Απ’ το έπος της Σαϊτάμα κλείσαμε 10 χρόνια. Σχετικά
αφιερώματα, podcast,
βιντεάκια ανέβηκαν σε ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο τις τελευταίες ημέρες.
Προσωπικά ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναδώ τον ημιτελικό. Δεν ξέρω για εσάς
αλλά εγώ τον έχω δει ξανά όλη και όλη μια φορά πριν αρκετά χρόνια . Αν πρέπει
να δώσω μια εξήγηση ίσως θα ήταν πως τον θεωρώ κάτι σαν .. ιερό και δεν ήθελα
να βεβηλώσω τον μύθο του προβάλλοντάς το αρκετές φορές.
Η φαντασία σχεδόν πάντα νικάει την πραγματικότητα και το
να φαντάζομαι τον Παπαλουκά να ξεκινάει 50 pick n’ roll με τους
Αμερικανούς να χάνονται στις περιστροφές ή τον Σχορτσανίτη να κατεδαφίζει τον
Χάουαρντ το προτιμούσα απ’ το να το βλέπω στην τηλεόραση.
Τελειώνοντας το παιχνίδι έκανα δυο διαπιστώσεις:
- Στη
συγκεκριμένη περίπτωση η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία.
- Πως
τα κατάφερε και 10 χρόνια μετά
κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Ξέρετε σε ποιόν απευθύνομαι.
Κοίτα τι
έκανες….
- won
the 2014 Euroleague with Maccabi Tel Aviv
- named the 2010-11 All-Euroleague First Team
- won
the silver medal at the 2006 World Championship
- won
the bronze medal at the 2009 European Championship
- won the 2010-11, 2011-12 and
2013-14 Israeli National Championship with Maccabi Tel Aviv
- won the 2012-13 Greek National
Championship with Panathinaikos Athens
- won
the 2010 Greek National Cup with Olympiacos Piraeus
- won
the 2013 Greek National Cup with Panathinaikos Athens
- won the bronze medal at the
2002 European U-18 Championship
- won
the bronze medal at the 2001 World U-18 Championship.
Όταν ο Σοφοκλής εμφανίστηκε στη μπασκετική ζωη της
Ελλάδας δεν ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε. Όχι εκείνον, ακόμα δεν ξέρουμε και
φταίει αυτός, πώς να διαχειριστούμε τις απαιτήσεις, τις σκέψεις, τα
συναισθήματά μας, τι έπρεπε εμείς να κάνουμε για να πετύχει το project Sofo. Όταν γράφω
εμείς μας βάζω όλους: από προπονητές, Βασιλακόπουλο, δημοσιογράφοι, μέχρι και
εμάς τους απλούς φιλάθλους.
Μας συστήνεται στο Ευρωπαϊκό του ’01 όπου και είναι ο
σταρ της γενιάς του (15π, 8.9ρ σε 8αγ). Οι Πρίντεζης, Μαυροειδής, Σφέικος,
Μαγκουνής, Νίκος Παπανικολάου ήταν πολύ πίσω του. Στο Παγκόσμιο ένα χρόνο μετά
προβιβάζεται με τη σειρά του ’84 δηλαδή τους Βασιλειάδη, Βασιλόπουλο,
Περπέρογλου, Αποστολίδης, Ξανθόπουλος όντας ο μοναδικός 85αρης της ομάδας. Αυτό
βέβαια καθόλου δεν φάνηκε στο γήπεδο μιας και ήταν σταθερά ο 2ος
καλύτερος μετά τον Βασιλειάδη με αριθμούς που ζάλιζαν (19,9π / 8.9 ρ). Χάνεται
ο τελικός στο Bobligen της
Γερμανίας αν και ο Σοφοκλής ήταν ο καλύτερος του αγώνα (19π,12ρ) του ημιτελικού
με τους Σλοβένους των Λόρμπεκ και Βούγιανιτς (των Λέικερς).
