 |
| Pass the torch |
Ακούγοντας Grant Hill θυμόμαστε το σλόγκαν «ο Grant Hill πίνει sprite».
Η διαφήμιση είναι
λάθος.
Θα έπρεπε να
λέει «ο Grant Hill πίνει redbull».
Γιατί μόνο αν
έπινε redbull θα
μπορούσε να εξηγηθεί το «υψηλών οκτανίων» παιχνίδι του.
Αλλά ας όψονται οι τραυματισμοί.
Legend.
Interrupted.
Interrupted.
Duke (1990-1994)
Το μικρόβιο του
αθλητισμού το κόλλησε απ’ τον πατέρα του Κάλβιν Χιλ ο οποίος θεωρείτο απ’ τα
σπουδαιότερα quarterback της εποχής του.
Η απόφαση να
φοιτήσει στο Duke ήταν
καθαρά του Γκραντ. Oι γονείς του ήθελαν να τον δουν σε άλλο
κολέγιο. Αυτή η απόφαση μόνο κακό δεν του έκανε: τερμάτισε την κολεγιακή
του καριέρα έχοντας αγωνιστεί σε 3 NCAA Finals (2 championships), παίρνοντας 2 χρονιές το βραβείο του
καλύτερου αμυντικού της χώρας. Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών η απόσυρση της
φανέλας του στην οροφή του Duke Center.
Εισέρχονταν στον
μαγικό κόσμο ως ένας απ’ τους πιο επιτυχημένους κολεγιόπαιδες όλων των εποχών.
Pistons (1994-2000)
Δικαίωσε τις
τεράστιες προσδοκίες που έστησαν γι’ αυτόν οι Πίστονς και ο Στερν με την
ανάδειξή του ως «ρούκι της χρονιάς» (μαζί με τον Κιντ). Έγινε ο πρώτος ρούκι
μετά τον Dave Bing (1966-67) που τιμήθηκε με το βραβείο
φορώντας την φανέλα των Πίστονς (σημ. ναι καλά καταλάβατε ο Τόμας δεν τιμήθηκε
ποτέ με το «ρούκι της χρονιάς» χάνοντας απ’ τον Darrel Griffith των Jazz).
O Joe Dumars του παραχώρησε την ηγεσία των Πιστονιών περνώντας την σκυτάλη απ’την “Bad Boys era” στην «Grant Hill era”. O versatile point forward έλαμψε ατομικά αλλά ομαδικά δεν κατάφερε να προσφέρει ούτε μία
νικηφόρα σειρά playoff στην ομάδα του. Tη 15η
Απριλίου του 2000, μόλις 7 ημέρες πριν ξεκινήσουν τα playoffs, γυρνάει το δεξιό αστράγαλο.
Συνεχίζει να αγωνίζεται με αφόρητους πόνους έως το ημίχρονο του 2ου
παιχνιδιού εναντίων των Heat.
Από εκεί και μετά
η καριέρα του αλλάζει. Αλλάζει, δεν τερματίζει.
Magic (2000-07)
Μετακομίζει στο
ηλιόλουστο Ορλάντο παρέα με τον υπερ-ταλαντούχο Tracy McCrady. Back to back to back τραυματισμοί (και όχι τίτλοι όπως πίστευαν πάρα πολλοί) θα τον
γονατίσουν: 200/492 αγώνες δηλαδή συμμετείχε στο 41% των αγώνων. Την ίδια
περίοδο η πρώην του ομάδα χωρίς αυτόν
είχε 2 συνεχόμενες παρουσίες σε τελικούς (1 δαχτυλίδι).
Suns (2007-2012)
Και εκεί που όλος
ο μπασκετικός κόσμος τον είχε ξεγραμμένο, εκείνος ανασταίνεται. Το
ιατρικό επιτελείο των Suns έκανε για άλλη μια φορά το θαύμα του πετυχαίνοντας την απόλυτη
ανατροπή: Ο Hill στα 4 πρώτα του χρόνια στην Αριζόνα παίζει στο 91% των αγώνων! (σημ. Η
ιατρική ομάδα εκεί στην Αριζόνα πρέπει να είναι θαυματουργή . Έσωσε την καριέρα
του Hill, κρατούσε τον
Amarε σε All Star επίπεδα / οι Knicks αντιλαμβάνονται απόλυτα τι εννοώ, δίνει χρόνια τώρα το ελιξίριο ζωής
στον Steve Nash).
