Λίγες ημέρες πριν
βουτήξουμε σε μία άκρως ενδιαφέρουσα για αρκετές ομάδες, μετά από χρόνια είναι
αλήθεια, μπασκετική χρονιά και λίγες ημέρες μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ ,
διαπιστώνω πως αρκετά αυτάκια διεθνών χαϊδεύτηκαν σε sites, blogs, εφημερίδες, ραδιόφωνα.
Οι πικρές
αλήθειες δεν ειπώθηκαν.
Χωρίς να θέλω να
μπω στα παπούτσια του Μάρτι Μπλέικ (οι παλαιότεροι του ΝΒΑ καταλάβατε ήδη) ή
του Σκιπ Μπέιλες, θα προσπαθήσω να πνίξω τον πόνο της επίσημης αγαπημένης
γράφοντάς τον.
Ίσως έτσι
ξορκιστούν και τα δαιμόνια…
Σίγουρα είναι
καλός για τα αποδυτήρια, «ο γιος που θα ήθελε να είχε ο Μπλατ» και άλλα πολλά
που δεν απεικονίζονται στη στατιστική και δεν φαίνονται στο παρκέ.
Ωραία όλα αυτά
αλλά η Εθνική θέλει και άλλα. Δεν τον μηδενίζω, ποτέ δεν αρνήθηκε κλήση της
Εθνικής, ήταν μέλος σε 3 μετάλλια αλλά θα έπρεπε να είναι εκτός Εθνικής. Όχι 3ος γκαρντ και
σ ι γ ο υ ρ α όχι για 30’ απέναντι στους Ισπανούς. Ο Μάντζαρης είναι πολύ
καλύτερός του, δεν θα λείψει.
Μάντζαρης: Πως
γίνεται και αντί να ξεκινάει πεντάδα ήταν «Τζακ Χάλει» δεν το κατάλαβα. Μήπως
του έλειπαν οι εμπειρίες; Ξεκάθαρα όχι. Αυτά που έχει ζήσει στην Ευρωλίγκα δεν
συγκρίνονται με των Ζήση ή Καλάθη. Οι ικανότητες; Ο καλύτερος on the
ball μας αμυντικός. Μήπως δεν
ταιριάζει με τον καλύτερο παίχτη μας; Η απάντηση περισσεύει.. Εδώ δεν είναι το
κλασικό «όποιος δεν αγωνίζεται είναι ο καλύτερος του παρκέ» των δημοσιογράφων.
Το γιατί το αφήνω στον Κατσικάρη και στη «παλιοπαρέα της Εθνικής».
Σλούκας: Ο
Ομπράντοβιτς του δίνει 1εκ ευρώ για να κάνει το παρακάτω: να μπει από τον πάγκο
και να αλλάξει τον ρυθμό. Game changer. Απ’τους καλύτερους. Με την Ισπανία που από το 1ο δευτερόλεπτο
μας είχαν στο βρακί (συγνώμη στο ρυθμό) τους, εκείνος μπήκε για 4’… Συνολικά
μιλώντας ο Κατσικάρης δεν τον εκμεταλεύτηκε όσο θα μπορούσε στο τουρνουά. Και
με τον Σπανούλη σε μέτρια κατάσταση έπρεπε να μπαίνει περισσότερο.
Καλάθης: Είναι ο
επόμενος ηγέτης της περιφερειακής μας γραμμής. Έφυγε και από το ΝΒΑ άρα κάθε
καλοκαίρι θα τον έχουμε κοντά μας. Ξεκάθαρα δεν ταίριαζε με τον Σπανούλη.Είναι
πάρα πολύ καλός όταν έχει την μπάλα. Η μπάλα σε έναν αγώνα μπάσκετ όμως είναι
μία. Αν ο Κατσικάρης πίστευε πως θα μεταμορφωνταν σε Λο για τις ανάγκες του
Ευρωμπάσκετ έκανε λάθος. Πάλι. Ο Καλάθης ούτε ήθελε αλλά ούτε μπορούσε. Δεν
τρελάθηκα με την απόδοσή του αλλά τα δύσκολα για αυτόν έρχονται από του χρόνου.
Όταν θα φορέσει τα παπούτσια του Σπανούλη. Μπορεί;
Σπανούλης: Μέτριο
τουρνουά μετά από εξαντλητική (πνευματικά / αγωνιστικά) χρονιά. Κακή διαχείριση
από τον προπονητή του, σέντερ που δεν ταιριάζουν με το παιχνίδι του. Τα
«ηρωικά» δεν έμπαιναν, τα πατήματά του δεν ήταν τα γνωστά, οι βολές πάλι ήταν
(άστοχες). Τον περίμενα να τελειώσει την καριέρα του στην Ολυμπιάδα αλλά όταν
προέκυψε το προ-Ολυμπιακό τουρνουά σκέφτηκε «που να τρέχω γίνεται και αρχές
Ιουλίου άρα μηδέν ξεκούραση». Χαζοδικαιολογημένος (δεν είναι το τραγικό του
Διαμαντίδη) αλλά φαινόμενο Γιαννάκη δεν έγινε. Και τον θυμάμαι να λέει πως θα
παίζει μέχρι να τον βαρεθούν στην Εθνική. Δεν σε βαρεθήκαμε, εσύ μας βαρέθηκες.
Αντετοκούμπο: Όλα
όσα δεν πίστευα πως θα έβλεπα από Έλληνα. Μακάρι να τον αφήνουν στο ΝΒΑ να
έρχεται. Αλλά και να μην τον αφήνουν μπορεί απλά να τους βάλει στη θέση τους
και να κάνει αυτό που θέλει τα καλοκαίρια. Όπως κάνουν οι Τζινόμπιλι, Σκόλα,
Γκασόλ, Ντιρκ αυτού του κόσμου….
Περπέρογλου:
Εκτός rotation, έμπαινε για λίγο,
δεν έβαζε και τα σουτ άρα πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Κατσικάρης φανερά δεν τον
πίστευε. Μάλλον η τελευταία του εμφάνιση με την Εθνική.
Παπανικολάου: Το
ΝΒΑ του έχει κάνει κακό. Τον έχει πάει πίσω. Φανερά εκτός ρυθμού, του λείπουν
παιχνίδια. Είναι τέτοιας κράσης παίκτης που αν δεν έχει αγωνιστικό ρυθμό δεν
μπορεί να αποδόσει. Ο Κατσικάρης τον πίστευε και τον έβαζε στα φιλικά αλλά δεν
του έβγαινε. Θα τον θυμάμαι με μία πετσέτα να εμψυχώνει τους συμπαίκτες του
(ρόλος που χρειάζεται μία ομάδα) αλλά, διάολε, δεν είναι και 35χρονών! Καλύτερα
να μην μείνει ΝΒΑ, ας μην κρυβόμαστε δύσκολα θα του δοθεί συμβόλαιο, και από
Γενάρη να παίξει σε top-16 Euroleague ομάδα. Μετά θα επανέλθει.
Καιμακόγλου:
Φανερά past the prime αλλά
δεν έκλεβε κανένα λεπτό που έβγαζε την φόρμα. Τόσο μπορούσε. Τέλος η Εθνική και
γι’αυτόν.
Πρίντεζης:
Απίθανη χρονιά, το καλύτερο γαλανόλευκο τουρνουά του.Ας τον εκμεταλευτούμε τώρα
που είναι στο peak του.
Ταιριάζει γάντι στο μπάσκετ του Κατσικάρη γι αυτό και τον αξιοποίησε απόλυτα.
Μπουρούσης: Τον
καιρό που γράφαμε σε αυτό το μπλογκ συνέχεια ήταν γνωστή η άποψή μου για
εκείνον. Για να πω την αλήθεια μέχρι και πριν τον προημιτελικό με έχει
διαψεύσει και πολύ το χαιρόμουν. Μετά ήρθαν οι Ισπανοί. Εννέα λεπτά – πέντε
φάουλ. Πνευματική διαχείριση παιδιού για ακόμη μία φορά σε μεγάλο ματς. Να σας
θυμίσω μία φάση από τον προημιτελικό: Η μπάλα στον Μπουρούση στις 45ο
δεξιά και αμέσως προσπάθεια για τρίποντο ο Γιάννης. Τα γκαρντ μας στη baseline
για να πάρουν τα σκριν και την πάσα
από τον Γιάννη. Ούτε που τον ένοιαξε να δει αν υπάρχει αμυντική ισορροπία.
Ριμπάουντ, εύκολη baseball πάσα
και layup από τον Γκασόλ. Και
τότε μου ήρθε το τραγουδάκι «Ρε Μπουρούση 10 μέρες είχε πει….».
