Oι εξωγήινες εμφανίσεις του μύθου
Γκάσολ παρακίνησαν τον basketiko και εμένα να θυμηθούμε
πότε ένας μπασκετμπολίστας με παραστάσεις σαν του σταρ των Μπουλς σήκωσε Ευρωμπάσκετ.
Εδώ δεν μιλάμε για δύο ή τρία παιχνίδια που έπαιξε φοβερά κάποιος ή για ένα
καταπληκτικό τελικό που έπαιξε (σαν τον Τζόρτζεβιτς το 1995). Μιλάμε για συνεχόμενους
αγώνες από την αρχή έως το τέλος του τουρνουά. Και στο τέλος κέρδισε η ομάδα
του (γι’αυτό αποκλείεται από την συζήτηση ο Ντιρκ το 2005).
Εμείς πήγαμε πολύ πίσω στα χρόνια του 1987 και στον Νίκο Γκάλη. Τότε που όλοι
θυμόμαστε / μάθαμε τι πέτυχε.
Αν πάλι θέλουμε να θυμηθούμε πότε ήταν
η τελευταία φορά που ένας Έλληνας στιγμάτισε με τις εμφανίσεις του ένα τουρνουά
(έστω και αν δεν ανέβηκε στο πρώτο βάθρο) πρέπει να πάμε – πάλι – πολύ πίσω.
Έχει εξήγηση γιατί πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο μακρινό παρελθόν. Το μπάσκετ
άλλαξε, ο ρυθμός ανέβηκε και ένα παιχνίδι που τελείωνε με 4 παίκτες να παίζουν
πάνω από 30’ λεπτά μας τελείωσε.
(σημ. εκτός και αν είσαι Κατσικάρης και επιλέγεις να παίξεις προημιτελικό
με τέσσερις να αγωνίζονται , το 2015, για παραπάνω από 30 λεπτά…)
Το 2007 ήταν η Ομάδα που πετύχαινε τις ανατροπές, το ’05 ο Παπαλουκάς μέχρι
τον προημιτελικό δεν βλεπόταν και μετά ντύθηκε Jason Kidd, το ’98 ήταν πότε ο Κορωνιός πότε ο Αλβέρτης πότε ο Κορωνιός, το ’95 ο Φάνης
με τον Οικονόμου.
Ταξιδεύουμε 25 χρόνια πίσω και φτάνουμε στην Αργεντινή. Τότε που ο Παναγιώτης
Γιαννάκης έκανε σε κάθε του εμφάνιση όλο το γήπεδο να τον χειροκροτεί. Τότε
που, απόντος του Γκάλη, άλλαξε ο ρόλος του και έγινε σουτινγκ γκαρντ – σκόρερ.
Στόχος αυτής της ανάρτησης είναι να ξαναθυμηθούμε τον τραυματισμό του Γκάλη,
την απουσία του από το Παγκόσμιο αλλά και να ανοίξει μία παρελθοντολαγνική κουβέντα:
Με τον Γκάλη στη σύνθεσή μας πόσο μακρυά θα πηγαίναμε;
Θα φτάναμε στα μετάλλια;
Y.Γ. Ζητώ συγνώμη
για την ποιότητα των φωτογραφιών αλλά το σκάνερ που χρησιμοποιούσα τις προηγούμενες
φορές πείσμωσε που έκανα πολύ καιρό να το χρησιμοποιήσω και αρνείται να
συνεργαστεί.
5 σχόλια:
Για να βρισκόμασταν στη ζώνη των μεταλλίων έπρεπε ή να κερδίσουμε τις ΗΠΑ στον πρώτο αγώνα για να βρεθούμε μετά στον εύκολο όμιλο των προημιτελικών ή να κερδίσουμε την Ε.Σ.Σ.Δ στους ομίλους των προημιτελικών. Εκτός της Γιουγκοσλαβίας όλες οι άλλες ομάδες παιζόντουσαν, σε μια εποχή που η Αργεντινή δεν υπήρχε στο παγκόσμιοο μπασκετικό χάρτη ενώ γενικότερα οι δυνατές ομάδες ήταν λιγότερες σε σχέση με το σήμερα. . Άρα το όλο ζήτημα μπορεί να προσδιοριστεί στο πως και αν μπορούσε να βοηθήσει ο Γκάλης να νικήσουμε την Αμερική ή την Ε.Σ.Σ.Δ. Παραδοσιακά ο Γκάλης έπαιζε καλά εναντίον των Σοβιετικών, τον ευνοούσε ο σωματότυπός τους και το αργό παιχνίδι τους σε σχέση με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των Γιουγκοσλάβων.
Με τον τεράστιο Γκάλη θα πηγαίναμε τετράδα για πλάκα!
Αλλά τον τίτλο θα τον έπαιρνε και πάλι η Γιουγκοσλαβία
Το στιγμιότυπο του τραυματισμού σε βίντεο εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=je0v-Weave0
Σε ευχαριστούμε για το βίντεο που μας κοινοποίησες. Έδωσε στην ανάρτηση την εικόνα που της έλειπε. Επίσης συνέχισε την πάρα πολύ καλή δουλειά που κάνεις στο κανάλι σου στο youtube.
Σε ευχαριστώ φίλε Drazen, και συ επίσης συνέχισε το έργο σου! Εχω στείλει και κάποια μηνυματα στη σελίδα σας, όταν το δείτε σε παρακαλώ δωστε μου μια απάντηση. Να είστε καλά!
Δημοσίευση σχολίου