποντάς τους δύο σώματα να λειτουργούν ως ένα. 13 ολόκληρα χρόνια κάθε μέρα σε προπόνηση και αγώνες. Δεν τα λες λίγα...

NBA

Pippen to Jordan: Η αμερικάνικη έκδοση του δικού μας Γκάλη-Γιαννάκη. Ο Σκότι είναι, κατά τη γνώμη μου, διαχρονικά ο αξιότερος, λαμπρότερος και με την μεγαλύτερη επιρροή σε ομάδα και συμπαίχτη συμπρωταγωνιστής που έπαιξε ποτέ μπάσκετ. Αναγνωρισμένο δημοσίως πριν και πρώτα από όλους από τον ίδιο τον MJ, τον κορυφαίο όλων. Η ομάδα του Ταύρων ίσως, λέω ίσως, να μην έφτανε στα δυσθεώρητα ύψη απόδοσης και επιτυχιών αν ο Ινδιάνος δεν είχε αντιληφθεί και καταλάβει στο έπακρο τον ρόλο του, αν δεν στεκόταν δίπλα στον συμπαίχτη και φίλο του σε κάθε πρόκληση που αυτός είχε να αντιμετωπίσει. Απλά, ας αναρωτηθούμε έναν τομέα του παιχνιδιού που το 33 των Bulls δεν προσέφερε και θα πάρουμε την απάντησή μας.

Dumars to Thomas: Ένας από τους αγαπημένους παίχτες του δικού μας Ντράζεν είχε την τύχη να έχει συμπαίχτες μερικούς από τους μεγαλύτερους ρολίστες στην ιστορία του NBA (Ρόντμαν-Λαϊμπίρ-Μαχόρν). Είχε όμως και την τύχη να φυλάγεται η πλάτη από τον κύριο Ντούμαρς. Παίχτη μικρό στο δέμας, αλλά με μεγάλη καρδιά, εξαιρετικό αμυντικό, μα κυρίως παίχτη με προσωπικότητα και ψυχραιμία στο παιχνίδι του. Απέναντι στο πολλές φορές άναρχο παιχνίδι του Αζάια, ο συμπαθής Τζόε αντιπαρέβαλε την ηρεμία του, το αξιόπιστο μακρινό του σουτ, τη σωστή οργάνωση του παιχνιδιού, μιλούσε με σύνεση και προσπαθούσε να συγκρατήσει τους αψίκορους συμπαίχτες του. Για χρόνια το δεξί χέρι του αστεριού των κακών παιδιών του Ντιτρόιτ, πλέον έχει διοικητική θέση στην ομάδα.

MacHale στον Bird: Αν κατά τη γνώμη μου βάλουμε τον Πάρις στους ρολίστες, ο Κέβιν μάλλον προάγεται ως ο υπολοχαγός του Larry Legend. Δε γέμιζε σε κανένα το μάτι, φάτσα και σώμα σχεδόν αντιτουριστικά με μεγάλους ώμους, μακριά χέρια και περίεργο τρέξιμο φορώντας μια πράσινη στολή με το τριφύλλι. Σας κάνει αυτός για το νούμερο 2 των Σέλτικς? Και όμως, ο Κέβιν όλα εκείνα τα χρόνια πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους που έδωσε ο ξανθός στρατηγός του. Με τα υπόγεια του hook, τις ατελείωτες προσποιήσεις του, τους θανατηφόρους αγκώνες του, τις κινήσεις του στη baseline πίσω από τους αμυντικούς, τα υψωμένα του χέρια σε κάθε διείσδυση αντίπαλου περιφερειακού, με το ατελείωτο κλωτσομπουνίδι εναντίο των Ράμπις και Γουόρθι, στεκόταν πάντα παράμερα στον Λάρι έτοιμος να ριχτεί στη μάχη.

Worthy to Magic: Αν θεωρήσουμε ότι η καριέρα του Καρίμ έδυε σιγά σιγά τα χρόνια της δεκεατίας του ΄80, ο γενειοφόρος James ήταν το αναμφισβήτο πρωτοπαλίκαρο του μάγου στις εξαίσιες παραστάσεις που αυτός έστηνε κάθε βράδυ στην Καλιφόρνια. Εκπληκτική ισορροπία ανάμεσα σε δύναμη και ταχύτητα, μπορούσε να σκοράρει είτε με πρόσωπο στο καλάθι είτε με πλάτη, αλλά το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν το transition. Παρόλο το ύψος και τον όγκο του έτρεχε το ανοιχτό γήπεδο σαν ελάφι περιμένοντας την ασσίστ του Μάτζικ για να τελειώσει τη φάση με τόσο χαρακτηριστικό του tomahawk dunk που έκανε τα καλάθια να αναστενάζουν. Ασταμάτητος στην επίθεση, με τρομερή ποικιλία κινήσεων στο ρεπερτόριό του, παίχτης-δυναμίτης στις καλές του μέρες απλά δε σταματιόταν από έναν αντίπαλο.