Κουφός: Σίγουρο
ριμπάουντ και άμυνα ψηλά που είχαμε να δούμε από τις μέρες Φασούλα (δεν είμαι
υπερβολικός θυμηθείτε πως μετά είχαμε κατά σειρά Ρεντζιά – Τσακαλίδη – Λάζαρο –
Μπουρούση). Ο 3ος καλύτερος σε απόδοση μετά από Πρίντεζη και Greek
Freak. Αν βελτιωθεί και στα
τελειώματα τότε πάμε καλά. Αν έρχεται βέβαια…
Κατσικάρης:
Εγκλήματα. Θέλει ανάρτηση αλλά θα υπενθυμίσω τα βασικότερα: α) Πήρε τρεις small
forward για να παίζει smallball
με 4 γκαρντ. Δηλαδή
τρεις(!(*^&%&) παίκτες εκτός rotation (Μάντζαρης-Παπ-Περπε). Καλά αρχίσαμε β) Το μεγάλο μας
ατού στο Ευρωμπάσκετ ήταν το βάθος μας.
Έτσι λέγαμε γιατί έτσι ήταν. Με τους Ισπανούς ξεκάθαρα είχαμε περισσότερες
λύσεις (με τον Ρούντι να θυμίσω με πρόβλημα κιόλας). Στον προημιτελικό ο
Κατσικάρης είχε 4 με +30λ και ο Ρενέσες 8 με +18λ. Το γράφω και ακόμη νευριάζω.
Γ) να σταματήσει παρακαλώ η καραμέλα με το γρήγορο μπάσκετ που παίξαμε. Το
αυτονόητο έκανε. Τον Καλάθη, τον Σλούκα, τον Πρίντεζη, τον Αντετοκούμπο είχαμε.
Όχι τους Μπουντούρη – Παταβούκα –
Καλαϊτζή – Ντικούδη. Δεν περίμενα να έβλεπα αυτοματισμούς συλλόγων αλλά δεν παρουσιάσαμε
και κάτι που να αξίζει να το θυμόμαστε.
Έκανε και άλλα που δεν θέλω να γράψω γιατί θα ξανανευριάσω και δεν θα
του κάνω την χάρη. Στο καλό και καλή Μούρθια.
Εθνική Ελλάδος:
Το έχουμε συνηδητοποιησει πως χρόνια έχουμε να δούμε το eye of the
tiger? Τότε που μπαίναμε και δεν
υπολογίζαμε τίποτα; Χάναμε – κερδίζαμε τα δίναμε όλα. Απ’ το 2010 και μετά δεν
το συζητώ αλλά και πιο πριν αρχίσαμε να το χάνουμε το βλέμμα. Το ’08 με τους Αργεντίνους έπρεπε να τους
λυώναμε στην πίεση (με 5 έπαιζαν) αλλά ρίξαμε το φταίξιμο στον Γιαννάκη που δεν
φρόντισε να πιέσει τον Πριτζιόνι (είχαμε δίκιο). Το ’09 με τους Τούρκους πετύχαμε μεγάλη νίκη
απέναντι σε μια Τουρκία των Τάνιεβιτς – Τούρκογλου – Ιλιασόβα αλλά τη πήραμε με
τα ηρωικά τρίποντα του Σπανούλη. Εντάξει παίξαμε κατά διαστήματα και φοβερή
άμυνα αλλά κάποιες φορές έλειπε το βλέμμα. Στην παράταση πήγαμε να χάσουμε δικό
μας ματς όταν παρατήσαμε το παιχνίδι. Τι θέλω να πω; Πως από το ’07 με τους
Ισπανούς των 27/28 βολών και της υπερβολικής κατά διαστήματα διαιτησίας έχω να
δω το eye of the tiger να παίζει
μπάσκετ. Πρόβλημα. Βεβαιωμένο. Χρόνιο.
Βασιλακόπουλος:
Τα όσα γράφει ο Δ. Καρύδας στο contra.gr για εκείνον με βρίσκουν σύμφωνο.
Επόμενη μέρα:
Παναγιώτης Γιαννάκης. Για να επανέλθει η δίψα. Το μάτι. Η θέληση. Και δεν πειράζει
ας χάνουμε λίγο σε τακτική. Σε μικρής διάρκειας τουρνουά η τακτική δεν έχει την
σημασία μιας αγωνιστικής χρονιάς.
7 σχόλια:
Oι Έλληνες δημοσιογράφοι ακολουθούν μια διπλωματική γραμμή σε ότι αφορά τους Έλληνες παίκτες και προπονητές, λογικό και κατανοητό, μαζί ταξιδεύουν, από αυτούς ζητάνε συνεντεύξεις και γενικότερα μαζί τους συνυπάρχουν και επομένως πρέπει να προσέχουν τι θα γράψουν και θα πουν, και εμείς στη θέση τους το ίδιο θα κάναμε, εκείνο που δεν γίνεται αποδεκτό είναι να βγάζουν με περίσσια άνεση και ευκολία σκάρτους και κουτούς ξένους προπονητές και παίκτες, καλός ο Κατσικάρης αλλά δεν είνα αυτός η ιδιοφυία και ο Σκαριόλο και ο Λάσο για παράδειγμα οι ελλειμματικοί που μπορούν να τους πάρουν την προπονητική ταυτότητα ότι ώρα θέλουν οι Έλληνες προπονητές.
