
Να σας πω τη μαύρη
μου αλήθεια, ο τύπος δεν ήταν από τους αγαπημένους μου παίχτες τα χρόνια εκείνα
τα ωραία που παρακολουθούσα αγώνες και διάβαζα σχεδόν οτιδήποτε είχε να κάνει
με την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Εξ’ ου αν θέλετε και ο ολίγον προβοκατόρικος τίτλος
για το συγκεκριμένο άρθρο. Ο βασικός λόγος της «αδιαφορίας» μου ήταν η σχεδόν
αφύσικη –σε βαθμό αδιαφορίας για όλους όσοι ασχολούνταν τότε με το NBA- αποτελεσματικότητα
του τρόπου του παιχνιδιού του. Ενός τρόπου, ο οποίος όσο έμπλεος ουσίας ήταν
άλλο τόσο φειδωλός ώς προς τη διαφορετικότητα, το θέαμα, το «κάτι ξεχωριστό»,
το προκλητικό, αυτό που με λίγα λόγια τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και
εντυπώνεται στη μνήμη του καθενός ως κάτι ξεχωριστό. Αναφέρω τα παρακάτω
παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός.