Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι για το πρωτάθλημα που εξελίσσεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και αυτό όχι επί σκοπώ, αλλά γιατί είναι τόσο καταιγιστικός ο ρυθμός των παιχνιδιών, των αλλαγών και των εξελίξεων που τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Στην παρούσα ανάρτηση και φάση πιο πολύ θέλω να μοιραστώ μαζί σας διάφορες σκέψεις μου για παίχτες και ομάδες που, είτε για την θετική τους είτε για την αρνητική τους παρουσία, έχουν μέχρι τώρα αφήσει το στίγμα τους στο 1/2 περίπου της reqular seazon που πλησιάζουμε.
- Τριάδα ομοούσια. Στην παγωμένη Μινεσότα υπάρχει μια τριανδρία που στην καλή της μέρα μπορεί να προκαλέσει πάρα πολλά προβλήματα σε οποιαδήποτε ομάδα. Οι Wolves μπορούν να υπερηφανεύονται ότι μάλλον έχουν τον καλύτερο power-forward του πρωταθλήματος (Kevin Love), έναν παίχτη που αποτελεί το πλήρες πακέτο για τη θέση καθώς μπορεί να "σκοτώσει" την αντίπαλη άμυνα το ίδιο καλά είτε παίζοντας με πλάτη κοντά στο καλάθι είτε σουτάροντας έξω από την άρκτο των 7,25. Μάλιστα η, τα τελευταία χρόνια αυξανόμενη, εξαιρετική επίδοση του στο mid-range και μακρινό σουτ, μαζί με τον εξαιρετικό μηχανισμό στο σουτ, δείχνει ότι με τόσο κρύο στη Μινεσότα, κάποιος δουλεύει πολύ στην ατομικη προπόνηση. Bonus για την ομάδα η αλά Ρόντμαν αίσθηση που έχει στον τομέα των ριμπάουντ, τελειώνοντας σχεδόν κάθε βράδυ με double-double εντυπωσιακών στατιστικών. Από κοντά και το θωρηκτό Ποτέμκιν, aka Νίκολα Πέκοβιτς. Μετά από 1-2 χρόνια προσαρμογής στους κανονισμούς και τις ανάγκες του NBA, ο θηριώδης Πέκο αφήνει κάθε βράδυ το στίγμα του στις αντίπαλες ρακέτες. Έχει εξαιρετικά τελειώματα με πλάτη, μπορεί να σπρώξει όποια ντουλάπα βρεθεί στην πλάτη του, το fingeroll της μπάλας από τα δάχτυλά του παραμένει απαλό, χρησιμοποιεί το ταμπλό, έχει βάλει και άλλα μυϊκά κιλά, ενώ τρέχει πολύ καλά το γήπεδο σκοράροντας και στο transition. Βελτιωμένη έκδοση αυτού που είδαμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, έχει ταιριάξει πολύ με τον Love, καθώς όταν ο τελευταίος τραβιέται έξω, έχει όλη τη ρακέτα δική του. Και αυτό ΔΕΝ είναι για κανέναν αντίπαλο εύκολο. Ακόμα και την εγγενή του αδυναμία στα ριμπάουντ, προσπαθεί να τη βελτιώσει, παραμένοντας ένας εξαιρετικός επιθετικός ριμπάουντερ. Ο Ρίκι είχε την ατυχία ενός σοβαρού τραυματισμού και αυτό θέλει χρόνο και εμπιστοσύνη από την ομάδα του, την οποία και έχει. Σωματικά έχει χάσει ένα "κλικ" από τη σπιρτάδα του, αλλά παραμένει ο γενικός κουμανταδόρος και ο ιδανικός όταν ανοίγει ο αιφνιδιασμός. Έχει εξαιρετικό court-vision, τρέχει τη μπάλα καλά, δε διστάζει να πάει μέχρι μέσα να τελειώσει τη φάση, κλέβει μπάλες και πηγαίνει στο ριμπάουντ, ενώ προσπαθεί στην πρώτη "ανάγνωση" της φάσης να σουτάρει κιόλας, παρόλο που ο μηχανισμός του παραμένει λίγο περίεργος. Φαίνεται ότι δουλεύει πολύ, έχει κάθε βράδυ απέναντί του να αντιμετωπίσει δεκαθλητές, είχε χρόνο να βρει τα πατήματά του, αλλά ίσως φέτος η πίστωση χρόνου να οδηγήσει την ομάδα του στην post-seazon να τελειώνει.