Για τον Ζήση και τον Σπανούλη την έχω κάνει και εγώ πολλές φορές την σκέψη αυτή, ιδιαίτερα όταν βλέπω στο youtube παλιούς αγώνες της εθνικής, ο Ζήσης αν και ένα χρόνο μικρότερος από τον Σπανούλη είναι ένας ώριμος πρωταγωνιστής ενώ ο Σπανούλης ένας συμπληρωματικός παίκτης, αδυνατεί να καταλάβει κανείς πως αντιστράφηκαν τα πράγματα, αλλά έτσι είναι το μπάσκετ, σαν τη ζωή, συγκυρίες, μια τέτοια κακή συγκυρία ήταν για τον μικρούλη τότε Ζήση, που εκεί γύρω στο 2000 τον θεωρούσαν ως τον επόμενο Νίκο Γκάλη θέλοντας περισσότερο να εκφράσουν την αξία του, το δολοφονικό χτύπημα του Βαρεχάο.
Ιτούδης για Εθνική???
@ Γιώργος Παπαδόπουλος
Παλιέ φίλε του μπλογκ δεν είναι αυτός ο ρόλος των δημοσιογράφων. Όσα αναφέρεις είναι και αυτά που συμβαίνουν σήμερα και φυσικά δεν περιορίζοναι στο αθλητικό τομέα αλλά επεκτείνονται σε πολιτική, ψυχαγωγία κτλ.
Επειδή ρωτάς αν και εμείς θα το κάναμε στη θέση τους, μπορεί αλλά σίγουρα δεν θα γράφαμε το μαύρο άσπρο. Όσοι θα διάβαζαν πίσω απ’ τις λέξεις θα καταλάβαιναν όσα θέλαμε να γράψουμε.
Σήμερα εκτός από Καρύδα και κάποιες φορές Παπαδογιάννη, κανένας άλλος δημοσιογράφος δεν το κάνει.
Ο Σκουντής, που κάποτε παρακολουθούσα φανατικά την αρθρογραφία του, πρέπει να έχει να γράψει κάτι άσχημο (που να συμβαίνει όχι για να προκαλέσει) για μπασκετάνθρωπο απ’τον προηγούμενο αιώνα.
@ανώνυμος
Ο Godfather του ελληνικού μπάσκετ μιλάει για Έλληνα νέο σε ηλικία προπονητή. Ο Ιτούδης ταιριάζει στο προφίλ αλλά δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν νομίζω να το θέλει τη συγκεκριμένη περίοδο ούτε ο ίδιος αλλά και οικονομικά ο Βασιλακόπουλος δεν θα τον καλύψει.
Κατ’ εμε ο Ιτούδης δεν θα έπρεπε να αναλάβει τώρα την Εθνική. Όχι γιατί δεν είναι έτοιμος αλλά γιατί η Εθνική χρειάζεται περισσότερο από έναν τακτικά άριστο προπονητή, έναν εμπνευστή. Για να της ξαναδώσει την χαμένη της ταυτότητα. Και μετά, αφού θα έχουν φτιαχθεί τα πράγματα, πάμε για κάτι καλύτερο.
Οι Ολυμπιακοί, όσο και αν δεν το παραδέχονται, απολαμβάνουν τους καρπούς μιας τέτοιας φιλοσοφίας.
Drazen, δεν τους δικαιολογώ τους δημοσιογράφους , κατανοώ το γιατί των πράξεων τους αλλά δεν τους δικαιολογώ στο να εμφανίζονται ειρωνικοί απέναντι σε παίκτες ξένους και προπονητές και απαξιωτικοί απέναντι σε κριτικές απλών ανώνυμων σχολιαστών που βλέπουν μπάσκετ δεκαετίες ολόκληρες και ξέρουν ότι το α είναι α και το β είναι β ενώ απέναντι στους Έλληνες παίκτες και προπονητές, απέναντι σε ανθρώπους δηλαδή πους τους είναι αναγκαίοι για την καριέρα τους, να σταματούν να λειτουργούν ως δημοσιογράφοι και να μετατρέπονται σε φιλαράκια τους. Αν εξαιρέσεις τα ονόματα των δημοσιογράφων που ανέφερες και ίσως κάποιους άλλους, οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε μια ευρύτερη παιδεία αλλά ούτε και μια ξεχωριστή, δυνατή προσωπικότητα για να λειτουργούν ως αυθεντικοί δημοσιογράφοι και όχι ως δημοσιογράφοι-διπλωμάτες της καριέρας και του ωφελισμού, πώς να ζητήσεις από αυτούς να γράψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια μας; Και να ζητήσεις ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος
Ντράζεν σε έπιασε κάτι να ασχοληθείς πάλι? αν ναι, πες μου γιατί έχω 1-2 θεματάκια που τα σκέφτομαι καιρό να στα στείλω στο μέιλ να τα σηκώσεις...