Clippers (2012-13)
Κυνήγησε το
δαχτυλίδι γι’ αυτό και υπέγραψε στους Clippers. Τα 40 του χρόνια είχαν αντίθετη άποψη. Αποχώρησε
πλήρης ημερών μετά από 19 χρόνια παρουσίας στο ΝΒΑ.
Διακρίσεις:
·
4× All-NBA
Second Team (1996, 1998–2000)
·
NBA All-Rookie First Team (1995)
·
3× NBA Sportsmanship Award (2005, 2008, 2010)
·
2× NCAA champion (1991–1992)
·
ACC Player of
the Year (1994)
·
NABC Defensive Player of the Year (1993)
·
Consensus
first team All-American (1994)
·
Consensus
second team All-American (1993)
·
#33 retired by Duke
·
Gold metal Atlanta
(1998)
… και άλλα στατιστικά…
·
Μέχρι
να διαλύσει τον αστράγαλό του (δηλ για μια περίοδο 6 χρόνων) είχε μ.ο.
20-5-5. Ανάλογο κατόρθωμα πέτυχαν μόλις
άλλοι πέντε ΝΒΑers: Οscar Robertson (’60-’66) / J.West (’60-’66) / Bird (’79-’85) / Jordan (’84-’90) / LBJ (’03-’09). Ξαναδιαβάστε παρακαλώ τα ονόματα.
Συνειδητοποιείτε σε τι ιερά τέρατα αναφερόμαστε; Συνειδητοποιείτε σε ποια
στρατόσφαιρα κινούνταν ο Ηill μέχρι και πριν τον τραυματισμό του;
(σημ. τα ακριβή στατιστικά του ήταν 21.6 ppg, 7.9 rpg, 6.3 apg, 48% fg!!!)
·
Επρόκειτο
για τον πιο ολοκληρώμενο μπασκετμπολίστα που φόρεσε ποτέ τη φανέλα των Pistons: 4ος σε ppg (21.6) / 2ος σε λεπτά
συμμετοχής (39,1) / 6ος σε apg (6.3) / 5ος στα κλεψίματα (1,6). Μόλις τη δεύτερή του χρονιά
πέτυχε τα περισσότερα triple-doubles από οποιονδήποτε άλλον. Τη σεζόν ’96-’97
είχε 21.4 points, 9.0 rebounds, 7.3 assists and
1.8 steals. Ο πρώτος μετά τον Μπερντ
το 1990 που κατάφερε να έχει πάνω από 20π – 9ρ – 7 ασσίστ σε μία χρονιά. Και ο
τελευταίος (μέχρι τώρα).
·
Τη
σεζόν 95-96 ήταν ο δεύτερος καλύτερος
του πρωταθλήματος στα αμυντικά σκουπίδια, με πρώτο τον Ναύαρχο. Δηλ έπαιρνε
περισσότερα από rebounder-legends όπως Rodman , Ewing , Mutombo, Barkley…
·
Mόλις
δύο χρονιές αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια: όταν πατούσε τα 37 (είπαμε παραπάνω
για την ιατρική ομάδα των Suns) και στη lockout season ’98-’99.
·
29 triple doubles μέχρι να τραυματιστεί . (σημ. Μετά κανένα). 3ος active player μετά από Κidd – James.
(σημ. Δηλ παρόλο που το τελευταίο του
συνέβη πριν 13 χρόνια παραμένει 3ος !!!)
·
Έγινε μόλις ο 7ος παίκτης στην
ιστορία του ΝΒΑ που σε ηλικία 38 ετών πετύχαινε πάνω από 13 ppg.
·
Ήταν
στην ομάδα που νίκησε την Dream Team. Αυτός μαζί με τους : C-Webb, Penny, A.Houston, Mashburn, Montross, Hurley, R.Rogers πέτυχαν το ακατόρθωτο!
… προσωπική άποψη…
"I think the game has changed.
Guys are smaller. When I came in it was more traditional, two big guys, back to
the basket, a more methodical game. More inside-out. When I first came into the
league you had some pretty talented big men. I think of Hakeem [Olajuwon], I
think of [Patrick] Ewing , David Robinson, Shaq
[O'Neal], Rik Smits.
Even the guys that were second-tier were still pretty good ... and surprisingly
had good touch. The power forward was a powerful guy. Now a power forward is a
tweener who shoots. That game's changed. It's become more up-and-down. Some of
the sets within the game have changed. It's less physical.