- Τρομακτικός. Τι σου είναι τελικά η ψυχολογία σε έναν αθλητή ή και σε μια ομάδα, αν θέλετε. Από τότε που κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο ο Λεμπρόν έχει βαλθεί να γίνει η νούμερο 1 υποψηφιότητα για τον πιο ολοκληρωμένο παίχτη που εμφανίστηκε ποτέ στα γήπεδα του μπάσκετ και ας ακούγεται έως προκλητικό αυτό. Κάθε βράδυ ο James καταθέτει και στις δύο άκρες του παρκέ τα σχεδόν ανεξάντλητα στοιχεία του ταλέντου σκορπώντας τον τρόμο σε κάθε του αντίπαλο. Τώρα τελευταία λες και έχει βάλει προσωπικό του στοίχημα να καρφώσει πηδώντας πάνω από έναν αντίπαλο. Τα προσωπικά του στατιστικά τρομάζουν, αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι παίζει σε μια ομάδα, όπου και πρέπει να μοιράζεται τις προσπάθειες και με τους άλλους δύο super-stars. Πιο πολύ όμως είναι αυτή η αίσθηση της προσωπικής κυριαρχίας που βγάζει, καθώς σχεδόν δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί σε καμία στιγμή του παιχνιδιού από έναν αντίπαλο, ενώ τα συνεχόμενα παιχνίδια πρωταθλητισμού τον έχουν ωριμάσει, τον έχουν δυναμώσει πνευματικά και του έχουν οξύνει την αντίληψή του για το παιχνίδι. Σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού είτε στατιστικής είτε τακτικής φύσης, ο "Βασιλιάς" φαίνεται να κάνει τη διαφορά και να γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της ομάδος του και αυτό στο παρελθόν το έχουμε δει να συμβαίνει από πραγματικά ελάχιστους παίχτες.
- Η απόλυτη βελτίωση. Να είναι άραγε τυχαίο ότι από τότε που επέστρεψε ο Λάρι στα ηνία της ομάδος, οι Πέισερς έχουν μεταβληθεί σε έναν υπολογίσιμο μνηστήρα του τίτλου, αναγκάζοντας τους νυν πρωταθλητές πέρυσι να υπερβάλλουν εαυτόν για να τους αποκλείσουν? Μάλλον όχι, αλλά νομίζω ότι και ο P. George έχει βάλει το χεράκι του σε αυτό. Τον τύπο αυτόν τον παρακολουθούσα επί αρκετά χρόνια και πάντα απέπνεε μια δυναμική στο παιχνίδι του, απλώς δεν ήξερα αν θα κατάφερνε να την εξω-στρέψει. Τα κατάφερε και μετατράπηκε σε ένα από τα πιο "καθαρόαιμα" που κυκλοφορούν εκεί έξω. Το κορμί του θυμίζει Πίπεν, οι αμυντικές του ικανότητες, για τις οποίες φημιζόταν ανέκαθεν, είναι εξαιρετικές, αλλά πλέον στην επίθεση μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα είτε με powerful drive στο μέσο της ρακέτας τελειώνοντας με κάρφωμα είτε με συνεχόμενα τρίποντα από όλες τις γωνίες της ρακέτας. Ψηλός και μακρύς για τη θέση του, με πολύ γρήγορα πόδια, υποδειγματική ισορροπία σώματος και εξαιρετικό μηχανισμό στο σουτ -θυμηθείτε το σουτ ισοφάρισης εναντίον των Heat μετά από σκριν στα 8 μέτρα- αποτελεί τον νούμερο 1 κίνδυνο των Ιντιάνα για κάθε ομάδα και στα μάτια μου φαντάζει μέχρι και υποψήφιος MVP της χρονιάς, αν η ομάδα του φτάσει στο καλύτερο ρεκόρ. Το καλύτερο είναι ότι είναι ακόμα μικρός σε ηλικία και έχει τρομερά περιθώρια βελτίωσης και σε άλλους τομείς του παιχνιδιού του.
