Σε ένα μπάσκετ που άλλαζε, σε ένα μπάσκετ που έφυγε απ’τα χέρια των παικτών και πήγε στο πινακάκι του Μάλκοβιτς, του Ιωαννίδη, του Μεσίνα, του Ομπράντοβιτς, του Ίβκοβιτς , του Μπλατ κ.ο.κ , σε ένα μπάσκετ που αφαιρούσε τον αυτοσχεδιασμό, την φαντασία, το ένστικτο και αποθέωνε την τακτική, το low mistake basketball, μπασκετμπολίστες σαν τον Διαμαντόπουλο (με την ιδιοσυγκρασία αλλά και την άποψη που είχε για το παιχνίδι) έπρεπε να εξαφανιστούν.
Ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Για τους επόμενους.
Πως το έλεγε ο Pat Riley?
« My way or
the highway».
Τι έκανε:
-1ος σκόρερ της Α1 το 2003 (24.4π)
- 2ος σκόρερ της Α1 το 2001 (πίσω από Α.Φορντ)
-Χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων 1998 (με συμπαίκτες τους Φώτση, Λάζο, Παπαμακάριο, Αγαδάκο, Πέττα, Δορκοφίκη, Γλυνιαδάκη)
Ξεκίνησε στον Παπάγου δείχνοντας απ το ξεκίνημα σημάδια
προικισμένου σκόρερ.
σημ. αλήθεια πόσο ευλογημένοι πρέπει να ένιωθαν οι φίλαθλοι
του Παπάγου που για 3 χρονιές
χειροκροτούσαν καλάθια του μεγαλύτερου σκόρερ μετά τον Γκάλη (Αλφόνσο
Φορντ - σόρρυ Άνκρουμ, δηλαδή Ίνγκραμ, αλλά είναι η αλήθεια) και του
μεγαλύτερου Έλληνα σκόρερ μετά την αποχώρηση του Γκάλη;
Τον Πανιώνιο τον αγάπησε όσο και ο Φάνης. Αλλά τον αγάπησε
και η απαιτητική «πλατεία». 1ος σκόρερ της Α1 το ’03 (με συμπαίκτη
τον σταρ του Σύρακιουζ Τζον Γουάλας) . Πρώτη φορά που παίκτης του Πανιώνιου βγήκε
πρώτος σκόρερ (κατόπιν ακολουθησαν οι Οικονόμου – Παπάς – Μακόλουμ). Την μεταγραφή στον Ολυμπιακό δεν την ζήτησε. Όταν
του προσφέρθηκε, δεν την ήθελε! Σχεδόν με το ζόρι πήγε. «Καπρίτσιο» του Κόκκαλη
ήταν. Και σε λιγότερο από ένα χρόνο
ξαναγύρισε στην «οικογένειά» του. Για να φτιάξουν μια ωραία παρέα με τους Σιγάλα
και Οικονόμου. Οι Big Three της πλατείας.
Στην Ιταλία φαντάστηκε πως θα έβρισκε το σκαλοπάτι για την
μεγάλη μεταγραφή σε top Euroleague ομάδα. Λάθος. Σκαβολίνι και Ροζέτο τον πήγαν πίσω. Η Β’Ισπανίας
ήταν με την Λας Πάλμας ήταν κάτι ανεξήγητο (σημ. τι δηλ δεν βρήκε ομάδα σε Α’
κατηγορία να κλείσει;), η Ρωσία (Σαμάρα) ήταν οικονομική επιτυχία αλλά
μπασκετικό τέλμα.
Το 2007 σε ηλικία 27χρόνων ήθελε να κάνει restart με μπαμ:
να βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ! Στο summer league με τους Pacers κατέβαλε τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια αλλά ήταν αργά για
θαύματα. Δεν είχε και το μπόι του Γλυνιαδάκη για να δοκιμαστεί μπας και μπορούσε
(περίπτωση Γλυνιαδάκη σε Σουπερσονικς) .
Ο Κολοσσός και το Μαρούσι ήταν καλές ομάδες αλλά όχι αυτό
που ονειρευόταν. Στην πιο μεστή μπασκετική ηλικία (27χρ – 31χρ) φανταζόταν να
παίζει σε ομάδα Ευρωλίγκα (ιδανικός για την φιλοσοφία του οργανισμού Τιμσίστεμ Μπολόνια) .
Η απογοήτευση πως έχασε ήρθε στα 30 του. Επόμενος σταθμός
Κύπρος. Σήμερα παίζει για την πλάκα του, αλλά και επειδή θέλει να γράψει το
γλυκό τέλος της καριέρας του παίζοντας στην ομάδα που ξεκίνησε. Κάντε τον κόπο
να πάτε. Το αξίζει.
Το κεφάλαιο Εθνική ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σε 2,5
χρόνια παρουσίας σε προεπιλογές (Ιαν 2000- Αυγ 2003) έπαιξε 16 φορές…
Ναι, φταίει και αυτός γιατί ενώ έβλεπε αυτό που συνέβαινε
παρέμενε πιστός στις αρχές του. Το σημαντικό στη ζωή είναι να μπορείς να
ελίσσεσαι. Όχι να αντιβαίνεις τελείως των αρχών σου αλλά χρειάζεται και μία
προσαρμοστηκότητα στις νέες συνθήκες. Τελωσπάντων, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος δεν
είχε καμία διάθεση να προσαρμοστεί. Φώναζε « my way» και του απαντούσαν «highway».
Φταίει γιατί σαν χαρακτήρας, λένε, πως ήταν δύσκολος. Ίσως
και ντίβα. Η πλάτεια του είχε πειράξει το μυαλό. Αντισυμβατικός, εγωιστής,
κακομαθημένος. Αλλά και σκόρερ. Την έβαζε τη ρημάδα στο πλεχτό με ευκολία και
χάρη. Και μας άρεσε. Που ξαναβλέπαμε Έλληνα σκόρερ μετά από καιρό.Να παίζει ένα
μπάσκετ αλάνας σαν αυτό που παίζαμε και εμείς τα απογεύματα. Χωρίς θεατές,
διαιτητές. Μας άρεσε γιατί ήταν ένας από εμάς. Γιατί θύμιζε playground legend. Μπάσκετ «μονού» στα
γήπεδα της Α1 και της Ευρώπης.
Για να τον διαχειριζόσουν (αλλά και τους λίγους σύγχρονους
που του μοιάζουν) χρειαζόταν να
κουράσεις πολύ το μυαλό , να πάρεις ρίσκα.
Και οι προπονητές που παίζουν κάθε Σάββατο το κεφάλι τους δεν είχαν (έχουν) την
διάθεση / χρόνο για τέτοιου είδους προσεγγίσεις. Χίλιες φορές ένας Σιγάλας, σκέφτονταν
(σκέφτονται) . Και δεν είναι όλοι Χατζηβρέτας να καταλάβουν τι ζητάει το
μπάσκετ και τι τροποποιήσεις πρέπει να κάνουν για να επεκτείνουν την καριέρα τους
στο υψηλό επίπεδο…
Κάπως έτσι ο πιο χαρισματικότερος Έλληνας σκόρερ μετά τον Γκάλη δεν έπαιξε σε
ένα Ευρωμπάσκετ. Ένας μπασκετόφιλος από
το εξωτερικό είναι πολύ πιθανό να μην τον έχει δει να παίζει. Να νομίζει πως
πριν απ’ τον Σπανούλη και μετά τον Γκάλη παράγαμε σουτινγκ γκαρντ σαν τον
Σιγάλα.
Γιώργο Διαμαντόπουλε δεν φταίς (πολύ).
Εμείς φταίμε.
Γιατί δεν σε καταλάβαμε.
Γιατί προτιμήσαμε το «στείρο» μπάσκετ των αποτελεσμάτων.
Γιατί ξεχάσαμε το παιδί που νιώθαμε κάθε φορά που βάζαμε
σορτσάκι.
Γιατί κοιτάζαμε πώς να σταματήσουμε τον αντίπαλο και όχι πώς
να του βάλουμε περισσότερα καλάθια.
Οι προπονητές κέρδισαν.
Το παιχνίδι όχι.
4 σχόλια:
Αγαπητέ Drazen,
Θα διαφωνήσω με όσα παραθέτεις.....
Καταρχάς, κατά τη γνώμη μου, ο Ινγκραμ ήταν καλύτερος σκόρερ από τον Φορντ (καλυτερα ποσοστά και μέσος όρος πόντων και σίγουρα το παιχνιδι του ηταν "ομορφότερο" από του Αλφόσνο- που για να ην παρεξηγηθώ ήταν και αυτος πολυβόλα από τα λίγα).
Όσον αφορά τον Διαμαντόπουλο -δεν φταίνε ούτε οι προπονητες του ούτε εμεις ο κόσμος που δεν τον καταλάβαμε- Επίσης σίγουρα δεν φταίει η προτίμηση μας στο στείρο μπάσκετ των αποτελεσμάτων- ένας Θεος ξέρει το πόσο ψοφάγαμε οι μπασκετικοι να τον δούμε να παιζει σωστο και ολοκληρωμένο μπασκετ και να γινει ηγετης σε μεγάλη ομάδα και στην Εθνική...
Φταίει το κεφάλι του, οι επιλογές του, ο τρόπος που (δεν) δούλεψε, ο τρόπος που επέλεξε να (μην) εξελιχθεί- φταίει ότι δεν έγινε ποτέ επαγγελαματιας...
Διαφωνώ με την άποψη ότι ήταν καπριτσιο του Κόκκαλη- Ο Ολυμπιακός ειχε επενδυσει σε αυτόν ως τον μελλοντικό του ηγέτη (ο ίδιος δε είχε επελέξει και το 23 νουμερο στην Ευρωλίγκα) - Το γιατί δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες δεν εχει να κανει με την ελλειψη κατανόησης- απλά είχε αλλου το μυαλό του.
Εγώ προσωπικά σταματησα να ασχολούμαι μαζί του και να τον θεωρώ σπουδαίο παίκτη με προοπτική για το μέλλον στο ματς του Ολυμπιακού στη Νέα Σμύρνη την χρονιά που ο ίδιος ήταν στον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός είναι κάκιστος, η δική του απόδοση είναι (ευγενικά) μέτρια και στο 30ο λεπτό η διαφορά είναι κοντα στους 20 πόντους για τον Πανιώνιο. Ο Σούμποτιτς -νομίζω-( δεν είμαι σίγουρος 100% - αντικαταστήθηκε μεσα στη χροναι αλλα δεν θυμάμαι ακριβως πότε) τον τραβάει στον πάγκο.
Όλο το γήπεδο ξεκινά και μέχρι το τέλος του αγώνα φωνάζει ρυθμικά το όνομα του και " Φυγε απ' το μπ@@@@@λο Διαμαντόπουλε" - Η αντιδραση του??? Φιλιά, χειροκροτήματα και υποκλίσεις προς τους φιλάθλους του Πανιωνίου!!!!! ( σε ενα ματς που η ομάδα του έχασε με 20+ πόντους!!!!!)
Όχι φίλε Drazen- δεν φταίμε εμείς που δεν καταλάβαμε το τι κουβαλούσε στο κεφάλι του- Μάλλον ουτε ο ίδιος είναι σε θέση να μας πει.
Το κρίμα είναι διπλό αν αναλογιστεί κανεις οτι είναι γόνος ενός καταπληκτικού μπασκετάνθρωπου και εξαιρετικού προπονητη .....το λέω με "παράπονο" όχι για να τον κατηγορήσω...
Πάντα φιλικά
&lavrian
Υ.Γ. Εύχομαι καλές γιορτές με υγεία !!!!
@lavrian
καλή χρονιά και σε σένα!
Στην στρατόσφαιρα των σκόρερ τοποθετώ τον Φορντ λίγο πιο μακρυά λαμβάνοντας υπ οψιν το στυλ μπάσκετ που παιζόταν στα χρόνια του. Καλύτερες άμυνες, τακτική κτλ.
Πάντως εκεί κοντά είναι οι δυο τους...
Το αναφέρω ως καπρίτσιο του Κόκκαλη γιατί αποκτήθηκε την τελευταία ημέρα των μεταγραφών (νομίζω καλά θυμάμαι) και ενώ ήδη υπήρχε ο Λιαδέλης. Και αν δεν κάνω λάθος, είχε χάσει τον Παπανικολάου απο τον ΠΑΟ λίγες ημέρες πριν και ήθελε να κάνει ρελάνς.
Στην Εθνική όλοι τον περιμέναμε πως και πως. Μάλιστα στα χρόνια ανανέωσης (2001-2004) έπρεπε να του είχαμε δώσει την ευκαιρία. Με όσα κουσούρια κουβαλούσε. Τράβα τον στη σκηνή και ασε τον να εκτεθεί, αν πρέπει. Ας έβλεπε τον Χατζηβρέτα (με το μισο του ταλέντο) να ξεκινάει πεντάδα και - ίσως - έπιανε το κίνητρο που απαιτούνταν.
Στον Ολυμπιακό εκείνης της περιόδου το περιβάλλον ήταν το πλέον ακατάλληλο για να αναπλάσει χαρακτήρες σαν του Διαμαντόπουλου (με προβληματική νοοτροπία όντως).
Από τα πιο καμμένα ταλέντα του Ελληνικού μπάσκετ.
Απίστευτες δυνατότητες,φοβερός στο επιθετικό κομμάτι,αλλά το μυαλό και η νοοτροπία του,τον έκαψαν.
Νομίζω πως έπαιξε ρόλο η ψυχολογία του,μόνο μια φορά:
Το 2003,που δεν κλήθηκε στην Εθνική,και αντί αυτού,ο Ιωαννίδης,κάλεσε τον....Χαρίση.
Εύχομαι καλές γιορτές με υγεία !!!!
Δυστυχώς ο Διαμάντοπουλος απέτυχε από το να γίνει και η σημαία του Πανιωνιου.Δεν αμφισβητώ τα κυανερυθρά αισθήματα του αλλά η έλλειψη εργατικότητας του δεν του έδωσε καν την ευκαιρία να παίξει στις σπουδαίες ομάδες που είχε στα 00's η ομάδα μου. Πέρσι στα 34 του επέστρεψε στην παραπαίουσα ομάδα μας σε φυσική κατάσταση χειρότερη από τη δική μου που παίζω για πλάκα σε μια ερασιτεχνική λίγκα και είμαι συνομιληκος του!!! Φέτος στον Παπάγου σκιά του εαυτού του παίζει στη β εθνική! Τον είδα εναντίον μας,δε καταλαβαίνω δεν τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του?? Γουστάρω να παίζει ο άλλος ως το βαθύ γερά αλλά να υποστηρίζει αυτό που κάνει (πχ Νταριλ Μιντλετον)
Νίκος -East Attica-
Δημοσίευση σχολίου