"That [D'Antoni] style of play
changed things. A lot of the sets that people run, the thinking, the getting up
and down are Phoenix
and Mike D'Antoni's system. A couple of things came together and aligned
perfectly. The league de-emphasized the physicality of the game, [made it] less
physical, more scoring. I think they made a concerted effort to increase the
scoring and not have these 84-85 ballgames.
"It's a copycat league. People
see something that works, they try it. The same thing happened back in the
'90s: very methodical, coaches called plays. A lot of trapping. It was a
grind-it-out, physical, defensive battle. Maybe that started with the Pistons
and was carried over by [Pat] Riley in early '90s with the Knicks. Slowly teams
started to incorporate that.
"It goes through these
changes. Also with that, coaches change, new coaches come in, there's a new
thought process, new ideas. And then the players ... and the game.
"It evolves, it changes. Maybe
the '80s was more up-and-down.
"It got to the point in the
'90s where schemes were put in place to take teams out of what they wanted to
do."
-Grant Hill-
- Νομίζω πως καλύτερη εξήγηση για την
μεταλλαγή του μπάσκετ δεν μπορούσε να ειπωθεί. Πράγματι το άθλημα άλλαξε.
Δεν γράφω προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αυτά είναι προσωπικά γούστα.
Οφείλουμε όμως όλοι να παραδεχθούμε πως η αλλαγή του μπάσκετ συνετέλεσε
και στην αύξηση των στατιστικών. Είναι πιο γεμάτες οι στατιστικές των superstar γιατί : τα isolations έγιναν το βασικό playbook των προπονητών, οι κατοχές
ενός αγώνα αυξήθηκαν, οι franchise players έχουν
υπερεξουσίες. (δηλ απαιτούν και παίρνουν περισσότερα σε αγωνιστικό /
οικονομικό επίπεδο). Τι θέλω να γράψω αλλά προσέχω να σας προετοιμάσω
πρώτα; Πως οι γεμάτες στατιστικές του LBJ δεν λένε την απόλυτη αλήθεια.
Το 29.7 / 7.3 / 8.6 του ’10 LBJ δεν
απέχει πολύ απ’ το 25.8 / 6.6 / 5.2
του ’00 Hill. Όσα
θαυμαστά κάνει ο LeBron τα έχουμε ξαναδεί πιο μετά τον Magic. Τα έκανε ο Grant Hill και μάλιστα το «περιτύλιγμά» τους ήταν πολύ πιο όμορφο.
Τον έβλεπες και χαμογελούσες, δεν τρόμαζες. Ήταν ανθρώπινος, όχι ο Hulk.
- Ολοκληρωμένος μπασκετμπολίστας. Έβαζε πολύ ενέργεια στο παιχνίδι του, πολύ καλός στην προσωπική άμυνα (στα «Pistons years» μάρκαρε με το ένστικτο / στα «Suns years» με το μυαλό), αλτρουιστής (περισσότερο απ' όσο έπρεπε), πολύ καλός πασέρ, αρκετά καλός στα ριμπάουντ, φοβερός ντριμπλέρ σε κίνηση (η crossover του ήταν ankle breaker), footwork για σεμινάριο, εκρηκτικό πρώτο βήμα που δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα του Iverson. Και σαν κερασάκι φανταστικός dunker! Έκανε τα πάντα με ένα αέρινο στυλ που μαγευόσουν. Αυτά τα θυμόμουν. Αλλά ήθελα και άλλα. Ανέτρεξα στις κασέτες και επέλεξα να τον «τεστάρω» με αντιπάλους τον Χόρι και τον Πίππεν. Έπρεπε να του βάλω δύσκολα. Δεν με διέψευσε. Έκανε όλα τα παραπάνω όπως σωστά θυμόμουν αλλά εκείνο που με εξέπλεξη ήταν πόσο καλός pick ‘n roll παίκτης ήταν. Το πιο συνηθισμένο σύστημα των Pistons ήταν πλάγιο pnr με τον Χιλ σε ρόλο decision maker. Με τους Lakers ο Hill πατούσε γερά και με σουτ απο μέση απόσταση συνδεόταν με το στο καλάθι , με τον Shaq να μένει πίσω