Στο Παγκόσμιο της Θεσσαλονίκης φάνηκαν οι πρώτες
ενδείξεις σχετικά με το παιδί. Δεν μπόρεσε να ελέγξει τα νεύρα του (η κάκιστη
ψυχολογική αντιμετώπιση μεγάλων αγώνων θα τον ακολουθούσε σε όλη του τη
καριέρα) απ’ το αντιαθλητικό παιχνίδι των Λιθουανών γκρεμίζοντας ο,τι έβρισκε
στο διάβα του με αφορμή αγκωνιά του Σιλίνσκις που του μάτωσε τα χείλη. Ο
εκνευρισμός μεταδόθηκε σε όλη την ομάδα και βρεθήκαμε πίσω με 72-66 1’44’’ πριν
τη λήξη. Ο Κλέιζα μας πλήγωσε με 27π ενώ από εμάς ο Σόφοκλης ήταν ο καλύτερος
με 17π, 10ρ, 4 α (ο Βασιλειάδης σε κάκιστη ημέρα με 3/19 εντός
παιδείας – σημ. άσχετο αλλά σας προκαλώ να μου βρείτε ένα σπουδαίο ματς σε do or die του νυν φοργουορντ της ΑΕΚ) .
Σε συλλογικό επίπεδο το τέλος της αγωνιστής περιόδου
2002-03 τον βρίσκει στον Ηρακλή να εμπλουτίζεται με ευρωπαϊκές παραστάσεις αλλά και ρόλο δίπλα στον Έρικ Μικ (και
επόμενο next best thing του Ηρακλή μετά τον Λάζαρο
Παπαδόπουλο).
Το καλοκαίρι του 2003 είχε όλο το μέλλον δικό του: Στον
Ηρακλή θα μπορούσε να γίνει starter με πραγματικά λεπτά συμμετοχής. Στην Εθνική που τότε
ψαχνόταν στους ψηλούς (το project Tsakalidis δεν
έβγαινε παρ’ όλες τις προσπάθειες) ίσως και να υπολογίζονταν στην επόμενη
αποστολή.
Επιλέγει να ακολουθήσει τα λεφτά και να ξενιτευτεί ενώ
δεν ήταν προετοιμασμένος για όσα – εκτός μπάσκετ – έπρεπε να διαχειριστεί σε
μία ξένη χώρα (σημ. θυμάμαι καλά πως
έβαλε φωτιά στη κουζίνα του όταν προσπάθησε να μαγειρέψει).
Χαμένη χρονιά όταν έπρεπε να κάνει την έκρηξη. Ήταν όμως
23χρόνων. Ηλικιακά δεν είχε πρόβλημα. Πνευματικό ήταν το πρόβλημα. Τα
προβλήματα βάρους έκαναν την εμφάνισή τους εκείνη τη χρονιά στην Ιταλία.
Επιστροφή στην καλύτερη ομάδα της πόλης που γνώριζε και
αισθανόταν ασφάλεια. Ο Άρης στόχευε πολύ ψηλά. Να καταφέρει να βάλει δύσκολα
στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό. Ο Σοφοκλής έκανε μέτρια χρονιά χωρίς να φτάσει στα
standards που
τον φανταζόμασταν. Ο Ολυμπιακός
βρισκόταν σε μεταβατική περιόδο προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές του
Κορυδαλλού και της διοικητικής ανυπαρξίας των 2 τελευταίων χρόνων. Προσπαθώντας
να συγκεντρώσει ελληνικό κορμό η επιλογή Σχορτσανίτη έμοιαζε ένα στοίχημα που
έπρεπε να πάρει.
Η συνύπαρξη με τον
Καζλάουσκας του έκανε καλό. Κάνοντας μια αξιολόγηση της καριέρας του μάλλον
επρόκειτο για τον προπονητή που μπορούσε να τον καταλάβει καλύτερα. Σαν
μπασκετμπολίστα αλλά και σαν άνθρωπο (με χειρότερο όλων φυσικά τον Γκέρσον).
Έχασε κιλά, έπαιξε Ευρωλίγκα (στατιστικά πραγματοποίησε την 2η
καλύτερή του χρονιά – ρεκόρ καριέρας σε βολές με 63,2%) φτάνοντας ένα τρίποντο
του Παπαμακαριου μακρυά απ’το φάιναλ φορ. Στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό
ξανάνοιξε η πόρτα της Εθνικής.
Το καλοκαίρι του ’06 τον βρήκε στην καλύτερη κατάσταση
της καριέρας του (αγωνιστικά και πνευματικά) . Ο Καζλάουσκας τον είχε ετοιμάσει
πολύ καλά όλη τη χρονιά και ο Γιαννάκης
τον διαχειρίστηκε άψογα σε εκείνο το τουρνουά.
Και μετά σχεδόν τέλος.
Με μαθηματική πρόοδο κατέβαινε επίπεδο. Αγώνα με τον αγώνα.
Πέρασαν 3 χρόνια και το πήρε απόφαση πως στην Ελλάδα συμβόλαιο σε ομάδα
ευρωλίγκας δεν θα έβρισκε. Ο Ολυμπιακός ήθελε να τελειώσει μαζί του, ο
Ομπράντοβιτς δεν τον ήθελε παρ’ όλες τις πιέσεις που δεχόταν.
Στην Εθνική σκόρπιες εμφανίσεις και σαν έκλαμψη – ή
τελευταία επιθανάτια βρόγχος αν θέλετε – το Μουντομπάσκετ του 2010 πάλι με
Καζλάουσκας προπονητή.
Με τη Μακάμπι (4 χρόνια έκατσε συνολικά) ταίριαξαν τα
χνώτα τους. Ίσως γιατί και εκείνοι δεν
είχαν μεγάλες απαιτήσεις από εκείνον. Έψαχναν έναν αναπληρωματικό ψηλό που σε
κάποια παιχνίδια θα μπορούσε – εν δυνάμει – να γίνει παράγοντας του ματς αλλά
και έναν αγαπημένο της κερκίδας. Τον βασικό τον έβρισκαν πότε στο πρόσωπο του
Χέντριξ, πότε στον Τάιους, πότε ακόμα ακόμα και στον Σον Τζέιμς.
Στο μεσοδιάστημα της Μακάμπι πήγε στον Παναθηναϊκό,
ξεκίνησε πολύ καλά αλλά θυμόμαστε πως την τελείωσε: στον πάγκο όπως και ο
περσινός σέντερ Ραντούλιτσα.
Πέρσι πήγε με τυμπανοκρουσίες στον Ερυθρό Αστέρα αλλά
έφυγε κακήν κακώς και τελείωσε τη χρονιά στον ΠΑΟΚ του Μαρκόπουλου.
Φέτος δεν έχει βρει ακόμα ομάδα.
Η Εθνική έχει να τον καλέσει απ’ το 2010. Απ’ τα 25του…
Παραθέτω ορισμένα προηγούμενα άρθρα που έγραψα για τον
Σοφοκλή :
….Αμέσως μετά τη μεταγραφή του στον ΠΑΟ:
Σόφο – μετά τις εμφανίσεις
του στη Σαϊτάμα- ένιωσε άτρωτος και «αφέθηκε». Ο Γκέρσον δεν ήξερε πώς να τον
διαχειριστεί και τον άφησε στη μοίρα του. Το στοίχημα του ελληνικού μπάσκετ
έμοιαζε τελειωμένο , με την άλλη πλευρά (Αγγελόπουλοι) να κάνει μία ύστατη
προσπάθεια για να σωθεί η σχέση (τον έστειλαν σε κλινική βάρους στην Ελβετία).
Μετά από πολλή υπομονή και προσπάθεια (σπουδαίος ο ρόλος του Π.Γιαννάκη
εδώ) ο Σόφο επανήλθε στις επάλξεις.
Μόνο που δεν έφτανε. Οι «άλλοι» (Ομπράντοβιτς και σία) είχαν τον τρόπο τους
να τον κάνουν να φαίνεται «λίγος»
απέναντί τους. Τα νταμπλ τιμ έδιναν και έπαιρναν και ο Big Sofo έβγαινε πάντοτε
αδιάβαστος στο διαγώνισμα.
Όσο τον πίστευαν στα ντέρμπι , τόσο εκείνος τους απογοήτευε.
Ώσπου στο τέλος χάλασε ο «ψυχισμός» και των δύο πλευρών και το διαζύγιο
επισημοποιήθηκε.
Μία σχέση που ξεκίνησε με χίλια όνειρα κατέληξε στο κάλαθο των αχρήστων!
Στη Μακάμπι – και με τις «ελληνικές συνήθειες» να απέχουν αρκετά χλμ -
όντως βελτίωσε ορισμένες αδυναμίες του αλλά και πάλι στα δύσκολα (Top-16 / playoffs) δήλωσε αδιάβαστος. ΦέτοςΑΝ
εξαιρέσουμε ένα
παιχνίδι στο Κάουνας , σε κανένα άλλο δεν έκανε ranking πάνω από 10.
εξαιρέσουμε ένα
παιχνίδι στο Κάουνας , σε κανένα άλλο δεν έκανε ranking πάνω από 10.
Στη φετινή θρυλική προημιτελική σειρά ήταν κάκιστος με 6pts , 1.2 reb αλλά και 2,6 λάθη . Ο Μπλατ έβαζε τον Χέντριξ στις crunch times. Για ακόμη μία φορά ο Ομπράντοβιτς βρήκε τον τρόπο να τον κάνει να
φαίνεται ασήμαντος.
Αυτά θυμούνται όσοι αισθάνονται κουμπωμένοι με την απόκτησή του.
Έχουν δίκιο.
Υπάρχει και η άλλη μερίδα που θυμάται τον ημιτελικό με τους Αμερικάνους ,
τον μικρό τελικό με τη Σλοβενία. Νιώθουν τι μπορεί να προσφέρει αν – με κάποιο
μαγικό τρόπο – αξιοποιήσει το ταλέντο που απλόχερα του προσέφερε η φύση και
λυπούνται τους αντιπάλους αν πραγματοποιηθεί η επιθυμία τους.
Και αυτοί δίκιο έχουν.
Ο Big Sofo – παρατσούκλι που του
έκανε τεράστιο κακό- είναι μπερδεμένη ιστορία. Το potential που συνοδεύει τον Καβαλιώτη θα είναι απεριόριστο ακόμη και αν φτάσει τα
τριάντα . Το μυαλό μας δεν θέλει να τον εντάξει στη «κατηγορία Ταπούτο -
Ρετζιά» και να τον χρίσει αιώνιο ταλέντο γι’ αυτό και περιμένει την εκτόξευσή του. Που αν συμβεί θα φτάσει μέχρι τον πλανήτη Άρη
(γιατί τον Δία τον έχει καπαρώσει εδώ και πολλά χρόνια ο Ρεντζιάς)
Μακάρι να συμβεί .
Θα είναι ένα τεράστιο συν πρώτα απ’ όλα για το ελληνικό
μπάσκετ , για την Εθνική. Αυτομάτως θα κοιτάμε στα μάτια τους Ισπανούς.
..σχολιασμός σε παλαιότερη ανάρτηση:
Όποια καλά 5λεπτα κάνει στην επίθεση τα τρώει στην άμυνα. Άσε που είναι
γνωστή η αδυναμία του στα ριμπάουντ. Αμυντική ανασφάλεια "προσφέρει"
στην ομάδα...
Και στις τελευταίες επιθέσεις δεν μπορείς να τον έχεις πεντάδα μιας και οι ατίπαλοι του κάνουν φάουλ (ούτε 60% δεν έχει στις βολές). Αν τις έβαζε (πχ μικρός τελικός με Σλοβενία)θα έκανε την διαφορά. Αλλά δεν τις βάζει.