- Ο "DoC" ήρθε, αλλά κάτι λείπει. Πανθομολογουμένως, το ρόστερ των Κλίπερς τα τελευταία χρόνια και ιδίως με την έλευση του Πολ θεωρείται από τα καλύτερα και πιο ανταγωνιστικά της λίγκας, εντούτοις όλοι επεσήμαιναν το μικρό ειδικό προπονητικό "εκτόπισμα" του Ντελ Νέγρο θεωρώντας ότι με έναν καλύτερο προπονητή η ομάδα θα εκτοξευθεί. Ο καλύτερος προπονητής ήρθε, ο Ρίβερς είναι εξπέρ στην τακτική και στην προετοιμασία ενός παιχνιδιού, ενώ κουβαλάει μαζί του και την αύρα ενός πρωταθλήματος και των τελικών, αλλά οι παιδικές αρρώστιες ακόμα εμφανίζονται. Οι Κλίπερς μπορεί να γίνουν με διαφορά η πιο θεαματική ομάδα του πρωταθλήματός, εντούτοις φαίνεται να τους λείπει ο "κυνισμός" και ο "επαγγελματισμός" για να κάνουν το παραπάνω βήμα. Η άμυνά τους είναι προβληματική, τουλάχιστον για το επίπεδο του πρωταθλητισμού που συζητάμε και ατομικά και ομαδικά, αλλά αυτό μοιάζει λογικό, καθώς σε ένα χρόνο μέσα κανείς δε μπορεί να κάνει θαύματα. Εντούτοις, αυτό που περιμένω είναι η περαιτέρω ωρίμανση κάποιων εκ των εξαιρετικών παιχτών που έχουν οι Κλίπερς, που αναπόφευκτα θα έχει θετικό αντίκτυπο σε όλο το παιχνίδι της ομάδος και νομίζω ότι εκεί ποντάρει και ο Ρίβερς. Δε θα μου κάνει εντύπωση αν πχ ο Αντρέ Τζόρνταν από του χρόνου φιγουράρει στην κορυφή των ριμπάουντερ ή των μπλοκέρ επικεντρωνόμενος κυρίως στην άμυνα ή να δω τον Γκρίφιν να εμπλουτίσει το παιχνίδι του ακόμα περισσότερο με το απαραίτητο mid-range σουτάκι του. Καταλύτης φυσικά όλων αυτών παραμένει η ηγετική προσωπικότητα του Κρις Πολ, τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ, που αποπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη στους λοιπούς. Αυτός ψήφισε θετικά και στην έλευση του Ρίβερς και από αυτόν αναμένουν όλοι να κουμαντάρει την ομάδα στα δύσκολα. Νομίζω ότι η λέξη που τους ταιριάζει είναι "αναμένουμε".
- Απογοήτευση. Ωραία η Νέα Υόρκη με φοβερά αξιοθέατα, ωραίο και το Μπρούκλιν με ωραίες γειτονιές μπάσκετ να παίξεις, αλλά από εκεί και πέρα, τα πράγματα χωλαίνουν. Η χρονιά ξεκίνησε με πολύ μεγάλες προσδοκίες και για τις δύο ομάδες και μάλιστα υπήρχαν -ενδόμυχες- σκέψεις ακόμα και για τελικούς περιφέρειας, καθώς και χρήματα πολλά έπεσαν για να γίνουν ηχηρές μεταγραφές (Νετς-Πιρς-Γκαρνέτ) αλλά και το υφιστάμενο ρόστερ των Νικς με έναν αποδεδειγμένα -έστω και για κολλέγιακό επίπεδο- καλό προπονητή προϊδέαζε για κάτι τέτοιο. Ξέρετε πολλές ομάδες που έχουν ταυτόχρονα στην πεντάδα τους, τον εξαιρετικό αμυντικό Τσάντλερ και τους All-Star Άντονι και Αμάρε? Και όμως, στην προκειμένη περίπτωση, ταιριάζει ένα τραγουδάκι του Βασίλη Καρρά που λέει "... Δεν είχαμε αυτό που λένε χημεία...". Και οι δύο ομάδες φαίνονται εντελώς αδούλευτες ιδίως στο κομμάτι της επίθεσης, όπου κινούνται μόνο με το ατομικό ταλέντο των παιχτών τους, οι συνεργασίες δεν είναι δουλεμένες, παρά εμφανίζονται σποραδικά, ενώ ακούγονται πολλά και για κακό κλίμα στα αποδύτήρια. Το χειρότερο που συμβαίνει είναι φαίνονται να έχουν εθιστεί και οι δύο ομάδες στις ήττες χωρίς στον ορίζοντα να εμφανίζεται κάποια αντίδραση. Στο Μπρούκλιν τον ρούκι Κιντ ήδη ετοιμάζονται να τον διώξουν, καθώς φαίνεται να έχει χάσει το έρεισμά του στους παίχτες, ενώ στο Μεγάλο Μήλο ο Άντονι έχει ήδη μιλήσει 2 φορές στα τοπικά ΜΜΕ εκφράζοντας τον εκνευρισμό του για την αγωνιστική κατάσταση της