απ’ το screen. Mε τους Bulls ο Thorpe τα έβρισκε σκούρα να στήσει ένα καλό screen ενάντια στον Pippen. Παρ’ όλα αυτά ο Hill έβρισκε τον ελεύθερο παίκτη (συνήθως τον T. Mills) για ένα καλό σουτ. Κάτι που επίσης δεν θυμόμουν ήταν πως όλα τα mismatch ο Hill τα πήγαινε πλάτη. Τα πόσταρε. Και με ένα turnaround Patrick Ewing jumper εκτελούσε. Περίεργο γιατί τον είχα στο μυαλό μου να παίζει μόνο με πρόσωπο στο καλάθι. Για να τον περιορίσεις επιθετικά έπρεπε να τον «αναγκάσεις να σε κερδίσει απ’ την περιφέρεια». Το σουτ του δεν ήταν αξιόπιστο εκείνο τον καιρό και παρακαλούσες να είναι σε κακή ημέρα. (σημ. Σκεφτείτε τι έκανε ο Pippen για τους Bulls τη χρονιά που ο Michael το έριξε στο μπέιζμπολ και θα έχετε μια αρκετά καλή εικόνα για το τι είδους παίκτης ήταν ο Hill για τα Πιστόνια)
- Μα πάνω απ’ όλα είχε υψηλότατο
μπασκετικό I.Q. Έγινε σε όλους κατανοητό όταν
χάθηκαν μέσα σε ένα χειρουργείο όλα τα αθλητικά του ταλέντα (27 χρονών δηλ
όταν θα άρχιζε και ηλικιακά η μπασκετική ακμή του).. Δεν έγινε όμως ούτε Danny Manning, ούτε Tracy McGrady, oύτε G. Arenas, ούτε Laphonso Ellis, δηλαδή μια
θλιβερή παρουσία που τα τσέπωνε «για αυτό που κάποτε ήταν». Στους Suns πρόσφερε. Ουσιαστικά. Πήρε τον
ρόλο του Dan Majerle (άμυνα – spot up shoot) και τον
έφερε εις πέρας με μεγάλη επιτυχία. Προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες και
αντεπεξήλθε. Κατ’ εμέ ο πιο «προσαρμοστικός παίκτης» είναι ο Ron Harper. Aπο μονοδιάστατος scorer μετετραπεί σε εξαιρετικό αμυντικό. Ο Hill δεν έφτασε την «μετάβαση» του Harper αλλά ήταν κοντά.
(σημ Βρείτε μου έναν που να
πέρασε όσα αυτός και να τα κατάφερε καλύτερα. Η λίστα ατελείωτη: B.
Walton- R.Sampson – Daugherty
– Manning – Penny – K.Johnson – McGrady
– Yao – Amare – Arenas-
B.Roy. Άντε για να μην κλέβω ένας τα κατάφερε
και μάλιστα έφθασε να ξαναγίνει All Star. O
Νεουρκέζος θρύλος Bernard King!!! Επειδή οι πιο παλιοί θα
προτείνουν τον Walton θα σας πω πως ο καλύτερος ψηλός
πασέρ του παγκόσμιου μπάσκετ ή αλλιώς ο «Αμερικανός Σαμπόνις» τα πήγε εξίσου
καλά μόνο μια χρονιά (’85-’86) και για 15 λ.σ.)
- Legendary college player (σημ. αν και μεταξύ μας όταν στην ίδια λίστα με Wilt, Kareem, Walton μπαίνει και ο … Christian Laetnerr , ε δεν μπορώ να το λάβω όσο σοβαρά υπ’ όψιν θα ήθελα!).
... ο αντίλογος...
"Και αφού είναι τόσο καλός όσο λες με την φανέλα των Pistons πως και δεν κατάφερε να περάσει έστω μία φορά στον 2ο γύρο; Αν εξαιρέσω τη σεζόν που τραυματίστηκε, είχε 3 ευκαιρίες. Αν δεν τον έπαιρνε ο Nash στην ομάδα του θα μιλάγαμε για έναν ακόμα Tracy McGrady."
...δικαίωμα...
45 Wins, 35 Losses, 44 Double-Doubles, 10 Triple-Doubles
52 Wins, 28 Losses, 36 Double-Doubles, 13 Triple-Doubles
29 Wins, 21 Losses, 10 Double-Doubles, 1 Triple-Double
40 Wins, 34 Losses, 13 Double-Doubles
Ατομικά έλαμπε όπως βλέπεις, η ομάδα δεν κεφαλοποιούσε την απόδοσή του. Αλλά για μια στιγμή. Δεν είναι τένις. Έπαθε ο,τι και ο K.Garnett. Η ομάδα δεν τον βοήθησε. Ψάξε λίγο τους συμπαίκτες του:
Το μπακορτ εκείνα τα χρόνια ήταν οι Χάντερ - Ντούμαρς. Ο Joe είναι τεράστιος παίκτης αλλά τότε είχε καβατζάρει τα 33 και συνέχιζε. Έδειχνε την κλάση του αλλά τα άγρια χρόνια των 80's του στερούσαν τα +35 λ.σ.