Οι απαιτήσεις που είχα απ' τον συγκεκριμένο ήταν τεράστιες. Δεν τις δικαίωσε ΠΟΤΕ.
Σωματικά προσόντα "χαρίζει" η φύση.
Μυαλό , όχι.
Και στις τελευταίες επιθέσεις δεν μπορείς να τον έχεις πεντάδα μιας και οι ατίπαλοι του κάνουν φάουλ (ούτε 60% δεν έχει στις βολές). Αν τις έβαζε (πχ μικρός τελικός με Σλοβενία)θα έκανε την διαφορά. Αλλά δεν τις βάζει.
Οι απαιτήσεις που είχα απ' τον συγκεκριμένο ήταν τεράστιες. Δεν τις δικαίωσε ΠΟΤΕ.
Σωματικά προσόντα "χαρίζει" η φύση.
Μυαλό , όχι.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση πως κάπου στον υπολογιστή σου έχεις στα αγαπημένα το ‘Τρίποντο» και μας διάβαζεις.
Ξέρω πως ποτέ δεν μας έχεις ακούσει.
Ξέρω πως και αυτό να γινόταν δεν θα είχες τη διάθεση να ασχοληθείς με το τι
γράφουμε για εσένα.
Επειδή όμως στις ημέρες μας το οτιδήποτε ταξιδεύει με απίστευτη ταχύτητα
και μπορεί να φτάσει στον οποιοδήποτε, ευελπιστώ κάποιος απ το περιβάλλον να
διαβάσει κάποια στιγμή αυτό το κείμενο και να σου μεταφέρει το γράμμα που
απευθύνεται σε εσένα :
«Αγαπητέ Σοφοκλή,
Με έχεις κατά καιρούς στεναχωρήσει και ελπίζω να καταφέρω
να σε στεναχωρήσω και εγώ, έστω και λίγο. Σε θεωρώ και εσένα υπεύθυνο για τις
αποτυχίες της Εθνικής. Η απουσία σου δημιουργεί κενό ποιότητας που κανένας
Κουφός δεν μπορεί να καλύψει. Μην αυτοκολακεύεσαι. Δεν είσαι Διαμαντίδης. Δεν
επέλεξες εσύ να μας αφήσεις. Εμείς επιλέξαμε να σε αφήσουμε. Γιατί έφτασες στο
σημείο να γίνεις «λίγος». Εσύ που θα μπορούσες να γίνεις «πολύς».
Η επέτειος της Σαιτάμα με δελέασε να ασχοληθώ με εσένα.
Όχι με τον Παπαλουκά,τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Γιαννάκη, τον Κακιούζη,
τον Λάζαρο, τον Φώτση, τον Τσαρτσαρή, τον Ζήση, τον Ντικούδη, τον Βασιλόπουλο,
τον Χατζηβρέτα.
Σε παρακολούθησα στην προημιτελική σειρά με τη Μακάμπι
και στον ημιτελικό. Τα θυμόμουν αλλά ήθελα μαζοχιστικά να με νευριάσεις και
πάλι. Ήσουν ένα σεντερ φορ, που θα έλεγε και ο Συρίγος, που απειλούσε με pnr κίνηση αλλά και
με πλάτη στο low post. Αθλητικός με πρωτόγονη δύναμη. Ένας Σακιλ βγαλμένος απ
τα χρόνια των Ορλάντο Μάτζικ. Κανένας αμυντικός δεν τα έβαζε με εσένα, όταν
είχες δυνάμεις. Δεν μπορούσε να σε σπρώξει, να σε βγάλει απ τα σημεία σου. Τον
κούραζες, τον εξουθένωνες. Αυτά στην επίθεση. Ένα δουλεμένο χουκ και βελτίωση
στις βολές χρειαζόσουν για να γίνεις υπερόπλο.