ομάδος. Πάντως, αν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά, προβλέπω να έχουμε πολύ θερμό καλοκαίρι με τόσα "βαριά" ονόματα και στα δύο ρόστερ.. - Δε λυγίζουν οι θρύλοι. Έχω γράψει για τον Κόμπι μια παλιότερη ανάρτηση τιτλοφορούμενη "Ποιος γουστάρει τον Κόμπι" και υπήρξαν πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις επί αυτής. Αυτό που θέλω εδώ να πω είναι ότι θα είναι πολύ άδικο για έναν τόσο μεγάλο παίχτη, κάτοχο 5 πρωταθλημάτων και ουκ ολίγων ατομικών και σταστιστικών ρεκόρ να τελειώσει την καριέρα του ως απόμαχος λόγω των τραυματισμών. Από τα 18 του που πρωτο-εμφανίστηκε με το αφάνα μαλλί και όλοι έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως τον επικρατέστερο διάδοχο του Τζόρνταν μέχρι την άτυχη στιγμή της ρήξης του αχιλλείου του ο Κόμπι δε σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται και να απαντάει στις προκλήσεις. Ακόμα και σε αυτή την τελευταία που τον βρήκε στο λυκόφως της καριέρας του, δούλεψε σαν σκυλί και επανήλθε στα παρκέ, προσπαθώντας από το πρώτο κιόλας του παιχνίδι να καρφώσει ο αθεόφοβος!!! Τη στιγμή που προσπαθούσε να βρει πάλι τους αγωνιστικούς του ρυθμούς και να ενταχθεί στο πνεύμα της ομάδος, τον άφησε το γόνατο του και οι εκτιμήσεις μιλάνε για περίπου 2 μήνες εκτός. Πατημένα τα 35 του και με άσβεστη ακόμα την -ομολογημένη- φιλοδοξία του και να φτάσει σε ένα 6ο δαχτυλίδι αλλά και να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών, ίσως έχει έρθει η ώρα να αναπροσαρμόσει τις προσδοκίες του σε κάτι που δυστυχώς πολλοί θρύλοι δεν κατάφεραν: να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να μη συνεχίζει να κυνηγάει ανεμόμυλους. Με απλά λόγια να προστατέψει τον μύθο του και να τελειώσει τη μεγαλειώδη καριέρα του, όπως ακριβώς του αξίζει. - Φίλτρο νεότητος ή φίλτρο εκδίκησης. Τι διάολο συμβαίνει με τους Σπερς, μπορεί να εξηγήσει κανείς? Το καλοκαίρι παίρνουν την "αγία-Τριάδα" και τους βάζουν σε κρυόγονικές εγκαταστάσεις για να διατηρούνται φρέσκοι? Αν υπάρχει στο επαγγελματικό μπάσκετ μια ομάδα που αντιπροσωπεύει στο παρκέ ακριβώς αυτήν την έννοια της ομάδος, αυτή είναι τα Σπιρούνια. Ο ίδιος κορμός, οι ίδιες προσωπικότητες, ο ίδιος προπονητής, το ίδιο σύστημα, διαφορετικοί δευτεραγωνιστές, ξεκάθαροι ρόλοι, όμοιογένεια, αμυντική σκληράδα, αφοσίωση και πίστη στο σύστημα, πειθαρχία, αγωνιστικότητα, επιμονή και υπομονή είναι τα δομικά στοιχεία ενός μπασκετικού οργανισμού που κάθε χρόνο επιβεβαιώνει τη μοναδικότητά του. Υπάρχει έστω ένας -δημοσιογράφος, προπονητής, παίχτης- που δε θεωρεί την ομάδα του Πόποβιτς με τον 37άρη Ντάνκαν, τον 34 Τζινόμπιλι, τον 32άρη Πάρκερ με τους 120+ αγώνες φέτος φαβορί για τον τίτλο? Ή για να το πω καλύτερα, ΚΑΙ φέτος? Η όλη συζήτηση που ανοίχτηκε το καλοκαίρι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού σχετικά με τη απόφαση του γερό-Ποπ να μην κάνει φάουλ στον 6ο τελικό με τους Χιτ, δίνοντας την ευκαιρία στον Άλλεν να ευστοχήσει στο τρίποντο της ισοφάρισης, δε θα υπήρχε, αν το σουτ δεν έμπαινε και οι Σπερς ήταν τώρα πρωταθλητές. Το σουτ ήταν εύστοχο όμως, και δεν είναι. Και κάτι μου λέει ότι ΟΛΟΙ στην ομάδα τους φετινούς τελικούς, από την πρώτη τους κιόλας προπόνηση το καλοκαίρι, τους έχουν κυκλώσει και τους περιμένουν.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου