Mπορούσες και καλύτερα.... Νέστορα Κόμματο

Σε αρκετούς θα ξενίζει η αναφόρα του στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το παλμαρέ του είναι στελεχωμένο με μία  Euroleague (όντας καθοριστικός στον τελικό  )  αλλά και πρωταγωνιστικό ρόλο  σε ομάδες  με πλούσια ιστορία (Άρης, ΠΑΟΚ, Φορτιτούτο, ΑΕΚ).  Αν και δεν θεωρήθηκε ποτέ μεγάλο ταλέντο, ούτε αναδείχθηκε απ’τα εθνικά κλιμάκια κατάφερε να γεμίσει με μπασκετικές παραστάσεις που αρκετοί θα ζήλευαν.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος «… και τότε πως μπορούσε και καλύτερα;»

Θα απαντηθεί  αλλά λίγο αργότερα.

Ο Κόμματος ήταν ένας small forward ύψους 2,03μ, αέρινος, σκόρερ, σουτέρ που είχε όμως και καλό πρώτο βήμα για να τελειώνει δυναμικά τις φάσεις αν «τσιμπούσες» στις προσποιήσεις του (χρησιμοποιούσε πολύ την προσποίηση). Μπορούσε να σουτάρει με αρκετούς τρόπους: jump shoot, jab step, spot shoot. Στο τρίποντο ένιωθε μια άνεση που δύσκολα συναντούσες σε Έλληνα. Τον θυμάμαι να βάζει «δύσκολα» τρίποντα που άλλοι δεν θα τολμούσαν να πάρουν. Ίσως υπερβάλω αλλά είναι μέσα στο δικό μου top-3 παικτών που θυμάμαι να βάζουν «ωραία» τρίποντα (= μαρκαρισμένα, χωρίς λογική, με fadeaway, χέρι που να δείχνει επιδεικτικά τον καρπό). Γενικά τα σουτ του είχαν μια τέχνη μέσα τους. Επιθετική καλαθομηχανή με ταλέντο στη προσωπική φάση.

Ο Κόμματος ήταν παίκτης των αντιθέσεων. Σπουδαίος επιθετικός αλλά … ανύπαρκτος σε όλα τα άλλα στοιχεία του παιχνιδιού (προσωπική άμυνα, πάσα, διάβασμα των αναγκών του κάθε αγώνα). Στο ψυχολογικό κομμάτι του παιχνιδιού αν και είχε τρομερή αυτοπεποίθηση,  δεν μπορούσε να την μεταδώσει στους συμπαίκτες του (Παπαλουκάς-Διαμαντίδης-Σπανούλης οι κορυφαίοι Έλληνες στο συγκεκριμένο στοιχείο / σόρρυ Νικ τα πάντα είχες αλλά στο συγκεκριμένο σε ξεπέρασαν).

Για να μην μακρυγορώ μπορούσε να είναι χρήσιμος μόνο σκοράροντας.

Ρεαλιστικές πιθανότητες για να συμμετάσχει σε ένα τουρνουά με την Εθνική είχε την περίοδο 2003-2006. Το βιογραφικό του αναφέρει 5 σκόρπιες συμμετοχές αλλά δεν τον θυμάμαι ποτέ με την γαλανόλευκη. Ξαναδιαβάζοντας τα 3αρια της Εθνικής του τότε (Αλβέρτης, Παπανικολάου,  Κακιούζης, Βασιλόπουλος)  κάποιος θα σκεφτόταν πως λόγω Αλβέρτη δεν χωρούσε στην Εθνική. Ο σταρ του Παναθηναϊκού λόγω εμπειρίας και προσωπικότητας υπερτερούσε καθολικά του Λαρισαίου. Ξέρω πως αρκετοί θα αντιδράσετε αλλά δεν πιστεύω πως ο Αλβέρτης υπερτερούσε στο σουτ ή σε επιθετική συγκομιδή . Οι αμυντικές αρετές τους πάλι δεν διέφεραν και πολύ…

Στο Ευρωμπάσκετ του 2003 ίσως είχε θέση. Αν θυμάστε η τότε Ελλάδα του Ιωαννίδη είχε σοβαρό επιθετικό πρόβλημα. Ο τότε 26χρονος Κόμματος θα ερχόταν από το πάγκο να ταρακουνήσει λιγάκι τα ήρεμα νερά της ελληνικής επιθετικής λειτουργίας. 

