Τρίποντο

Λίγες ώρες πριν τον σπουδαίο προημιτελικό, το 3-ponto θυμάται εκείνον του 2005 και εύχεται να έχει την ίδια κατάληξη.

Το 3-ponto βγαίνει απ’ το χρονοντούλαπο της Ιστορίας γιατί δεν μπορεί να μείνει κλεισμένο μέσα. Όχι μετά τα όσα συμβαίνουν γύρω απ την (πάλαι ποτέ?) επίσημη αγαπημένη.

Να ξεκαθαρίσω πως στα χρόνια της επικοινωνίας μας μέσω του 3-ponto έχουμε αποδείξει την αγάπη μας για την Εθνική. Αυτή είναι και η αιτία που μας αναγκάζει να παίρνουμε στυλό και χαρτί μετά από πολύ καιρό.

Τελειώνω με τους προλόγους, που κουράζουν μιας και είμαι αρκετά ντεφορμέ μετά από τόσο καιρό, μπαίνοντας στο θέμα.

Σε αρκετούς θα ξενίζει η αναφόρα του στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το παλμαρέ του είναι στελεχωμένο με μία  Euroleague (όντας καθοριστικός στον τελικό  )  αλλά και πρωταγωνιστικό ρόλο  σε ομάδες  με πλούσια ιστορία (Άρης, ΠΑΟΚ, Φορτιτούτο, ΑΕΚ).  Αν και δεν θεωρήθηκε ποτέ μεγάλο ταλέντο, ούτε αναδείχθηκε απ’τα εθνικά κλιμάκια κατάφερε να γεμίσει με μπασκετικές παραστάσεις που αρκετοί θα ζήλευαν.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος «… και τότε πως μπορούσε και καλύτερα;»

Θα απαντηθεί  αλλά λίγο αργότερα.

Απ’ το έπος της Σαϊτάμα κλείσαμε 10 χρόνια. Σχετικά αφιερώματα, podcast, βιντεάκια ανέβηκαν σε ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο τις τελευταίες ημέρες. Προσωπικά ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναδώ τον ημιτελικό. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ τον έχω δει ξανά όλη και όλη μια φορά πριν αρκετά χρόνια . Αν πρέπει να δώσω μια εξήγηση ίσως θα ήταν πως τον θεωρώ κάτι σαν .. ιερό και δεν ήθελα να βεβηλώσω τον μύθο του προβάλλοντάς το αρκετές φορές.

Η φαντασία σχεδόν πάντα νικάει την πραγματικότητα και το να φαντάζομαι τον Παπαλουκά να ξεκινάει 50 pick n’ roll με τους Αμερικανούς να χάνονται στις περιστροφές ή τον Σχορτσανίτη να κατεδαφίζει τον Χάουαρντ το προτιμούσα απ’ το να το βλέπω στην τηλεόραση.

Τελειώνοντας το παιχνίδι έκανα δυο διαπιστώσεις:

Εκπλήσσομαι κάθε φορά που συζητάω για ταλέντα που δεν έφτασαν εκεί που τους περιμέναμε. Οι Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Ταπούτος είναι περιπτώσεις που κάθε φορά συζητούνται.

Αναμενόμενο.

Εκείνο που δεν είναι αναμενόμενο είναι γιατί ο Καράγκουτης δεν αναφέρεται στην παραπάνω λίστα.

Για τους νεότερους που δεν τον ξέρουν, ο  Καράγκουτης ήταν ο επόμενος Φάνης.  Στα μάτια όχι μόνο των Πανιώνιων αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Θα σας φανεί ίσως και ιερόσυλο αλλά το ταλέντο τους δεν απείχε πολύ.  

Μάλλον δεν πρέπει.

.

Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο ανέκαθεν θαύμαζα ανθρώπους που κατάφερναν, είτε στην προσωπική είτε στην επαγγελματική τους ζωή, να παραμένουν αφοσιωμένοι στον στόχο τους μέχρι να τον πετύχουν χωρίς φανφάρες και βερμπαλισμούς. Ανθρώπους που κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν η σκληρή δουλειά, τα λίγα λόγια και η συνέπεια τους. Ένας τέτοιος Κύριος (επίτηδες το «Κ» κεφαλαίο) πριν λίγο καιρό ανακοίνωσε ότι σταματάει να κάνει αυτό που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε για σχεδόν δύο δεκαετίες. Δεν υπήρξαν μακροσκελείς ανακοινώσεις, τηλεοπτικές συνεντεύξεις, πολυσέλιδα αφιερώματα όπως συνήθως γίνεται, παρόλο που η αξία του θα δικαιολογούσε κάτι τέτοιο. Έφυγε άνευ τυμπανοκρουσιών, «γεμάτος» όπως είπε από όλα όσα έζησε για δύο δεκαετίες στα παρκέ και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον του που, εκτός της οικογένειας του, εγώ ελπίζω από κάποιο πόστο να περιέχει και μπάσκετ.

Ως παράδειγμα προς αποφυγή.

 Για τους επόμενους.

 Πως το έλεγε ο Pat Riley?

« My way or the highway».