Ο Άλαν Χιούστον που ταίριαζε με το παιχνίδι του Χιλ πήγε στα λεφτά (Νικς). ο Στακχάουζ που ήρθε σαν αντικαταστάτης φάνηκε απ' την πρώτη ημέρα πως δεν κολλούσε με τον Χιλ. Ήθελε τη μπάλα και μόνο τότε ήταν ζεστός. Αλλά απ' την άλλη δεν γινόταν να βάλεις τον Χιλ στην άκρη. (Τα συγχαρητήριά μου στον GM...)
Και για να σε πείσω ακόμη περισσότερο. Τότε κουμάντο έκαναν οι ψηλοί. Όσοι είχαν καλούς ψηλούς συνέχιζαν... μέχρι να τους αποκλείσει ο Μάικλ.
Η φροντλάιν εκείνα τα χρόνια αποτελείτο απο: Terry Mills, Thorpe , Laetnner, Ratliff. Δεν σε θαμπώνουν με το ταλέντο τους ε;
Μία χρονιά έπαιξε ο B.Williams (ή Β.Dele) αλλά ο ταλαντούχος / θεότρελος σέντερ είχε φορέσει το δαχτυλίδι την προηγούμενη χρονιά και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να το καρπωθεί οικονομικά. Οικονομικά τα κατάφερε, αγωνιστικά ήταν απλά αξιοπρεπής.
... ο αντίλογος...
"Υπερβολικά nice guy. Θα τον πάντρευα με την αδερφή μου αλλά αν ήμουν Πατ Ράιλι δεν θα τον διάλεγα για ηγέτη. Για να χρησιμοποιήσω μία λέξη που είναι της μόδα, "γατάκι". Εσύ που είσαι από Ελλάδα κάτι παραπάνω θα ξέρεις...
...δικαίωμα...
Εγώ άλλη εικόνα έχω για εντός του παρκέ. Συμφωνώ πως το προφίλ του εκτός γηπέδου δεν ήταν αυτό που λέμε "macho" αλλά τα παράπονά σου στους σκηνοθέτες των διαφημιστικών. Τι να κάνουμε, δεν είχε την αγριόφατσα του Ewing! Στα σοβαρά τώρα, δεν τον θυμάμαι να μην παίρνει το τελευταίο σουτ, να μην πατάει στη ρακέτα με όλα εκείνα τα θηρία (Κοbe για σένα λέω...), να μην τα δίνει όλα. Συμφωνώ πως δεν έφταναν αλλά όπως σου εξήγησα παραπάνω δεν φταίει εκείνος. Και στον "μεγάλο" αν δεν του έφερνε ο χοντρός τον Πίππεν και τον Γκραντ θα τον βλέπαμε να βάζει 69αρες αλλά να χάνει.Δεν ήταν γατάκι, ήταν περισσότερο αλτρουιστής απ' όσο έπρεπε. Ο Σιζέφσκι τον είχε μάθει να παίζει σωστά το παιχνίδι (find the open man), έλα όμως που ο "open man" δεν ήταν πάντα αρκετός...
Και στο κάτω κάτω της γράφης πως τολμάς να λες "δειλό" έναν που πέρασε απο 4 χειρουργεία αλλά κατάφερε να γυρίσει στα γήπεδα;;;
Και στο κάτω κάτω της γράφης πως τολμάς να λες "δειλό" έναν που πέρασε απο 4 χειρουργεία αλλά κατάφερε να γυρίσει στα γήπεδα;;;
(δες το Νο2 στο παρακάτω βιντεάκι)
... ο αντίλογος...
"Το αγαπημένο παιδί του Στερν"
...δικαίωμα...
Ονόμασέ μου έναν που να πήρε δαχτυλίδι και να μην τον γούσταρε ο "νονός". Άσε αυτό είναι μία μεγάλη - κρυμμένη- αλήθεια που συμβαίνει αλλά δεν λέγεται. Ρώτα τον Πέτζα να σου πει τι συνέβη και οι Kings των C-Webb / Bibby / Vlade / Peja δεν πέρασαν στους τελικούς... Ό,τι πιο κοντινό σε δαχτυλίδι το κατάφερε ο Iverson.