Φυσικά καταλαβαίνω και την επιλογή του Ιωαννίδη στα 3αρια. Ο Αλβέρτης για την προσωπικότητα και τα αποδυτήρια, ο Παπανικολάου του Μακεδονικού ήταν χάρμα ιδέσθαι εκείνη τη χρονιά, ο Κακιούζης πρωταθλητής, σταθερός και παιγμένος σε top παιχνίδια. Χώρος για τον Κόμματο του ΠΑΟΚ ήταν δύσκολο να βρεθεί. Σε ένα basketball manager ο Αλβέρτης θα μπορούσε να μην επιλεχθεί αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Μπορείτε να φανταστείτε τον Ιωαννίδη (με το ερυθρόλευκο ιστορικό) να μην παίρνει στην ομάδα τον αρχηγό του ΠαναθηναΙκού; Θα δημιουργουνταν μία απίστευτη διαμάχη μεταξύ Παναθηναϊκών και Εθνικής με συνέπειες τραγικές για την ομάδα. Και όλα αυτά γιατί; Για να παίξει ο Κόμματος στην Εθνική; Όσο το γράφω τόσο πιο απίθανο μου φαίνεται.

Η αναννεωμένη Εθνική των Ολυμπιακών ήταν μία ομάδα με σαφη προσανατολισμό: ετοιμάζουμε το μέλλον επιβραβεύοντας και  λίγο το παρελθόν (Αλβέρτης, Παπανικολάου αλλά όχι Σιγάλα ή Ρεντζιά). Ούτε εδώ χωρούσε.

Στο Βελιγράδι η Ελλάδα ήταν έτοιμη ομάδα. Δεν χωρούσαν πολλές προσθαφαιρέσεις σε αυτό που ο Γιαννάκης είχε στο μυαλό του. Όσο καλά και να είχε παίξει στη Μακάμπι (συμπαθητικός ήταν δεν είχε εντυπωσιάσει κιόλας αλλά ο τελικός των 13π με ¾ τριπ επισκίασε όλη τη χρονιά) ο 28χρονος σκόρερ δεν χωρούσε στην Εθνική.

Στο Παγκόσμιο ούτε λόγος. Μία Πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν αλλάζει αν δεν υπάρχουν απώλειες (τραυματισμοί ή απουσίες).

Άρα αυτό που έγραφα παραπάνω «..Ρεαλιστικές πιθανότητες για να συμμετάσχει σε ένα τουρνουά με την Εθνική είχε την περίοδο 2003-2006..» ούτε εγώ που το έγραψα δεν το υποστηρίζω.

Μα γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο βρίσκεται στην κατηγορία «Μπορούσες και καλύτερα».

Γιατί είχε πιάσει τα επιθετικά standards που απαιτούνταν για μεγάλη καριέρα και χρειαζόταν λίγο ραφινάρισμα στα άλλα του στοιχεία. Μεγαλύτερη θέληση σε άμυνα και ριμπάουντ (σωματικο πρόβλημα δεν είχε), βελτίωση στη ντρίμπλα και στην νοοτροπία που προσέγγιζε τα παιχνίδια: «μπορώ να βοηθώ την ομάδα χωρίς απαραίτητα να παίρνω όλα τα σουτ. Μερικές φορές το να είμαι το δόλωμα είναι προτιμότερο, το δηλητήριο είναι πιο ισχυρό». 

Όχι, πάλι λάθος κάνω.

Δεν είναι τόσο τα μπασκετικά χαρίσματα που είχε (ή δεν είχε) όσο η αργή εμφάνισή του στο υψηλό επίπεδο. Απ΄την Λάρισα έφυγε στα 23 να πάει στον Μακεδονικό του πρώην Μπουλς Ντίκι Σίμπκινς και του Άλβιν Σιμς . Ήταν ο 2^ος καλύτερος Έλληνας σκόρερ μετά τον Χαραλαμπίδη. Στα τρίποντα σουτάρει με κακό ποσοστό (23%) και μάλιστα χωρίς να βάζει ούτε καν 1τριπ κατά μ.ο. (δεν επανήληφθε ποτέ στη καριέρα του).  Η  ομάδα έπεσε με μέτριους ξένους και ξεζουμισμένους Έλληνες και κοινοτικούς (Κακιούσης, Κούβελας,  Λάρσεν)  στην Α2.

Ο ΠΑΟΚ του δίνει την ευκαιρία την επόμενη χρονιά και δεν λαθεύει: ρεκόρ καριέρας σε τρίποντα (%) και βολές (%). Σχεδόν ίδιος μ.ο σε πόντους (10.8) αλλά σε μεγαλύτερη ομάδα.   Ο ΠΑΟΚ με Μπιλ Έντουαρτς, Νόλαν, Σιγάλα, Κολντεμπέλα προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές Μπατατούδη. Ο Κόμματος άρπαξε την ευκαιρία και δικαίωσε εαυτόν και ομάδα. Στη 2^η χρονιά του ξεπέρασε τους 20π (5^ος σκόρερ στην Α1) και μεταγραφή στον τροπαιούχο Ευρώπης Άρη.

Πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του (19,7π, 6,7 ριμπ, 2,2 τρ) και μεταγραφή στη Μακάμπι των Πάρκερ, Μπαστόν, Βούισιτς, Σόλομον). Στη Μπολόνια και στη Φορτιτούτο πήγαν όλα λάθος.

Επαναπατρισμός στην ΑΕΚ (Ταπούτος, Γκαγκαλούδης, Μπρεντ Σκοτ) και ευκαιρία για restart.  Kαλα στατιστικά σε κακή ομάδα. Και αν θέλουμε να φτιάξουμε έναν κανόνα, αυτός θα ήταν: καλά στατιστικά σε μέτριες έως κακές ομάδες (Λάρισα, Ολύμπια, Μαρούσι, Ρέθυμνο).

Άρα το ερώτημα που γεννάται είναι: γιατί δεν τον εμπιστεύοταν καλές ομάδες; Αφού απέδειξε στον κυππελούχο Ελλάδος Άρη (Σμους Πάρκερ, Τόμπι Μπέιλι, Στακ, Βετούλας) πως είναι ικανός να σταθεί. Αφού απέδειξε πως είναι παίκτης που μπορεί να αντέξει το βάρος μιας μεγάλης ομάδας (Μακάμπι).

Προβληματικός χαρακτήρας;

Κακός ατζέντης;

Όσο και αν έψαξα στα περιοδικά της εποχής ξεκάθαρη απάντηση δεν πήρα.

Αυτό είναι που θα με τρώει σχετικά με τον Κόμματο. Τι στο καλό έγινε; Τι πήγε λάθος; Μήπως δεν ήθελε τις ευθύνες και τα άγχη μιας μεγάλης ομάδας;  Μήπως έμπλεξε με ατζέντηδες; Μήπως οι ομάδες κουράζονταν απ τον χαρακτήρα του;

Επειδή δεν θα μάθω ποτέ ξαναβλέπω τα τριποντά του στον τελικό της Ευρωλίγκας. Μπάσιμο από Πάρκερ και πάσα στην αδύνατη πλευρά στον Κόμματο: ¾ τρίποντα. Ξεκάθαρα παίκτης της αδύνατης πλευράς. Σε χτυπούσε με το τρίποντο αν ήσουν μακριά. Αλλιώς σε νικούσε στο close out.

Not bad ε?