Στην άμυνα τα πλάγια βήματά σου ήταν για σεμινάριο. Τα
πόδια σου, αν και με τις προσθαφαιρέσεις βάρους είχαν ταλαιπωρηθεί, μπορούσαν
να τρέξουν το γήπεδο για να τελειώσεις σαν τρέιλερ τους αιφνιδιασμούς. Καλός
ριμπάουντερ δεν ήσουν αλλά δεν σε βοηθάνε και τα χέρια σου. Δεν πειράζει θα το
κάνει ο power forward για εσένα (στυλ Oakley ή Horace
Grant).
Συνολικά στο γήπεδο έβγαζες μια αίσθηση ανωτερότητας. Σαν
να μπαίνεις μέσα και οι αντίπαλοι να ξέρουν πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Θα
άλλαζαν πολλά. Γιατί είχες τις αντοχές να παίζεις συνεχόμενα 8λεπτα. Nα αλλάζεις τον
ρυθμό ενός αγώνα (προσόν που το έχουν μόνο οι κοντοί). Σαν τον Σακίλ το 2001.
Σε ξαναείδα στον ημιτελικό του 2009. Είχες χάσει σχεδόν
το 80% όσων έγραψα παραπάνω. Σταθερά έμεναν η δύναμή σου (τα 8λεπτα έγιναν
4λεπτα) και η μοναδική επιθετική κίνηση που δούλεψες ποτέ σου: το drop step.
Αλλά έστω και αυτό έφτανε για την Εθνική μας. Για να
μείνει διεκδικήτρια στα μετάλλια. Για να σου πω την αλήθεια έφτανε και σε εμάς.
Όσα μας παρουσίασες το 2006 φαίνονταν πολύ καλά για να είναι …ελληνικά.
Σε ξαναείδα από κοντά πριν λίγους μήνες σε ένα παιχνίδι
του ΠΑΟΚ. Από πολύ κοντά για να μπορώ να βλέπω και όσα δεν γίνονται αντιληπτά
από την κερκίδα. Ανάσες, βλέμμα, προσοχή στις εντολές του προπονητή,
συμπεριφορά.
Θλίψη.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη σου έλεγες πως παίζεις
καλύτερα εκεί που σε κάνουν και νιώθεις σημαντικός. Μόνο που για να σε θεωρούν
σημαντικό πρέπει να το κερδίσεις εσύ. Δεν σου αποδίδεται έτσι. Θέλει δουλειά.
Και αν δεν το πετύχεις, με δουλειά πάντα, σε μία ομάδα πας παρακάτω.
Θα μπορούσες να γίνεις ο δικός μας Σακίλ. Ο ευρωπαίος
Σακίλ. Δεν έχει εμφανιστεί κάποιος σαν αυτός στην Ευρώπη. Θα μπορούσες να
βοηθήσεις πραγματικά την Εθνική και να μην φτάναμε στο σημείο που είμαστε
σήμερα. Θα μπορούσες να γίνεις πρότυπο για πολλά νέα παιδιά που παίζουν τη θέση
σου.
Διάλεξες να μην δουλέψεις.
Διάλεξες να μην κάνεις τη διαφορά.
Διάλεξες στα 31 σου να είσαι συνταξιούχος.
Καλή σύνταξη λοιπόν.
Στο κάτω κάτω ήθελες να έρθει αυτή η στιγμή πολλά χρόνια
τώρα».
Drazen
3 σχόλια:
Εξαιρετικό!!!
Για Ρεντζιά ή Τσακαλίδη,θα έχει άρθρο?
Eυχαριστούμε.
Φυσικά και θα έχει δεν γίνεται να λείψουν απ τη λίστα.
Δεν είναι σωστό να προσπαθείς να δημιουργήσεις ενοχές στον οποιονδήποτε...δικαίωμά του πως θα ζήσει τη ζωή του και τι θα κάνει επαγγελματικά. Έτσι ήθελε, έτσι έκανε, δε χρωστάει σε κανένα τίποτα. Αποενοχοποιηθείτε!
Δημοσίευση σχολίου