…Pistons
– Hill…
Αμφιβάλω αν θα του κρεμάσουν τη φανέλα.
...δικαίωμα...
Σαν Πιστόνι που είμαι μπορώ να τους καταλάβω. Δεν του συγχωρούν που τους άφησε για την Φλόριντα. Ο Τόμας δεν μας το έκανε ποτέ. Ξεχνάμε όμως πως απ' την ανταλλαγή του Χιλ πήραμε τον Μπεν Ουάλας, δηλ το τελευταίο κομμάτι που μας έλειπε για την αναβίωση των "Bad years". Ήταν η "συγνώμη" του για την φυγή...
...δικαίωμα...
Σαν Πιστόνι που είμαι μπορώ να τους καταλάβω. Δεν του συγχωρούν που τους άφησε για την Φλόριντα. Ο Τόμας δεν μας το έκανε ποτέ. Ξεχνάμε όμως πως απ' την ανταλλαγή του Χιλ πήραμε τον Μπεν Ουάλας, δηλ το τελευταίο κομμάτι που μας έλειπε για την αναβίωση των "Bad years". Ήταν η "συγνώμη" του για την φυγή...
...μεγάλη αλήθεια...
Κάθε γενιά έχει
τον δικό της «what if» αθλητή. Η γενιά του πατέρα μου είχε τον B.Walton και στα καθ’ ημάς τον Κώστα Διαμαντόπουλο. Η δική
μου έχει για σημαία της τον Grant Hill και στα ενδότερα τον Παναγιώτη
Βασιλόπουλο.
... επίλογος...
Σε μερικά χρόνια
τον G. Hill θα τον θυμούνται σαν έναν πολύ άτυχο μπασκετμπολίστα.
Και απ' την άλλη σκέπτομαι: γιατί να τον θυμούνται σαν κάτι διαφορετικό; Δεν πήρε πρωτάθλημα (σαν τον LBJ), δεν πήρε MVP (σαν τον K.Malone), δεν βγήκε
πρώτος σκόρερ (σαν τον Iverson).
Σε μερικά χρόνια
ένας πατέρας θα δυσκολεύεται να πείσει τον γιο του για το πόσο σπουδαίος ήταν.
Κρίμα.
Legend.
Interrupted.
Interrupted.
(κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ψάξτε στο youtube το "beyond the glory: Grant Hill)
6 σχόλια:
Μιας που έπιασες το ρετρό, πάρτε κι αυτό!
http://www.paok-basketballretro.blogspot.gr/
Δεν ήμουν ποτέ θαυμαστής του, αν και αναγνώριζα την ποιότητά του, σε αντίθεση με έναν φίλο μου που είναι τρελαθεί!
@Drazen: Εξαιρετικό κείμενο!!!! Τα θερμά μου συγχαρητήρια, ένα από τα πιο ολοκληρωμένα που έχω διαβάσει από εσένα.
πολύ καλό το κείμενο...τον Χιλ λογικά η ιστορία θα τον αδικήσει αφού αυτό που μένει (ειδικά στην Αμερική αν δε κάνω λάθος) είναι οι τίτλοι και από αυτούς δεν έχει...ειδικά η συγκυρία της κατάκτησης τίτλου από τους Πίστονς λίγο μετά τη φυγή πληγώνει πολύ βαριά την υστεροφημία του χωρίς κατά τη ταπεινή μου γνώμη να συνδέονται άμεσα τα δυο γεγονότα
παίκτης από μετάξι, ξεχείλιζε από ποιότητα, κρίμα που χάσαμε τα καλύτερά του χρόνια
Πολλά μπράβο στην προσπάθεια των φίλων του ΠΑΟΚ. Κοίταξα το blog σας (http://www.paok-basketballretro.blogspot.gr/)
και έχει αρκετά διαμαντάκια μέσα.
Μακάρι να ακολουθήσουν το παράδειγμά σας και άλλοι και ξεφυτρώσουν retro blogs και για τις άλλες ομάδες.
Θα βάλουμε το μπάνερ στις προτιμήσεις μας σίγουρα.
ΑΝΟΙΞΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ WWW.BASKETOPAREA.BLOGSOT.GR ΕΝΑΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΓΚΑΛΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΧΑ ΤΩΝ ΑΡ..ΧΑΧΑΧΑ
Δημοσίευση σχολίου