Stocton to Malone: Πόσες φορές, πόσες χιλιάδες φορές οι εκφωνητές έχουν πει την ατάκα αυτή? Ο Μαλόουν είναι ο δεύτερος τη τάξει σκόρερ στην ιστορία του NBA πίσω μόνο από τον Τζαμπάρ με σχεδόν 35,000 πόντους. Γνωστό αυτό. Πόσους από αυτούς τους σέρβιρε ο κοντοπίθαρος Τζόνι? Επί σχεδόν δύο δεκαετίες το pick & roll των δύο είχε εξελιχτεί σε εφιάλτη κάθε άμυνας παρόλο που όλοι το γνώριζαν, το είχαν μελετήσει και αναλύσει. Το alter ego του θηριώδους Καρλ λειτουργούσε ως ένας άριστα προγραμματισμένος εγκέφαλος μέσα στο γήπεδο ψάχνοντας να βρει τις κατάλληλες συντεταγμένες προκειμένου η μπάλα να φτάσει στον προορισμό της που δεν ήταν άλλος από τα χέρια του συμπαίχτη του. Το κεφάλι πάντα όρθιο, τα μάτια να κινούνται συνεχώς και η αστραπιαία κίνηση που σχεδόν παρέλυε κάθε άμυνα, η πάσα του. Κάθετη, πλάγια, overhead, στήθους, σκαστή δεν είχε σημασία. Και μετά στην άμυνα, επεξεργαζόταν την επόμενη κίνησή του.

Hardaway to Mullin/Mourning:  Άλλος ένας κοντός πονοκέφαλος για τους αντιπάλους του. Από τα χρόνια του στους Πολεμιστές δίπλα στον ξανθομάλλη Κρις και συνεχίζοντας στη Φλόριντα δίπλα στα μούσκουλα του Zo, ο Tim ήταν πάντα το νούμερο δύο που κανείς δεν ήθελε να αντιμετωπίσει. Η σταυρωτή του ντρίπλα αφού είχε περάσει πρώτα τη μπάλα κάτω από τα πόδια του είχε ως αποτέλεσμα πάρα πολλοί αντίπαλοι του να ακινητοποιούνται στο έδαφος ή ακόμα και να χάνουν την ισορροπία τους, αγγλιστί Ancle-braker. Ταχυδύναμος άσσος με καλό court-vision συνεργάστηκε πολλά χρόνια και με τον Mullin που σύχναζε στις γωνίες και αργότερα με τον σκληρό Αλόνζο προσφέροντάς τους εύκολα καλάθια, ενώ συχνά πυκνά σηκωνόταν από τα 7 ή και τα 8 μέτρα και σκόραρε με μακρινά σουτ. Δεν έφτασε ποτέ να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής, αλλά ήταν πάντα ένας πολύτιμος first-class συμπαίχτης που άφησε τη δική του ιστορία.

Payton to Kemp: Το "γάντι" όπως είχε το προσωνύμιο λόγω του πόσο πολύ κολλούσε το σώμα του στον επιτίθεμενο ήταν εκείνα τα χρόνια το δεξί χέρι του ιπτάμενου Σων κάνοντάς του τη ζωή του εύκολη με τις ασσίστ του πάνω από τη στεφάνη που οδηγούσαν σε βροντερά καρφώματα. Πολυσύνθετος παίχτης και εξαιρετικά ανταγωνιστικός ο Γκάρι δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους επιθετικούς καθώς η άμυνα του ήταν αυτό που σήμερα λέμε "σκυλίσια" με χέρια, πόδια αλλά και στόμα να δουλεύουν εν πλήρη αρμονία και σε φουλ ένταση. Πολλά κλεψίματα, hustle παιχνίδι όπως λένε οι Αμερικάνοι, ιδρώτας, τρέξιμο, σκληρά φάουλ αλλά παιχνίδι με πλάτη, alley-hoop πάσες, σουτάκια από την περιφέρεια, δυναμικές διεισδύσεις και οργάνωση του παιχνιδιού της ομάδος του με τέτοιο τρόπο ώστε ούτε ο μέγκα σταρ του ούτε κανείς εκ των Μακμίλαν, Σρέμπφ, Πέρκινς να μην μένει χωρίς μπάλα να σουτάρει. Πραγματικό σκυλί του πολέμου ντυμένο όμως με τη στολή ενός σταρ.

Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί ακόμα τέτοιοι παίχτες που μπορεί κανείς να αναφέρει. Σκεφτόμουν και τα ζευγάρια των Πένι/Σακίλ και Κόμπε/Σακίλ αλλά μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσω ποιος από τους δύο είναι ο αρχηγός και ποιος το πρωτοπαλίκαρο καθώς οι ρόλοι συχνά άλλαζαν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ακόμα και το δίδυμο Ρόμπινσον/Ντάνκαν σκέφτηκα αλλά και πάλι εκεί ποιον διαχωρίζεις και ποιον κατατάσσεις ως τι.

Υπασπιστές.....