ελπίζω να είσαι καλά. εγώ..να φανταστείς..ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ..πάλι...
Το άρθρο αυτό αναφέρει πικρές αλήθειες και μ'αρέσει.Πολυ!
Βέβαια- για να είμαστε και δίκαιοι- ήταν έτσι η διοργάνωση που 1 ήττα σε έβγαζε εκτός-πράγμα κάπως προωρο για μια Εθνική που διάβαινε αήττητη -έχοντας κεδρίσει και την γηπεδούχο στα προκριματικά Κροατία.Δεν παίζαμε ασχημα!
Αντιθέτως , μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο...
Ωστόσο,εχετε δίκιο ,αρχικα στο θέμα του προπονητή.
Παρά τα τεχνικά ατοπήματα, ήταν πλήγμα για την Εθνική η απομάκρυνση του Παναγιώτη γιοαννάκη.
Αποό τοτε που απομακρύνθηκε ο Γιαννάκης, είναι εμφανέστατη κι η απουσία της Ψυχής του Πρωταθλητή"!Οπως το ειπατε.
Στο κάτω κάτω είναι ο υπέροχος προπονητης που ανεδειξε αυτή τη γενιά παικτών Σπανούλη-Ζήση Διαμαντίδη.
Είναι ο υπέροχος προπονητης και αρχιτέκτονας του "διαστημικού θριάμβου έναντι των αλαζονικών NBAers των Η.Π.Α. !
Είναι ο υπέροχος προπονητής των απρόσμενων νικών της τελευταιας στιγμής πράγμα που το εμπνέεις με την καρδιά και την προσωπικότητά σου στους παίκτες σου- πέρα από τεχνική κατάρτιση.
Δεν ξεχνιούνται αυτά!
Σε καμιία περίπτωση δε θεωρώ τον Αντετοκούμπο της κλασης του νοβίτσκι και του Τζινόμπιλι όπως υπονοήθηκε.
Ειδικα με τον ηγέτη Νοβίτσκι...όχι είναι ιεροσυλία να το λέμε αυτό.
Ωστόσο σσε γενικές γραμμές το αρθρο ήταν μια απολαυστική και αντικειμενική γεμάτη παρρησία ματιά, που αποδομεί μύθους.
Κυρίως συμμερίζομαι τον έντονο προβληματισμό σας για Σπανούλη κ Ζήση.
για τον συμπαθέστατο κ φινετσάτο ακόμη κ στο παιχνίδι του Νίκο Ζήση.(που είναι πιανίστας όπως κι ο Νάσος Γαλακτερός).
Το χτύπημα Βρεχάο ανέκοψε όντως την ορμή του και δεν τον άφησε να αγγίξει την κορυφή του μπασκετικού στερεώματος όπως περίμεναν όλοι...Αξιζει όμως οπωσδηποτε μια θεση στην Εθνικη , έστω κ για λόγους ψυχολογίας,διοτι ε΄χει μια υπέροχη προσωπικοτητα που ενώνει κι εμπνεει...
.Δίνει άλλη πνοή.
Θα συμφωνήσω ,τελος, και για την κάπως πρόωρη αποχώρηση Σπανούλη, αν και θεωρώ πως βλέπει ο ίδιος ότι δεν είναι ο Ηγέτης που ευαγγελίζονταν όλες οι προσδοκίες για αυτόν.
Προτιμά να αποχωρήσει από το να διασυρθεί με άσχημες εμφανίσεις.
Σεκάθε περίπτωση θα μας λείψει και σε κάθε περίπτωση δε συγκρίνεται μα την απαράδεκτη "λιποταξία "του Διαμαντίδη.
Τι να τον κάνεις τον μεγάλο παίκτη αν δε δέχεται να προσφέρει στην πατρίδα του -έστω κ ένα αθλήτικό τουρνουά με όλες τις ανέσεις???
Μικραίνει στα μάτια σου και στην καρδιά σου...
Δημοσίευση σχολίου